Heimskringla - 31.05.1922, Blaðsíða 6

; in kæmi snögglega upp, og einhver skyldi þurfa að
Ifara eitthvað. Hann sagðist vera viss um að hann
heyrði það, því vindstaðan væri einmitt alveg eins
og hún ætti að vera. Þegar þeir voru farnir, fór
frú Trimmer að koma telpunni í rúmið, og hún var
hæst ánægð með að sjá, hvað alt var í góðri reglu
í húsinu, rétt eins og kvenmaður hefði gengið um
'það. -
Þegar klukkan var hér um bil tólf um nóttina,
Frú Trimmer hélt næsta morgun heim til Elíasar! vakna5| £lías skipstjóri, sem svaf í skipsrúmi á móti
rúmi Kefasar, við eittfivert hljóð. Hann heyrði bet-
ur með öðru eyramu en hinu, en nú lá hann á verra
Betra eyrað á Elíasi
skipstjóra.
Smásaga eftir Frank R. Stockton.
, G. Árnason þýddi.
beint blindsker,” sagði
Svo fór um sjóferð þá.
En, flýtur á meðan ekki sekkur. Eg er kominn á
skipsbátinn, kafteinn,’ eg er kominn í skipsbátinn.”
Mér þykir vænt um að heyra, að þú hefir kom-
sinn með
væri hon-
skipstjóra. Kefas var þar fyrir, og þau byrjuðu öll
þrjú að skreyta jólatréð, sem var stórt og fallegt, og _ __________^
sem þeir voru búnir að festa í kassa. Kefas hafði tH þess ag vera viss um að heyra hvaða hljóð
komið með böggul með ýmsu smádóti í að heiman frá ' ' * - 11 1---ðj --------*
sér, og Elías hljóp fram og aftur um húsið og kom
með marga fáséða hluti frá Kína, Japan og Koreu,
eða frá Austurhafseyjunum; og í hvert skifti og hann
kom með eitthvað nýtt, gerði frú Trimmer hátíðlega
yfirlýsingu um, að þetta væri altof gott á jólatréð,
jafnvel handa jafn indælli stúlku og sú væri, sem
ætti að fá það. Gjafirnar, sem Kefas kom með,
áttu miklu betur við; þær voru fáséðar, en skrítnar
og fallegar, en engan veginn eins dýrar og blæ-
vængirmr og dýnndis smíðið úr skeþum og fí!a-
beini, sem Elías vildi hengia á allar greinar trésins.
Þau gerðu ýmsar athugasemdir um þetta, en
Elías hafði sitt fram.
“Eg held annars,” sagði hann, “að telpan ætti
ekki að fá alt, sem er á trénu. Það er svo stórt, að
það er nóg handa heilli fjölskyldu. Kefas getur
tekið eitthvað af mínum gjöfum, og eg get tekið
sum?r af hans; og ef nokkuð er hér, sem frú Trim-
mer langar til að eiga, þá getur hún fengið það, svo
að allir fái eitthvað og allir verði ánægðir; mig
Iangar til þess að allir verði ánægðir.”
‘‘Eg er alveg viss um, að við Verðum öll á-
nægð,” sagði frú Trimmer og leit hlýlega til Eljasar.
ÍFrú Trimmer fór heim til sín til að borða mið-
dagsmat og kom svo með telpuna síðari hluta dags-
ins. Hún hafði sagt, að það væri bezt að hafa
kvöldverðinn snemma, svo að telpan gæti skemt sér
við iólatréð áður, en hana færi að syfja.
Elías matre’ddi kvöldverðinn sjálfur að sjó-
mannasið, en ekki eð kvennasið, svo að Kefas
skyldi ekki hafa neina ástæðu til að fara heim til
til þess að borða. 'Vitanlega áttu þau öll að
sm
vera saman alt jólakvöldið.
miðdagsverðinn daginn eftir
sem að eyrum bæri að utan. Hann heyrði eitthvert
hljóð, en það var ekki blísturshljóð, það líktist
meira löngu neyðarópi og það virtist koma utan frá
sjó.
Elías settist framan á í einu vetfangi og hlust-
aði. Aftur kom hljóðið. Glugginn, sem vissi út
?ð siónum, var ofurlítið opinn, og hann heyrði
hijóðið glögt.
“Kafteinn,” sagði hann, og Kefas settist upp og
hlustaði um leið og hann sagði orðið. Hann sá það
undireins á stellingum vinar síns, sem sáust greini-
lega við bjarmann frá ljóskerinu, sem hékk í hinum
enda herbergisins, að hann var að hlusta. Aftur
heyrðist hljóðið.
“Það er einhver í sjávarháska,” sagði Kefas.
“Þey!”
Þeir hlustuðu aftur svo sem eina mínútu og þá
h.eyrðu þeir það.
Elías stökk fram á gólfið og fór að klæða sig í ur
flýti.
“Þetta hljóð kemur ekki af landi,” sagði hann.
“Það er ekkert líkt því að blásið væri í pípu, eða
hvað heyrist þér?”
“Nei,” sagði Kefas hálf fyrirlitlega. “Þetta er
neyðaróp frá hafinu.” Svo greip hann ljóskerið og
flýtti sér niður stigann. I
Undireins og Elías var sannfærður um, að hljóð-: voru
ið kæmi frá sjónnm, var hann Kefasi samhuga og
samtska í, öllu. Kefas fylti eldstóna með við og
opnaði súgspeldin í henni, og á meðan fyiti E1 ías jan*
ketilinn með vatni og setti hann yfir eldinn. Svo
settu báðir upp húfurnar og fóru í sjómannatreyj-
urnar, tóku sína árina hvor úr skúrnum bak við hus-
i
Þeir hjálpuðu til að leggja bátnum og svo tóku þeir j “Þetta var hreint og
manninn í sinn bát og reru með hann til lands. Hon- j hann, “og eg sigldi á það.
um var orðið mjög kalt af því að sitja aðgerðalaus
í bátnum, svo þegar þeir komu heim, bjuggu þeir
til heita rommblöndu handa honum og lofuðu hon-
um að fara út og ná í bát hans, þegar færi að birta;
svo sýndi Kefas honum rúm, þar sem hann gæti sof-
ið, og þeir tóku allir þrír á sig náðir. Þessi atburð-
ur var ekki svo nýstárlegur fyrir skipstjórana, að
haftn héldi vöku fyrir þeim í fimm mínútur.
Um morguninn vöknuðu þeir allir snemma, og
gesturinn, sem var alvanur sjómaður, sagði þeim,
að það virtist sem ágætlega færi um bát sinn, þar
sem hann lægi, og þess vegna kærði hann sig ekk-
ert um að fara út eftir honum strax, það dygði að
fara einhverntíma áður en fjarðaði. Hann hefði
líka öðru að sinna, sem þyrfti að gerast strax.
Þeim félögum þótti þetta ágætt, því þeir vildu
vera við, þegar telpan opnaði jólasokkinn sinn.
“Getið þið sagt mér,” sagði gesturinn um leið
og hann lét á sig húfuna, “‘hvar frú Trimmer á
heima?”
Elías skipstjóri hafði verið hraustmenni og
fastur á fótum frá barnæsku, en nú fanst honum
hann ætla að missa allan mátt, er hann heyrði þessi
orð, og hann varð að setjast niður á bekk.
Kefasi fanst sjálfsagt að gefa eitthvert svar,
svo hann kinkaði kolli.
“Eg þarf að finna hana eins fljótt og mögulegt
sagði gesturinn.- “Eg hefi óvæntar fréttir að
vin
Með sjálfan
auðvitað
var
jóla- ! ið og hlupu niður að sjónum.
öðru |
______o____________o___ ____ _ Það var dimt, en ekki mjög kalt. Kefas hafði ^
máli að geena; frú Trimmer tók að sér að koma ; fárið á bátnum sínum um daginn fram að búðinni. , e as va
Kefasi í skilning um það, að hún hefði ávalt búið u — u--------------"tf' nor vpðnr ann u"sa 1
til sjómannamat handa manninum sínum sálaða; og
hún sagðist ekki trúa því fyr en hún tæki á, að hann, Peir staönæmdust nu
var dregið upp í sandinn og hlustuðu
;er’
færa henni. Eg ætlaði að vera kominn hingað' áð-
ur en jólin byrjuðu og þess vegna fékk eg mér
þenna bát í Stetford; eg hélt að eg kæmist fyr hing-
að sjóveg en á landi. En það lygndi meðan eg var
á leiðinni, eins og eg sagði ykkur. Ef annarhvor
ykkar vildi gera svo vel að fylgja mér heim til
hennar eða nógu langt til þess að eg gæti séð hús-
ið hennar, skyldi eg vera mjög þakklátur.”
Elías stóð upp og flýtti sér inn í húsið — þeir
á pallinum fyrir framan dyrnar — þótt hann
væri óstyrkur í gangi, og benti vini sínum að koma.
Þeir stóðu báðir í eldhúsinu og horfðu hvor á ann-
Elías var öskugrár í framan.
Farðu með honum, kafteinn,” hvíslaði hann,
“mér er það ómögulegt.”
Heim til þín?” spurði hinn.
Já, auðvitað heim til mín. Hún er þar og
hvergi annarsstaðar. Farðu með honum þangað.”
Kefas varð mjög áhyggjufullur á svipinn,
eð
en.
hefði nokkuð út á sína mat-
hljóð’ð og það kom utan af sjónum.
“Það er eitthvað á Skjaldbökuskerinu,
Kefas. ' *
“Já,” sagði Elías, “og það er smábátur,
eða nokkur annar,
reiðslu að setja.
Kefas skipstjóri borðaði kvöldverðinn með
góðri lyst og var lengur að því en hin. Og jólatréð
var það dýrasta, þó ef til vill ekki það fegursta,
sem nokkurntíma hafði sést þar um slóðir. Það hljóðið er rétt niður við vatnið.
voru engin kerti á því, en þrír lampar og eitt skips-
Ijósker vörpuðu birtu á það úr öllum hornum í stof-
unni; og telpan var eins ánægð með það og þótt
íþað hefði verið skreytt með litlum brúðum og gler-
lcúlum. Frú Trimmer var frá sér numin af fögnuði
yfir því, að sjá telpuna svona ánægða; og Elías var
frá sér numinn af fögnuði yfir því, að sjá bæði telp-
una og frú Trimmer svona ánægðar; og Kefasi var
Ávalt, þegar hann átti erindi í búðina, og veður nann nugsaoi með ser, að lang bezt mundi að koma
levfði, kaus hann heldur að róa þangað en ganga. | ges mum ur ^a an-
Þei” staðnæmdust nú báðir við bátsstefnið, sem ' Þeir logðu af stað og gengu hratt yf<r að hus.
Þeir heyrðu tllðSÍ»r’ °§ hvorugur sagði orð. Gestinum virtist
sagði
því ,
vera mjög mikið um það hugað að koma frú Trim
mer á óvart og að segja ekki neitt, sem gæti kefið
hinum ástæðu til að blanda sér inn í fyrirætlun hans.
Þeir voru naumast komnir upp á dvrapallinn á
) husi Eliasar, er fru Trimmer, sem hafði búist við
Já. og t»8 er ekki nema einn maSn, í honum," ,H “*i tlip>«rarnir k*mu snemma. opnaS hurS-
sagSi Kefas, “l>ví annars mundu þeir skiftast á um ■”Hun' aS' » fara »* »«Sa ?»'»»? jól".
* i II n | -r hun kom auga a gestinn og henni varð alveg orð-
“Og’hann er ókunnugur,” bætti Elías við, “því J*1,1' ^naði hun', svo fölnaði hún og Kefas
annars hefði hann ekki reynt að komast inn yfir.J fFun *tlaðl að hniga nfur.. En ^ en hún
grynningarnar um fjöru jafnvel í smábát.” hana í aðm ér H'ra MA.hafðl gesturmn ,teklð
Þeir ýttu bátnum á flot og stukku upp í, hvor'fe aftu/llTf'' hafð'
Svo settust þeir undir árar og réru í tUr, eitt ,augnabhk, horfð, framan í hann
Elías svona ánægð.
íbeir
með sína ár. Svo settust þeír undir árar og réru í £*• v' . ,, s. ’ , ° ,rraman 1 nann og
skemC þótt honum fyndist þetta alt vera nokkuð áttina til Skjaldbökuskers. | ar f(efas ' l ffg8rVn l”1 Un? a S'nn honum. Þeg-
barnalegt, með því að sjá telpuna, frú Trimmer og| _ Þótt þeir væru báðir komni> umJjn^jorul nokkuð um°rfó ^ tHpunna^erÍúnann
jólasokkinn.
Þegai- Elías skipstjóri var orðinn einn, settist
hann n,ður h,a eldastónni, rétt hjá katlinum. er hann
hafð, fylt með vatn, sem átfi að hitna handa mann-
mum sem hann hafói hjálpað til að bjarga. Hann
Stud , albogunum a hnén og huldi andlitið í hönd-
um ser og hugsaði margt.
við ’g Snuiðverra eyranu UPPsagði hann
ið sialfan sig þa hefði eg aldrei heyrt til hans.”
tn eftir dalitla stund sá hann eftir að hafa hugs-
að svona. s
eins hraustik. og sterkir og yn/n mennirmr í
Svo var nú farið að útbýta gjöfunum. Elías þorpinu. Þeir lögðust á árarnar og báturinn þaut
spurði Kefas, hvort hann mætti eiga litlu trépípuna, áfram, en ekki samt þráðbeint, heldur ofurlitið til
sem hann hefði komið með, og Kefas sagði, að þessarar hliðar aðra stundina og ofurlítið til hmnar
honum væri hún guðvelkomin. Elías gaf Kefasi l.:..., ofiír nntkra stnnd toku beir storan krok
rauðrósóttan vasaklút með fáséðum myndum og
Kefas þakkaði honum fyrir með mestu virktum. Þá
gaf Elías frú Trimmer forkunnar fagran skelplötu
hárkamb, allan útskorinn af hinni mestu list, og þar
með fylgdi blævængur úr skelplötuskel, einnig út-
skorinn. Hann sagði að þetta tvent væri svo líkt,
að það ætti að fylgjast að, og hann vildi ekki heyra
eitt orð af því, sem hún sagði um, að þessar gjafir
væru of góðar fyrir sig og að hún mundi aldrei nota
þær. #
“Mér finst þú ættir að gefa telpunin eitthvað,
sagði Kefas.
hina, svo eftir nokkra stund tóku þeir stóran
til suðurs í myrkrinu, en þræddu ávalt dýpsta álinn
út víícina, þann eina, sem viðlit var að fara um
^ Hljóðin höfðu hætt, en þeir linuðu ekki á róðr-
inum fyrir það. „
“Hann heyrir áraglamrið hjá okkur, sagði
Kefas.
“Já, hann er að hlusta og hann lætur heyra til
sín aftur, ef hann heldur að við tökum ranga
stefnu; en hann veit natturlega ekkert um stefn-
urnar hér,” sagði Elías.
Þegar þeir tóku krókinn í suður, heyrðist hljóð-
ist á bátinn,” sagði Kefas og leit a
augnaráði, sem átti að merkja, að hann
um samþykkur.
Eftir tíu mínútna þögn sagði Elías: “Eg ætla
heim til mín.”
“Einsamall?” spurði hinn.
“Já, einsamall. Eg vil helzt fara einn. Eg ætla
að fara að eins og ekkert hefði í skorist og bjóða
henni að vera í húsinu um jólin, — húsið, sem hún
á heima í, er hvort sem er ekki hæfur jólabústaður.
Hún getur skemt telpunni og haldið áfarm með alt
eins og til stóð, jólamatinn, hvað þá annað. Eg get
verið hér og við getum borðað okkar jólamat sarri-
an. ef við viljum nefna það því nafni. Og ef hún
verður ekki tilbúin að fara á morgun, nú þá getur
hún verið einn eða tvo daga lengur. Sama er mér,
ef þér er sama, kafteinn.”
Þegar Kefas hafði sagt, að sér stæði á sama,
setti Elías upp húfuna og hnepti að sér sjómanna-
treyjunni. Hann sagði að það væri bezt, að hann
kæmist sem fyrst yfir um, því hún gæti haldið, að
hún yrði að fara strax úr húsinu, úr því að svona
hefði farið.
Áður en Elías var kominn alla leið yfir að húsi
sínu, sá hann nokkuð, sem gladdi hann: hann sá
gestinn ganga hröðum skrefum í áttina til búðar-
innar. Gesturinn sá ekki til ferða Elíasar, því hann
sneri baki við honum.
Elías gekk hratt ínn í hús sitt, og þegar hann
kom inn í dyrnar á stofunni, þar sem jólatréð var,
mætti hann frú Trimmer. Hún var hýrari á svip en
sjálf morgunsólin.
Gleðileg jól!” hrópaði hún og rétti fram báð-
ar hendurnar. “Eg hefi verið að furða mig á,
hvers vegan að þú kæmir ekki yfir um til þess að
bjóða mér gleðileg jól — því þetta eru gleðilegustu
jólin, sem eg hefi lifað.”
Elías tok hendur hennar í sinar og óskaði henm
gleðilegra jóla, en hann var mjög alvarlegur á svip.
Hún varð forviða á breytingunni, sem hafði
komið yfir hann. “Hvað er að, kafteinn Elías?”
spurði hún. Þú segir þetta eins og þú meintir það
ekki.”
Já< e8 gen það, sagði hann. “Þetta hlýtur
að vera skrambi — eg meina þrumandi skemtileg
jijlahátíð fyir þig, frú Trimmer.”
Já, sagði hún og fögnuðurinn skein út úr
hverjum drætti á andlitinu. Og að hugsa sér, að
það skyldi einmitt vilja til á jóladaginn — að það
fyrsta, sem skeði þenna blessaða dag, skyldi vera
það,^ að Bob, eini bróðirinn, sem eg á —”
Hvað segirðu?” öskraði Elías eins hátt og þó
hann hefði verið að skipa hásetum í grenjandi stór-
viðri.
Frú Trimmer hrökk aftur á bak af hræðslu.
“Bróðir minn,” sagði hún; “sagði hann þér
ekki að hann væri bróðir minn? Já, einkabróðir
mmn Bob, sem fór í burt ári áður en eg gifti mig
°g heín- síðan verið í Afríku og Kína og, eg veit
ekki hvar. Það er langt síðan að eg frétti, að hann
væri rannn að verzla í Singapore, og eg hélt að
hann væn giftur og seztur að í útlöndum. Og svo
kemur hann núna á sjálfan jóladagsmorguninn, rétt
ems og hann hefði dottið niður úr skýjunum.”
Ehas færði sig nær henni. Hann var mjög rjóð-
ur í andhti.
Þá mundi Elías eftir því, að ekki mátti gleyma jg aftur Qg Elías brosti. “Við þurfum ekki að kalla,
barnmu, og hann gladdi sál telpunnar með mjög
mörgum gjöfum, sem frú Trimmer sagði að væru
langt of góðar handa nokkru ba^ni. En Elías sagði,
að einhver gæti geymt þær fyrir hana þangað til að
hún væri orðin nógu stór til þess að skilja, hvers
virði þær væru. *
Svo kom það úpp úr kafinu, að frú Trimmer
hafði, án þess að nokkur vissi af, komið með gjafir
og laumað þeim á tréð. Það voru mnnir, sem mað-
urinn hennar sálaði, Trimmer skipstjóri, hafði flutt
með sér heim frá Austurlöndum eða úr vesturvegi.
Hún gaf báðum skipstjórunum þessar gjafir. Hvergi
í öllu þorpinu, frá höfðanum að austan út að yzta
húsinu að vestan, var eins ánægt fólk að finna þetta
Jólakvöld og einmitt þarna.
Kefas skipstjóri var ekki alveg eins ánægður
og hin þrjú, en honum þótti gaman að.
Hér um bil klukkan níu var skemtuninni lokið;
þá settu skipstjórarnir upp húfurnar, hneptu að sér
treyjunum og lögðu af stað yfir að húsi Kefasar.
En áður en þeir fóru. gekk Elías frá öllum gluggum
og hurðum, nema framdyrahurðinni; hann sagði
frú Trimmer, hvernig hún ætti að loka henni, þegar
þeir væru farnir; að lokum fékk hann henni hljóð-
pípu, eins og bátsstjórar á skipum hafa, og sagði
henni að opna glugga og bJása í hana, ef barnaveik-
sagði hann: “hann heyrir brátt að við stefnum
beint hann.”
Þegar þeir fóru að stefna beínt á grynningarn-
ar, þar sem báturinn var, staðnæmdust þeir eitt
augnablik, meðan Kefaí 'snen við ljoskennu, sem
var í framstafni bátsins, svo að ljosið skein beint
framundan. Hann hafði ekki viljað að það sæist
meðan þeir þurftu að fara krókótt, svo að stundum
leit út eins og báturinn stefndi burt frá manninum,
sem var að kalla. Hann hafði heyrt getið um, að
fólk hefði stundum orðið svo örvita í lífsháska, ef
það hélt að skip eða bátur væri að fara frá sér, að
það hefði kastað sér í sjóinn.
Þegar skipstjórarnir komu að skerinu, fundu
þeir þar smábát og einn mann í honum. Hann
sagði þeim í fáum orðum, hvað gerst hefði. Um
daginn hafði hann reynt að sigla inn í víkina, en
vindinn hafði Iægt skyndilega, svo að hann lenti í
myrkri og þar sem hann var ókunnugur, hafði hann
siglt bátnum á grunn á skerinu og gat ekki Iosnað
þaðan. Hann sagðist mundi hafa beðið flóðsins, ef
veðrið hefði ekki verið eins kalt og það var; en
með því að honum var orðið kalt og sá ljósið ekki
miög langt í burtu, datt honum í hug að kalla á
hjálp. 1
Skipstjórarnir spurðu ekki margra spurninga.
Það
inn,
er
, n Þfð hefðl geng5 næst mannsmorði,” tautaði
nn, þyi hann hefði ekki getað haldið sér vak-
renk1ðUtiI 'h f T' íg með f,ÓðÍnu hefðl' batmn
rekið ti nafs ifndan þessum vindi. Hefði eg ekki
Wyrt 1,1 hui,. há hefði Kefa, ekki gerl þal. bvi
hann svaf ekki eins Iaust og eg.”
ef>±f &rireuamvizkubitið’ sagðí Elías hvað
veria ™ra„„Vúpp " lfaHS bar“ S"Ú!S
ntr rÞega/ 5.efaS kom aftur. sagði hann alveg satt
og rett fra ollu, sem hann hafði séð, eins og hver
annar olyginn siómaður.
sa±ahannrU“í faðm,ögum’ begar eg fór frá þeim,”
sagð, hann, og eg byst við að þau hafi farið
bv, það er of kalt t,I þess að standa úti.
bara skomm að þvú að hún skyldi vera í þínu húsi,
kaftemn. Það verð eg að segia. Já, hvorki meira
ne mmna en haborin skömm að því.”
Elías svaraði engu. Hann sat enn með albog-
ana a hnjanum og höfuðið hvílandi í höndunum.
. Pa3f hef,r aWrei veri« hreinni leið merkt Q
nemu sjokorti heldur en öll þfn ráðagerð fyrir þessi
jol var, helt Kefas afram. “Þú hafðir mælt leið-
ina út og markað frá fyrstu höfn til þeirrar síðustu;
en það Iítur út fyrir að það hafi verið klettar í sjón-
um, sem hvergi sáust á þínu korti.”
“Iá,” stundi Elías, “það voru klettar í sjónum.”
Kefas gerði engar tilraunir til að hugga vin
sinn. heldur fór að búa til morgunmatinn.
Þegar þeir voru búnir að borða — þeir sögðu
ekki orð meðan þeir voru að því, — leið Elíasi dá-
lítið betur. , ,
“Bi-óðir þínn?” sagði hann. “Sagðirðu að hann
væri broðir þinn?”
• ^að sag^ eg’ svaraði hún. “Hver annar
ætti það svo sem að vera?” Svo þagnaði hún eitt
augnabhk og horfði beint framan í Elías.
“Þú meinar þó ekki, kafteinn, að þú hafir hald-
íð að það væri — ”
Jú, eg hélt það,” greip Elías fram í.
Frú Trimmer horfði beint í augun á Elíasi skip-
stjóra, svo leit hún ofan á gólfið, svo brá hún tvisv-
ar litum.
Eg skil þetta ekki,” sagið hún hikandi; “það
er að segja, eg skil ekki, hvers vegna það stæði ekki
á sama.” <
“Stæði á sama!” hrópaði Elías. “Mér stóð jafn
mikið á sama um það og mér stendur á sama um
það, hvort maður fellur útbyrðis eða er kyr á þil-
farinu hjá mér. Eg bjóst ekki við að minnast á
þetta við þig svona snemma þenna jólamorgun, en
það hefir orðið nokkuð* snögg veðrabreyting, og eg
get ekki beðið lengur. Það er bara eitt, sem eg
ætla að spyrja þig að: Hugsaðirðu, að eg væri að
öllu þessu umstangi aðeins til þess að skemta telp-
unni og þér og Kefasi?”
Frú Trimmer var nú búin að ná sér nokkurn-
veginn aftur. “Já, 'auðvitað hélt eg það,” sagði
hún. “Hver annar hefði svo sem átt að hafa gott
af því?”
“Jæja,” sagði hann, “þar skjátlast þér nú. Eg
gerði það alt fyrir sjálfan mig.”
“Fyrir sjálfan þig!” sagði hún. “Eg get ekki
séð, hvernig í því liggur.”
“En eg sé það,” svaraði hann. “Það er langt
síðan mig langaði til að tala við þig; en eg gat
aldrei komið því við. Og öll-þessi jólaskemtun var
gerð til þess að fá tækifæri til þess að tala við þig
og til þess eins og að sýna undir hvaða flaggi eg
sigldi. Það var rétt eins og að sigla beggja skauta
byr þangað til í morgun, þegar þessi maður, sem
við sóttum út í skerið, fór að spyrja eftir þér. Þá