Heimskringla - 04.08.1926, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 4. ÁGÚST 1926.
_________ 1 ' '
Hdtnskringla
(StofnaQ 1886)
Kemar Öt á hverjnm mlQTlkudegi
EIGBNDUR:
VIKING PRESS, LTD.
863 og 855 SARGBNT AVE., WINNIPEG,
Talnlmlt N-6537
VerTJ bla«sins er $3.00 árgangurinn bor»-
is t fyrirfram. Allar borganlr sendist
THE VIKING PREfiS 1/TD.
8IGFÚS HALLDÓRS frá Höfnum
Ritstjórl.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
UtanftMkrlft tll blabnlnat
THB VIKING PRESS, Ltd., Box 8105
(JtanfiMkrlft tll rltMtjörnnw t
EDITOIt HEIMSKHINGLA, IKox 8105
WINNIPEG, MAN.
“Heimskringla is publisheð by
The Vlklng Presn Ltd.
and printed by
CITY PRINTING & PUBL.ISHINO CO.
853-855 Sargent Ave., Wlnnlpeg, Man.
Telepbonet N 6537
WINNIPEG, MAN., 4. ÁGÚST, 1926
íslendingar
í Yesturheimi.
Ræða flutt á fslendingadaginn í Winnipeg
2. ágúst 1926.
Af séra Rögnv. Péturssyni
Herra forseti!
Heiðruðu nefndarmenn og gestir!
Það hefir verið jáfnan til siðs, síðan að
byrjað var á því að halda “íslendingadag”
að einhverjum hefir • verið úthlutað það
verk, að mæla fyrir minni heimamanna —
íslendinga í Vesturheimi. Þetta er í alla
staði maklegt, því að engum heyrir hátíð-
in til fremur en þeim. Sem alkunnugt er,
þá er hún að öllu leyti sprottin upp úr
sögu þeirra, og af því, að þeir eru þar
staddir sem þeir eru, og það sem þeir eru.
1 fáum orðum sagt, það er upphaf hátíðar-
innar og öll tildrög, að fyrr á tíð fluttust
hingað menn og konur frá íslandi og festu
sér hér bygð, í auðninni miklu úti á hinum
takmarkalausa Víðavangi álfunnar. Án
þessa atburðar hefði hátíðin aldrei orðið
til. Við þenna atburð og það sem síðan
hefir af honum leitt, er hún bundin. Há-
tíðin er minning, í svo margföldum skiln-
ingi, og verður það betur, eftir því sem
lengur líður. Hún geymir sögu frá um-
liðnum öldum, sem fer ei úr huga yðar eSa
míns, og sem vér óskum og vonum að
hverfi aldrei úr huga niðja vorra, meðan
strendur Ameríku sporna við samrensli
sjóva. Hún geymir minningar um þjóð-
flutning, um hingað komu manna, er
gæddir voru sérstökum arfrænum eigin-
leikum, er þeir áttu sjálfir. Og hún vísar
til þjóðerniseiningar, þótt farið væri dreift
og allir settust eigi um kyrt á sama stað,
á þessum Algarði alíra þjóða.
Það er líkt á komið með þessa hátíð og
Kina svonefndu fornu "Framhjágöngu”-
hátíð, eða páskahátíð Gyðinganna gömlu.
Hún er af sögulegum rótum runnin. Og
þegar tekur að fyrnast yfir viðburðina,
sem hún er sprottin af, og síðarmeir farið
verður að spyrja eftir þýðingu hennar, þá
má leggja hin sömu ráð, þeim spurningum
til úrlausnar, sem hinn forni lagamaður
Gyðinga iagði Gyðingunum: “Þegar börn
yðar segja við yður: Hvaða siður er þetta,
sem þér haidið? Þá skuluð þér svara:”
— Já, þá skuluð þér svara: Þetta er til
merkis um að vér erum íslenzkrar ættar,
norræns kyns, þess þjóðstofns, sem einn
hefir lesið saman ur lífsreynslunni þá
speki, sem vissust er og haldbezt, hverjn
sem mætir, fái hún aðeins að njóta sín, ó-
menguð og óspilt, af veikluðum suðræn-
um hugarórum og hleypidómum. Þetta
er til minja um það, að feður vorir komu
eitt sinn að handan yfir hafið, gengu
þurrum fótum yfir hið breiða Atlantshaf
— fyrir fulltingi þeirra Queens, Patreks og
Camoens, — námu hér land úr auðn og
guldu fyrir — þeim einum er átti — með
gangeyri sem einn saman er gildur, —
erfiði og áræði, verkfýsi og vinnugefni,
sparneytni og hagsýni, dáð og drenglund.
Þeir skulduðu engum neitt, hvorki landi
né konungi, enda hreptu sízt meira en
þeir áttu skibð. eða tóku við rífari laun-
um en þeim báru. —
Það hefir orðið hlutskifti mitt að þessu
sinni að mæla fyrir þessu minnj voru ís-
lendinga í Vesturheimi. Átt hefði það
betra skilið og að því yrði gerð fullkomn-
ari skil en eg er fær um að gera. þó við
svo búið verði nú að sitja.
Það hefir stundum verið hent gaman
að þessu minni voru, vor á meðal. .Þ^ð
er meinlaust og höfum vér rétt til þess, að
spaugast að sjálfum oss eða því sem hjá
oss gerist, þe£ar oss sýnist. Það hefir
verið bent á að eiginlega sé ekkert annað
í því falið, en hælni og hrós, sem vér
syngjum oss sjálfum þenna dag. Þess hefir
kenit endrum og sinnum, en engan hefir
það skemt, að eg held. Þegar hrósið og
hælnin hafa úr hófi gengið, heflr ræðu-
maður lent út af laginu og söngurinn ekki
hreykt oss upp. Sálmurinn verið sama
sem ósunginn. Nokkrir hafa verið svo al-
varlega sinnaðir, að þeir hafa ekki getað
tekið spauginu, ekki skilið að það væri
spaug, heldur að hér væri um það víti að
vanda, að ekki níætti undan falla, og fund-
ist sem sér væri með þessu bent á betrun-
arstarf, sem hvorki samtíðin né seinni tíð-
in myndi láta ólaunað, ef unnið væri. —
Það eru ávalt einhverjir meðal hverrar
þjóðar þannig gerðir. — Til þess að út-
rýma “hneykslinu” hafa þeir svo béitt
allri orku á að ala oss upp í aga og um-
vöndun og innræta oss auðmýkt — sanna
borgaralega og þjóðernislega auðmýkt;
að kenná oss að vér séum flestra þjóða
eftirbátar, og eigum ekkert, sem til ágæt-
is megi teljast; að eina hjálpræðisvonin
sé sú, að vér semjum oss að því, sem vér
sjáum fyrir oss haft, verðum samgrónir
líkingu þeirrar fyrirmyndar, sem oss er
fengin, látum mótast eins og leirinn, og
þrefum ekki við leirkerasmiðinn, sem á
ráð á leirnum, þótt hann geri annað kerið
til sæmdar en hitt til vansæmdar. Sé
þessum ráðum fylgt, á sá angi að vaxa
upp af rót Jessai, er yfir mun hvíla andi
ráðspeki og kraftar.
Þér fyrirgefið, kæru vinir, þótt eg geti
ekki fallist á þessa háalvarlegu betrun-
arkenningu. Eg legg skelfing lítið upp
úr allri svonefndri auðmýkt, hvað fögr-
um lýsingarorðum sem hún er klædd, og
þó hún sé skrýdd eins og Salómon í allri
sinni dýrð. Eg hefi aldrei kynst nokkr-
um manni, sem verið hefir auðmjúkur af
einlægu hjarta. Þó legg eg enn minna
upp úr þeirri auðmýkt, sem í ljós er látin
með því að bera sjálfum sér illa söguna
og lagða atgervi sitt og gáfnafar með ó-
heyrilegum ávirðingum og skussaskap,
öðrum til vegs og sóma. Mér er sama
hver tilgangurinn er með þessu, hvort
með því er ætlast til að heimaþjóðin vaxi
að virðingu, eða hin hérlenda að dýrð
og dásemd. Hróður hvorugrdr vex að
mun við það — við frændsemi við fá-
ráðlinga eður bræðralag við bjálfa. Mér
hefir aldrei getað skilist að nokkur veru-
legur munur geti verið á oss og frændum
vorum heima. Til þess erum vér ekki
búnir að lifa nógu lengi sitt á hvorum
stað, að verustaðurinn hafi getað orkað
því að breyta upplagi voru og eðli. Sagan
er hin sama, að baki þeirra og vor; ættin
sama, tungan sama, sjóður lífsreynslunn-
ar hinn sami. Þá fæ eg heldur ekki skil-
ið, að vér séum vesælla fólk en það hér-
lenda. Vér erum sjálfsagt ekki í guðs-
mynd, en vér erum í mannsmynd, og
fólk þetta er áreið^nlega ekki arnnað en
menn. Vér erum ekki alfróðir, en vér
erum heldur ekki, þegar á alt er litið,
stórum ófróðari en það. Það er margt í
koti karls, sem kóngs er ekki í ranni. Vér
þekkjum áreiðanlega sumt, sem það
þekkir ekki, eins og það kann sumt, sem
vér kunmum ekki. Vafalaust höfum vér
getað lært margt af því fram til þessa
og getum enn; en eg vil helzt ekkert af
því læra nema í skiftum, svo að málsgrein
komi fyrir málsgrein, vers fyrir vers og
orð fyrir orð. Þannig launum vér bezt
fyrir oss. Eg vil ekki að vér launum
fræðsluna með ánauð og erfiði, heldur
með góðum gjöfum mannvits og fræða.
sem það verði nauðbeygt að taka til
greina, sökum fastheldni vorrar. Vér er-
um eigi meiri ölmusuþurfar en annað
fólk. Allar þjóðir lifa á ölmusu, að meira
eða minna ievti; erfiði fræðimannanna
er endurgjaldslaust, æfina út; vinna að
vitkun mannkynsins. Eg fa? aldrei séð,
að það sé vottur nokkurrar sérstakrar
dygðar, að bera sig báglega. Eg er ekki
viss um að oss yrði á nokkurn hátt betur
til, þótt vér tækjufn upp kenningu bein-
ingamannsins forna, sem sagði að höfuð-
skilyrðið fyrir því að fá fylli sína væri að
bera sig hörmulega. Eg ætla að tilgang-
urinn með vesturflutningunum hafi ekki
verið sá að vér skyldum liggja hér á snöp-
um og “mæna öllum augunum upp á
kóngshús”, heldur að vér ynnum hér fyrir
oss, og köstuðum eign vorri á gæði og
tækifæri hins nýja heims, og sætum ekki
einir hjá er alþjóð manna skiftir arfi. Eg
er viss um það, að fyrir fjöldamörgum
er vestur fóru. hefir vakað hið sama og
vakti fyrir Sturlaugi starfsama, er faðir
hans latti hann fararinnar á konungs-
fund: “Eigi nenni ek at vanrækja kon-
ugsboðit; mun lftil saga frá oss verða
ef yér eigi skulum koma til annara !
manna; má þat eigi vita, hvat verðr í
vorri ferð, þat at oss verði til sæmdar”.
Eg er viss um það, að vestur var farið
þessara erinda, og má þá bæta því við,
að þeir eiga sízt ámæli skilið, er fremur
hvöttu en löttu fararinnar. Það vakti
ekki hið sama fyrir þeim, sem hvöttu til
vesturferöar, og fyrir Blávör tröllkonu:
‘‘að eyða öllu fólki af ættjörðu vorri og
byggja hana síðan tröllum”. Hitt var þó
eigi nema eðlilegt, að eggjan þeirra sætti
andmælum. Það var eðlilegt að heima-
fyrir vildu menn halda sem flestum kyrr-
um. Hvortveggja stefnan hefir orðið
þjóð vorri til hins mesta láns, sökum
þess að hvorug varð hinni yfirsterkari,
svo að allir flyttu burtu eða allir sætu
kyrrir.-----
Hvað hefir þá orðið í vorri ferð, að
oss væri til sæmdar? Það er ekki erfitt
að telja það upp, — sökum þess, vilja
sumir ef til vill segja, að það er ekki svo
margt. Eg skal láta þá eiga sig í friði,
með þá skoðun er hana hafa; en þó get-
ur skeð að það tefji fyrir að tína það
saman, ef nærri ætti að ganga. Eg held
að oss sé óhætt að tala með fullri djörf-
ung. Vér megum leggja niður feimnina,
þó ekki sé fyrir annað en það, að vér bú-
um hér með þjóð, sem í alla staði er ó-
feimin og lætur sér verða lítið fyrir að
lofa sína hýru. Mér hefir stundum fund-
ist að lesa mætti það út úr frásögnum
hennar, án þess að maður láti viðkynn-
inguna við hana hafi hin minstu áhrif á
það, eða þá vísindalegu skoðun, sem
skólamentunin hefir gróðursett hjá oss,
að hún hafi skapað heiminn, og alt sem
í honum er, fugla loftsins og fiska sjáv-
arins og alt það sem lifir og hrærist á
jörðinni. Eg held að oss sé óhætt að segja
satt, og eiga það á hættu að það verði
talið hrós.
Því hefir lengi verið trúað, að á meðal
vor hafi ‘‘hvorki borið til titla né tíðenda,
frétta né frásagna, nema logið væri”.
Vildi eg ei að minni sögu svo færi, og vil
því bæta því við, sem í þjóðsögunum
stendur: “því lýgin kom ekki fyrr em sjö
árum seinna en þetta var”. Þó saga vor
nái eigi nema yfir rúm fimtíu ár, hefir
margt “orðið í vorri ferð”, og þó einkum
í fornri tíð, sem vel er um; því vér eigum
fornöld, sem liggur að heita má eins fjarri
þessum tímum og landniámsöld íslands er
öld Hannesar Hafsteins. Svo hraðskreitt
er lífið orðið nú á þessum tímum. Fom-
öld þessi kemur aldrei aftur. Hún verður
hvergl endurvakin í heiminum, því nú er
land víðast hvar bygt, og er það skaði mik
ill fyrir þá, sem hér eftir fæðast og lifa.
Furðulegri tíma en landnámsöldina verð-
ur aldrei að finna. Á henni gerðust tíð-
um kraftaverk og öllu meiri en getur í
ritningunni, og þó samskonar. Þá voru
risar á jörðinni. Jörðini var bústaður
villidýra, hagar og holt, hólar og dalir.
Að öðra leyti var hún í eyði. Engan auð
fluttu landnámsmennirnir með sér ann-
an en þann, er álitið var að eigi yrði lát-
inn í askana. Hús voru engin, og þar
sem skógurinn var mestur, mátti með
sanni segja að “jörð fansk æva — en
gras hvergi”. En þó svo væri, þá fór þó
svo, að borð landnámsmannanna voru
hlaðin vistum, eigi sökum þess að þeir
eignuðust töfradisk úr gulli og þyrftu
fyrir engu að hafa, og eigi annað en að
óska sér á hann þeirra kræsinga, sem
þeir girntust. Hann eigniuðust þeir ekki.
Þeir átu flestir af blikkdiskum. En
‘‘þar var á borðum:
pipraðir páfuglar,
saltaðir sjófiskar,
Mimjam og Timjam
og multum salve.”
Meira af Mimjam og Timjam. en þó einna
mesf áf Multum salve. Hvað Mimjam oe
Tifnjam var, þarf ekki að segja þeim, sem
lifðu æfintýrið, né hinum er neytt hafa
þess mörg kvöldin með fólkinu í æfintýra
sögunum.
Kraftoverkið mikla var að breyta því
sem fram var lagt í alla þessa rétti; að
metta mannfjöldann á eyðimörkinni svo
allir yrðu saddir, á því sem til félst, og
leifar svo miklar að nóg yrði til næsta
dags. En það gerðu landnámskonurnar.
Var þó sjaldnast til þeirra nauminda tek-
ið, að vísa þeim brott undan borði, sem
eigi voru heimilisbúar, ef til þeirra náðist.
Þá sögu gátu börn og unglingar sagt í
þá daga.
‘‘Vara þat nú
né í gær,
hefir langt
liðit síðan.”
þó engiim skugga vilji eg kasta á þessa
tíma eða þjóðíélag vort, því það á það
heldur ekki skilið.
í sjálfu sér eru landnámsárin
nógur hróður; þó eru þau ekki
sagan öll, sem betur fer. Að
sögulokum er enn ekki komið,
og vil eg vænta þess, að þess
verði enn langt að bíða. Það
skyldi, að vér höfum átt jafnan
þátt í því að móta stefnu þjóð-
arinnar, sem vér höfum verið
jafnokar annara í því að ryðja
ög plægja og halda um hamars-
skaftið. Vor mesta gæfa hefir
er því ofsnemt að segja fyrir| verið fólgin í því, að verk vor,
um afdrifin. Hvort þau verða' flest, hafa miðað til þeirra
þau sem biðu Grænlendinga | hluta er betur hafa mátt, en
hinna fornu, eða hin sem biðu ekki hafa þau myndað stefnur
| frænda vorra í Normandi, veit í þjóðfélaginu eða gert stórt til
eg ekki. En; ef eg ætti um að þess að hafa áhrif á örlögin eða
| velja, yrði eg í vanda staddur. framtíðina. En að því er kom-
1 Eins og það er ilt að falla fyrir ið. Oss er ekki nóg að hafa
; Skrælingjum, en hafa þó áður búið um oss, ef vér látum svo
; fundið Vínland og kveðið Atla-| aðra ráða úrslitunum og höfum
mál en grænlenzku, svo er það, sjálfir ekkert um það að segja.
og ilt að verða til þess að hefta | Það er næsta viðfangsefnið, er
framför menningarinnar og vér þurfum að athuga vel og
svifta mætar og merkar þjóðir leggja stund á að leysa úr. —
frelsi sínu, og hafa þó áður
haslað Karli heimska völl og
sópað með honum hallargólfið.
! En svo mun til hvorugs koma;
i vér eigum ekki kjörið, og erum
| vér því leyst úr þeim vandanum.
Á þeim árum sem liðin eru,
höfum vér gert margt. Eg vil
drepa á sem fæst af því, og þó
nefna til nokkuð. Bygðir vor-
ar hafa blómgast, vér höfum
j fært út garðinm milli fjalla og
| f jöru. Ferðamenn geta eigi
j lengur farið fyrir ofan garð eða
neðan; þeir verða að koma við
hjá oss, verða bygða vorra
varir. Vér höfum lagt oss sjálf-
ir til flest það, sem heyrir til
vel siðuðu mannfélagi, svo sem
verziunarmenn, lögfræðinga,
lækna, kennara, blaðamenn, rit-
höfunda og presta. Vér þurf-
um ekki til neinna að sækja,
þegar vér þurfum að láta
sundra oss, hrinda oss út í laga-
deilur, skera oss upp, fræða oss
um heiminn, flytja oss fréttir,
yrkja til vor kvæði, eða opna
fyrir oss hlið Paradísar, vér get-
um gert það sjálfir. Vér höfum
komið upp hjá oss cfálitlum vísi
að stjórn, með nokkrum þing-
mönnum, sem eru það betri en
flestir aðrir þingmenn, að þeir
hafa ekki aukið á lagaófrelsi
landsins, með því að bera upp
ieða fá samþykt elitt einasta
frumvarp á þingi. Það á við oss
;.að búa úndir stjóra, sem setur
engin lög. Vér höfum gert
meira, vér höfum alið upp nýja
kymslóð, sem er í alla staði
mennileg og drengileg, þjóð
vorri til sóma, og til jafnaðar
j bezt gefna og bezt mentaða
unga kynslóðin í landinu, þó
ýmislegt megi að henná finna.
Henni trúi eg vel fyrir framtíð
vorri f Vesturheimi. Ef í raun
rekur, vona eg að hún finni hjá
sér þá þrautseigju og þá krafta-
verkagáfu, sem auðkendú land-
nemana, og þann metnað og
! það stolt, sem auðkent hefir
frjálsborinn norrænan lýð, er
j afsegir að krjúpa á kné eða
j kyssa á fót Karli hinum
heimska, þó heilt konungsríki
sé í boði.
Eg veit að allir erfiðleikar
eru enin ekki yfirstígnir. Enn
þarf að stæla orku til sæfara
og harðræða. En eg treysti því
að andi landnámsmanna vorra,
andi feðra vorra og frænda fylgi
skipinu og mæli til niðja vorra
hinum sömu orðum og vernd-
Frjálsir komum vér til þessa
lands, með himin yfir höfði og
jörð undir fótum. Sjálfir reist-
um vér oss skýli, komum ásum
á tóft og röftum á veggi. Fylgj-
um fornum háttum. Látum
aðra aldrei refta yfir oss eða
ráða hurðarhæð, því enn gilda
þau lög, að sjálfs er höndin
hollust.
Kristján Jónsson.
dómstjóri Hœstaréttar.
Kvöldiö 2. þ. m. varö Kristján
Jónsson dómstjóri bráökvaddur á
heimili sínu hér í bæn.um. Var hann
hress fram til hins siöasta og haföi
jafnan veriö hraustur pg borið aldur-
inn vel.
Hann var 74 ára, fæddur 4. marz
1852, sonur Jóns alþingismanns Sig-
urðssonar, sem var þjóökunnur mað-
ur og mikils metinn á sinni tið (d.
1889) og konu han.s Sólveigar Jóns-.
dóttur, prests í Reykjahlið, sem
Reykjahliðarættin er frá komin, og
er hún nú ein af þektustu og þroska-
mestu ættum landsins. En forfeðu'*
Kristjáns dómstjóra í föðurætt hafa
lengi búið á Gautlöndum, og á síðari
árum hafa þeir Gautlandamenn kent
sig við bæinn, svo að hann er nú
landskunnur sem ættaróðal þeirra.
Kristján kom ungur, i latínuskól-
ann og varð stúdent árið 1870. Fór
svo á háskólann í Kaupmannahöfn.
las þar lög og lauk prófi í þeim 1.
júní 1875. Var ,hann talinn af-
bragðsgóður námsmaður. En að
loknu námi hélt hann heim og varð
litlu síðar aðstoðarmaður á skrif-
stofu landfógeta. hé^ i bænum. 16.
ágúst 1878 var honum veitt Gull-
bringu- og Kjósarsýsla og var hann
þar sýslumaður í 8 ár. 28. júlí 1886
var hann skipaður 2. meðdómari og
dómsmálaritari í yfirdómintim. 16.
apr. 1889 varð hann þar 1. með-
dómari og síðan dómstjóri 30. marz
1908, eftir Lárus Sveinbjörnsson. —
1. desember 1919 var hann skipaður
dómstjóri í hæstarétti, sem þá var
nýstofnaður, og hafði hann gegnt
því embætti síðan. En jafnframt
dómarastörfunum hefir hann gegnt
mörgum vandasömum störfum og
trúnaðarstörfum. Hann var settur
amtmaður í suður- og vesturamtinu
frá 1. október 1891 til 30. júní 1894,
er Júlíus Havsteen fékk veitingu fyr-
arvætturini til Þorsteins kóngs- j ir þvi. Svo var hann lengi annar
sonar forðurn: “Vertu óhrædd- gæzlustjóri Landsbankans. 1911—
ur þó þú hrekist um hafið”. Ogj 1912 var hann ráðherra, 1912—1914
ekki finst mér eg harma það, j bankastjóri Islandsbanka. Formaöur
þó feður vorir landnemarnir niðurjöfnunarnefndar hér í bænum
yrðu sæhafar hingað sem Ari
Másson.til Hvítramannalands,
og næði eigi brott að komast,
frá 1896 til 1902 og í bæjarstjórn frá
1903 til 1910 og hafði á hendi stjórn
fátækramála bæjarins á árunum 1905
ef niðjar vorir verða vel virðir. —1908. Hann var lengi kennari í
En um þá hnúta búum vér bezt,, kirkjurétti við prestaskólann, 1889—
ef vér kennum þeim þau sann- 1908, mörg ár i stjórnarnefnd Lands-
jndi, er þjóð vor hefir aflað og bókasafnsins og forseti .Bókmenta-
rökstudd eru hvarvetna í ríki félagsins frá 1904 til 1909. Frá 1893
tilverunnar. Já. þó ekki væri til 1903 var hann konungkjörinn. al-
nema orð álfkonunnar eininar: þingismaður og siðan þingmaður
“Trú þú ahlrei vetrarþokii, þó B rgfirðinga á árunum 1908—1913.
ekki sé nema ein nótt til sum-
ars
Ein.s og sjá rpá á þessari upptaln-
ingu hefir Kristján Jónsson fengist
Ekki er víst að oss verði unn- við mörg og fjölbreytt störf um æf-
að jafnræðisins nema að vér ina. Hann hafði miklar og fjölhæf-
heimtum það; en á því veltur ar gáfur, var lagamaður góður, víð-
hversu vér verðum virðir, er
fram líða stundir, hversu oss
auðnast að halda hlut vorum til
jafns við aðra menn. Margt hef-
ir verið vel um veru vora hér,
sýnn maður og víðlesinn, frjálslyndur
í skoðunum og áhugasamur um lands
mál, meðan hann fékst við þau á
Alþingi. Þegar dr. Valtýr Guð-
mundsson kom fram með frumvarp
en á það hefir helzt skort sem'sitt á Alþingi 1897 um þá breytingu