Heimskringla - 26.05.1926, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 26. MAÍ 1926.
Leynilögreglumaðurinn
Og
Svefngangandinn.
Eftir Allan Pinkerton.
Nú, ykkur hefir aldrei dottið í hug að setja
40. og 50 ára gamlan. Þeir, sem kyntust hon-
uni, álitu hann mjög hygginn og göfugan mann,
óvanalega duglegan og kappgjarnan.
Eins og við mátti búast, var mikið talað um,
hve ríkur hinn nýkomni maður myndi vera; en
hann framkvæmdi ekkert, sem gaf almenningi
grun um fjárhag hans, og han nlét heidur ekki í
ljós neitt dramb eða vandfýsni. Eamt sem áður
dreifðist sá orðrómur út, að hann væri ríkur
maður, og eins og vanalegt er undir slíkum
Alexander Drysdale í samband við þetta morð, j kringumstæðum, liðu ekki margir dagar þangað
af því að þið hafið aldrei' grunað hann; en ef («1 bæjarbúar þóttust vita ofur vel, að hann væri
þið hefðuð eins og eg, án tillits til nokkurs
manns, athugað allar staðreyndir, þá mynduð
þið hafa komist að sömu niðurstöðu og eg.
Þetta er í rauninni atriðið, sem er aflvaki
áhugans hjé hverjum æfðum leynilögregluþjóni.
Áformið, sem starf þjónsins er bundið við, er
eins áríðandi og mikils virði og breytni hané.
Að finna mann, sení duldi sig fyrir verkamönni
um réttyísinnar, meðan sekt hans ekki er hægt
stórauðugur. Alstaðar var nú talað um, að hann
ætti miklar eignir, að hann liefði átt baðmullar-
verzlun í Baltimore, og að hann ætti stóra upp-
liæð peninga, sem hann vildi leggja í viðskifti,
ef honum fyndist ásigkomulagið í bænum og
umhverfinu viðunanlegt.
Þessi hæfileikar voru honum nægifegar til
að kynnast beztu borgurum bæjarins; það styrkti
hann líka, að hann reyndist vel mentaður og
sérlega skemtilegur maður. Það leið ekki langur
um, sem heima áttú á gistihúsinu. ásamt helztu
mönnum bæjarins.
Fáum dögum eftir að hr. Andrew var kom-
að efast um, er ekki mjog vandasamt starf, i ... , .... .. . ....
. ,__, timi þangað til hann var mikils metinn af oll-
samanburði við það, að leiða fram í birtuna mal-| 1 , . ^ .
* . l* ai«vi n n f n n-mli h iinmu nnntvir hnlnrn
efni hulin myrkri, þar sem ekkert spor bendir á,
hver glæpamaðurinn sé.
Eg krefst ekki neins sérstaks hróss í þessu
jf ... mn.„.mn til gistiliussins, kom þangað annar gestur,
rnáli, þar eð her eru flein sannamr, en tnaður & \ ,f,,
A , „. . „ . „_. , , sem strax vakti mikla eftirtekt í þessum bæ.
gat fynrfram seð; en eg hefi lyst fynr ykkur j . 1
hugmyndum mínum um, hvernig reglubundin | Frú R. C. Potter var nafn þessa gests. Hún
rannsókn á fram að fara, aðeins til að sýna, að sagði að hún væri komin til bæjarins til þess að
leita sér heilsubótar.
eg er orðinn vanur slíkri vinnu.
Leyfið mér nú að spyrja, hvort nokkur ykk
Hr. tk B. Newell, faðir hennar, kom með
ar efast um, að það væri heppilegt, að eg réði j henni. Hann var göfugmannlegur að útliti og
einhverja af aðstoðarmönnum mínum, til þess ! hvíthærður. Hann dvaldi aðeins stutta stund
að njósna um Alexander Drysdale, á hvern háttjí bænum; þegar hann vat búinn að sjá um, að
hann er — ef hann annars er — riðinn við morð vel fór um liana að öllu leyti, fór hann aftur
Georges Gordon?”
“Við efumst alls ekki,” svaraði Bannatine
alvarlegur. “Raunar finst mér það næstum ó-
mögulegt, að hann sé morðinginn. En gagnvart
hinum óhrekjandi sönnunum, sem þér, herra
Pinkerton, hafið bent okkur á, segi eg aðeins:
Haldið þér áfram starfi yðar á þann hátt, sem
þér álítið réttast. Sá ^aklausi hefir ekkert að
óttast — sá seki verðskuldar enga miákunn.”
“Amen!” sögðu báðir hinir bankaeigendurn-
ir samþykkjandi.
heim til sín, til Jacksonville, Florida, þar sem
verzlunarviðskifti kröfðust nærveru hans.
Frú Potter var hörundsdökk, en mjög fögur
kona. Hún var ekkja, átti ekkert barn, og var
1 eftir útliti hennar að dæma, hér um bil 50 ára
gömul; hún var hávaxin, göfugleg og viðfeldin,
bæði í framkomu sinni og samræðum, og náði
strax mikilli virðingu af kvenfólkinu á gistihús-
inu.
Hún var ekki þjáð af neinni sérstakriveiki,
en læknir hennar í JacksonVille hafði ráðlagt
Hvert er áform yðar, herra Pinkerton?” henni, að hún gerði réttast í að fara til Missis-
spurði Gordon. ;siPpi og dvelJa ^ar faeina mánuði í þurra and-
“Nú, herrar mínir! Þessa stuttu stund, sem rúmsloftinu, til þess að losna við-þokuna og raka
eg dvaldi hjá Drysdale, varð eg hissa á því, hve loftið á Florida.
líkur hann var myndinni af Bulwei, Eugene Ar- Hér um bil viku eftir komu sína til bæjar-
am, hinum dularfulla morðingja.
! ins, tók hún sér skemtiferð ásamt tveim öðrum
Þið hafið veitt því eftirtekt, að þær sann- konum, frú Townsend og frú Richter, til þess
anir, sem við nú höfum gegn Drysdale, eru það; að sjá hið fagra landslag í kringum Rocky Creek.
er l'ögfræðingar hér kalla “circumstantial” eða^Þær dvöldu við góða skemtun síðari hluta dags
líkur, ekki blátt áfram beinar sannanir. Þær, í hinu skógi klædda, klettótta héraði. Þegar
eru naumast nægilegar til þess, að fá hann yfir- þær sneru aftur heimleiðis, var klukkan farin
heyrðan, enn síður til að fá hann dæmdan fyrir |að ganga sex.
morð. Auk þess megum við ekki gleyma því, að j Þegar þær komu aftur tíl bæjar.ns, og
hér er um stóra peningaupphæð að ræða, sejmjgengu upp eftir einni af götum hans, tóku þær
æskilegt væri að fá aftur. Þess vegna er það | eftir konu, sem stóð við hliðið á
nauðsynlegt, að við séum varkárir,. svo áform; skemtigarði er umkringdi íbúðarhúsið.
okkar verði ekki eyðilögö með bráðræði eða of j “Ó, þarna er frú Drysdale!” sagði frú Town-
ákafri breytni. Eg hefi fyrir mér áform, semjsend. “Hafið þér kynst henni, frú Potter?”
eg vona að hjálpi til að sanna sekt Drysdales.
/Með ykkar samþykki vil eg strax byrja á fram-
kvæmd þess.”
Eg lýsti svo nákvæmlega áformi mínu fyrir
þeim; þéir voru mjög efandi um að slíkt áform
hefði heppileg áhrif og yrði að gagni, en að lok-
um samþyktu þeir þó uppástungu mína.
Daginn eftir fór eg til Chicago aftur.
“Ennþá ekki, þótt eg hafi heyrt um hana
talað; mér finst næstum eins og eg þekkja hana.’
“Jæja, eg ímynda mér að ykkur lítist vel
hvorri á aðra, og komið ykkur vel saman,” sagði
frú Richter; “og eg skal, ef þér viljið, kynna
yður henni.”
Þess vegna voru þær, þegar komið var að
girðingarhliðinu, kyntar hvor annari á vanalegan
hátt.
Litlu eftir að eg kom til Chicago, gerði eg
hr. Webster boð að finna mig; hann var einn
af mínum duglegustu og æfðustu uppgötvurum.
Það var áform mitt, að han nhefði frjálsar hend-
ur til að haga aðferð sinni allri í Atkinson í
þessu málefni, eftir vild sinni, þó með því skil-
yrði, að hann gæfi mér daglega skrifaðar upp-
lýsingar um starf sitt, og ef eitthvað óvanalegt
ætti sér stað, að símrita mér undireips um það.
Eg sagði Webster frá öllum þeim Jipplýs-
ingum, sem eg hafði getað náð niðri í Atkinson,
ásamt áformi mínu til að geta uppgötvað glæpa-
manninn. f tilliti til þessa átti hann að hafa
með sér sem aðstoðarmann^ Green að nafni, sem
nýlega var ráðinn í þjónustu mína, og frú Kate
Warne.
Frú Warne var sú eina kona, sem eg hafði
tekið til að uppgötva leyndarmál; hingað til
hafði hún ekki haft mikla æfingu; en í því, sem
hún hafði framkvæmt, sýndi hún reglulega
hyggni; eg fól henni því á hendur mörg af mín-
um erfiðustu störfum.
Eftir að hinir nauðsynlegustu dularbúningar
voru fengnir, fóru þessar þrjár menneskjur frá
Chicago til leiksviðsins, sem þær áttu að leika á.
4. KAPÍTULI.
•
Hér um bil viku síðar en eg ípr frá Atkin-
son, kom þangað með kvöldlestinni herramað-
ur, sem settist að á bezta gistihúsinu. í skrá-
setningarbókina skrifaði hann nafn sitt sem
“.Tohn M. Andrews, Baltimore, Maryland’’. —
Gistihússeigandanum sagði hann, að það væri
áform sitt að setjast í Atkinson, ef hann áliti
heppilegt að stunda þar verzlunarviðskifti.
Útlit Andrews og frámkoma, benti á hygg-
ínn og viðfeldinn viðskiftamann, á að gizka milli
“Það hefir verið áform mitt, frú Potter, að
heimsækja yður,’’ sagði frú Drysdale; “en hið
yngsta af börnum mínum hefir verið veikt, svo
að eg hefi ekki mátt yfirgefa heimilið í margar
vikur. í rauninni er eg næstum altaf heima, og
eg vona að vinir mínir taki ekkert tillit til vana-
legra tízkusiða.” /
“Til þess er eg fús, frú Drysdale.”
“Þér megið þess vegna ekki halda, að eg
heimsæki yður, þar eð eg verð að dvelja heima;
en mér þætti vænt um, ef þér, þegar þér eigið leið
hér fram hjá, vilduð líta inn til mín.”
“Já,” svaraði frú Potter, “þér megið óhult
treysta því, að eg skal heimsækja yður bráð-
lega.”
Þær töluðu saman litla stund ennþá, og svo
kvöddu þessar þrjár konur frú Drysdale og fóru
til gistihússins, meðan hún stóð kyr og beið
manns síns. Hann kom bráðlega qg gekk liröð-
um skrefum hinumegin við götuna, svo að hann
þyrfti ekki að tala við konurnar, en lét sér nægja
að heilsa þeim með hneigingu.
Meðan konurnar voru á leið til gistihússins,
snerist samtal þeirra ósjálfrátt að Drysdale- fjöl-
skyldunni.
“Mér sýnist að viðmót og framkoma hr.
Drysdales hafi breyzt allmikið þetta ár,” sagði
jfrú Richter. “Maðurinn minn mintist á þ?.ð fýr-
ir nokkrum dögum. Hann sagði að Drysdale
væri í rauninni orðinn óþolandi ómannblend-
inn. Eg vona, að hann verði ekki ofdrykkju-
maður; menn mega óska þess sökum konu hans.
sem er mesta valkvendi.
“Já, hún lítur út fyrir að vera mjög skyldu-
rækin kona Qg móðir,” svaraði frú Potter. “Ef
til vill orsakast framkoma Drysdales af erfiðleik-
um yið starf hans.”
“Nei, nei, það er alveg ómögulegt,” sagði
frú Townsend; “hann er í rauninni mjög vel efn
aður maður, og þar eð hann hefir engin verzl-
unarviðskifti eða gróðabrall með höndum, getv
ur hann ekki verið í fjármunalegum kröggum.
—1 Nei, eg held að þessi undarlega framkoma
hans eigi rót sína að rekja til trúarbragðalegra
skoðana, Það er mjög langt síðan að hann
hefir komið í kirkju og hlustað á ræðu prests-
ins.”
“Er það í rauninni mjög langt síðan?”
spurði frú Richter.
“Já, eg er nokkurn veginn viss um, að þar
eð hann var ekki til staðar við jarðarför Georges
Gordon, þá hefir hann ekki síðan komið í
kirkju.”
“Jæja, ef hann hefir trúarbragðagrufl í
huga, þá ætti presturinn að heimsækja hann og
gefa honum leiðbeiningar,” sagði frú Richter.
Samræður þeirra á leið til gistihússins sner-
ust og um ýmislegt annað, er ekki snerti Drys-
dale, svo að konurnar komust ekki að neinni
niðurstöðu um hina undarlegú framkomu hans.
Nokkrum dögum síðar heimsótti frú Potter
frú Drysdale, og áttu þær mjög skemtilegan síð-
ari hluta dags.
“Eg fer á morgun heim á búgarð minn og
dvel þar fáeina daga,” mælti hr. Drysdale. “Eg
vona að þér heimsækið konu mína henni til
skemtunar, meðan eg er fjarverandi.”
“Fer nokkur með þér þangað út?” spurði
frú Drysdale.
“Já. í gistihúsinu dvelpr sem stendur herra
maður frá Baltimore; hann hefir talað um að
kaupa land. Þess vegna hefir mér komið til hug
ar að taka hann með mér til þess að hanii geti
séð gamla búgarðinn hans Bristeds, sem er næst
okkur.”
“Er hann til sölu?”
“Já, hann er nú að eyðileggjast sökum
hirðuleysis, en ef slíkur maður sem hr. Andrews
vildi láta rækta hann, gæti hann að líkindum
fengið arðvænlega uppskeru.”
“Er hr. Andrews duglegur maður?”
“Já, hann lítur út fyrir að vera óvanalega
gáfaður og viðfeldinn. Þér þekkið hann eflaust,
frú Potter,?”
“Já, áreiðanlega; hann var kyntur mér
fyrstu vikuna, sem eg var hér. Eg álit hann
vera göfugan mann frá Suðurríkjunum, með
ágæt viðskiftaþekkingu.”
“Þetta er líka mín skoðun, og áform okkar
er, að kaupi hann Bristeds landeign, þá sam-
einum við okkur um ýmsar endurbætur, sem eru
nauðsynlegar.
“jæja, verið þér þá sælir, hr. Drysdale. Að
fáum dögum liðnum býst eg við að ríða út mér
til skemtunar, og nema þá staðar hérna, .sagði
frú Potter um leið og hún kvaddi.
“Gerið það, frú Potter. Mér þykir vænt um
að fá að sjá yður. Verið þér sælar.”
;_ Þegar frú Potter kom aftur til gistihúss-
ins. var húh um stund í framherberginu, og á
meðan kom hr. Andrews inn. Þau töluðu lengi
saman vitnalaust áður en þau neyttu matar. .
Morguninn eftir talaði Andrews við skrifara
gistihússins, og bað hann að útvega sér smið,
sem gæti smíðað fyrir sig bókaskáp og komið
honum fyrir í herbergi sínu.
Skrifarinn ráðlagði honum að fara til verk-
smiðju Breeds. Hann átti nú afar annríkt, en
sagði að hann gæti mælt með ungum manni,
Green að nafni, sem um tíma hefði búið hjá sér.
“Er hann góður trésmiður?” spurði hr.
Andrews.
“Það tel eg víst; hann hefir stundað nám
sitt í Memphis, og þaðan er hann nýlega kom-
inn hingað. Eg efast ekki um að hann sé nógu
dugelgur til að smíða viðunandi bókaskáp.
“Jæja, hr. Breed; ef þér sendið hann til mín,
þá skal eg reyna hann.”
“Það skal eg gera, hr. Andrews.”
“En má eg sprja, hver er þessi maður, sem
gekk fram hjá okkifr? Eg hefi séð hann hvað
eftir annað á gangi, en aldrei mætt honum á.
samkomunj.”
“Það er hr. Pétur A. Gordon,” svaraði Breed.
“Hann býr í sama gistihúsi og þér, en hann um-
gengst sjaldan aðra nema í verzlunarviðskiftum.’
“Eg er hissa á því,” sagði Andrews, “þar
eð hann lítur út fýrir að vera mjög viðfeldinn
maður„” 1
“Já, að eðlisfari er hann það eflaust.”
“En annars ber svipur hans vott um þunga
sorg.”
“Já, hann hefir enn ekki sigrað sorgina, sem
morð bróðursonar hans olli honum.”
“Morð bróðursonar hans?”
“Já: hafið þér ekki heyrt getið um hið hræði
lega morð, sem fyrir nokkru síðan var framið
hér í bænum, er hinn ungi bankaskrifari George
Gordon var myrtur?”
“Ó, jú, þegar þér minnist á- það, man eg
eftir að hafa heyrt þetta morð nefnt. Er það
orsök þess, að eldri Gordon er nú svo ófram-
færinn?”
“já, áður fyr var hann glaður og víðfeldinn
í allri framkomu sinni.”
“Tá. eg man nú að hafa heyrt. þess getið, að
hinn ungi Gordon hafi verið mjög efnilegur os
elskulegur maður; það er engin furða þó að
föðurbróður hans hafi sárnað morð hsns,’
“já.” svaraði Breed hlýlega. “George Gor-
don var einn hinn á'gætasti ungi maður, sem eg
nokkru sinni hefi kynst.—En fyrst við erum nu
farnir að tala um þetta, þá furðar mig á því, hve
undur líkir George Gordon og hinn ungi maður
eru, sem eg lofaði að senda yður til að smíða
bókaskápinn.”
“Er það?”
“Já. eg sá það fyrst í gær, þegar hann fór
í einn af frökkum mínum, sem var af sama tæi
og frakkar, sem George var vanur aö nota síð-
ustu daga lífs síns.”
“Var þá líkingin eftirtektarverð?”
“Já, eins nákvæm og mögulegt er.”
“Komuð þér í bankann eftir morðið, lierra
Breed?”
Já, eg var meðal þeina fyrstu, sem kom
þangað, þegar fregnin um þétta hræðilega morð
barst út um bæinn.”
“Það liefir verið hryllilegt að sjá það?”
“Já, sannarlega; og þó verð eg að viður-
kenna, að Pétur Gordon sýndi þann kjark, sem
manni sómir.”
“Hann varð ekki yfirbugaöur af song?”
“Ekki fyr en seinna, þegar það varð aug-
Ijóst. að ekki var mögulegt að uppgötva, hver
morðið hefði framkvæmt.”
“Fengu menn aldrei gruri um ríeinn sér-
stakan mann?”
“Jú, ó-jú. — Margir voru hneptir í fangelsi,
spilabófar og flækingar J- en þeim hepnaðist.
öllum að síðustu að sanna sakleysi sitt.”
Andrews virtist fá vaxandi áliuga fvrir þessu
morði, og Breed sagði honum því frá öllum kring
umstæðum, sem almenningi voru kunnar.
Andrews sagði, þegar liann bjóst til að fara:
“Já, þetta virðist vera mjög dula'rfult mál-
efni, svo mig furðar ekki að Pétur Gordon sé
sorgbitinn; þessi voðalegi viðburður lifir í huga
hans.”
“Það er vafalaust.”
“Nú, Jæja; fyrst þér hafið sagt' mér þe'tta.
verð eg að biðja yður að láta ekki unga mann-
inn klæðast gráum fatnaði, þegar hann kemur til
mín. Annars gæti mér dottið í hug að hann væri
vofa eða afturganga.”
“Gott,” sagði Breed mjög alúðlega. “En
gerið mér þann greiða að minnast ekki á þetta
við neinn. Þegar eg sagði Green sjálfum frá.
þessu, sagði hann, að það hefði óþægileg áhrif
á sig.”
“Honum hefir þá ekki geðjast að þessu?”
“Nei, alls ekki. En eins og eg sagði, þessi
líking kemur glöggast í ljós, þegar hann er
klæddur ljösgráum fatnaði af sama sniði og
George Gordon var vanur að bera. Þar eð hann
vill ekki vekja eftirtekt annara á þessari líking.
mun hann forðast að klæða sig á þann hátt.”
“Þér megið reiða y'ður á; að eg s^Metcki'
minnast á þetta einu orði,” sagði Andrew’s, og
svo skildu þeir.
5. KAPÍTULI.
Andre.ws for frá verkstæði Breeds til skrif-
stofu Drysdales.
“Eg vona að eg trufli yöur ekki við starf yðar
hr. Drysdale!”
“Alls ekki”.
“Já já, eins og stendur hefi eg ekkert að gera,
en eg vil ekki trufla aðra, sem háfa eitthvað að
gera, ef nærvera mín því er til ónota, þá segið
það hiklaust, og eg skal fara”.
“Alls ekki hr. Andrews, Eg á aldrei mjög
annríkt, það get eg fullvissað yður um; og núna
þá eru viðskiftin með minsta móti”.
“Eg hélt að starf yðar heimtaði afar mikla
vinnu”.
“Það er alls ekki tilfellið. Eg hefi gagnstætt
því satt að segja, oft óskað þess, að hafa meira
að gera — það, að hafa ekki alt af nóg að gera,
hefir slæm áhrif á mig. Eg þarfnast þess, að
að hafa alt af eitthvað að hugsa um”.
“í þessu tilfelli er mikill munur á okkur,
hr. Drysdale; eg hefi unnið fremur erfiða vinnu
í tuttugu ár, og nú er eg glaður yfir því að geta
fengið hvíld.”
“Eg skil yður, hr. Andrews.”
“Eg á ekki við, að mig langi til að hafa ekk
ert að gera; en eg vil feginn mega verja nokkru
af tíma mínum til hvíldar.”
“Einu sinni hugsaði eg þannig,” sagði Drys-
dale eins og utan við sig.
“Þér verðið svo alvarlegur,” sagði Andrews
brosandi.
Drysdale áttaði sig strax, þegar hugsanir
hans snerust aftur að samtalinu.
“Ö, já,” svaraði hann; “eg átti við, að ég hefi
oft hugsað á sama hátt, og þér mintust á. En
að síðustu hefir þó óskin um stöðuga vinnu náð
valdi á mér.”
“Skoðanir okkar eru mjög ólíkar, hr. Drys-
dale.”
Viljið þér á morgun veröa mér samferða út
á búgarð minn, sem við höfum minst á!?”
“Eg er tilbúinn að fara á hvaða degi sem er,
þegar þér viljið.
“Þá skulum við fara á mánudaginn.”
“Alveg sama hvaða dag við förum, hr. Drys-
dale. Nær eigum við að koma aftur?”
“Uprunalega áform mitt var að vera þar
aðeins þrjá daga, nema því aðeins að þér vilduð
vera þar lengur. Samkvæmt því komum við
aftur hingað á fimtudag.”
Framh.
, i
\ •