Heimskringla - 09.09.1925, Side 4

4. BLAÐSlÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 9. SEPTEMBER 1925.
...... "
Hdmskríngla
< StofnnQ 1886)
Keaiar (It A hverjnm mltlTlkadeffL
EIGENDUR i
VIKING PRESS, LTD.
853 o* 855 SAKGEXT AVB., WINNIPEG.
Talilml: N-6537
VertJ blaBslns er $3.00 árgangurinn borg-
ist fyrirfram. Allar borganir sendist
THE VIKING PHJESS LTD.
SIGPÚS HALLDÓRS írá Höfnum
Ritstjórl.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
V’tnnftnkrlft (II blattilnR:
THB VIKING I'ItESS* I.td., Box 3105
l'tnnAwkrlft tll rllHtjftrnna:
BDITOIt IIEIXSKItlNGLA, Box 3105
WINNIPEG, MAN.
“Heimskringla is publlshed by
The Vlklnc: Prewn Ltd.
and printed by
CITY PRINTING <t I'UBMSHINO CO.
853-855 Sarcrent Ave., Wlnnlpegr, Man.
Telephone: N 6537
^ " ' .........................' .....-----
WINNIPEG, MAN., 9. SEPTEMBER 1925
Sir Adam Beck.
Aðfaranótt sunhudagsins 16. ágúst, lézt
Sir Adam Beck, að heimili sínu í London
í Ontariofylki.
í>ar hneig mæringur til moldar, og
meiri þjóðþrifamaður en aðrir menn í
Canada um hans daga. Hann var höfði
hærri en alt fólkið, einn af fáum í ver-
öldinni svo vaxinn. Framkvæmdaþrek
hans var jafnöflugt og hugsjónir hans
voru glæsilegar.
Slíkum mönnum er þarflaust að reisa
minnisvarða úr málmi eða steini. Sir Ad-
am Beck reisti sér tröllaukinn minnis-
varða með þjóðnýtingu Niagara-rafvirkj-
unarinnar.
Aðeins 19 ár eru liðin síðan Sir Adam
Beck lagði fyrir Ontarioþingið frumvarp
til laga um að koma á fót rafvirkjun með
vatnsorku frá Niagara, og skyldi það
fyrirtæki vera fylkiseign. Margir höfðu
megnustu ótrú á þessu fyrirtæki. Þó var
hann skipaður formaður rafvirkjunar-
nefndarinnar í Ontario, og trúað fyrir
því að hefjast handa. En Whitney for-
sætjisráðherra bað hann þess lengstra
orða, að fara ekki ógætilega; muna það,
að 6,000,000 dalir væri það ítrasta, sem
stjórnin gæti hugsað sér að leggja af
mörkum til þessa fyrirtækis, er margir
héldu að myndi hjaðna sem loftbóla.
Árið 1910 lét Ontario Hydro-Electric
tíu sveitarfélögum raforku í té. Nú fá
386 sveitarfélög raforku til allra hluta hjá
þessu mikla fyrirta^ki. Miljónirnar sex
eru orðnar að $286,000,000 höfuðstól, og
Ontariofylki á langstærstu rafvirkjun í
veröldinni.
Mikið er að koma þessu í verk á 19 ár-
um. Slíku afkasta ekki aðrir en afburða-
menn að dugnaði og hagsýni, enda þótt
engri verulegri mótstöðu sé að mæta.
En hér mun hafa verið alt öðru máli að
gegna. Víða í heiminum eru menn lítt
trúaðir á samvinnu stétta á meðal í þjóð-
félaginu, og eru þó næg dæmi og degin-
um ljósari, um yfirburði þeirrar stefnuj
ef menn nentu að kynna sér sum, eins og
t. d. samvinnu bænda í Danmörku, eða
að skilja önnur, eins og t. d. “trust’‘-sam-
vinnuna í Bandaríkjunum. Enn færri eru
trúaðir á ríkisrekstur, en á samvinnu,
sem staðbundnari er.
Hér í Canada er tala þeirra manna ekki
geysi há. Og því síður mun hún hafa
verið það fyrir 20 árum. Því má geta
nærri, að skilningarvit • margra hafi verið
frekar sljó í fyrstu á sýnir draumamanns-
ins. Og enn fleiri hafa verið efablandn-
ir. Og þegar svo við bætist sá harð-
snúni hópur manna, sem af síngirni eru
andstæðir ríkisrekstri, þá er það engin
spaks geta, að kalt hafi andað að ný-
græðingnum í skjóli Sir Adams Beck.
Enda segja kunnug blöð, nú, er hann er
látinn, mikið um þá andúð, er Ontario
Hydro-EIectric hefir mætt. Það hefir
verið reynt að draga fyrirtækið inn í
stjórnmál; það hefir á margvíslegan hátt
verið reynt að hamla þroska þess, af inn-
lendum mönnum, og stóreignafélög í
Bandaríkjunum hafa reynt að hnekkja
því, með aðstoð hinnar miklu lærdóms-
stofnunar í Washington: The Smithson-
ian Institute.
En svo var mikið stórsýni Sir Adam
Beck’s, trú hans, kjarkur og hagvirkni,
að hann fékk öllum árásum hrundið. —
Hann sannaði að þjóðeign er þjóðheill.
Hann sannaði í verkinu tilgátu ýmissa
mestu hagfræðinga veraldarinnar, að
þjóðræksla getur verið mikilvirk, hagvirk
og ágóðavænleg. Og með líferni sínu
og starfi sannaði hann, að menn geta
verið jafn hagsýnir, dyggir og fram-
kvæmdarsamir í þjónustu hins opinbera,
eins og þegar menn vinna sér sjálfum.
Og um þetta síðasttalda atriði er ekki
minst vert hér í Ameríku, þar 'sem svo
margir eru vantrúaðir á það, að æðri
starfsmenn hins opinbera hlynni ekki að
minsta kosti eins vel að sínum eigin hag
og þeirra stofnana, er þeir veita forstöðu.
Þegar æfisaga Sir Adam Beck’s verð-
ur skráð, er sennilegt að menn lesi hana,
sem sé hún svipuð æfisögum fjölda
margra |annara sjálfsdáðamanna, t. d.
John D. Rockefeller. En þar er sá mun-
ur, og þeim mun betri og merkari borgari
er Sir Adam Beck, að hann notar ekki
framkvæmdaþrek sitt, hagsýni og hug-
myndaflug, til þess að raka fé að sjálf-
um sér.
Hann var iðnrekandi í London, Ont-
ario, bjó til spónfjalir og vindlakassa, og
hafði ekki mikið um sig.
En hann sá að iðnrekstri og framtíð
Ontariofylkis stóð hætta af því að vera
háð kolaframleiðslu í Bandaríkjunum.
Hann sá að hjá því var hægt að komast
með aðstoð “hvítu” kolanna, heljarafls-
ins í flugfalli Niagara-fóssins. En reynsla
hans og þekking hafa sannfært hann um
það, að raforkan, þessi almenna nauð-
synjavara, var ekki vel komin í höndum
stórgróðamanna, brezkra, canadískra eða
i amerískra. Hér var um almenningsheill
að tefla. Og stórgróðamenn gætu ekki
nefnst því nafni, eins og það nú er skili*
ef þeir væru sífelt á verði um almenn-
ingsheill. Sir Adam Beck hefði getað
rakað miljónum í sinn vasa, og fárra ann-
ara manna, ef hann hefði breytt sam-
kvæmt síngirni, en ekki sannfæringu. En
hann áleit að þetta fyrirtæki ætti að vera
almenningseign; ætti að vera þjónustu-
andi almennings, en ekki Aladdinslampi
sérdrægra einstaklinga.
Það er vert að geta þess, að þessi ágæti
talsmaður þjóðeignar; skotspónn margra
auðvaldsmanna, taldi sig hvorki td
verkamanna eða jafnaðarmanna. Hann
sat á fylkisþingi í mörg ár, sem íbalds-
maður (conservative). Glæsileg sönnun
þess, að mann ber að dæma samkværnt
verkum, en ekki játningu. Nú spyr eng-
inn eftir því, hvaða flokki Jón Sigurðsson
eða Abraham Lincoln hafi verið áhang-
andi. Og það er ekki nóg, í þessu landi.
frekar en. annarsstaðar, að kallast frj ils-
lyndur, til þess að vera meiri umbóta-
maður en aðrir menn. Það er um að
gera að vera það.
Sir Adam Beck verður aldrei mældur
á flokks-alin. Hann var Gulliver í Puta-
landi aðgerðalítils fiokkarígs. Við hugs-
unina um æfistarf hans koma manni ó-
sjálfrátt í hug orðin sem Tegnér leggur
Sandels í munn um Svein Dúfu:
“Þetta er að kunna vel til vígs
og vera lands síns hnoss.”
Kirkjuvígsla í Árnesi
Sunnudaginn 23. f. m. var hin nýja
kirkja Sambandssafnaðar í Árnesi í Nýja
Islandi vígð. Hefir söfnuðurinn komið
kirkju þessari upp á þessu vori og má það
þakka dugnaði prestsins, séra Eyjólfs J.
Melan, og forstöðunefndarinnar. Húsið
er mjög myndarlegt, rúmar milli 150—
200 manns, mun það eins dæmi í sðgu
íslenzkra safnaða hér, að kirkja þessi var
skuldlaus um leið og henni var lokið.
Hefir safnaðarfólk lagt þar vel af mörk-
um. Má meðal annars geta þess að hr.
Sigurjón Jónsson í Odda, gaf lóðina, sem
kirkjan stendur á, auk þess sem félags-
menn aðrir lögðu til álitlegar fjárupp-
hæðir.
Vígsluhátíðin byrjaði kl. 2. e. h.. Séra
Rögnv. Pétursson frá Winnipeg flutti
vígsluræðuna, en séra Eyjólfur J. Melan
stýrði guðsþjónustunni, óg lýsti vígslu
Séra Magnús J. Skaptason flutti bless-
unarorðin við messulok.
Að lokinni vígsluathöfninni var öllum
gestum safnaðarins boðið til snæðings.
Borð voru reist sunnan við kirkjuna og
sezt til kvöldverðar þar undir berum
h»mni. Veðui var hið fegursta alt ti!
kvölds.
Yfir tvö hundruð manns voru þarna
saman komnir, frá Winnipeg, Hnausum,
Gimli og íslenóingafijóti.
Hjartanlega óskar Heimskringla söfn-
uðinum til hamingju með hina nýju kirkju
sína, og alla framtíðarstarfsemi.
RæÖa
flutt af hr. Stcphcn Thorson, í hciðurssamsœti
fyrir Einar H. Kvaran rithöfund, og frú Gíslínu
Gísladóttur Kvaran.
Herra forseti! Kæru heiöursgestir.
Háttvirta samkoma !
Þig hafið öll heyrt nefndan brag; bæjarbrag,
sveitarbrag, sýslttbrag, sem ’ gat orðið þjóðerni.
Þessi heimilisbragur myndaðist vanalega þannig,
að einhver af heimilismönnum hafði það vald
eða áhrif, á hitt heimilisfólkið, að það hegðaði
sér eftir hans vilja. Eg þekti t. d. eitt heimili
á Alftanesi í Gullbringusýslu, þar sem hirðusemi
og reglusemi var sérstakur bæjarbragur. Þar
var margt heintilisfólk, og enn fleiri sjómenn, á
vetrar- og vorvertíðunt. Og það vildi oft bregða
við, að sjómenn væru hirðulausir, sumir hverjir,
með afla, veiðarfæri eða sjóklæði. En húsbónd-
inn á þessu heimili var framúrskarandi reglu-
og hirðuntaður. Og ef hann leit einhversstaðar
snærisspotta, sjóvetling eða þorskhaus, þar sent
hann áleit að þessi hlutur ætti ekki að vera, þá
linti hann ekki láturn, fyrri en hann fann eig-
andann að þessum hlutum og setti svo duglega of-
an í við hann fyrir hirðuleysið, að eigandinn kauj
það helzt, að slíkt kæmi ekki fyrir affur. í einu
orði sagt, hver maður, sem komst á þetta heim-
ili, varð hirðumaður,' í skemri eða lengri tíma.
Þessi bær hét HJið, og var ýmist kallað Kristjáns-
Hlið eða Stóra-Hlið, og húsbóndinn var Kristján
Matthíassen.
Svo þekti eg heimili upp til Hreppa. Það
heimili var ekki að neinu leyti frábrugðið öðr-
um heiniilum í hreppnum, svo sögur fari af.
Þangað vistaðist einu sinni unglingspiltur, bezta
vinnuhjú, duglegur til verka, lagvirkur og lund-
góður, en hann hafði einn ókost eða kost, hvort
sem þið viljið kalla það: hann var hæðinn með
afbrigðum. Hann byrjaði strax að hæða heim-
ilisfólkið, hÚ9bændur og vinnuhjú. Það kunni því
fremur illa fyrst, en þegar hann fór að hæða
alla aðra, sem komu; prestinn og konu hans,
hreppstjórann og konu hans, beiningamanninn
og förukerlinguna, þá fór það að sætta sig við
það, og leið ekki á löngt/J unz alt heimilisfólkið
var orðið jafnhæðið honum. Unglingspiltur á
næsta bæ Iagði mikið lag sitt við þenna mann.
Hann lærði fljótt af honurn hæðnina, og kendi
hana heimilisfólkinu á sínum bæ. Þessi .piltur
átti unnustu á þriðja heimilinu; hann gerði hana
hæðna, hún gerði alt heitnilisfólkið á sínum bæ
hæðið. Þarna voru þrjú heimili í sveitinni,
hvert hjá öðru, þar sem hæðni varð heimilis-
bragur, og óvíst hvað það hefði farið langt, ef
önnur atrjði hefðu ekki unnið þar með.
Á þessuni sögum getum við séð, hversu mikil
áhrif eipn maður getur haft. Það gat enginn
komist í námunda við Kristján Matthíassen á
Stóra-Hliði, án þess að verða reglumaður, og
enginn gat komist í kynni við þenna hæðna
mann, án þess að verða hæðinn.
Líklegast er það, að engin persóna sé að öllu
leyti áhrifalaus á aðra. En það er mjog mis-
munandi, hvað menn eru áhrifamiklir og á-
hrifagóðir. Eg hygg að! áihrifastraumar frá
hverjum einstakling séu aðallega þrennskonar.
Fyrst, hin persónulegu áhrif. Þau eru oft djúp,
og oft hulin almenningi. Annar áhrifastraum-
urinn er það, sem um þá er sagt; og þriðji á-
hrifastraumurinn er það, sem þeir hafa sagt eða
gert. Eg veit ekki, hvort þarf að koma með
dæmi. Þó vil eg geta þess, að allir þessir áhrifa-
straumar munu hafa runnið frá persónunni Jesú
frá Nazareth. Persónulega hefir hann verið á-
hrifamikill; sama gegnir um það, sem um hann
hefir verið sagt, og eins það, sem hann sagði
sjálfur. Öðru máli er að gegna með Pál frá
Tarsus. Mér er ekki kunnugt, að það, sem um
hann hefir verið sagt, hafi haft nein sérstök
áhrif á heiminn. Aftur hafa persónuleg áhrif
hans verið afarmikil, og vafasamt, hvort nokkur
rit eins manns hafi haft meiri áhrif á heiminn,
en þau, er Pál! hefir ritað.
Þetta niinnir mig á einn íslenzkan mann, sem
mér er ekki kunnugt um, að hafi haft nein sér-
stök persónuleg áhrif, og ekki heldur, að það,
sem um hann hefir verið sagt, hafi haft nein
sérstök áhrif; en liklega hefir sá maður haft
meiri áhrif á íslenzka þjóð, með þvi sem hann
sagði, en nokkur annar maður, síðastliðin 250
ár. Það er sálmaskáldið, séra Hallgrímur Pét-
ursson.
Ahrifin, sem Passíusálmarnir hafa haft á
íslenzka þjóð, stafa ekki eingöngu frá því, sem
sagt er í þeini, heldur líka, eða máske meira af
þvi, hvernig það er sagt. Tveir prestar hafa lagt
út Passíusálmana í lesmál. Mér vitanlega hafa
þær bækur ekki verið gefnar út, néma einu sinni.
En Passíusálmana er búið að gefa út oftar en
þrjátíu sinnum. Og vegna hvers? Vegna þess,
að það er andrikur skáldskapur. En það er
enginn skáldskapur í Pislarþönkunum eða Vig-
fúsarhugvekjum, og því hafa þær ekki verið
gefnar út nema einu sinni.
Þetta leiðir oss til að álíta, að skáldin séu
áhrifamestu niennirnir, enda vitum við það, að
svo er meðal okkar Islendinga. Eggert Ólafsson,
Jónas Hallgrimsson og fleiri, sem eg hefi ekki
tíma til þess að telja upp, hafa haft feikilega
mikil áhrif, hæði með þvi að hreinsa málið, auka
fegurð, og með ýmsu öðru.
Vegna þess að eg hefi ennþá aðeins talið upp
ljói|skáld, er ekki óliklegt, að þpð
imyndið ykkur, að eg áliti þau áhrifa-
mestu skáldin. Samt er því ekki svo
varið. Skáldskapur er á ýmsa !und.
Mertn eru tónskáld, Ijóðskáld, leik-
ritaskáld og sagnaskáld. Eg hygg að
hinn síðasttaldi skáldaflokkur sé á-
hrifamestur. Eg bið ykkur að
hneykslast ekki á því, sem eg segi
næst, nefnilega þvi, að hinn mesti
kennimaður heimsins kendi mikið með
skáldsögum. Dæmisögur eru ekki
annað en skáldsögur, og góðar skáld-
sögur ekki annað en dæmisögur. En
eins og það er sannleikur, að enginn
gat verið til heimilis hjá Kristjáni á
Stóra-Hliði, án þess að verða fyrir
áhrifum hans, og enginn gat verið
samferða hæðna manninum, nema að
verða einnig fyrir áhrifum hans, eins
er það einnig sannleikur, að þær per-
sónur, sem skáldin leiða fram á
sjónarsviðið i sögum sínum, hafa
lika áhrif á Iesandann og áheyrand-
ann. Hvort áhrif sögunnar verða
góð, eða gagnstætt, er að öllu leyti
komið undir því, af hverjum sagan
er, og hvernig hún er sögð. í hinu
mesta söguskáldverki, sem heimurinn
hefir eignast, “Auðnuleysingjarnir”,
eftir franska söguskáldið Victor
Hugo, byrjar höfundurinn á því, að
leiða tvo menn fram á sjónarsviðið:
biskupinn Myriel og galeiðuþrælinn
Jean Valjean, mjög göfuga “char-
acters’’. Sagan er aðallega af gal-
eiðuþrælnum, en aðeins fyrsti kafl-
inn segir frá biskupnum, sem hefir
einhvern fegursta “character”, sem
hægt er að hugsa sér. Þegar fyrsta
kaflanum er lokið, er biskupinn
nefndur á nafn aðeins þrisvar eða
fjórum sinnum í allri bókinni. En
sögninni um hann í 1. kapítulanum,
er þrykt svo djúpt inn i huga lesand-
ans, að hann yfirgefur hann aldrei,
alt að enda bókarinnar, eða sú var
mín reynsla. Mér er óhætt að full-
yrða, að eg hefi Iesið “Auðnuleys-
ingjana” eftir Victor H'ugo, að
minsta kosti fjórum sinnum oftar en
nokkra bók, sem eg hefi átt, og bisk-
upinn Myriel fylgdi mér altaf. Hann
var með mér í veitingakránni hjá Mr.
og Mrs. Thénardier, og hann fylgdi
mér inn til ræningj^nna, sem voru t
félagi með Boulatrelle; hann fylgdi
niér um galeiðurnar i Toulon, inn í
réttarsalinn i Arras, og um saur-
rennurnar í Paris.
— Svo skal eg taka dænii af ann-
ari sögu, sem fer í gagnstæða átt.
Þið kannist flest við söguna “Sælir
eru einfaldir”, eftir Gunnar Gunnars-
son. Sagan byrjar á að segja frá
göfugmenni, Grími lækni Elliða-
grinii, en lesandinn finnur undireins
að sagan er ckki af honum. Þegar
lesandinn hefir lokið við tvær eða
þrjár blaðsíður, þá finnur hann að
sækir að honum. Og það er ill að-
sókn. Hann finnur, að aðsóknin er
á undan varmenni. Og varmennið
kernur í persónu Páls Einarssonar.
Og sagan er af honum Páli Einars-
syni. Undireins og hann er leiddur
frani á sviðið t sögunni, þá festir
hann sig svo á lesandanum, að hann
getur ekki losast við hann söguna á
enda.
Eg skal henda á aðra íslenzka
skáldsögu. Saga, sem hefir verið í
taisverðu afhaldi meðal íslendinga,
bæði vegna þess að hún er vel sögð,
og ekki síður vegna hins, að hún er
ein af elztu skáldsögunum, sem við
eigum. Það er “Maður og kona”,
eftir Jón Thoroddsen. Sagan er
ckki af Hlíðarhjónunum, eða af Sig-
rúnu fósturdóttur þeirra, og ekki
heldur af honum Þórarni. Sagan er
af honunt séra Sigvalda, og séra Sig-
valdi fylgir lesandanum söguna á
enda.
Hvorum flokknum tilheyra nú sög-
ur heiðursgestsins okkar, hr. Einars
Kvarans? Það er takmarkaður tími,
sem eg hefi hér í kvöld, svo eg hlýt
að minnast aðeins á fáar. Og er
þá fyrst að minnast á “Ofurefli” og
“Gull”. Sagan er ekki af honum
Þorhirni Ölafsisyni kaupmanni, eða
af honum Ásgrimi Bjarnasyni. Sag-
an er af honum séra Þorvaldi og
Ragnhildi dóniaradóttur; af haráttu
þeirra; af þolgæði þeirra, hugrekki
og sigri. Ihugum “Sambýli”. Sag-
an er ekki af “hákarlinunt”. Hún
er af frú Finndal, lækninum og
“Lilla bróður”. Og ekki má gleyma
“Sögum Rannveigar”. Rannveig er
með göfuglyndustu manneskjum,
sem hægt er að hugsa sér. Það má
jafna henni við biskupinn Myriel í
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
“Auðnuleysingjunum”. Hvort hald-
ið þið nú að sé hollara, að vera í
félagsskap með biskupnum Myriel,
galeiðuþrælnum Jean Valjean, séra
Þorvaldi og Ragnhildi dómaradóttur,
frú Finndal, lækninum, “Liila bróður”
og Rannveigu, eða með honum Páli
Einarssyni og séra Sigvalda? Eg
læt ykkur svara því. Þið svarið því
fyrir ykkur sjálf.
Það er ekki sízt fyrir hinn innilega
hlýleik, sem kemur frani í öllum sög-
um herra Einars Kvaran, að sögur
hans eru svo hugnæmar. Eg veit það
ekki; enginn hefir sagt mér það; en
grun hefi eg um það, að hann hafi »
hyggju rita eina stóra skáldsögu
enn. Það er ósk okkar allra og von,
að honum megi endast aldur til þess
að rita þær margar.
En hvaða áhrifum hefir hr. Ein-
ar Kvaran orðið fyrir, að þessi htý-
leiki og innileiki gengur sem rauður
þráður í gegnum atlar sögur hans?
— Það er mér ekkert leyndarmál. Á
einum stað í “Sögum Rannveigar”
talar hr. Kvaran um haustsálir og
vorsálir. Eins og það er eitthvert
hið ömurlegasta hlutskifti nokkurs
manns eða konu, að búa með haust-
sálum, eins er það Iíka það ákjósan-
legasta, sem til er í þessum .heimi, að
búa með vorsálum. Þeir, sem eru
svo óhamingjusamir, að vera bundn-
ir norðan undir klakaþúfu mestan
hluta æfi sinnar, þeim verður kalt.
Og ef hin andlega næring þeirra er
mestmegnis hrím, þá verða þeir að
hrimþursuni. Þeir sem sitja sunnan
undir sólarbrekku jafnlangan tíma,
og það enda þótt sólarbrekkan sé ekki
sérlega gróðurrík, þeir verða Ijóss-
ins börn. Þeir sem búa með haust-
sálum, verða svartálfar. Þeir sem
búa með vorsálum, verða Ijósálfar.
Hr. Einar H. Kvaran hefir orðiS
'fyrir því láni að búa með vorsál^ Við
eigum allir að heiðra og tigna vor-
sálirnar og lúta þeim. Það eru þær,
sem færa yl og ljós og líf inn í
heiminn. í þetta sinn ætla eg að lúta
einni: þeirri vorsál, sem skapaði
ekki úr engu, heldur úr afbragðsgóðu
efni, er hún skapaði úr efasemdar-
manninum — og mér liggur við að
halda, vantrúarmanninum — hr. Ein-
ari Hjörleifssyni, sem þá var ritstjóri
Lögbergs i Winnipeg, einn hinn feg-
ursta Ijósálf íslenzkra bókmenta: hr.
Einar H. Kvaran. Þessari vorsál,
vorsálinni hans Einars Kvaran, ætla
eg nú að lúta.
---------x---------
Skilnaðarræfia
flutt af séra Rögih’. Péturssyni, í
kvcðjusamsecti cr þcim var haldið,
Einari H. Kvaran rithöfundi og konu
hans frú Gislínu, 31. f. m.
Kæru heiðursgestir!
Hr. forseti, háttv. samkoma I
Eg tel mér það sæmd og góðvilja-
vott af hálfu nefndarinnar, sem fyrir
samkomu þessari stendur, að vera
beðinn að segja nokkur orð við þetta
tækifæri, — að leggja til fáein orð
í kveðjuna til vina vorra, heiðurs-
gestanna, sem á förum eru nú heim
til ættjarðarinnar, eftir fárra mán-
aða ferðalag á meðal vor. En hver
þau orð eiga að vera, gegnir aftur
öðru máli, því hvorki er eg kunnáttu-
maður né fróður, þó forseti vildí
hálfvegis gefa það í skyn.
Hið fornkveðna mælir, “at sumr sé
sæll af fé ærnu ok sumr af verkum