Heimskringla - 01.04.1925, Blaðsíða 5

WINNIPEG 1. APRIL 1925.
HEIMSKRINGLA
5. BLAÐSÍÐA
og farsæld til kynslóða framtíð-
arinnar. Það má líka vera að
allskonar rangsleitni sé framin,
sem geti haft hin óheillavæn-
legustu áhrif og afleiðingar fyr-
ir aldna og óborna. En hvað
sem því líður, þá fáum við ekk-
ert við það ráðið til gagns eða
ógagns. Hin miklu straum-
hvörf og stórtíðindi gerast ekki
þanníg, að fólk eins og við eigi
þar mikið atkvæði um. Það eru
stórmenni jarðarinnar, sem
skipa fyrir um forlög manna, en
ekki smælingjar eða alþýða.
I öllu þessu er sannleikur.
Mönnum er vorkun þó þeir ekki
fyllist af áhuga fyrir því, sem
þeir geta lítil eða engin áhrif
haft á*. En á hinn bóginn er
þetta ekki hálfur sannleikurinn.
Það er ekki nema lítið brot af
honum.
Fyrst er þess að minnast, að
ekkert er erfiðara að segja, en
um það, hvað séu stórtíðindi.
Eg held að ég hafi eitt sinn
reynt að gera grein fyrir því að
þótti mest um vert. Hann lætur
sig engu skifta hina pólitísku
baráttu þjóðarinnar við Róm-
verja. Vafalaust hefur mörgum
gáfumönnum landsins fundist
það vera stærsta málið á dag-
skrá? þjóðarinnar. Hann lætur
sig engu skifta hinar helgu
stofnanir þjóðarinnar, nema að
því leyti, sem þær þjónuðu
mönnunum. í því efni hefir
naumast nokkur samtíðarmað-
ur hans fylgt honum. Það sjá-
um við bezt á afstöðu hans eig-
in lærisveina til þeirra mála eft-
ir andlát hans. Og við sjáum
ennfremur, að honum hefir
fundist næsta hégómlegt yfir-
leitt flest það, sem fólk alment
sóttist mest eftir Þetta er önnur
hliðin. Hin hliðin er sú, hvað
honum þótti mikilsvert og sæta
tíðindum. Honum þótti sæta
tíðindum, að Samverjinn skyldi
taka upp bágstaddan mann, er
á vegi hans varð, og fara með
hann sem sinn eigin ættingja
og vin. Honum þótti það sæta
Það, sem okkur virðist oft vera tíðindum að ungur eyðslusegg-
•— jafnvel löngu á eftir — mestu
tíðindin á einum tíma, hafi
ekki verið annað en froðan á
hylgjutoppunum. í ljósi sögunn-
ar verða svokölluð mikilmenni
°ft ekki annað en veifan, flagg-
is efst ofan á hreyfingu, sem
stóð svo djúpt, að ekki varð
greint hvar hún átti upptök sín.
En stundum verður það
ur, sem svallað hafði út arfi sín-
um og kröftum sínum skyldi
“ganga í sjálfan sig”, eins og
og þjösnaskapur, alt það
hreimskulega önuglyndi, sem
menn og konur geta fundið upp
á að viðhafa innan veggja síns
heimilis, er þyngri og hættulegri
en alt ranglætiðj a,llar kross-
festingarnar og böhð, sem
stofnað er til á strætum heims-
ins. Við hugsum með hryllingi
til mannanna, sem létu sínar
helztu og lítilsigldustu á-
stríður reka sig áfram til þess
að smána og kvelja og myrða
Jesú í fásinnu hugsunarleys-
isins. En það má krossfesta
með fleiru en jámnöglum, er
reknir séu í hendur manna og
fætur. Það má krossfesta og
þrautpína sá*lir manna með orð-
um og athöfnum í isömu Tá-
sinnu hugsunarleysisins. Eg
held að mennirnir og konurnar,
sem temja sér þá list ljúf-
menskunnar, sem dregur fram
úr þeim, er umgangast þá nán-
ast, það sem viðkvæmast og
blíðast og fegurst felst í lund
þeirra, séu — eftir mælikvarða
Jesú — að vinna þau verkin,
sem göfugust eru á jörðunni.
Liggja mörg stórvirki eftir okk-
ur á því sviði, og höfum við
hann orðar það, og neyta allrar löngun til þess að vinna nokk-
orku til þess að bjarga við lífi
sínu. Hann bendir á að hinn
ur'
En starfsvið einskis okkar er
mikli höfundur og faðir tilver- svo þröngt að það sé takmark-
unnar meti aldrei neitt eftir
höfðatölu. Hann fullyrðir að
það fari fagnaðartitringur í
greint, hvaðan hinar áhrifa- gegnum alla tilveruna í hvert
mestu hreyfingar spruttu, en þá
er það þvínær ávalt svo, að sam-
tíðarmennirnir sáu engin tíð-
indi vera að gerast. Og einmitt
fyrir þá sök bendi ég á þetta, að
nkkert dæmi er um þetta aug-
Ijósara, heldur en einmitt dæm-
ið af krossfestingu Jesú sjálfs.
hefi þegar bent,
á að t aðeins lítill hluti
borgarmanna hefir látið sig
Þennan atburð nokkuru skifta.
°g aðeins lítill hluti þeirra, sem
Þá>tt hafa tekið í þessu, hefir
^ert sér nokkura verulega grein
fyrir því, hvað um var að vera.
Hálítill flokkur manna hefir
verið æstur upp í skyndi með
Þvi.að þeim hefir verið sagt, að
Þetta væri guðleysingi norðan
úr Galileu, sem óvirt hefði alla
belga siði þjóðarinnar og jafnvel
sjálft niusterið, og þeir hafa lát-
ið berast umhugsunarlaust á
oldum sinnar hefndarástríðu,
sem ávalt er auðveldlega vakin
í óþroskuðum mönnum. Örfáum
dögum síðar hefir þetta verið
ór hvers manns hug horfið,
nema þeirra tiltölulega fáiu
®ianna, sem handgengnir höfðu
orðið Jesú, og fylgt höfðu hon-
u*n til borgarinnar. Þetta var
smáatburður og ómerkilegur í
angum alls þorra manna.þótt síð
ari tíminn hafi litið á það, sem
niestu straumhvörfin í sögu
mannkynsins. Það er t. d. ekki
Iftið eftirtektarvert, að sagn-
íræðingur hebreskur, samtíma-
maður Jesú, Jósefus að nafni,
befir ritað ítarlega sögu samtíð-
ar sinnar á Gyðingalandi, en
bvergi er þar minst á nafn Jesú.
Það var alls ekki í frásögur fær-
andi, þótt einhverri ómerkilegri
Persónu liefði verið styttur ald-
nr fyrir markleysuhjal sitt. Nú-
tímamönnum þykir þetta svo
bynlegt, að sumir hafa talið
Þetta sönnun fyrir því, að Jesús
bafi aldrei verið til. En sú á-
ybtun er vissulega nokkuð
jótfærnisleg. Líf Jesú var
niiklu stórfengilegra en svo, að
alÞjóð manna gæti áttað sig á,
að nokkuð merkilegt væri við
Það.
En það er enn annað, sem
Yert er að minnast á í þessu
aambandi. Saga Jesú sannar
fbki einungis, að það sem sýn-
ist vera smámál og þýðingar-
aU8t, þegar það er að fara
fram, getur reynst það mikil-
englegasta, sem á jörðinni hef-
Ir.konúð fyrir, heldur sannar
nn líka, hvernig Jesús sjáflfur
Öeflr btið á þetta. sem við kölli
stórt °S smátt. Engum hef-
r verj^ ijósara en honum, hve
'rburð hlutanna getur vilt
nionnum sýn. Fyrst og fremst
ynist hann hafa látið sig litlu
1 ta, það sem samtíð hans
sinn sem því sé bjargað, sem
komið var á« ranga leið, þó
ekki sé nema einn af
hundraði, sem staddur er í
voða, þá verður gleðin yfir hin-
um 99 eins og ekkert í saman-
burði við þrána eftir að finna
þann eina. Faðir vor á himnum,
segir hann, reiknar ékki í pró-
sentum. ,
Hvað er stórt og hvað er
smátt?Jesús svarar því á annan
veg, heldur en nokkur annar.
Og svar hans verður svo frá-
að við heimilið eitt. Við um-
göngumst fólk á öðrum
sviðum líka. Við tilheyr-
um kirkjum og allskonar félags-
skap. Eg held að umgengni
ckkar og afstaða til manna sé
á þeim sviðum á) tvennan hátt
ólík því sem hún alment er á
lieimilunum. Þeim, sem lag hafa
á því að skapa holt og ljúft and-
rúmsloft umhverfis sig á heim-
ilum sínum, tekst fæstum að
láta aðra njóta þess verulega,
þegar út fyrir þau er komið. Óg
á sama hátt er vafalaust ekki
eins átakanlegt, hve upplag
þrætugirninnar og ónærgætn-
. ,. . . , , , | mnar gerir mikinn skaða í fé-
brugðið annara domi, af þvi aö
, . , ,. . lagshfinu, ems og mnan vé-
hann einn hefir þetta oumræði- ,___, . ... _ ,,
. . - . * .. ,1 í banda heimilanna. Og þo munu
lega mnsym að sja hlutma í ... , „ .... . . .
,.f. , .. . . I fáir hafa tilhneigmgu til þess að
ljosi, í perspectivi eilífðarmnar. „ .
w * * . . . . . , . | segja, að ekki se það nógu
Fmst yður ekki, vinir mmir, ., •* ^
„ J.. ., , ’ mikið. Einnig a þvi sviði tekst
að um morg okkar se svo, að ., „ . m.7._ , ,,,
° okkur afarmikið ver en skyldi.
Eg las yður áðan hina skáld-
legu sögu um fyricbæn
Abnahams fyrir Sódómu og
Gómorru. Sagan er jafn-
merkileg fyrir lýsinguna á lang-
lundargeði Drottins og þraut-
seigju Abrahams að biðja fyrir
fólkinu.' En allra merkilegast
fyrir þá vizku höfundarins að
sjá, að einir 10 réttlátir, góðir
og göfugir menn geta haldið líf-
inu í þúsundum manna, sem
eru að sökkva ofan í fúafen
spillingar og ótrúmensku við hið
bezta í sjálfum þeim. Þjóð vor
hér í landi, hefir haft fleiri en
10 slíka menn. Hefði hún haft
þá færri, þá hefði óhjákvæmi-
lega alt sokkið í Dauðahaf lítil-
menskunnar, þröngsýninnar og
þrjóskunnar. Ef til vill hafa
fæstir þeirra manna verið þeir,
sem mest hefir borið á. Flestir
þeirra hafa verið gæddir þeim
hugsunarhætti, að meira væri
um það vert, að koma góðu til
leiðar, slétta úr misfellunum,
treysta böndin milli manna,
heldur en að keyra í gegn sinn
vilja á oft lítilsverðum efnum.
En metnaður okkar fyrir hönd
íslendinga nær lengra en að
varna því, að þeirra bíði — sem
þjóðflokks — forlög Sódómu og
Gómorru. Metnaður minstu
þjóðar veraldarinnar—dreifðrar
um tvær heimsálfur — verður
að vera æðra eðlis, einmitt sök-
um smæðarinnar, heldur en
aljra. annara heimsins þjóða
Metnaður hennar er fávizka, sé
hann ekki andlegs eðlis. Hann
á- að vera sá að verða vitur þjóð.
Og þegar alt kemur til alls, þá
fölnar öll viska, nema speki
drengskaparins. Einkenni dreng
skaparins er það, að þurka út,
að afmá krossfestingar á stræt-
um úti, á heimilum inni, í fé-
lögum, með þjóðum — á mönn-
um og málefnum.
“Staðurinn þar sem Jesú var
krossfestur, var nærri borg-
inni”. Við ættum að sjá um að
samskonar atburðir gerist aldrei
við handarjaðar okkar.
-----0------
settar hafa veriS efst á blaö sálu-
hjálpar-meSalanna af því aö þaö var
aö skapi höfunda þeirra, er gert aS
óumflýjanlegu sáluhjálparatriöi.
* * •
RétttrúuSum lesara skál góSfúslega
fyrirgefiS þó hann halli undir flatt
og segi “jæja”. ÞaS situr illa á smæl-
ingjum aS fara stórum orSum um há-
leit efni, sem hér er gert. En þessu
er ekki þannig variS, því aö þaS, sem
hér er sagt um arfgenga trú, er orS-
rétt þýöing úr ritum enska meistar-
ans, John Locke, sem lifSi á þeim
tima, er. mótmæli voru ekki viS allra
hæfi. Er þaS því þeim mun þyngra
á mentunum, sem uppruni þess er úr
dýpri andans lindum.
nokkurs sé um vert að átta sig
á þessu. Fæstum okkar er svo
farið, að við getum haft veru-
leg áhrif á þau mál, sem í aug-
um okkar og annara eru stór-
mál. Fæst okkar hafa til þess
hæfileika eða mentun eða upp-
lag að sveigja mikið til, hvorki
hugsunarhátt manna yfirleitt,
eða koma neinum þeim ytri
breytingum til leiðar, sem hafi
áíhrif á lífsskilyrði manna í nú-
tíð eða framtíð. Og
ef við erum alveg sann-
færð um að geta alls engin á-
hrif haft í þá átt, þá getum við
líka verið viss um að það er
ekki okkar verk, og til þess er
ekki af okkur ætlast. Þó að við
vitaskuld megum gæta þess að
blekkja okkur ekki með því, að
við getum ekki veitt því lið, sem
við í raun og veru getum orðið
að töluverðu liði. En
ef við veitum því
verulega athygli, sem Jesú
hefir að segja um það, hvað sé
stórt og hvað sé smátt, þá ætti
það að geta hjálpað okkur til
þess að átta okkur á, að ein-
mitt eftir hans mælikvarða, þá
geta beðið okkar eins göfug
eins háleit og eins mikilsverð
verk, eins og þó að.við stæðum
klædd brynju viljaþreksins og
berðumst baráttu sannleikans
við hálfa veröldina. CVlörgum
okkar, kanske flestum okkar, er
svo háttað, að við eigum ekki
heima á strætunum, þar sem
þau tíðindi gerast, er í frásögur
eru færð. Hið eiginlega og sjálf-
sagða starfsvið okkar ýmsra, er
ef til vill hvergi nema á heim-
ilunum. En hvar er það, sem
flestar; krossfestingarnar fara
fram á? því, sem ljúft er og við-
kvæmt og elskulegt í mannlegu
lífi? er það ekki spursmálslaust
á heimilunum? Lifðu sæmilega
á heimili þínu og þú hefir lært
listina að lifa. En hve mörg
okkar komast út úr fyrstu
barnalexíunum í þeirri lær-
dómsgrein? Öll sú þjáning, sem
stofnað er til, öll sú ónærgætni
Og eigi það nokkursstaðar við
að leggja mælikvarða Jesú' á
hvað sé stórt og hvað sé smátt,
þá á það við um félagslíf okk-
ar — og þá fyrst og fremst okk-
ar kirkjulega féiagsskap. Það
er stórt að íslendingar hafa
reist sjö kirkjur í Winnipeg-
borg þennan stutta tíma, er þeir
hafa hér dvalið, þaðer stórt að
fátækir menn skuli hafa lagt á
sig þær byrðir, sem það vissu-
lega hefir verið að halda uppi
þessum dýru stofnunum. Það
er stórt að menn skuli leggja
svo mikið á sig, meðan þeir eru
að koma undir sig fótum efna-
lega, einungis af því, að þorsti
þeirra eftir andlegum málum
hefir verið svo mikill. Og það
er skemtilegt að gera þær stofn
anir, sem veglegastar. En hvað
er það í samanburði við það, að
allir menn innan þeirra stofn-
ana væru vinir? Hvað er það
í samanburði við að reisa þær
andlegar kirkjur samúðarinnar,
að menn fyndu til að hvert fá-
víslegt ónærgætnisorð væri
blygðunarefni? Væri það ekki
ómaksins vert að eiga meðvit-
undina um það, að hafa lagt
nokkura steina í þá- byggingu?
Það er draumur vor allra og
ósk, að íslendinggr eigi mikla
og fagra framtíð í þessu landi.
Margt bendir til þess, að sá
draumur hafi mikil skilyrði til
þess að rætast. Hæfileikarnir
hafa reynst svo ótvíræðir að um
þá er ekki hægt að efast. Þeir
hafa sýnt, að þeir höfðu efni í
mikla lærdómsmenn, mikla
framkvæmdamenn, ágæta kenni
menn mikilsverða lækna, vitra
kennara og fyrirtaks iðnaðar-
menn. En ég held ekki, að ó-
gætilega sé talað þótt sagt sé, að
sambúðin hafi ekki tekist eins
giftusamlega, eins og hæfileik-
arnir voru tvímælalausir.
Stundum hefur engu verið lík-
ara en að rotnun og fúi væri í
henni.
SALMAGUNDI
Eftir L. F.
ar hún stansaöi, heldur haföi mig út
sem fyrst. Kleif yfir lestina á næsta
spori og sá þar mann meS einkenn-
ishúfu Canadian National brautarinn-
ar. Eg sneri til hans:
“Winnipeg train?”
“Winnipeg train, get on quick, we
leave in less than a minute”.
Eg á staö, en ekki var ég kominn
lengra en í aöra tröppu, þegar lestin
skreiö á staö. HrósaSi ég happi að
hafa flýtt mér, því ekki langaSi mig
til aö þurfa aS bíö^ heilan sólarhring
í Toronto iSjulaus.
Morguninn eftir var lestin komin
ínn í eySiinörkina canadisku; inn á
milli granit.hólanna meS litlu, mjóu
furutrjánum, heimsku dverganna
kinnbeinaháu, rangeygöu og skögul-
tentu meö skeggstrýiö á hökunni sem
um aldur og æfi standa i þyrp.
ingu milli Austur. og Vestur-Canada
svo aö “never the twain shall meet”
þrátt fyrir öll járnbrautaböndin. ÞaS
var því lítiö gaman aS horfa út um
gluggann, og stingur þar mjög í
stúf viö (Kyrrahafsbrautina, sem á
þessu sviöi er höggin inn í noröur-
bakka Superior-vatns, og fer afskap-
lega krókótt, er þvi útsýnisbreytingin
svo fljót og tiö aö þaS er ein-s og
aö horfa á kvikmynd. Enda er þar
á aðra hönd stærsti demantinn í heimi
mikla keðjan, er NorSur-Ameríka ber
á vinstra brjósti, stærsta og fegursta
djásniö, sem nokkur álfan hefir aS
sýna, og svo dýrmætt, aö oröum verS.
ur ekki aö komiö, þvi illa fer fyrir
NorSur.Ameríku ef vötnin hennar
eyöast. Superior-vatn hefir oft ver-
ið nefnt Efravatn á islenzku, og ég
held ég hafi einu sinni gert mig sek.
ar: í að kalla þaS þvi nafni, en þaö
Kvöldog morgun
Dagsins brár á dýrðar stól
deyfðu sárin njólu,
gullin háruð hafin sól
hló í tárum fjólu.
Dags af klæðin dregur hæð
dreifð á flæðin söltu,
röðli blæðir eldrauð æð
ofan í græðis kjöltu.
J. G. G.
V ------o-----
Washin donför
Framhald frá bls. 1.
urSu því aö láta eignir sínar og
flytja úr landi. Komu þeir því eftir
öll þessi skakkaföll, fullir haturs til
alls, sem Bandaríkjunum viðkom,
og má líklega rekja til þeirra þetta
lúalega nagg, sem maður sífelt heyr.
ir hér um Bandaríkin, og sem er því
leiðara, aö sjaldan eða aldrei heyr— | Jjótt og húsgangslegt nafn, og nær
ist neitt þessháttar um Canada fyrir ans ekki hugsuninni í oröinu supcrior
Hin rnikla skifting meöal kristinna
manna er um skoSanir. Hver og ein
deild hefur sitt kerfi af skoðunum,
sem þeirri deild er rétttrúnaður. Ein-
staklingurinn, sem þessar skoöanir
aðhyllist án grandskoSunar, er “or-
þodox”, hvaS frjáls sem sú skoðun
sem hann játast kann aö vera, og er
hann því á vegum sáluhjálpar. En
gagnrýni hann, og efist svo um gildi
nokkurra játninga í því vissa kerfi,
er hann þegar orðinn sekur um van.
trú; og mótmæli hann og snúist öf-
ugur við nokkrum slíkum játningum,
er hann oröinn skaðlegur og kom-
inn á veg glötunar. Um þetta má með
sanni segja aS ekkert sé ranglátara.
Því aS sá sem grandskoöar, og sem
svo í einlægni andans aöhyllist villuna
í staö sannleikans, hefir gert skyldu
sina framar þeim, sem gleypir holt
og bolt skoöanir annara um sannleik-
ann, án þess aS spyrja hvort það i
rauninni sé sannleikur eða villa. Og
sá, sem hefir gert skyldu sina í þess.
um efnum eftir beztu vitund, er á-
reiSanlega á traustari guSs.vegum en
sá, sem við kalli þeirrar skyldu dauf
heyrist; því sé þaö skylda mannsins
aö .leita sannleikans, þá hefir sá, sem
leitar, hvort sem hann hefir fundiö
hann eSa ekki, sýnt þóknanlegri viö
leitni viS boö skaparans en sá, sem
ekki leitar, en sem þykist hafa fund-
ið sannleikann í skoðunum annara,
þegar hann i raun réttri hefir hvorki'var
sunnan línurja.
ÞaS er dálítið skrítiö aö taka eftir
hvernig þessum mönnum er borin sag
an eftir því hverja “historíuna” er
veriö aö lesa, Canada eöa Bandaríkja,
þar eru þeir kallaöir “Tories” og
fundið flest til foráttu, en hér eru
þeir “United Empire Loyalistar” og
haföir til skýjanna á allan hátt. Eg
lenti einu sinni í skömm út af þessu.
Þegar ég var í skóla hér í Winni.
peg, aö kennari í Canada-sögu spurði
mig: “Who were the United Empire
Loyalist’s ?”
“They where the Tories of the
Revolutionary period who — — ”.
Eg komst ekki lengra, því spurningin
var gefin öðrum aS svara, en ég hefi
gntn um, aö ég hafi ekki fengið
hátt mark fyrir mitt svar.
Þó Ontariö væri erfiö aö yfirvinna,
þar sem hún var iþakini síór.skógi
hefur hún reynst hin farsælasta og
frjóvsamasta í öllu tilliti (það er aS
segja suðurparturinn, norðurhlutinn
er enn mestallur eyðimörk); þar vaxa
ágætlega bæði korntegundir og aldini,
og fáar munu þær hafa verið framan
af fjölskyldurnar þar, þar sem börnin
voru ekki i það minsta tiu eSa tólf.
Fjöldinn allur af þessu fólki hefir
dregist norðvestur til Manitoba, og
þar vestur af, og þar aö auki hefir
verið stööugur straumur suður fyrir
línuna, þangaö til nú er svo komið,
að töluvert fleiri Canadamenn eru
fvrir sunnan línuna en noröan. Sér-
staklega hafa þeir átt mikinn þátt í
aö byggja upp norövestur-ríkin. Hafa
sumir þeirra oröið í meira lagi stór.
virkir, svo sem t. d. J. J. (Jim), Hill
járnbrautakonungurinn og margir
fleiri. Því hvert sem þeir hafa far-
iö, hefir þeim fylgt meiri dugnaöur
og allur mannskapur en flestum öör-
um mönnum, og þaö get ég ekki látiS
ósagt, að enginn þjóðflokkur hefir
reynst mér eins vel og Canadamenn,
í þau 40 ár sem ég hefi átt heima með
al þeirra, beggja megin viS línuha. En
mjög sýnist nú vera farið að falla á
hinar fomu dygðir Ontario. Daginn
sem ég kom til Toronto frá Winnipeg
fyrverandi féhirÖir fylkisins
sem ekki aðeins þýSir ofar, heldur
œSra eSa göfugra, enda vatnið nefnt
af kaþólskum manni, sem allra manna
kunni bezt aö nota orSið superior.
Þaö er ekki aöeins að vatnsflöturinn
á Superior sé hærri hinna vatnanna,
heldur er þaö stærra og dýpra, og þó
vatnið í hinum sé meira eða minna
gruggugt, er vatnið blátært og dýpiS
grænt, eins og hyljirnir í bergvatns-
ánum á Islandi. En hvernig sem land-
slag er, leiöist mér aldrei á járnbraut.
Meðan nóg er aö lesa og þaö getur
maSur ætíS veitt sér, því í hverjum
Pullman-vagni er meira af tima-
ritum en komist verSur yfir á einum
eöa tveim dögum, og nóg til kaups ef
þau hrökkva ekki. Þá er oft tækifært
til aö kynnast mönnum, sem eitthvaS
fróSLegt hafal frá aö segja. Hafa
ferðast og kynst fjarlægurn löndum
og borgum, þekkja málsmetandi menn
eöa hafa tekiö þátt í sögulegum viS-
burðum, kynt sér einhverja fræði-
grein, því er það ótrúlega oft, að
niaSur getur aukiö þekkingu sína á
einhvern hátt, aöeins meS þvi einu aS
hafa eyrun opin. Þrátt fyrir alt þetta
varö ég þó mjög feginn þegar lestin,
eftir 40 tíma ferö komst út úr hól-
unum og inn á sléthrna. Eg man þá
tíð þegar ég fytst kom til Winnipeg
að mér leiddist svo sléttan aö ég
reyndi aö ímynda mér aö skýjabólstr-
arnir væru fjöll, en nú er ég orðinn
lcndvanur fyrir löngu, þó enn leið-
ist mér aS sjá ekkert til fjalla eða
hálsa, enda hafi ég hvergi farið þess
algerlega á mis, nema hér í Winni.
peg. I þetta sinn var sléttan sér-
staklega kærkomin, því ég var oröinn
meira en lítiö heimfús eftir fullrar
viku burtuveru.
Kl. 4 e. h. 31. október náöi ég svo
heim, þakklátur í huga fyrir aB hafa
notiö góSrar ferSar, þrátt fyrir allan
lasleikann, og þaö, aö alt var meö
heilu og höldnu heim afyrir.
Kann ég svo ekki þessa sögu lengri.
leitað né fundið. Sá, sem aðhyllist
skoðanir og játningar nokkurrar
kirkju í heild, án þess að “Ieita þeim
lúsa”, hefir hvorki leitað sannleik-
ans, né fundið hann, heldur aðeins
fundiö þá, er hann heldur að fundiö
hafi sannleikann, og sýnir þeim þvi
þá auðmýkt, sem Guði einum ber.
A þennan hátt hafa hinar mismun-
andi kirkjudeildir (sem auðsjáanlega
gera skoðunum hærra undir höfði en
liferninu, og sem fyrst og fremst varð
veita rétttrúnaðinn) sett sáluhjálp-
inni þau takmörk, sem herra sálu.
hjálparinnar hefir hvergi sett henni.
AS trúa samsuSu vissra skoöana, sem
dæmdur í margra ára betrunarhúss-
vinnu fyrir fjárdrátt og þaö sögSu
mér konur, sem mér urðu samferöa,
aö heldur vildu þær eiga á hættu aö
vera einar á ferð á götum hinnar al.
ræmdu New York borgar, en í Tor-
onto. Varð ég hissa á þessu, þvi
Toronto hefir ætíð veriS haldið á lofti
eins og nýþvegnu náttlin sem ekki
væri á að finna blett eða hrukku.
Mér hafði verið sagt, að ég hefði
tíu minútur til að hafa lestarskifti i
Toronto, en þó lagðist það í mig, að
einhverju gæti nú þetta skeikaS, jafn
vel þó lestin kæmi þangað á réttum
lima. Eg beið því ekki boðanna þeg-
Frá íslandi.
Akureyri 12. marz.
Sorgarhátíðahöld í Reykjavík á
þriöjudaginn í tilefni af druknun
skipshafnanna af “Leif hepna” og
“Roberts”. Druknuðu þar 68 íslend-
ingar og 6 Englendingar. Sorgarat-
höfnin fór fram á áhrifamikinn hátt
i dómkirkjunni. Mætti Knútur prins
fyrir hönd konungs og sendiherrar og
ræðismenn fyrir hönd rikja sinna.
Þúsundir uröu aö hverfa frá kirkj'-
unni. Um 60 þúsi krónur söfnuð-
ust um daginn til bágstaddra ættingja
hinna druknuðu sjómanna. 1 Hafn-
arfirði fór fram minningarhátiB
næsta dag og söfnuöust þar 5000 kr.
til ættmenna hinna druknuðu.