Heimskringla - 26.07.1922, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA.
HETMSKRINGLA.
WINNÍFEG, 26. JÚLI, 1922.
HEIMSKRINQLA
(Btofnutt 1880)
Keiiir át A kTerjaa BiiVTlkBleffL
Ctxrfrndur og elffeaiun
THE VIKING PRESS. LTD.
8S3 o* KSS SAIK.KXT AVE, WINKIPEG,
Talolatll N-8S37
Vfr* kl>«alm er |1.N trcaiitarlu ka««-
lot fyrlr fraaa. Aller karculr aendUN
rátManal klatalaa.
Ráðsmaður:
BJÖRN PÉTURSSON
Ritstjórar:
BJÖRN PÉTURSSON
STEFÁN EINARSSON
Vtaadakrtft Ut hlaSalnai
TBI VIKIKG FRBSS. Ltl, «171.
Wlaalfrc. Maa.
UtanAwkrift tll ritstJArana
EDITOR HKINSKRIIGLA, M«f SlTl
Wiialpeff, Maa.
Tho '*HetmskrincIa’* is prlnt-íd und pub-
iistf e by the Vlkinff Preas, Llmltaé. at
853 og 855 Sargent Ave., Winnipeg, Manl-
teba. Telepkene: N-5537.
WINNIPEG, MANITOBA, 26. JÚLÍ, 1922.
Islendingadagurinn.
Eftir því sem oss Vestur-Isiendingum
verður það æ ljósara og ljósara, hvert vér
stefnum þjóðernislega, og að orðin “Islend-
ingar viljum vér allir vera”, virðast eiga,
eftir því sem árin líða, æ lausari rót í hugum
íslenzkra afkomenda hér, er hitt og jafn
ljóst, að áhuginn fyrir því, að halda hér við
íslenzku þjóðerni, er gleggri og einbeittari á
síðari árum en áður hjá eldri Islendingunum.
Það getur skeð, að ástæðurnar fyrir því
megi finna í málshættmum: “Neyðin kenn-
ir naktri konu að spinna”. En það eru á-
reiðanlega meiri fjörkippir teknir nú á meðal
Islendinga tii að reyna að halda þjóðemi
sínu við /hér vestra, en nokkru sinni fyr.
Fjörkippir, segjum vér, vegna þess að vér
vonum að minsta kosti, að það séu fjörkipp-
ii en ekki dauðakippir. En auðvitað eru þeir
einnig til.
Þjóðerni vort hefir fram á síðari tímá
haldist við hér ósjálfrátt meira en að bein-
línis hafi verið unnið að því. Það var mönn-
um ósjálfrátt, að vera “Islendingar í húð og
hár”, eftir að þeir voru nýkomnir af ætt-
jörðinni. En þetta breyttist með tímanum.
Það hlaut að gera það eftir að innflutning-
arnir hættu og hér risu á legg innfæddir ís-
lendingar. Þó að sú öns,'r og þriðja kyn-
slóð hér hafi ekki slitjð þjóðernisböndin —
og í raun réttri gert vonum framar í því
efni — þá bendir hún yfirleitt á þbnn sann-
Jeika, sem ekkert þýðir að loka augunum
fyrir, að hætta vofir yfir íslenzku þjóðerni.
Fálkinn skrækir, þegar að hjarta rjúpunnar
kemur og hann kennir skyldleikans. Það
sama sannast oft á mönnunum. Og það
sama sannast á oss Vestur-lslendingum einn-
jg. Bústaðaskiftin hlutu að hafa það í för
með sér, að vér einhverntíma rækjumst á,
að þjóðermstilfinningunni í brjóstum vorum
yrði misboðið með þeim. Það er nú fyrst að
koma osS í koll.
Þetta er tilfir^ ingamál. Höfum vér einn-
ig verið mintir á það. En ekki ætti það í
sjálfu sér að hefta framgang hugmyndar-
innar um viðhald íslenzks þjóðernis. Fyrsta
skiiyrðið til þess að ynmð sé drengilega að
einhverri hreyfingu, er það, að tilfinningin
fyrir þörfinni knýi til verka. Á bak við all-
ar veigamestu hreyfingar er tilfinning, Þó.
að þessi barátta fyrir viðhaldi þjóðernis vors
íé því tjlfinningamál fyrst og fremst, og
kúnni að þykia sótt meira af kappi en for-
sjá, er aldrei hægt að segja, hvað sé alveg
ómoguiegt, tyr «*■ rayní__ er- Hagsmunir
kunna liflir að Vérá að viðKaídi þjóðerriiH-
ins ýfirleitt. Éamt ’hetir nú veiið sýnt fram
4 nteð rökum, að þeir séu talsverðir, bæði
beiníínis og óbeiníínis. En hyort sem svo
væri*eða ekki, verður ilt að telja barninu
trú um, að það eigi að hætta að elska móð-
ur sína, af því að það verður ekki metið þvi
til fjár! Þjóðernistilfinningin er djúprætt,
eins og ást barnsins til móðurinnar.
Mestan og beztan þáttinn í að vekja á-
huga hjá íslendingum í seinni tíð fyrir við-
haldi þjóðernisins, á Þjóðræknisfélagið.
Stofnun þess fylgdi það hafrót hlýrra
tilfinninga til ættjarðarinnar, að öldurnar
hefir enn ekki lægt. Þær berast enn á svrf-
vængjum vonanna óbrotnar yfir “álinn
mikla”, alla leið að ströndum landsins, þar
"sem þjóðbræður og systur vorar búa, bang"
að, sem eitt sinn stóð vagga vor margra. Að
vér væntum meira af Þjóðræknisfélaginu en
öðrum félagsköpum nú í þjóðræknismálinu,
á rót sína að rekja tii þess, í vorum augum,
að það er gróðursett bæði hér og heima og
stuðlar að því beggja megin hafsins, “að
það band, sem ekki er enn slitið”, verndist
sem lengst. Raddirnar, sem frá þjóðræknis-
félaginu heima á fslandi hafa borist hingað,
hljóma ve? íeyiji. Þær ieika sem þýður blær
um kinnarnar, og hvísla því að oss, er berg-
mái á í instu fylgsnum hugans. Og það örv-
ar oss og vekur vonina og trúna á sigur við-
halds þjóðernisins. Fj\fir “blæinn” þann fá-
um v^; aldrei þakkað eins og vert er.
Nú fer fslendingadagurinn í bönd. I 33
ár hafa íslendingar í Winnipeg haldið þenna
dag til minningar um landið og þjóðina, sem
ól þá. Enn ér þeim minnmg átthaganna
kær og ógleymanleg. Og skrítið ár í sögu
Vestur-íslendinga mun mörgum finnast það,
er fyrsLverður hætt að hafa hér íslendinga-
dag. En að því vonum vér að ekki kom:
fyrst um sinn. Þátttöku íslendinga í degin-
um undanfarið má góða telja, og er það
góðs viti. Nú kvað eigi síður hafa verið
efnt t;] góðra skemtana þenna dag en áður.
Það má því g/ía sér von um, að hann verðj
vel sóttur. Enda ætti svo að vera. Ræðu-
menn eru hinir beztu. Og ljóð verða lesin
eftir alkunn og góð skáld. Má því búast við
góðri skemtun. Og auk þess andlega góð-
metis, er hitt eigi síður skemtilegt, að e;ga
vor, á að hitfa þar einhverja gamla góðkunn
ingja. Þá finna flestir þar oftast næ>.
Þegar þetta bætist svo við sameiginlegar
nnnningar um ættland sitt og þjóð, ælti eng-
i.,n að sofa svo \rngi að morgninum 2. ágúst,
hann kæmist ekki í tíma á slendmgadag-
inr..
Kosningarnar.
Þjóðfélagshimininn hefir stundum verið
skýjaður undanfarin ár í Manitobafylki. Og
svo kom kosningaofviðrið. Rykið þyrlað-
ist upp, svo ekki sá til sólar. En því er nú
Iokið. Stormurinn er lægður. Rykið ligg-
ur aftur grafkyrt í lögum á jörðinni. Það
er komið blæalogn. En Ioftið hefir hreins-
ast við hreðuna. Stjórnin, sem gruggaði
það undanfanð, er að víkja af valdastóli.
Sólin skín aftur í heiði. Grundin grænkar
örar en áður. Ný stjórn með framfarahug
og þroskaþrá er að koma til valda. Það er
sem júlí-gróðrarþrá náttúrunnar í þessu fylki
hafi snortið þjóðfélagið með sprota sínum
og vakið það af doða undanfarinna ára.
Þjóðfélagshimininn er ioks orðinn bjartur
og sólskinsríkur, eins og júlídagarnir í þessu
kjörlandi voru eru.
Úrslit kosninganna urðu svipuð því, sem
við var búist. Afr Norrisstjórnin gat gert
fér von um að verða við völd að þeim Iokn-
/L'm, er einn votturinn enn um reikningslegt
skilningsleysi hennar. Hún var búin að vera
í minnihluta við almennar kosningar. Og á
þinginu var hún feld. Hvernig gat hún eft-
ir það búist við sigri?. Það var miklu nær,
að verkamannsflokkurinn, eða conserva-
tívaflokkurinn gerðu sér slíkt í hug. En þeir
voru svo glöggir á ástandið, að þevm datt
það ekki í hug. Það eina, sem stjórnin gat
bygt vonir sínar á, var því það, að hún var
við völd, og hafði kosnmgatæki fleiri í sín-
um höndum yn hinir flokkarnir. Enda mun
þeim hafa verið beitt óspart. En það stoðaði
lítið. Dómurinn, sem feldur hafði verið yfir
stjórninni, varð ekki aftur tekinn. Með eina
7 þingmenn kom hún svo eftir smölunina.
Verður það dýrt henni, að gera út gangna-
menn fyrir slíkar heimtur.
Norrís gtjórnarformaður ber sig samt karl- j
mannlega, ems og vera ber, þótt svona færi. j
En í síðasta Lögbergi er óskaplegur harma- |
grátur út af úrslítum kosninganna. Segir
það Norrisstjórnina hafa haldið við svo góðu
siðferði, að siðferðismeðvitund manna í
tylkinu hafi verið særð djúpu sári, með því
að hafria henni við kosningarnar, Lí þrqs- ‘
le.gt fyrir þá að lesa þetta, sem hér hafa ver-
ið staddir í bænum undanfarið og séð hafa
hótelin hér seija yín og ölfong nætur og
tlaga, Vínbánn þessa fylkis er óneitanlega j
éiri su mesta siðferðislöggjöf, sem fylkið á. ,
En hana hefir stjórnin leyft að brjóta svo, j
að engum getur til hugar komið, að þetta se
bannfylki. Það lítur helzt út fyrir, cjð stjórn- j
in hafi gengið í fóstbræðralag við þá, er á J
kostnað almennings og með broti á löggjöf
fylkisins svífast ekki við að selja áfengi í
gróðaskyni, til að vinna vínbanninu óhag.
Þó ekki væri nema fyrir afskiftaleysi stjórn- j
arinnar í vínbannsmálinu, var hún siðferðis- ;
lega búin að vinna sér til óhelgis sem stjórn.
Upp úr þessu dýki, og fjárhagsdýkinu,
sem fylkið er komið í, verður verkefni nýju
stjórnarinnar að hefja það. Kjósendur vissu,
að þeir voru ekki í neinni þakklætisskuld við
Norrisstjórnina í þessum efnum. Þó Lög-
berg bregði þeim um þekkingarskort fyrir ,
vikið, að vilja ekki láta þetta Iengur við-
gangast, þurfa kjósendur ekki að kippa sér
upp við það. Það virðist vera eina vopnið,
sem það hefir haft til að bregða fyrir sig
undanfarið. Sannleikurinn er sá, að kjós- j
endur þektu helzt til vel gerðir Norrisstjórn-
arinnar. Það var það, sem reið baggamun- '
inn, en ekki þekkingarskortur þeirra. Að
hinu leytinu er þessi aðferð blaðsins ófyrir-
gefanleg, því ef taka ætti han*i sem góða og
giida vöru, miðar hún að því, að svifta eig-
inlega alla kjósendur kosningarétti sínum
vegna þekkingarskorts, nema þá, er Norris-
stjórninni greiddu atkvæði. Að Lögbergi
hinu forna myndi slíkt ekki hafa verið lesið
upp.
Bændaflokkurinn, sem við völdum tekur,
hlaut milfinn sigur í kosningunum. Og meiri-
hlutastjórn hefir hann eftir að kosningar
hafa farið fram í öllum kjördæmum fylkis-
ins. Þeir höfðu 24 þingmenn úr U. F. M.
flokkinum. Svo hafa þeir 2 óháða bændur,
þá D. Yakimischak frá Emerson og Joseph
Hanelin frá St. Rose, sem báðir telja sig nú
í bændaflokkinum. Þá bætjist einn í þeirra
flokk hér í bænum, R. W. Craig, K. C. Hafa
bændur því riú alls 27. Og tvö, ef ekki öli
kjördæmin, sem ókosið er í, telja þeir sér.
i Verða þeir þá alls 29—30. Ennfremur eru
j 3 óháðir, sem ekki telja sig enn fylgja einum
j flokki öðrum fremur. Er mælt, að þeir muni
j allir fylgja bændaflokknum að málum, ef
j ekki ganga honum algert á hönd. Sést á
þessu, að stjórnin er líkleg til að vera í all-
miklum meirihluta um það er lýkur.
Þrír Islendingar voru á þingi síðast, og
allir mætir menn. Voru það þeir séra Albert
Kristjánsson, Guðm. Fjeldsted og Hon. T. H.
Johnson. Vildum vér hafa séð þá alla á
þingi nú, og alla í bændaflokknum. En
ekki þýðir um það að tala. Einn þessara
manna, séra Albert Kristjánsson, ásamt þrem
öðrum íslendingum, þeim h Ingjaldson, Árna
F.ggertssyni og Skúla Sigfússyni, sótti um
kosmngu. Komst einn þeirni, hinn síðast-
taldi, að. Misti bændaflokkurinn við kosn-
ingarnar göðan iiðsmann á þingi, þar sem
I séra Albert var. Annars virðast áhrifa ís-
lendinga vera að gæta minna en áður, í því
■ aÓ styðja landa sína á þing. Þó að vér séum
i fræddir um það, að þjóðernismál vor eigi
ekki að koma til greina við kosningar, mun
það nú samt af fleirum en oss ekki talið
betur farið, að þeirra gætir minna, hvort sem
það er íslenzkum kjósendum sjálfum eða
i öðrum ástæðum að kenna.
Val forsætisráð-
herrans.
I kosningahríðinni iét hátt í andstæðing-
um bændaflokksins um það, að bændur
hefðu engán leiðtoga, og það væri ekki sjá-
anlegt, að þeir hefðu nokkurn til að skipa
— svo sæmilegt mætti kalla — í stjórnar-
formannsembættið í Manitoba. Áhyggjurn-
i ar, sem á sálum andstæðinganna lágu út af
þessu, voru ekkert smáræði. Og þó ekki
væri nema fyrir þetta, var sjálfsagt að róa
cllum árum að því, að bændaflokkurinn
næði ekki völdum.
Ú'r þessu er nú bætt. Er vonandi, að þá
rofi dálítið til í hs^skoti andstæðinganna og
til sólar sjái við og við undan skýjabakka á-
hyggjanna. Raunar verður kosningarimman
þeim um nokkurt skeið enn hálfgerður leið-
indadraumur. Úrslitin urðu þeim svo ógeð-
feld. En þar sem þeir sjálfir viðurkenna nú
og málgögn þeirra, að val forsætisráðherr-
ans hafi tekist vel og viturlega, ætti það að
einhverju leyti að dreifa draumnum vonda
og draga úr áhrifum hans og ófaranna allra.
Prófesor Bracken, sem valinn hefir verið
leiðtogi bændaflokksins, er valinkunnur
maður, gæddur miklum hæfileikum, og hefir
tekist einkar vel, að stjórna bæði störfum
og gangast fyrir stofnun félagsskapa. Hann
er víðsýnn maður í skoðunum og hefir þeg-
ar látið í Ijós, að heilbrigð samvinná allra
borgara þjóðfélagsins sé fyrir mestu. Þarf
því qkki pttast hann sem þjón einnar
stéttar annarar fremur. ' ' -•
í Manitoba og Saskatchewan er hann
talsvert kunnur af alþýðu af fræðslu- og
fyrirlestrastarfi í þarfir búnaðarins. Aðal-
starf hans hefir lotið að því, að fræða um
búnað, frá vísinda- og raunverulegu sjónar-
miði. Þegar þess er gætt, að búnaður er
þýðingarmesta og veigamesta atvinnugrein
þessa lands, geta menn greiðlega séð, hve
heppilegur sá maður er fyrir leiðtoga eða
forsætisráðherra, sem sjálfur veit meira um
þessi mál en nokkur annar, frá hvaða hlið
sem skoðað er', og þarf ekki að treysta á
annan í því efni. Vér sögðum hann vera
manna kunnastan flestum greinum bænda-
málanna. í vísindalegum þúnaði er hanrt
talinn fremstur allra manna í Canada. En
hann hefir einnig kynt sér markað og með-
höndlun bændaafurða eins vel og nokkur
annar.
Hann hefir með vísindastarfi sínu komið
mjög miklu til leiðar í þá átt, að auka fram-
leiðslu á búinu, hvort heldur að hefir verið
að ræða um jarðrækt eða gripabúskap,
þrátt fyrir það, að beina samvinnu hafi
aldrei verið hægt að hafa nema í litlum stíl
við stjórnina í þessu efni. Að hann fái miklu
áorkað í þessa átt með aukinni samvinnu við
stjórnina, er von allra, er nokkuð þekkja til
starfa hans að undanförnu.
Það er oft mikið undir því
komið, hvernig fyrstu sporin eru
stigin, er menn taka sér eitthvað
nýtt fyrir hendur. Það er enginn
efi á því, að þetta fyrsta spor
bændafiokksins í að velja sér
leiðtoga, hefir tekist mjög vél og
viturlega, svo að maður hafi
sömu orðin yfir það og dagblöðin
bér í bænum. Takist þeim að
stíga önnur spor sín eins heppi-
lega og það fyrstji, eins og öll
von er til, virðist alveg hafa ver-
ið hættulaust, að skifta um stjórn.
Próf. Bracken er eflaust sá
hæfasti forsætisráðherra, sem í
þessu fylki, og ef til vill víðar,
hefir verið.
Undarlega--
skoðað.
Það er lýðum Ijóst nú orðið,,
að andstæðingablöð bændaflokks
ins hafa ekki lint á látum, með að
úthrópa þá menn, er í lið gengu
rneð bændaflokknum í kosningun-
um. Það hefir verið gengið svo
langt í því efni, að þessir menn
eiga að hafa gengið af göflum og
trú, og eru nú einkis nýtir og fyr-
irlitlegir. Hér í bænum hefir H.
J. Ashdown kaupmaður einkum
orðið fyrir álasi fyrir fylgi sitt við
bændaflokkinn. Honum er borið
á brýn, að hann hafi svikist und-
an sínum gömlu merkjum fyrir
sakir eigin hagsmuna. Og sá mað-
ur, sem slíkt geri, sé fyrirlitlegur.
Hvaða sanngirni er í þessu?
Ashdown hefir ávalt verið svo
sjálfstæður maður, að hann hefir
þorað að segja skoðanir sínar,
hvað sem flokki þeim leið, er
hann veitti atkvæðafylgi sitt.
Hann héfir aldrei undirskrifað alt
í stefnuskrá hberalflokksins hér.
Og í það eina skifti, er hann sótti
um opinbera stöðu hér, borgar-
sljóraémbættið, fylgdi óháða
blaðið Tribune honum að málum.
I iberalar fylgdu honum þá að
visu líka, en hann ekki þeim.,
Hann hefir ávalt afsagt, er á hann
hefir verið skorað að gefa kost á
sér til þingmensku. Öll slík boð
um stöðu hefir hann afþakkað og
rú síðast boði bændaflokksins.
Skoðun hans virðist ávalt hafa
verið sú, að hér þyrfti að rísa
upp stjórnmálaflokkur, sem fyrir
frelsi og réttindum Vesturlandsins
berðist. Og. þar sem að það er
öllum Ijóst, að fyrir réttmdum
þeim hefir ekki af neinum flokki
verið barist eins og af bænda-
flokkinum, var ekki um annað að
gera fyrir Ashdown, til þess að
vera skoðunmn sínum samkvæm-
ur, en að halla ser að bænda-
ílokknum. Það eru glögg og ó-
niótmælanleg rök fyrir því, að
hann er fyrsti stjórnmálaflokkur-
inn í sambandsþinginu, sem banst
hefir þar fyrir réttindum Vestur-
'landsins, og hefir, þrátt fyrir það
að hann er í minnihluta, nú þegar
komið ómetanlega miklu til leiðar
í því efni.
Og það er ekki Ashdown einn,
sem hvöt hefif fundið hjá sér til
að styðja bændaflokkinn. Kjós-
endur út um þetta fylki hafo einn-
ig gert það, eins og kosningaúr-
slitin bera með sér. Þeir hafa
auðvitað áður tilheyrt öðrumhvor
um gömlu flokkanna. En be'r
voru búnir að reyna þá að ýmsu,
og vissu, að þeir voru gallagripir.
Kjósendur hafa verið úthrópaðir
fvrir óvit það, að kasta þeim
burtu. En Manitobabúar vissu,
að hingað til hafði baráttan um
völdin gengið alt of langt, en um-
bætur, sem almenningi voru í bag,
of skamt hjá stjórnunum. Flokk-
uiinn, sem nokkra bót og betrun
bauð í þessu efni, var bænda-
flokkurinn. Var það þá nema
sjálfsagt, að sem flestir gengu
honum á hönd?
Nei. Hvort heldur, að menn
hafa í bændaflokkinn gengið í
bæjunum eða í sveitunum, er það
hvorki flokkinum né þeim, sem
gerst hafa fylgismenn hans, vansi.
Hví skyldu þeir menn, sem víð-
sýnir og ágætismenn voru, meðan
þeir voru í eldri flokkunum, vera
verri menn fyrir það, að hafa
gerst fylgjendur bændaflokksins?
r DODDS -PS
KIDNEY
P'abetes
thep^
Dodd’s nýmapillur eru bezta
nýmame'Sali'ð. Lækna og gigt.
bakverk, hjartabilunt þvagtepDU.
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pill*
kosta 50c askjan eða 6 öskjur fyr.
ir $2.50, og fást hjá öllum lyfsöl-
um eða frá The Dodd’s Med!c*a»
Co., Ltd., Toronto, OnL
Slíkt er ein sú mesta fjarstæða,
sem andstæðingar hafa nokkru
sinni beitt gagnsækjandaflokk
sinn.
Meðan Ashdown greiddi frjáls-
Ijnda flokknum atkvæði, var
honum hampað sem fyrirmyndar-
manni, manni, sem hefði af sjálfs-
dáðum rutt sér braut til quðs og
virðinga; manni, sem ákjósanlegt
var, að sem flest\f líktust. Frjáls-
lyndu blöðin bentu á þenna “self-
niade” mann öðrum til eftir—
breytni og gátu ekki leynt aðdáun
sinni á honum. Hvaða flokki eða
félagsskap sem var, var sómi að
því, að hann tilheyrði honum. En
r.ú, þegar hann hefir gengið
bændaflokkmim á hönd, á hann
að hafa orðið flokkinum til ósóma
og sjálfum sér til minkunnar. Og,
hrópið nú um hann er ekki það,
að breyta eins og hann, heldur er
það nú: Forðist þvílíka!
Valdafrekja og ósvífni gengur
fyr langt, en að hún geri menn
að því athlægi, sem framkoma
andstæðinga bændaflokksins hef-
ir gert þá, er gagnsækjendur hans
voru í kosningunum. Þeir- ætl-
uðu að grafa bændaflokknum
gröf með henni. En þeir duttu
sjálfir, að maklegleikum, ofan í
hana.
Vestur að hafi.
Eftir Á. E.
Eg lagði af stað frá Winnipeg
með C. P. R. lest kl. 1 1,40 e. h.
þann 15. þ. m., og rann lestin
jafnt og stöðugt til Edmonton á
31 klukkustund og 25 mínútum.
Vestur undir Saskatoon litu akrar
allvel út, en þegar þangað kom
vestur voru þeir mjög Iéleg'.r, og
jórðin víða fyrir vestan Saskatoon
að heita mátti gróðurlaus, enda.
er þar afar lélegt land, lágar sand-
hæðir og víða grýtt, og smátjarnir
á milli; en hvað akrar eru lélegir
í vesturhluta Sask., stafar af of-
þurkum. Aftur í kringum Edmon-
ton litu akrar að nokkru betur út,
en samt lakar en í meðallagi.
Enda var mér sagt í Edmontorý,
að þetta væri það þurrasta sumar,
sem þar hefði komið í síðasthðin
10 ár. En jarðvegur er ágætur
á meira en 100 míium út frá Ed-
rnonton á alla vegu.
Saskatoon er sviplaus bær.
Stendur á lágri flatneskju við
Saskatoonána, og eru fremur lág-
ir bakkar að henni, þar sem bær-
inn stendur, og húsunum dreift ,út
um þessa flatneskju á afar stórt
svæði. Landið hrjóstrugt og skóg-
Iaust kringum bæinn.
Aftur er Edmanton ljómandi
bær, en stendur helzt til á stóru
svæði. Aðalbærinn stendur að
norðanverðu við Edmontonána.
Er það fremur h'tið vatnsfall og
rennur í hálfhring um tanga þann,
sem bærinn stendur á. Aðalstræti
bæjarins heitir Jasper Ave., og
liggur þvert ' yfir tangann frá
austri til vesturs. Hvað langt það
stræti er, veit eg ekki, én hús-
númeratalan vestarlega, á því var
yfir 12000; og þverstrætin yfir
það eru taíin íxá austri til vesturs,
og var það vestasta, sem eg kom
að, 1 12. stræti, og fór eg þó ekki
líkt því vestur að á. Má af þessu