Heimskringla - 01.04.1925, Blaðsíða 7

WINNIPEG 1. APRÍL 1925.
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA
The Dominion
Bank
horni notre dame ave
Ofir SHERBROOKE ST.
HöfuSstóll uppb........$ 15,000,000
Varagjóöur .............$ 7,700,000
Allar eignir, yfir ....$120,000,000
Gérstakt athygli veitt vit5skift-
um kaupmanna og verzlunar-
félagu.
Sparisjóðsdeildin.
Vextir af innstæðufé greiddir
jafnháir og annarsstaSar við-
gengst.
PHONE A 9253
p- B- TUCKER, ráðsmaður.
Einkennilegir menn
(Framhald frá 3. síSu)
Læralþytkkur og iheröabrgiður,
líkur Magnúsi pabba, M. sýslum.”,
hafði hann verið um eitt skeiö sett-
ur sýshtmaöur Dalamanna.
Fitt sinn er verzlunarstjóri haföi
PuntaÖ Eyjólf með giltum borðum og
hnöppum, gekk hann að speglinum,
hristi sig og sagði: “Það væri h'arð-
hnakkaður þjófur, sem þyrði að sjá
franian í þetta andlit. Stöku sinnum
hepnaðist honum — í því gerfi —
ná krónu virði út úr ókunnugum
ferðamönnum, fyrir meidda hesta.
Ölafur Jónsson nefndur Gossari,
Sem 'engt dvaldi á Akranesi, var á-
kaflega einkennilegur maður; hann
Var mjög iðjusamur, spann og prjón-
aði mjög mikið, var altaf prjónandi;
var hann lengst af einsetumaður, við.
raeðisgóður og gestrisinn; hafði hann
fyrir orðtak: “Skal ég segja þér og*
taktu nú eftir”, hló hann einkenni-
eSa higg, higg higg”, sjálfur heyrði
ana mjög illa, eða lét svo að minsta
,ost'- Talinn var hann að eiga þátt
1 þvt að vera gripdeildasamur, en
varð jafnan að orði, er einhver mis-
sa s'g: “Mikið má maður skal ég
Segja þér, þakka Guði að vera laus
við alt þesskonar”.
Var þag 4 einum tima fært i frá.
sögn, að hann hefði verið eltur með
e'nhverja smámuni frá verzlun, hafði
honum orðið að orði: “Að það væri
ekki meiri en önnttr óreiðan við þessa
verzlun, að skrifa ekki það sem menn
tækju út. Fór sendimaður heim við
Svo búið, en Ólafur hélt því sem
ann hafði. Stundum skilaði hann
auPm. lóðum, sem hann kvað hafa
f æðst í vöruskálina, og fékk upp-
bætt.
Lengi fram eftir æfi sinni stundaði
. ann SJÓ; eitt sinn er hann kom hrak-
!*n af SJÓ, hitti hann fyrir búðarþjón
rukkinn, er hann vildi fá kaffi hjá
P- sv sem var hans uppáhaldsdrykk-
r’ 'ent' j>eim í orðasennu, en lauk
með því að verzlunarm. sló Ólaf með
, “^arlyklunum, skundaði hann þá til
V" me^ úverlcann, sem þá gerði
hann; spurði læknir þá um á-
j_ U tif deilunnar, og kvað Ólaf
. a sagt eitthvað ljótt við mann-
Hvað ætli ég hafi svo sem
agt, nema þetta vanalega: “Að hann
ær' Þjófur og lygari.”
u ^itlu seinna vildi hann taka málið
^PP og stefna manninum; spurði þá
vj^ !f,m' um yitni og sannanir, “engin
en^b en^m v‘tn' st<a' ég segja þér,
«<• etta hérna”, og benti á kinnina,
'hef' Cn nn ^a® £r<>'®’ hig, hig, hann
lr veriö nógu fljptur að þess-
hattar læknirinn”
Þá
er Ólafur dvaldi eiy sinn á
‘rr' VÍð PrJón spuna, þar
jjunn.0nUrn mun hafa þótt vistin
hon a góma fyrir presti og
afur"1* hin<ftn<fi °g bann, ætlaði Ól-
ag ’. ~ sem ekki var bannvinttr —
itlu .nnf sv'& a présti með brúðkaup.
inn ] ífana’ komust þeir út af þvi,
bysrð' raftaverkabrautina og út í ó-
mettaðr Sem foiksfjöldinn var
3ur.
Hk v ' t /a"’ sagSi Ólafur, “því-
skal -1Z e'ntomt brauð og fiskur,
gra,,r feg:ja þer’ — þar voru ekki
srautarnir”.
á Sti ^ ,!"mUr ^er®aðist hann vestur
a«anæhestSnte,S’ /ékk Hann jaínan lán'
bað h * ^e,rra íerða; eitt sinn
um i k” .mann 1 nágrenninu um hest,
ættj æjar'e'Ö'r, þangað sem hann
teim era?'Í-eSÍ ^ fer6ar'nnar; Þótti
koma v hestmn samt vtsara aö
áningarstaðandÍngU Samh’iða Ó,afi liI
aldrei n !'1 en þar hafði hannt
ið hálf °m Ö’ frett' svo tn ^1afs eft_
an mánu6 vestur í Dalasýslu;
eftir 2 mánuði kom hann svo aftur 1
úr ferð sinni, á skyndiláns hestinum:
var þá snuggur í eiganda hestsins, sem
von var; en Ólafur heyrði ekkert af
skömmunum, en var að annála bless.
aða skepnuna, sagði þó að lyktum, er
hann sá sér eigi undankomu auðið:
“Hvaða læti eru i mannskrattanum;
þú vissir að þú léðir mér hestinn
þangað til ég fengi annan, en ég fékk
sko aldrei annan, skal ég segja þér”.
Vanalega notaði hann Passíusálm-
ana til að rétta hlut sinn; þannig var
það, ef hann deildi á heldri menn, að
hann. sagði: “I yztu myrkum ekki sér
aðgreining höfðingjanna”.
Þórður sterki dvaldi oft á sumrin
á Akranesi, á gamals aldri, mjög ein-
kennilegur náungi; hafði hann á
þroska árum sínurn rnest dvjaíið í
vestur.sýslum, einkum á Snæfells-
nesi, var hann þar líka kaUaður
Brunna.Þórður, er hann hafði at-
vinnu af að hlaða brunna, voru þeir
bræður Guðmundur og Jón einnig
nefndir Stórsynir. Þórður var mað-
ur að mörgu vel gefinn, skynsamur
og ég ætla trúaður; drykkfeldur var
hann mjög, og bar þá við að drengir
gerðu aðsúg að honum; ef hann þá
náði einhverjum þeirra, sneri hann
upp á hálsklút eða trefli þeirra, og
sagði: “Nú, nú er bezt að halda vtð,
og drepa einn eða tvo, til að koma
ótta að hinum”; hefir það orðtak
Þórðar oft verið praktiserað í heim-
inum. Þórður var mjög stór og þrek-
inn maður, en erfitt átti hann til
gangs; hafði skemdar fætur af kali;
um þá hafði hann skjóður, dregnar
saman yfir öklana, gekk hann alla
tið í skinnhaldi, sem hann girti í
kross bak og fyrir upp um axlirnar,
utan yfir svarta úlpu með vesti yst
fata; málstirður var hann og fast-
mæltur, hafði hann það fyrir kæk að
klappa utan á lærið er hann talaði;
gaf hann sig þrátt að sjómönnum,
og setti upp og ofan með þeim fleyt-
ur þeirra, var það þá jafnan fyrsta
spurning hans: Hv — hver hefur
hér fyrir að ráða, fyrir að ráða”?
sagði hann þeim þá ýmsar sögur
undan Jökli; sjálfur hafði hann ver-
ið röskur sjómaður, og hvatti menn
til að róa út og vestur, allan dagtftn,
og hafa góð skinnklæði, “þar er ann
vís, þar er ann vís”, tvítók hann
venjulega hverja setningu.
Hákon stóri, Hákon Stardal, Ól-
afur ponta og Jón Þorsteinsson, voru
alt einkennilegir menn; yoru allir
eiginlega förumenn, þrir hinir fyr-
töldu, voru allir siðprúðir karlar, en
sá síðasttaldi var illræmdur; hræddi
kvenfólk og heimtaði a( því; kann ég
engar sögur af þeim, nema lítið af
Ölafi, og er því slept hér.
Ymsar kímnisögur eru í minnum
hafðar frá mönnum, sem að öðru
leyti voru eins og fólk flest, þannig
mætti nefna Jór, í Múlakoti, var Itjtnn
giftur Guðríði skáldkonu, sjálfur mun
hann verið hafa hagyrðingur, sagði
hann að “munnur Guðríðar sinnar
væri á við snemmbæra kú”. Voru þau
hjón fátæk og áttu fjölda barna, munu
því eigi hafa komist af án sveitar-
styrks; vildi viðkomandi sveitarstjórn
skifta þeim upp, en Jón sat við sinn
keip og vildi ekki; Ieituðu þeir þá
úrskurðar sýslumanns, J. Thóroddsen
á vorþingi, sem þá kallaði nafna sinn
fyrir sig, en þegar sá kærði vildi ei
sansast, kvaðst sýslum. hafa vald til
þess að tvistra heimilinu; þá mælti
Jón: “Það sagði nú Pilatus lika, en
hann laug”, en Jón bjó áfram í Múla-
koti.
Guðmundur í Háafelli og Jón eldri
á Gullberastöðum, voru mátar , og
drykkjufélagar; var þá tizka að ríða
á aðrar kirkjur á sumrum; heimsóttu
þeir hver annan á helgum. Eitt sinn
siðla sttnnud. um sláttinn, að heima-
fólk og húsbóndi ódrukkinn, er hátt-
aðttr á Gullberastöðum, ríður Guð-
mttndttr ölvaður i hlaðið og vill hafa
tal af húsráðanda, en var eigi gegnt,
lét hann þá dynja högg og ókvæða
skammir á bænum, og fór siðan; en
í vikunni eftir var Guðmundi birt
fyrirkall; en þegar á stefnumótið kom
og kæran hafði verið upplesin, sagði
Guðmundur: “Þá hefirðu heyrt það
bölvaður”.
Þórður á Kistufelli. sonur Jóns á
Gullberastöðum, var að ýmsu leyfi
einkennilegur maður, var hann mál-
hreyfinn og skynsamur, varð honttm
jafnan tiðræddast um kvonbænir og
málaferli, hafði hann það fyrir sið, er
hann var gestkomandi, að spenna
greipar um kné, og slá hælttm við
setustokk, var viðlag hans — beinlin.
is, — er hann lýsti gangi dómsmála,
kvað hann þau beinlínis ralla í amtið
og skralla út yfir pollinn; þá var
hæstiréttur í Khöfn.
Em og eftir miðja síðastl. öld, var
almennur drykkjuskapur, sem þá
hvað mest bar á í útreiðum, veizl.
ttnt og réttum, er sú saga ein, sem vel
lýsir aldarhættinum, að í Þinghóls-
rétt hittust bræður tveir, sem vortt
alræntdir drykkju- og islagsjsiála-
menn, að eitt sinn er sló í skærur,
ruddust þeir að réttarstjóra og sögð-
ust krefjast þess, “að innanhrepps.
menn gengjtt fyrir að fljúgast á”.
Sá maður er enn uppi, er Guðmund
ur heitir, alment nefndur Guðmundur
Th., sem virðist skara fram úr öðr-
um, með ósjálfráða orðfyndni, þar
sem maðurinn er eigi talinn að vera
gteindur. Eitt sinn er hann hafði
tekið að sér ráðsmensku á útibúi
^erzlunarstjóra og hafði kvenmann
sér við hönd, sem einnig varð ráðs-
kona á búinu; þegar haustaði, for.
fallaðist konan þar eð hún ól barn;
þóttist þá kaupm. illa svikinn, er hann
hafði verið dulinn þeim ástæðum og
átaldi hann Guðmund’ og spurði með.
a! annars, hvað hann ætlaði að gera
við barnið ? Kvaðst Guðmundur vera
ðð hugsa um að setja það á.
Þá er hann var vinnumaður hjá
embættismanni i kauptúni, vantaði
hann stundum til.ýmsra starfa, svo
sem við hey- og fiskþurk o. s. frv.,
þegar svo húsbóndinn eitt sinn átaldi
hann og sagðist hafa íleitað hans i
allan morgun, sagðist G. vera alveg
hissa að hann skyldi gera það. Svo
dýr maður. Síðar giftist Guðmundur,
var hann þá spurður í glensi, hvernig
í ósköpunum að nokkur stúlka hefði
getað aðhylst hann. “Eg bjó á reka-
jörð”, sagði Guðmundur, sem líka var
satt.
, Kaupmann er Guðm. hafði við.
skifti við og skuldaði eitthvað, bað
hann eitt sinn að lána sér matvöru.
“En nú er ég alveg hættur að skrifa
nokkurn staf, Guðmundur minn”,
sagði kattpm. “Já, það gerir nú ekk-
ert til, það er bara að muna það”,
mælti Guðmundur.
Keyrslumaður var hann í kauptúni,
og seldi þorpsbúum áburð undan hest
um sínum; er hann kom i hús heldra
fólks, var hann ámintur um að þvo
sér, þvi þrifinn mun hann eigi hafa
verið um of; bar svo eitt sinn við,
er hann kom í hús embættismanns,
er hafði' ámint hann — að hann falar
at hopttm tað til áburðar, varð Guð-
mttndi þá að orði: “Það fer svo að
ég má fara að þvo mér.”
Eitt sinn er hann ætlaði meðreiðar-
maöur i ferðalag; hafði hann hor.
aða hryssu til fararskjóta; svaraði þá
einhver í hópnum til, að “fjanda af
þvi að truntan gengi laus þangað er
fara ætti”. Sagði þá Guðmundur,
að “hún þvrfti þess ekki, því hann
ætlaði að sitja á henni.”
Prestur húsvitjar hjá Guðmundi, en
kona hans, sem er eitthvað veikluð á
geðsmunum, var ein heima; hittir
klerkur G. rétt á eftir, á götunni og
kveðst hafa veri^ að húsvitja hjá
honurn, en eigi hefði sú gamla verið
hýr í horn að' taka. Kvað Guðmundur
þá “að annað væri lakara við hana
skinnið’, Iheldur en 'hvað hún \feri
lauslát.”
Margar fleiri sögur eru hafðar eftir
Guðmundi, sem sýna orðhepni hans
og fyndni, en þetta sýnishorn er lát-
ið nægja hér; munu. Islendingar, ef til
vill vera samanborið við mannfjölda
með orðhögustu þjóðum, veldur þar
um, að þeir eru fremur léttlyndir og
að skáldið er ofarlega í mörgum
þeirra; væri hægt að semja stóra bók
líks efnis, sem er litt tæmanlegt; kem-
ur mér í hug smásaga að lyktum í
þetta sinn: Tveir menn voru að
þrætast á um smiðagrip, sem annar
þeirra hafði smíðað, og var að hæla,
en hinum virtist annað, og sagði um
handlægni smiðsins, að hann hitti ald-
rei á blettinn sem hann klæjaði á”.
Er hægt að koma mótsetningunni í
ákveðnari búning?
Þ. á G.
Skemtanir í
sveitum.
ir skemtunum, og leitað úr fámenn.
inu í fjölmennið. Frjálsræði, glaum-
ur og gleði hefir öldum saman heill-
að unga og gamla. Þetta sannar saga
þjóðanna á öllum timum. Má í‘ þessu
sambandi nefna Rómverja fyr á öld-
um, Forn.Grikki og enn fleiri. Og
í raun og veru gildir þetta um þorra
manna, hvar sem er á hnettinum.
Jafnvel villimennirnir, hvar sem þeir
fyrirfinnast tíðka skemtanir og leiki.
Þegar menn hætta að geta glaðst
með glöðum, er “Hfið eðli sínu fjær”.
Hér á landi hafa menn frá elstu
tímum skemt sér og leikið á ýmsan
háttt. Nægir því til sönnunar að
benda á Fornsögurnar okkar. Geta
þeir sem vilja lesið um það í þeim
eða þá Gullöld lslands eftir Jón Að-
ils, sagnfræðing.
Helstu skemtanir fornmanna voru
íþróttir, er miðuðu að því að gera
menn hrausta og harðfenga. Þá tíðk-
uðust glímur, knattleikir, sund hlaup
og skotfimi. (Sjá lþróttir fornmanna
eftir Björn Bjarnarson frá Viðfirði).
En fornmenn ræktu og aðrar skemt-
air, svo sem' tafl og sagnaskemtun
eða að segja sögur. — Hestaötin þóttu
og þjóðleg skemtun.
i Þegar Söguöldinni og Friðartíma-
| bilinu lýkur, taka að vísu við aðrir
tímar, en mennirnir halda áfram að
skemta sér við ýms tækifæri. Það má
að vísu vel vera, að minna hafðverið
, um gleðskap og skemtanir á Sturl-
ungaöldinni og 14. öldinni heldur en
i áður var og siðar gerðist. Um það
i get ég þó ekkert fullyrt, en dreg það
af líkum, flokkadráttum, illindum,
svikum og hryðjuverkum Sturlunga-
aldarinnar og harðindum og ýmsu
mótdrægu er landsmenn urðu að þola
i á 14 öld. — Sturlunga getur þó um
j jfjölmennar Samkomur og iburðar-
j miklar veizlur á þeim tima, samfara
glaumi og gleði.
Hitt er víst, að síðar á öldum tíðk-
uðu landsmenn ýmsar skemtanir, bæði
i sambandi við stór gleðimót og heima
hjá sér, þótt það væri nokkuð með
öðrum hætti en á Gullöld íslendinga.
Mætti þar, meðal anrtars minna á
, Vikivakadansana eða gleðisamkom-
urnar, sem áttu sér stað hér meir og
minna, ffá þvi á síðaiji hluita 16.
aldar og fram á 18. öld. Þá hafði og
á þeim timum flust til landsins sægur
af allskonar útlendum leikum, er fólk
notaði mikið sér og öðrum til skemtun
ar. Gömlu íþróttirnar, sumar voru
þá heldur ekki aldauða, þótt minna
•kvæði að þeim en á Söguöldinni.
A stæðuna til þess hvað íþróttun-
um hafði hnignað og hvað lítið kvað
að þeim á 16., 17. og 18. öld, telur
Ólafur Daviðsson vesöld og volæði
landsmanna á þeim tima, baráttu bisk-
upa og klerka gegn íþróttum og skemt
únum vfir höfuð, og að íslendingar
voru þá farnir að apa eftir útlendum
siðum og útlendum skemtunum. Viki.
vakarnir eða gleðir voru þá í algleym
ingi, og höfðu kennimenn kirkjunnar
ýmislegt við þá “gleði” að athuga.
Voru þeir tíðast haldnir framan af
vetri í skammdeginu og einu sinni til
þrisvar á ári. Vikivakasamkomurnar
voru oftast bundnar við viss heimili,
þar sem húsrúmið leyfði slíkar sam-
komur.
Á Snæfellsnesi voru nafnkunnastar
Stapagleðin, Ingjaldshólsgleðin og
Jörfagleðin i Haukadal í Dalasýslu.
Auk þessara bæja eru og fleiri bæif
nefndir, svo sem Munaðarhóll á Snæ.
fellsnesi, Eyvindarmúli i Fljótshlíð,
Skálholt, Efra-Sel í Hrunamannahr.,
Flankastaðir á Miðnesi, Þingeyrar o.
s. frv. — Af öllum þessum gleðistöð
um er líklega Jörfi í Dalasýslu eða
Jörfagleðin kunnust.
i Þeir, sem vilja fræðast um Viki-
vakana eða þessa gleðifundi og um
útlendu leikana er hingað bárust fyr
á tímum og enn eru viða kunnir,
[ geta lesið um það í fræðasafni þvi,
er nefnist: íslenzkar gátur, Skemtan.
ir, Vikivakar og Þulur, er þ£r söfn.
uðu Jón Árnason og Ólafur Davíðs-
son, en Bókmentafélagið gaf út á ár-
unum 1883—1903.
Annars var það nú ekki tilgangur
minn að rita hér söguágrip af sveita.
skerrrtununum áður fyr eða lýsa þeim.
En mér hafði dottið í hug að minnast
oiurlítið á skemtanir fólks í sveitun-
um á síðasta fjórðungi aldarinnar
sem leið og bera það saman við það,
sem nú gengur og gerist.
fólkinu, að hér, áður fyr, hljóti að skeintun. Bar einnig við, að í sam.
hafa verið dauft í 'sveitinni og fátt bandi við brennurnar væri blysför og
um gleðskap eða skemtanir.
Það er nú svo hvert mál sem það
er virt.
En skemtanirnar í gamla daga
voru með öðrum hætti en nú á sér
stað. Og nær er mér að halda, að
unglingarnir og ungt fólk yíir höf-
uð, haft unað betur |hag jsínum í
sveitunum þá en það gerir nú. Reynsl
an virðist og benda á, að svo muni
vera.
Menn gerðu þá ýmislegt sér til
gamans ekki síður en nú, komu sam-
an til leika, iðkuðu íþróttir súngu og
kváðu o. s. frv. Margar skemtan-
irnar voru þá hinar sömu og nú,
nokkrar eru fallnar úr sögunni og
aðrar komnar í staðinn. Valda því
breyttir tímar og breytt tizka. Hinu
get ég ekki neitað, að mér finst, að
álfadans. Það þótti nú unglingunum
matur í lagi.
1 sjóverum austanfjalls og við
' Faxaflóa söfnuðust menn saman, á
vertiðinni, úr sveitunum að austan,
úr Borgarfirði, Dalasýslu og norðan
yfir heiðar. 1 landlegum æfðu menn
þar glímur og ýmsa leika, jafnvel
hlaup og stökk. Þá glímdu menn
vanalega í bændaglímuin. Með sjó-
| mönnunum bárust svo glímurnar og
' leikarnir upp til sveitanna. ÍUngir
{menn og framgjarnir gengust fyrir
•því endrum og sinnunt að haldnar
j voru bæmlagiímur. Eftir messu á
j sunnudögum bar það og við að far-
ið var í glímu, og hneikslaðist enginn
á því.
j Inniskemtanir að vetrinum .— á
sunnudögum og um hátíðir — voru
skemtanirnar i sveitunum fyrir 40_'he1sfar: spil, tafl og ýmsir leikar. -
50 árum hafi að sumu levti verið þjóð
legri en nú gerist. En um þetta eru
nú sjálfsagt skiftar skoðanir.
Skemtisamkomur í stórum stil voru i
Spil voru almenn skemtun. Qg víða
var það jafnvel föst regla að vaka
við spil að minsta kosti eina nótt um
hátíðir. Menn spiluðu alkortj fyrst
þá fátíðar. Þó bar það við, að fólk 1 þega!' ég. man eftir’ en svo kom
kom saman úr sveitinni, einkum
unglingar, á sumardaginn fyrsta, til
að skemta sér. En ella átti það sér
alment stað, þar sem ekki var mjög
strjá.lbygt, að fólk af næstu bæjum
dró sig saman um stórhátíðirnar, —
jól og páska — til að spila eða Ieika
sér á annan hátt. Yfirleitt voru
skemtanirnar meira bundnar við heim
ilin en nú tiðkast. Heimilin voru
arinstaður skemtananna. Útiskemtan.
ir að vetrinum voru skautaferðir,
skíðahlaup og svo ýmsir leikar. —
Skautaferðir tíðkuðust mikið. Það
var nálega föst regla, ‘þegar skauta-
svell var, að fara á skautum í rökkr.
vistin” til sögunnar og útrýmdi því.
Auk þess var spilað “pukk” og það
var uppáhaldsspil, einkum vegna þess,
að það gátu svo margir tekið þátt í
þvi. En oft fylgdi því spili
glaumur og glaðværð. Einnig
spilaði fólk laumu, svarta-Pétur,
kött, gosa, hund o. s. frv. Af tveggja
manna spilum voru algengust marias,
kasíná og “pikkit”. — “Lhombre” sá
ég ekki spilaðan fyr en löngu seinna.
í minu ungdæmi sá ég aldrei spil-
að “upp á peninga”. En í “pukki”
og “ketti” höfðu menn kvarnir- og
glerbrot í peningastað.
Af leikjum innivið má nefna ýmsa
pantaleika, sem enn þekkjast og eru
inu a hverju kveldi. Aðallega voru oft um hönd haffiir SVQ sem j6Ia.
það karlmenn er léku sér á skaut- jeik og fleiri slíka smáleika. Og með.
um. Unglingar 8 10 ára rendu sér ferðin á þeim var mjög svipuð því
á leggjum. Það gerðu og stúlkurn- sem nú gerist. Marga kossa reyndu
ar einnig stundum. En fáar kunnu þeir að forðast, er dænidir voru til
þær á skautum í þá tíð. þeSg telja stjörnur.
Þar sem voru góð skautasvell,, Þegar fólk kom saman á hátíðum
hópuðu menn sig saman af næstu og endranær, var oft sungið og
bæjum, bæði á kvöldin, í góðu veðri. sungið hátt. Þar sem lítið var um
og eins á sunnudögum. Var þá oft framhýsi eða stofur á bæjum og
“glatt á Hjalla”, sungið og kveðið, gamla fólkið þoldi ekki hávaðann inn
og farið jafnvel í eina “bröndótta”.
iSkíðaferðir tíðkuðust ekki svo
neinu næmi á Suðurlandi, enda sjald-
an skíðafæri. Hinsvegar voru þær
í baðstofum, var ekki í önnur hús
að venda en — fjósin. Það var,
þegar svo bar undir, notað fyrir
söngskála, og “fussaði” enginn við
almennar norðanlands og .vestan, og því. Og blessaðar kýrnar létu sér
eru það víða enn. Þar iðkuðu menn þetta vel lika og gerðu enga athuga-
skíðahlaup sér til gagns og gamans. sernd.
Á Norðurlandi hafa verið og eru 1 sambandi við skemtanirnar t
enn nafnkendir skíðamenni. Meðkil sveitunum á vel við að geta um brúð-
þeirra var sá góðkunni maður, Einar kaupsveizlurnar. Þær voru oft fjöl-
B. Guðmundsson, á Hraunum í Fljót- mennar á þeim tima. Það þótti ekki
um. ' mannmörg veizla, hvað ekki voru
•Skiðahlaup hafa þó ekki svo telj- 80—100 manns i henni. Og stundum
andi sé. verið æfð hér sem íþrótt að hevrðist getið um veizlur, þar sem
sið Norðmanna, þótt við eigum marga hoösgestimir voru 120 15(^ rpanns
færa skíðamenn.
Leikar þeir, sem tinglingar og ungt
og jafnvel þar yfir.
En flestar þessar veizlur voru nú
fólk hafði ttm hönd, helst á samkom. ekki 1 raun og veru skemtilegar. Það
var tiðast ofmikið drukkið til þess og
um, t. d. á sumardaginn fyrsta og við
kirkju stöku sinnum, voru: skessu-
leikur, kongsleikur, höfrungahlaup o.
s. frv. Þá gerðu ntenn það einnig
oft að gamni sínu, hver heima hjá
sér, eða, ef fundi fleirra manna bar
það spilti kostunum. En annars var
það söngur, sem helzt var haft til
skemtunar. Og þegar menn gerðust
ölvaðir, voru hljóðin ekki spöruð og
þóttist sá mestur maðurinn, er hæst
„ ....... , , , gólaði. — Einstöku menn spiluðu eða
saman, að fla kott, fara í gegnum ..........
.,,, . , . ... , ,, . ofurhti® a skemtanir folks t sveitun-
sjalfa sig, sækja smjor í strokk, reisa
mann frá dauða og fara í skjaldborg.
Á gamlárskvöld eða þrettánda
höfðu margir brennur og þótti góð
sögur voru sagðar. Um dans var þá
ekki að ræða.
Framhald.
I.
Inngangur.
Frá aldai öðli hefir fólkið, bæði
hér á landi og annarsstaðar, sókst eft-
II.
Skcmtanir fyrrurn.
Mér hefir skilist stundum á unga
ÞJER SEM NOTIÐ
TIMBUR
K A U P I Ð A F
The Empire Sash and Door
COMPANY LIMITED
Birgðir: Henry Ave. Eaet. Phone A 6356
Skrifstofa: 5. Gólfi, Bank of Ramilton
VERÐ GÆÐI ÁNÆGJA.
KOL! - - KOL! *
f
f
❖
HREINASTA og BEZTA TEGUND KOLA.
Bæði til HEIMANOTKUNAR og fyrir STÓRHÝSI.
Allur flutningur með BIFREIÐ- .
Empire Coal Co. Limited
Sími: N 6357—6358 603 Electric Ry. Bldg,
T
f
f
❖