Heimskringla - 13.10.1926, Blaðsíða 4

4. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRIN GLA
WINNIPEG 13. OKT. 1926
Heimskrhrgla
(StofnuV 1886)
Kroaur öt A hverjuin mlfivlkuderl.
EIGKNDURi
VIKING PRESS, LTD.
853 og 855 SARGBNT AVE., WINNIPEG*
Talnlml! N-0537
VerTI blaUslns er $3.00 Argangrurlnn bors-
lst fyrlrfram. Allar borganir sendist
THE VTKING PRES8 LTD.
8IGFÚS HALLDÓRS frá Höfnum
Kitstjórl.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
ITtHnANkrtft 111 hlabNlnn:
HK VIKINtS PKESS, Ltd., Boz 810
ITtnnÖMkrlft til rltNtjörniiNi
BDITOIt IIKIMSKKINGLA, Uox 8105
WIIVNIPEG, MAN.
“Heimskringla is pnblished by
The Vlklnjc PreNM Ltd.
and printed by
CITY PRINTIIVG *V PlTBIiISHIIVG CO.
853-855 Surgent Ave.. Wlnnlpesr, Man.
Telephone: .86 5357
frægð, um leið og þeir fóru að leita að | Hinn nýi fólksinnflutningaráðherra,
kóngsdótturinni í æfintýrinu. Þeir eru Hon. Robert Forke, var sæmdur borð-
fyrst og fremst trúir og hollir þegnar j veizlu nýlega í Brandon. Hann lýsti yfir
Hans Hátignar Bretakonungs. Þeir vilja j því þar, að það væri skoðun sín, að sér-
að landið verði brezkt sem fyrst. Og j staka áherzlu bæri að leggja á það, að
þess vegna vflja þeir hlaða hærra undir j fá hingað brezka innflytjendur. Er þetta
WINNIPEG, MAN., 13. OKTÓBER 1926
Þjóðrækni
Það orð reka íslendingar sig oft á, í
ræðu og riti. Því er hampað í hátíðaræð-
um og opinberum skrifum. En sannleik-
urinn er sá, að það vekur engan bloss-
andi guðmóð í sálum manna lengur, hafi
það þá nokkurntíma verið þess megnugt.
Sumum verður beinlínis flökurt, ef þeir
heyra orðið þjóðrækni. Þ. e. a. s. þegar
talað er um íslenzka þjóðrækni.
Þeir menn, og raunar fleiri, líta svo á,
að íslenzk þjóðrækni eigi ekkert lögheim-
ili hér vestra, og hafi ekkert hlutverk hér
af höndum að inna. Þeim finst íiún vera
einskonar aðskotakrói, réttlaus í heim-
inn kominn, og gera sér í hugarlund að
hún muni kasta skugga á, og frekar rýra
þrif hinnar réttbornu systur sinnar, hinn-
ar einu sönnu þjóðrækni, er almennilegir
borgarar megi hafa mök við.
Því þeir vilja vera þjóðræknir í þessa
lands þarfir, og telja það tvent ólíkt, en
torvelt tveim herrum að þjóna. Vér hin-
ir, teljum hvorttveggja hljóta að fara sam-
an, og skulu ekki rök að því rakin nú,
sem oft hefir verið gert áður. Og ekki að
sinni farið fleiri orðum um íslenzka þjóð
rækni sérstaklega. Hitt er vert að at-
huga, hve glögga grein vér höfum gert
oss fyrir vorum borgaralegum þjóðrækn-
isskyldum; hvort þjóðrækni vor, eins og
hún lýsir sér fyrst og fremst á almenna
landsvísu, sé djúprætt í canadiskri mold;
sé í raun og veru til þjóðþrifa og efni í
trausta homsteina.
¥ * ¥
Það er bezt að kannast við það strax,
og útúrdúralaust, að vér myndum ekki
svara þeirri spurningu játandi. Orsökin
er sú, að mælikvarði hinnar almennu
landsvísu hér er fremur enskur an cana-
diskur. Og það er ekki heppilegasti 'mæli-
kvarðinn, sem mfigulegt er að nota f
þessu landi.
Þetta á þó tæplega við um Que-
lec. Vér vestanmenn erum að vísu
varla svo kunnugir þar, að fullnaðardóm-
ur sé á leggjandi. En tæplega er rangt
með það farið, að í því fylki séu saman-
komnir flestir þeirra manna, er hugsa og
finna til á canadiska vísu fyrst og fremst,
þeirra manna, er mega sín nokkurs.
Að því leyti þurfum vér vestanmenn
að semja oss meir að dæmi þeirra. En
mjög skortir á það ennþá. Rísi upp
maður í þinginu, siíkur sem J. S. Woods-
worth, er hefir karlmensku til þess að
kveða upp úr með þær hugsanir, þá er
þar jafnan einhver W. W. Kennedy, til
þess að hlaupa af grimd í hælana á hon-
um, hvort sem það er af því að tilfinn-
ingarnar bera skynsemina ofurliði, eða
þá af því, að skynsemin er tak-
markaðri en vera skyldi í höfði þing-
manna, löggjafa og leiðtoga lýðsins.
þá, sem af brezku bergi eru brotnir; finst
þeir vera réttbornari til landsins en aðr-
ir; lándinu vera meiri framtíðarvon í
þeim, og líta því eðlilega hornauga þá
menn, sem ekki vilja samþykkja þetta
skilyrðislaust, sérstaklega ef þeir éru
‘‘útlendingar”, og ekki iaust við jafnvel
að þeir líti niður á þá. ‘‘Hverjum þykir
sinn fugl fagur.”
* * *
“Útlendingarnir” hljóta að líta nokkuð
öðruvísi á þetta mál. Þeir eru engum
böndum tengdir gömlum brezkum erfða-
venjum, er þeir koma hingað. Þeir koma
ekki hingað fyrst og fremst til þess að
auka á dýrð ErglakonuDgs, eða vakl
Breta. Þeir eru tengdir annari gamalli
menning, og komu hingað til þess fyrst
og fremst, að iosa sig við.það í henni,
sem feyskið var orðið, en gróðursetja í
nýjum jarðvegi það bezta og nýtilegasta
úr henni, niðjum sínum og nýju landi til
blessunar, en ekki til þess að blanda það
feyskju-áhrifum annarar gamallar menn-
ingar, sem þeir ekkert þektu til áður, og
að engu er betri en sú, er þeir flýðu frá.
Ætlunarverk þeirra hér er að verða
fyrst og fremst trúir og hollir canadisk-
ir borgarar. Þeirra hollusta hlýtur fyrst
að verða canadisk, þar næst brezk. En
það er því aðeins mögulegt, að þeir standi
fast á sínu.
* * *
En einmitt það er flestum að reynast
ofurefli; þar mun flestum skeika. Að
minsta kosti er enginn efi á því, hvað
íslendinga snertir. Þess vegna ríður nú
á að hafa augun opin, og reyna að opna
augu hvers annars. Vér verðum fyrir al-
vöru að fara að kannast við það bezta í
oss, og gera meira en að hafa það í munn
inum. Leggja rækt við það, og hætta
“att tala ont om oss sjelva”, eins og hinn
mikli skáldkonungur Svíanna, von Heid-
enstam, brýndi landa sína á, unz hreif.
Hætta að hlýða á það eitt, sem barið
hefir verið inn í oss, að vér eigum landinu
alt að þakka, og að vor mesta nauðsyn sé
að hugsa á brezka vísu. Kannast heldur
við sannleikann, að landið stendur ekkert
síður í þakkiætisskuld við þá, sem ieggja
fram allan sinn manndóm því til gagns;
að það getur enn síður án þcirra verið,
en þeir án þess, og að oss er betra að
“dependera” á sjálfa oss en á Bretann
hinumegin við hafið, þrátt fyrir alt hans
ágæti. Að vinna Canada fyrst. Það er
þjóðrækni!
* # *
Oss gisti í sumar ágætur maður, hinn
hávirðulegi Lundúnabiskup, herra Winn-
ington-Ingram, K.C.V.O., D.D., LLD, p.p.
Fréttasnatar stóðu auðvitað þegar á hin-
um hávirðuiega gesti, og heimtuðu að
hann léti í ljós álit sitt á landi og þjóð,
eins og títt er að fara með fræga menn,
þótt þeir vitanlega hafi ekki fremur hug-
mynd um það, hvar skórinn kreppir að,
en hver annar bláókunnugur Pétur og
Páll. Líklega af því líka, að hann var
staddur í Ontario, sem er af ýmsum taiið
brezkara en Bretland sjálft' en þó senni-
iga fremur af því, að hann lét stjórnast
af eigin tilfinningum og eylenzku nær-
sýni, lét hann það hiklaust í ijós,- að vel-
gengni Canada vær komin undir því, að
Bretar flyktust hingað í stórhópum, og
að alt sem brezkt væri, blómgaðist hér
og dafnaði, og lagði um leið mjög lítils-
virðandi biæ á -ummæli sín um þessa
Slava, og hvað þeir nú hétu, allir þessir
‘‘útlendingar” hér í Canada. Svo ramt
kvað nú að, að jafnvel enskrituðu blöðin
hér, vestanblöðin að minsta kosti, t. d.
Free Press hér í Winnipeg, þóttust ekki
geta látið þessi ummæli þegjandi fram
hjá sér fara, og settu ofan í við hinn há-
virðulega biskup, enda stóðu kosningar
Heima á Englandi voru
Þetta er að svo komnu skiljaniegt, og
því afsakanlegt meðal brezku þjóðbrot- i þá fyrir dyrum.
anna hér. Bretar — Englendingar, Skotar blöðin enn meinlegri við biskupinn. Þau
og írar—eru langfjölmennastir og áhrifa- sögðu honum hreint og beint, mörg
mestir allra þjóðfiokka í landinu. Fiest- | þeirra, að í fvrsta lagi kæmi honum þetta
ir, sem mestu ráða, eru annaðtveggja I ekkert við; í öðru lagi bæri hann ekkert
fæddir hinumegin hafsins, eða bundnir i skynbragð á það, og í þriðja lagi væri það
ennþá svo sterkum tengslum, er þangað | vafasöm nærgætni, að láta sér þvílíkt
liggja, að þeir mega fremur heita brezkir j um munn fara í garð nokkurs hluta gisti-
hið helzta er frá honum hefir enn heyrsl
um það mikilvæga atriði.
* * *
Er þetta endilega æskilegt? Frá sjón-
armiði Winnington-Ingrams Lundúna-
biskups og annara Breta, er það vafa-
laust. Bretland er ofskipað fólki. Og
Englendingum er þar að auki áhugamál
að halda “nýlendum” sínum brezkum
meðan auðið er. En er það víst að skoðan-
ir hinna hávirðulegu biskupa og Mr. Forke
séu í fylsta samræmi við þrif og þarfir
Canada? Vér álítum það ekki endilega
sjálfsagt. Og áreiðanlega er ekki vert
að svara spurningunni játandi, svona al-
veg hiklaust.
Er brezk alþýða betur gefin að mann-
dómi, en alþýða ýmsra annara landa, sem
þegar hafa sent hingað fjölda dugandi
karla og kvenna, og enn múnu vera fús
til þess? Er ekki máske einmitt ástæða
til þess að halda, að fá megi hingað að
minsta kosti jafnmikið, eða þó heldur
meira, ef nokkuð er, af gervilegu, harð-
gerðu og þróttmiklu -fólki frá öðrúm
löndum?. Er ekki ástæða til þess að
canadiskir kjósendur æski þess, og enda
krefjist þess, af fulltrúum sínum, og þá
fyrst og Jremst af Mr. Forke, að það sé
nákvæmlega íhugað, og láti sér ekki
nægja afsvör, útúrdúra eða munklökkva
skírskotun til brezkra þjóðræknistilfinn-
inga? Er ekki ástæða, og tími kominn
til, að líta á öll vor framtíðarmál frá
canadisku sjónarmiði, en miða þau ekki
endilega við brezkt sjónarhorn?
Þjóðbandalagið
og stórveldin.
Æði oft hefir það heyrst kveða við um
Þjóðbandalagið, að í raun og veru væri
það lítið annað, en samábyrgð stórveld-
anna, er hefðu það eitt hugfast að skara
eld að sinni köku, en daufheyrðust að
mestu eða öllu við bænum eða réttar-
kröfum lítiimagnans, ef þær kæmu eitt-
hvað í bága við pyngju þeirra eða út-
þenslupólitík. Sérstaklega hafa þessar
raddir verið háværar í Bandaríkjunum,
úr Ijeim flokki þar, er fylgir Borah öld-
ungaráðsmanni að utanríkismálum, en
hann vill, sem kunnugt er, engin afskifti
Bandaríkjanna af Þjóðbandalaginu. En
ekki er laust við að við sama tón hafi
kveðið úr hálsi smáríkjanna stundum,
er þeim heiir þótt réttur sinn borinn fyr-
ir borð, eða hætt staddur.
menn en canadiskir, vel' flestir. Þeir eru
aldir upp með ljómann af hinu míkla
brezka heimsveldi stafandi beint í aug-
un, við óminn af lofsöng Kiplings, og
annara Stór-Breta, þótt minni séu,, sem
er svo glæsiiegur og ísmeygilegur, að
sjónkreppan og grunnfærnin gleymist.
Þeir una sér bezt undir hinum breiða
brezka væng; eiga bágt með að hugsa tii
þess að sleppa brezkri handleiðslu. Þeir
sjálfir eða feður þeirra fóru hingað til
þess að vinna Bretlandi ný lönd og nýja
vina sinna. Biskupinn reyndi eitthvað
að draga úr ummælunum, en þau skíldu
eftir leiðinlegan smekk. /
Nokkru seinna, og nýlega, komu sam-
an um tuttugu biskupar hér í Winnipeg,
fluttu hér ræður og prédikanir og dreifðu
sér eitthvað um nágrennið í sama augna -
miði. Þá lýsti erkibiskup vor, herra
Matheson, yfir því, að um fram alt bæri
að kosta kapps um að flykkja hingað
brezkum innflytjendum; þar væri fram-
tíðarvon Canada.
Hæpið mun þó að halda því til streitu,
að ekkert gott hafi af Bandalaginu hlot,-
ist, eða muni hljótast. Má t. d. benda á
það, að tæplega hefðu Abyssiníumenn
átt þá von á leiðréttingu mála sinna í
viðskiftunum við ítali og Englendinga,
sem þeir þó eiga enn sem komið er. En
aftur á móti er það víst, að viljlnn til
þess að reiða járnhnefann kemur býsna
oft í ljós, ef um lítilmagna er að ræða,
þar sem full kurteisi myndi annars við-
höfð, ef einhver stórbokkinn ætti í hlut.
j Eitt ógeðugt dæmi þess henti nýlega
í Geneva. Kínverski fulltrúinn, Ohao
Hsin-Chu, bað sér hljóðs um daginn, og
notaði það til þess að mótmæla harðlega
blóðbaðinu í Wanshien, er Englendingar
skutu á þá borg varnarlausa. tii hefnda
fyrir lát sjö manna í rimmu, er orsakað-
,st út af vopnaflutningi, og gf'tið er um
í Heimskringlu 29. f. m. “Hefndina”
framdi brezkt herskip ‘‘Cockchafer”, og
drap að minsta kosti 1000 marns. al-
. saklausa, er eigi báru vopn, konur og
börni, sem menn, er enga hjörg gátu
sér frá faflbbyssukjöftunurr. veitt.
Mr. Chao var svo mikið niðri fyrir út
af^ þessum hroðaleik, að honum sást yfir
að tilkynna hinum nýja forsgta Banda-
lagsins, Serbanum Ninchich, að liann
vildi fá þetta tekið á dagskrá, og ætti
það að vera afsakanleg ógætni, en eigi
glæpsamieg, er svona stóð á. Borgara-
stríð geisar í landinu, og í raun réttri
hafa brezk herskip ekki meiri rétt til
þess að vera að snuðra 1000 mílur upp
eftir Yangtzekiangfljótinu, en þau hafa
til þess,að skifta sér af siglingaleiðinní
milli New Orleans og St. Louis í Banda-
ríkjunum.
En Cecil lávarður notaði þetta forms-
atriði til þess að hella sér yfir Mr. Chao,
eins og skóladreng, sem gleymt hefði að
þurka af fótunum á sér áður en hann
gengi inn á gijáfægt skólagólfið, og fékk
auðvitað Mr. Nínchich til þess að vísa
málinu á bug.
Þvílíkt þurradramb og tilfinn
ingarleysi ætti ekki að eiga sér
stað innan Þjóðbandalagsins.
Því ef það er ekki einmitt til
þess stofnað, að hlyða á og
meta samvizkusamlega slík
klögumál, þótt þau séu ef til
vill ekki lögð fyrir Bandalagið
samkvæmt ströngustu þing-
sköpum, þá er ekki auðvelt að
svara, hvernig í dauðanum á að
skilja tilgang Þjóðbandalagsins.
Og að reyna að smeygja sér
undan vandanum á svona lítil-
fjörlegan hátt, af því einu, að
mesta herveldi heimsins á í
hlut, gagnvart lémagna menn-
ingarþjóð, þótt risavaxin sé, er
þessari samkundu tvímælalaust
til hins mesta vansa. Og hvers
ætti að mega vænta af öðrum
stórbokkum, þegar Cecil lá-
varði þykir sæma að koma fram
á þenna hátt, manninum, sem
ekki alls fyrir löngu var sæmd-
ur heiðurspeningi Woodrow
Wilsons, fyrir dyggilega starf-
semi til eflingar alþjóðasamúð ■
ar.
Kveðju kastað á gest
i.
Einu sinni á æfinni hefi eg séð
Látrabjarg frá sjó, þar sem það
steytir hnefann út í Ishafið, með
fjöruna við hlið sér, það sem Látra-
Björg á að hafa róið til fiskjar, og
kveðið .“stikluvik” í köpp við rym
Ránar — græna túnið, niður frá
burstum bæjarins (sem hún hefir
beitt og rakað mörg vor og
sumur), á Látrum, sem hún sagði
svo fyrir, að “aldrei myndi brenna,”
fyr en “Kristur kær kemur og dóm-
inn heldur". En það er yngri ís-
lenzk “útgáfa” af inni eldri: “Surt-
ur kenuir að sunnnan rnefð sviga-lævi",
og hvorttveggja mun eiga ætt að
rekja aftur í aidir, eins langt og
mannlegt hugltoð unt heinisenda nær.
Og munnmælin segja þetta vera á-
hrínsorð. Aldrei hafi bær að Látrum
brtinnið og muni aldrei, sökum kvæða-
kyngi Bjargar.
Undarleg er islenzk trú, dulræn á
yfirborði, en eirir engu undirniðri,
Án þess að rekja það til róta líkleg-
leikans, á einhvern hátt. “Bleyta
slíku veldur’’ að bærinn brennur
ekki, segir Björg. ‘Spáin er rök-
færð. Það er löngunt rök jörð við
sjávarsíðu. Þar grær líka fjölskrúð-
ugast, ef sólar nýtur.
Kvenfélagið hérna, sem kallar sig
"Von”, hefir lagt mér þau orð i
inunn, að innilega séu þið velkonmir
gestir sinir hér — sér og sveitinni
sinni. Þú, Jakobína Sigurbjörns-
dóttir, ert að ávinna þér þann átrún-
að, að bær þinn, við botn Kyrrahafs,
hrenni aldrei, eins og sagt er um bæ
Bjargar, af því hann er heimili ljóð-
anna þinna, þó löng< sé leið milli að-
setra ykkar Bjargar, óravegur af ár-
um og aldarhætti. Lengi mun “Vín-
lendingurinn” kunna kvæði eftir þig,
þegar hann siglir sundið við Seattle.
II.
í kvöld er mér minnisstæð leiðin
fyrir Látra-bjarg. Uppi í þvi er
“Meyjarsæti”, stallur eftlr hang-
andi hamri, Hkur bekk uppi i leik-
húsi. Fjallshlíð er yfir, en undir
hnyklast Látraröst fram í hafið, dótt-
ir "Miðgarðsorms”, þar sem “Brim-
ið grefur breiðan sand, og báran
sefur ekki grand”, þarna sem að tveir
straumar fallast á í fangbrögð og
hringvindast hvor um annan, eins og
skýstrokkur, sem fallið hefir flatur
i djúpið.
Fyrir “örófi a!da”, á þeim Ritn-
ingardögum, þegar "risar bygðu
jörðina”, héldu norræn tröll sinti
Islendingadag á Latrabjargi. Kar!-
arnir reyndu með sér íþróttir, en kon-
urnar sátu og dáðu leikinn. Siðan er
þar Meyjasæti.
“Nú er öldin önnur.” Konurnar
hafa gert mér grikk! Sett mig þar
sem einhver þeirra átti sjálf að ver i
— í “Meyjasæti” ! þegar fagna átti
þeirri stallsystur þeirra hér, sem leik-
ur bezt. Þetta munu þær hafa gert
af gletni við mig, en ekki fyrir þá
skuld, að ýmsar þeirra hafi ekki
kunnað sjálfa sig færari, til að niæla
maklega fyrir upplestri frú Jakobinu,
he!dur en mér er meðfært. “Mér er
sem eg sjái sjálfan mig”, hve kátleg
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
sjón eg sé, “kraki” lítill og loft-
hræddur í “Meyjasæti” í Látrabjargi,.
en eiga að klappa íþróttakonu "lof í
lófa” — enda verður það skotaskuld,,
eg hrapa ef eg hreyfi mig, ekki fyr-
ir óvilja — nógu er eg kvenhollur!
En hér hrapa eg fyrir björg ókunn-
ugleikans.
Hér er eg staddur í líkúm vanda
eins og smalapilturinn. sem skessan
rændi. “Vonin" hefir gripið mig
sér til leikfangs, eins og hún hann.
klaufann við kuennastörf, pins og
karlmenn ætíð ei u. Einn dag breiddi
hún alt fiðrið úr sæng sinni til veð-
urs, og bað hann hirða svo, að allar
fjaðrir væru vísar að kvöldi, ella
myndi hann hýðingu hreppa. Um
daginn blés á byl. Varla var það
einleikið, og konur vóru löngum fjöl-
kunnugar. Fiðrið fauk í allar áttir.
Einhver góður vættur aumkvaði
hann þó, og smalaði loks hverri fjöð-
ur. Eg er eins á vegi staddur og
pilturinn eftir fjaðiafokið, en engan
vætt veit eg enn, sem smala kynni
fok-fjöðrum, sem fyrir mig hafa
borið, af kveðskap Jakobínu. Is-
lenzku konurnar vestan hafs kváðii
œtla að gera það. I kvöld er það
orðið of seint fyrir mig, svo ekki er
um aö villast, hvað eg á mér víst.
III.
I alvöru að tala: eg veit hvað vara-
samt er að geta margs í lófa skáld-
anna, einkum kven-skáldanna, fyr en
séð er til fulls alt sem í honum felst
— og frú Jakobína hefir haldið ndl<k-
uð fast um sitt. Hér verð eg því að
láta við það sitja, að segja ykkur,
að hún hefir mér þótt þýða íslenzk
ljóð á ensku, bezt af öllum vestan
hafs, sem við það hefir reynt. öf-
undsvert er það. þyki Islendingi,
sem næmur er á þessháttar, íslenzlct
kvæði eins gott, á öðrtt máli en sínu,
sé það ljóð. sem hann ann. Þvi hefir
þessi kona orkað. Vandfýsni okkar
veldur svo margt og réttmætt: Ijóð-
leikið mál, orð sem hvergi þarf að
vera ótó i.
Alt er sem óþýtt, ef andagift hand-
kvolast í þýðingu, þó hugsun orða sé
haldið stranglega, og rím rígrekið.
Þá fyrst fer öll gyllingin af góðu
ljóði, ef blær og arnsúgur hjaðnar
og hverfur, úr eftirómunum. Það
sem þýðingar Jakobinu taka fram öðr
um í, er að hún lætur kvæðin fá
svo hagleg hamaskifti, að lítið sér
á, og er þó ekki ætíð auðvelt, svo
stagbætt flík sem enskan er, í saman-
bprði við íslenzku fötin. Hitt hefir
hún og skilið, að svo aðeins veröur
vel þýtt, að rígbinda sig ekki við
hvern ankanna í orðlagi afþýdds
máNs. Svo margt ber milli tilþrif.i
hugtakanna, í tungumálum mannanna,
að eitt sem öðru er tamt og fagurt,
verður “torf” í hinu, sé þýft bókstafs
bundið, sérstaklega í skáldskap, sem
les sig svo oft fram í líkingamáli.
Þá er ein aðferð fær, og hún er sú.
að grípa til snjallyrðis, sem sam-
svarar, þó ekki sé orðrétt, einhvers
þess, sem samgróið er hugsun i tungu
þeirra, sem snúið er 'á — helzt,
nokkru snjallara. Það hefir Jakob-
ínu tíðum tekist, jafnvel þar sem hún
hefir borið við að þýða á ensku af
islenzku, annað en það, sem auðvelt
var. Islenzk ljóð njóta aldrei e’Iend-
is, þess álits sem þau eiga- skilið, þó
þýdd séu þindarlaust kvæði, svo sem.
“Þars Mississippi megin-djúp fram
brunar”. Hver þjóð á gnægð af
J