Heimskringla - 09.04.1924, Blaðsíða 6

6. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 9. APRÍL, 1924.
Ekki má sköpum
renna.
SIGMUNDUR M. LONG, þýddi.
þ>að sem hann vantar.”
“Þegar þú ert búinn með mlig, er það ætlan
mín, að þú verðir ekki íær um að sitja á ruggu-
hestinum”, sagði Simpson.
“Við sjáum til”, sagði aðkomu pilturinn, “en
far þú þína leið”, sagði hann við Cynthiu.
En Cynthia hristi höfuðið, þegar verjancfi henn-
ar var farinn úr treyjunm, sá hún ennþá glöggar
hve miklu grennri hann var, í samanburði við mót-
stöðumann sinn.
“Hættu að berjast við Sampson”, sagði hún.
“Ef þú vilt stansa hérna ofurlítið, get eg hlaupið
mína leið”.
“Já, það er rétt”, sagði Sampson hlæjandi. “Ef
jþú vilt berjast þá komdu, en það er auðséð, að
þú ert hræddur”.
Þessum áburði svaraði hann svo greinilega, að
hann beindi allþéttu hnefahöggi á nasir Sampson.
Með það byrjaði bardaginn. Það var reglulegur
hnefale-’kur, vel þess verður að þar hefðu verið
fleiri áhorfendur. Sampson var bæði stærri og
sterkari, en hann kunni ekki að berjast, eftir list-
arinnar reglum. I því, var mótstöðumaður hans
honurn miklu fremri. Hann varðist hinum þungu
og klaufalegu höggum Sampsons. Svo þó hann væri
minni vexti, var hann þeim mun mýkri, fótvissari
og hæfnari; fékk Sampson hvert höggið á eftir
öðru verra. Hann snerist eins og æfður hnefa-
leikari í kringum Sampson, og sló hann í höfuðið,
kviðinn og fyrir brjóstið, svo Sampson stóð á önd-
inn.
Gynthia var áhorfandi, og var fölleit og á-
hyggjufull yfir þessum leík,. en \ar jafnvel búin
að gleyma, hvemig á þessari orrahríð stóð, hugur-
mn hneig allur að því, hvernig hinum riddaralega
verjanda hennar mundi reiða af. Henni fannst o-
mögulegt að hann héfði mátt á móti Sampson, sem
var miklu stærri og sterkari. Af og til heppnað-
ist Sampson að koma á hann höggi svo báðir voru
blóðugir í andliti. Svo vildi það til að grannvax-
ni pilturinn rann til á grasinu, og rasaði við, það
var Sampson fljótur að hagnýta sér, og fleygði sér
yfir hann með öllum sínum þunga, og um tíma leit
svo út, sem honum væri vís sigurinn. Cynthia
krepti saman varirnar, svo hún gæfi ekki hljóð
af sér, en í sömu svifum tólk drengurinn svo rösk-
legt viðbragð, að honum heppnaðist að
velta Sampson um koll og komast sjálfur á fætur,
og gaf honum þá nokkur högg í síðuna, svo hann
emjaði og eirði hið versta, og þegar hann spurði
Sampson, hvort hann vildi meira, hafði hann ekki
þrek til að svara og leit út fyrir, að hann hefði
fengið nóg, því er hann skreiddist á fætur með
miklum erfiðleikum, tók hann frakkann sinn.
“Nei, hvernig gengur það?” spurði sigurhetjan
glaðlega, um leið og hann tók frákkann sinn,
þetta var bara skemtileg orusta, en eftir að hyggja
— þér réðust á stúlkubarn og voruð vel að því
kominn, þó þér fengjuð ráðningu. Hana skuluð þér
líka fá, ef þér leikið þetta oftar.”
Þessi aðvörunarorð voru töluð illindalaust. I
gamni og alvöru. Það er sjálfsagt, að þeir sem
eru eðallyndir, sýni þeim yfirunna stórmensku eða
hroka, en Sampson var ékki svo innrættur, hann
þerraði af sér blóðið; var í hinu versta skapi. og
tautaði gremjufullur:
“Þetta skaltu fá endurgoldið við tækifæri,
kunningi minn, eg þekki þig ekki, en það gerir
minnst til. Eg heiti Sampson Burridge, og faðir
minn mun sjá um, að þú yrðist eftir þessu, sem
þú hefir gert mér. ^
“En mitt nafn er Frayne Darrell Frayne”, sagði
hinn, og mér dettur ekki í hug að segja föður mín-
um frá því, sem hér hefir komið fyrir; jafnvel þó
eg segði honum alla söguna, myndi hann naumast
svara pvi .
Þegar Cynthia heyrði þetta, varð henni eins og
óvart, að líta á eikaþyrpingu efst upp á bakkan-
um, þar var hinn afbragðs fallegi herragarður Sir
Anson Fraynes. Sampson virtist verða hálf hverft
við, er hann heyrði nafnið. Hann tautaði nokkur
hrakyrði, og snautaði svo leiðar sinnar.
II. KAPITULI.
Frayne hafði treyjuna á handleggnum; þerraði
framan úr sér með vasaklútnum sínum, svo sneri
hann sér að Cynthiu, sem altaf stóð kyr og hélt í
hestinn.
“Eg vona að þér hafið ekki orðið mjög hrædd-
ar”, sagði Frayne einarðlega en þó viðfeldinn. “Eg
bað yður að fara, og það hefði átt betur við, en
þér vilduð það ekki”. Cynthia var fölleit og voru
• það menjar þess, að hún hafði orðið hálfsmeik, og
mest horft niður fyrir sig. En henni varð mjög
hverft við, er hún leit nú til hans og sá hvernig
hann var til reika, og var það eingin furða, því
satt að segja, var hann Ijótur í framan. Neðri vör-
in var sprungin og blæddi mikið úr henni, annað
augað var blátt og bólgið, og á öðrum vanganum
hafði hann slæmar skrámur.
“Hefur hann barið yður til skemda?” spurði
hún ofurlítil skjálfrödduð.
“Oh, ekki held eg”, sagði hann hressilegur, og
um leið strauk hann með klútnum andlitið. “Eg
hefi líklega fengið blátt auga, en það hefur ekki
m'kið að segja. Eg legg hrátt kjöt yfir það, og
svo er það heilt fyr enn varir. Hrátt kjöt er af-
bragðs meðal, og það brúkum við vanalega í skól-
anum”.
“Þér hafið barist fyr? Þykir yður gaman að
þeim leik?” spurði Cynthia undrandi, og með
snert af aðdáun. “Ekki ekki er laust við það’ ,
svaraði hann. “Stundum er maður tilneyddur. Mér
datt ekki í hug að standa og horfa á að þessi kúa-
lubbi sýndi yður ójöfnuð. En hvað vildi hann yð-
ur? Hafið þér ert hann upp eða hvað?”
Cynthia hristi höfuðið og roðnaði, en henni
sýndist hann vonast eftir svari, og því stundi hún
upp.
“’Hann vildi kyssa mig”.
“Vildi hann það?”, sagði hinn ungi maður undr-
andi, og ekki sviphýr. “Hann hlýtur að vera hálf
tryltur; eg á við”, sagði hann til skýringar, “eg skil
ékki að nokkur vilji kyssa unglings stúlku henni
nauðugt. En hvað það var heppilegt, að eg skyldi
koma. Nú verð eg að fara. Að sönnu var eg á
leiðinni til Durley”.
En svo fólk fái ekki tækifæri til að tala um
þetta auga, þá ætla eg að snúa nefinu heim til
/ »*
min .
Hann rétti hendina eftir taumunum, en Cynthia
slepti þeim ekki.
“Við skulumj koma niður að ánni, svo hægt sé
að þvo yður í framan”, sagði hún. “Eg veit ekki
nema faðir yðar verði hræddur, ef þér komið heim,
svona útlítandi”.
Hann hló að þessari hugsun.
“Þér megið fuiltreysta því, að það er eng-
in hætta á ferðum í þessu tilliti”, sagði hann og
kinkaði kolli, það er auðheyrt að þér þekkið föður
minn ekki mikið, ef þér haldið að hann bregði sér
við smáhluti. Hinsvegar er ekkert á móti því, að
þvo sér úr fersku vatni, við skulum koma”.
Þau fylgdust að niður að ánni. Darell kraup á
kné á bakkanum, og hún jós vatni yfir hið bólgna
andlit. Hið hreina kælandi vatn hresti hann veru-
lcga. Svo 'leit hann til Cynthiu, sem stóð þar rétt hjá
og veitti honum nákvæma athygli.
“Fr það nú betra?” spurði hann.
“Já, nú er andlitið hreint”, sagði hún. “En
það er eftir í hnakkanum, eg skal þvo það, þér ná-
ið ekki vel til þess.”
Svo tylti hún taumunum á grindavekið, að því
búnu kraup hún á kné við hliðina á Darrell, dýfði
vasaklútnum sínum í vatnið og þerraði blóðslett-
umar vandlega burtu. En hann var óþolinmóður og
stóð upp snögglega.
“Þetta er orðið mikið betra”, sagði hann. “Nú
hlýtur það að vera afbragð.”
Hann leysti hestinn og var í þann vegin að fara
á bak, þá var sem í snöggu bragði honum dytti eitt-
hvað nýtt í hug. “Það er ekki svo mikið, að eg
hafi þakkað yður fyrir að halda í hestinn minn”,
sagði hann, það var þó vel gert af yður. En með
leyfi að spyrja, hvað heitið þér?” spurði hann með
sérkennilegri kurteysi.
“Cynthia Drayle”, sagði hún.
‘IÞeJcíka”, tagði Eann og leit til hennar um öxl
sér. “Hvað eg heiti hafið þér heyrt; heimili mitt
er þarna á herragarðinum, það er að segja, —^g
kom þangað í gærkveldi. Annars er líklegt að eg
hefði vitað hver þér eruð, því eg hugsa að heim-
ili yðar sé hér nærri?”
Cynthia vék höfðinu í áttina til kofans.
“Það er þarna uppfrá”, sagði hún.
“Og eftir því erum við nágrannar”, sagði hann.
cins og utan við sig. Hann sá það nú, sem hann
hefði ekki tekið eftir fyr, að hún var sérstaklega
falleg, og um leið varð nonum það skiíjanlegt.
Iiversvegna Sampson vildi kyssa hana.
“O-jæja”, sagði hann, eins og hikandi. “Nú
verð eg að fara. Eg vona þér talið ékki um þetta
— mlér er illa við alt þesskyns málæði. En líklega
segir Sampson, þrjóturinn sá, söguna hverjum sem
heyra vill, og faðir minn verður sá fyrsti en hvað
um það — verið þér sælar”.
Hann stökk á bak og reið yfir ána, og var kom-
inn spölkorn upp með henni hinu meginn, þegar
hann alt í einu stansaði, sneri hestinum við og kall-
aði til hennar: “Komldu ti'l mín, eg vil sjá til þín
heim. Hann er viss að koma aftur — jafnvel þó
mér þykir það ólíklegt. En það er ek'ki gott að vita
því nógu er hann heimskur til þess”.
Cynthia hlýddi tafarlaust, og hann beið á sama
stað, þar til hann sá, að hún var komin heim að
kofanum.
Það var fallegt útsýni, þai sem kofinn var;
hann var í heiðarbrúninni og falleg tré í kring.
Fyrir framan húsið var snotur garður, þar voru
ræktuð blóm og matjurtir. Að sönnu var ‘kofinn
sjálfur gamall og ekki háreistur en rúmgóður og
skemtilegur, og Cynthia elskaði af einlægni þetta
æskuheimili sitt.
Hún hljóp inn í eldhús, snaraði hattinum sínum
upp hyllu og fór að búa til te.
I sömu svifum kom faðir hennar inn, hann
hafði verið að vinna í garðinum. Bradley Drayle
var fallegur maður, grannvaxinn með fjödega and-
litsdrætti, skarpleg augu og mjög einkennilegann
munn. Hann var vinsæll meðal þorpsbúanna í
Summerleigh, þó þeim þætti hann einkennilegur
með sumt, þeir sögðu sín á milli, að það væri ó-
mögulegt að vita hvert það væri gaman eða al-
vara sem hann segði, og létu sér nægja að hrista
höfuðið, þegar hann kvaddi þá með spaugi og
heimsspekilegum athugasemdum. Jafnvel Cynthia
dóttir hans skildi hann ekki vel á stundum; hún
var of ung til þess. En hún unni honum með ótak-
markaðri ást og einlægni, þau voru sem ein persóna
hvert öðru alt í öllu.
Drayle þvoði sér um hendurnar við pumpuna og
settist svo þreytulegur á stól við borðið, þar sem I
Cynthia var fyrir og drakk teið sitt.
“Þú kemur seint heim Cynthia”, sagði hann.:
Svo bætti hann við, um leið og hann leit til hennar,:
hefir nokkuð verið að fyrir þér?”
“Já,” sagði Cyntia einarðlega. Faðir hennar j
hafði innrætt henni að segja æfinlega satt, og hún
duldi ekkert fyrir houm, smátt eða stórt. Hann
hafði fyrir vana orðtæki: “Sannleikurinn er beztur
af öllu. Lygarinn er í sífeldum kröggum, og fær oft
minni laun fyrir vinnu sína en hinir, sem trúverðir
*•
eru .
“Eg sat inni, en ungfrú Angelica gaf mér eftir
helminginn af tímanum, hún er merkileg stúlka”.
“En hvað braustu?” spurði faðir hennar.
“Eg rak tunguna út úr mér, framan í Lucy
Grimes, hún sneri upp á sig framan í mig”.
“Það er mjerkileg hvað við komumst oft í vand-
ræði vegna tungunnnar”, sagði Drayle.
“Það er ekki alt búið ennþá faðir minn”, sagði
Cynthia. “Þegar eg var á heimleið, kom þessi
leiðinlegi Sampson Burridge; hindraði mig frá að |
fara leiðar minnar og svo vildi hann kyssa mig, en
eg hljóp frá honum.”
Drayle leit til svipu, sem hékk þar á veggnum.
“Eg skal ná í þenna Sampson,” sagði hann hálf-
hátt, “og tala við hann fáein orð í fullri meiningu”.
“Þess þarf ekki faðir minn”, sagði Cynthia.
“Hann fékk ráðningu”.
“Af þér?”
“Nei”, svaraði hún. “Darrell Frayne kom ríð-
andi í söimi svifum, og barðist við Sampson, það
var hræðilegur aðgangur, þeir voru bláir og blóð-
ugir. Darell fékk blátt auga, en þó mátti hann bet-
ur, og Sampson flýði; var það ekki vel gert af hon-
um faðir minn, að berjast mín vegna”.
“Jú”, svaraði Drayle. Hann sat hugsandi og
neri augabrýrnar”.
“Það var vel gert af honum”, sagði hann, eftii
iitla þögn, “og eg er honum mjög svo þakklátur fyr-
:i það; hann hefir tekið af mér leðinda ómak, en
þó hefði mér verið kcerara, að þú hefðir fengið
emhvern annan hjálparmann”.
“Hvernig stendur á því?” spurði Cynthia undr-
andi. “Hefurðu svona rriikinn óhug á honum?”
“Eg hefi ekkert út á hann að setja”, sagði
Drayle. “En það er hálf kalt milli foður hans og
/ **
min .
“Mér hefir sýnst þetta, faðir minn, að Sii An-
son heilsi þér fremur kuldalega. En af hverju kem-
ur það?”
“Já, það er nú lengri sagan Cynthia”, sagði
Drayle. “Samt vil eg segja þér aðal atriðin með fá-
um orðum: Sir Anson vill eignast hlut úr eigu
minni, sem eg vil ekki farga.”
“Hvað er það, sem Sir Anson hefir ágirnd á?”
spurði Gynthia með athygli.
“Jarðeignina mína”, svaraði Drayle spaklega.
‘Hann líður af veiki, sem mætti nefna fasteigna-
veiki, og það er ólæknandi, því meira, sem hann
kenv't yfir, því áfjáðari verður hann. Sir
Anson á margar ekrur af landi. Já, svo mikið land,
að hann mundi ekki endast til að hringganga það á
einum degi, og það er meira en hann hefir þörf fyr-
ír. Faðir hans hafði sömu ástríðu, og hann var svo
heppinn að geta keypt af föður mínum, meiri hluta
jarðarinnar. Hún var það eina, sem eg eignaðist,
og nú vill hann ná henni”.
Cynthia hneigði sig. “Já, nú skil eg það, en
hvernig getur Sir Anson verið reiður við þíg, þó þú
viljir halda í þenna litla blett af landinu, sem enn er
j eigu þinni”.
“Af því, að Sir Anson álítur það ofdirfsku af
mér að neita honumJ, hann er baron, þú skilur það,
og í mestum mannvirðingum hér nærlendis, en eg
ekki annað en Bradley Drajde. f fljótu bragði sýn-
ist það náttúrlegt, að Sir Anson hefir ekki skilið,
að eg hefi hafnað boði hans — hann hefir sem sé
boðið yfirdrifið verð fyrir blettinn og skoðar það
sem þrjósku úr mér, að taka því ekki.”
Drayle þagnaði og Cynthia þóttist skilja, að
eitthvað væri ósagt.
“Það var líka annað atriði”, sagði Drayle og
horfði útundan sér. “Móðir þín” — hann Iækkaði
róminn, og einkennilegur drættir komu kringum
munninn — “hún var sérstaklega falleg, Cynthia,
þó undarlegt sé, þá ertu ekki nærri eins fríð og
hún var”.
“Ef til vill er eg líkari þér, faðir minn”, sagði
Cyntia í einlægni.
“Já, þetta getur vel verið”, samsinti Drayle al
varlegur. En mleð sjálfum sér gladdist hann yfir
því, hvað lítið hún vissi ennþá um sína eigin feg-
urð. “Eins og eg sagði þér, var móðir þín aðdá-
anlega fríð kona, og miklu fremri mér að ætt og
uppeldi. Hún var “Leicester”. Jæja, þú skilur
það ekki, og það gerir engan mismun. Sir Anson
sá hana — og eg hefi engann heyrt lá honum það.”
“Þú átt við, að hann hafi fengið ást á móður
minni”, sagði Cynthia í hálfurn hljóðum.
“Það gerði hann”, sagði Drayle, en samt átti hún
mig”.
“Mér þykir vænt um, að hún gerði það,” hróp-
aði Cynthia og brosti ánægjulega.
“Þakka þér fyrír Cynthia”, sagði faðir hennar,
iþetta eru einhver hin hugnæmustu orð, sem eg hefi
heyrt. En nú verður þér skiljanlegt, að það er ekk-
ert gk«ðiefni fyrir Sir Anson, þó hann mæti mér”.
Cynthia varð hugsandi, og horfði framundan
sér, svo sagði hún:
“Mér skildist faðir minn, að þér sé hugþekkast,
að eg láti Darrell Frayne með öllu afskiítalausann”.
“Já, því ekki?” svaraði hann, “það er samt,
ef til vill, ekki ómögulegt að þið gætu orðið vinir,
en ifklega hugnast Sir Anson það ékki. En mér
þykir trúlegast, að þegar þú finnur Darell þenna
næst, mun hann láta eins og hann sjái þig ékki, og
fari svo sína leið”.
Cynthia hló, en hún var rjóð í andliti, og horfði
niður fyrir sig. Faðir hennar stóð upp og gekk inn
í næsta herbergi til að sækja pípuna sína, sem hann
þó aðeins kveikti í, lagði hana svo frá sér og gekk
að gamaldags peningahirzslu, sem var múruð inn í
vegginn, lauk henni upp og tók þar skjal nokkurt,
sem hann yfirvegaði lengi og rækilega, og neri við
og við augnabrýrnar, sem var vani hans, er hann
réði ráðum sínum um eitthvað áríðandi. Svo tautaði
hann: “Skyldi það vera þess virði? — Nei. Það er
það víst ekki —
, H)ann stundi við og lagði skjalið aftur á sama
stað. En það hefði hinn góði Bradley ekki átt að
gera. Hefði hann |ramkvæmt það, sem honum
hafði fyrst hugkvæmst og farið með skjalið, til
lögmannsins í Dursley, þ|á hefði framtíð Cynthiu
orðið önnur, og ekki eins þyrnum stráð og hún
varð.
III. KAPfTULI.
Darrel beið, þar til hann sá, að Cynthia var kom
in heim til sín. Hann lét hestinn í hesthúsið, svo lít-
! ið bar á, — þegar maður er með blátt auga og
| sprengda vör, h' jðir maður ekki um að sýna sig
fleirum en nauðsyn krefur. Til allra hamingju var
vinnufólkið inni að drekka te, svo Darrell mætti
j engum. Hann var vel á veg kominn að ná sínu her-
! bergi, og kominn í míiðjan stigann, þegar faðir hans
kom fram úr “holu” sinni. — Hann nefndi svo
herbergi, þar sem hann geymjdi viðáhöld sín, bæði
til sjós og lands, ásamt fleiru -— og kom auga á son
sinn og erfingja.
Fraynarnir höfðu jafnan verið einskonar ó-
j krýndir konungar í Summerleigh. Orð þeirra og
| vilji var æðsta Iögmál þorpsbúa, sem engum kom
j til hugar að mótmæla. En nú var þessi Bradfey
j Drayle sem einskis bar að meta, en leyfði sér þó,
að hafa á móti honum, Sir Anson áleit það hina
mestu fákænsku af blásnauðum manni í lélegum
j kofa, að selja honum ekki jarðeignina sína, og með
1 því óvingast við eigandann að Summerleigh Court.
i En Drayle fannst það jafnvel hlægilegt, að slíkur
herramaður, sem Sir Anson, tæki það nærri sér, með
reiði og óvild, þó Drayle neitaði honum um heið-
arblettinn sinn. Þeim gat ekki komið ásamt, því
skoðanir þeirra á málunum voru gagnstæðar.
“Nú, Darrell”, sagði hann glaðlega, “hvar hef*
ur þú verið?”
“Eg var úti að ríða”, sagði Darrell, og hélt á-
fram upp hinn breiða stiga, en reyndi að snúa bak-
inu að föður sínum.
“Við skulum koma inn í holuna, og láta færa
okkur te þangað”, sagði Sir Anson. “Eg kem1 und-
ir eins faðir minn”, sagði Darrell, en um leið og
hann sagði það vék hann óvart höfðinu við, svo
faðir hans sá, hvernig hann var skemdur í andliti.
“Nú, hvað er þetta?” hrópaði Sir Anson.
“komdu til mín”.
“Darrell ypti öxlum!, sneri við stillilega og fór
naeð föður sínum inn í “holuna”.
“Hvernig hefir þú orðið svona?” spurði Sir
Anson, forvitinn en reiðilaus.
“I bardaga”, svaraði Darrell, eins og þessháttar
flyti af sjálfu sér og væri ekki í frásögur færandi.
“Eg vil helst fara upp og þvo mér, og svo kem
eg aftur.”
“Bíddu við”, sagði Sir Anson.og settist um leið
á skrifborðshornið og dinglaði öðrum fætinum. “Við
hvern barðist, þú? og útaf hverju. Komdu nú með
alla söguna — en þetta auga!”
“Já, eg veit það, að sönnu,” sagði Darrell og
hló. “En það sýnist að vera meira enn það er. Eg
lenti í illindum við strák, sem vildi hrekkja stúlku-
barn, sem var á heimleið af skólanum.”
“Já, svona var það”, sagði Sir Anson samþykkj-
andi. Var það stór drengur? stærri en þú?”
“Já — og digrari líka,” svaraði Darrell, og
teygði úr sér hálfóviljandi.
“Jafnaðir þú um hann?” spurði faðir hans
hálfsmeikur.
Darrell hneigði sig, hann var ekki grobbinn.
“Það var gott”, sagði faðir hans og brosti.
“Að sumu leyti var hann nokkuð fyrir sér <
sagði Darrell, til að láta mótstöðumann sinn njóta
sannmælis. “En í hnefaleik var eg fræknari en
hann, og því gat hann ékki klárað sig.”
KAUPIfí HEIMSKRINGLU!
BORGIÐ HEIMSKRINGLU!
AUGLÝSIÐ í HEIMSKRINGLU!