Heimskringla - 01.04.1925, Blaðsíða 6

#. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 1. APRlL 1925.
A læknisheimilinu.
— E F T I R —
GRACE S. RICHMOND.
Jóhannes Vigfússon þýddi.
V. KAPÍTULI.
VI. KAPÍTULI.
Burns sat við skáborðið í innri skrifstofunni
og reyndi að skrifa með vinstri hendi, en gekk
það illa.
Hann leit á hægri handlegginn og hristi þann
vinstri á móti honum. “Bíð þú bara — ég skal
skaffa þér eitthvað að gera, þegar þú ert orð-
inn heilbrigður aftur”, tautaði hann — og hélt
.áfram að skrifa. Leit svo á skriftina, böglaði
blaðið saman og fleygði því í ruslkörfuna.
“Ligðu þama”, sagði hann, “það má ekki
senda slíkt til heldri kvenmanns”.
Hann stóð upp og gekk inn í fremri skrif-
stofuna, þar sen* Amy sat og bjó til reikninga
með ritvélinni.
“Það er leiðinlegt að ég skuli ekki kunna
hraðritun” sagði Amy.
“Ekki kvarta ég yfir því. Verðið þér ró-
legar, svo ég hafi tíma til að hugsa mig um.
Eruð þér tiíbúnar?” “Kæra frú Lessing!”
Hann roðnaði, en hélt svo áfram:
“Þetta hefir verið einkennilegur nóvember-
dagur, dimmur og kaldur. Við höfum haft gott
októberveður þangað til núna, að alt breyttist.
Blöðin voru fallin af trjánum------“nei, bíðið,
skrifið ekki það — hún veit að trén hafa mist
blöðin í miðjum nóvember”.
“Eg er nærri búin með setninguna”.
“Nú jæja, haldið þér þá áfram--------“stað-
reynd, sem máske er nauðsynlegt að minna
yður á, þarna í South Carólína, þar *-------”,
ungfrú Mathewson, haldið þér að blöð séu fall-
in af trjám í South Carólína?”
“Eg veit það ekki, dr. Burns. Eg hefi alt-
af verið hér norður frá”.
“Það hefi ég líka verið. Það er bezt að
skrifa það þá ekki!”
“En ég er nú þegar búin með “staðreynd,
sem máske er nauðsynlegt — — ”.
“Nú — þá get ég endað þannig: “nauð-
synlegt að minna yður á, því þér hafið ver-
ið svo lengi í burtu. Nei, nei, þetta er svo
velgjulegt. Við verðum að byrja á einhverju
öðru, sem kemur henni til að gleyma þessari
óheppilegu byrjun.
“Eg veit að það gleður yður að heyra, að
Bobby Burns er frískur, feitur og sterkur. Hann
og Haraldur Macauley börðust fyrir skömmu
síðan, og Bobby vann. Hann fekk nú raunar
blátt auga, en það gerir ekkert, þó yður líki
máske ekki að heyra það. Hann er feitari, en
þegar þér sá*uð hann síðast — — ó, það er ég
búinn að segja sjálfur. Stöðvið mig, þegar þér
heyrið mig endurtaka sama efnið, ungfrú,
Mathewson”.
“Það er ekki svo auðvelt fyrir mig að vita,
nær þér endurtakið efnið”, svaraðihún.
“Það er búið að segja nóg um Bob. Frú
Macauley skrifar um hann í hverri viku, en hún
hefir máske ekki nefnt bardagann. Svo skul-
úm við halda áfram. “Að missa handlegginn,
hefir hindrað mig mikið frá vinnu minni”. Nei,
þetta bendir á, að hann hafí verið aflimaður.
En hún skilur líklega, að menn geta ekki fram-
kvæmt mikið, sem verða að hafa hægri hand-
legg í umbúðum. Látið þér það standa. “Eg
vissi ekki hve marga holdskurði ég hafði gert,
fyr en ég varð að hætta við þá”. Er þetta mont?
Það versta af öllu er, að ég finn að vöðvamir
linast sökum þess að þeir eru ekki notaðir, svo
það líður langur tími þangað til að þeir ná sér
aftur, eftir að ég er orðinn heilbrigður”. Þetta
verður voðalega leiðinlegt bréf, ungfríi Mathew-
son”.
Burns, sem hingað til hafði gdhgið fram og
aftur um gólfið, settist á hægindastól og starði
vonlaus á aðstoðarstúlku sína.
Nú heyrðist fótatak í sólbyrginu, og Arthur
Chester opnaði dyrnar.
“Ó, afsakaðu mig, Red. Eg ætlaði að ganga
eitthvað mér til skemtunar og hugsaði að — ”.
“Eg verð þér samferða”. Buras stóð á
fætur miklu skapléttari. “Kæra þökk, ungfrú
Matthewson; við getum endað það sginna. Eða
máske ég geti skrifað endann með vinstri hendi.
Eg tek bréfið. Eg ætla að eins að líta fyrst inn
til Bobs, Ches!”
Hann hljóp inn í dimt herbergi, þar sem
drengurinn svaf, tók þar mjúkan hatt, og þegar
Amy gat ekki séð hann lengur, böglaði hann
bréfið og stakk því í vasann. Svo fylgdi hann
Chester út í hið svala nóvemberlift og dró and-
ann djúpt.
“Þú komst alveg mátulega til að bjarga mér
úr vandræðum”, sagði hann, þegar þeir gengu
af stað.
“Mér sýndist þú vera heitur og feiminn, varst
þú að biðla skriflega til ungfrú Mathewson?
Það er betra að gera það munnlega; það er
svo hætt við að bréf séu misskilin”, sagði
Chester ertandi.
“Það segir þú satt. En hvað á sá vesaling-
ur að gera, sem ekki getur haldið á pennanum?
Eg get aðeins klórað afarljóta stafi með vinstri
hendi”.
“Eg held að kvenmaðurinn vildi þá heldur
en bréf, sem önnur. stúlka hefir skrifað með
ritvél!”
“Hvernig veiztu að bréfið var til kven-
manns?”
“Það var auðvelt að geta þess. Karlmað-
ur lítur ekki eins vandræðalega út og þú gerir,
yfir bréfi til annars að skrifa henni, þegar hún
er ekki lengra í burtu en í Washington ”
“Hvað ertu að segja?”
“Hún kom til Washington í gær, til þess að
vera viðstödd giftingu vinstúlku sinnar. Það
kom dálítið óvænt, því brúðguminn, sem er her-
foringi, var fluttur til annarar stöðvar. Brúð-
irin er gömul skólasystir Ellen. — Hún — ”.
Burns stóð kyr á miðri brautinni. “Hve lengi
verður hún í Washington?”
“Það veit ég ekki. Spurðu Win eða Mörtu
um það. Nú verður þú ekki samferða?”
Burns hélt áfram og svo hratt, að Chester,
sem var til muna styttri, átti bágt með að
ganga jafn hart. Þeir gengu vanalegu ferðina
sína, og Chester var viss um, að þeir hefðu ald-
ei verið jafn, fljótir. Eftir að Chester hafði
sagt Burns nýungina, gekk hann eins og
dreymandi, og það var ómögulegt að fá hann
til að tala. Chester grunaði um hvað hann
dreymdi, og varð jafn fámæltur og Burns.
“Vertu sæll. Eg er hræddur um að ég hafi
verið jafn fámæltur og steinninn”, sagði Red,
þegar þeir stóðu hjá* húsi hans aftur. Chester
gekk heim, skjálfandi af þöglum hlátri.
“Þessi þögn hefir einhverjar afleiðingar”,
sagði hann 'við sjálfan sig.
Nokkuð orsakaði hún. Og það var sím-
rit, eftir að Burns hafði fengið vissa heimilis
tilvísun hjá Mörtu Macauley í gegnum fóninn.
“Mrs C. F. Lessing,
Washington.
“Eg fer til Washington í kvöld. Vona að
fá að aka litla skemtiferð með yður í fyrramál-
ið í stað bréfa, sem mér hefir verið ómögulegt-
að skrifa.
“Nú er um að gera að komast af stað”,
sagði hann við sjálfan sig, þegar hann hafði
sent símskeytið. Til allrar lukku dugar þessi
klæðnaður, því ég hefi ekki tíma til að skifta
um föt”. ,
Hann fónaði eftir rúmi í svefnvagninum.
Símaði til annars læknis í grendinni og yfir-
læknisins í sjúkrahúsinu, til þess að biðja þá að
Jlíta eftir sjúklingum sínum, þessar tvær nætur
og eina dag, sem hann yrði í burtu. Engin al-
varleg veikindi kvöldu sjúklinga hans núna, svo
timinn til ferðarinnar var hentugur. Hann tal-
aði við Cynthíu um Bob, og svo lét hann muni
sína ofan í töskuna, og hugsaði brosandi um
það, hve mikillar hjálpar hann yrði að njóta hjá
lyftivélarpiltunum og skutulsvqinunum næstu
þrjátíu sex stundirnar; því sjálfur gat hann
hvorki hnýtt skóreimarnar né hálsbindið, skor-
ið^matinn sinn í bita, né neitt af þessu ótelj-
andi smástörfum, sem hægri hendin þarf að
gera.
“Eg lít máske ekki út fyrir að ég sé vel hæf-
ur til að ferðast, ungfrú Matthewson”, sagði
hann brosandi, þegar hann kom til hennar aft-
ur, “en ég fer nú samt! Og við þurfum ekki að
ljúka við bréfið. Þökk — ég--------ó, nei — ”.
Það var skrifstofubjallan. Amy lauk upp.
Burns, sem hafði hugsað sér að neita að fara
sá andlit mannsins og beið til að heyra hvað
hann hefði að segja. Það var fátækur maður,
sem sagði honum stutta sögu. Red hlustaði á
hann og varð alvarlegur. Hann sneri sér að
Amy.
“Gerið svo vel að biðja Johnny Caruthers að
koma með tröllið”, sagði hann. “Símið til járn-
brautarstöðvarinnar og biðjið þá, að hafa rúm-
ið laust kl. 1 lestinni í stað kl. 10.30”.
Hann gekk út með manninum og hún heyrði
hann segja: “Genguð þér alla leiðina, Joe? Þér
getið orðið mér samferða í bifreiðinni til baka”.
Tíu mínútum eftir að Burns var farinn, kom
Chester aftur. Amy sat í skrifstofunni og las.
Á skrifborðinu lá taskan, yfirhöfn, hattur og
glófar. Chester leit á þetta.
“Ætlar dr. Burns að fara eitthvað?” spurði
hann.
“Eg held það”, svaraði Amy með varkárni.
En nú er hann hjá sjúkling”,
“Kemur hann bráðum aftur?”
“Eg veit það ekki, hr. Chester. Hann fór í
bifreiðinni”.
“Þá er það úti á landi. Nær fer hann með
lestinni?”
“Klukkan eitt”!
“Hum! Eg held ég verði að bíða og hjálpa
honum af stað. Farið þér að hátta, ungfrú
Mathewson. Ef einhver boð koma til yðar, skal
ég veita þeim móttöku.”
Amy gerði eins og Chester ráðlagði henni.
Biðin varð löng. Hann fónaði Winifred, að
hann kæmi ekki heim fyrr en um morguninn.
Hann fór að lesa og sofnaði, en vaknaði við
hratt fótatak út í sólbyrginu.
“Hvað ert þú að gera hér?” var hann spurð-
ur.
“Eg er að bíða eftir þér”, svaraði Chester og
nuggaði augun. “Eg hélt að þér mundi líka
að ég hjálpaði þér að komast af stað”.
“Eg fer aftur til þess staðar, sem ég kem frá.
Far þú og háttaðu”.
Chester settist upp og leit á vin sinn. Svip-
ur hans var óvanalega hörkulegur. “En ætlar
þú þá ekki til Washington?”
“Hvernig veizt þú að ég ætlaði til Washing-
ton?” spurði Burns.
“Eg gat þess til?”
“Þú ert glöggur til að geta. Májske ég fari
og máske ekki. Nú verð ég í öllu falli hér”.
“Getur þú ekki látið annan líta eftir sjúkling
þínum? Eg er viss um að það er einhver blá-
fátækur aumingi”.
Burns kinkaði kolli.
“Þú ert flón”.
“Máske”.
“Þú býzt líklega ekki við því — að — hún —
verði kyr í Washington og bíði eftir þér? Hún
kom að eins til að vera viðstödd giftinguna, fer
svo beina leið heim aftur til að taka þátt í
annari há-tíð, sagði Win.”
“Nei, ég býst ekki við að hún bíði mín”,
svaraði Burns.
“Þú hefir eflaust einhverja gilda ástæðu til
að bera þig þannig að?” spurði Chester. “Get-
ur þú ekki sagt mér hana?”
“Það er byrjuð bólga í sári á fæti ungrar
stúlku, og ég má ekki bregðast móðirinni, hún
á að eins þessa stúlku eftir. Það var hún sem
deyddi son sinn af vangá, og ég lét rigna yfir
hana óbætanlegum skömmum.”
Chester vissi að hér dugði engin mótsögn.
“Eg vona að þú frelsir barnið”, tautaði hann.
“Það vona ég. Nú verð ég að senda sím-
rit”, og hann gekk að fóninum. Svo opnaði
í Burns dyrnar og kallaði til Johnny Caruthers,
hvort hann hefði fengið lyfið, sem hann sendi
hann eftir, Johnny játaði því.
“Góða nótt”, sagði Burns, þegar hann kom
inn til Chesters aftur. “Þökk fyrir að þú beiðst
eftir mér”.
Svo gekk han út til Jolinny Caruthers og
græna tröllsins.
* * *
f
»“Læknir!” — Joe fylgdi Burns niður eftir
stignum, en kona hans stóð í dyrunum og horfði
; á eftir þeim manni, sem hafði frelsað hennar
j eina núlifandi barn, — “læknir — við gleym-
ur þessu aldrei.”
“Eg held ekki, Joe, — af fleiri ástæðum”,
| svaraði Burns og settist í vagninn hjá Johnny.
“Munið nú eftir að gera eins og ég hefi sagt,
þá finn ég Letty röska og heilbrigða þegar ég
kem aftur eftir fimm daga. Verið þér sælir”.
“Læknir — — þegar þér komið aftur, skal
ég reyna að borga nokkuð af skuld minni til
Jyðar.” y
Burns leit í augu Joes. “Segið aldrei neitt
sem þér ætlið ekki að framkvæma, Joe!”
“Eg meina það núna, læknir. Eg og — kon-
an mín — við Letty — ”. Maðurinn varð yfir-
bugaður af geðshræringu.
“Það er ágætt, Joe. Eg er eins glaður og
þér yfir því, að Letty er úr allri hættu. Sjáið
þér nú vel um hana og konuna yðar líka. Fá-ið
yður dálítið erfiða vinnu, það eyðir þreytu til-
finningum yðár, sem líta út fyrir að verða við-
loðandi. Þér getið ekki getið yður til hve á-
nægjuleg sú tilfinning er, að vita sig hafa
framkvæmt eitthvað gagnlegt. Reynið þér það.
Verið þér sælir”.
“Þú getur Cerið hreykinn yfir því, að lækn-
irinn kysti þig, Letty”, sagði konan og lauk al-
úðlega niður að þeirri litlu.
“Það er máske af því, að ég var svo hrein
núna”, sagði sú litla þreytulega. “Þegar hann
gerði það hvíslaði hann að mér, að Sér líkaði
| svo vel hreinþvegin andlit”.
“Letty, þú skalt aldrei vera öðruvísi en
! hreinþvegin hér eftir, — aðeins sökum dr.
Burns”, sagði mamma hennar.
Niðri á brautinni bað Burns Johnny að fara
harðara. “í dag verðum við að framkvæma ?að
ótrúlegasta”, sagði hann. “Eg legg upp í ferð
í kvöld, þó að ég jafnvel verði að brjóta hinn
handlegginn til að korhast af stað. Það er und-
arlegt hve margt það er, Johnny, sem ekki er
hægt að gera með einni hendi”.
“Eg held að þér framkvæmið meira með
vinstri hendi, en flestir gera með tveimur”, sagði
Johnny með hreinskilinni aðdáun.
Burns hló glaðlega; það lá ágætlega á hon-
um.
Næsti ákvörðunarstaður þeirra var eitt af
skrautlegustu húsum bæjarins.
“Á leiðinni upp á annað loft, mætti Buras
húsbóndanum.
“Eg vona að þér hafið afráðið að verða
okkur samferða dr. Burns?”
“Mér þykir það leitt, en það er alveg ó-
mögulegt, hr. Walworth”.
William Walworth, sem var vanur að fá vilja
sinn sökum miljónanna sinna, horfði undrandi
í augu Burns.
“Ómögulegt? En þér verðið að gera það,
góði læknir. Dóttir mín þarfnast yðar á þess-
ari ferð. Það er skilyrði fyrir heilbrigði hennar
að þér verðið okkur samferða.”
“Nei, þar skjátlar yður, hr. Walworth. Ung-
frú Evelyn verður brátt heilbrigð aftur”.
“Eg er yður ekki samþykkur, læknir. Eins
og nú standa sakir, finst mér að við verðum
að gera alt til að þóknast Evelyn, því hún
krefst þess, að þér verðið með í þessari ferð.
Við skulum samþykkja að láta yður á land og
senda yður heim eftir tvo eða þrjá mánuði. Þér
skuluð fá þá borgun, sem gerir yður ánægðan”.
“Eg hefi hugsað um það, sem ég lofaði yð-
ur, og ég hefi tekið mitt áform. Eg fullvissa
yður um það að ég hefði með ánægju orðið
með ef nauðsyn krefði, en nú er þörfin engin
fyrir mína samfylgd. Ef þér viljið afsaka ann-
ríki mitt, þá ætla ég að fara upp og líta eftir
henni. Eg hefi mikið að gera í dag”.
William Walworth horfði á eftir honum
þegar hann hljóp upp stigann og hugsaði:
“Hann er meira en maður — þó hann sé ein-
hentur — meiri en margir aðrir, sem ég þekki”.
Burns settist hjá sjúklingnum og sagði
henni, eins blátt áfram ^bg hann sagði föður
hennar, að hann gæti ekki orðið þeim samferða.
Þegar hann fór, varð hann viðkvæmur.
Þessi fallega ofdekraða stúlka, reyndi að dylja
tlifinningar sínar, en gat það ekkL þær voru
svo greinilegar. Hann var hnugginn hennar
vegna, en alls ekki hræddur um hana. Þetta
var ekki honum að kenna, hann hafði á« engan
hátt reynt að koma sér í mjúkinn hjá henni.
Hann gekk hratt ofan stigann, og sá einnig
hið ásakandi augnatillit, sem móðir Evelyn
sendi honum, þegar hún heyrði að hann hafði
neitað að vera með þeim í ferðalaginu.
“Ætlið þér ekki að borða hádegisverð,
læknir, spurði hinn ungi Johnny, þegar sjúkra-
vitjanirnar héldu áfram og kl. var yfir eitt. Þeir
voru langt frá hótelinu, þar sem þeir voru van-
ir að neyta matar, þegar þeir gátu ekki farið
heim.
“Við verðum að fara til sjúkrahússins núna,
og þar verð ég tvær stundir. Farðu og borð-
aðu hádegisverð á meðan, Johnny. Kl. fjögur
verð ég að vera í skrifstofunni aftur”.
Dagurinn leið. Hann hafði afarmikið að
gera, en ^setningur hans, að fara nú, hjálpaði
honum til að ljúka við alt,
I
“Handleggurinn jafnar sig vel”, sagði dr.
Bull seint um kvöldið, þegar hann, eins og
vant var leit eftir honum og nuggaði hann. “En
það þarf þolinmæði til þess að bíða svo lengl
eftir því, að hann verði jafn góður, er það ekki
Burns? Eg held að hendi þína svíði eftir því,
að geta eittlivað gert?”
“Svíði! Hún bókstaflega brennur. Bíð þú
dálítið, Buller — ég vil að eins hafa einar um-
búðir um handlegginn í dag.”
“Ert þú brjálaður? Nei þú sleppur ekki frá
“Nei, láttu mig sleppa — ég tek afleiðing-
unum”.
“Mér líkar ekki slík fljótfærni, þegar um
annað eins beinbrot er að ræða og þetta”.
“Handleggurinn er nógu hraustur til að
liggja laus í umbúðunum. Eg vil vera á léttan
hátt í jakkanum, skilur þú mig? Hjálpaðu mér
nú — ég þarf að flýta mér!”
“Ætlar þú að ferðast?”
“Já, hertu þig nú”.
“Það er einni ástæðu meira til þess, að
stofna handleggnum ekki í hættu fyr en þú
kemur aftur. Að vera klemdur í mannþrengsl-
um--------”.
“Átt þú eða ég handlegginn?” hrópaði
Burns æstur. “Eg get sjálfur dæmt, um hvað
ég má leyfa mér eða ekki. Á ég máske að
sendft boð eftir Grayson og biðja hann að
hjálpa mér?” Vertu nú rólegur, svo skal ég
hjálpa þér. Nei, sannarlega er hann í nýjum
fötum. Jáy það er áreiðanlegt”.
Með vinstri handleggnum hótaði Burns sín-
um gamlaf vin, en augun hlógu þar eð hann
fekk vilja sinn. Þú ert dýrmætur, Buller”,
sagði hann. “Þú hefir hlynt ágætlega að hand-
leggnum mínum og gert hann jafn góðan aftur.
Ef þú vilt nú líta yfir sjúklingalistann hérna í
bænum, og vitja um Letty Tressler einu sinni,
þá er ég þinn til eilífðar. Griggs gætir skyldu
minnar hérna. Nú verð ég að fara”.
“Eg vona að þú skemtir þér vel. Þú lítur
út eins og skóladrengur, sem hefir fengið frí.
Bara að þú verðir ekki fyrir vonbrigðum”, sagði
Buller.
“Það getur nú skeð”, tautaði Burns við
sjálfan sig. “En ég þoli ekki þessa óvissu leng-
ur”.
Heima var biðsalurinn fullur, og það var
framorðið þegar hann gat neytt dagverðar. Að
honum loknum komu líka boð, sem hann varð
að láta fara til varamanns síns.
“Nú flý ég blátt áfram”, sagði hann við ung-
frú Mathewson, einni stundu áður en lestin átti
að fara, þegar hann hafði lo'kið fónsamtali við
ímyndunarveika konu, er bað hann um að yfir-
gefa sig ekki. “Ef eg geri það ekki, verður eitt-
^hvað til hindrunar, en nú vil ég fara. Eg segi ekki
hvert ég flý, svo þér getið ekki símritað mér.
Verið þér sælar! Og verið nú góð stúlka!”