Heimskringla - 26.07.1922, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 26. JOU, 1922.
HEIMSKRINGLA.
7. BLAÐSIÐA.
The Dominion
Bank
BfRNl NfTRB ÐAHB ATB. fö
8HBRBROOKB IT.
HöfuSstóll, uppb........$ 6,000 000
Vfcrasjóaur ............6 7,700,000
A.Uar eignir, yfir ....$120,000,000
Sérwtakt athycll reitt riftekift-
uxa kaupmannia og wnlutrt|
Sp'vrisjóðedexMin.
Vextir &f innstæðufé preiddir
iafn héir og annarsstaCar T15-
*wng«t.
phonba n
P. B. TUCKER, Ráðsmaður
með.áfasopa handa mer.”
I þessum makalausu ljóðlínum
kemur fram gáfa, sem ætti að
’hlynna að af fremsta megni.
Óháður.
Vængjablik.
BARNAQULL
Fréttapistill frá
Langruth.
Á vængjum andans fljúga fýsir
mig
í fjarlægð, hvar ei skortir sam-
hygðina;
já, til þín, vinur, stefnir hugans
stig,
írá strengjum þýðum heyra glað-
værðina.
Svo létt sem engilblær
J mig laðar æ þér nær,
ur.z tengist önd við önd,
í eining skoðum lönd;
Þar ekkert gróm frá eiturnöðrum
dvalið.
r ekekrt gróm frá eiturnöðrum
sést,
eða getur komist nokkurntíma,
ekkert mannlegt ruslið rætur fest
rangsleitnina þurfum við að
ne
Svo er ofurlítil grein nefnd í (Þ
26. tölublaði Lögbergs, og er auð
sjáanlega skrifuð af einhverjum
fíuggáfuðum búanda á Big Point.
Fyrst byrjar hann með því að
setja Jón Einarsson á kné sér, eins
og hann væri einhver stráks- j En eilíf sælu sól
hnokki, klappar honum á kollinn sveipar hugans ból?
og segir honum að vera nú ekki vekur vonarljós
að vaða neina vitleysu. Síðan ao verma hverja rós.
þrífur hann í mann, er George Guðdómiegan göfugleik
Slima.
Langdon heitir, og er oddviti I
sveitarinnar, og fórgangsmaður!
ýmsra bændafélaga. Hefir borið |
sakir á Norrisstjórnina, svo þeim
háu herrum varð orðfall. Hann
er hámentaður maður, enskur að
ætt; skilur ekki íslenzhu og les
hana þaðan af síður. -
Þennan náunga tekur vitgarp-
urinn frá Big Point í sínar andlegu
heljargreipar, hristir hann og
skekur eins og hann væri fífu-
-poki (vitanlega í Lögbergi). Seg
ir margt um hann djúpviturt og
sláandi fyndið, sem enginn annar
hefði getað upp fundið1, jafnvel.
ekki Gröndal eða Mark Twain.
Eins og t. d. að Langdon hafi sáð
hveiti í akur sinn í fyrravor, en
skorið upp af því að haustinu
marga og stóra stema. Hann
snerist á mpti Norrisstjórninni í
fyrta, og það er nú orðið kunnugt
um lönd öll, að það var hann, og
cxiginn annar, sem feldi þessa
frægu stjórn, þá langbeztu stjórn.
sem nokkurntíma hefir venð í
Manitobafylki. Hann hefir pant-
sett húsið sitt conservatíva einum
miklum hér í bæ. Conservatívar
eru samt ekki til hér fremur en
froskar á Vatnajökli eða sóleyiar
á Spitzbergen. Han nlét grafa
brunn í aðalstrætinu í Langruth.
Stórtíðindi. Svo á hann Ford
Car — þvílíkar fréttir. Það var
ekki vanþörf að koma þeim í Lög-
berg, svo þær yrðu kunnar um
lönd öll.
“Guð ámargan gimstein þann,
er glóir í mannsorpinu,” segir
Hjálmar. Ekki vissum við hér,
að við ættum annað ems andlegt
afburðamenni, eins og fregnritar-
ann nýupprisna. sem veit svo mik-
ið um pólitík, les Lögberg spjald-
anna á miHi, er spámaður, segir
að bændur hafi ekki vit, geti ekki
stjórnað, alveg eins og Lögberg
sagði. Hvað þarf nú lengur vitn-
anna við? — Svo er hann líka
skálcf, eins og vísan í endi greinar
hans bendir til. Ef hér eru ekki
tilþrif, þá eru þau ekki annars-
staðar:
“Og una þar við egg og smér
Ieiðir.-
Jóhannes H. Húnfjörð.
^Kvœði.
Lesið upp á stúkufundi
5. júní, 1922.
Heil, þú heilladísin,
bvaðan sem þú ert;
velkomin þú vert,
vera með oss sért;
hjá oss vertu hnýsin;
hverja smugu því
gaktu úr og í
frjáls og frí.
Þínir erum þjónar;-
þung er ætlun vor;
auk oss afl og-þor,
auðnu stíga spor.
Hljómi hlýir tónar
huga með og dygð
út um bæ og bygð;
burt með hrygð.
Bakkus og hans bræður
berjum; herjum á
alt, sem máttinn má
meiða; sköðum þá;
hrekjum slíkar hræður.
Hvenær, hvernig, hvurt,
hvergi verður spurt;
bara burt.
Hér er engum heiglum .
hent að vinna bug.
Sýnið dáð og dug,
drengskap með og hug.
Öllum ámum, deiglum,
upside snuiö down
fyrir “Brice og Brown”.
Burt með r^n.
Bakkus og hans bræður
bölvun veita heim,
eyða sæmd og seim,
sint er hafa þeim.
Meyjar, systur, mæður,
menn af allri stétt,
þvoið þennan blett.
Það er rétt.
Mín er von og vissa,
væri hér ein mynd,
dárfeg drykkjulind
Grasaf jallið.
' Niðurl.
En þó að pokinn væri ekki stór
var hann samt nógu þungur handa
henni að bera, því svefninn gerði
hana máttlausa í hnjánum, og
henni fanst stundum hún ganga í
svefni. En hún varð betur vak-
andi þegar komið var uþp úr
dalnum og upp á hæðarbrúnina.
Þaðan sást um alt næsta hérað.
Klukkan var orðin 10 og dögg-
fallið, sem hafði verið mikið
seinni hlut^ næturinnar, því ofur-
lítill þokuuði fylgdi með, var að
smá hverfa fyrir brennandi sólar-
geislunum, sem böðuðu jörðina
og alt sem á henni var. Alt glóði
í birtu, brekkudældir, hlíðar, gil
og lálendi, fjöll og fossar, gljúf-
ur og gjár, björg og brattir tind-
ar. Sólin kysti tárin af jörðinni
ems og blíðlynd möðir, sem vekur
barn sitt með kossi snemma morg
uns, þegar það langar til að sofa
fram- og vill ekki vakna. >
Aldrei fanst Ellu hún hafa séð
jafn unaðsfulla morgunfegurð.—
Það stirndi áalia jörðina eins og
t lygn^n sjávarflöt. Skýjahnoðrar
sveimuðu fyrir sólina annað veif-
ið, en svo flæddi sólskinið um
landið, eins og þegar öldur á rúm-
sjó líða áfram með hægð og elta
hver aðra. Henni fanst þetta út-
sýni svo töfrafult, að barnssálin
fyltist óumræðilegum fögnuði. —
Ó, bara ef hún gæti komist upp á
einhvern hæsta fjallatindinn, svo
hún kæmist nær guði og himnin-
um.
Hún hélt áfram að hlaupa á
undan, og þegar hún fór að þreyt-
art, þá settist hún niður og beið
eftir hinu fólkinu. Stundum var
hún farin að blunda, þegar það
náði henni.
Loks datt h^ini í hug, að hún
gæti hlaupið svo langt á undan
því, að hún gæti lagt sig út af ög
hallað sér upp að einhverju mosa-
barðinu, með pokan , sinn undir
höfðinu, og sofnað þar til það
kæmi til hennar. Og, þegar hún
sá, að pað var orðið nokkuð
Iangt á eftir, þá lagðist hún niður
og hagræddi sér. " En hvað Hana
syfjaði sárt. Það gat ekki verið hann betur en þið. Við þurfum
meiri sæla að vera í himnaríki, en ekk i að fara upp á neina háa
ao fá að sofna, þegar maður er linda eða hnúka eða kletta, eins
svona afar þreyttur. — En hver og þú varst að hugsa um áðan.
var þessi fárániega klæddi mað- Við sjáum hann alstaðar, í öyu í
ur, sem stóð hjá henni? Það var kringum okkur. Hann talar við
þó ekki stóri Sveinn? Nei, ekki okkur í litlu, grænu stráunum, í
var það. Ella virti hann fyrir sér skógarhríslunum, í lækjarniðnum,
stund, og hún var ekkert í þyt vindarins, í daggardopunum.
gjósandi
lindinni.
Gimli
m
um
hrædd við hann. Hann leit helzt
út fyrir að vera nærri 7 fet á
hæð, með óvanalega breiðar herð
ar og baraxla mjög. ‘ Hann hafði
svart hár, sem náði ofan á mitt
Bak. Hátt og breitt enni; stórt,
íbogið nef; hvöss, tinnudökk
augu, stóran munn og þykkar | hvolfinit
varir. Andhtið var rauðbrúnt, og
bringan stór og bunguvaxin. —
Svera og sterka handleggi hafði
hann og þykkar, breiðar
kraftalegar hendur.
Hann var klæddur í móleitan
búnin, puntaðan með kögri og
rósalögðum böndum og perlum á
kraga, ermum og brjósti. Hann
var ófríður að útliti, en þegar
hann brosti til Ellu, þá varð mó-
rauða andhtið góðmannlegt
hýrt. '**' ~
“Hver ertu, stóri maður?”
spurði Ella.
“Eg er Indíáni,” var svanð
“Hvaðan kemur þú?” segir
hún, '
í skýjaflókunum, í steinum, í
kcrnmu, í blómum, í bylgjum
vatnsins og ólgandi straumhraðan
um, dynjandi fossunum,
sinni hann, þegar hún kom heim,
og hún hefir sagt börnunum sín-
um hann, síðan hún varð stór
kona. Hún man enn eftir Nee-
pawa og því, sem hann sagði
henni, og henni þykir vænt um
Indíánana síðan. Þess vegna hef-
ix" hún reynt að muna heilræði
hans og drauminn.
Yndó.
Bláklukkan.
, . , , . :>,avar; Þú minnir mig svo þrávalt á æsku
rotinu, í prumum og eldingum, i
hverum, í uppsprettu-
í stjörnunum, í himin-
í bleiku kvöldmánaskin-
inu, og við lesum bros'hans í
hlýju sólargeislans, við horfumst í
augu við hann, þegar við lítum
°S hver á annan, og við skiljum vald
Kans, þegar við rannsökum^okkar
eigin sálir. Nú hefir þú séð úti-
legumann, sem ekki er þó óbóta-
ir.aður, heldur í samræmi við guð
Iegt frelsi. Þú getur ekki séð
huldufólk, því það er ósýnilegar
verur, og andans sjón þín er hul
°g ír. blæju, sem þú getur ekki svift
al augum þér,t nema með réttum
skilningi á lífinu og alverunni.
unga tíð,
þá öndin var svo snarfleyg og sái-
in Ijúf og blíð;
þá lék sér saklaust smábarn í lundi
glatt þér hjá,
því lífi ðvar ein sólhöll og fögur
yndisþrá.
Eg lauf og blöðin grænu í lifsins
brekku fann,
og litla hrafnaklukku með biáa
litinn þann,
er gerði sólbjart lífið og sálargleði
jók;
þá sveif áð kaldur vindur og blóm
ið frá mér tók.
Og leitað þín eg hefi um lífsins
sollin höf,
sem öllu stjórnar. Þig getur má-
* ske dreymt það, eins og þig er svo H5inn e, ,;ú tínúnn og komið
nú að dreyma mig. Þú ert göð, | nálægt gröf;
, 1 „ litil saklaus stúlka, með stóra sái þó sé eg enn í fjarlægð bláma
Frá Suðurlöndum, mælti 0g óskemcj a{ glaumi heimsins^| bjarma slá;
Þess vegna kom eg til þín. Vertu bláklukkan mín lifir og benni hlýt
að ná.
hann. - _
“Hvað fieitir þú?” spýr^hún. a]taf góð; taiaðu aldrei Ijótt;
Nafn mitt er Neepawa. fremdu aldrei svik; svertu aldrei
“Hvert er erindi þitt?” tungu' þína með lýgi og falsi.
“Eg er náttúrunnar barn eins Berðu ætíð hreinan huga og sak-
og þú. Eg bý undir berum himni, laust barnshjarta. Þá lærir þú að
en ejcki í dimmum veggjakofum.”
“Hvað er Indíáni?” segir Ella.
“Er það sama og útilegumaður?”
“Já, segir hann. ■ Mennirnir
með fölu andlitin hafa flæmt mig
og þjóð mína frá bústöðum okkar
og hrakið okfeur út í öræfi og
þekfeja hinn mikla, volduga og
Svo bið eg aftur storminn að bera
i þig til mín;
Við brjóst mitt skaltu hvíla, eg
elska laufin þín.
stóra anda, sem alt hylur í sínu því hvað er til svo heilagt og hlýtt
og glatt og bjart,
stm himinblámi vonar me æsku-
fagurt skart?
kærleiksskauti, og öll tár þetrar
af vanga einstæðingsins, og sem
aldrei fer í manngreinarálit. Þá
muntu einmg læra að lúta hans
vilja í auðmýkt og þakklæti. —
eyðiskóga. En við getum átt al- Vertu sæl, litla, hvíta dúfan mín.
staðar heima og viljum ekki búa
nálaegt litlu, hvítu mönnunum.
Við elskum náttúrufegurðina og
frelsið, sólina og dýrin, skógana
og vötnin, vindinn og þrumurnar.
Neepawa skal muna eftir þér.
Þegar þú verður þreytt, skal eg
færa þér styrk, svo Iitlu fæturnar
þínar geti altaf hlaupið.”
Nú vaknaði Ella og mundi
Og hinn mikla lífsins anda, sem drauminn um rauðbrúna útilegu-
þið kallið guð. Við þekkjum! mánninn. Hún sagði mömmu
Og þegar hinsti svífur höfgi á föla
ibrá,
hrafnaklukkan bláa þá verður kyr
mér hjá.
Er líkamsfjötur bresta og birtan
lýsir geim,
eg ber þig löð og frjáls inn í sál-
ar minnar heim. .
Yndó.

Abyggileg Ijós og
A flgjafi.
Vér ábyrgjuzcst y?5ur varanlega og ó»titn»
ÞJ0NUSTU.
ér atskjurn virðiugarfyUt vitSskrfta jafnt fyrir VERK-
SMIÐJUR *em HEIMILI. Tal*. Main 9580. CONTRACT
DEPT. UmboSsmaíur vor rr reiðubúmn a3 tmna yBur
iS máli og gefa ySur kostnaSoráætlun.
Winnipeg Electric Raiiway Co.
A. IV. McLimont, Gen'l Manager.
drýgði marga*synd, »
hreint þið yrðuð hissa,
hana Iituð fá,
sóðadrætti sjá;
svei mér þá.
Bakkus og hans bræður
bara í jötunmóð,
börðu, hröktu fljóð,
buna gerði blóð;
hr^ttu hrottaræður,
hrynu líkt og Ijón,
létu eins og flón;
sorgleg sjón.
Blessuð börnin hímdu,
blá g fótaber, ý
kalt í koti er,
ekkert brauð né smér;
við grát og hungur glímdu,
gleðisjiautt var Iíf.
Hvar er hjálp og hlíf
við börn og víf?
Konan b^ki brotin
basla mátti ein;
heyrði hungurs vein,
hennar barna kvein;
að þreki og heilsu þrotin,
þrítug aðeins var;
hennar hjarta skar
hörmungar.
f
Margar fleiri myndir
mætti draga fram
víns við glasaglamm
af gereyðandi hramm.
Bitrar þræðra syndir
brugga vín og öl,
heimsins helzta böl;
hvílík kvöl!
Sorglegt væíi að segja
sögu drykkjumanns;
er hún öll til sanns
eitruð glæpafans.
Hér skal hildNheyja,
hösla ráðin fljót,
gera bragar bót
af beim og snót.
Ó, þið konur ungar,
ei sem vitið.Tivað
biturt bragð var að
beittum drykkjunað;
sakir svífa þungar
saga vínandans;
margar menjar hans
til sjós og lands.
Hér er verk að vinna
vandasamt, en gott;
í verkum sýnið vott,
varist handaþvott;
felustaði finna
föngin Bakkusar,
eýða öllu þar,
upp hann skar.
Minn er mærðarbragur
a'ð mestu orðinn til
vínbanni í vil,
ekkert undan skil. '
Okkar heilla hagur
hepnist vel og fljótt;
grundað geð með rótt, ■'c
góða nótH ^
" Lárus Árnason. __
Kvæði þetta er ort af blindum
manni, ^em á heima að Betel,

'
Eureka nr. 4 B.
Lœknar sólbruna og syita sem fólk
er svo næmt fyrjr a sumrum.
Við heita eða sveitta fætur, of mikinn svita undir handleggjunumfbg óþefinn, sem af hon-
um stafar, má undireins losast og uppræta með öllu, ef greint meðaí er notað til þess.
Einnig kemur það í veg fyrir að menn fái saxa, sem sækir svo á fólk í hitunum.
/
Þeir, sem af Iíkþornum og fótabólgu þjást, munu strax finna mun á líðan sinni eftir að
hafa einu sinni reynt “Eureka”. Því er enginn sviði samfara, og sár á börnum og saxi læknast
ekki betur með öðru.
Meðal þetta er samsett af reyndum læknum og efnafræðingum. $1.00 krukka af því
nægir hverjum. — Ekkert er eins gott og ekkert líkt því.
Til sölu í öllum stærri lyfjabúðum. Ef sá,er þér sklftið við, hefir það ekki, þá sendið
$1.00 í bréfi til WINNIPEG CHEMICAL LABORATORY CO., 128 Pritchard Ave., Winnipeg,
Manitoba; gefið oss um leið nafn og áritan þesser þér skiftið við.
Skrifstofa: 129 Selkirk Ave., Wininpeg, Manitoba.