Heimskringla - 06.09.1922, Blaðsíða 6

6. BLAÐSíÐA.
HEIMSKRINCLA.
WINNIPEG 6. SEPTEMBER 1922
SOMe9&SOCð9ðð&SfiCCeððS6SCOS09SOOOeðOðð!K

Hmn síðasti Móhikani.
Kanadisk saga.
Eftir Fenimore Cooper.
"n lir vVrnd Þesa e-nkenniles;i manns, um lui.V og majór-J skrefum á milli hinna æsUu Indíána, og oft blikuðu í kring-
egar þeir væru komnir fáeinaf milur: um hálft hunörað beittar axir á móti honum, en það leit
O | m;i kvaddi þær.
8 Í
V»©5«5C&£CCOOOOOÖCCC<30SCOOOS5CCS©5000C«002
8 | áíeiðis til Hudson, skyldi hann koma aftur ti' þeirra og
O fylgja þeim, sagði hann. Og svo fór hann -írá þeim..
Nú var gefið merki ti! burtfarar, og herinn lagði af
Hefir ekki verið séð um
“Lævísi Refur svaf fast i hinum ensku kofum, og
prikið lét >t‘2si merki á hann,' svaraði villimaðurinn og
h!ó hátt og grimdarlega. En, svo áttaði hann-sig fljót-
lega, og með mikillæti hinna innfæddu bætti hann við:
“Farið og sejið yðar ungu mönnum, að nú sé friður.
Lævísi Refur kann að tala við hermenn Húronanna."
Án þess að ta'.a meira við hershöfðingjann eða bíða
eftir svari, lagði hinn viiti bvssuna á öxl sér og gekk burt
á milli herbúðanna. Hann stefndi til skógarins, þar senp
. hans eigin ættstofn var. En í hvert skifti, sem hann
hafði gengið nokkur skref, var hanr^stoðvaður af varð- lJ0IIT1-
mönnum, sem af hræðslu vi$ Indíána þorðu ekki að heftS
ferð hans.
Montcalm hvarLlíka, en ekki fyr en hann hafði staðið
lengi í djúpum hugsunum við vatnið. Hinn vilti maður
hafði mint hann á, hve erfitt það myndi verða að ráða
við alla hina innfæddu, ef æsingin gripi þá. Lað voru
þess vegna alls ekki neinar glaðar hugsanir, Ssem í huga
hans bjuggu, þegar hann kom aftur að tjaldi sínu og skip
aði, að nú skyldi vekja herinn.
Strax voru trumburnar slegnar, og litlu siðar ómaði
þytlag lúðranna í dalnum, þangað til hver einasti maður
var á sinum stað. Dagrenningin^Iét nú sjá sig, og þegar
sólin reis uþp, féllu geislar hennar á franska herinn í öll-
um sínum skrautlegu einkennisbúningum
Englendingarnir voru líka komnir á fætur, en þar var
l mvndin öll önnur. Hjá þeim benti alt á hina hröðu burt
för, sem þeir höfðu verið neyddir til. Með þreyttum og
hryggum svip lögðu hermennirnir tómu kúlubyssurnar á
axlir sínar, meðan konur og börn hlupu í ruglingi til að
leita verndarengla sinna. ' >
Loksins lét Múnró sjá sig. Framkoma hans var ró-
leg og sæmdarleg. þó hann væri >jáantega mjög harni-
þrunginn. Þessi óvænti viðburður, að verða að gefast
upp og flýja, fél! hofiunt afarþungt, og hann varð að nota
alt sitt viljaafl til að sýna hernum, að hann tæki þessari
ógæfu eins og maður.
Heyward hafði framkvæint allar þær skyldur, sem
honum hafði verið skipað að gera, og nú gekk hann við
hlið hershöfðingja síns, ti! þess að bíða eftir nýjtim skip-
unum.
“Finnið þér dætur mínar,’’ sagði Múnró, þegar hinn
spurði, hvað hann ætti nú,að gera.
“En hamingjan góðá!
þær?” hrópaði Heyward.
“I dag er eg aðeins hermaður, majór Heyward,”-var
svarið. “Allir þeir, sem þér sjáið hér, hafa sömu heim-
ild til að vera kallaðir börn mín.”
Aður en hershöfðinginn hafði lokið við síðustif orð-
in, var Heyward 'þotinn af stað. I’að mátti engu atigna-
bliki til ónýtis eyða, því enginn gat vitað, hvað ske kvnni
i þessari ringulreið. það leið þó ekki langifr tírni þang-
að til hann fann þær við dyrnar á húsi'Múnrós, þar sen(i
þær stóöu ferðbúnar, umkringdar heilum hóp af grátandi
og æpandi konum. Kinnar Kóru vorú fölar, en hún hafði
ekki fremur en vant var mist sjálfstjórn sína. Augu AI-
ícu voru þar á móti rauð af langvinnum og sárum gráti.
Hvorug þeirra réyndi að dylja, hve glaðar þær urðu,
þegar Heyward kom, og t þetta skifti i/ar það Kóra, sem
talaði fyrst
■“Vifkið höfum við mist,” sagði hún með þunglyndis-
legtj bro'si. “En eg vona, að okkar góða nafn sé ekki sví-
virt.” /
•/ '“Það skín bjartar en nokkru sinni fVr,” sagði liðsfor-
inginn. “En nú er meiri nauðsyn að hugsa minna ttm
aðra en sjálfa sig,' ttngfrú Múnró. Hernaðarvenja og
siðir, eða viss tegund sjálfsvirðingar — það, sem þér
ntetið,svo mikils — krefst þess, að faðir yðar og eg verð-
um hjá hermönnunum fyrst um sinn. IJa"f5 er þvi nauð-
svnlegt 'að fintia áreiðanlegan mann ykkur til verndar.”
w. ‘f’sð er óþarft,” svaraði Kóra. “Hver myndi leyfa sér
að móðga dætur Múnrós undir þessum kringumstæðum?”
í sama bili heyrðu þau Davíð Gamút syngja sálma
íína t herberginu, sem var rétt hjá þeim,' og Heyward
flýtti sér inn til hans. Oþolinmóður beið hann þangað
til handahreyfingar DaVíðs sýndu, að hann væri búinn
tmeð söng sinn. Svo sagði hann honum með fáum orð-
um hvers hann óskaði.
“Einmitt,” svaraði söngmaðurinn. “Undireins og eg
er búinn með morgun guðsþjónustu mtna, er eg fús til að
fylgja þeim. Eg á aðeiiis eftir lofsönginn.”
Svo byrjaði hann aftur, og Heyward neyddist til að
btða, þangað til hann var búinn og lagði frá sér bókina
og járnspangagleraugun. Þá var fyrst mögulegt að fá að
tala við hann. * -
“Þér verðið að sjá um, að enginn nálgist systurnár í
illttm tilgangi,” sagði Heyward við Davíð. “Þér verðið
lika að gæta þess, að enginn hæðist að hinum óheppilegu
forlögum hershöfðingjans í áheyrn systranna. Þér getið
.fengið þjónana yður til aðstoðar.”
“Einmitt!” svaraði Davíð.
“Það er hugsanlegt að t.d. Indíánarnir verði nærgötíg-
ulir,” bætti majóriiin við. “Ef það skyldi eiga sér stað,
verðið þér að minna þá á skilyrðin fyrir uppgjöfinúi, og
hóta þeim að segja Montcalm frá hegðun þeirra. Eitt
orð mun vera nægilegt.” %
“Já. ef það skyldi ekki duga, þá hefi eg nokkuð hír,
sem hefir áhrif,” svaraði Davíð og sýndi honum bókina
Sína. I henni eru otð, sém a'taf hjálpa, ef þi-t eru töluð
Sfgu hátt og með góðri áhttviu.”
“Þetta er nóg,” sagði ffevward. “Við skiljum hvor
annan, og nú förum við ttra.v og gegnum skyldum okk-
út fyrir að enginn hefði kjark til áð diepa hann, og Læ-
vísi eftir leitaði einmitt á þessu augnabliki þeirrar fórn-
ar, sem hann þráði, meöal hermannanna, sein hershöfð-
-:tað Þegar systumar litu upp, sáu þ--r liina hvítu- ein- inginn hafði nýlega yfirgefið.'
l-pnnisbúninga frönsku hermannanna, óg á sama auga- “Pabbi! Pabbi! — Við erum hérna! Komdu til okk-
bragði tóku þær eftir því, að þær stóðu undk' hinum ar, pabbi! Annars deyjum við!” hrópaði Alica, og hvað
fianska fána. . eftir annað endurtók hún þetta óp með þerri rödd, sem
“Við skulum fara,” sagði Kóra. “Þetta er ekki lengrihefði getað brætt steinhjarta. Aðeins einu sinni virtist
ur viðeigandi staður fyrir börn ensks herforingja.”
Alica þrýsti sér að handlegg systur sintnr, og svo
leiddust þær út úr virkinu, meðan frönsku foringjarrnr
hneigðu sig fyrir þeim með virðingu. Kóra hafði a-
kveðið að þær skyldu ganga, þar eð hún gat ekki fengið
sig til að svifta hina sjúku og særðu flutningatækjum
þeirra, því hvorki var nóg af kerrum né hestum handa
Undireins og þær komu út á sléttuna, sáu þær franska
herinn standa vopnaðann til hægri handar. Með ná-
kvæmni og þögulir horfðu hermennirnir á hina yfirunnu,
sem nú gengu yfir sléttuntl í áttina ti! skógarins. Frakk-
arnir létu ekki skorta hin vanalegu virðingarmerki, og
enginn þeirra hæddist að hinum ógæfusömu óvinum.
En langs með skógarröndinni úði og grúði af Indí-
ánum, sem störðu með áfergi á Englendingaria, er voru
að fara burt, og það var engum efa bundið, að það var
aðeins hinn margmenni franski her; sem hindraði þá frá
að ráðast á þetta herfang eins og soltnir úlfar. Nokkrir
þeirra voru jafnvel svo djarfir, að voga sér inn í ensku
bermánnaraðirnar, og röltu þar til og frá með lævísum
og myrkum svip. -
Alt í einu heyrðust köll og óp frá hermönnum þeim,
sem aftast gengu. Kóra nam staðar og sá strax, að það
var hermaður, er skilið hafði við röðina, til þess að geta
tekið mtini sina með sér, en sem nú varð að liða fyrir ó-
hlýðni sína. því Indíánarnir réðust á hann til að ræna
munum hans. En hann var nú ekki á þvi að sleppa ffeim
bardagalaust, og strax byrjuðtt vanaleg áflog. Fyrst virt-
ust Indíánarnir aðeins vera tíu, en næstum því á sönut
mínútit voru þeir orðnir hundrað, og meðal þéirra sá
Kóra Lævísa Ref, sem gekk frá einum til annars og tal-
aði við þá.
Það leið samt ekki á löngu þangað til Indiánarnir
drógu sig i hlé, og út leit fyrir, að þeir ætluðu nú að lofa
óvinum sinum að fara í friði. En aftasti hermanna-
flokkttirnn með konurrtar og börnin hafði tafist. svo að
gamli„ maðurinn hafa heyrt kalli'ð, því hann nam staðar
og hlustaði. Pki þá var Alíca hnigin til jarðar meðvit-
undarlaus. og Kóra laut niður að henni með móðurlegri
ástúð. Arangurslaust leit hann þvt yfir sléttuna, og að
þvi búnu hélt hann áfram.
« En nú datt Davið í hug, að hið vonda skap Sáls batn-
aði við söng og hljóðfæraslátt, og strax fór hann að
syngja sálm með svo hljómmikilli röddu, að hún heyrðist,
þrátt fyrir allan háyaða í Indíánunum. Nú komu ntargir
villimenn og ætluðu að ráðast á systurnar, en þeir námtt
staðar og hlustuðit undrandi á söng hans; þess vegna
hækka'ði hann röddina ennþá nieir t þeirri von, að hann
nteð þvi næði Valdi yfir öllttm hinum viltu mönttum. En
þá var það eintt villimannanna, sem heyrði sönginn, og
þaut sem óður maðttr i ýmsafr áttir. sýnilega að leita að
einhverjum ákveðnum manni. Það var I.ævísi Refur, og
undtreins og hann heyrði þenna róm. sem hann kat^iaðist
svo vel við, æpti hann af ánægju og flýtti séf til þeirra.
/“Komdtt!” sagði hann við Kóru og tók óþyrmilega í
hana með hinfii blóðugu hönd. “Hús Húronans er enn
opið fyrir þér. Er það ekki miklu betri staður en þessi?”
“Farðu burt!” hrópaði Kóra og byrgði andlitið í
höndttm sér.
En Indíáninn hló háðslega og sýndi hettni hendi sina,
sern blóðgttftt lagöi ttpp af. “Já, hún er rattð, en b'.óðið,
sem gert hefir hana rattða, er úr æðttm hvítra manna.”
“Öfreskja!” hrópaði hún æst. “Það ér blóð, stór
tjörn af blóði á sálu þinni.
sei? fremri sáust ekki lengur, og þá ré'ðust Tndíánarnir á
þá að nýju. Einn þeirra hafði fengið löngun til að eign-
ast marglitt *sjal, og rétti strax hendi sína eftir því, til
að ná því af konunni sem bar það. Hún varð nú dau'ð-
Það ert þú, sem ert orsök
allra þessara voðalegtt grimdarverka."
“Lævisi Refttr er ntikill höfðingi,” var hið dratnb-
samlega svar hans. “Vill hin dökkhærða gera svo vel aö
verða hointm samferða til ættstöðva hans?”
“Aldrei!” hrópaði hún. “Deyddtt mig, ef þú vilt það,
Og endaðu þannig hefnd þína.”
Hann httgsaði sig ofurlítið utn. Svo greip hann hina
meðvitundarlausu systtir hennar, og hljóp með hana yfir
sléttuna i áttina til skógarins.
“Bíddu!” hrópaði Kóra og þaut í ofboði á eftir hon-
ttm. “Sleptu barninu, þrælmenni! Ilvað ætlar þú þér að
gera ?”
En Lævísi Refur lét sem hann he\rði«þetta ekki. Ilann
hrædd og ringluð, tók af sér sjalið, vaf'ði því utan um þekti vald sitt og var ákveðinn í þvi að noty. það.
barnið, sem hún hélt á og þrýsti þvt svo að brjósti sinu. J “Kyrrar, ung#ú ! Kyrrar!” hrópaði Davíð Gamút.
Kóra tók nú eftir þessu, ætlaði að fara til konunnar og “Hinn heilagi söngur er farinn að hafa ^áhrif, og þér
ráðleggja hennf, að sleppa þessari verðlitlu flík, en þá .skttluð sjá það, að þessa yoðalegi hávaði endar braðlega.”
slepti Tndíánirin sýalinu og tók hljóðandi barnið frá móð-
urinni. Utan við sig af sorg hljóp hún á eftir honttm.
Þegar hann sá, að svsturnar-f jarlægðust meir og meir.
fór hann á eftir þeini og fylgdist með þeim. Hvíidar-
höndttnunt laust söng hann stna alvarlegu sálma. og veifaði höndun-
og það litið, sem hún hafði meðferðis, lenti
á hinttm ágjörnu Indíánum. En þegar hún heimtaði um sem áherziumerki. Villimennirnir horfðtt undrandi
barnið sitt aftur, svaraði hinn vilti með ilskulegum hlátri. á hann, og eftír því sem þeir urðu sannfærðari ttm, að
Aðra hendina rétti hann fram, eins og hann væri fús til, hann. væri verndaður af anda vitfirringanna, þorðtt þeir
að skifta á barninu og einhverjtt öðrtt, en með hinni hélt hvorkí að snerta við Davíð eða Kóru.
ar'
Ðavið hlýddi fuslega, o' litlu síðar voru sySturnar
hann fast um fætur barnsins og veifaði því í hring fyrir
ofan höfuð sitt.
Þannig komust þau óskemd yfir sléttupna, og Lævísi
Refur fór með þau inn í skóginn eftir leynistíg, þrir sem
“Hérna — hérna — þa'rna — er alt saman!” hrópaöi ( Tndíáni stóð hjá tveim hestum, er þær fyrir stuttu síðan
hin ógæfusama kona, og reif af sér eina flíkina eft'r aðra höfðu skílíð við og slept var lausum. Kóra séttist stray
með skjálfandi höndum. “Taktu þetta alt saman en f-i á hestbak, og þrátf fyrir hræðsluna við hið nýja fang-
þú mér barnið !”
En Indíáninn skeytti ékkert um hinar verðlausu tusk-
ttr hennar, og þegaT hann' sá að einhver annar htfði rænt
.sjalinu, varð andlitssvipur hans trvltur og rándýrslegur,
og á sama augnabliki lamdi hann höfði barrjsins viö stcr-
an stein og fleygði því svo titrandi að fótum móðurinnar.
Fyr/t stóð hún grafkyr af örvilnan og.horfði á hinn, litla,
lýflausa líkama, sem fyrir fáum mínútum hafði hvílt bros-
andi og ánægður við brjóst hennar; svo leit hún til him-
ins, eins og hún væri að vakna til mfðvitundar, en á
sarha attgnabliki þaut hinn vilti að henni og klauf höfuð
hennar með stríðsöxi sinni. /
* Á sömu sekúndu bar Lævísi Refur hendttrrar að tnunni
sér og æpti hinn örlagaþrungna skræk, sem strax var svar-
a'ð hringinn í kring í skóginuirl, þangað ti! það samein-
aðist í svo toðalegt org, sem aðeins sjaldar heyrist frá
mnnnlegum iftrm
Þcgar búið var að gefa þetta merki, kontu rúm 2000
æðisgengnir Indiánar fram úr skóginutri. Við skulum nú
ekkt dvel ia við’ hin voðalegu morð, e,- nú áttu sér stað.
Dauði og dauði á allar hliðar, og'það jafnvel í sínum
svívirðilegustu myndum, Mótstaðan gerði ilt verra, þar
eð hún hvatti hina viltu til ennþá viðbjóðslegri grimdar.
Blóðið rann eins og vatn eftir steypirigningu, svo hin-
ir voðalegu morðingjar mistu vitið á að sjá það. Já,
margir af þeim fleygðu sér niðttr á jörðina og drukku
með djöfullegri græðgi hinn rauða lög.
Hve lengi þessi hræðilegu morð stóðu yfir, vissi eng-
inn. Hverjttm gat til hugar komið að telja mínúturnar
undir þannig lögttðum kéingumstæðum. Hermennirnir
reyridu að tempra æði hinna viltu, en þeim tókst það ekki
nema að litlu leyti, og morðin héldu áfram.
Hér ttm bil í tíu mínútur stóðu þær Kóra og Altca á
sama stað, magnlausar af hræðslu. Strax í bvrjun höfðu
hinar æpandi og skrækjandi konur safnast saman í þéttan
hóp utan um þær, svo þeim var ómögulegt að flýja. Nú
var að sönnu nægilegt pláss, því flestar eða allar konurn-
ar í kringum þær voru orðnir fórnardýr þessara «ómann-
legu Indiána, og sléttam endurómaði stunur þeirra og
hTjóð.
En hvert sem systurnar litu lil að flýja, voru alstað-
ar stríðsaxir Indtánanna, syo í þessum vandræðum stóðu
þær kyrrar á sama stað.
Þá kom Alíca auga á föður sinn, sem var á leið til
Montcalm að biðja hann um hjálp. Hann gekk hröðum
elsi, fanst henni það eins konar hamingjp, að vera latts.
við hina blóðttgu sléttu. Með svo blíðu og biðjandi augna-
tilliti, að jafnvel Húroninn gat ekki veitt' því mótstöðu,
rétti hún hendur sínar frant eftir systur sinni ,og litlu stð-
ar rétti hann henni hana. Svo greip hann sjálfur taum
hestsins og gekk Tengra og lengra inn í skógjnn.
Hinn hestinn skildi Indíáninn eftir/ og> hann kpm nú
Davíð Gamút að góðum notum. Hann tnttndi eftir Iof-
orði sínu, settist á bak hfstinum og reið á eftir þeim eins
hart og vegurinn Teyfði.
Gatan, sem þau fórtt eftir, lá nú upp brekku. En hug-
ur Kórtt dvaldi við alt það, er átt hafði sér stað, svo hún
gaf veginum eða stefnunni enga eftirtekt. Það vakti þvt
mikla ttndrun hjá henni, þegar ht'tH varð þess vör, að þau
\-oru kortiin til hms samastaðar, þangað sent Valsattga
hafði áðttr farið fneð þau.
Þegar þau vortt komin ttpp á flata klettinri leyfði Læ-
vísi Refttr þeim að fara af baki, og þótt að staða þeirra
væri alt annað en ánægjuleg, litu þatt þó undireins niður
á sléttuna, til að sjá allar þær hræðilegu skelfingar, sem
þar höfðu átt sér stað.
Þessi grimdarlegu morð voru enn ekki á enda; hin-
ir sigruðu flýðu j allar áttir, eltir af hinum miskunnar-
lausu Indtámtm, en hermenn Montcalms hreyfðu sig ekkt
til hjálpar hinttm ógæfusömu. Þegar Englendingarnir lágu
hundrttðum saman dattðir — sumár sagnir segja 500. en
aðrar 1500 — hættu þessi ódrengilegu morð, sem í sög-
unni ertt nefnd “Blóðbaðið hjá Wtlliam Henry , og sem
ltefir kastað óafmáanlegum skugga á hið antiars heiðar-
lega nafn franska hershöfðingians.
Hér ttm bil einni stundu fyrir sólsettir, þriðja daginn
eftir þenna óviðjafnanlega mannúðarlausa viðbttrð. komu
fimm menn gangandi út úr skóginum eftir Httdsonveg-
inum. Hægt og með varkárni gengu þeir vfir sléttfna f
áttina til hins eyðilagða virkjs. I farafbroddi gekk ung-
ur og liðlegur Indíáni, sem með hinni meðfæddu vara-
semi Indíána gekk upp á hverja einustu hæð, sem þeir
gengu framhjá, til að gera athuganir. Hinir virtust líka
þekkja til hlýtar alla þá umhugsun og aðgæzlu, sem strið-
ið útheimtir. Einn þeirra, sem lika var Indíánt, hafði
‘stfeldar. gætur á skóginum, og hann hefði án alls efa
orðið var við merki hinnar minstu hættu.
Hinir þrír voru hvítir, þó þeir rattnar væru klæddir
sem íbúar skógarins. Einn þeirra var gamall, með grátt
hár og hrukkóttar kinnar, ön yfit* persónu hans og ðllum
hreyfingum hvíldi sjálfsvirðing og diörfung, sem dttlar-
búningurinn gat ekki htilið. Annar þeirra var tingur mað-
ur og hinn þriðji miðaldra. Hann gekk síðastur, og fram-
konta hans sýndi líka. að hann gaf ölltt nánar gætur og
\ai við því búinn, að uppgötva allar mögulegar hættur.
Lesandinn mun nu þegar hafa þekt þessa finuu menn,
Móhíkanana og hinn hvíta viri þeirra Valsauga, ög einn-
ig þá Múnró og Heyward. T’eir gengtt yfir sléttuna í
þeim sorglegu erindttm að leita að börnum hins ógæftt-
sama föður. Unkas var altaf á undan og leiðbeindi hin-
utu • Fn þegar þeir voru kontnir út á miðja hina blóðugu
sléttu, rak hann ttpp hljóð, svo hinir söfnuðust strax í
kringum hann. •
. ^ nf>’ Indíáninn natn staðar hjá stórum haug af kven-
likum, bg svo byrjaði hin kveljandi rannsókn á þessari
daunillu kös. Hve ógeðslegt sem þetta var, fundu þeir
Múnró og Heyward þó dálitla fróun t sorg sinni. meðan
líkskoðunin stóð yfir. En hún var brátt á enda og þeir
stóðu jafn vandræðalegfr og áðttr. ÞÖgulir og httgsandi
stóðu þeir í kringum þessa limlestu vesalinga; þangað
til Valsattga rauf þögnina:
“Margan vigvöll og margt hryllilegt hefi eg séð, en
aldrei hefi eg séð merki jafn djöfullegra verka og þessara.
Heftidartilfinningin er rík hjá Indíánunt, og allir sem
þekkja mig, vita að eg er algerlega hvítur maðttr. en svo
nnkið ætla eg að leyfa mér að segja, að komi nokkttr af
þessum frönsku mönnttm nokkru sinni inn fyrir skotmál,
er mtrtsta kosti ein kúlubyssa til, sem ekki skal þegja,
á meðan púður endi.st og kúlur eru til.
Svo sneri hann sér að Chingacgook og talaði við
hann á Delawaratpáli. Móhíkanahöfðinginn hlutsaði á
hann með athygli, og augtt hans skutu eldingum af harmi
og gremju, a meðan hann dróg'hnífinn sinn úr slíðrum.
“Hjú!" hrópaði á samá augnabliki hinn ungi Móhi-
kani, æpti og teygði úr sér eftir mætti.
“ Hvað er nú, drengur ntinn ?" hvíslaði spæjarinn og
hrökk við. “Eg vildi að það væri franskur ránsmaður. '
En held a'ð “Hjartarbani” geti náð alllangt í dag!”
En Unkas gaf.sér ekki tima til að svara. Eins og eld-
ing hvarf hann t burtu, og á næsta augnabliki reif hanri
part af grænu reiðblæjttnni hennar Kórtt niðttr úr rttnna,
og veifaði henni yfir höfði sér. Hann var t mikilli geðs-
hræringtt og rak upp óp, sem undireins kont hinttni til að
fara til hans.
“Drengur minn !” sagði Múnró utan við sig af sorg.
“Gef þú mér barnið mitt!”
L nkas ætlar að reyna að gera það,” var hið stutta
og viðkvæma svar. Er. hriin ógæfusami fað'tr gaf því
engan gattm. Hann stóð og kreisti blæjupjötluna í hendi
sinni, nteðan augtt hans störðu kviðandi inn á milli rttnn-
anna, og hitgur hans var ftillur af von og kvíða yfir'þvt,
til hvers þessi fundur myndi leiða.
“Hér eeft engin lík,” sagði Heyward að lokum. “Það
lítur ekki út fyrir, að þær hafi hlattpið þessa leið.”
“Nei. það er skiljanlegt," svaraði Valsauga. En ann-
aðhvort hefir hun eða þeir, sem hafa rænt henni, farið
fram hja runnanum. F.g man mjög vel eftir hlæjunni,
sent hún hengdi fyrir andlit sitt, sem þó alla langaði til
a'ð sjá. — Þú segjr satt, Ufikas. Sú dökkhærða hefir
verið hér, og hún hefir flúið inn í skóginn eins og væng-
brotinn fttgl, 'sem er líka mjög eðlilegt. Ilver myndi vilja
standa kyr og lata deyða sig. þegar vegur væri til undan-
komu. Við skttlum leita að sporum hennar. Augii Indí-
ána eru svo glögg, að mér finst stundum, að þeir muni
geta séð í loftinu, hvar örninn hafi flogið.”
Það þtirfti ekki lengi aðNhvetja hinn ttnga Móhíkana.
ITann byrjqði strax a starfi stnu, og litlu síðar heyrðtt hin- *
ir kall frá skógarjaðrinum. Eins fljótt og þeim var
mögulegt, þutu þeir til hans, og sáit þá aðra pjötlu af blæj
unni hanga og blakta á lágri bévkigrein.
‘ Uægan, hægan!” sagði Valsauga og stöðvaði Hey-
ward nieð því að rétta löngtt byssuna sina frarn fyrir
hann. “Ntt vitum við, hvað við eigum að gera: en við
verðum aö gæta þess, að e'yðileggja ekki hin góðu spor;
eitt einasta óvarlegt spor, getur valdið langri töf og erf-
iðleikum.”
“Guð blessi yður, góði tnaður,” sagði Múnró. “En
hvert eru þær flúnar? Hvar eru börnin tnin ?” ,
“Hvaða Ieið þær hafa farið, er ttndir ótaímörgu
komið. Ef þær hafa verið eirisamlar, ,err fremur líklegt,
að þær hafi gengið í hring. heldur en að halda beint á-
fram, og þá erú þær máske fáar mílur í burtu frá okk-
ttr. Hafi Húronarniy þar á móti tekið þær sem fanga,
þá er mjog sennilegt, að þær séu hú í nánd við landamæri
Canada. En I*vað gerir það? Hér eru Móhíkanarnir og
eg við annan enda sporanna, og þér megið treysta því, aö
við finnum hinn endanH, þó hann jafnvel sé t hundraö
milna fjarglægð.”
Nú lét Chingaclígook í ljós, að tiann hefði orðið ein-
hvers var. Með/þeim svip, eins og hann hefði séö viö-
bljóðslegan höggorm, stóð hann og benti á geil í kjarrinu
t skógarröndinni.
“Já, að það er karlmannsfótspor, er engum efa ttndir-
orpið,” sagði Heyward og laut niður'að sporinu. “Hann
hefir stígi'ð á barm forarpollsins, og það merki er nægi-
leg sönnun. Þær hafa veriö teknar sem fangar.”
‘Það er betra, heldur en að þær hafi orðið aö missa
/
lífið í skóginum,” svaraði Vfjsattga huggandi. “Eö þori
að veðja fimtíu bjóraskinnum móti jafn mörgttm eld-
tinnum, aö Móhíkanarnir og eg skulum vera í kofutn
þeirra áður en mánuður er liðinn. Gættu betur að þe^su,
Unkas, og reyndu að þekkja sporin, því það eru sjáan-
lega spor eftir gönguskó, en ekki stígvél.”
Ungi Móhíkaninn laut ni'ður að sporinu og sópaði blöö
unum burt, svo hann gæti rannsakað það betur. Loks
rétti hann úr sér atfur, og leit út fyrir að vera ástægöug
yfir árangrinum.
I