Heimskringla - 04.08.1926, Blaðsíða 6

iLiAÐS [Ð a
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 4. ÁGÚST 1926.
Farþegar Svölunnar.
Eftir Sir Gilbert Parker.
Niðurl.
Þetta kvöld átti Junie frásöguvert viðtal
1X0 Gustave Flavelle, sem hafði komið að heim-
sækja' hana, Hún sagði honum að Rothsay
Hecklar hefði oftar en einu sinni reynt að finna
sig — án þess vitanilega, að vita hver hún var
-— að hún hefði forðast hann, en að hún hefði nú
ákveðið að hafa tal af honum.
Gustave Flavelle reyndi að telja hana af því.
Hann fékk hugboð um að ilt mynidi af því hljót-
ast, og stakk upp á því að þau skyldu halda eitt-
hvað suður á bóginn, því að nú voru peningarnir
komnir frá vinum hans, og leita sér að einhverj-
um afskektum stað til að lifa ugglaus við fjanld-
mennina, og óáreitt af hefndarástríðunum.
“Junie mín,” sagði hann, ‘‘tekur það því
að hata hann nú? Þú hefir mig. — Þú ætlar þó
ekki að drepa hanm?”
Hún þagði um augnablik og sagði svo:
“Eg hefi nú einu sinni tekið þetta í mig, .... en
vertu óhræddur; eg ætla ekki að drepa hann,
eins og þú heldur, — ekki.eins og þú heldur.
Nei. Það yrði of óskemtileg endurminjning fyrir
þig, góði minn. Ef eg dræpi hann, þá myndi það
skilja okkur. Það væri gott þín vegna; en að
hugsa sér hnífstungu eða kúlugat — nei, það er
of ruddalegt .... altof. Hlustaðu n|ú á mig,
Tom Stormont boð, og Gustave Flavelle hafði lof
að henni að mæta til að fá ákveðið svar um
hagi þeirra í framtíðinni. Það var ein af hinum
frábæru óútreiknanlegu tilviljunum þessar til-
veru, sem sífelt eiga sér stað, að Gustave Flavelle
datt ekki anlnað í hug en að þetta væri sérvizka
hennar. Að kasta sér í faðm hans, þar sem
náttúran hristi makkann, stolt í veldi sínu, fanst
honum vera í beinu samræmi við hina einjkenni-
legu lund Junie Cavour. Enn eina persónu vant-
aði, Madeline Hecklar, — hina alsaklausu kyn-
systur hennar — hún þurfti líka að vera við-
stödd. Og Junie Cavour vissi að bréfið, sem
hún sendi lymni, myndi duga, Það kveikti for-
vitni, gaf ávænling af dularfullu ranglæti, hvískr
aði óljóst um að dánir lifðu Qg að hamingja
væri ekki óhugsanleg. Já, Madeline myndi
koma.
Morguninn kom og dagurinn leið. Um
kvöldið klæddi Junie Cavour sig í brúðarskrúða.
Klukkani níu fór hún úr kofa sínum niður að
ánni, reri rólega yfir um, og gætti þess vandlega
að halda sér fyrir ofan sogið og hringiðurnar,
sem byrjuðu talsvert langt ofan við fossinn.
Einhver beið á bakkanum þar sem hún lenti.
t'að var Rothsay Hecklar, kominn þangað á
stefnumót við farþega Svölunnar, að hennar
boði — óljósu, dylgjulegu boði, sem verkaði eins
og græðandi smyrsl á hugaróróa hanis eftir fund
þeirra Stormonts daginn ður. Hún benti hon-
um að koma út í bátinn, og hann hlýddi. Taf-
arlaust ýtti hún frá lanidi. Hann ætlaði að færa
sig nær henni, en hún bannaði í breyttum róm:
“Nei, ekki nær — ennþá. Við fáum nægan tíma
til viðkynningar — bráðum”. Hún reri út á ána,
að
Gustave minn. Eg veit að þú ættir að fara til
Evrópu — komast til siðaðra landa; eg veit að • en lét berast með straumnum, í stað þess
stúlka bíður og syrgir, af því þú kernur ekki. i halda á móti honum til þess að forðast háskanln.
En — þú ferð ekki. Hvers vegna? Af því að .Tunglið óð í skýjum. Hann, grunlaus, tók ekki
þú ert svo góður. Þú hugsar um mig. Þú getur eftir hvert bátinn bar. Júnle Cavour stóð snögg
ekki farið og tekið mig með þér; þú vilt ekki ]ega á fætur og kveikti í þurrum sprekum, sem
yfirgefa mig......Æ! Ó! Gustave, kystu mig
ekki svona. Þú ert svo sterkur.......Uss! Þú
mátt ekki segja það, sem þér býr í huga. Þú
verður að vera sjálfum þér trúr — Frakklandi
trúr. Svona; þú verður að gleyrna mér. Eg fór
með þér vegna þess að eg var þreytt á lífinu
þar, og nú erum við hingað komin, góðir vinir;
er það ekki nóg? — Jú! og meira en nóg, —
og þannig skiljum við — bráðum.”
Hann greip fram í fyrir henni: ‘‘Nei, nei,
Junie njín! Eg þekki hjarta þitt, og þessu skal
nú ráðstafað eftir mínu höfði. Þú hættir lífi
þínu — öllu — mín vegna” — ákveðið bros lék
um varir hans — ‘*og eg sver það við alt sem
heilagt er, að eg skal ekki yfirgefa þig; þú skalt
fara með mér, ekki sem Junie Cavour, heldur
Junie F.......” Hún tók hendinni alvarlega
fyrir munn hans áður en hann gat sagt föður-
nafn sitt. “Guð minn góður! Hættu nú!” sagði
hún. ‘‘Það er ómögulegt, Gustave minn
Augun flutu í tárum. Hún kastaði höfðinu
til snögglega og hopaði þrjú skref frá honum,
tók höndunum í pilsin og steig fáein dansspor,
djarflega og lipurt eins yndislega og hrífandi og
þó hún hefði verið á leiksviði. “Sjáðu nú til,
barnið gott,” sagði hún. “Eg er Junie Cavour,
dansmærin, sem allur heimurinn þekkir sem vin-
konu landsstjórans á Nýju Caledóníu........Að
giftast þér? Nei! Nei!” Aftur sveif hún í dansi
fáein spor, hætti snögglega, hljóp til hans og féll
á kné við hlið hans og sagði blíðlega: ‘‘Gustave,
góði minn; já, við verðum að skilja fyrir fult og
alt; .... en í kvöld, aðeins í kvöld hugsa eg mév
að það liðna hafi aldrei skeð og að það ókomna
komi aldrei; að nútíðin) sé það eina, og öll henn-
af sæla.”
Hann strauk hár hennar blíðlega og hugs-
aði urn, hve dýrmætum tilfinningum hún byggi
yfir; hvaða áhrif hún hefði haft á sig, ef hann
hefði kynst henni fyrir löngu síðan.
Eftir langa þögn sagði hún: “Gustave;
aðeins fáum hlotnast að lifa fullu lífi. Það eru
þeir, sem skynja fyrir mannkynið, sem hefir
mentað þá. Þetta sagðir þú í einni bók þinni
fyrir mörgum árum........Sérðu nú! Mér hefii
fallið alt í skaut. Alt, Gustave. Þetta og hitt
— söngur fuglsins og eitur nöðrunnar, dögg
rósarinnar og brunasviði hjartans, farg óréttlæt-
isins, völd og metorð, tækifæri til að hefna og”
— hún hikaði.
Og hvað, Junie?”
‘‘Og nú loksins veglyndi — og ást. Er það
ekki nóg?”
Úti þaut stormurinn í gjánni með voða-
krafti, og regnið fossaði. Á morgun myndi áin
belja í vexti með tignarafli niður að Hebron-foss-
unum, og steypast þar þúsund fet í hyldýpið. En
í kvöld lifði Junie í sólskini, sem átti ekkert skylt
við það virkilega í kringum þana. x
Alt se'rn hún gerði, var gert með nákvæmni.
Nú hvíldi hún sig áður en að stærsta atriðinu i
leiknum kæmi. Afstaða hvers leikanda var á-
kveðin,' hugsuð og útreiknuð. Hún vissi, að
þegar afl forlaganna hafði dregið alt á sinn stað,
myndu leikslokin ganga eftir hennar höfði; sig-1
urinn vera hennar, hver svo sem nyti ánægjunn-
ar síðar meir. Óséð af Tom Stormont og Rothsay
Hecklar, hafði hún horft á það sem fram fór við
námuna. Eftir það hafði hún tekið ákveðið í
örlagataumana. Hún eendi bréf til Rothsay
Hecklar, sem hún vissi að myndi draga hann á
ákveðinn stað á bakka Hebron-árinnar, á á-
kveðimii stundu annaðkvöld. Hún hafði sent
er
hún hafði í járnhripi aftur í bátnum. Nú voru
þau rétt komin að strengjunum í ánni, og hann
sá hættuna. í því augnabliki sneri hún sér að
honum. Andlitið upplýst af bálinu. Hann sást
einnig greinilega í bjarmanum. Hann þekti hana.
“Þú! Þú!. Ó! þú vinakona Gustave Flavelles!”
stundi hann.
Líkami hennar titraði af geðshræringu. —
Hún talaði lágt en! ákveðið: ‘‘Já, eg er— vin-
kona Gustave Flavelles. Þú þekkir mig, Roth-
say Hecklar. Réttvísin hefir víða leitað, og nú
loksins hefir hún fundið þig.” Hún benti niður
að fossunum.
“Guð minn góður! ó, guð! Þú hefir tælt
mig hingað til þess að drepa mig!” >
Hún lyfti árunum á loft og kastaði þeim i
ána. ‘‘Það er ekki eg, sem rpk reiðarslagið,”
sagði hún; “því er stjórnað af himnavöldunum.”
Hún benti til bakkans.
komstu þangað ef þú getur.
Hann neri saman lófunum í örvæntingu.
“i>ú kæfðir barnið mitt,’> sagði hún; “og nú
éttu vjð hefndarþrá móðurhjartans, er hefir ver-
ið kæfð niður í öll þessi ár.”
“Þú ert frá þér! Þú ert brjáluð!” veinaði
hann.
‘Já, eg er brjáluð, Rothsay Hecklar; því það
er brjálsemi að lifa. Og að deyja — ó! það hefði
getað verið svo alt öðruvísi! Barnið mitt! Faus-
tina mín! sem eg sé aldrei aftur; því ekki fæ eg
aðgang þar sem hún dvelur. En þú verður að
fylgjast með mér að dómstóli drottins!”
Hann var dofinn af ótta. Nú voru allar
vonir úti.
Fossinn! Fossinn!” æpti hanrn. “Það
úti um okkur!”
‘‘Já,” sagði hún eins og í draumi; eins og
hún hugsaði ekki frekar um hann, eftir að hafa
kveðið upp dóm hans. “Já, það er úti um okkur
bæði, þig og mig. Við siglum hratt og langt í
kvöld. Sjáðu!” Hún benti til bakkans niður
með ánni. “Konan þín og Gustave Flavelle og
Tom Stormont á klettunum fyrir ofan þau. Þau
vita alt núna!”
Rétt í þessu augnabliki greindu þau, sem á
bakkanum stóðu, hver sigldu þar til heljar.
Konan varð örmagna af skelfingu; en Gustave
Flavelle hrópaði harmþrunginn:
‘Ó, Junie! Guð minn góður! Junie
komdu! Komdu aftur!”
Báturinln þaut nú í soginu, sem hélst óbrotið
alla ieið niður að fossinum. Rothsay Hecklar
kraup á hnjánum og starði lostinn af skelfingu
út í myrkur gjárinnar framundan. — Junie Ca-
vour sneri sér að bakkanum. Rödd hennar
hljómaði skýrt: “Gustave; góði minn — það er
hin volduga réttvísi. Vertu sæll! .... Hinar rétt
mætu bætur! Vertu sæll!” bætti hún við, þeg-
ar hún sá Tom Stormont mállausan af geðs-
hræringu, stökkva niður klettana til hinna
tveggja, sem hann nú fyrst sá.
Þögn hvíldi yfir öllu — nema fossinum. —
Hann þrumaði stanzlaust: Nær! nær! Rothsay
He-cklar féll meðvitundarlaus í bátnum. Junie
Cavour kysti á fingur sína til bakkans, sneri sér
snögglega og horfðist róleg í augu við dauð-
ann, um leið og báturinn skauzt sem ör ofan í
hyldýpi eyðileggingarinnar.
Madeline Hecklar hneig lémagna; en Tom
St.ormont greip hana í faðm sinn.
Endir.
Innblástur málarans.
með
‘ ‘Ertu nú orðin vel frísk, góða?”
“Stáihraust,” svaraði unga stúlkan
lágri röddu.
“Og þú ert ánægð, Rósa?”
“Fyllilega.”
Það glaðnaði yfir frú Vallery að heyra þetta
svar.
‘‘Já, eg er viss um að þú verður gæfurík;
og þú ert það nú þegar, er það ekki satt?”
Dálítið skalf Rósa; en hún hafði ásett sér að
vera kjarkgóð, og svaraði því játandi.
Rökkrið var byrjaö og grafarþögn ríkti í
stóru stofunni.
‘‘Eg held mig langi til að vera einsömul dá-
litla stund, mamma, svo geturn við drukkið te
seinna.”
Frú Vallery laut niður og kysti dóttur sína.
“Já, aðeins við tvær, góða barnið mitt.”
Hún gekk út úr stofunni, og Rósa sat lengi
í djúpum hugsunum alveg kyr.
Þegar niðamyrkt var orðið í stofunni, stóð
hún upp, gekk að borðinu og kveikti á lampa,
sem þar stóð. Hún settist niður til að skrifa
eitthvað, sem henni hafði dottið í hug, . áður I sem rauf hana,
Þeir settust þar og töluðu lengi um listina.
Það var Pengelly, sem fyrst byrjaði á öðru efni.
“Við höfum þekt hvor annan lengi, Castile.”
“Já, mjög lengi,” svaraði Castile og leit upp
hlæjandi.
“Og höfum verið góðir vinir.”
‘‘Já, það höfum við verið.”
“Ert þú nú ánægður, Castile?”
Hann kom með þessa spurningu kæruleysis-
lega, og þó var eitthvað í röddinni, sem benti á
að liún væri þýðingarmikil.
“Já, algerlega ánægður, Pengelly,” svaraði
hann.
‘Þú og eg Ijúgum ekki hvor að öðrum. Cas-
tile?”
“Nei, við Ijúgum ekki hvor að öðrum.”
‘‘Algerlega ánægður?”
“Já, fullkomlega ánægður.”
Nú varð þögn um stund; svo byrjaði Castile
aftur:
“Hvers vegna spyrðu um þetta?”
“Af þeirri ástæðu að eg vildi vita það —
það er alt.”
‘Og þig furðaði á því, að ég sagðist vera á-
nægður?”
‘‘Já, eg varð hissa.”
Nú varð aftur þögn; en það varð Pengelly.
en hún gleymdi því.
Hún hallaði sér aftur á bak í stólnum og sat
hugsandi, þangað til hún heyrði klukkuna slá
fimm; þá greip hún pennann og fór að skrifa
með hægð, til þess að geta valið beztu orðin.
Ljósið frá lampanum skein á andlit hennar
og sýndi mörg rauð ör, þar sem áður hafði verið
svo yndisleg fegurð.
Unga stúlkan hélt áfram að skrifa unz hún
var búin; þá tók hún bréfið og las það yfir. Að
því búnu hljóðaði hún lágt, huldi andlitið í hönd-
um sér og grét.
Hún sat ennþá kyr, þegar móðir hennar
kom inn í stofuna, gekk til hennar og tók hana
í faðm sinn.
“Elskan mín, elskan mín!” stamaði hún.
Þær voru lengi í þessum‘stellingum.
Unga stúlkan skrifaði eftirfarandi bréf til
mannsins sem hún elskaði:
“Elskan mín!
Þú hefir verið mér svo góður, og eg veit, að
það hefir verið erfitt fyrir þig að mega ekki koma
til mín. En eg verð ennfremur að biðja þig, að
heimsækja mig ekki oftar.
Mig furðar á því, að eg skuli geta skrifað
þér þessi orð, elsku vinur rninn, en eg verð að
gera það, eg neyðist til þess, og eg er sannfærð
um, að þú verður við bón minni.
Þú hefir heyrt hvað mér vildi til þessa voða
. , ,, legu nótt, að'eg skemdist af bruna og lemstrað-
^arna er u oruggur, jg^ þegar
eg reyndi að komast út úr eldhafinu
Og geinna skrifaðir þú mér þessi alvarlegu og
ástríku bréf, og sagðist ekki skilja þetta til hlítar,
en sagðist ekki ætla að koma, fyr en eg leyfði
það. Eg sagðist skyldi gera þér boð, því þá
þorði eg ekki að hugsa um, að eg gæti aldrei gert
það, en nú er eg kjarkmeiri en þá; en þú mátt
ekki hryggjast.-þó þú haldir að eg sé það. Eg
held þú skiljir mig, að það er bezt fyrir okkur
bæði að sjást ekki oftar.
Eg skal nú ekki skrifa meira. Ó lofaðu mér
að lifa við minn bjarta draum, við bergmál þinnd,
ástríku, heimskulegu orða, að eg væri ímynd
all' hins göfuga, góða og fagra. Á meðan eg á
hunn, verð eg aldrei óánægð. En ef þú tæki:
bann frá mér. og vildir endurgjalda hann með
meðaumkvun og hluttekningu, myndi eg n.ium
ast geta þolað það.
Vertu sæll, minn eigin elskulogi
Rósa.”
* * *
Arthur Castile hafði staðið við pentgrind-
ina og málað af kappi, og á meðan höfðu þeir
ekki talað eitt orð, hann og vinur hans, John
Pengelly, sem sat og reykti meðan hann með að-
dáun horfði á myndina, sem var nærri fulígerð.
Málarinn lagði burstann frá sér, hálfóþol-
inmóður.
“Það er farið að dimma, Pengelly, eg held
eg vinni ekki meira; eg er dálítið þreyttur í aug-
unum.”
Pengelly stóð upp og gekk að myndinni.
“Mér'líkar hún,” sagði hann blátt áfram.
“Ungfrú Vallery er mjög fögur.”
“Já, er hún ekki fögur?” spurði málarinn.
“Þú sagðir mér einu sinni að hún væri anda-
gift þín. Manstu það?”
“Já, það man eg. Hún er það enn, Pen-
gelly.”
‘ Þá ert þú sannarlega heppinn maður,” sagði
Pengelly hlæjandi. ‘‘Sumir okkar finna aldrei
andagift sína eða innblástur, og meðal þeirra,
sem svo eru hepnir, eru svo fáir sem giftast þeim.
Eftir á að hyggja, Castile, nær á þessi stóri við-
ffurður að eiga sér stað?”
“Bráðum.”
“Er ungfrú Vallery orðin jafngóð eftir ó-
happið?”
“Já, hún er orðin frísk áftur.”
‘‘Það er ánægjulegt að heyra. Já, mér lízt
vel á þessa mynd, Castile, eg held að hún sé sú
bezta, sem þú hefir málað.”
‘‘Þakka þér fyrir. ( Já, eg bjóst nú raunar
við því, að þér myndi líka hún. En eigum við
nú ekki að ganga inn í hina stofuna og reykja?”
“Hvers vegna ert þú ekki í París, Castile?”
spurði hann og leit á vin sinn.
Að þessu hló Castile glaðlega.
“Hefir þú talað við Allison?”
“Já, eg hefi talað við Allison, og eg var dá-
lítið forvitinn, eins og þú skilur.”
“Og hvað sagði Allison?”
“Allison sagði,” svaraði Pengelly alvarlega,
“að þú myndir verða blindur. Hann sagðist líka
hafa sagt þér þetta, og að þú vissir að það væri
aðeins eitt sem gæti frelsað þig, og það væri að
láta Cavour í París skera starblinduna af aug-
anu. Han nsagði líka, að þessum uppskurði
yTði að hraða. Hann hvatti þig til að eyða ekki
einum degi, og lét takmarkið vera sex vikur —
sex vikur frá þeirri stundu, þrjár vikur núna?”
“Já,” svaraði Castile hiklaust.
Pengelly stóð upp óánægður.
“Hversvegna ertu þá ennþá hér?” hrópaði
hann ásakandi.
Arthur sagði honum ástæðuna, og stóð upp,
gekk að hallborðinu sínu, tók þar nokkur skjöl
og rétti Pengelly.
Hann las þessi skjöl og leit svo á vin sinn,
senx mætti augnatilliti hans rólega.
“Eg skil sumt,” sagði hann, ‘‘en eg held að
eg skilji ekki alt.”
‘‘Hvað skilur þú ekki?”
Pengelly svaraði ekki, af því hann sá nú að
hann hafði skilið alt.
“Eg vildi að þú vildir segja mér það,” sagði
hann blátt áfram. “Við erum þó vinir.”
Arthur Castile sagði frá.”
“Eg varð að velja,” sagði hann. ‘‘Það skil-
ur þú auðvitað. Fyrst ætlaði eg að fara til henn
ar þrátt fyrir þetta bréf, og segja henni að það
gæti ekkert skilið okkur, og að draumar okkar
héldu áfram að ve^x eins bjartir og þeir hefðu
verið. En hvernig get eg nokkru sinni fengið
hana til að skilja þet’ta, Pengelly, ekki að eins að
fá hana til að reyna að trúa þessu, heldur til að
vega henni fulla vissu? Og ef þetta skeður ekki
þegar við sjáumst í fyrsta skifti, þá held eg það
eigi sér aldrei stað. ó, lestu bréfin hennar aftur
og sjáðu hvað eg á á hættu.
“Ó, hugsaðu þér, Pengelly, ef svipur minn,
þegar við sæjumst aftur, lýsti ekki ást og aðdá-
un, en sorg og meðaumkvun? En það getur
auðveldlega skeð, er það ekki? Þá gæti eg
aldrei gert þau rangindi góð aftur. Ef þú skilur
mig ekki, lestu þá bréfin einu sinni enn. Á eg
að bíða?”
‘‘Nei, eg skil þig fullkomlega,” svaraði Pen-
gelly.
“Þú skilur að eg er óhultur — eins óhultur
og nokkur maður getur verið — um sjálfan migl
en eg er ekki viss um hana.”
. “Já, eg skil þetta; eg hefi lesið bréfið henn-
ar.”
‘‘Þá skilur þú alt; þ^í það er aðalatriðið.
Eg þrái eins og hún að varðveita okkar dýrð-
lega draum. Eg skal gera hann ógleymanlegan
og bjartan, en ekki eins og hverfandi endurminn-
ing. Því þó eg missi nokkuð, þá öðlast eg full-
komna og óviðjafnanlega ást.”
Arthur Castile þagnaði, og í augum hans
blikaði ánægjan.
“Eg sagði þér, að eg yrði að velja,” bætti
hann við. “Var það heimskulegt að velja þann-
ig?”
Pengelly hafði setið niðurlútur, en nú leit
hann upp á vin sinn.
‘‘Og hvað hugsar þú þér að gera?” spurði
hann.
Eg ætla að bíða þangað til að hættan.
sem eg mintist á, er afstaðin, og þá fer eg til
hennar. Eg ætla að bíða þangað til hún getur
veitt mér móttöku með óhikandi gleði.”
“Þú ætlar að bíða þangað til þú ert orðinn
blindur.” sagði Pengelly með titrandi róm.
“Já, eg ætla að bíða þangað til eg er orð-
inn blindur,” svaraði hinn yfirburða glaður.
Pengelly þagði litla stund, en sagði svo;
“Eg vissi ekki að menn elskuðu á þenna
hátt.”