Heimskringla - 23.08.1922, Blaðsíða 6

6. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 23. ÁGÚST, 1922.
SCOCCOTCCCCCOCOOOCCCCOOCCCGCCCOCCCCCOCÍ/.X jr dóttur, sem metur mest af öllu heiður og nafnfra-gð
O • -
ojföður síns sem herforingja?”
8 ! ‘'Hvorki heiður hans né nafnfrægð geta rýrnað vif
Hinn síðasti Móhíkani.
! þær kringumstæður, sem honum er ekki mögulegt að ráða
við,” svaraði Heyward alúðlega. “En orð yðar minna
mig á skyldu mína,” bætti hann við. “Eg geng nú inn
I ti! hins kjarkmikla föður ykkar, til að heyra hans síðustu
Hér voru datarnir kjarkgóðir. Fjörgaðir af orðum áform með vörnina. Guð varðveiti yður, hvað sem fyrir
Kanadisk saga.
Eftir Fenimore Cooper.
>scecooso9cosooscc9cc<sooeosooeeocoecceö:
foringja úny og hans góðu fyrirmynd, verðskulduðu þeir
og fengu sömu nafnfrægð og áður. Samt var staða þeirra
mjög vafasöm, þar eð óvinirnir voru svo miklu fleiri. Og
þó aö franskj foringinn Montcalm hefði vanrækt að setj-
ast að á hálsunum þar í nándinni, þaðan sem hann svo
auðveldlega hefði getað evðilagt virki F.nglendingantia,
hafði hann bygt vígi sin á sléttunni fyrir framan virkið,
og séð um, að þau væru vel notuð.
Fjórða daginn eftir að majór Heyward var kominn
kann að koma á ókomt>a timanum, eðallynda Kóra!”
“Eg má að líkindum segja Kóra?” bætti hann við og
rétti henni hendina, sem hún þrýsti alúðlega; en varir
hennar skulfu og kinnar hennar voru orðnar náfölar.”
“fíver sem forlög okkar verða, þá veit eg. að þér ger-
ið kyni yðar heiður! Vér þér sælar, Alíca!” Og með
blíðri rödd endurtók hann; “Verið þér sælar, Alíca!
Við sjáumst bráðum aftur — og sem glaðir sigurvegarar,
vona eg.”
Án þess að biða svars frá systrunum, hraðaði Hey-
ward sér ofan tröppur virkisveggjarins, sem búnar voru
til úr moldarhnausum, og því sem næst á sama augna
inn í Fort William Henry, gekk hann timjkvöldið upp á
virkisvegginn, sem sneri að .vatninu til þess að anda^^j^j hann fyrir framan föður þeirra. sem gekk óró-
að sér hreinu lofti og sjá herbúðir óvinanna. Alt var nu iewur fram og aftur í litla herberginu síntt.
kyrt og rólegt. Bæði í virkinu og á einni af vtggirðing-
um óvinanna blakti nú lítið flagg, sem gaf til kynna, að
nú væri vopnahlé. á meðan yfirforingjar heranna væru
að semja sín á ir.illi um eitthvað viðvíkjandi frið. En
þetta kom svo oft fyrir, að Heyward gaf ^þvi fítinx gaum,
nema til þess að nota þessa bardagahvíld tii að fá sér
ferskt loft. Það vakti heldur ekki áhuga hans til neinna
muna, þó hann, þar sem hann stóð á virkisveggnttm,
heyrði fótatak nálgast virkið og sæi franskan foringja
koma að hinu áðurnefnda árásarhliði. “Það er líklega
sá, sem kemur með boð frá Montcalm,” htigsaði hann án
þess að skeyta meira um þettá. En þegar hann sá að for-
inginn kom með fanga með sér, vaknaði eftirtekt hans.
Frá dálítilli snös í virkisgarðinum, sá hann glögt alt fyrir
neðan sig, og hann sá undireins að fanginn var Valsauga,
vinur hans. - »<: -
Spæjarinn var svipdimmttr og gremjulegur, og af því
mátti ráða, að hann áleit það sneypu fyrir sig, að hafa
lent í höndttm óvinanna. sem höfðu tekið uppáhaldsbyssu
hans frá honttm og bundið hendttr hans á bak aftur.
Við getum vel skilið, hve leiðinlegt það var fyrir Hey-
ward, að finna vin sinn frá skógunttm í þessu ásigkomu-
lagi, og hann ætlaði að fara að ganga ofan af virkisveggn-
um til þess að fá eitthvað meira að vita um þetta, þegar
hann heyrði raddir skamt frá sér, og því sem næst á sama
augabragði mætti hann systrunum, Kóru og Alíctt. Þær
höfðu líklega gengið ttpp á virkisvegginn til að anda að
sér hreimi lofti meðan bardagaþögnin stóð yfir, og þar
eð hann hafði ekki séð þær þessa fjóra daga, þá er attð-
skilið að hann glevmdi ölltt öðru sökttm þessa óvænta sam-
fundar.
Þegar hann yfirgaf þær á sléttunni fyrir utan virkið,
til þess að hrekja óvininá, sem eltu þær, í burtu, voru þær
mjög kvíðandi og uppgefnar af áreynslttnni. Nú voru
þær aftur orðnar hressari og höfðu náð sintt náttúrlega
rósfagra útliti. þó auðséð væri á svip þeirra, að þær báru
allmikinn kviða fyriy framtiðarútliti sínu.
“Nú, þarna sjáum við þó loksins hinn ótrygga ridd-
ara, sem yfirgaf stúlkur stnar á miðjttm vígvellinum!”
ómaði rödd Alíctt. “Hér höfum við sífelt verið á gangi
og beðið þess, að þér kæmuð og beiddttð ttm miskunn og
fyrirgefningu fyrir það, að þér flýðttð þannig frá okk-
ur; því þér flýðuð sannarlega með þeim hraða, sem sært
dýr hefði ekki getað beitt — éins og okkar góði vinur,
rtjósnarínn, myndi hafa sagt.”
“Þér skiljið eflaust, að Alica meinar okkar innileg-
asta þakklæti,” sagði hin alvarlega Kóra. “En í raun
réttri hefir okkur furðað á því, að þér skttlið hafa forð-
forðast okkttr svo algerlega. þó þér vitið, að bæði pabbi og
við erum yður svo þakklát.”
•> “Faðir ykkar veit mjög vel, að eg hefi ekki vanrækt
að hugsa um óhultleika ykkar, þó eg hafi ekki verið í
nánd við ykkur,” svaraði ungi fyrirliðinn. og benti um
'leið á ensku herbúðirnar fyrir utan virkið. “Það hefir
■veríð barist hart um þessa kofa undanfa'rna daga. og ef
Frakkar ná þeim, þá eru þeir vissir um að ná virkintt lika.
“Þér hafið gripið fram í fyrir óskum míntitn. ntajór
Heyward,” sagði hann. “Eg ætlaði að fara að gera boð
eftir yðtir.”
“Mér þykir það leitt, herra herforingi, að sá maðttr,
sem eg mælti svo fastlega með, að þér skylduð senda. er
kominn aftur sem franskitr fangi. F.g vona að það sé
ertgin ástæða til að efast um-trygð hans?”
“Nei, I.angriffill er áreiðanlegttr maður,” svaraði
Múnró. “Um það þarf enginn að efast, þó hin góða heptti
hans hafi að þessu sinni brugðist honuin. Montcalm hefir
náð honttm. og með sinni bannsettu kurteisi hefir hann
sent mér hann með þeim ummælum, að hann vissi, hve
ntikils eg metti þenna pilt, og þar af leiðandi kæmi sér
ekki til hugar að halda honttm hjá sér. Haldið þér ekki,
majór Hevward, að það sé bara til að sýna okkur tnagn-
leysi okkar? En, aðeins af kurteisi, auðvitað! Þannig
eru þeir mi, þ’essir Frakkar!”
“En kemur ekki Webb herfornigi bráðttm með liðs-
styrk?” spurði Heyvvard.
legt, að láta í 1/ós nokkurn ákafa eftir að sækja þenna*
fund, og mér hefir þess vegna komið til hugar, að biðja
yður að fara í staðinn fyrir tnig. Þegar eg fer ekki sjálf-
ur, verð eg að senda einn af æðri foringjum mínunt, því
eg vil ógjarna, að sagt verði ttm einn af Skotlands gömlu 1
sonum, að nokkur maður frá öðru landi sé kurteisari en
hann.”
Majór Heyward tók nteð ánægju víð þessu starfi, og
lengi töluðu þeir alúðlega saman. Hinn tnargreyndi of-
ursti gaf hinitm unga majór tnargar góðar bendingar, sem
gætu komið honuin að notum við hina vandasömu samn-
inga. Og þegnr hann að lokum var vel búinn undir starf
sitt, lagði hann af stað til að finna vfirforingja óvinanna.
Þar eð yfirforingi virkisins mætti ekki sjálfur, var
auðvitað hætt við alla hátíðlega viðhöfn, sem annars hefði
átt að eiga sér stað við samfundi þessara tveggja æðstu
foringja heranna. Hin stutta bardagahvild stóð ennþá, og
með hið litla friðarflagg gekk Heyward út um árásay-
hliðið, i áttina til frönsktt herbúðatina, þar sem einn af
foringjum óvinanna tók á móti honum og fylgdi honum
til yfirhershöfðingjans.
Montcalm hafði safnað öllum sínttm æðri foringjum
til sín, og auk þeirra var þar heill hópttr af Indiánahöfð-
iiigjum. sent höfðu gengið í santband við hann með her-
menn sína. Meðab þetrra sá Heyward bráðlega Lævísa
Ref, með. ilskulegu og lymskttlegu atigttn. Honunt varð
bylt við, þegar hann mætti hintt einkennilega augnaráði
hans, og honttm varð ösjálfrátt að segja “O”, áður en
hann gat jafnað sig af ttndrun sinni. En á sama auga-
bragði mttndi ltann eftir erindi stnu og stilti sig.
Markgreifinn af Montcalm kom á móti honttm, og
hratt en kurteislega gekk hann til foringia óvina sinna.
“Þetta er ntér ánægia, herra majór! En hvar er túlk-
urinn?” sagði yfirforingi Frakka.
“F.g held að hans sé ekki þörf, herra yfirforingi.”
svaraði Heyward blátt áfram. “Eg get talað frðnsktt
dálítið.”
“Það þykir ntér vænt,” sagðj Montcalm og tók kttmp-
ánalega undir handlegg Heywards. Svo gcrlgu þeir lengra
inn í tjaldið til þess að engTtitt skyldi hevra satntal þeirra.
Þegar þetta átti sér stað, var Montcalm á sítntm bezta
Lituð þér til sttðurs, ttm leið og þér konujp inn og aldri, og lánið var honttm hollara nú heldttr en nokkrtt
gátuð ékki séð til þeirra ettnþá?” sagði gamli foringinn sinni fvr eða síðar. En hann sýndist alls ekkí vera hreyk-
og hló beisklega. “Svei, þér eruð alt of óþoRnmóður, inn yfir gæfu sinni. Hann var þvert á mótí eins alúð-
ntajór Heyward. Þér getið ekki uiinað þeim herrttm, að legttr og hann var djarfttr. og þar eð Heyvvard var ný-
þeir taki sér góðan tima á leiðinni hingað, og ferðist tneð búinn að líta á hið ilskttlega andlit Fndiánans, var homtm
makindtim og ró.” j það sönn ánægja. að vera hjá hintim brosandi og kurteísa
“En spæjarinn hefir þá sagt yðttr, að þeir ætli að franska yfirforingja.
koma?” spttrði Heyward ennfrenutr.
‘Mér hefði verið það sannttr heiður, að veita höfuðs-
“Og já!” svaraði Múnró. “En hvenær og eftir hvaðájmanni ykkaf móttöku,” sagði hann ermfrenutr. “En þar
leið. hafði þessi slóði gleymt að segja mér. Það lítur líka eð hann kom ekki sjálfur, gleðttr það mig. að hann heftr
út fyrir að hann hafi sent bréf, og það er í rauninni það verið svo alúðlegur, að senda jafn ágætan foringja í sirm
bezta við þetta . Því ef það hefði haft að geyma nokkrar! stað.”
lélegar nýungar, þá hefði franska kurteisin áreiðanlega
þvittgað Montcalm til að láta okkur vita ttnt þær.”
“Hann geymir þá bréfið. en gefur fanganum Tausn?”
sþttrði Heyward.
“Já. það er einmitt svo,” svaraði yfirforinginn.
“En hvað segir spæjarinn?” hélt majórinn áfram að
spyrja. “Eg veit að'hann hefir bæði augtt og eyrtt. Hef-
ir hann enga skýrslu gefið?”
“Jú. auðvitað. Skilningarvit hans eru t góðu ásig-
komulagi, og hann er fús til að segja alt, sem hann hefir
Heyward hneigði sig djúpt. og hin þægilegtt orð yfir-
foringjans glöddu hann, þótt hantt hefði með sjálfum sér
ákveðíð alvarlega, að láta ekki ástúð Frakkans gabba sig
eða tæla.
“Yfírforingi ykkar er vaskttr maðtir, og hann hrekur
árásir mínar aftur á bak nteð dttgnaði. En halclið þér
ekki. að tími sé til kominn. að httgsa dálítið meira ttm
maniilegt eðli og minna ttm djörfttng, herra majór? Ráð-
ir þessir eiginleikar hevra að sönnu hetjum til, einn ekki
síður en annar,” sagði iMontcalm svo, eftir að hafa þag-
heyrt og séð. En það er aðeins þetta; Það er virki við að dálitla stund.
Httdsonána, sem heitir F.dward, og það er troðfult afj “Við álítum líka þessa tvo kosti óaðskiljanlega.” svar-
vopnuðum mönnttm. eins og slíkt virki á að vera.” |aði Heyward. “En hinar hötðti árásir yðar hágöfgi veita
“En var þá ekkert. sent benti á, að þeir ætluðu að oss aðeins tækifæri til að sýna annan.”
koma okkttr til hjálpar?” spttrði Hevward enn.
Nú var það Montcalm. sem varð að hneigja sig, sem
“Þeir æfðu sig kvölds 'og morgna,” sagði Múnró hann og gerði. F.n aðeins mjög Íítið. eins og sá maðtir,
gremjulega. En litíu síðar bætti hann við hugsandi: “Það| sem þekkir heintinn of vel til þess. að leggja nokkra á-
hlýtur samt sem áður að vera eitthvað í þessu bréfi, sem'herzlu á smjaðrandi orð. Svo stóðdrann litla stund httgs-
er þess vert að vita.”
Heyward notaði þetta attgnablik, er sýndist benda á,
að yfirforinginn hefði gert sér von ttm hjálp, til að segja
það, sent hann í raun og veru var kominn til að gera.
“Það er áríðandi, að hér sé framkvæmt ttndireins,”
sagði hann. “Eg get ekki dulið það fyrir yður, að það
er ómögulegt að halda herbúðunum fyrir óvinttnum til
lengdar. Og það þvkir mér leitt. En ásigkontttlagið í
með ölltt þvi sem í þvi er. Síðan við skildum hefi eg sJá,fu virkinu er litið hetra — meira en helmingttr af fall-
verið í herbúðttnum bæði nótt og dag, af því eg áleit það
skyldu mína að vera þar.”
4 En hefði eg vitað, að það yrði misskilið á þenna hátt,
þá hefði sneypan verið ein ástæða til viðbótar,” bætti hann
við, og reyndi árangurslaust að láta ekki bera á því, hve
móðgaður hann var.
4,Heyward — Dúncan!” hrópaði Alíca og laut svo
fast að honttm. til þess að sjá andlit hans. sem hann hafði
að hálfu leyti snúið frá þeim. Hún kom svo nálægt hon-
um. að gylta hárið kom við blóðrjóðu kinnina hans, og
huldi næstum tárið, sem kom út í augu hennar. “Ef ,eg
vtssi, að ruglið í mér hefði móðgað yður, þá skvldi eg
framvegis reyna að þegja. Kóra veit, hve mikils við hÖf-
tim metið alla þá hjálp. sem þér hafið veitt okkur. Og-
ef hún vill, þá getur hún sagt yður, hve innilegt, já, mér
liggur við að segja, hve glóandi þakklæti okkar er.”
“Já. vill Kóra nú líka gera það?” sagði Kevward
fcrosa: di. Hvað segir h:tt -!varlega systi," Alitur hún,
að ;k 'dttr hermanns ns ; fsaki vanra-kj tt riddarans?”
Kóra svaraði ekki strax. Hún stóð og horfði út á
>Ior íkar.vatnið, og þegar hún loksins leit á hantl dökku
augir cm sinttm, var svipur þeirr.i svo sorgbitinn og
■kv'tðí.tdi, að hann sagði ósjálfrátt ‘
■“Y'ðtir ftður ekki vel, ungfrú Múnró. Við -höfum ver-
,ið að spauga á meðan þér hafið þjáðst.”
“Það hefir enga þýðingu,” sagði hún og tók utr mitt-
íð á- Alicu. “Að eg get ekki litið jafn giöðum og vonar-
ríkum augum á lífið eins og þetta náttúrubarn, liggur ein-
mitt í eðli minu og stafar af þvi, að eg hefi margfalt
ntetn reynslu. Lítið þér í kringum yður, maiór Hey-
ward! Sýnist yður t raun og veru að útlitið sé bjart fyr-
byssunum eru sprungnar og orðnár ónýtar.”
“Já, hvernig ætti það að geta verið öðruvísi ?” svar-
aði Múnró. “Sumar af þeim hafa verið teknar upp af
hafsbotninum. Sttmar hafa Iegið og ryðgað í skógununt,
altaf siðan landið fanst. Og sumar þeirra hafa i raun og
veru aldrei verið fallbyssur, heldur aðeins leikföng á vik-
ingaskipurn. Þér megið ómögttlega halda. að við getmn
haft Woolwich-vopnin hérna, majór Heyward. Minntst
þess að við erum inni t miðju villiskóganna, þrjú þúsund
milttr frá Bretlandi.”
“Virkisveggirnir falla bráðum niður á okkur, og ókk-
ttr fer að skorta mat,” sagði Heyward. “Hermennirnir
ertt lika orðnir órólegir, og sýna ýms merki þess, að þeir
séu óánægðir.”
“Majór Iíevward!” svaraði Múnró og sneri sér með
sótnasamlegri framkomu að hintini unga foringja: “Eg
hefði ekki þjónað hans hátign eins og vera skyldi í hálfa
öld, ef eg hefði ekki tekið eftir öllu þesstt, sem þér hafið
minst á. Og hvaða gagn væri að þvi. að hár mitt er fyr-
ir löngu orðið grátt, ef eg gæti ekki skilið, hve erfið og
hættuleg staða okkar er. En heiður hermannanna og okk-
jarsjálfra verðttm við að vernda. A meðan nokkur von
er um liðstyrk, ætla eg að verja þetta virki. þótt það jafn-
vel verði að vera með smásteinum úr fjörúm vatnsins. F,n
þess vegna verðum við að fá að vita, hvað í þessu bréfi
stendur.” ,
#“Get eg verið að nokkru gagni í þessu tilfelli?” spurði
hinn ungi foringi.
“Já, það getið þér, majór Heyward,” svaraði hinn.
Markgreifinn af Montcalm hefir lika verið svo alúðleg-
ur, að bjóða mér að koma til að tala við sig mitt á milii
herbúða sinna og okkar. Nú held eg að. það sé ekki hyggi-
andi, áður en hann bætti við:
“Það getur verið að kikirar minir villi tnér sjónir, og
að virki vkkar þoli betur fallbyssur mtnar heldur en eg
hefi haldið. Þér þekkið eflaust bolmagn okkar i
“Athugasemdir okkar eru /mjíig mismunandi,” svar-
aði Heywartf kærulevsislega. “Það hafa hingað til ekki
verið nefndar nema tuttugu þúsundir manna.”
Frakkin beit á vörinæ og horfði fast á ttnga foringj-
ann. eins og hann ætlaði að lesa hugsanir hans. Svo Tét
hann eins og hann viðurkendi. að talan væri rétt. þó hún
væri meira en helmingi of stór.
“Er * það ekki satt, majór Hevward?” sagði hann.
“Það er raunar ekkert hrós fyrir aðgætni okkar, að við
getum aldret dulið, hve margir við erum. Ef það yfir-
leitt væri mögulegt, skvldi maður helzt ætla, að það væri
í skógttnum. En þér álítið þá, að þnð sé enn of snemt,
að tala um mannúð,” bætti hann við og brosti kesknis-
lega. “F,g hefi raunar heyrt, að dætur yfirforingians séu
komnar inn t virkið, eftir að það var umsetið og rnnilok-
að á alta vegu.”
“Alveg rétt, herra markgreifi. Err það er svo langt
frá þvt að rýra mótstöðuaf! okkar. þvt þær eru sönn fvrir-
mvnd í hugrekki og þolinmæði. Ef ekki þyrfti annað en
kjark til að verjast jafn mikilhæfum hermanni en mark-
greifa de Montcalm, skvldi eg óhikað fela eldri sýsturinni
á hendttr að gæta virkisins.’
“Að allir eðallvndir kostir geta gengið í erfðir, því er
eg fús á að trúa.” svaraði yfirforingitm prúðmannlega.
“Eins og eg hefi sagt. kjarkurinn á sín takmörk, og mann-
kærleikurinn má ekki glevmast. Eg er sannfærður ttm,
að þér hafið heimild til að semja við mig ura uppgjöf
virkisins, herra tftajór.”
“Finst yðar hágöfgi vörn okkar svo veil, að það sé
óumflýjanlega nauðsynlegt ?” svaraði Hevward.
En Montcalm !ét sem hann heyrði ekki spurningu
majórsins. og bætti við, meðan hann gaut hornattga til
höfðingja Indíánanna:
“Mér þætti það leitt, ef það drægist svo lengi, að þess-
it rauðu vinir mínir þarna yrðu óánægðir og gramir yfir
því. Eg hefi nú þegar átt erfitt með að fá þá til að haga
sér eftir almennum reglum og tízku í stríði.” y
Heyward þagði, af þvi að þetta minti hann á allar þær
þjáningar, sem hanrt og svsturnar höfðu orðið að þola
hjá hinum viltu og vondu Indíánum. En Montcalm sá
strax, að athugasemd sín hafði haft áhrif, og flýtti sér
að bæta við:
“Þessir höfðingjar þarna eru voðalegir óvinir, þegar
maður þrjóskast við þá. og það er eflaust óþarft að segja
yður það, hve erfitt er að ráða við þá, þegar þeir eru
orðnir æstir. — Nú, jæja þá, majór Heyward! Eigum
við nú ekki að tala um skilmálana fyrir uppgjöfinni ?”
“Eg er hræddttr um, að þér hafið litið skakt á magn
Fort William Henry og verjendttr þess,” svaraði hinti
ttngi foringi rólegttr.
“Eg hefi ekki sezt að fyrír framan Quebec. Það eru
moldarveggir, sem eg stend gagnvart, og þeir eru varðir
af 2300 röskttm mönnum,” var hið stutta og ákveðna svar
hershöfðingjans.
“Já, áreiðanlega eru veggir okkar úr rnold, og þeir
hvila ekki á Cap Diamonds klettunum. Þeir eru þar á
móti bygðir á þeirri strönd, sem varð svo örlagaþrttngin
fyrir Dieskau og hermenn hans. Og auk þess er tals-
verður liðstyrkur, sem getur gengið hingað á fáum stund-
um og aðstoðað okktir.”
“Já. hér ttm bil 6—8000 manns,” svaraði Morrtcalm
tneð sýnilegu kærttleysi. Foringi yðar álitrf eflaust, og
það með réttu, að þeir væru talsvert óhultari i herbúðutn
sinitnt heldur en úti á víðavangi."
Nú var það Hevward. sem varð að bita á vörina af
gremju, því hann vissi, að sú tala, sem Montcalm nefndi
var stórkostlega ýkt. Litla stund þögðtt þeir báðir og
httgsuðu sig ttm. Svo byrjaði Montcalm samtalið aftur,
og það á þann hátt. sem greinilega gaf í skyn, að hann
hélt ennþá, að Heywar'd væri kominn í þeim tilgangi, að
semja um skilyrðin fvrir uppgjöf virkisins.
Að hintt levtinu reyndi enski majórinn að leika *
hershöfðingjann, og koma honum til að láta í Ijós það,
sem hann hafði uppgiitvað í bréfinu, er hann náði hjá
Valsattga. F.n hvorttgur þeirra var heppinn, og eftir
langa en árangurslausa samræðu, dró Heyward sig í hlé.
Montcalm fylgdi honum að dyrum tjaldsins, og bað hann
að flytja ofurstanum kveðjtt sína og segja, að sig lang-
aði til að tala við hann sjálfan, á auða svæðinu milli her-
búðanna.
Svo skildtt þeir og Heyward sneri aftur til Múnrós,
með ákveðnum áhrifttm af kurteisi og dttgnaði franska
herforingjans — en tun það. sem hann ætlaði að fá að
vita. var hann jafn ófróðnr nú. þegar hann kom aftur,
eins og þegar hann fór.
Þegar hann kom inn til hershöfðingjans, var hann al-
einn með dætrum sínum. Alica sat á hnjám hans og lét
íöngu, mjóu fingurna sina renna i gegnutn hár hans. Við
og við lét liann sem hann reiddist yfir spaugi hennar, ett
þá þrýsti hún undireins mjúku vörunum stnttm að hrukk-
ótta ennintt hans. Kóra varj eins og hún var vön, miklu
rólegri. Hún sat hjá þeim og gladdist næstum þvi eins og
tnöðir yfir hínni barnslegu ást systur sinnar. A þessu
attgnablíki sýndust þær hafa gleymt hættunum, sem þær
nýlega vortt staddar í, og þeim, sem yfir þeim vofðu.
Meðan þetta stutta bardagahlé stóð yfir, höfðtt þær um
stund ffeygt hræðslunni og kvíðanuni frá sér, á meðan
hinn aldraði faðir þeirra hvildi sig fáeinar mínútur, frá'
sínum erfíðu skyldum.
Sökum ákafa' síns kom Heyward inn án þess að g^ra
boð á ttndan sér, og eina sekúndu gladdist hann yfir hinu
gæfurika fjölskyldulífi. F.n Alica sá hann svo að segja
strax, og blóðrjóð t andliti stökk hún ofan af knjám föður
síns og hrópaði:
“Majór Heyward I”
“Hað er nú með hann?” spurði faðir hennar. “Eg
sendi hann yfir til að spjalla dálítið við þenna Frakka. —
Tá, þér ertið ungur og röskur i snúningum, majór Hey-
ward. — Burt með ykkur, telpur. Haldið þið ekki, að
hermaður hafi nóg að annast. þó hann fylli ekki herbúðir
sínar með slíkum skvaldurdrósuni og ykkttr.”
Kóra skildi strax, að þær ættu að fara. og Alíca fór
með henni. En þó að Múnró væri nú einn með Heyward,
spurði hann þó ekki um árangur ferðarinnar. Hann fór
þvert á móti að ganga fram og aftur um stofugólfið, með
hendurnar fvrir aftan bakið óg höfttðið beygt niður á við,
eins og hann væri í þungum þönkum. I.oksins leit hann
upp, og augu hans geisluðu af föðurást um leið og hann
sagði:
“Þetta eru tvær ágæta\ stúlkur, Heyward: af því tæi,
sem tnaður hefir ástæðu til að vera hreykinn yfir og á-
nægðttr með."
“Mitt jdit á dætrum yðar þekkið þér, Múnró ofursti,”
saraði Heyward.
“O, já, það er satt!” sagði hinn óþolinmóði, gamli
maður. “Þéf voruð að því komnir að opna hjarta yðar
fyrir ntér, daginn sem þér komuð úr hörmunga leiðangr-
inum. F.n mér fanst það ekki eiga við fyrir gámlan her-
mann. að tala um hjónavígslu og brúðkaupshátíð, þegar
óvinir konungs hans geta auðveldlega tekið þátt í veizl-
unni, sem óboðnir gestir. T>að var nú samt sem áður rangt
af mér, Dúncan. Já, mér skjátlaðist þá. En nú er eg
fús til að hevra Jrað, sem þér ætluðuð að segja mer.”
“Hve mjög sem leyfi yðar gleður mig, Múnró ofursti,
verð eg þó fyrst að flytja yðyr þau boð frá Montcalm, er
hann bað mig.að færa yður.”
“Við skulum láta Frakkann, með allan sinn her, fara
til fjandans,” hrópaði hershöfðinginn æstur. “Ennþá er
hann ekki húsbóndi í Fort William Henry, og hann skal
heldur ekki verða það, ef Webb er sá maður, sem hann á
að vera. Nei, tnajór Hevward, við megum þakka for-
sjóninni fyrir að við erum ekki í sltkri klípu, að það megí
segja. að Múnró geti ekki hugsað um börn sín eitt augna-
blik. Móðir vðar, Dúncan, var dóttir míns bezta vinar,
og nú vil eg hlusta á yðttr, þó hér væri sægur af Frökk-
um, sem vildu fá að tala við mig.”
Heyward, sem strax tók eftir þvt, að það gladdi gamla
hermanninn að sýna sig kærulausan gagnvart boðuni
Montcalms, svaraði eins rólega og hann gat:
c: