Heimskringla - 31.05.1922, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 31. MAI, 1922.
HEIMSKRINGLA,
5. BLAÐSÍÐA.
Sendið þ á með pésti.
StofnlS ekki peningum ytSar í hœttu meí því aS
geyma þá á heimilinu þar til þœgilegast er að fara
metS þá í bankann. SenditS þá í ábyrgtSar-bréfi til
einhverrar vorrar bankadeildar. Þér munutS þegar í
statS fá fullnatSar vitSurkenningu fyrir þeim og pen-
ingamir vertSa færíSir yt>ur til reiknings.
IMPERIAL BANK
OF CANA.DA
Riverton bankadeild, H. M. Sampson, umbotSsmatSur
Útibú atS GIMLI
(359)

af úr þeirri för, og þegar það urminninganna, þeirra endur-
nægir ekki, þá tekur hún að særa minninga, sem fellur í skaut
hann við þær stundir, sem þau mestu ógæfumanna einna. Þetta
hafa beztar saman átt, þegar er, þegar hungrið hefir glott með
hann taldi hana yndislegustu kon- j hrosstönnum sínum framan í þau
una í heiminum og þau sváfu úti um óratíma og glápt á þau kýr-
á nóttunum, og fundu morguninn j augum kvíðans utan úr myrkrinu.
strjúkast yfir andlitið, opnuðu: Samt er alveg sama, hvert sam-
augun og horfðu inn í heiðan ræðurnar og hugsanirnar beinast,
himininn. “Þá kystirðu mig og hjá Höllu rennur að lokum alt að
sagðir, að þú elskaðir mig”. Og þessu eina efni: ástin, ástin á Ey-
nú fer stígandinn sívaxandi í
þættinum. Nú er það ekki hungr-
ið eitt, sem læðist um leiksviðið.
Nú finnur maður, að það er nýtt
afl komið inn í leikinn, ný bar-
átta, sem er mikils meira um vert,
hvernig af reiðir, heldur en þó
vindi. Mér finst það jafn fráleitt
að trúa því, að það sé rétt hjá
Hollu, þegar hún í örvæntingu
sinni fer jafnvel að efast um, að
hún hafi nokkru sinni elskað Ey-
vind — hún gat eins farið að ef-
ast um, að hún væij sjálf til
hungrinu eða kuldanum tækist að eins og að finnast, að hungrið
læsa limu þessara vesalings' fari sigrandi af hólmi í þessu ein-
manna í helgreipar sínar. Þegar J vígi í kofanum. Hörmungarnar
Höllu mistekst að vekja hjá Ey- j haía ekki gert annað en að koma
vindi þá tilfinningu, sem henni er Höllu til að sjá það enn Ijósar en
fyrir mestu, þegar henni finst j nokkru sinni áður, að alt var
ekkert vera eftir af hans gamla einkis vert annað en sál hennar
hugarfari, nema þá ef til vill eitt-
hvað smábrot af meðaumkvun,
þá tryllist hún eitt augnablik og
— ást hennar. Það skefur yfir
hana við og við ísköldum snjó ef-
ans, og í þessum hörrjingum er
verður að ófreskju. Eg vildi J eins og hún missi máttinn til þess
óska, að eg gæti unnið eitthvert. aJj trúa því, að hún geti lifað, þó
óheyrilegt grimdarverk, áður en Eyvindi þyki ekki altaf jafn vænt
eg dey. — Eg vildi vera snjóflóð : um f.ana, því, sem hún var sann-
— eg skyldi koma um hánótt. færð um fyr, meðan þrótturinn
Það skyldi hlakka í mér, þegar eg var óskertur, en skafrenningurinn
sæi mannkríhn hlaupa hálf-nakin hefir áreiðanlega fljótt bráðnað
og sprengmóð undan dauðanum, utan af henni, þegar hún var lögst
— gamlar skírlífar piparmeyjar, j til hvíldar í faðminn á Eyvindi
með gigtveikar lendar — dramb- fyrjr utan kofann, því þar finst
samar hefðarkonur með hopp- mér þeirra saga enda. Líf þeirra
andi ístrumagann , segir hún og ^ endaði eins og hún fann, að það
hlær lengi og hryllilega. Það er, áttí að enda, með því að Eyvind-
áreiðanlega ekki hungrið eitt, ur hefir fundið hana, og “þau
sem leggur henni þessi orð í horfðust í augu og gengu saman
munn, heldur miklu fremur hitt,, ut j hríðma og dauðann”.
að henni hefir fundist sem hún j -----------x-----------
væri að bíða ósigur í sínu eigin
lífsstríði. Það átti við um hana i
’ fremur en nokkurn annan, það j
sem hún segist hafa séð í draumi j
um tvær mannverur. “Eina lög- i
mál þeirra var ást þeirra”. Eins J
og lífi þeirra hafði verið háttað,!
þá mátti ekki verða
IMeira heyrðum við talað um
Þorstein Erlíngsson nú en í hið
fyrra skiftið. En nú var hann
líka farinn. Áður mátti eigi lesa
kveðjuljóð hans til burtu rannna
vina í kirkjunum, en nú eru stóls-
ræður bæði austan hafs og vestan
festar saman með setningum og
vísuhelmingum úr kvæðum hans!
Þannig breytast tímarnir! —
Burtför hans hefir valdið stórum
! strengjarofum. Finna margir til
þess og óska, að árin hefðu orðið
fleiri. En þar um gildir hið sama
og endrarnær: “Yður mun langa
eftir að sjá einn dag Mannsins
j Sonar, og þér munuð ekki sjá
hann.”
Fram hjá húsi Jóns Ólafssonar
fór eg oft. Hann nefndi það
Garðshorn og Iét reisa það
nokkru áður en hann dó og þar
andaðist hann sumarið 1916.
Hverjir þar búa nú, spurði eg eigi
eftir, við það voru engar minn-
ingar bundnar. Hann átti þar
! ekki heima um sumarið 1912, bjó
þá á loftsal yfir verzlunarbúð á
Laugavegi.
Yfir götum Reykjavíkur hvílir
annar svipur, er hvorugur þessara
manna — og engir þeirrá, er vér
höfum nefnt — sjást þar nú fram
ar á ferð. Eigi er þó svo, að þar
sé eigi margt mætra manna eftir,
heldur hitt, að hversu semjrví er
varið, og hvað sem málshættirnir
segja, þá kemur aldrei einn í ann-
ars stað. Sæti rýmir sá, sem fer,
og þann sess skipar enginn aftur.
“Svá drúpir nú Danmerk sem
dauðr sé Knútr sonr minn,” sagði
Gormur konungur en gamli, er
Haraldur var heim kominn úr
herferðinni til Englands, en allir
þögðu innan hirðar og enginn
vildi færa konungi sonarlátið.
Þarf sjaldnast þeirra hluta að
geta, er þar annað orðum skýr-
ara.
Heiman og heim.
Ferðasögubrot og minntngar.
Eftir Rögnv. Pétursson.
(Framh.)
Mörg voru skörðin, sem áður
er að vikið, en mest fundum við
til þess, að burtu voru þeir Jón
ritstjóri Ólafsson og Þorsteinn
Erlíngsson. Þeim höfðum við
bezt kynst áður. Leið eigi svo
dagur hið fyrra skiftið er við
dvöldum í Reykjavík, a§ eigi
kæmi eg til Þorste'ins, og oftar en
hitt til Jóns, og hafði eg það þá
af Reykjavík, er eg helzt kaus.
Var til Þorsteins að ganga sem í
því, að það sé guðs lögmál. Sjálf- j kirkju dómkirkju þjóðarinn-
ur hefir hann ef til vill aldrei; ar. Þar voru varðveittir allir
fundið sín eigin Iög. Líklegast er helgidómar hennar alt í frá
nema einn
endir á því. Þau áttu að horfast
í augu og ganga saman út í hríðina
og dauðann, þegar þau voru orð-
in hrædd um að hungrinu ætlaði
að takast að slíta vefinn, sem líf-
ið hafði ofið á milli þeirra. Hann
getur ekki litið eins á þá hluti og
hún. Honum finst það skylda
hvers manns, að halda við Iífinu
eins lengi og unt er. Hann trúir
landnámstíð, í orðum, sögnum og
söngvum, og mun þá einhverjum
þykja nógu djarft til jafnað, er
sögðu hann vera trúlausan. En
betur að fleiri hefðu átt trú jafn-
göfuga honum, eða verið trúlaus-
að hún hefir fundið i ir á sama hátt og hann.
Hún hefir í eitt skifti1 Fram hjá húsinu hans varð mér
hann enn — við endalök æfi sinn-
ar — að leita að þeim. Hann
hefir altaf æfintýramaður verið,
og öll æfintýraleit er leitin eftir
sjálfum sér og s'ínum eigin lög-
málum. En um Höllu er það eng-
inn vafi,
sjálfa sig.
fyrir öll komist undir seguláhrif oft reikað. Stendur það við Þing-
hins voldugasta, eilí fa lögmáls j holtsstræti með sömu ummerkj-
lífsins, og þó hún sé að sumu leyti | um og meðan hann bjó þar,
mjög ófullkomin og takmörkuð nema hvað það drúpir nú við frá-
mannvera, þá finnur hún, að sjálf * fall hans og verður aldrei hið
getur hún aldrei gengið aðrar sama og áður. Skáldið horfið,
leiðir en þær, er þessa lögmáls kvæðum lokið “Og fóstran góða
eru. Sína eigin sál fær enginn faðmar þreytta barnið sitt”.
umflúið. “Eg hefi aldrei get- Þakklætisskuldirnar flestar ó-
að greint sundur sál mína og ást.' goldnar, — er hann opnaði æsku
Hefðir þú elskað mig, þá hefðir lýð fyrri ára — á regn- og verk-
þú skilið, að eg bað fyrir sál fallsdögunum — “nýjan unaðs-
þú hefðir heyrt það á heim”, og með angan jarðar og
En þú heyrðir það iurtagróðans, “hann sem kom
fljúgandi Iengst utan úr ljósí og|
minm —
rómnum.
ekki ..
Þetta er á sjöunda hríðardeg- degi”, inn í fásinnið og heimilis-
inum. Þetta er, þegar heill enda- kreppuna. I húsinu býr ekkjan
laus íslenzkur vetur er búinn að hans o?r börnin þeirra tvö. Alt
sitja um þau uppi á reginfjöllum,1 innan húss hefir hún látið halda!
myrkrið hefir sótt að þeim með sér, sem það var er hans misli
óvígan herskara af draugum end- við.
Til ýmsra komum við, ýmist
boðin eða óboðin, að siðum vest-
anmanna. Nefni eg þar þá helzt,
er flestir munu kannast við. Áð-
ur en við fórum af stað, ráðstaf-
aði eg því svo, að póstur yrði
sendur okkur til dr. Ágústar H.
Bjarnasonar prófessors. Var
þetta í fuflu leyfisleysi, en honum
hafði eg kynst hið fyrra skiftið
og vissi, að hann myndi eigi vísa
bréfum okkar á bug. Enda fór
svo og var hann einn með þeim
fyrstu, er eg fann, eftir að ti!
Reykjavíkur kom. Tók hann
okkur hið bezta og sömuleiðis frú
hans, Sigríður Jónsdóttir, Ólafs-
sonar. Komum við þar oft, bæði
boðin og óboðin, og var jafnan
hinum sömu alúðar- og rausnar-
viðtökum að mæta. Leitaði eg
aðallega hans um erindi mín, vissi
að hann var nemendum háskól-
ans gagnkunnugur, og gat þar
því verið leiðbeinandi allra
manna bezt. Var það honum ein-
um að þakka, að eg náði tali af
all-mörgum ungum guðfræðing-
um, svo að samningar tókust við
tvo, er hingað koma vestur á
þessum vetri. Lét hann sér ant
um, að til okkar skyldu vistast
hinir efnilegustu og nýtustu menn
og fáum við honum aldrei full-
þakkað aðstoð hans og afskifti af
því máli. Hafa þau hjón reist sér
mjög vandað hús ofan og sunnan
ti! í bænum. Er þaðan útsjón hin
fegursta. Dr. Ágúst er starfs-
maður hinn mesti, sem alkunnugt
er. Hefir hann samið fjölda rit.a
um heimspekileg og sálfræðileg
efni. Að ritsmíðum hefir hann
unnið, þegar aðrir meðkennarar
hans hafa tekið sér hvíld, yfir
sumartímann. Hefir hann eitt
þesskonar rit nú í smíðum og
verður væntanlega kærkomið, er
það kemurjit. Þá er hann og rit-
stjóri og útgefandi “Iðunnar”. Er
það löngun hans, að halda henni
úti, en erfiðleikum miklum hefir
það verið búndið nú síðari ár,
sökum hinnar miklu dýrtíðar.
Mun öllu til skila haldið, að ís-
lenzk tímarit fái borið einungis
prentkostnað, þó ólaunuð séu öll
ritstörf við þau. “Iðunn” hefir
allmikla útbreiðslu hér vestra, en
þó ættu kaupendur hennar að
geta verið langtum fleiri, og bað
sem mestu varðar. a1Iir skila-'
menn. Því miður loðir alt of víoa
sá óvani við, að láta blaðaskuldir
jafnast mæta afgangi,. borga þær
síðast allra skulda, er þó ættu að
vera greiddar fyrstar. Því van-
séð er, að fyrir jafn smáa upp-
hæð, sem blöð eða tímarit kosía,
fái heimilin nokkuð það, sem
þeim er til meiri nota í öllum
skiiningi. Og eitt er víst, að ef
eigi væru blöðin, myndu heilir
hópar týna niður að Iesa, því
þau eru hið eina, sem freistar
þeirra til að halda við “hinni
bóklegu þekkingu” fram eftir öll-
um aldri. Er þetta eigi lítils vert,
þegar um það er hugsað, hvé
miklu fé með skólahaldi og öðru
er kostað til þess að kenna þjóð-
irni að lesa! “Iðunn” er fræðirit
í bezta skilningi og hefir Dr.
Agúst aldrei viljað neitt til spara
að gera hana sem bezt úr garði,
þótt þar hljóti að ráða efnahag-
ur, eins og með flest annað. Ættu
íslendingar hér svo að virða það
starf hans, er algerlega er gefið,
að kaupa ritið sem flestir og
standa greið skil á andvirði þess,
svo. honum verði kleyft að halda
því úti.
. Meðal þeirra manna, er mig
hafði fyrir löngu langað til að
sjá og kynnast, var séra Magnús
Helgason, forstöðumaður kenn-
araskólans. Gerði eg mér því ferð
til hans, í fyrstu óboðið,, og
treysti því, að eg gæti þar borið
fyrir mig málkunnugleika við séra
Kjartan bróður hans, frá hinni all
of skammvinnu dvöl séra Kjart-
ans hér vestra, — svo sem til af-
sökunar. En afsökunii^ var eigi
fram borin — ekki sem afsökun,
— veitti húsráðandi ekkert tæki-
: færi til þess. Eigi er fyr komið
I ínn til hans, og sezt niíjur — því
' boðið er skjótt til sætis, — en alt
það hverfur sem á hugann verkar
og í meðvitund býr og gerir mann
framandi — útlendan. Er eg
sannfærður um, að þangað getur
enginn komið, svo að hann finni
sig þar eigi heima. Hið alúðlega
viðmót, þekking hans á öilu,
heima fyrir og í útlöndum, hin
látlausa framkoma hans og ró-
semi, sem yfir honum hvílir, veld-
ur því. Maður hefir verið að
kynnast honum alla æfi og þó
aldrei séð hann, og hann — hann
hefir öllum kynst, smáum sem
stórum. Ræða hans um Þorstein
Erlíngsson látinn lýsir honum ef
til vill bezt. Tekur maður þav
fyrst eftir því, hvað stíllinn er
látlaus, en þó svo fagur og þrótt-
mikill, fram hjá sneitt öllum öfg-
um og ofurmælum, en dregið
fram hið sanna, svo að það getur
eigi dulist. Þetta er séra Magnús
Helgason.
Séra Magnús er fremur stór
maður vexti og við aldur, hálf-
sjötugur. I trúarskoðunum er
hann afar víðsýnn og heyrði eg
suma telja hann í þeim efnum
með séra Matthíasi Jochumssym,
— Únítara. En hvað sem því
líður, og hvort hann telur sig það
sjálfur, er hann fylgjandi hinni
nýju stefnu, “þeirri trú, sem
fegrar og göfgar mannsandann”,
og varðar þá minstu með nöfnin.
Einlægum samhug lýsti liann yfir
ti! okkar hér og árnaðaróskum
með þau samtök sem orðið hefðu
milli hinna frjálslyndu safnaða og
sagðist vonast til, að þau væru
byrjunin á sameiningu meðal
allra réttsýnna og frjálshugsandi
manna hér vestra.
(Framh.)
Gullbrúðkaup.
Hinn 18. ágúst síðastliðinn
höfðu þau hjónin, Jón Jónsson og
Sigríður Jónsdóttir (frá Grund á
Mikley) verið í hjónabandi full
50 ár. Þessa hálfrar aldar af-
mælis var minst með vinafagnaði
í húsi þeirra hjóna nálægt Gimli,
ofangreindan dag. Hefði þessa
átt að vera getið fyrir löngu í ís-
lenzku blöðunum; en “betra er
seint en aldrei”. og því eru nú
þessar línur ritaðar.
Jón Jónsson var fæddur 1.
febrúar 1846 á Svarfhóli í Staf-
holtstungum í Mýrasýslu. Faðir
Tóns var Jón Halldórsson frá ÁS-
biarnarstöðum í sömu svmt. Hall-
dór yar bókamaður mikill og sér-
lega ættfróður. Kona Halldórs
var Þórdís Einarsdóttir, Svein-
björnssonar — af ætt Svb. Svein-
björnssonar tónskálds. Faðir
Halldórs var Páll Guðmundsson,
.lónssoriar, hringjara á Hólum í
Hjaltadal.
Móðir Jóns Jónssonar var Helga
Jónsdóttir (yfirsetukona góð),
dóttir Jóns Oddssonar er síðast
bjó í Stafholti og dó þar. Biðar
þessar ættir verða raktar til Egils
Skallagrímssonar.
iSigríður Jónsdóttir var fædd
1. fehrúar 1844 á Hömrum í
Álftanesshreppi. Jón faðir Sig-
ríðar var Jónsson, þess er bjó all-
an sinn búskap í Stapaseli í Staf-
holtstungum, Þórðarsonar frá
Máfahlíð.
Móðir Sigríðar hét Þorbjörg
Ólafsdóttir, ættuð úr Máfahlíð.
Móðir Þorbjargar hét Sigííður
Jónsdóttir.
Jón og Sigríður voru gift 18.
ágúst 1871 í Stafholti, af séra
Stefáni prófasti. Þau byrjuðu bú-
skap á Hofsstöðum í Stafholts-
tungum og bjuggu þar í sex ár.
Þá fluítu þau að Uppsölum í
Norðurárdal og bjuggu þar eitt
ár. Þaðan fluttu þau til Ámeríku
árið 1878 og héldu rakleiðis til
Mikleyjar. Stigu þau þar á land
26. ágúst sama ár. Þrjú ár voru
þau á Mikley áður en þau settust
að á Grund á norðaustur horni
eyjarinnar. Þar reistu þau heim-
ili það er þau voru oftast við
kend af Ný-íslendingum, og enn
eru þeir víst ekki margir í Nýja
íslandi, sem ekki- vita, við hvern
er átt, þegar “Jón frá Grund” er
nefndur. Á Grund bjuggu þau
hjón í 25 ár. Þar háðu þau bar-
áttu frumbyggjans og börðust til
sigurs, því heimili þeirra á Grund
var eitt af mvndarlegustu heimil-
um í Nýja íslandi í þá daga. Þó
höfðu þau tíma til að taka drjúg-
an þátt í almennum málum og var
Jón ætíð framarlega í flokki þar
sem um þau fyrirtæki var að
ræða, er verða mættu bygðinni
til nytsemda>- og sóma. Sinti
hann þar ýmsum opinberum störf
um.
Eftir 25 ára veru á Grund tóku
þau hjón sig upp þaðan og fluttu
til Grunnavatnsbygðar. Settust
þau að í suðurhluta þeirrar bygð-
ar og reistu bú, þar sem Hove
pósthús (átti að vera “Hof”, en
Enskurinn afbakaði það) var síð-
ar sett. Var Jón þar póstaf-
greiðslumaður þar til hann flutti
úr bygðinni, eftir 8 ára veru þar.
Fluttu þau hjón þá aftur til Nýja
Islands og reistu sér hús á “Lóni
Beach”, norður af Gimlibæ, þar
sem þau búa enn, og þar sem vin-
ir þeirra komu saman á 50 ára
giftingarafmæli þeirra, eins og
áður er sagt.
Börn þeirra Jóns og Sigríðar
eru: 1. Þorbjörg, kona Jóhannes-
ar kaupmanns Sigurðssonar á
Gimh. 2. Jón H. Jónsson, fiski-
útgerðarmaður og bóndi á Oak
Point. 3. Stefanía, gift Guðjóni
Jónssyni, bróður Bjargar konu
Jóns H. Jónsosnar. 4. Ólafía,
læknaskólanemandi, nú yfirkenn-
ari við Gimliskóla.
Mannkostir þessa fólks hafa
aflað því virðingar og vináttu,
hvar sem það hefir búið. Þess
vegna stefndu að litla húsinu við
vatnið vinir úr öllum áttum, til að
sitja þetta gullbrúðkaup. Sjö
bifreiðar hlaðnar fólki koniu úr
Grunnavatnsbygðinni, og norðan
og sunnan Nýja Island komu hóp-
ar af vinum og vandamönnum.
Var þar saman komið mikið lið
og frítt, þegar veizlan var hafin.
Og allir hlutir virtust stuðla að
því að gera þenna dag sem á-
nægjulegastan. Að sönnu var
veðrið ærið tvísýnt um morgun-
inn og olli það mönnum nokkurr-
ar áhyggju; en undir hádegið
fóru ský og skuggar að eyðast,
og seinni part dagsins setti Nýja
íslands ströndin og Winnipeg-
vatnið upp sinn fegursta og blíð-
asta sumarsvip. Þótti gullbrúð
gumanum veðrabrigði dagsins
eftirtektarverð og viðeigandi;
bannig hefðu æfidagar þeirra
hjónanna verið: skuggar og
skýjarof fyrripartinn, en nú und-
ir kvöldið birta og ylur, friður
og fegurð.
Skáli mikill hafði verið reistur
við norðurhlið hússins, og fór að-
al veizluhaldið þar farm. Var þar
veitt af hinni mestu rausn. Skorti
þar ekki hina ljúffengustu og
gómsætustu rétti. Var það nókk
uð ólíkt því, sem tíðkaðist á
frumbyggjaárunum. En . Jón og
Sigríður veittu gestum sínum á
sama hátt þá og nú — af því
bezta, sem föng voru á.
Veizlan var hafin með því að
syngja sálminn nr. 58V: “Hvc
gott og fagurt og indælt er”. Yf-
ir borðum voru ræður fluttar
drápur kveðnar, heillaóskir (frá
fjarverandi vinum), söngvar
sungnir og gjafir fram bornar.
Ræður fluttu: Séra Magnús J.
Skaftason, séra A. E. Kristjáns-
son, Ágúst Magnússon, Andrés
Skagfeld, Valgerður Sigurðsson,
Oddfríður Johnson, Kristjana
Þórðarson, Bergþór Þórðarson,
Jón H. Jónsson, Jóhannes Sig-
urðsson og gullbrúðguminn —
I “og sagðist þeim öllum vel”, —
Því ekki það? Skilyrðin voru öl
fyrir hendi. Þegar hið andlegi
andrúmsloft er heilnæmt; þegar
manni líður vel; þegar alt er
frjálst og óþvingað; þegar ósvik-
in vinátta knýr orðin fram af
vörum manna, — hvernig getur
hjá því farið að þeim segist vel?
Beztur rómur var þó gerður að
ræðu brúðgumans sjálfs. Var hún
þrungin af vísdómi þeim, sem
lífsreynslan ein fær kent, og
krydduð með gamansögum, svo
að skálinn kvað við af heilnæm-
um hlátri.
'Kvæði fluttu þeir Bergþór E.
Johnson og Vigfús Guttormsson,
og mundi mikið hafa skort á ís-
lenzka veizlu, ef ekkert hefði ver-
ið flutt í hendingum.
Bréf með heillaóskum voru les-
in frá þessum: Mr. og Mrs. Sveinn
Thorvaldsson, Riverton; Dr. og
Mrs. Sig. Júl. Jóhannesson, Lund-
ar; Jóhönnu Sigurðsson, Hove;
Kristjönu Hafliðason og dóttur
hennar, Winnipeg; Mr. og Mrs.
B. Kjartansson, Hecla, Mrs. Mar-
grét Tómasson, Hecla, Mr. og
Mrs. B. Stefánsson, Hecla, Mrs.
Helgu Johnson, Hnausa, Isak
Jónssyni, Árborg.
Þessar gjafir voru guilbrúð-
! hjónunum færðar: Frá börnum
þeirra $50.00 í gulli, frá öðrum
| vinum $122.50, í gulli, silfri og
; seðlum. Silfur eggjastandur og
skeiðar, með nöfnum og ártölum
l letruðum á; 6 silfurskeiðar og
! silfur smjörhnífur; rúmábreiða;
j tveir stórir blómvendir; tvö lif-
andi blóm í blómsturpottum.
Þess er vert að geta í sambandi
pVÍð veizlu þessa, að hana sátu
þrjár manneskjur, sem einnig
höfðu setið giftingarveizluna fyr-
ir 50 árum. Þessar þrjár mann-
eskjur eru: Mrs. Valgerður Sig-
urðsson, ekkja Stefáns sál. Sig-
urðssonar frá Hnausum, Oddur
Jónsson bróðir brúðgumans, og
Kristbjörg Jóhannesdóttir, móð-
ír Ólínu konu Gísla Benson á
Gimli.
Þeir, sem þessa veizlu sátu,
munu lengi minnast hennar og
skipa 18, ágúst 1921 meðai
þeirra daga, sem þeir telja góða.
Gestur.
Sýra veldur magasjúk-
dómum.
,...,ra,í<u (esliei,i nf Mnffnesln I ofnr-
*u vatni til nR KHKnvrrkn mnK-
nyrunni er l»jAt*t af meltlnRarleysl
I “Ef þér geSjast ati atS bor-Ba lyst
þína þrisvar ádag, þá gertSu þati
, Þats er óþarft ats fasta. En á eftir
; máltitSum vertSur þú ati gagnverka
hinum skatSlegu sýrum, er mvndast í
maganum,” eru ortS, sem héimildar-
I glldi hafa, og sannatS er ati flestir
meltingafærasjúkdómar eru ekki
i meltingarfærunum atS kenna, heldur
i of mikilli magasýru. Sýran veldur of
miklu gasi í fætSunni og orsakar
hjartslátt, uppþembu og verki. húts á
jtungu og Ógletsi, brjóstsvltia og
I svima.
f Til að gragnverka þesaum hættu-
legu . magasýrum haltu maganum
hreinum og sœtum, svo fætSan þín
meltist dn þjáninga á eSlilegan hátt.
Fá þér nokkrar únzur af Bisurated
Magnesia í næstu lyfjabútS og taktu
af því eina et5a tv*er teskeitSar í
vatni á eftir máltítS. I»á mun maginn
vinna verk sitt. í>essi alræmdi maga-
JeitSréttari hefir af þúsundunj brúk-
atSur veriti svo árum skiftir, sem nú
eru alheilbrigt5ir og geta nú noiits
fæt5unnar Vertu viss um at5 fá hi'ð
ekta Bisurated Magnesia, sem tilreitt
er ats vinna verk þetta. I>at5 er þægi
i legt inntektar og er ekki hrelnsunar-
! metial og skemmir ekki magann og
I er ódýrt. Bara lítið eitt nægir til að
I gefa bráðan bata eður koma í veg
J fyrir óþægilega magasjúkdóma.
Ruthenian Booksellers and Publlsh-
ing Co., 8/^0 Main St., Wpg.