Heimskringla - 29.12.1926, Blaðsíða 7

HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA.
WINNIPEG 29. EZS. 192G.
(Frh. frá 5. bls.)
honum helzt veriS almennt í daglega
máli, bæöi nú á dögum og fyrir mörg
um áruin (sem áöur skrifaöar hend—
ingar votta', og mundu þær álöguri
á vara meö fjölkynngiskrafti og for-
mælum þeirra dalbúa þar, að sá dal—
ur mundi aldrei fundinn veröa, enda
og engum hlýöa eftir að leita, því
að svo skyldi hljóða ntorgunbæn
þeirra þar jafnan, er þeir stæðu upp
og kæmu út: Skeggávaldi (það er
í'ór), skygg þú yfir land þitt, svo
aldrei nái Aradalur að finnast, hvar
af máske að sumir hafi Þórisdal kaii
að ; en þetta er auðsær diktur einn,
því hvar höfum vér það i sögum, aö
nokkur hafi þaðan kornið með þessa
þeirra bæn.
Nú er þó enn eftir það mest og
nýjast, að men ntil vita er Teitur
nokkur mikilmenni, er bjó í Auðsholti
'fyrir austan Skálholt; hann gerði sig
að austan með flokk manna og vopn-
aöur vel, og allt undir Skjaldbreiö
eða^hvað liengra undir jökudinn;
hann fór að austan og náttaöi þar;
en það er sögn hans og þeirra, «r
meö honum voru, að þeim var varla
vært uni nóttina, gerði á þoku mikla
og létti eigi upp, fyr en þeir sneru
híbýlum á leið og heim aftur til
byggða; en úr þokunni var svo við
kveðið : Tröllin taka þig allan, Teitur !
ef fer þú að leita.
Síðan hefi eg ei heyrt getiö um,
að nokkur hafi til orðið þess að
freiita, að finna upp eða leita að
nefndum Aradal (ér með réttu nafni
heitir Þórisdalur, af þeim eina Þóri
þuss, er þar bjó); en oftlega hefir
það til umræðu komið, einkum í hér
uðum, er næst liggja jöklurn þess—
um austan og sunnan, og svo Iíka
hafa borgfirzkir menn um þetta tal—
að þrátt, og haft miklar ráðagerðir
(sumir hverjir heima aö baðstofum
sinum) og hefir þaö komist lengst,
að ungur maður nokkur fyrir fám
árum, 17 eða 18 ára, sonur Grinis
prests, er þá bjó á Húsafelli. Jóns—
sonar Grímssonar í Kalmannstungu,
lézt mundu frumkvöðull að gerast að
leita uppi Aradal, og skrifaði í hérað
ið eftir mönnttm til fylgdar sér; þar
voru tilnefndir vaskir ntenn og áræð— I
tsgóðir: tveggja er einkum við get-
ið; va ranar nefndur Þorsteinn, son
Torfa prests, er hélt staðinn að Gils-
bakka, en annar Vigfús Þórðarson
Böövarssonar prófasts í Reykholti;
en svo fór sem vant var, aö ekki varð nokkug af oki
úr nema ráðagerð ein; þótti bændum jölclamót væri,
sér nýtara, að hyggja að heimkynn—
urn sinum, en rekast um jökla og ó—
bvgðir, er hætta var ein og hrakn-
ingur einn, en engVa herfanga von;
fékk prestssonur gamansbréf aftur
af dalmönnum til farargrejða, og sat
þvi heima vjð svo búið.
Stðan hefir enginn til oröið á
þessa ferð að hreifa, inn til nú fyrir
sköntmu tyn sumarið, er annað al—
þingi var Sigurðar Jónssonar lög—
manns, er sat að Einarsnesi víiö
Borgarfjörð, er hann hafði lögmaður
verið sumarið næsta fyrir, þá bjó á
Húsafelli prestssonur sá, setn fyr er
getiÖ, og var þá prestur að vígslu;
I'ann var Helgi nefndur. Helgi prest
ur var kvongaður maður, og átti
dóttur Stefáns prests, er sat að Nesi
við Seltjörn, en þó var hann. andaður
er hér var komið, og bjó kvinna hans
eftir að Nesi. Björn hét tna'ður, son
Stefáns prests; hann var lærður ntað
ur og klerkur að vigslu; hann bjó aö
Snæúlfsstöðum t Grimsnesi, og söng
þar að kirkjum um Grímlhesið.
Björn var ntikill maður og stetkur,
ungur og ókvæntur, áræðisrnaðu--
mikill og hugaður vel.
Það var tíðinda of suntar þetta, er
nú var greint, að þeir mágar Björn
prestur og Helgi prestur fundust þar
sttður að Nesi um alþingi, og vortt
þar nokkrar nætur erinda sinna. Björn
Prestur kvað ætlun sína, að mágur
hans var allfróðúr í sögu og fornu
riti. Þar kom niður máls hans, að
hann frétti eftir Þórisdal, hvað hann
ætlaði um, hvar vera myndi. Helgi
prestur sagði slíkt er honum þótti Hk
ast, að eitthvað merki hans mundi
mega sjá af miöjum Geitlandsjökli,
er lægi austan vert við Kaldadal; því
væri dalur sá langur, þá væri hann
annaöhvort um miðjan jökulinn, eða
sæist til.hans af honum miðjum ein—
hverjar líkur eða merki.
En af tali þessu kom þaö upp um
sumarið, að Björn prestur reið við
3. mann úr Grímsnesi, og kom til
Húsafelis um nótt að hitta Helga
prest mág sinn og systtir sína. Birni
presti var vel fagnað, en er hann.
haíöi þar verið tvær nætur að kvnni,
bjóst hann á brott og fylgdi Hejgi
prestur honum á leið. Þeir riðu frá
Húsafelli öndverðan dag næstan fvrir
Olafsmessn fyrri, það var fimtudag,
og geröu engin orð á um ferðir sín-
ar. Þeir riðu brátt ei almannaveg t
fult suður á fjall upp frá Húsafelli
fyrir vestan gil það, er fellur ofan
gljúfrið og það stefndu þeir beint
suður á jökul þann, Ok er kallaður,
og er þeir kornu nbrðanvert við Ok—
iökulinn, þá námu þeir staðar og
skyggndust fvrir. Uugur maður var
í ferð þeirra, er Björn hét Jónsson
á Hömrum í Grímsnesi. Björn var
maður skólagenginn og menntur vel.
Nú sem hér var .kontið. gerðu klerkar
bert fyrir Birni, o,g kváðust mundu
leita ttpp Aradal, er lengi heíðú
í vík þeirri, er gekk austur i jökul—
inn, og áin féll fram undan í mót
þeim; því annarsstaðar iíoru snjó—
flóðahrapanir, stórkostlegar sprung—
ur og jökulgjár mjög djúpar og ó—
færar og allófrýnilegar ásýndum; nú
tjáði eigi þar yfir að standa, annað
hvort varð frá að hverfa eða til að
ráða.
Þá strengdi Björn. prestur þess
heit, að hann skvldi með hest sinn,
þann Skoti var kallaður, upp á jök—
ulinn koniast og Þórisdal upp finna,
ef þar í jöklinum væri, og ekki fyrri
aftur hverfa, nema áustur af jöklin—
um ella svo framt ei væri guð í
móti, en Helgi prestur hét því, að
hann skyldi viö leita til kristinnar
trúar að koma því, er þar fyndi í
Þórisdal, ef nokkfur ntennsk skepna
væri þar fyrir þefpra augutu, og þeir
mættu orðum við koma, karlkyns
eöa kvennkyns og samþykti Björn
prestur heitið að sínum hlut, að veita
þar til fortölur og orðaflutning. Þaö
var og ummæli þeirra, að þeir mundu
þá strax skíra, ef nokkur mennsk
skepna þar trúnni játaöi og þekkjast
vildi, hvað sem síðar afgerðist. —
Eftir þetta töku þeir þaö til ráðs,
að láta þar eftir við jökulinn einn
hest og tjald og fans við stein einn
stórann, er þar stendur skanimt norö
ur frá ánni, og ertt á steini þeint
vörður þrjár látnar til ntarka, og þar
eftir knapinn, að gæta þessa, og var
hann vandlega áminntur, að láta þar
fyrirberast, hvað sem í gerðist, til
inunt og þeir höfðu yfir riðið. Eft'r
þetta sóttist jökullinn og kornu þeir
á bera jörð, en ei gras, það var slétt—»
ur mógrýtishryggur, svo sem gjl—
þröm, og þaðan tók jöklinum mjog
að halla austur og öðrum hluta í land
norður og var flatur ntjög, sem dalur
uni þveran jökulinn, og sá suntstaðar
að stóðu upp svartar klettasnasir og
gnýpur, en norðan til voru fell mik—
il, samfest nteð jökulskriðum og
fönnum, en ekki gras í, og var þar
miklft hærra upp á jökulinn norðan
vert. Svo konut þeir lengta á jökul—
inn eftir áður sögðum mógrýtishrygg,
til þess að hjó fyrir berg, þó ei slétt,
heldur nteð stöllum, og þar fóru þeir
upp á hæð nokkra og skyggndust
um. Þá var með öllu heiður hirninn
í austur og upp yfir þá og umhverfis
þá allt í kring skyggni gott allt að
hátindum jöklanna, og til baka þeim
Gerla sáu þeir austur yfir jökulinn
snjólaus öræfi, er þeir gátu ven
niundu noröurundan Biskupstungum
að stefnu, og svo allt austan undir
jöklinum. Tvö fell ertt þar aila leið
noröaustan við jökulinn; var litið það
hið syðra, svo sem borg stór,’ en hið
nyrðra var aflangt í norður og suður
flatt með jökltim.
Nú þar sem klerkar voru komnir,
birti þeirn nokkuð fyrir augum nær
sér og þar stigu þeir af hestuni og
bttndtt saman.
Sáu þeir nú dal ntikinn (langan,
mjóan og tnjög hringboginn); eru
upptök hans og botn nteð stórskrið—
En þar, er dalurinn beygist lengst | fornmannafjár, hvorki fémætt né
norðnr i hring, voru smáfell 2. og var öðruvísi; en þó var það gáta þeirra,
hvorttveggja blásið, en þar þótti þeim
niður undir að sjá sem graseyrar
eða flatir litlar fram með árfarvegn—
um, tóku fell þessi upp úr jöklinum,
en hann féll slétt og lágur fram aö
þeint að norðan. Engir sáust þar
hverir, svo reyk legði af, og hvergi
skógur, víðir, lyng né gras, framar en
nú er sagt; ertt það og engin undur,
þótt afdalur sá innan í jöklum lukt—
ttr og allþröngur, hafi misst gras—
brekkur þær, er í fvrnd þar'seht ann
arsstaðar verið munu hafa. En j
hverir eða vermsl kuttna þar svo í I
einhverjum stað verið hafa, að ekki
sæju þessir menn, þvi þeir gengu ei
ofan á undirlendi dalsins né eftir hon
unt endilöngum, nenta aöeins með
hontttn nokkra hríð sunnanvert, og sáu
gerla alt landslag, vöxt og skapelsi
dalsins, sem áður segit iMá það vera
aö jöktilhlaup hafi grandað þeint
hverutn og hulið þá með sínu yfir—
falli, þótt á Grettis dögum verið hafi,
því sjá þykjast menn á Geitlandi
hveragrjót og fýlsni, og er þar þó nú
enginn hver i. Það eina þykir mér
vanta á frásögu Grettis um dal
þenna, að hann er ei nú svo þröngttr
ofan, en það hygg eg gert mun hafa
að í þeint helli ntundi Þórir þuss
búið hafa nteð dætrum sínum, því
þar næst á tvær hendur eru þær hæð
ir, er-víðsýnast er unt dalinn. Þeir
gerðtt þar með knífi tnark naftia
sinna á bergið, fyrsta staf naifns sins
hver nteð latínuletri. Björn prestur
gerði B og S á kletthellu þá, er gagn
vart stóð og austurdyrnar Tiggja við,
en Helgi prestur gerði sitt ntark eitt
H á flatvegg hellisins þeim austara
innanvert niður utidi^ glugganum,
og var það djúpast gert i bergið, og
mun lengst ntega sjá, en Björn Jón.>
son gerði sitt mark þar gegnt á
vesturvegginn. Að þessu starfi
loknu settust þeir niður að austan—
verðu við hellinn, snæddu þar og
drukku litið brennivín. og gátu þar
mun lu ði að nýungu mann /hafa
matast né brennivin drukkið veriö
Þá var mjög kvöldað og þótt—
j.ust ei ntega lengur dvelja. En þó
fóru þeir nú eftir þetta upp á fjalls
' gnýpu þá, er vestur er frá hellinum,
; og gengur jökulfönn lág mikil í milli,
I , og þeir þóttust vita að sjást mundi
j af Kaldadal. Þar var þeitn mjög
j torvelt upp að klifra. og hvíldust
j tveim sinnurn, áður en upp
tnargar getur um verið, létust og stað Þess Þeir kæmu aftur aö nóttu eða ( um, björgum og gilklofunt i miðjum
ráðnir nú burt þaðan að stefna, þvert annars
austur yfir rniðjan Kaldadal, og upp
a Geitlandsjökul i austur þaðan, og
sögðu svo, að sú ferð skyldi ei leng’
vfi rhöfuð leggjast, kváðu þeir Björn
skyldu með fara til forvitnis og frá—
sagna, og gæta hesta, ef geyma
þyrfti. Birni þótti þetta fýsilegt, og
lézt kferkum fylgja skyldu, hvað sem
yfir gengi.
dags forfallalaust.
Síðai
höfðu þeir sig á leið, klerkar báðir
og Björn hinn þriðji, tóku tneð sér
brauð og efn i brenn'vinsflösku,
kváðu Aradalsntenn nutndu þvi ó—
vanir. Vopn voru engin í þeirra
ierð, og ei vildu þeir þau hafa, nema
sntáhnífa eina, og sitt stjakabrot
hver við að styðjast um jökulinn, ef
þyrfti; ei ætluöu þeir og til neinna
. | manndrápa að gerast, né neitt mein
Énn höfðtt klerkar knap lítinn. í þeim, er fyrir væru, fyr að bragði.
ferð með sér ei all fémikinn; hugðu | Nú stíga þeir á hesta sína og rið.t
þeir svo, ef að þeir kæmu þar að alla leið að jöklinutn, og klifruðu svo
Aradal, er örvænt sýndist ofankomu, langt upp með honum í fellskriðu
þá niundu þeir .Iáta smáknap þenna einni norðanvert við jökulvíkina, sem
siga íyrir bergið og skyggnast um; þeir gátu lengst, og létu svo hestana
en þaö varö ei svo er að fram kotn. hrapa ofan eftir skriðunni á jökul—
Tjald höfðu þeir einnig og nokkurra ffjnnina fyrir ofan árfallið og gjána;
nátta kost. ^ þar var fvrir sléttafönn', er vel mátti
riða, og það lengi eftir jöklinum, að
þeim virtist í fult suður eða lítið
Svo hófu þeir stefnu, er fyr segir,
fullt austur, þar setn þeim sýndist
böggva fyrir, sent
og i dökk fjöll sæi
norðanvert, en lág eða dæld i jökul—
inn að sunnan. Varð þeim ei til
fyrirstöðu allt að jöklinum, nema
bjargás einn, er gengur norður um
Kaldadal sunnan allt úr jöklinum
eystra, og er norðan. undir honunt
fönn og vatn, er þangað safnast af
söndunum fram undan jöklinum; var
þar ei að sýn hestfæri ofan. En t ein
stígi nokkru hrapaði Björn prestur
hesti sínuni ofan i ána, er þar rann
undir björgunum; er það ei mikið
vatn, straumlaust, en mikið djúp og
mjög nttð aurkvíslum, og svo allir
þeir sandar er austur liggja þaðatt
undir jökulinn. A þessum veigi flaug
fyrir framan þá hrafn einn, er kom
norðan af jöklirium, og lét hann eng—
um látum í þeirra eyru, en. stefndi
beint út á Ok; sáu þeir hann ei stð—
;tn, en það þótti þeim eftirlits, að,,- y. , ...
. ' . long, aö et mætti yfff komast ti þetrra
hann vært mjög starsýnn til þetrra
fvrnefndutn jökli, og gengur þaöan
í landnorður og beygist svo í hring
austur á við og landsuður eftir jökl—
inunt, og þar út úr flötum jöklinum
austanvert á ská til i suðurátt, og er
jökullinn. Iægri og lægri austur eftir,
og svo dalurinn smám saman þeim
snjóflóð og jökulhlaup, er þá þegar j
skullu vfir dalinn : munu þeir sprung
ið hafa frant og rýmt svo um dalinn
kornust,
því
mátti engiitti eftir öðrum fara,
j klettar og lausagrjót hrundu þá hin
j um til meins, er eftir var, og klifraði
ofanvert, en spillt og fordjarfað gras
ið úr hlíðunum og af eyrunum, sent
niður í dalnum verið mun hafa.
Nú sefn klerkar htifðu þetta yfir—
skoðað og fyrir sér virt, gerðu þeir j
þar vörðu mikla á berginu, og þaðan
sáu þeir til baka sér ofan með daln— ■
um rauf mikla í gegnum klett einn, I
er stóð frantarlega að dalbarmi nær *
dalbotni: þangað hurfu þeir og vildn |
þar um litast; en það var, sem þeim
þvi hver sem sýndist; réð Björn prest
ur fvrstur til en Helgi prestur komst
fyrstur upp. Gnýpa sú er svo upp
hvöss, að ei máttu hana meir en 3
1 menn, umhverfis staðið geta. Eftir
það gerðu þeir vörðu eina þar efst
á gnvpunni, og settu í hana hellu
nokkra, er þeir fundu þar, stendur sú
efst upþ úr vörðunni, þar er rauf i
hellu þeirri og þó eigi af mönnum
ger, ei er hellan mikil, hún er skorð
mun grynnrt, og hvergi er hann dýpra s>’
I uð með steinum vörðunnar; en leggi
ndlst; og þar austan vert vtð klett
niðurskorinn að sjá, en sjálft tindir-
lendi jökulsins. F.n dvpt dalsins ger
ir stt mikla hæð, sem ofarlega er á
jöklinum um dalbotninn, og svo þar
norðttr frá landnorður eftir; allar
hlíðar eru þar blásnar, sem dalurinn
er dýpstur, -og eru allt dökklitir og
morauðir hjallar og hvammamyndir
ofan aS ttndirlendi, líkt á litarhátt;
þann komu þeir að helli einunt og
horfðu megindyr hans rétt • í norður
og ofan í dalinn, en annað skarð
ntillum kletta upp úr þar rétt til aust
urs, en þá var þar beint í vestur
klettraufin og er með öllu ferhyrnd
sem dyr miklar og þar mitt á milli,
öndvert viö megindvrnar, var sem
reist væri klettahella mjög mikil, og
austar.
En er af dró þeirri lægö og hærra
bar á jöklinum, þá var ber svelljök-
ttll fanniaus, fullur með gjár og
sprungur, og lágu flestar þvert fyrir
þeint, svo sem jöklinum hallaði norð
t:r, en þeir sóttu þá austur á sem
mest, og þessar gjár vortt sutnar fuil
ar meö vatn, og flóöi svo úr þeim
ofan unt jökulrattfarnar, en sumt
hvarf aftur t fannir þar og þar, en
sumstaðar riÖu þeir vatnið á svelli,
svo sem á vordag. þá mikil leysing
er í bygðum. Ei höfðu þeir tölu á
: gjánl þessuni, helzt fyrir (það, aÖ
þær vortt engar er ei mátti yfir kont-
ast, ánnaðhvort hátt á jöklinum sttö—
| ttr á endanum, eða lægra norður og
’ofan; suniar voru ei stærri en yfir
I mátti stökkva, eða fyrir varð sneitt
með ÖIIu; og með þessu móti kom—
ust þeir af svellajöklinum. En það
var ráö þeirra, ef nokkttr væri svo
felli þvi, er suðitr af Geitlandi stendjvar móbergsgrjót i henni (ei er þar
ur viö jökulinn. Sumstaðar eru gil annars grjóts kostur) ; eins er og í.
skörð, en hvergi neitt vatnsfall ofan he,li: var,a na8u Þeir til miðra hlið
svo sjá mætti; en svo er hátt ofan1 veggjanna undir hvelfið. Gluggitr .
á undirlendið, að óskýrir þóttust þetr einn er a bellinum austanvert, ogi
i því vera, hvort þeir í einum hvamm * var aflangur nokkuð. og gátu þeir
stallanum neðar en i miðri hlíðinni l>að mundu hafa gert vindur og
sáu jarðveg eða mundi svo litt vera'reSn' er hann var sv0 skaptur, þótt
mógrjótið, en hvergi var grænt að f°rnmenn hefðu mátt höggva hann á
sjá; en niður í dalnum voru meleyrar' a8ur f°rSum- Þetta þótti klerkttm
og sumstaðar jökulhlaup, svo sent
snjóflóðshrjónungur og óslétta,
höfðu runnið fyrst ofan úr jöklinítm
og svo eftir dalnuni austur á við.
Hvergi var í honum klif að sjá, eng-
inn foss og ekkert vatnsfall, aðeins
vatnsdrefjar mjög litlar,1 straumlítið
að sjá, svo það dróst sumstaðar svo
sem í smálón eða tjarnir, og það
lengst suður á, sem eftir dalnum sá,
þá glampaði þar í lygnavatn, og var
þái allgrunnur ovöinn. dalurinn, qg
engar hlíðar að nema flatajökullinn
tveini megin fram rneð meleyrunum. hellinum er. Ekkert fundu þeir þar '
allt nokkur nýlunda að sjá, var það
það ætlun þeirra að bjarg það, er
fyrir framan var, mundi hafa hrunið
síðan og sprungið fram, en áður
mundu •dinasja klettadyniar Verið'
hafa, er í vestur horfa, og er berg
nokkuð upp að þeim, og þó fært upp ■
að stiga, bæði í raitfina úr hellinum I
I maður auga sitt vestan vert við rau f
þessa, þá sér austur um klettdyrnar.
er áður er getið fyrir fratnan hellis
munnann, og um hliðið er þar er,
og svo beint austur í vörðu þá, er
þeir gerðtt þar austur á berginu, er
þeir komu fvrst að dalnum. Og
þetta alt, sem nú er sagt, skal þeini
vera til jarteikna, er þangað koma
eftir þá, að nefndir prestar hafa
þenna dal fundið, og höfðu fyrir satt
að væri Þórisdalur, er Grettir As—
mundsson dvaldist i vetur einn i út—
legð sinni og hefir frá sagt. Mun
og það víst vera, að þar er lítill sól—
argangur um vetur, því fyrir suðrinu
er jökullinn hæstur, en austan í daln—
unt má sól skina upp frá því að
j mjög er vorað, svo sól komi upp í
fullu austri og þaðan af norðar.
,Ei gerum vér tneiri skýrslu um Þór
1 isdal að sinni. Eftir þetta sneru
prestar aftur sömu leið, og skildu um
nóttina á miðjum Kaldadal, og reið
Björn prestur suður af, en Helgi
prestur norðrir af, og síðan hvor til
sinna heimkynna, og þóttust nýja
og svo vestan fram inn í hellinn. en
svo mikið rttm er það, að ei mun 100 ,
manns meira þurfa. Sandur einn er
botn hellisins, og er allbjart í hon—
um; veldur því gluggur sá, seni á
stigu kannað hafa, er enginn hefir
gert svo menn viti síðan Grettis
; daga, og lýkur hér þessa frásögn, er
rituð er eftir sjálfra þessara presta
frásögn, sama sumar og áður segir.
(þagði jafnan). Svo riðu þeir yfir
sanclana allt að jöklinum, iklifruðu
svo langt upp með honum í fellskriðu
eins, sem þeir gátu lengst, og með
homim inn í vik nokkurt, þar er á
féll frani undan jöklinum í mót þeim;
voru þeir þá* fyrir norðan ána, en
aldrei sáu þeir hennar upptök síðan.
Nú sem að jöklinum kom, sýndist
þeim hann miklu brattari en áður, er
langt var til að sjá, og sáu klerkaf sér
ei ráðrúm að koma hestum sínum
þar upp, því hvergi var tilsýn utan
að þeir mundu
og troða hana
bera í hana
svo mjög, að
en þeir
St. James Private Continuation School
and Business College
Portage Ave., Cor. Parkview St., St. James, Winnipeg.
Auk vanalegra námsgreina veitum við einstaklega góða til-
sögn í enskri tungu málfræði og bókmentum, með þeim til-
gangi að gjöra mogulegt* fyrir þá sem frá öðrum þjóðpm
koma að láta t ljós beztu hugsanir sínar á fósturmáli sínu
Enskunni, eins vel og inrtfæddir geta gjört.
Þeir, sem standast inntöku prófið, sem er ekki erfitt, geta
byrjað strax.
Skrifjð, eða sækið persónulega um inngöngu frá klukkan
8—10 að kvöldinu. Gjald frá $5.00 á' mánuði og hærra.
I
leið,
snjó,
hann yrði að brú, heldu-r
hyrfi frá.
Nú tqk aftur fönn við, og hana
riðu þeir lengi: þar var ás mikill og
þungfært mjög, þvi að veður var
lengi dags einkar fagurt, heitt og
blitt, og er þeir áttu skatnmt eitt þang
að, er þeir hugðu jökullinn tnundi
ei úr því hækka austur á leið, þá
setti gúlp á jökulinn á tvær hendttr,
fyrir sunnan og norðan, en loftaði
undir þvert austur yfir jökulinn, svo
heiðan sá himinn rétt fyfir stefnu
þeirra, bar þaö svo til að jöklarnir
eru tveim megin miklu hærri, en dæld
þessi og lægð í jökulinn vissi þá aust
ur af. Ei léttu klerkar ferð sinni
viö þetta, og kváðu það undurleysu
þó þoka legðist á há fjöll. Unt það
bil heyrðu þeir árnið undir fætur
sér, en engin sáu þeir líkindi til
vakns, gátu þeir, að á sú mundi falla
norður í dallencb á hájöklinum, og
þar deilast undir jöklinum, og ýmsa
vegu frant koma, því þeim þótt niður
inn. miklu rneiri að heyra, en á sú ein
mætti valda, er heim íellur úr jökl—
SKEMTIFERDIR
Austur Canada
1. DESEMBER 1926 TIL 5. JANÚAR 1927
KYRR AH AFS STROND
VISSA DAGA
DESEItBER, JANt’AR, FEBRtAR
Yegna þess að hún er áreiðanleg.
-—Ein þýíingarmikil ástæSa til aí nota Canadian National þjónustu.
LátiS oss affstoSa ySur viS aS ráSgera ferS ySar. AUir umboSsmenn ráSstafa
fúslega því nauSsynlega, bjóSa lág fargj'óld, panta rúm, gefa allar upplýsingar.
E#a Nkrlftfi W. J. QlTIXLiAN, Dltitrlct l'assenjcer ARent, Wlnnlpesr.
c
N
ANADIAN WATIONAi IfAÍ L WAYS
R