Heimskringla - 22.12.1925, Side 4

12. BLAÐSÍDA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 22. DES. 1925.
H^intskringla
(StofnuTf 1886)
Keaur flt fl hverjsm mltfvlkadegL
EIGENDUR:
VIKING PRESS, LTD.
853 os 855 SARGEXT AVE., AVINNIPEG.
Talalmli \-«r.:i7
Ver3 blaíslns er $3.00 árgangurlnn borg-
Ist (yrlrfram. Allar borganir sendlst
THE VIKING PREES LTD.
SIGPTjS HALLDÓRS frá Höfnum
Hitstjóri.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
Utnnfiskrlft tll hlatlnlna:
THE VIKIKIG PRESS, Ltd., Roi 3105
UtnnfiMkrlft tll rltMt jfiran.4:
EDITOR HEIMSKKINGLA, Box 3105
WINNIPEG, MAN.
“Helmskrlngla ls pnbllshed by
The Ylkinic Preaa Ltd.
and prlnted by
CITY PRINTING & PUBLISIIING CO.
853-855 SarKent Ave., Wlnnlpesr, Man.
Telephone: N 6537
WINNIPEG, MAN., 22. DES., 1925.
Þakklæti
ásamt beztu jóláóskum vill Heimskringla
færa öllum þeim, er svo drengilega og á-
gætlega hafa lagt skerf til jólablaðsins.
Einnig þeim, sem voru af þeirri góðfýsi
gerðir, að þeir vildu hjálpa þótt ir sök-
um anna, og ónógs fyrir/ara gætu ekki
snúist svo í vorn garð, s^m þeir vildu.
Um leið vill þá Heimskringla nota
tækifærið til þess að þakka öllum þeim,
sem hlýhug til hennar bera, jafnvel þeim,
sem ekki hefir heyrst frá, eins og hinum
mörgu góðvinum, sem velvild sp'na og
ánægju yfir ferli blaðsins hafa látið í
ljós, oft með svp miklu innilegri og
sterkari orðum en verðskuldað hefir ver-
ið. En slíkt þel er beztur spori til
þess að gera sitt til að verðskulda' dálítið
meíra af vinsemdinni og velvildarorðun-
um, með hverju árinu sem líður. öll-
um lesendum sínum óskar Heimskringla
af alhug gleðilegra jóla, og að nýja árið
verði um alt sem farsælast.
Einar Jónsson.
Þess var stuttlega getið hér í blaðinu
um daginn, að vestur væri komið hefti
með skrautmyndum eftir listamanninn
Einar Jónsson frá Galtafelli.
Hieftið hefir inni að halda myndir frá
þrítugri snildarbraut, frá æskuárunum,
á lækjarbakkanum við fjallaræturnar,
upp á hátinda bláfjallanna, sem gnæfa
langt að baki kolsvartra hamrabelta er
þvergirða brautina; handan við einstigið
eggmjóa, sem fjöldinn aldrei reynir aö
feta; “langt ofar dalsins ópum”; í tár-
hreinu svalalofti, ofar en svo, að minsta
reykslæða frá' vélheimum nái þangað
tungu sinni.
Einar yrkir bæði í Ijóðlínum iita og í
stuðlaföllum íslenzkra bergtegunda. Yfir
list hans hvílir óbifanleg tign og ró víð-
marka íslenzks hálendis, um leið og hann
greypir stuðlahreim íslenzkrar frásagn-
arsnildar í steininn. Gáfa hans er kom-
in handan yfir landamærin, úr því ríki
sem æðra er öllum skilningi.
Langmestur hluti bókarinnar sýnir
höggmyndir hans frá “Drengur á bæn,”
sem gerður er 1894 á vinnustofu Sind-
ings, ef rétt er munað, að voldugum
snildarverkum, eins og “Konungur At-
lantis,” “Úr álögum” og “1 tröllahönd-
um” (1922—1923).
Þá eru næst uppdrættir og mótmyndir
af húsalagi ýmiskonar. Alveg sérstak-
lega unaðslegt er húsið nr. 73 á 45 blað-
síðu. Það| hús væri tilvalið að íslenzk-
ur miljón-dalamaður bygði sér hér á
fljótshæðunum. Þá koma nokkrar
ljómandi litmyndir af táknmálverkum
Einars . Mun tæplega rangt farið með,
að þau málverk beri með sér að hann
hallist að einhverju leyti að kenningum
guðspekinga. Síðast af myndunum eru
uppdrættir, myndir frá listasafninu og
vinnustofunni í Reykjavík og frammynd
af safnhúsinu. En síðast í heftinu er
greinargerð um myndaskáldskap Einars,
eitir dr. Guðmund Finnbogason, á Is-
lenzku og dönsku, og ensk þýðing eftir
dr Jón Stefánsson. Framan við högg-
myndirnar, er mynd af skornu askloki,
og “Einar Jónsson Galtafells” rist með
höfðaletri í hring um lokið.
Myndirnar munu ekki vera komnar
hingað vestur til sölu. En sennilega
verður eitthvað sent. Vér eigum því
miður ekki völ á að sjá þessi listaverk
Einars; gleðjast daglega yfir þeim; getum
ekki komið fagnandi, og farið auðugri,
eins og Reykvíkingar. Enn þá hafa
íslendingar mist illa þá gáfu, að gkta
vakandi skygnst inn í draumheima, ef
fjársjóðir þessarar bókar ekki megna að
vekja meira en hversdagshugsanir í
hjörtum þeirra.
* * 1 *
Þegar margir íslendingar hér telja
fé sitt í miljónum; hinir bjargast allir,
og menning þeirra á slíkan minnisvarða
skilinn, þá láta þeir höggva “Lampann”
í alabastur eða marmara, og gefa hann
sem ljósvita á fegursta torg Winnipeg-
borgar.
¥ ¥ ¥
Einar Jónsson er fyrsti íslenzki mynd-
höggvarinn. Hann á, í margra augum,
engan yfirmann sinna samtíðarmanna.
Er það goðgá, eða draumórar einir fyrir
hönd Islands, að list hans, sem fyrir vor-
um skilningarvitum er guðdómleg, sé
að eins vísir þess sem koma eigi? Að
hann sé aðeins, eins og Jónas, Matthías
og Stephán, einn af spámönpum full-
komnunarinnar á jarðríki?
Ein mynd jólaboðskaparins.
Skáldið mikla, Goethe, lýsir í leikn-
um “Faust” skoðun sinni á einu af al-
varlegustu málefnum mannanna, eftir
að hafa hugsað um það í sextíu ár. Þetta
umsvifamikla viðfangsefni var það, hvað
í raun og sannleika gæti heitið það mik-
ilsverðasta við líf mannsins og þess
vert að lifa fyrir það. í leiknum skýrir
hann frá því á þá leið, að hann l^tur
Faust bera að' vörum sér og bergja á
hverjum bikar unaðs- og lystisemda, sem
lífið á völ á. Hann leitar sVölunar við
brunn þekkingarinnar, auðsins, valds-
ins, fegurðarinnar og alls þess sem fá-
séðast og mest er talið. En ekkert af
því færir honum varanlega sælu, ekkert
af því friðar sá! hans. Fánýti lífsins
verður honum jafnvel enn þá Ijósara eft-
ir en áður. í ellinni tekur hann sér svo
fyrir hendur, að grafa skurði um landið
til þess að draga það úr greipum sjávar-
ins. Ktann hugsar með sér, að ekkert
geti fremur borið vott um vald hans en
það, að sigrast á sjálfum höfuðskepnun-
um. En á sama tíma og hann er að
framkv^ema þetta, vaknar sú hugsun
hjá honum, að hann sé með þessu, að
gera miljónum manna á komandi tímum
auðveldara fyrir að afla sér brauðs síns
á heiðarlegan hátt. Þessi hugleiðing
hans um að hann sé að þjóna öðrum
með þessu, færir honum loks hið lang-
þreyða augnablik fullkominnar sælu:
Then dared I hail thee, moments fleeing,
Ah, still delay — thou art so fair!
(Þá þorði eg að heilsa ykkur, flughröðu
augnablik. Ó, dveljið — sem eruð nú
svo björt!)
Er þetta ekki ein mynd jólaboðskap-
arins? S. E.
Bækur.
SAGA: Missirisrit til fróðleiks og skemtun-
ar. I. ár; I.—II. hefti. Ritstj. og útgefandi
Þorsteinn Þ. Þorsteinsson. City Printing &
Publishing Co., Wpg.
1 sumar bóf þetta nýja íslenzka tímarit göngu
sína hér vestan hafs. Ritstjórinn er Þorsteinn
Þ. Þorsteinsson skáld. Árgangurinn er tvd
hefti og er hiö síSa.ra alveg nýkomiö á markaö-
inn. Fyrra heftið kom í sumar. Hefir
Heimskringla aö visu ekki opinberlega minst á
það áður, en tveir mætir rithöfundar íslenzkir
geröu því hefti þau skil hér i blaðinu, aö þaö
er þvínær aö bera í bakkafullann lækinn, að
fara fleiri oröum um þaö. Þó skal nokkuð
drepiö á |in)iiha]d þess.
iRitið er fjölbreytt aö efni. Þar eru sög-
ur, kvæöi, spakmæli, skritlur, gamansögur, rit-
dómar, ritgerðir, fyrirlestur um Tagore, og ís-
lenzkar þjóösagnir. Langmest er þetta eftir
ritstjórann sjálfan.
Frumsamdar sögur eftir hann eru “Kvertna-
gull”, “Lambiö hún litla Móra,” “Lilja Skál- 1
holt”, “Vitrun HaJIgrims Péturssonar”, og
“Skáldsauðurinn.”
“Lilja Skálholt” hefir náð mestum vinsældum
af þessum sögum. Hún á líka vinsældir skil-
ið; efnið er frumlegt og meöferöin góö; frá- i
sögnin- skemtileg og liðug. En mest 1 ieta- ^
verk af sögunum er “Vitrun Hallgríms Péturs-
sonar”. Um frágang þeirrar sögu er óhætt
aö nota hástig lýsingarorða. “Kvennagull” er
ansi smellin saga, prýðilega gerö; gómsætur
munnbiti. \
íslenzku þjóðsagnirnar eru misjafnar að
gæöum, en læsilegar og vel frá þeim sagt.
“Rimuöu sögurnar” eru vel ortar, sérstaklega
et “Kapparíma” afbragösvel kveöin. Það
leynir sér ekki aö Þorsteinn myndi vera fyr-
irtaks rímnaskáld. Því.ekki aö taka einhverja
fornaldarsögu til ^likrar meöferöar? Og þá
ekki að ráöast á garðinn þar sem hann er
lægstur, Þorsteinn. Agnars er mér ekki sér-
lega skemt meö þessum rímum, en þar .veldur
ókunnugleiki á efninu.
^Af ritgeröunum þykja mér beztar “Austrænn
andi,” fyrirlesturinn um Tagore; “Hugrún-
ir”; (spakmælin) og “Oviti”. — Fyrirlestur-
I
inn er skipulega og gáfulega skrifaður; gefur
ágætt yfirlit yfir skáldskaparstefnu og lífspeki
Tagores. Væri góð þjóörækni að’ halda slíka
fyrirlestra nokkru oftar en gert er meðal Is-
lendinga hér í Winnipeg, ef menn mættu missa
Goodtemplarhúsið til þess ftá öðrum þörfum,
eina kvöldstund í mánuöi eöa svo. Þeir sem
á þaö hiýddu, myndu naumast bíöa varanlegt
tjón á sálum sínum þessvegna.
* ¥ ¥

I
I
I

Sama fjölbreytnin er í siðara heftinu. Og
eg held aö mér þyki þaö ja.fnbetra.
Fyrst í heftinu er all-löng smásaga “Hjálp í
.yiölögum”, eftir ritstjórann. Það er gaman-
samur kafli úr lífi Winnipeg íslendinga. Um
hana Jónínu, sem þykir svo dæmala.ust gaman
að dansa, og er gift horium Kela, sem vel hefði
má heita “Pétur” þvi hann er traustur sem
“hellubjarg” og djákni þar að auk, aö maöur
ekki tali um að hann er björgunarhringur, ból
og a.kkeri Jóns Pú á stórsjóum hrostatjarnarinn-
ar í Winnipeg. — Frásögnin er góð; víða ágæt,
þegar sjónarmig Jóninu kemur í Ijós. Per-
sónurnar glögt og vel dregnar, sérstaklega Jón-
ína og Jórf Pú. En þvi er ekki hægt aö
neita, að Jónina sleppur vel frá æfintýrinu í
Eden sinni. Og sýnu dýrara verði varð for-
móðir okkar Eva aö kaupa augnabliksnautnina
í sínum Argaröi. En, eins og viðkvæðið seg-
ir: “Það er nú annaö þá og nú.”
•Jólakertin” er ágætlega fallegt kvæði, ein-
falt, en næmt á hug manns. “Hugrúnirnar”
etu margar fyrirtak. Og væntanlega hafa
þær einhver áhrif. Hvað segja játendur
Jesú (sem guðs, eða guð-manns) t. d. um þessa
hugrún: “Sá, sem berst á móti jafnaðarstefn-
unni, berst á móti kenningu Jesú Krists.”
Þrátt fyrir hin augljósu sa.nnindi þessarar
hugrúnar, er eg ekki algerlega sannfærður um
að allir “kristnir” lesendur “Sögu” séu höf-
undýium samdóma.
“Jólakötturinn,” er vafalaust bezta sagan
sem enn hefir kpmið í Sögu, og er töluvert
mikið sagt með þvi. Eg vil ekki segja að
sagan sé a.ð öllu lýtalaus. Það er svoddan
ógnar munnbiti. En hún er smiðadjásn, og
ekki mjög langt frá því að vera lýtum sneidd.
Þorsteini getur skotist með ádeilur, í gamni
sem alvöru, og með fyndni, en honum skýst
sjaldan með það er til samúðar nær. Svo
sönn er tilfinning Þorsteins alstaðar i þessari
sögu að hann hefir lesarann álgjörlega á valdi
sinu, enda er frásögn hans hér á bezta stigi.
“Jólakötturinn” er áreiðanlega með fallegustu
dýrasögum sinnar tegundar/ sem eg hefi lesið.
Samúðin við sál dýranna er svo mikil, og inni-
leikinn sem pennanum stjórnar svo ómengaður,
að maður sannfærist um skilning Þorsteins. I
því er meðal annars listin fólgin, sú list, sem
skilur á milli óalandi vangetumanna., og hinna,
sem nauj^ynlegt er lyrir mannkynlð að setja á
vetur, ef það vill áfram, og upp: t.ii lifanda lífs.
Lesandinn er betri maður meðan hann les
“Jólaköttinn,” og eg held að sæmilega athugull
niaður verði ósköp lítið skárri maður á eftir
Hka. Það er af því að menn verða svo sjald-
an fyrir þeim áhrifum, að mannkynið er ekki
lengra komið. Þau þyrftu að vera æði sterk
og tíð, ef vel ætti á,fram að miða, . þvi Ikið
gengur í hvert eitt skifti.
“Breytingin” er ágætt kvæði. Þorsteinn
hittir þar markið, svo syngur í. Breytingunni
frá barnæskunni, með gljúpri barnslund, sem
alt má gera úr, himinn eða helvíti, og alt þar
á milli, í 16 ára sálarnekt, er lýst hárvisst, nap-
urt og kj.arnyrt. Síðasta vísan er svona:
Með mjallar og kvöldroðans kinnablæ,
svo kaldan, sem frostsins rós á snæ,
hver skaplyndis hrukka er falin og fylt
með farfa úr krukkúm og brúsum.
Guðs heilaga musteri hætt og spilt
af hungruðum tizkulúsum.
Svona á að kveða, Þorsteinn! Auðnist það
án þess að verða um leið prédika.ri í odd’borg-
arastíl, þá er mikið unnið.
“Islenzkt himnaríki” og “Ræðan”, er ekki ó-
líklegt að valdi einhverju hugsanaróti hjá ein-
stöku manni, sérstaklega “Ræðan”. Það verður
fróðlegt að sjá, eða heyra, e^ ekki skyldi sjást,
hvernig Mörlandinn hér tekur í ræðu séra
Eggerts. Hún er jafngild í dag, þótt hún
eigi að vera haldin fyrir rúmum 10 árum. Það
er ekki gefið að það verði alt ómerkustu Vest-
ur-íslendingarnir, sem verða séra Eggert sam-
mála í höfuðatriðum, ekki einungis um kirkju-
málin, heldur einnig um það, er hann hefir um
þjóðernismálin a.ð segja.
“Gimsteinasalinn og bóksalinn”, er góð saga,
og sömuleiðis “Snjóflóð,” en þó ekki með þvi
bezta sem eftir Þorstein liggur. “íslenzkir
bústólpar” er einkar skemtilegur kvæðaflokkur,
lýsing forn-islenzkrar svejtamenningar, en hætt
er við að sú kunnátta sem þa.r er talin, sé í
fárra hjúa höndum nú orðið. “Vestra og
Eystra” er dável smellið, en aftur á móti hefir
Þorsteini skotist með “A Royal Alexandra”.
Það er í þessari velgerðu bók, eins og væng-
stýfður hrafnsungi í söngfuglahóp. Islenzku
þjóðsagnirnar þykja mér betri en í fyrra heft-
inu; t. d. er töluvert bragð að reimleikanunv
sem Lína Gillies segir frá. — Að öðru leyti er
sama fjölbreytnin í þessu og var í fyrra heftinu,
og væri tviverknaður að telja alt smælkið upp,
sem dreift er innanum til smekkbætis.
“Saga” á vel skilið líf, ef . hún
heldur svona áfram, sem engin á-
stæða er til að efast um. Þor-
steinn er sýnilega frjór og það er j
gróði að því fyrir íslenzkar bók-
mentir, að hann geti íengið næði til
þess að skrifa. Sé svo illa komið
íslenzkri lestrarfýsn, og lestrarviti
hér vestra, að “Saga” verði bráðlega
að hætta göngu sinni, þá á Þor-
steinn að hverfa austur um haf.
Hann er jorðinn of þroskaður til ís-
lenzkrar tungu til þess að geta með
t
góðum árangri tekið upp aðra, og
það er of mikið verðmæti í honum
til þess að hann eigi að þurfa að
slita sér út í andstæðum verkahring
á ónauðsynlegum snöpum. Hvort
Austur-lslendingar vöknuðu nógu
fljótt til vist um það, skal eg láta ó-
sagt. En bregðist 'nonum á-
heyrendur hér, er ekki i annað hús
að venda.
Meðan íslenzkan tórir hér vestra
ætti það að vera metnaðarmál fyrir
oss að halda lífi í tímariti eins og
“Sögu”; svo góðu lífi, að Þorsteinn
þurfi ekki að hlífast við að reiða
hátt til höggsins, er liann vill yega.
Hann getur það, ef svigrúm gefst.
Og .það verður fyrst um íinn enginn
skortur á hreinræktuðum miðlungum,
að J.eggja að velli.
5. H. f. H.
----------x----------
Um Jón sterka
frá Höfn.
Eftir Guðm. Jónsson frá Húsey.
Það eru til margar sagnir um þá
bræður Jón og Hjörleif Árnasyni
frá Höfn i Borgarfirði eystra. Sumt
af þeim er í Þjóðsögum Jóns Arna-
sonar, en sumt hefi eg séð i nýrri
tímaritum, eftir Pál Mdsted og fl.
Eg var að blaða í gömlum skræð-
um hérna um daginn, og rakst þá á
eina sögu um Jón frá Höfn, sem eg
hafði skrifað upp heima á Islandi
fyrir 30 árum. Sagan er svo ein-
kennileg að eg hygg hana þess virði
að henni sé haldið á lofti, því hún
mun hvergi vera til á prenti.
Sá sem sagði mér sögutia, var
Stefán Árnason Scheving bóndi í
Gagnstöð í Hjaltastaðaþinghá. Hann
var stálminnugur og skilríkur maður,
þá korninn á áttræðisaldur. Stefán
sagði svo frá:—
“Þegan eg var unglingur innan
við fermingaraldur, var eg í fóstri
á Tjarnala.ndi. Þangað kom Jón
frá Höfn einu sinni, og var þá á ferð
út í sveitir. Fóstra mín þekti hann,
og tók honum vel. Eg man það vel
hvað mér fanst mikið til um þann ^
mann. Hann var eflaust með
hæstu mönnttm sem eg hefi séð, en
hitt var með meiri a.fbrigðum, hvað
hann var samanrekinn og beinastór.
Mér virtist hann hreint og beint
tröllslegur. Þó var maðurinn hæg-
/látur og góðmannlegur.
Þegar hann fór, bað fóstra mín
hann a.ð lofa stúlku, sem þar var
stödd, að verða sér samferða til
næsta bæjar. Þetta var í vorleysing-
um og vatnagangur mikill og víða
lækir í lautum. Bað hún Jón því
a.ð bera stúlkuna yfir stærstu lækina.
Jón tók því vel. Ferðinni var
heitið norður að Ekru, og er það
sem næst klukkutíma ganga. Eg
átti að fara þar norður eftir að
smala kindum, svo að við áttum
samleið nokkuð a.f leiðinni. Þegar |
við komum norður fyrir túnið, varð
fyrir okkur lækur. Jón tók þá
stúlkuna á handlegg sér, og bar hana
yfirum. Þegar þornaði undir fæti
vildi stúlkan fara úr fangi hans,
eins og venja er til. “Það tekur
ekki þvi, kindin,” sagði Jón. “Hér er
blautt alstaðar.” Hélt hann svo á
henni á handlegg sér þar til hann
kom í hlaðið á Ekru. Eg fór með
þeim nærri alla leið til að sjá hvort
Jón héldi þetta út svona. langa leið,
en það varð ekki séð að honum veitti
þag brðugt. Hann hafði aldrei
handaskifti og hallaði henni ekki á
öxl sér, eins og flestir menn gjöra,
þega.r þeir beraf mann. Hann lét
hana sitja á handlegg sínttm ein* og
þegar menn berá barn.”
Eg efast ekki um að i aga þessi sé
sönn, því bæði var sögumaður minn
mjög vandaður og sannorður, og svo
er sagan svo yfirlætislaus og ein-
kennileg, að ólíklegt er að hún sé
ýkt. Eg efast um að nokkur saga
sé til sem lýsir betur afburða kröft-
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýruhum. —- Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan.
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
um Jóns en þe£si. Það getur hver
sent vill reynt að bera 4 ára bnrn á
þennan hátt, tog mun hann fljótt
þreytast. En svo er að heyra á
sögunni að Jón hafi tæplega vitað
af þvi, annars myndi Jrann hafa
skift um handleggi. Eg spurð:
Stefán hvort stúlkan hefði veriS
stór. Hann lýsti henni svo að hún
hefði verið Jik á vöxt konu er við
þektum báðir, og sem eg vissi að
var nálægt 160 pund að þyngd.
--------------x---------
Hveitisamlagið.
Kornhlöðustefna samlagsins.
Undanfarið hefir hér í blaðinu
verið bent á að aðalástæðan fyrir
myndun Hveitisamlagsins var ósk
bændanna að losna við óvissumi.
sem þeir áttu við að búa með gömltt
söluaðferðinni.
Ætlunarverk santlagsins rná í
stuttu máli segja að sé:—
1. Að koma í veg fyrir að hveitinu
sé hrúgað á ma.rkaðinn eftir þresk-
ingttna og verðið þannig lækkað.
2. Að koma í veg fyrir ákafar
breytingar á verði með reglubund-
inni sölu á korni.
3. Ag eyðileggja gró$abrall.
4. Að konia á sem beinustu sam-
bandi ntilli framleiðanda og neytT
anda.
5. Að tryggja bóndanum meðal-
verð á hveitinu á hverju ári.
A síðustu dögum hafa skýrslur
verig opinberaðar sem skýra frá að
uppskeran í Argentinu verði langt
um minni en fyrstu áætla.nir gerðtt
ráð fyrir. Einnig hefir verið
skýrt frá að hinn mikli útflutningur
sem spáð var að myndi verða frá
Rússlandi hafi verið heilaspuni einn.
Upplýsingar hafa líka komið frarn
um að uppskeran í Astralíu verði
ekki eins mikil og búist Ixafði verið
við.
Þegar fyrstu áætlanir um uppsker
una í þessum löndum kom fram fyr-
ir tveim mánuðttm lækkaði strax
verðið á hveiti um allan heim Ef
hveiti canadiskra bænda hefði ölltt
verið hrúgað á markaöinn þá, í
staðinn fyrir að meiri partinum af
þvi var haldið af samlaginu, hefðt’
eflaust tvent skeð. Fyrst; verðið'
hefði Jækkað enn meira, og í öðru
lagi að( mjög margir a.f canadiskum
bændum hefðu selt hveiti sitt á mjög-
lágu verði, en nú þegar samlögin.
hafa umráð yfir rúmum helming af
uppskeru þessa lands, hefir það haft
styrkjandi áhrif á verðið og með-
limir samlaganna fá hagnaðinn af
hærra verði sem nú er og mtm lík-
lega haldast framvegis, sérstaklegíi
þegar Ijóst er nú oVðið um uppskeru-
horfurnar í þessum fyrnefndu lönd-
um.
Iæsendum Heitnskringlu er boðið.
að senda hingað hvaða. spurningar
sem þeir kæra sjg um að spyrja við-
víkjandi samlaginu, og mun þeim þi
verða svarað í blaðinu.
Or bænum.
Lciðrétting. 1 kvæðinu May
Sawyer, sem birtist i Heimskringlu
9. des þ. á. eru þessar villur: 1
fyrsta erindi, önnur ljóðlina: Öll
blómin fallin kaldrar jarða.r. til. — A
að vera: öll blöðin fallin kaldrar
I
jarðar til.