Heimskringla - 05.07.1922, Side 6

6. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 5. JÚLÍ, 1922.
»Meosissooe9Cðe9seo9Sðesððí9Q£oeosos«^
Hinn síðasti Móhíkani. 1
og skýli okkar er ennþá hulið myrkri. Þeir, sem
bu/fa að sofa, verða að fara inn í annan helli hérna
,L
Kanadisk saga.
Eftir Fenimore Cooper.
‘«®5»5606!CC5«OSSCC«COS©55CCCSOC«5aiS5C:
^ Húronarnir nióta morgunsvefnsins síns.
okkur ekki vonbrigða, en reynist að vera það, sem
Kóra gerði strax það sem þeim var sagt, en áður
* , lU'L'i • ij-1 en Ah'ca fór, spurði hún Heyward hvíslandi, hvort
Ja, við skulum vona að pessi Mohikam valdi: .... x i ■ c x n i i f.;
J - - 'hann vudi ekki verða peim samrerða. Unkas lyrti
dúknum frá dyrunum, og þegar systurnar sneru sér
við til að þakka honum, sáu þær veiðimanninn sitja
fyrir framan giæðurnar. Hann studdi höfuðið með
höndum sínum og það var auðséð, að hann var að
hugsa um þetta óskiljanlega hljóð.
“Þér megið ekki yfirgefa okkur, Dúncan,” sagði
Alíca. “Við getum ekki sofnað á meðan þetta voða-
hljóð ómar í eyrum okkar hvíldarlaust.”
“Við skulum fyrst rannsaka, hvort vígi þetta er
óhult, svo getúm við á eftir taiað um hitt annað,”
sagði hann og hélt á Ioft logandi eldibrandi, sem
hann hafði tekið með sér.
Svo gekk hann yfir í hinn enda holunnar, þar
sem samskonar dúkur hékk fyrir dyrunum og fyrir
hinum. Hann ýtti dúknum til hliðar og andaði að
sér hreina loftinu, sem barst að vitum hans frá foss
inum fyrir utan.
“Hér hefir náttúran bygt ósigrandi þröskuld,”
sagði hann og benti á klettinn, sem stóð næstum lóð-
rétt upp úr straumhvirfiinum fyrir neðan þau. Svo
lét hann dúkinn falla aftur fyrir dyrnar og hélt á-
fram að svara Alícu:
hann lítur út fyrir að vera, góður og tryggur vinur.
Nú kallaði Valsauga til þeirra og bað þau að
koma inn í hellinn. '
“Eldurinn veitir of mikla birtu,” sagði hann, þeg
ar þau voru komin inn. “Hann getur ef til vil! leið-
beint Húronunum til ,gð sjá, hvar við erum, og þá
verðum við eflaust vör við afleiðingarnar. — Unkas,
hengdu dúkinn fyrir innganginn og láttu dökku hlið-
ina á honum snúa að þorpurunum. — Já, þetta er
nú ekki eins góður kvöldverður og konunglegur
majór á heimtingu á. En við höfum nóg af salti,
eins og þér sjáið, og kjötið verður bráðum orðið
steikt.”
Unkas hengdi dúkinn fyrir dyrnar, eins og Va!s-
auga hafði beðið hann um, og nú líktist hávaði foss
ins fjarlægum þrumum.
“Erum við nú alveg óhult í þessum helli?” spurði
Heyward. “Er ekki auðvelt að koma okkur á óvart?
Ef vopnaður maður kæmi í ljós í dyrunum, yrðum
við að gefast upp skilmálalaust.”
Persóna, sem líktist all mikið vofu, kom nú út
úr myrkrinu bak við veiðimanninn, greip eldibranc’
og hélt honum að innri hluta hellisins, þar sem þau
höfðu leitað skjóls. Alíca rak upp lágt hljóð og
jafnvel Kóra stökk á fætur, þegar þessi hræðilega
persóna lét siá sig. En undireins og Heyward var
að þetta væri aðíins
“Ef hér er nokkur, sem þekkir slíkt hljóð, þá
geri hann svo vel að segja frá því,” sagði Yalsauga,
á bak við. Löngu áður en sólin rís upp, verðum við ' þegar síðasta bergmáiið heyrðist ekki lengur. ‘ Eg
cð vera komin á fætur aftur, svo að við verðum | fyrii mitt ieyti held að það sé ekki jarðneskt.”
komin megnið af leiðinni til Fort Edward meðan “Já, eg finn mig færan til þess að skýra fyrir
yður hverskonar hljóð þetta er,” svaraði Heyward.
“Eg þekki þetta hljóð mjög vel frá vígvellinum;
það er hið óttalega org, sem hesturinn rekur upp í
helstríði sínu, og eg er sannfærður um, að annað-
hvort er hesturinn minn orðinn fengur hinna viitu
dýra skógarins, eða hann sér einhverja hættu, sem
hann álítur sér ofurefh að verjast. Á meðan eg vas
inni í hellinum, gat eg ekki náð hljóðinu nógu glögt,
en hér undir berurn himni þekki eg það of vel tii
þess, að mér geti skjátlast.”
Valsauga, sem með athygli hafði hlustað á þessa
skýringu hins dularftdla hljóðs, sagði svoi.
“Eg get ekki neitað því, að orð yðar séu rétt, því
eg þekki aðeins lítið til hesta. Úlfarnir eru eflaust
að læðast eftir’bakkanum, og þessar hræddu skepn-
ur kalla á menn til hjálpar eins vel og þær geta.”
“Farðu til þeirra á bátnum, Unkas, og fleygðu
eldibrandi inn á milli þeirra,”- sagði hann á Dela-
waramáli. “Annars framkvæmir hræðslan máske
það, sem úlfarnir~eru ekki færir um að gera, og við
verðum án hesta á morgun, þegar við einmitt verð-
um neydd til að hraða ferð okkar eins mikið og
mögulegt er.”
Hinn ungi Indíáni var kominn ofan að ánni, ti
að gífa það, sem honum var sagt, þegar hátt og
langt ýlfur á fljótsbakkanum kom honum til að snúa
“Frá þessari hlið er því engin hætta, og við, við. Það voru vitanlega hin viltu dýr, sem orguðu
framdyrnar standa góðir og áreiðanlegir menn á þannig, og ein eða önnur skyndileg hræðsla kom
verði, eins og þér vitið, svo eg álít réttast að fara þeim til að^yfirgefa feng sinn, því ýlfrið Ijarlægðisl
að ráðum okkar heiðarlega gestgjafa. — Er þetta ! meir og meir, unz það heyrðist ekki lengur í hinum
ekki rétt skoðað?” bætti hann við og sneri sér að þétta skógi.
Valsauga og Indíánarnir töluðu aftur lágt og al
varlega saman. Svo sagði hann við Heyward:
Við höfum verið eins og veiðimenn, sem ekki
búmn að fullvissa þær um ao petta væn ao.nns Kófu ..þér viðurkennið eflaust> að þið þarfnist
fylgdarmaður þeirra, Chmgachgook, urðu þær aftur bágar syefns Qg bví|dar.”
rólegar, og þegar Indíáninn á sama augnabhki lyfti «já> eg viðurkenni> að þér segið satt>” svaraði
oðrum duk, sem huldi ínnn en a e isins. sau þau» j eJdri systirin, sem hafði sezt við hliðina á AIícu.' hafa séð sólina í marga daga; en nú erum við farn-
að hann hafði tvennar yr. I “En hvernig eigum við að geta það? Jafnvel þó it að þekkja stefnu okkar aftur. Setjist þér fyrst um
Það er eegur re ur, sem ^e ir * ' við hefðum ekki heyrt þetta óskiljanlega hlióð, þá' sinn í skuggann af beykitrénu þarna — það er gild-
dyr, sagði Valsauga hlæiandi, og Uhingacbgook ; .......* f;l ____________________________ V> H 6
er nóg annað til að halda okkur vakandi. Spyrjið ara en grenitrén — og svo skulum viðÆíða þess
og eg erum tveir gamnr rerir. Isiálfan yður, Heyward. Geta dætur nokkurt augna- Sem forsjónin ætlar okkur. Ef þér talið, verðið þér
En hvar erum vi > raun og veru. spur i ev , án þes$ að bugsa um hræðslu, sem fað-' aðeins að hvísla, en það væri í rauninni bezt að við
W.;T, rT1 V'f 3 ey\U.'i • f • r lir þeirra verður að þjást af, þegar hann veit, að þegðum algeralega fyrst um sinn, og ígmnduðum
Ja, það eru fossar t,l begg a hliða, og fyrn of- ^ hans em einbversstaðar _ bvar eða hvernig, kringumstæður okkar hver fyrir sig ”
££ ífv*"M injaÆSs «iga upp"' SS | T*1™! ««?. -« ! .sk°fu,m' mitt j Ha„„ tal,3i alvarlega „ ákve3,„„, Sem sýnileg,
bjar , pa P 8 PP „1 a milli allra þeirra hætta, sem þar liggja í felum. i benti á bað að hann vissi hvp ha=n..le»rr
á þessum klettl og horfa a s.raum.Suna , „Pr hel.maSur „„ P„r hugsaí sír allar' ■ ‘ 1"" h='tul'8 >SstA
Stundarkorn satu bau oll begjandi og hlustuou a , „ . .* , . ' .» * , _ . . . „
lýsingu hans af þessu plássi. hve eyíilegt M ^ “'í Mm *■«* *er “** ' sk»8uu“m; •»*r*«t ha"» gaguvart þessu óskiljaul.ga hljóði, var „ú
og jafnframt tröllslegt. Nú var kvöldverðurinn til-1 eyWar ' ’ ' .,, horfin, og hann var sjáanlega við því búinn, að
búinn. og þar eð Heyward hafði verið svo forsjáll, ,,£, Hann er, fa^r og gtíur ekk, bælt mður eðlis-
að taka með sér ögn af kryddmeti. þegar þau yfir-1 t,lf,nn.ngar sinar, sagð, hun motmæland,
gáfu hestana, borðuðu þau öll með beztu iyst og
náðu aftur kröftum sínum eftir alla áreynsluna
Unkas kom fram sem þjónn stúlknanna og veitti j snöktandi.
þeim allan þann greiða, sem honum hugsaðist, þó óskum mínum.
mæta öllum erfiðleikum með sínum óbilandi kjarki
og staðfestu. Hið sama eðh kom í Ijós í svip Indí-
“Og hvað hann hefir verið umburðarlyndur með ánanna, meðan þeir settust þegjandi á þann stað,
öllum mínum heimskulegu dutlungum,” sagði Alíca | bar sem þeir gátu séð árbakkana til beggja handa.
“Og eins og hann hefir altaf orðið við
Það var regluleg síngirni af okk
það væri gagnstætt siðum Indíána, að hermaður | ur, að krefjast þess, að fá að heimsækja hann undir
niðurlægðk sig til slíkra starfa. Athugull maður hefði þessum hættulegu kringumstæðum.”
“Já, það hefir máske verið fljótfærni af mér;
en eg vildi sýna honum, að börn hans voru að minsta í féII í djúpan svefn.
kosti trygg við hann,” svaraði Kóra.
En majór Heyward sagði nú mjög innilega:
‘Þegar faðir ykkar heyrði, að þið væruð komn
getað séð það undireins, hvernig dökku augun hans
hvað eftir annað htu þráandi á fallega andhtið henn-
ar Kóru, meðan stúlkurnar voru mjög undrandi yf-
ir hreimfögru, hljáðlistarnæmu röddinni hans, og áð-
ur en kvöldverðinum var lokið, virtust þau vera
orðin allgóðir vinir.
Valsauga át og drakk með þeirri lyst, sem aldrei
virtist ætla að verða fullnægt, en gleymdi þó aldrci
varkárni sinni. Hin athugulu augu hans voru altaf
á verði, og óteljandi sinnum sat hann með graskerið
eða kjötbita í hendinni við varir sínar, á meðan hann
sneri höfðinu til hliðar og hlustaði eftir grunsamleg-
um hljóðum úr fjarlægð. Fyrst urðu Heyward og og mennirnir horfðu mjög skelkaðir hver á annan,
stúlkurnar óróleg yfir þessu, en þar eð þessar marg I væntandi þess, að heyra þetta undarlega óp aftur.
en voru þó sfáifir algerlega huldir.
Þeir höfðu nú allir fengið sér sæti á dimmustu
stöðum klettarins, og meðan stund eftir stund leið,
án þess að nokkur ókyrð ætti sér stað, vann þreytan
sig yfir Heyward og fylgdarliði hans, svo að það
Aðeins Valsauga og Indíánarnir vöktu. Ekkert
hljóð eða hávaði fór fram hjá eftirtekt þeirra, og
hin njósnandi augu þeirra hvíldu sig aldrei. Alla
* i • . f | . .
ar til Fort Edward, áttu kvíðinn og ástin í hörðu i n°tt|na sátu þeir jafn hreyfingariausir og klettarnir,
stríði í huga hans. En ástin, sem að iíkindum var
orðin enn sterkari sökum hins langa aðskilnaðar,
vann sigur óskiljanlega fljótt.”
Hinn ungi herforingi var naumast búinn að segja
þetta, þegar hið voðalega hljóð barst aftur í gegn-
um loftið til þeirra. Á eftir því fylgdþlöng. þögn.
endurteknu þagnir sýndu engan kvíða, og aldrei
fylgdi neitt orð á eftir þeim, vöndust þau við það
og urðu róleg. - .* >v
Þegar allir voru Eúnir að neyta matar, sátu þeir
og töluou saman !*nga ítutld. Söngvarinn, sern hét
Davíð Gamút, fór nú að syngja; og að vita sig ó-
hulta þarna gerði þessa vim okkar glaða og inægða.
Þá ómaði alt í einu undarlegt, afar hvelt hljoð, sem
barst inn í ínstu kima helhsins og skaut öúurn skelk
í bringu
Loks var dúknum Iyft til hliðar með hægð. og
veiðimaðurinn stóð fyrir framan þau.
“Þegar slík óp heyrast úr skóginum, væri
heimskulegt að fela sig lengur,” sagði hann. “Stúlk-
urnar ættu helzt að vera hér inni, meðan Móhíkan-
arnir og eg verðum á verði hérna á klettinum, og eg
býst við að majórinn verði hjá okkur.”
“Erum við þá í mjög mikilli hættu?” spurði
Kóra. * /
sem þeir sjálfir virtust vera einn hluti af; þegar svo
tunglið var horfið, og dagrenningin gerði vart við ar'
sig fyrir ofan trjátoppana, skreið Valsauga þangað,
sem Heyward svaf, og vakti hann.
Nú er timi til að leggja af stað, hvíslaði hann.
Vekið þér stúlkurnar og verið tilbúin að koma
út í bátinn, þegar eg kem með hann að lendingunni.”
Hafið þið átt rólega nótt? ’ spurði Heyward.
“Að því er mig snertir, þá held eg að svefninn hafi
yfirbugað mig.”
“Alt er ennþá alveg kyrt. Verið þér þögull, en
fljótur.”
Svo gekk Heyward inn til systranna og tók sjalið
ofan af þeim. Þær sváfu enn vært og rólega.
Kóra og Aiíca! hvíslaði hann. “Nú eigum
við að leggja af stað.”
Á sama augnabliki rak Alíca um hátt hljóð, og
Kóra stökk á fætur. Hræðilegur hávaði byrjaði alt
“Aðeins sá, sem framleiðir þessi undarlegu hljóð
^Hvað var þetta?” hvíslaði Alíca eftir fáein 1 og sendir þau okkur til viðvörunar, veit í hve stórri 1 einu nnginn 1 kringum þau. Gól^og org frá öll-
augnablik. jhættu við erum stödd. En í þrjátíu ár hefi eg hlust- nm. 1 um’ svo omögulegt var að vita, hvar það
“}á, hvað var þetta?” endurtók Heyward hátt. ,að eftir öllum hljóðum í þessum skógum, eins og sá byrja .raun rettrI/fnst peim, að bwði skogarn-
Hvorki Vaisauga né Indíánarnir svöruðu, er. hinn; maður, sem á líf sitt eða dauða undir dugnaði eyrna !r’ kl.e tarmr’ am °2 Iortlð, væri fult af þessum voða-
æsti svipur þeirra sýndi, hve undrandi þeir voru, og 1 sinna. Mér skjátlar aldrei að þekkja bæði ýlfur
samt stóðu þeir og hlustuðu eftir endurtekningu j pardusdýrsins eða væl náttuglunnar, og heldur ekki
þessa hljóðs. Svo fóru þeir að tala saman á Dela-j skræki bina iævísu Húrona; eg hefi heyrt skóginn
waramáli og Unkas læddist út úr hellinum um aftari stynja eins og sorgbitna manneskju, og eg hefi hlust-
að á söng vindarins í greinum trjánna. Alioft hefir
Þegar hann var farinn, sagði veiðimaðurinn á e]dingin glitrað í loftinu eins og logandi bál — en
ensku: : aldrei hefi eg eða Móhíkanarnir heyrt neitt, sem
“Hvað það er eða ekki er, veit enginn af þeim, ]ikist þessu hljóði, og þess vegna álítum við, að það
sem hér eru, og þó hafa tveir okkar ferðast um skóg- j se bending, sem verði okkur til hagsmuna.”
ana í meira en 30 ár. Eg hélt að eyru mín mundu j “ það er mjög merkilegt, sagði Heyward og tók
þekkja hvert einasta hljóð, sem Indíánar eða dýrin j skambyssurnar sínar. “En hvort sem það bendir á
framleiða. En nú verð eg þess var, að eg hefi að strið eða frið> þurfum við að vera við því búnir.
dyrnrr.
eins verið ímyndunargjarn heimskingi.”
“Var það ekki það hljóð, sem hermennirnir notaj
þegar þeir vilja hræða óvini sína?” spurði Kóra og
vafði um sig blæjunni sinni mjög róleg, sem gat ver-
ið hinni æstu systur hennar fyrirmynd.
“Nei, nei!” svaraði Valsauga og sneri sér að
Unkas, sem nú kom inn, og spurði: /‘Nú, nú, Unkas,
Gakk þú á undan, vinur minn; eg kem líka
“Hér sést ekkert,” hvíslaði Heyward, þegar þeir
voru komnir út úr hellinum og störðu að gagnslausu
á árbakkan gagnvart sér, sem tunglið, er nú var að
koma í Ijós, breiddi birtu sína yfir.
“En hve þetta er fagurt kvöld,” bætti hann við,
þegar Alíca alt í einu hrópaði: “Heyrið þið nú
hvað sást þú svo? Er mögulegt að sjá birtuna af|2ftur!”
Ijósum okkar gegnum dúkana?” j En það var þarflaust að vekja athygli þeirra.
Þegar Unkas hafði svarað með fáum orðum og Það var eins og hljóðið bærist, frá ánni upp yfir
ákveðnum á sínu eigin máli, sagði Valsauga við Eng- klettana, til þess að halda svo áfram í gegnum stóru
lendingana: : “Það verður ekkert uppgötvað úti,; skógana og hverfa í fjarlægð.
Iega hávaða. S*
Davíð Gamút, sem einnig hafði sofið, þaut líka á
fætur. -*
“Hvaðan kemur allur þessi hávaði?” hrópaði
hann og hélt höndunum fyrir eyrun. “Er þá búið að
sleppa öllum púkunum út úr helvíti?”
Tólf kúlubyssur svöruðu honum frá árbakkan-
um beint á móti, og hinn ógæfusami söngvari, sem
var svo óvarkár að sýna stóra kroppinn sinn svo
greinilega, féll meðvitundarlaus niður á klettinn.
Um leið og Gamút féll, heyrðist siguróp á ár-
bakkanum, en Móníkanarnir mistu ekki kjarkinn,
beir svöruðu skoti með skoti. Samt sem áður hittu
kúlurnar engan, því hvorirtveggja mótstöðumenn-
irnir voru of hygnir til að láta sjá svo mikið sem
einn af limum sínum. Heyward hlustaði kvíðandi
eftir áraskvampinu, þar eð hann hélt, að flótti væri
nú það eina, er bjargað gæti lífi þeirra. En til báts-
ins heyrðist hvorki né sást, svo hann fór að efast
um trygð og vináttu Valsauga. — Þá sást skotglampi
alt í einu á klettinum fj’rir neðan hann, tryllingslegt
óp. og saman við það blandaðist dauðaskrækur, er
gaf til kynna, að Valsauga hafði hitt og drepið einn
af óvinunum. Undireins drógu ásækjendurnir sig í
lé, og sama dauðakyfðin ríkti, eins og áður ’en á-
rásin var hafin.
Heyward notaði þetta augnablik til að bera Da-
víð Gamút inn í mjóa hellisklefann, þar sem systurn-
jr sátu, og litlu síðar voru allir komnir inn í þenna
tiltölulega óhulta Jclefa.
‘íKarlinn hefir þó frelsað höfuðleðrið,” sagði
Valsauga og strauk hendi sinni mjög rólega um höf-
uð Gamúts. “Þetta var sú mesta heimska, að hreykja
sex fetum af kjöti, beinum og blóði efst á þessum
bera kletti. Eg skil alls ekki, að hann skyldi sleppa
lifandi þaðan.”
“Er hann ekki dauður?” spurði Kóra. “Hvað
getum við gert fyrir þenna ógæfusama mann?”
“Ekkert,” svaraði hann. “Hjartað slær, og þeg-
•r hann er búinn að sofa litla stund. þá nær hann
ullri meðvitund aftur. Berðu hann inn í hellinn og
egðu hann á lárviðarlaufið, Unkas. Því lengur, sem
íann getur sofið, þess betra. Því eg efast um, að
hann geti nokkurntíma hulið jafn stóran kropp úti
klettunum —— og söngur hans mun naumast gera
okkur gagn á móti óvinunum.”
‘Haldið þér þá, að árásin verði endurtekin?”
spurði Heyward.
Getum við vonast eftir því, að soltinn úlfur
Iáti sér nægja einn munnbita?” spurði Val^auga aft-
ur. “Nei, þeir draga sig aðé.ns í hlé, af því þeir
hafa mist einn mann. Þeir koma brátt aftur, og þeir
munu finna upp á einhverjum nýjum listum. En við
• kulum vona að við getum haldið klettinum, þar til
Munroe ofursti sendir okkur herdeild til hjálpar.
Guð gefi, að það verði bráðum, og að með þeim
verði foringi, sem þekkir Indíánana.”
"Eins og þér heyrið, verðum við að treysta á
föður yðar,’ sagði Heyward við Kóru. “Þér og syst-
ir yðar ættuð helzt að fara inn í klefann,” bætti
hann við. “Þar eruð þið að minsta kosti óhultar
fyrir hinum drepandi kúlum óvinanna, og svo getið
þið jafnframt hjálpað hinum óhepna félaga okkar.”
Svo urðu stúlkurnar honum samferða inn í af-
hellirinn eða afkimann, en Davíð Gamút, sem hing-
að til hafði verið meðvitundarlaus, fór nú að stynja,
og systurnar fóru strax að hlynna að honum, en
Heyward fór aftur til Valsauga og Indíánanna, sem
Iágu endilangir á klettinum og töluðu um skotin.
“Eg ætla að segja þér eitt, Unkas,” sagði veiði-
maðurinn, um leið og majórinn kom til þeirra. “Þú
eyðir of miklu púðri, og byssan þín gefur svo mikið
högg, að erfitt er að miða henni. Lítið púður, ekki
of mikið blý og handlegginn réttan beint út. Það
er að minsta kosti mín eigin reynsla.” - ^ -
Um leið og Valsauga sagði þetta, stóð hann upp.
og hann og hinir þrír tóku sér stöðu og voru á verði.
Það leið langur tími án þess nokkur rnerki sæust til
þess, að árásin yrði endurtekin, og Heyward var far-
ir.n að vona að kúiurnar, sem þeir sendu óvinunum,
hefðu haft meiri áhrif en þeir byggjust við, svo að
óvinir þeirra viidu ekki stofna sér í meiri hættu og
hefðu dregð sig í hlé. En þegar hann vogaði að segja
veiðimanninum skoðun sína, var honum fljótlega
bent á, hve röng hún væri.
“Þér þekkið ekki Makúa-ana, þegar þér álítið,
að þeir láti hrekja sig með jafn hægu móti,” svar-
aði hann. “Þeir vita ofur vel, hve fáir við erum. Þeir
hælta ekki við veiðina svona fljótt. En sko! Þarna
koma þeir sannarlega syndandi þessir flífldjörfu bóf-
Og þeir finna einmitt heppilegasta blettinn á
eyjunni. Skríðið í skjól, maður! Annars fjúka hár-
in af höfðí yðar eins fljótt og við getum snúið við
hníf.”
Á sama augnabliki komu fjögur höfuð upp úr
vatninu hjá dálitlu af j-ekavið, sem hafði fest sig við
klappirnar, og sem að líkindum hafði komið óvinum
þeírra til að ráðast í þetta djarfa fyrirtæki.
Rétt á eftir sáu þeir fimta manninn syndandi í
þessum stríða straumi. Hann reyndi af öllum kröft-
um að komast til félaga sinna, og svo nálægt þeim
var hann kominn, að hann rétti handlegginn til
þeírra, en á sama augnabliki sveiflaði straumurinn
honum burt, og allra snöggvast- sýndist hann svífa í
loftínu með upplyfta handleggi og stór, brjáluð
augu; svo hvarf hann í hyldýpið og félagar hans
ráku upp trylt, æðisgengið org, en á eftir því varð
grafarkyrð. 1
Fyrsta hugsun hins brjóstgóða Heywards var
að þjóta manni þessum til hjálpar, en hin stálharða
hendi veiðimannsins hélt honum kyrrum.
“Ætlið þér að steypa okkur í óumflýjanlegan
dauða með því að sýna Makúaunum, hvar við er- .
um?” spurði Valsauga hörkulega.
“Þetta þýðir, að við höfum sparað púður fyrir
eitt skot, og hvert skot er okkur eins dýrmætt nú,
eins og andardrátturinn fyrir flýjandi dýr.”
“Hjú!” heyrðist frá hinum unga Móhíkana.
“Eg sé þá, piltur minn. Eg sé þá,” svaraði Vals-
auga undrunarópi Indíánans. “Þeir eru að koma,
annars myndu þeir fela sína rauðu hryggi bak við
rekaviðinn; en látum þá koma,” sagði hann enn-
fremur og rannsakaði byssu sína. “Sá fyrsti þeirra
sleppur ekki við forlög sín, og það, þó það væri
Montcalm sjálfur.”
Nú ómaði aftur vilt ýlfur út úr skóginum, og þess-
ir fjórir menn skriðu úr skjóli sínu undan plönkun-
Heyward sárlangaði til að ráðast á þá, en hélt
um.
þeirri löngun sinni í skefjum, þegar hann sá, hve ró-
legir félagar hans voru. Það var fyrst, þegar óvinir
þeirra voru komnir mjög nálægt, að Vals-
auga lagði byssuna að kinninni. Fremsti Indíáninn
stökk í loft upp eins og skotinn hjörtur, og féll svo
á höfuðið niður í eina klettaglufuna.
Meira, j