Heimskringla - 02.08.1922, Qupperneq 6

6. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 2. ÁGÚST. 1922.
í ir ásöxinm og hnífnum hótandi framan í hina. En
8!
Hinn síðasti Móhíkani.
Kanadisk saga.
Eftir Fenimore Cooper.
' ^ccoscoccecccocosecosoeccoscoQcccoeoeos>:
“Yfirgef }>ú mig! Þú blandar bænir mínar með
beiskju og hindrar mig frá að fara til míns guðs.”
Eitt augnablik hafði hún' eitthvert vald yfir þess-
um siðleysingja, en það var líka aðeins eitt augna-
blik. Svo virtist hann gleyma því.
"Sko! Barnið grætur,” sagði hann og benti
háðslega á Alícu. “Hún er of ung til að deyja.
Sendu hana heim til að greiða hár Múnrós og halda
'lífinu við í gamla manninum.”
Kóra gat ekki stilt sig um að líta á systur sína,
og þá mætti hún hinu biðiandi augnatilliti hennar,
sem lét í ljós hina eðhlegu löngun hennar.
“Hvað segir hann, góða Kóra mín? spurði hún
skjálfandi. “Talaði hann. um að senda mig til
pabba?”
Lengi horfði eldri systirin þegjandi á hina, svo
sagði hún með móðurlegri blíðu:
“Húromnn býður okkur báðum lí.f, Alíca. Já,
hann ætlar að skila þér og okkar kæra Dúncan til
0 ennþá fengu Húronarnir ástæðu til að undrast, því Á
eftir þeim kom hinn þriðji hlaupandi og tók sér stöðH
hjá félögum sínum. Þegar þeir sáu hina undaríegu
mynd af dauðanum, sem máluð var á líkama hans,
hrópuðu þeir:
“Hinn Stóri Höggormur og Snarráði Hjörtur!’
Hvað eftir annað endurtóku þeir þessi sömu
köll um leið og þeir drógu sig*ögn í hlé.
Hinn árvakri foringi þeirra var sá eini, sem ekki
misti sjálfsstjórn sína. Þegar hann hafði rent aug-
unum yfir þetta litla pláss, vissi hann strax, hvérnig
afstaðan var. Hann dró langa, hættulega hnífinn
sinn úr slíðrum og hvatti félaga sína til bardaga;
sjálfur réðist hann á Chingachgook og rak upp hátt
hljóð.
Með þessu byrjaði bardaginn, og allir réðust
hver á annan skotvopnalausir, maður á móti manni.
Uakas svaraði orginu og stökk á einn af óvin-
unum, sem hann klauf hausinn á í einu höggi með
stríðsöxinni sinni. En Heyward reif öxi Lævísa
Refs niður úr trénu og byrjaði svo bardagann. Nú
voru jafn margir menn á báðar hliðar, og hver og
einn valdi sér því mótstöðumann sinn hiklaust.
Valsauga rotaði andstæðing sinn með einu
höggi af byssunni. Heyward var of ákafur til að
geta beðið,- þangað til mótstöðumaður hans væri
mátulega nálægt honum; hann kastaði stríðsöxinni
og hitti enni Indíánans með henni; og þar eð hinn
vma
okkar, til okkar þungt' reynda föður, ef eg gei j vilti var á þenna hátt hindraður í áhlaupi sínu, varð
* - __” hinn bráðlyndi ungi maður svo djarfur, að ráðast á
sigrað sjalfsvirðmgu mina og sampykt aö — 1 J
Rödd hennar þagnaði; hún gat ekki taiað,
en
hún ieit til hirains og lyfti upp höndurjum, eins og
hún leitaði hjálpar guðs óendanlegrar vizku.
“Hvað er það, sem þú átt að gera, bezta Kóra
mín?” spurði Alíca. “Ef mér hefði verið gert þetta
tilboð, að frelsa þig, að hugga gamla föður okkar,
og að frelsa Dúncan.
til að deyja.”
“Deyja!” svaraði Kóra, sem nú var orðin rólegri
og kjarkbetri. “Deyja! Það hefði verið auðvelt.,,
Þó það í raun réttri hefði verið jafn erfitt að velja.
Nei, hann vill fá mig til að fara með sér út í hin ó-
bygðu héruð. Hann vill að eg setjist að hjá Húron-
unum — með fáum orðum ságt, að eg verði konan
hans. Eg er efandi og veit ekki, hvað rétt er. Leið-
beindu mér, Alíca. Viltu þiggja lífið af mér, þegar
eg verð að borga það jafn dýru verði? Og þér,
Dúncan, segið þér mér hvað eg á að gera, eg skal
gera það, sem þið segið.”
“Ætti eg að þiggja slíka fórn?” hrópaði Hey-
ward æstur. “Nefnið þér það ekki oftar, Kóra!
Hugsunin um þetta erlangt um verri en sjálfur dauð-
mn.
hann með tvær hendur tómar; það leið samt ekki
lingur tími þangað til hann vat>« þess var; að hann
hafði breytt mjög óhyggifega, því hann fékk strax
fulla þörf bæði fyrir kjark sinn og krafta, og fann
brátt, að hann gat ekki varist hnífsstungum óvinar
síns. Þá greip hann utan um hann svo fast, að hinn
vilti gat ekki hreyft handleggi sína. En svo varð
ii i r-v* i. ii- hann þess brátt var að kraftar sínir þurru, og að út-
Hve hefðl e§ ekkl verlð htið var ekki glæsilegt. En á sama augnabliki heyrði
hann kallað:
“Berjið þið þá niður, þessa ósvífnú hunda; enga
miskunn við þessa svívirðilegu Húrona.” Og jafn-
framt hitti byssuskefti Valsauga bert höfuð Indí-
ánans með því afli, að hann féll til jarðar og lá þar
•hreyfingarlaus.
Undir eins pg Unl^as var búinn að kljúfa höfuð-
ið á hinum fyrsta mótstöðumanni sínum, valdi hann
sér strax annan. Fimti Húroninn hafði nú áttað sig
dálítið, og þegar hann sá, að aílir voru að berjast,
greip hefnigirnin hann með djöfullegu afli. Með háu
orgi þaut hann í áttina til Kóru og kastaði öxi sinni
í hana, en hún flaug yfir öxl hennar og hjó í sundur
bandið, sem hélt henni við tréð, og á þenna hátt
hjálpaði hann ungu stúlkunni ósjálfrátt til að losna
úi sinni óþægilegu stöðu. \
Þegar hún var orðin Iaus, þaut hún undireins tií
AIícu, án þess að hugsa um hættuna, sem umkringdi
þær. Með skjálfandi höndum reyndi hún að slíta
böndin, sem systir hennar var bundinn með, og að-
eins blóðþyrst ófreskja gat varist að verða snortin
af þessari eðallyndu framkomu. En hugur Húron-
ans vissi ekki, hvað samhygð var; hann réðst á
hana, þreif í hár hennar og neyddi hana tií að falla
á kné. Svo safnaði hann hárinu saman í hendi sína
og lyfti henni upp, í hinni hendinni hélt harm á hníf,
sem sýndi, að hann ætlaði.að skera það af höfði
hennar.
En þetta stutta augnablik gleymdi hann óflu sök-
nm hefndarþorsta síns, og varð því að borga það
dýru verði. Því að áþessu augnabliki kom Unkas
auga á hann, og með eldingar hraða réðst* hann á
hann, og veitti honum svo hart högg fyrir brjóstið,
ac^ han n'hröklaðist mörg fet aftur á bak og féll til
jarðar.
Unkas datt Iíka, og báðir spruttu þeir á fætur
og börðust af alefli. Stundum fékk Unkas sár og
slundum hinn; en það leið ekki langur tími þangað
tt* Unkas fékk hjálp, og á sama augnabliki og hann
rak hníf sinn í hjarta Húronans, braut stríðsexi Hey-
wards og byssuskefti Valsauga höfuðskel villimanns-
“Eg vissi, að þér mynduð svara þannig,’ sagði
Kóra blóðrjóð í kinnum. “En hvað segir Alíca? Eg
vil gera það hiklaust hennar vegna.”
Eitt augnablik biðu þau Heyward og Kóra með
von og kvíða í huga sínum, eftir svari. En Alica
þagði. Höfuð hennar var hnigið niður á brjóstið,
hendur hennar héngu magnlausar niður og fingurnir
hreyfðust eins og af sinadrætti. Strax á eftir leit
hún upp og hristi höfuðið.
“Nei, nei, nei! Við skulum deyja saman, eins
og við höfum lifað saman.”
“Deyið þið þá! ” orgaði Lævísi Refur á sama
augabragði, utan við sig af vonzku yfir því, að mæta
sljkum kjarki frá þeirri, sem hann áleit staðfestu-
minsta af þeim öllum. Eins og*vitlaus maður greip
-hann stríðsöxina sína og fleygði henni í hana. Hún
paut í gegnum loftið fram hjá augum Heywards, hjó
fáeina lokka af hári Alícu í sundur, og festist svo í
trénu rétt fyrir ofan höfuð hennar.
V ^Úgar Heyward sá þetta, varð hann óður og ut-
*an við sig, og um leið og hann beitti öllum kröftum
sínum, tókst honum að slíta böndin, sem héldu hon-
um, nógu snemma til þess að geta ráðist á annan
Indíána, sem stóð og miðaði stríðsöri sinni á Alísu.
Þeir þrifu hvor í annan og féllu báðir til jarðar.
En að geta fest hendur á hinum nakta skrokk Indí-
ánans, var erfitt fyrir Heyward. Þess vegna losnaði
hann og spratt á fætur, og honum-tókst að setja kné
sitt fyrir brjóst majórsins og þvingað hann til að
hggja á jörðmni. Heyward sa hnifinn blika í loft-
inu uppi yfir sér, þegar hann heyrði hvíslandi hljóð
og háan skothvell. Hin þunga byrði losnaði frá
brjósti hans, og hann sá æðistryltu augun hans breyt-
ast í tóma og dökka holu ; og Indíáninn féll dauður
niður á visnu blöðin við hlið hans.
v r
5. KAPITULI.
Þegar Húronarnir áttuðu sig aftur eftir hina
voðalegu hræðslu, sem greip þá við að heyra þetta
óvænta og skyndilega skot, hrópuðu þeir allir ein-
um muni: “Langriffil!! ” Það var sá eini, sem þeir
vissu, að gat hitt markmið sitt jafn óskiljanlega vel.
og að hann var svo djarfur, að miða á óvin sinn,
vitandi, að kúlan gat eins vel hitt vin hans.
Hátt óp gall við um leið inni í runnunum, þar
sem Indíánarnir höfðu lagt vopn sín, og í sama bili
kom Valsauga þjótandi, án þess að hafa gefið sér
tíma til að hlaða aftur byssu sína, sem hann hafði nú
fundið. Hann réðist undireins á þá og veifaði
byssuskeftinu í kringum sig. Jafnhliða, honum og
ekki seinni, kom ungur og kappgjarn maður; hann
hljóp fram hjá honum inn á milli Húronanna, og tók
sér stöðu fyrir framan Kóru. Þar veifaði hann
banahöggið, er heiðurinn samt sem áður Móhíkan-
ans, og hann á heimiid til höfuðleðursins.”
En á sama augnabliki og hann sveifiaði vopni
sínu að hinum lævísa Húron, valt hann með eldmg-
arhraða út fyrir brúnina og ofan hæðina. Með einu
einasta stökki hvarf hann inn í runnana, sem uxu á
hiiðum hæðarinnar. Eins og hundar, sem eru að
elta dýr, hlupu Deiawararnir á eftir honum. En
Valsauga rak upp harðan og einkennilegan skræk,
sem kom þeim til að snúa við undrieins.
“Þetta var honum líkt!” sagði- veiðimaðu::r.n.
“Hann er faiskur þorpari. Heiðarlegur Delawaci,
sem biður ósigur í einlægum og hreinskilnum bar-
daga, liggur kyr og bíður dauða síns. En látum
hann fara, látum hann fara; hann er einn og marg-
ar mílur frá sínum frönsku félögum, og hann hefir
hvorki byssu né boga. Eins og höggormur, sem mist
hefir eiturtennur sínar, getur hann engan skaða gert
okkur, þangað til bæði hann og við erum komin
iangt í burtu.’
“Sjáðu, Unkas,” bætti hann við. “Faðir þinn
er byrjaður að flá höfuðieðrin af þeim. Það er Iík-
lega bezÚað við göngum til þessara ómenna og að-
gætum þá, svo að fleiri þeirra fái ekki tækifæri til
^ að hlaupa af stað og skrækja í skógunum eins og
| vængbrotin náttugla.”
Svo gekk hinn langrækni veiðimaður á milli Húr-
j onanna og rak hníf sinn í brjóstið á hinum dauðu
j skrokkum — jafn kuldalega og kæringarlaus, eins
i og það væru skrokkar dauðra dýra.
En Unkas neitaði Indíánaeðli sínu, og ásamt
| Heyward fór hann og leysti Alícu, sem þeir svö
I lögðu hálf meðvitundarlausa, í faðm Kóru. Þöglar
, og kyrlátar þökkuðu þessar systur hinum alvalda
fyrir frelsun sína, og langan tíma föðmuðust þær og
! hrópuðu á meðan nafn föður síns.
“Við erum frelsaðar! Við erum frelsaðar!”
■ hvíslaði Alíca og grét af gleði. “Við eigum að fara
aftur til okkar kæra föður, svo hjarta hans springi
ekki af sorg. Og þú ert frelsuð, Kóra! Þú, mín
eigin systir, — nei, meira en systir mín; móðir mín!
— Og Dúncan! Okkar eigin kærí, ágæti Dúncan.”
Kóra svaraði þessum innilegu orðum Alícu með
því, að þrýsta henm að hjarta sínu, og Heyward
skammaðist sín ekkert fyrir að fá tár í augun. Jafn-
vel Unkas, sem aliur var blóðugur og stóð, að því er
séð varð, alveg rólegur, misti villimannasvipinn, og
augu hans geisluðu af samhygð, sem sýndi, hve
miklu ofar hann stóð en ættbálkur hans.
Á meðan á þessu stóð, hafði engum dottið í hug
að Ieysa Davíð Gamút, sem tók kringumstæðum sín-
um með aðdáanlegri stillingu.
Þegar Valsauga var sannfærður um, að enginn
af Húronunum myndi gera þeim neitt ónæði framar,
! gekk hann til Davíðs og leysti hann.
“Jæja, nú eruð þér aftur ráðandi yfir yðar eig-
I m limum,” sagði hann og bætti svo við: “Það lítur
! raunar ekki úf fyrir, að þér notið þá sérlega mikið
j og haganlega. Ef eg má gefa yður ráð, þó eg sé
efcki eldri en þér, en í raun réttri miklu kunnari lifn-
aðarháttum hér í skógunym, þá er það af því tæi,
að þér losið yður við þessa Iitlu blýsturpípu. Seljið
þér hana hinum fyrsta og bezta heimskingja, ,sem
þér finnið, og kaupið eitt eða annað vopn fvrir pen-
ingana; þó þér getið jafnvel ekki fengið ar.nað en
skambyssuhlaup, þá er það að minsta kbsti betra en
þessi gagnslausa blísturpípa.” ,
“Vopn og trumbur eru gagnrlegar í bardögum,”
svaraði Davíð. “En söngurinn getur látið í ljós
þakklæti fyrir sigurinn!” — “Góði vinur,” sþgði
hann svo og rétti Veiðimanninum hendi sína. “Eg er
þér þakklátur fyrir. að hárin eru enn kyr á höfði
mínu, eins og forsjónin hefir ákveðið. Þú hefir ver-
ið djarfur og duglégur í bardaganum, og verðskuld-
ar hrós kristins manns.” u
'AIt þetta eru'aðeins smámunir, sem þér oft
munuð sjá endurtekna, ef þér verðið lengi hjá okk-
ur, svaraði njósnarinn, sem var viðkvæmari sökum
hins hreinskilnislegá þakklætis. “Nú hefi eg fengið
félaga minn aftur,” sagði hann og klappaði byss-
sinni. “Það er sigur út af fyrir sig. Þessir
ins.
Nú var bardaginn afstaðinn nema milli Lævísa
Refs og hins Stóra Höggorms. Þér héldu enn á-
fram og sýndu, að þeir verðskulduðu nöfn sín.
Skyndilega þutu þeir hvor á annan, og fast
saman vafðir ultu þeir um jörðina eins og tveir högg-'
umar. Þar láu þeir enn og börðust. þegar Unkas og
Yúlsauga hjálpuðu Hejrward að^s.gra hinn síðasta
vilta mann. Aðeins ský af ryki og visnum bÚðum
sýnái hvar [>essir æfðu. viltu menn voru að berjast.
Árangurs’aust hljó> Unkas hringinn í kringum
rykskýið, tilbúinn að;. rka hnífinn sinn í hjarta óvin-
ar föður „ins.. Árangurslaust lyfti Valsauga hinu
voðalega byssuskeÞi, og jafn árangurslaust reyndi
Heyward að ná í skrokk Húronans. Þessir tveir
líkamir, srm voru huld’i blóði og ryki snerust í
kring með þeim hraðí-. að naumast var mögulegt að
sjá, hvort bað var einn eða tveir. Og það var þess
vegna ómörulegt að hjálpa H.mgachgo .k.
Smátt og smátt nálguðust þessir veltandi líkamir
röndina á þessu litla plássi, og Móhíkaninn fékk
taekifæri til að gefa Lævísa Ref tilfinnanlega stungu
með hnífnum, er jafnframt virtist bera ávoxt. Húr-
oninn slepti haldi sínu og féll aftur á bak, og !á þar
án þess að hreyfast, og sýndist. steindauður.
Chingachgoo'k spratt á fætur og rak upp hátt
siguróp.
“Þetta var duglega af sér vikið áf Delawarun-
um! Sigur fyrir Móhíkanana!” hrópaði Valsa”4rj
og reiddi löngu byssuna sína til höggs, sem hann
ætlaði að veita Húronanum. “Þó að eg veiti Lonum
unni
Húronar eru í raun og veru lævísir, en þeir göbbuðu
sjálfa sig, þegar þeir skiidu skotvopn sín eftir svo
langt í burtu, áð þeir gátu ekfci náð til þeirra. Ef
Ur kas og faðir hans hefðu gefið mér tíma til að
hlaða byssurnar, þá hefðum við sent þessum bófum
þrjú skot í stað eins. Og það hefðij eyðilagt þessa
ruslaramenn um Ieið — bæði þrælmennið, sem hljóp
í burtu, og eins félaga hans! — En þetta hefir alt
verið ákveðið fyrirfram, og það fór fram eins og
það átti að vera.”
“Þetta segir þú satt,” svaraði Davíð. “Þetta er
talað eins og kristnum manni sæmir að, tala, sem
Lvfir Iesði hinar heilögu bækur.”
“Bækur!” svaraði Valsauga háðslegá, meðan
hann skoðaði riffilinn sinn nákvæmlega. “Haldið
þér að eg sé kveinandi aumingi, sem held mér í pils
gamallar kerlingar? Og haldið þér að þessi góði
riffill, sem liggur á hnjám mínum, sé gæsarfjöður,
eða hvað? Eða að uxahornið mitt sé blekbytta og
leðurpokinn minn sé flekkóttur vasaklútur, til að
bera í dagverðinn til skólans? Hvað skeytir fólk af
mínu tæi um bækur? Eg hefi aldrei lesið nema í
einni bók, og hún er skrifuð svo greinilega, að mað-
ur þarf ekki að hafa gengið Iengi í skóla, ti! þess að
geta lesið hana. Þó að eg.raunar bafí ásfaeðú til að
segja, að eg fyrir mitt Ieyti hefí gengið í Iífsins harða
skóla í fjörutíu ár.” v
“Hvað heitir sú?” spurði Davíð, sem hafði mis-
skilið veiðimanninn. .
“Nú, hún liggur opin rétt fyrir framan augun á
yður,” svaraði Valsauga. “Og sá, sem á hana, hann
er enginn nurlari; hann leyfir fólki að lesa í henni
endurgjaldslaust. Eg hefi heyrt sagt, að það séu
sumir, sem Iesa í bókum tií að sannfæra sig um, að
það sé til einn guð. Ef þeir vildu fylgja mér frá sól-
aruppkomu til sólarlags, myndu þeir áreiðanlega fá
að sjá, að það er einn til, sem við aldrei getum jafn-
ast á við, hvorki í kröftum né í því góða.”
Þegar Davíð var farinn að slcilja, að-veiðimað-
urinn átti við bók náttúrunnar, gaf hann því ekki
meiri gaum. Þvert á móti lét hann gieraugun í járn-
umgerðinni á nef sitt og fór að syngja. v
Á meðan gekk Valsauga aftur og fram, og safn-
aði saman vopnunum, sem Húronarnir höfðu haft.
Chingachgook kom strax til að hjálpa honum, og
brátt fundu þeir riffla þeirra Unkas og hans. Nú
fékk hver þe’.rra sín vopn. Bæði Heyward og Davíð
fengu vopn, og þar var nóg af púðri og kúlum, til
þess að þeir gætu haft full not af byssunum.
Svo sagði Valsauga þeim, að þáð væri nauðsyn-
legt, að þau legðu af stað. Leiddar af Heyward og
hinum unga Móhíkana gengu stúlkurnar ofan bröttu
hæðina, þar sem líf þeirra hafði verið í svo alvar-
legri hættu. Við rætur hæðarinnar fundu þeir hest-
ana, sem röltu þar og átu blöð trjánna, og innan lít-
illar stundar vóru stúikurnar komnar á hestbak, og
allur hópurinn lagði af stað með Valsauga í farar-
broddi.
Ferðin stóð samt ekki lengi yfir.- Hinn tryggi
fylgdarmaður þeirra sneri bráðlega út af brautinni,
sem Húronarnir höfðu fylgt, og gekk tií hægri hand-
a»\ Gegnum þétt skógarbelti komu þeir svo að litl-
um læk, sem þéir fóru yfir, og strax á eftir komu
þeir í mjóan dal, og þar nam Valsauga staðar, þótt
þeir væru ennþá aðeins stuttan spöl frá hæðinni.
Veiðimaðurinn og Indíánarnir virtust kannast
við sig þarna. Þeir lögðu strax byssurnar frá sér
og fóru að sópa visna laufinu búrt. , Undir því urðu
þeir varir við leir, sem þeir fjarlægðu líka, og þá
kom í ljós Iítil uppspretta með tæru vatni. En Vals-
auga leit nú í kringum sig, eins og hann væri að gá
að einhverju. '
“Hm! Það eru þessir kærulausu Mohawkar og
félagarí þeirra, sem hafa verið hér til þess að fá sér
að drekka,’ tautaði hann. “Og svo hafa þessir
píltar kastað grasskálinni burtu. Þannig gengur
það, þegar maður gerir jafn vanþakkl.á.tum hundum
greiða. Hefir’ekki vor himneski herra, í miðju þess-
ara óbygðu, eyðilegu héraða, eefið þeim uppsprettu
með því vatni, sem er eins gott og lyf allra lyfjabúð-
anna í nýiendunum? Og hvað gera svo þessir slæp-
ingjar? Þeir troða niður leirinn og óhreinka hann,
eins og þeir væru dýr, en ekki menn.”
Unkas var nú búinn að finna grasskálina í álm-
tré, kom með hana og rétti Valsauga hana, sem fylti
hana undireins af vatni og gekk svo aftur til þurrari
o>g harðari staðar. Þar settist hann, og þegar hann
var búinn að drekka stóran og sýnilega góðan teyg,
fór hann að rannsaka leifarnar af matvælum Húron-
anna, sem þann bar í litlum malpoka á handlegg
sínum.
“Þökk fyrir, piltur minn,” sagði hann svo og
rétti Unkas tómu grasskálina. “Nú skulum við sjá,
hverníg þessir bannsettu Húronar hafa neytt matar,
á meðan þeir lágu á gæjum. Sjáðu nú hérna! Þessi
rusiaralýður þekkir bezta kjötið á dýrunum, en það
er alt saman hrátt, því Húronarmr eru viltir svo um
munar. Taktu stálið mitt og kveiktu eld, Unkas.
Eftir þessa areynslu þarfnast maður munnbita af
mjúku kjöti.”
Þegar Heyward sá, að foringi þeirra settist nið-
ur til að neyta matar, hjálpaði hann stúlkunum af
baki og settist niður við hliðina á þeim. Hann þurfti
sjálfur hvíldar með eftir þenna erfiða bardaga, og
var feginn því, að þeir áðu þarna. En á meðan mat-
reiðslan stóð yfir, gat hann ekki varist því að spyrja
Valsauga, hvernig það atvikaðist, að haim og fé-
lagar hans komu þeim til hjálpar.
“Hvernið skeður það, að við fengum svona
fljótt að sjá ykkur aftur, minn eðallyndi vinur?
Og það án hjálpar frá Fort Edward?” sagði hann.
“Ef við hefðum farið þangað, þá hefðum við
komið nógu snemma til að hylja líkami ykkar með
laufblöðum, en ekki til að frelsa höfuðleður ykkar,”
svaraði Valsauga rólegur. “Sjáið þér til. I stað
þess að eyða tíma og kröftum í það að fara til Fort
Edward, földum við okkur við árbakkann og að-
gættum allar hreyfingar Húronanna.”
“Þið hafið þá séð alt, sem fram hefir farið?”
spurði Heyward ennfremur.
“Nei, ekki alt. Augu Indíánans eru of glögg til
þess, að hann láti gabba sig með hægu móti. Þess
vegna urðum við að gæta okkar. Það var annars
allerfitt að geyma þenna Móhíkanapilt! — Já, Unk-
as, þú hagaðir þér fremur eem forvitinn kvenmaður.
héldur en hermaður, sem liggur á gæjum.”
Unkas Ieit allra snöggvast á félaga sinn, en svar-
aði ekki einu orði, þó Heyward sýndist hann eiga
allbágt með að dylja reiði sína.
“Þið sáuð, að við vorum gerð að föngum?”
spurði Heyward ennfremur.
“Við heyrðum það,” var svarið. “'Menn, sem
aíla ^ína daga hafa lifað í skógunum, skilja mjög vel
ýlfur Indíánanna. En þegar þeir lentu, þá urðum
við að skríða undir visnu blöðin«eins og höggorrfiar,
og þá mistum við ítlveg sjónar á ykkur. Þegar
við sáum ykkur aftur, voruð þið bundin við trén, og
rétt komið að því, að Indíánarnir byrjuðu að kvelja
ykkur.”
“Já, það var guðs mildi, að við urðum frelsuð.
Það er næstum því kr^ftaverk, að þið skylduð ekki
villast út af veginum, því Húronarnir skiftust í tvo
hópa, og hvor hópurinn tók tvo af hestunum.”