Heimskringla - 31.10.1923, Blaðsíða 2

2. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 31. OKTÓBER, 1923
Fáeinar endurminningar
um Hannes Hafstein
írá skólaárunum
(1874—1880).
Árið 1874 var eitt af merkisárun-
um í íslenzkri sögu. Stjórnarskrá-
in fengin og með henni fjárhagsráð
og löggjöf í sérmálum vorum, af-
hent af kox(unginum isjálfuin,
Kristjáni IX., á þúsund ára þjóð-
hátíð landsins, þeim fyrsta konungi
sem nokkuru sinni hafði föðurland
vort fæti istigið.
Það var iétt yfir landi og lýð, eða
svo finst oss, sem þá vorum, því
nær börn að aldri, að skreiðast úr
heimilisreifunum út í lífið — hið
hála iíf.
I>á kvað Matthías hér syðra um
“freisisskrá í föður hendi” og Páll
óilafsson bað austur í Hiallorms-
staðaskógi Fjallkonuna að “leggja
kongi hönd um háls”; loftið, kjarr-
skógarnir og Almannagjá — »lt óm-
aði af sögu og söng.
.Sainsurnars, f júnimánuði, var lít-
ill drenghnokki tólf vetra gamali,
er síðar varð glæsilegastur samtíð-
armanna .sinna íslenzkra og með
gildustu mönnum á velli, að ferð-
ast ‘him fjöil og dali fríða” og suð-
ur um heiðar norðan úr Eyjafirði
til Reykjiavíkur. Tilgangur farar-
innar var að ganga undir inntöku-
próf í iatínuskóilanum.
HVei'n grunaði þá, að þessi rungi
sveinn myndi, þvf nær þrjátíu ár-
um síðar, verða einn meðal þeirra,
er ræki endahnútinn á alt þrasið
um “freLsisskrána”, sem frarngjörn-
um ileiðtogum þótti síðar vera
löngu orðin “helsisskrá" — og í
sömu andránni verða einn af aðai-
mönnum í næsta stjórnarskrár-
þætti og fyrsti innlendur ráðherra
felands?
“DreguV að því sem verða vill”,
og flestir munu frá upphafi eiga
eitthvað í eðli sín/u, er fleygir þeim
síðar í lífinu fram til giftu eða
vangiftu, upphefðar eða niðurlæg-
ingar, sóma eða vansæmdar, eða
til hvonstveggja.
Um 'svo óvanalega margþættan,
sterklegan og ved gefinn mann
munu margir mér hæfari langi tala
í iblöð|um og tímaritum, og vii eg
þvf einungis í fám orðum geta þess
helsta, sem eg man frá -skólaáruin
okkar. Það dæmist á mig, þvf að
svo hefur dauðinn verið harður f
garð þeirra, sem gengu í 1. bekk
latínuskólans vorið og haustið 1874,
að tveir einir eru nú á lífi þeirra,
er voru sambekkingar Hannesar
Hafsteins öll skólaárin, Þorgrímur
héraðslæknir Þórðarson (í Kefla-
vfk) og eg.
Árið 1874 voru 11 nýsveinar í 1.
bekk. Allir voru þeir vorlömb eða
sumrungar (prófaðir í júnf og
Óúlí), nema eg og þrír aðrir, sem
vorum síðgotungar eða ha|ust>
bornir skóiasveiinar. ( Vat ð eg því
fyrir því happi að horfa og hlýða
á þjóðhátíðinia á Þingvelii og í
Reykjavík (þá síðari).
Hannes Hafstein var þá yngstur
piltur í skóla, eg næstyngstur
(tæpu ári eldri) og var ekki örgr-
ant um, að ýmsir góðviljaðir karl-
ar og konur teldu það óráð mikið
að senda slfka hvolpa norðan úr
Eyjafirði og austan úr Norður-
Múlasýslu hingað suðjur til menta.
Hannes settist þegar ofarlega,
varð 4. af nýsveinum (nokkrir voru
þar eftirlegumenn fyrir, og sátu
þeir .samkvæmt venju, efstir til
næstu röðunar), en síðar hækkaði
hann smám saman og lét «ér, þegar
á 'leið skóiatfðina, ekki minna
nægja en efsta sæti á efsta borði.
Allir urðum við “busarnir” á það
sáttir, þótt ungir og heimskir vær-
Vimi, að velja okkur næstelsta pilt-
inn af nýsveinum fyrir umsjónar-
mann, Pálina sál. Pálssonar (sfðar
yfirkennara), sem í prúðmonsku,
stillingu og réttvfsi bar af okkur
öllum og hélt hann því heiðunssæti
alla skólatíð okkar.
Einkennilegt mun það þykja, en
satt er það samt, að H. H. og eg
kyntumst aldrei innilega fyr en tvö
síðustu ár okkar í skóla, þótt við
sætum við sarna borðið ÖJI sex árin.
Eg hef því örfátt um hann að segja
frarnan af skólaárunum. — Einn
vaskur og vígamannlegur, sterkur
og hugdjarfur Húnvetningur, elst-
ur okkar sambekkingana, varð fyr-
ir því óhappi að verða neðstur f
bekknum. f undirbúningsstundum
sat Pálmi umsjónarmaður jafnan í
kennarasætinu (kaþedrunni) and-
spænis okkur öllum og næstur
neðsta bekkja borði. ‘Svo var það
einn góðan veðurdag, að Hannes
segir við okkur ýmsa sambekking-
ana á efri öorðumum: “Eg flutti
með mér úr föðurhúsum hann
Kleifsa gamla (Nucleus latinitatis
e. Jón ibisk. Árnason útg. á Hólum
1738 latínsk-ísl. orðabók). Við eig-
um miargar yngri og betri orðabæk-
pr yfir ilatínu hér í bekknum. Eg
ætla nú að fóma föðurgjöfinni.
Við rífum Kl. gainda og tætum
allan í sundur og hnoðum úr hon-
um bréfkúlur. En eitt set eg að
skilyrði, að kúlurnar séu stórar,
vel knoðaðar, bleyttar í munnvatni
ok,kar eða iskólatumnuvatninu, síð-
an hertar. Svo þegar eg blæs í
vasapípuna mfna, þá skal hefja
orrahríð í einni svipan og iláta þær
allar á einu augnabragð.i lenda í
hnakkadramibinu á “fúxinum”.
Þetta þótti okkur hinum hið mesta
þjóðráð. — Þegar pípan blfstraði,
dundi kúlnahrfðin á hið hnarreista
höfuð. Jötunbjörninn stóð upp
tígúlegur og alvaríegur, leit fram-
an í umsjónarnanniinn og sagði:
“Pá'lmi! Þú ábyrgist þá. Annars
drep eg þá!” Umsjónamaður
kvaðst þ.urfa að búa sig úndir
morguntímana og sagðist ekki geta
varið vinnutíma sínmn til varnar
einum bekkjarbróður, en áminti
okkur samstímis um að 'gæta hófs
og reglu. Auðvitað var lofað bót
og betrun, en eftir skamma stund
þyrjaði kúlnahríðin afttur, því að
iskötfæri voru næg.-----Síðan hef
eg otft, dapur í huga, hugsað til
Kleifsa gamla,, þessa ágætis e'ins
taks, sem varð að láta lífið svo ó-
virðulega og ómaklega, fyrir ung-
æði nokkurra skó'ladrengja.
Á þeim árum eimdi enn eftir af
harðhnjósku efribekkinga við
busana. Urðu busamir, einkum
þeir, er minstir voi^u, mest fyrir
hnjóskinu. Tók eg þráfaldliega eft-
ir því, að H. viildi aldrei láta sig
kvarta, æja eða brynna músum,
heldur settist hann hljóður og al-
varlegur niður eftir ósigurinn, að
loknum leiknum. — Það var karl-
menska í sálunini.
í sambandi við þetta vil eg geta
farar okkar nokkiurra norðanpilta
yfir Kaldadal eitt haust á suður-
leið. Þá var hellirigning með svo
beljandi .stormi, að við urðum að
grúfa fram á makkamn yfir allan
“Langahrygg”, til þess, að geta set-
ið á hestbaki, og létum drjúpa
á blessaðann hesthálsinn versta
hroðann. Þá var Hannesi skemt,
og mun það ferðalag hafa orðið
tilefni vísnanna alkunnu: “Þá loald
ur stormur um karlmann fer” o. s.
frv. og: “Eg vildi að það yrði nú
ærlegt regn og íslenzkur stormur á
Kaldadal.”
Þá miniÉta* eg enn eins atviks frá
skóladögum okkar. Steinþerg sál-
ugi leikfimiskennari, formaður ó-
lafs Rósenkrans, í þeirri stöðu
hafði einhverju sinni í fyrndinni
verið liðþjálfi (sergent) á Rt. Croix,
f Vestur-Indíum, og þeirri tign gat
hann aldrei gleymt. Hann var
hermannlegur sýnum og góður karl.
En svo var um hann sem fleiri:
“Það ungur nemur, garijall temur”,
og því þótti honum vænna um
skilmingar og vandaði meira til
þeirra en annara greina leikfiminn-
innar. Sverðin voru samt hræði-
leg verkfærí, Ijót, klunnaleg og
þung, hjálmar og brynjur að sama
skapi, svo að við fómim ætíð
kófsvieitir og máttvana frá þeim
háskalausa hiildarleik. — Einu sinni
vildi svo til í æfingu, að H. Haf-
stein, eða andsfcæðingurjhansk 'hafð’v
tekið skakt lag, skakkan terts eða
kvart; andistæðingurinn svaraði
með öðru skökku. honum að óvöru.
Báðir reiddust. Prímar, tertsar,
kvartar og kvintar, allar reglur
gleymdust; í þess stað gengu slög-
in á hausana frá báðum hliðum
miskunnaríaust. Steinberg eygir
þetta úti við dyrnar, Ir.ópar sitt
hryinjandi: “Stop, drenge, her skal
være militær gymnastik, men intet
menneskeslaigteri”. Svo láuk þeirri
Hausaskelja orustu. Þeir hættu.
Hannes var þegar f æsku táp-
mikill og metnaðargjarn, og þó með|
nokkuri forsjá.
Þá skal að síðustu nefndur einn
viðburður í félagslífi okkar sain-
bekkinganna, sem brátt varð blæ-
fleygur, enda gerðist hann ; utan
skólans.
Svo nefnd “Eldsvoðanefnd Reykja
vílijur” var sett á stofn hér í bæn-
um um eða upp úr þjóðhátíðinni;
varð Geir útgerðarmaður Zoega
fyrstur slökkviliðsstjóri og hafði
þann starfa á hiendi um árin 1875—
1881. Voru þá keyptar handdælur
og ýms önmur bráðnauðsynlegustu
gögn útveguð handia elökkviliðirtiu.
Þá bar það til einn góðan veður-
dag (mig minnir það væri á út-
mánuðum 1880), að slökkviliðið
kemur upp að læknum, sem enn í
dag greimir skólalóðina frá lágbæn-
urn, þótt nú sé orðinn ósýnilegur,
raðar sér með slökkvitól sín gegnt
skólanum og byrjar að gusa á skól-
ann. Auðvitað hafði slökkviliðið
fulla heimild til þessa og skólinn
hefði ekki haft nema gott eitt af
skolinú, em þetta snerist svo í pilt-
um, að þeim þótti skólanum sýnd-
ur ósómi með þessu athæfi. Varð
þá skamt milli ráðagerða og fram-
kvæmda. Runnu skólapiltar í
einni svipan með H. H. í bro'ddi
fylkingar niður skólabrekkuna og
yfir lum lækinn. Var flokkur ,gá svo
geigvæmlegur, » að slökkviliðin(u
skaut skelk í bringu og lét undan
síga óg frá hverfa. ,
Um lokaárið í latínuskólanum
skal eg verða fáorður, og þó hygg
eg, að það sé þýðingarmesta ár
skáldsins Hannesar Hafsteins.
Hann hefur einu sinni í fjölinennu
samsæti, eftir það er hann var orð-
inn ráðherra, í ræðu til mín flétt-
að nafn mitt við sitt sem skálds.
Kjarni málsins var þessi: Eg var
orðinm þreyttur á heimavistinni í
latínuskóLanfiim, auk þess heilsu-
tæpur unglngur, iþoldi ekki að sofa
í naustinu í “langa loftinu”, þar
scm við stundum urðum með tin-
fötunum að berja ísinm af vatnin'u,
áður en við náðum í það tii þvott-
ar að morgni. Eg vildi, upp alinn
á geðugu heimili, losast við þe:uia
ófögnuð, og var því bæjarsveinn
þrjú síðustu árin. Eg hafði síð-
asta árið leigt mér herbergi á Suð-
urgjötu með öðrum bekkjabróður
mfnum og ilánað Pfano-skrifli til að
stytta mér stundir. Þarna voru
okkar samkomustaðir, dimittend-
anna. Eg hafði eignast Bellinannis
söngwa. Hannes var töluvert skáld,
eg örlítið musikalskur, þá með góða
rödd, og þar voru upp lesin af hon-
um einhver hans fyrstu kvæði og
sungin af okkur hinum, sem söng-
hæfir vorum.
Að öðmi leyti geymi eg þetta at-
riði endurminningum mfnum, ef
mér eindist aldur til; hét á það ekki
heima.
iSkáldgáfuna hafði hann fengið
að erfðum, í vöggugjöf, frá elskaðri
inndælli móður og kyni hennar,
Briemunum (ólafur á Grund,
Valdimar Briem vígslubiskup o. s.
frv.). iUm skáldgáíu hans hand-
fjalla mér hæfari menn.
Eg nefndi í upphafi þessa máls,
að H. H. hefði verið margþættur
maður.
Einn af þeim þáttum var teikni-
hæfileikar hans, sem voru svo ein-
kennilegir, að hefði hann iðkað þá,
myndi hann hafa orðið annar Eng-
ström, og stóð þetta í nánu sam-
bandi við annan eiginleika hans á
æskudöj^um, löngunina til napur-
yrða. kýmnisorða og háðs bæði í
bumdnu og ' óblundnu máli (satir-
ismus). en sjaldan mun (það hafa
orðið hrottalegt eða hundings-
legt (kyniskt).
Til 'SÖnnunar þessum orðum mín-
um um dráttlistargáfu H. H. skal
eg geta þesis, að einu sinni við
helgidagslestur í .skólanum teikn-
aði hann með blýanti mynd af ást-
sællum kennara okkar svo nauðlíka
og samtímis svo skoplcga, að hollur
hlátur kvað við frá öllum, sem
hana sáu.
Kýmnisgáfa iskopyrða og napur-
yrða er réttmæt í lífinu, því að til
eru svo margir fantar og flón í ver-
öldinni, sem hún ein bítur á, en örð-
ug gjöf hefur hún jiafnan reynst í
heiminum þeim, sem eiga, og má
um hana segja að “vandfarið sé
með vænan grip”, og ýmsa hefi eg
þekt í lífinu, og um fleiri lesið, sem
sáran hefur iðrað í elli sinni hrað-
fleygra gtræskuorða á æskustund)|
unum, enda þýddi hann sjálfur
,svo snildardega hina guðfögru hugs-
)un danslca iskáldsins J. P. Jacob-
'sens með þe&sum orðum: “Þees
bera menn sár, — því ‘brosa menn
^fram á bráðfleygri stund, sem burt
;þvær ei ára grátur.”
Eg iþykist viss um, að hefði H.
H. iðkað þá list, myndi hann, með
skáldskapargáfu sína að toakhjarli,
,hafa komist langt og mjög langt.
Lfkræður skulu ei lofræður vera,
og ,svo er og um endurmlnningar,
að í þeim sem annarstaðar er sann-
leikurinn ætíð beztur.
Eg vil því í örfáum orðum lýsa
þessu m merka fjölhæfa, glæsilega
manni, sem var mér, að minsta kosti
um þriðja ára skeið, hjartfólgnast-
ur allria óvandabundinna íslend-
inga, sem voru á sama reki sem eg,
bekkjarbróðir minn í sex ár, við
sama borðið sem eg, sambýlingur
minn á Garði um lVz ár (3. gangur
nr. 8) og síðar vinnandi með mér
og öðrum heimastjómarmönnum að
alísilenzkri ráðherrastjórn hér
heima fyrir.
Hann var af öllum mínum skóla-
bræðrum, sem eg þekti, að einum
efribekking undanteknum, að mín-
um dómi fjölhæfastur heilinn, jafn-
fær í allan sjó, með einni undan-
tekningu: hann þoldi ekki eina
merkusttu fræðigreinina, söguna,
honum leiddist hún, hann bann-
söng hana og bölvaði ártölum;
Alexander mikla, Gæsar, Karl tólfta
Friðrik mikla og fleiri af stórmenn-
um sögunnar elskaði skáldið H.
Hafstein, en samhengi sögunnar,
vinnugróðann og tapið, Penelópu-
vefinn o. s frv. skildi hann alls
ekki og lét sig engu skifta.
f sögu var hann mjög illa að sér
þegar hann útskrifaðist.
ÖJlum öðrum fræðigreinum var
andi hans opinn, en einmitt af því
að honjum var helmingi léttara alt
vierkið í skóla en iflestum okkar
hinna, þá fór hann þegar á æsku-
skeiði á mis við iífsins mestu nautn''
vinnunnar hressandi göfgandi
gleði.-------
Bn svo kvað við lúður föður-
landsins, heimastjórnin heimtaði
Lslenzkan ráðherra búsettan á ís-
landi. Yið fundum engan sæmi-
legri að ytri og innri sýn en Hann-
es Hafstein og — hann sveik ckki
vonir okkar. —
Lof ,sé honum ofan jarðar og niðri
f henni fyrir það verk, sem hann
framkvæmdi þá.
Jón Jakobson. — (Óðinn).
---------XX----------
“Þess verður getið sem
gert erv.
Eftir hér um bil sex mánaða
dvöl í Mikley síðast liðið sumar,
kvöddu Mikleyingar mig með sam-
,sæti 12. júlí, sem nálega a'Llir eyja-
skeggjar tóku þátt í, Ræður,
söngvar og aðrar skemtanir, ásairit
veitingum fóru 'þar fram. Einnig
voru mér af hentir í peningum tutt-
ujgu og fimm dollarar að gjöf. Ó-
verðugan eins og eg fánn mig þess-
arar velvildar sein mér var með
þessu sýnd, ætla eg ekkert að, reyna
hér til að lýsa tilfinningum mfnlum
á því augnabliki. Aðeins mætti eg
segja það, að eg naut í ríkum mæli
þeirrar sælu sem því er samfara að
vera á meðal góðs fólks og göfug-
lynds. Hjartans þakkir kæru Mikl-
eyingar.
Eftir farandi kvæði var mér flutt
af Jónasi Stefánssyni frá Kaldbak,
við lætta áminsta tækifæri.
Sigurður Jóhannsson.
KVEÐJA
til S. Jóhannssonar
Við kveðjum þig skáld
og klökkir munum ljúfu ljóðin þín.
Far heill á braut
í hugans akri áttu eftir tilóm.
Yið þökkum þér skáld
þú rúnir ristir ríki sannleikans
aldni þulur
í æskuljóma sérðu lffsins lög.
Pleygur er þinn andi,
frjáls og sterkur. Lifðu langa tíð-
Björt er þín trú
á Bifröst himins sízt þig sundla
mun.
I
Bjartsýnin hóf þig Breiðfirðingur
yfir æfi raun.
/
Egill á Borg f öðrum heimi
fyrstur þér fagna mun.
Vonin þér lyftir Vestfirðingur
yfir efans húm.
Kolibrúnar skáldið mun kvæði þér
færa
handan við höfin blá.
Gekst þú á hólm
við harma þunga, óvígan ógna her.
Oig nú berðu sjötugur sigurkrans-
inn
landnemi hærra Ijóse.
Gott áttu aldna igöfugimenni
— síst mun þér svefninn kær.
Þú vakir vinur vorlangan dag
og gefur guði dýrð.
Gull áttu ekki en giæsimenska
var þín vöggugjöf.
Góð var þér gæfa, því gleðina
fékk þér að fylgi naut.
Góður varstu gestur
getur Mikley fáa fremri hýst
far nú í friði fulltrúi
frelsis sem flestir þrá. '
J. S. frá Kaldbak.
------------x------------
Slœgðarbragð.
Hann lamdi hnefanum ofan í
'eikaiiskrifborðið, svo að alt sem á
því var hoppaði og dansaði í háa
loft.
“Nú, búið, og skrifsandinn yfir
það,” sagði hann með þrumurödd,”
“nei, mér dettfur ekki í hug að lofa
þér nokkurntíma að eiga lagasnáp.
Það vantaði nú ekki annað, en að
Isonur bótalapparans, sem bætir
skóna mína færi að faðma mig að
sér, eða eg að faöma hann að mér
sem tengdason, og eg íæri að
fleygja peningunum mínum í ann-
an eins sótraft — nei, eg hefi haft
ofmikið fyrir þeim til þess.”
“En, góði pabbi — ”
“Eg veit svo sem hvað þú ætlar
að fara að rausa. En bótalappar-
sonur er hann, og verður, og það þó
hann hefði tíu sinnum meiri at-
vinnu en hann hefir náð í af til-
viljun, afþví að gamili lögráðanaut-
ur minn dó. Eg hefi ekki hafið mig
upp til aluðs og mitorða og sliitið
mér út á því til þess að láta það
svo lenda í öðrum eins höndum.
Tengdaöonúr minn á að vera «á,
'sem tekur við atvinnustarfi mínu,
og hann verður því að vera dug-
legur hrossakaupmaðiur. Og það
er Baltaxar og enginn annar, Og
svo er úttalað um það. Og ef laga-
snápurinn gerir sig ekki ánægðan
með skýrt og skorinort svar frá
fér, þá vísa eg honum á dyr og læt
hann aildrei framar hafa atvinnu af
mínum málum.”
Og svo svifti karlinn bréfi sund-
ur 'milli handa sinna í tignarlegri
reiði og snaraði slitrunum með
dæmafárri fyrirl'itningu í pappírs-
körfuna. »Svo 'Skálmaði hann út úr
herberginu svo að tók undir í öllu
húsinu, og slengdi hurðinni í lás á
eftir sér.
En mærin var eftir inni og grét
svo undan þessu föðulega skruggu-
veðri, að steinarnir hefðu mátt
víkna. Hún var þar ein með alla
sína ástarkvöl og hljóðaði hátt
upp, hneig niður á stól, setti hand-
legginn fram á borðið og grúfði
grátandi andlitið ofan í þá
Hún átti svo bátt, að hana sár-
lamgaði til að deyja.
'Mærin var einkadóttir auðugs
hesta kaupmans er Davíð krippen-
hauser hét; unni hann henni mjög
og hafði hún því alist upp f hinu
mesta eftirlæti og aldrei þurft að
neita sér um neitt. Því var nú að
hana tók þetta svo innilega sárt.
Hún hafði Lengi þekt hann Dupke,
sern að vísu var sonur heiðarlegs
skóarameistara, og h'afði hún kynst
honum þegar í æsku, því að sikamt
var á milli þar sem þaiu ólust upp.
Að vísu höfðu liðið al'lmörg ár,
sem þau höfðu ekki sést. því að
faðir hans hafði gert alt sem hann
hafði getað til að hjálpa syni sín-
um til náme; hafði hann lokið
góðu prófi í lögum, og gerðist að-
stoðamaður hjá málafærdjumanni
þeim, er annaðist málaferli föður
hennar. Þau höfðu því fárið að
sjást aftur og þau endurnýjuðu
þá kunningskap sinn og greiddist
það furðanlega á nokkrum dans-
fundum, svo úr þessu öllu varð
band sern festi isainan hjörtu þeirra
þessara ungu manna. Og svo fór
það að hann bað hennar, Ifklega
eftir samkomulagi. og varð sú nið-
urstaða af þvf bónorði, sem sjá má
hér á undan.
Og þó að karlinn elskaði dóttur
sína fram úr öllu hófi, þá stóðu þó
m'ál þeirra hjóna'leysanna ailt ann-
að en vel. Krippenhauser gamli
hafði sínar g run d v a Lla rs etn i ngár
og sínar skoðanir á lífinu, og frá
þeim varð honum ekki þokað.
EiAkium stærði hann sig mjög af
atvimnurekstri sínum. enda mátti
hann það; hann hafði sig vel á-
frám. Annars var hann mesti hæg-
lætismað'ur í allri urngengni og vel
metinn af öllum.
Fáin dögum síðar var stóreflis
hrossainarkaður í bæ einum all-
stórum þar í grendinni, og má geta
nærri að Krippenhauser gainli léti
sig ekki vanta þar. Hann hafði
af fallegustu hesturn og hafði sézt
að í gestahúsi 'oinu, sem hét “Gull
herfið”, með þjómalið sitt og far-
angur. Þarna hafði hann sezt að
alla sína daga, er hann kom í þenn-
an bæ; að vísu var komið þar ann-
að íólk nú, sem annaðist veiting-
arnar, og hann fann að þar var ekki
eins góð vist og áður hafði vorið.
Síður en isvo; en hann fann ekki svo
mjög tiil þess meðan annríkið var
mest á markaðinum.
Viðskiftin og kaupin gerðust yf-
ir mörgum tojórkönnum og nokkr-
um vínflöskum í tilbót, eins og
vant var að vera; og um kvöldið
var hanrt búinn að koma af sér öll-
um hrossunum. sem hann hefði
komið með, en vasarnir voru líka
orðnir afar þungir — og það kendi
líka tal'sverðra þyngsla í efsta
lofti karlis. En gætni alla hafði
hann saint, kallaði á nýja veitinga-
stjórann, sem hiann var þegar orð-
inn vel miálkunnugur, brá honum á
eintal og sagði:
“Heyrið þér. herna veitingamað-
ur, eg ætfla að biðja yður að gera
mér greiða, eins og fyrirrennari
yðar hefir gert um fjöldamörg ár.
tír því eg toeld hér til hjá yður
nokkra daga, og verð að finna
ýimsa viðskifba'rvini mtoa hérna í
kvöld eins ag þér munuð ráða í
— var eg að hugsa um að biðja yð-
þr að geyma peningana mína þang-
að til í fyrramálið.”
‘‘Guð-velkomið”. svaraði gest-
gjafinn álúðlegia, bauð honum inn í
skrifstofu isína og opnaði þar stóran
“sekretera”. “Leiggið þér þá hérna
inn, þeim er eins óhætt þar eins og
iþeir lægu í skauti Abrahams.”
Krippenhauser taldi þar svo inn
800 þýzkra dala ('um 2400 krónur) og
gastgjafinn læsti þá inn í “sekretar-
ianum.”
iSvo var Kripp'enhausen ánægður
og snerisit svo að viðskiftamálum
sínum, en ekki segir hér af því
hvern enda þau tóklu.
En morguninn ,eftir svaf hann
langt fram á dag og var ekki meir
en svo runnið af honum þegar
hann vaknaði. En hann mundi
þegar eftir því, að hann hafði beð-
ið gestgjafann fyrir peningana og
fHýtti sér því sem mest að klæða
sig til þess að ná sem fyrst í fjár-
„sjóði sína.
En honum ‘brá heldur en ekki 1
torún. Nýi igetgjafinn var hinn
mesti hrappur og þverneitaði því.
að hiafa tekið við nokkrum pening-
um af honum, en brást aðeins