Heimskringla - 06.09.1922, Blaðsíða 7

WINNIPEG 6. SEPTEMBER 1922
HEIMSKRINGLA.
7. BLAÐSIÐA.
The Dominion
Bank
■•kki BJLwm it» ••
IflBBBHOOiUI n.
HöfuSstóll, uppb. 6,000000
VBT*fj68ur........•...-6 7,700,000
Aiinr eignir, yfir...1120,000,000
Bérgtakt mtiiycU TeJt* ▼*■*•*'
wm kaopnuuiiMk o*
SpariijótSiéeiléio.
Vertir af innstæSufé greiddir
Wfn háir og annarsBtaSar riO-
«enc«t
raon a na.
P. B. TUCKER, RáSsmaBor
Því samúS og kærleikur ortu þeim ó'ð
til yndis á Hfsskeiði förnu;
til áfangans sí'Sasta -óbreytt það stó'ð
að æfiioks-takmarki kjörnu. •
\
Nú hvílir hún örugg við hliöina hans
í hijóðlegum búslóðum instu.
Og frænda og vina og föðurlands
eg flyt ykkur kveðjuna hinstu.
Th. St.
Mr*. Þórlaug Guð-
brandsdóttir Jónsson.
F. 4. ágúst 1847%; d. 31. maí 1922
Þú birtist við hugar-býlið mitt,
þá barst mér með fjarlæguni ómi:
“Þú ættir að krjúpa viö kuniblið mitt
og kveða með snjöllum rómi.”
Kg finn mér er erfitt með óskina þá,
því ekki’ er eg hugsjónaríkur.
Mig brestur þau áhöld, sem brag-
snildin á,
sem brúað gat firði og víkur.
Kg veit samt, þig gladdi sú hluttekn-
ing hrein, ^ *
sem hreyfði’ eg um ástvin þinn látinn
er beiðst þú í húminu angruð og ein,
og ef til vill létti þér grátinn.
Hin göfuga kona, njeð gullaldar þrek,
er gengin að siðasta beði,
með kostarikt atgerfi, er aldregi vék
og órétti’ ei fylgi sitt léði.
Á Islandi borin við Ishafsins rönd,
þar óx tnin sem blómkrónuð lilja;
og rétti fram vermfndi, viðkvæma
hönd .
i vólkinu mannlífsins bylja.
«
Því þar áttu gestir og gangandi skjói,
greiðastöð fátækra og sjtikra;
hún gekk þar um beina eins ?viphýr
og sól,
fanst “sjálfþægð” að likna og hjúkra.
'nær tuttugu
Hún týmdi að ala upp
börn, . 1
teljast þar fjarskyld — og eigin
Þó dauðinn sum hremdi, hún veitti
þeim vörn,
sem var ekki mæld' eða vegin
Með fórnfýsi og alúð þau ól við sitt
skaut,
þeim yljaði brjóstið þaðyvarma;
og þolgæði er sigraði sérhverja þraut
og svifti burt grátskýjum harma.
Hugljúf og sanngjörn, og átti þvi æ
urlausn og framsögu mála.
Irjálsbofnri ráðsnild hún fleygði’
ekki’ á glæ,
né fetaði krókvegi hála.
Því viknar’ manns hugur, og margs
er þá ininst
frá markstöðvum liðinna daga;
og söknuðitin vekur, þá horfin er hinst
húsfreyjan nafnkunna’ á “Skága”.
Hún kveðja varð æskuóðöl sin
að umliðnu þroskaskeiði;
eu minningar geymdi þó gullin 'sin
sem geisla frá vormorguns-heiði.
'Þó margt sýndist öfugt og andstæð-
uru vígt
í ókunnu landnámsins högum,
frjálsborin hetja ei fjasar um slikt,
er franigjörn, að sjálfstæðis lögum.
Og lét ekki bugast og hélt sínum hlut
og heiðri, í stórsjóa-rokum.
Með sannleik í stafni og^sjálfstæði i
skut
sigldi’ hún, og hvarf oss að lokum.
Kafli úr bréfi
frá Vatnabygðum
tll J. Frímanns, 668 Lipton St., IVpg.
BARNAQULL
AS kynnast jtcim, scm gcta hjálpað mönnum hættir við að segja eins ogjnæði. Drengurinn var hlæjandi og þá eítir þvi, sem er meira virði, a‘ð
Með umþyggju rækti hún ástvina-
böqd
og árgeisla á kinninni rjóðu,
með trúfasta samherjans hjálpfúsu
hönd,
bem hlúði að sérhverju góðu.
— Meöal stórtíðinda hefir það
skeð, að kúla "allmikil, eldrauð og
glóandi sem gull, féll af himni ofan
ekki alls fyrir löngu og lenti í Stóra-
Qujll-vatnið. Heyrðist' glögt hingað
hávaöinn af henni, þegar hún féll, og
eru það þó um 20 mílur. Vatnið,
segja sannsöglir, að hafi skvezt um
100.fet í loft upp og verið sjóðandi
á allstóru svæði nm langan tíma.
Sumir gefa það álit, að þetta sé
skeyti frá Marzbúum;, og vilja láta
rannsaka kúluna, þó hún sé á 100
feta dýpi. Hvað verður, veit eg ei
og hirði lítt. Kn hepnir'voruð þið í
Winnipeg, að Marzbúum skeikaði i
siktinu, svo kúlan lenti ekki i miðri
borgimfi, því þangað tel eg víst, að
•hún hafi átt að fara. Bændur hafa,
eins og þú veizt, lítið með gull að
gera, því kýrnar eta ekki gull, — þó
að eg viti nú reyndar ekki, hvort
þeim hefir nokkurntíma verið boðið
upp á það. — Kn þessi kúla, segja
sumir, að sé úr skíru gulli og;vegi um
þrjú þúsund tonn. Þetta verður að
nægja, þar til frekar fréttist.
Smærri tíðindi, og varla í frásögur
ýævandi, eru þau, að eg, sem oftar,
skrapp til Wynyard • á Islendinga-
daginn, 2. ágúst. Hélt að þær væri
svalara en hér, þó svo reyndist ekki.
Þú hefir nú sjálfsagt verið á Islend-
ingadegi einhversstaðar i þessu landi,
svo þess mun lítt þörf að skýra fyrir
þér nákvæmlega tilganginn. Aðferð-
in er máske mismunandi í hinum
ýmsu piássum. Svona er hún í Wyn-
yard:
Korseti opnar samkomuna 50 mín-
útum eftir auglýstan tíma. Kru þá
margir, sem sitja á hörðum plönkum,
orðnir sárir, .bæði á sál og sitjanda.
Söngurinn, sem keijiur næst, mýkir
skapiö, en *liefir Htil anrif á plank-
ana. Svo koma nú ræðumenn til
sógunnar, sem eru andleg stórmenni
og likainleg hraustmenni, því ekki
hefir nefndinni orðið sú skyssa á,
að láta neitt yfir ræðupallinn,. sem
gæti skýlt þeim fyrir sólargeislunum.
Öhindrað skín því sólin á skalla þeim
með hér um bil 120 stiga krafti, og
e- það ekki heiglum hent að þola þá
raun, þó ekki sé nema sýo sem eina
klukkustund. Okkur Islendingum hef-
ir lengi verið hrósað fyrir gestrisni,
og ef þetta eru ekki hlýlegar viðtök-
ur, þá veit eg ekki, hvað á aö kalla
það. Þú getur nærri, að ræðumenn
hafi orðið sárfegnir að segja anien
og setjast niður, enda höfðu þeir
Stóla til að setjast á, sem höfðu bar^
einn galla, nefnilega þann, að gljá-
kvoðan hafði bráðnað á Jieim, svo
stólarnir urðti samloða fötum ræðu-
manna. Kinn ræðumanní tók það
snjallræði, að breiða vasaklút sinn á
stólinn áður en hann settist. * Sýndi
hann mér’klútinn, og var hann gultir í
þcr. Emerson: Það er nógur timi til að
Ungt fólk veigrar sér oft við að1 svara spttrningu, þegar hennar er
kynnast mönnttm, sem hærra eru sett- j spurt.
ir en það er sjálft, af því að það: Það er undir mörgum kringum-
heldur að það sé ekki nógti vel gefið i stæðum slæmt að vera of framur, en
t'I að tala við þá, eða geti ekki kom-' i þessu tilliti getur það verið ókostur
ið fram eins og vera ber i nærveru aö vera of afturhaldssamur. Gáktu
þf'rra. j með upprétt höfuð og treystu sjálf-
En þetta er mjög vanhugsað. Þeim, j ttm þér. Kf þú treystir þér ekki sjálf-
sem er ant um það, að nenta eitthvað, ur, munu aðrir heldur ekki gera það.
ættu' aldrei að sleppa þeim tækifær-j---------Eg þekki marga menn, sem
um, sem þeir eiga kost á til þess að . hafa komist til vegs og frama, fyrir
kynnast og tala við fólk, sem getur j það að þeir notuðu kostgæfilega tæki-
þiálpað þeim í því tilliti. J færin, sem þeint gáfust til að kynnast
Þegar Lincoln var drengur, hafði mentuðu fólki. ' • *
hann mjög háar og öfgakendar hug- j ---------------—
ntyndir um sunta rnikla menn, er uppi j Kr heimurinn ócndanlcgur?
voru um það leyti. En hann sagði, | • Siðan fyrst, að maðurinn fór að
afi þegar han nhefði kynst þeim og hugsa, hefir hann stöðugt verið að
talað' við þá, hefði sig- furðað stór- j spvrja sig að þessu, hvort heimurinn
lega á þvi, að þeir væru i en*u veru-| s( óendanlegur eða ótakmarkaður.
íega ólíkir öðrtt fólki. seib hann þekti j Svarið er enn fjarri oss. 'F.n öðru-
eða jafnvel ekkert öðruvísi en hannjvisi en óendanlegan er ómögulegt að
sjálfur. Þeir virtust ekki i augum hugsa sér heirhinn. A'ð veggur sé
hr.ns vera gæddir neinum yfirburða einhversstaðar út í geimnum, sem
gáfum, og hann sá enga ástæðu til
fyrir þvú, að haVin gæti ekki gert sjálf
ur alveg það sama og þessir menn
höfðtt gert.
Það ættu því flestir að temja sér,
að konta feimnislaust og með fullkom
inpi stjórn á sjálfttm sér fram fyrir
þr.ð fólk, sem er þeim fremra að ment
un og Hfsreynslu, og leitast ’við að
öðlast eitthvað frá þeim af því, sem
getur verið til góðs fyrir þá, svo sem
áhrif, hvatir eða hugmyndir. Rann-
sakið nákvæmlega karakter þessara
mikltt manna, og reynið a'ð finna í
honttm leyndardóminn, sem þeir eiga
lán sitt að þakka og gæfu.
Áhrif mannsins út á við ertt í mjög
nánu sambandi við það, hve ipikla
éb'a litla rækt hann leggur viö það að
“menta sjálfan sig”. Og í því efni
ev viðkynning við þá, sem oss eru
fieinri að þekkingu, mjög mikils
virði, og getur ineira að segja verið
skólamentun fremri. Kn til þess
verðum vér að vera einlægir og ná1g-
ast þá meö hreinskilni. Vér megum
ekki loka sál vorri fyrir þeim eða
vera hræddir við að láta þá sjá, hvað
við erum. Ef vér gertim það, er lík-
lcgt, að vér njótum ekki mikils góðs
at viðkynningunni, því mentuðum
litlu birnirnir virtust hinir ánægð- Stjórna sjálfum þér og gera aðra
ustu með þessttm nýja félaga sínum. íarsæla.”
Drengurinn reyndi til að koma! Alexander lét sér samt ekki þetta
þessitnt leikfélögum sinunt heim með góða ráð að kenningu verða. Hann
sér. En þegar Mrs. Small kallaði á (vann inikla sigurvinninga og ávann
En dramb hans og
takmarkalaus. —
Hann drap vin sinn í ölæði, eyðilagði
heilsu sína og dó af völdum svall-lífs
á unga aldri.
“Sá, sem stjórnar sjálfum sér, er
betri og . meiri en sá, sem vinnur
mann sinn, hltiptt birnirnir
Donald litli grét ákaft yfir því, að
tapa þessum félögum sínum.
burtu.. j sér ntikla frægð.
metorðagirnd var
Shatv Blackstone heitir 13 ára
gamail drengur í Washington. Hann
var á báti og tveir bræður hans,
Frattk 12 ára og Valentine 10 ára, borgir.
ásamt öðrum unglingum. Bátnuin
hvol fdi. En Blackstone Var svo vel
syndur, að han ngat bjargað báðum
bræðrum sinttm, setn annars er talið
vist að hefðu drttknað, því aðrir, sem
á bátnum vortt, áttu nóg með sig.
Sandfok frá eyðimörkinni Sahara
í Afrjku hefir oft borist með stornii
ut á hollenzk og brezk skip úti á sjó,
alt að því 1000 mílur í burtu.
Skritlur.
“Hvernig geðjast þér að kennaran-
inn þínum, góða mín?” var María
litla spurð eftir fyrsta daginn í skól-
anum.
“Hún er ttndur góð við okkur,"
svaraði María litla og bætti við, “en
eg hrVíld að hún viti undur lítið, hún
var altaf að spyrja okkur spurninga.’
Hraði Ijóssins er
sekúndu. ^
Hákarl sjö feta“langur skreið upp ^>g lék sér aö þeim.”
að bryggjusporði við flóa nokkurn á
Englandi, hrifsaði poka fullan af
fiski og gleyptiyalt saman í einu.
endimörk hans, finst vera óhugsan-
legt. Og jafnvel þó að sljkttr veggur
væri til, gæti oss eigi annað skilist, en
að á bak við hann hlyti þá einnig eitt-
hvað að vera. Það er sagt, að þvi"
meiri þekkingtt, sem maðurinn öðlist,
þess sannfærðari sé’ hann um það,
hve lítið hann veit. Því er eins far-
tð með stærð heimsins. Því betri sem Manni varð fótaskortur, sem var
sjónaukarnir eru og því lengra sem að þvo glugga á fimtu hæð stórhýsis
menn sjá út í geiminð, þess sann- eins í New York, og féll niður á þak
færðari eru þeir um, að hann sé ó- á bifreið, er þar var neðanundir;
endanlegur. Mikilmenni eitt ságði, hann meiddist lítið sem ekkertJ
að þessi hugsttn um stærð og ómæli- ____________
leik hcimsins hefði stundum þau á- Sœktu cftir því bczta.
hrif á sig, að hann hræddist að Alexander mikli, sem nafnfrægur
httgsa um það. Hræðilegt er að er fyrir hina iniklu sigurvinninga,
vísu ekkert við það, en margan mun! sat einu sinni niðursokkinn í djúpar
efnið samt vekja til alvarlegrar uni- ^ hugsanir, þegar vinur hans og kenn-
hugsunar. I ari Aristoteles, kom, inn til hans og
Frcttamolar. \ vrti á hann. “Hví ertu nú á báðum
Donaid Small hét drengurs*. H&nn áttuin? Fjárhirzlurnar eru íullar,
var fjögra ára gamall. Hann átti herinn útbúinn og alt brosir við þér.”
Læknirinn: “Bættu pillurnar, sem
186,000 mílur á ■ eg skildi eftir, Villa nokkuð?”
| Pabbi Villá: “Já, læknir góður.
Hann sat allan daginn uppi í rúminu
Tommi: Segðtt mér sögu, niamnta.
Móðirin: “Eg veit ekki, um hvað
eg á að segja þér sögu, góði minn.”
TommH “Segðu mér sögu af litl-*
utn dreng, sem átti góða mömmu,
sem gaf honutn fimm cent.”
Káðirinn: Nonni! Þú ert slæmur
strákur. Eg heyrði þig segja_systur
þinni að fara norðttr og niður.”
Nonni: “Þú þarft ekki að taka þér
það nærri, pabbi. Systir mín gerir
aldrei það, sem eg segi henni.”
heima í Bandaríkjunitm. Einn dag
hvarf drengurinn og mamrria hans
Alexander svaraði:
“Eg sit eirimitt og er að hugsa um,
vissi ekkert, hvað af honum varð. hvort þai$ bíði mín s\»o mikill heiður,
Hún fór út í skóg að leita hans. Og! að leggja undir mig Asíu, að það
sér til tjndrunar sá hún, að drengur- ^ borgi sig að sttga spor til þess.”
inn var að leika sér við tvo bjarnar- j “Að vtsu er valdið ekki þess virði,
hvolpa. Móðir hvolpanna lá þar hjá ■ að lagt sé neitt í sölurnar fyrir það,”
eintt trénu og var að eta epfi í mestajsagði heimspekingurinn. “K.n leitaðu
HerramaðuHnn (var að kaupa
vindil) : “Nei, hvaða mæða! Eg hefx
skilið veskið mitt eftir heima.”
Búðarstúlkan: Það gerir ekkert til.
Þú getur borgað mér ;) morgun.”
Herramaðurinn: Já. En ef svo færi
nú, að eg yrði fyrir vagni og ekið
yrði yfir mig, eða að múrsteinn dytti
otan í hausiJn á mér eða eitthvað
þvíumlikt?’^'
Búðarstúlkan: “Nú, jæja, það deyr
þá hvorki góð kýr né góður hestur.”
svo lögð á það, að við gleymuin ekki i hrópttin hátt — 12 rítddað — “Islend-
gegn af gljákvoðu, svo hér er ekki
tim nokkrar ýkjur að ræða.
Jæja, eg þarf ekki að segja þér
neitt úr ræðunutn; þær vortt, eins og
gengtir, hvöt til okkar, að halda á-
frarn að vera fslendingar. Eins og
viö, sem erum. fædíir og uppaldir á
Islandi, getuni nokkttð annað gert.
Eða skyldi nokkrum detta í hug, að
við færum að stökkva úr skinninu
eða úthella blóöinu, þó við höfum
breytt til uin bústað og búning?
Varla mun það verða. Svo riiglast
nú ræðttmenn svolítið stundum, er
þeir segja í öðru orðinu, að við höf-
um komið til þessa lands með mikinn
og dýrmætan fjársjóð, og í hinu, að
við höfttm komið með tvær hendur
tómar. Kjársjóðurinn á að vera,
sem við kunnum í fornsögunum,
Andrarímum og Péturs postillu, .en
tvær hendttr tómar” skortur á
dönskum krónum. Mikil áherzla er
landinu, sem bjó okkur þannig úr
garði. Ojæja.
Ekki var sagt neitt orð tttn Canada
á þessum Islendingadegi í Wýnyard,
Sá ræðumaður, sem það átti að
gera, forfallaður, og enginn annar
af þessum þúsund (?) fær ttm það.
Nú, nú; sannarlega var þó mann-
vænlegur hópur saman kominn, sem
Canada hefir alið ttpp, veitt alt, sem
þeir eiga og alt, sem þeir k’tnna,
nema það, sent þeir kttnna i Andra-
rímum.
Svo þýðir nú ekki(að fjölyrða um
þetta frekar. Sjálfsagt lestu glóandi
ritgerð um það í blöðunum, hve Is-
lendingadagwrinn hafi hepnast vel
og alt fryiö vel úr ltendi. ÞaB er
eut með öðru fleiru, sem við höfum
lært í þesstt landi, og það er að
giima. Þú manst það, að nieðan við
’vorttm á Jslandi, þá heyrðttm við
nldrei gttrnað af gæðuin þess, og fáir
hafa þeir víst verið sem féllu í stafi
yfir fegttrðinni, veðurbliðnnni eður
velmeganinni. En nú, þegur við
eygjum það í fjögttr þúsund ntílna
fjarglægð i gegnum 30 ára þykka
endurminningaþoku, þá* glóir alt og.
skín sem demant t drottins hendi.
Já, nú, þegar við hér í Canada
vöðum grasið í þjóhnappa, korn-
stengurnar í kvið og skóginn upo yfir
haus; þegar við böðum okkur í hin-
ttm tærasta sólargeisla frá morgni til
kvölds, dag eftir dag svo mánuðtun
skiítii, umvafðir hlýjum vindblæ og
svölum sumarkvöldum, þá gumunr
við sem hæst af íslenzkri náttúru-
fegurð og íslenzkum landgæðum; þá
syngjum við sexraddað (?) “Fífil-
brekka, gróin grund” — eður anrað
ennþá magnaðra ættjarðarkvæði. jVið
ingar viljttm vér tillir vera”, en lágt
cr sagt — 1000 raddað ! — “A Islandi
viljum vér engir vera”. Svo höldum
við áfram að guma af okkur sjálf-
um og allri okkar ætt, frá eilífð til
eilífðar.
En nú er víst beZt íyrir mig að
segja amen og setjast niður, og það
geij eg með þeirri von, að Jni látir
ekki langt um Hða áðnr en þú skrif-
ar mér aftur.
STUTT ATHUGASEMD FRA J.F.
Eg bið Heimskringlu hér með að
bera þér bezta þakklæti mitt fyrir
þetta góða og nýkontna bréf þitt.
Geri það af því, að “aMur er varinn
góður”. Eg veit ekki, hvenær eg
verð í þeim kringumstæðum, að geta
sl.rifað þér afftir. Það getur orðið
bráðlega, en svo getur það dregist
lengi. Mér finst eg hafa svo lítinn
tíma frá því að vinna,’ eta og sdfa.
Svo hefi eg, því miður, ekki notið
þessarar frumsælu þeirra Adarns og
Evu, sem þú getur um, í öðrum kafla
bréfsins, að þú hafir notið þarna
norður við vatnið. Skortir mig því
fiörgjafa þann, sem því.lífi sjálfsagt
fylgii/. En orsökin mun sú, að mér
hefir einhvernveginn aldrei hepnast
að verða einn af þessum sjálfstæðu
sjálfeignarbændum, sem guð gaf jörð
ir.a til umráða og afnota. Flækings-
eðlið hefir verið of ríkt í mér frá
byrjun, og mér því snemma vísað úr
Eden. Samt hlýtur þú að skilja, að
þetta er ekki mér að kenna.
Miklum tiðindum þykir mér þetta
’sæta með gullkúluna, sem féll í Quill
Lake. Ekki er það ver en vandi er
oft til, að þeim hlotnast oftast heiður-
inn, serrt sízt skyldi. Vafalaust hafa
Marzbúar, éins og þú segir, ætlað
kúlunni að lenga hér í Winnipeg, því
þeir hljóta að vita, að hér eru ménn
skilningsgóðir, fljótir til og ötulir.
En hitt er ekki nema von, að þeinf
hafi Iítilsháttar skjátlast með útreikn-
inginn á snúningshraða jarðarinnar
og fallhraða kúlunnar á svo Iangri
leið. Þykir mér þó furðu nærri
höggvið því marki, sem til var ætlast,
svo’na í fyrsta sinni. Hitt mun samt
fáum dyljast, að heiðurinn kom þó
þar niður, er siður skyldi. Astæðan
er sú, að þið hafið svo mikið hveiti
handa skepnunum og því enga þörf
gulls. Svo hafjð þið sjálfsagt eng-
in visindaleg tæki til þess að hefja
kúluna og brjóta hana upp. Ekki er
það þó óhklegt, að einhverjir máls-
metandi Marzbúar hafi verið sendir
í kúlunni með ójgenju miklar fréttir.
Hitt aftur mjög liklegt, að loftið, og
matarbitinn, sem þeir hafa haft með
sér 't kúluna, endist þeim ekki þangað
tii ykkur þóknast að írelsa þá.*Verð-
ur þá illa og ómaklega launuð hin
bezta sending, er til jarðarinnar hef-
ir komið frá Marz. Væri því líklega
réttast að biðja guð að fyrirgefa
ýkkur slóðaskapinn, en þó held eg að
þess gerist ekki þörf, af því korn-
skurður stendur yfir og þresking í
aðsigi.
Um íslendingadaga vil eg minna
segja, og því sízt um þann, er þu
minnist á í bréfinu, því þar hefi eg
ekkert við að styðjast nerna sögusögn
þina, sem mér raunar virðist í alla
staði mjög sennileg. Þó hefir mé’r
dottið í hug, að ekki væri ef til vill
alveg vist um það, sem kom í klút-
inn. Eg þykist vita, að þú hafir
engin tæki haft með þér að heiman
til slíkra rannsókna, með því að þú
hefir ekki búist við, að á þeim þyrfti
aC halda. Þó þetta, sem þú segir, sé
mjög svo skiljanlegt, samkværnt ald-
arhættinum og móðnum, því á fleiru
eri andlitunum ver.ður nú að vera
forði, þá samt finst mér hitt hafa nú
við miklar Hkur að styðjast. Þessi
andlegi uppblástur á Islendingadög-
um. samfara líkamlegum suðuhita,
gæti svo’sem haft leysandi áhrlf. Mér
skilst, að þessar Isleridingadagsræður
og kvæði gangi næst kirkjulegum
staðhæfingum og pólitískum fund-
um.
Sittu æfinlega í góðum friði guðs
og mannS. ,
Áths. ritstj.:—- Samkvæmt beiðni
höfundar s annarar þessarar greinar
eru þær hér birtar, en Heimskringla
vill á sama tíma geta þess, að það,
sem haldið er fram í þeim, eru sljoð-
anir höfundanna, en ekki hennar.
Yfirbugaðu erfiðleika
þíua.
L.EKNAÐl! fAiHMvha )»lnn.
IjOSAOU !»!«: vl» A|»n>KllfKa Mvllnlykf.
LÆKNAÐl holhnndarMvltann »em þft
heflr.
KADDII BrtT fl Öllnni fl|»a‘Klndum af
svlla.
LATTU li^r ekkl lenRur líTVa illn af
fflthita, ]fkl»«rnum uar föta-
hfllHiu.
EUREKA N0. 4 B
læknar öll þessl öþæginðt undirelns.
Læknar elnnig óvlöjaf nanlega sár og
hrufur á börnum.
F.urrka IVo. 4 er bflln tll af reyndnm
læknum og efnafræVlntrnm. ..Elna
dollar krnkka næwrtr hverjum. Tll
aöln f ullun. stærir l7fjal>fl»um. Rkk-
ert elnn (cott. Mrira atl aegja rkkrrt
Ifkt þvt
Hf lyfsali þlnn verzlar ekkl me«
þaö, þá sendu $1.00 tll Winnipeg
Chemieal Laboratory Co.. Winnlpeg,
og gefCu nafD og árltun lyfsala þíns.