Heimskringla - 29.12.1926, Side 4

4. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRIN GLA
WINNIPEG 29. DES. 1926.
/
Hdmskrinjla
(StofnnS 1886)
Krmnr At A hvrrjim miívlkadffl
EIGENDURi
VIKING PRESS. LTD.
858 o* 855 SIRGENT AVE., WINNIPEG.
Tnlafmli N-6587
VerU blaTSslns er $3.00 Argangurlnn borg-
lst fyrirfram. Allar borganir Bepðlat
THE VIKING PRE68 LTD.
8IGFÚS HALLDÓRS frá Höfnum
Ritstjórl.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
l'tnnAnkrfft tll blabnlnn:
THB VIKING PRESS) L.td., Box 8105
Utan Ankrlft tll rltHtjAranMi
EDITOR HEIMSKRINGLA, Box 3105
WllfNIPEG, MAN.
*‘Heimskring:la is published by
The VlklnR PreaH Ltd.
and prlnted by
CITY PRINTING *fc PUBLISHFNG *CO.
R58-H55 Saraent Ave^ WlnnlpeK, Man.
Telephone* 53 7
WINNIPEG, MAN., 29. DESEMBER 1926
Nýár.
Enn eitt ár “liðið í aldanna skaut”;
nokkrum miljónum gamalkunnugra and-
lita færra en í fyrra um þetta leyti, og
nokkur miljón ný andlit komin í staðinn.
Mikið meira verður varla um árið sagt.
Það hefir, með öðrum orðum, verið svona
vanalegt ár að flestu leyti, eftir því sem
vér mennirnir bezt vitum. Nýjar vonir
fæðst, gamlar dáið; einstaka ræzt. Felli-
byljir dunið; jarðskjálftar gengið; kon-
ungar látist, nýir sezt á veldisstól, og
önnur slík tákn og stórmerki, gerst. í
náttúrunni, iíkt og verið hefir. Menn
hafa elskað svolítið; hatað svolítið; bar-
ist svolítið, og sæzt svo dálítið aftur. —
Kristur hefir ekki opinberlega sýnt sig
á jörðunni, þrátt fyrir loforð eða staðhæf
ingar, þeirrar góðu konu Mrs. Besant, og
þúsund ára ríkið virðist sæmilega jafn-
langt undan landi eins og um þetta leyti
í fyrra. En svo er það líka heldur ekkert
að marka síðan Einstein ónýtti tímann
fyrir oss.
i
En auðvitað vitum vér ekki, nema éitt-
hvert það frækorn hafi fallið í mold á
þessu ári, þótt með kyrð hafi farið, sem
•jafn örlagaríkur ávöxtur á eftir að spretta
af, eins og skilningsaldinið góðs og ills.
í þeirri von lifir og hrærist mannkynið.
Þess vegna geta mörg af oss horfst í
augu og rétt út hendina með einlægri ósk
um GLEÐILEGT NÝÁR OG ÞÖKK FYR-
IR GAML’ÁRIÐ.
* ¥ *
Heimskringla óskar lesendum sínum af
alhug, gleðilegs nýárs og þakkar fyrir
liðna árið. Vonast hún eftir áframhald-
andi og endurnýjuðum velvildarhug les-
enda og kaupenda. í sambandi við það
getur hún ekki stilt sig um, að prenta
bréf, sem henni barst frá einum kaup-
anda. Það bréf var bæði falleg jólagjöf
og fallegt og viturlegt nýársheit. Og satt
að segja er bréfið hér prentað með hlið-
sjón af því, að það gæti orðið hugsanleg
hvöt þeim góðu drengjum, sem líkt stend
ur á fyrir og bréfritaranum, að fara og
gera slíkt hið sama.
En svo hljóðar bréfið:
18. des. 1926.
Herra ritstjóri:—•
Seinasta ritstjórnargrein í Heims-
kringlu hitti mig beint á milli augnanna
— og eg fann að eg roðnaði eins og
svartur hundur! Á litla, gula miðanum
stendur, ásamt mínu fallega nafni og á-
skrift, okt. 23 — sem meinar að eg skulda
Heimskringlu síðan í október 1923 — 3
ár, eða $9, og nýja árið rétt fyrir handan
hólinn. — Oft hefi eg horft á litla, gula
miðann, og altaf hefi eg hálf-skammast
mín, og vanalega segi eg við sjálfan mig:
“Eg verð annars að fara að borga Heims-
kringlu, þetta helvíti dugar ekki" — en
áður en eg kemst nú til þess að senda pen
ingana til Kringlu, er komið annað blað
og svona hefir það gengið árum saman,
og þó á þlaðið að borgast fyrirfram.
Nú eru jólin að fara í hönd, og eg er
fremur “stuttur”, eins og fyrri daginn —
svona rétt nóg fyrir hangikjöt og jóla-
graut, en Heimskringlu verð eg að fá, því
annars tapa eg öllu sambandi við íslend-
inga í Vesturheimi; tapa af flestum göml.
um kunningjum og skuldunautum — og
þeim, sem eg skulda; tapa líka öllu sam-
bandi við Gamla Landið, því annað ís-
lcnzkt b'.að les eg ekki; og þá fer nærri
að eg tapi þjóðerni mínu, og þá kannske
sjálfum mér.
Þess vegna vil eg nú strax gera samn-
inga við Heimskringlu, sem eg vona að
verði samþyktir, ekki einungis mín vegna
heldur og annara vegna, sem eru komn-
ir í sömu súpuna við blaðið, og það er að
senda einn dollar á mánuði þangað til eg
er orðinn skuldlaus við blaðið og “koni-
inn á undan”, eins og við segjum hér —•
þ. e. að borga blaðð fyrirfram.
Eg vona að þið takið nú þessu, og
reynið að halda áfram þangað til eg hefi
borgað að fullu, því sízt af öllu vildi eg
verða til þess að setja Heimskringlu á
hausinnn, en eg er nógu breiður á milli
augnanna til þess að sjá, að ómögUlegt j
er fyrir Heimskringlu að halda áfram í j
svona horfi.
Fyrsti dollarinn kemur fyrstu vikuna
í janúar — og svo dollar á mánuði hverj
um — annars megið þið láta andlátsfregn
mína standa á haus í blaðinu, og bæta
því við: “hann borgaði ekki blaðið”.
serli staöfest er milli manna i trúarefnum innan
allrar kristninnar, þá mun þó ekkert atriöi fil
vera, sem menn eru eins sammála um, eins og'
einmitt þetta. Allir þeir menn, sem á annaö
borð telja sig kristna, eru sammála um þetta
stórvægilega atriöi, að ef fjármennirnir hefðu
séð inn í framtiðina, þá hefðu þeir mátt vita,
að fyrir framan þá var harn, sem átti að verða
meiri opinberun um guð, heldur en nokkuð ann—
j að hefir orðið frá því heimur hygðist.
Opinberun um. guð ? Hvtið eigum við við
með því'?
Við sjáum, að frá því að menn fór.u fyrst að
vitkast svo, að kalla mætti mannvit, en ekki
dýra, þá hefir sama-. glíman sífelldlega beðið
þeirra: Hvað er guð, hvað er þetta í raun og
veru, sem maðurinn stendur andspænis, þegar
hann vaknar í heim þenna og á að taka að lifa?
Þeir læra um guð af náttúrunni. Þeir iæra um
máttinn mikla í veröldinni, óbifanleik bjarga og
fjaila, ómótstæðileik hins fallandi foss eða hins
æsta hafs. Þeir sjá styrkleik og flýti dýranna.
Allt verður þetta opinberun um guð. Aflið, sem
stendur hak við tilveruna, er ógurlegt, sterkt og
hræðilegt, eins og dýr merkurinnar eða undir—
stöður jarðarinnar. En þeim opinberast meira.
Þó að fyrsta nafn mitt sé nú sem stend
ur I. O. U., þá er eg þó ennþá —
Það sem þeir sáu ekki.
Ræða flutt á jólum 1926, í kirkju Sambands—
safnaðar,
at séra Ragmari E. Kvaran.
Lúk. 2, 15: — Sögðu hirðarnir hver við
annan: Vér skulum fara rakleiðis til
Betlehem og sjá þennan atburð, sem
' orðinn er og drottinn hefir kunngert
oss. . •
Það er orðið langt siðan hirðarnir sneru heim
úr haganum til þess að “sjá þann atburð, sem
orðinn er”. Þeir komu heim að fjárhúsunum
og fundu harn liggjandi i jötu, eins og þeini
hafði sagt verið. En hafa þeir þar fyrir séð
þann ‘‘atburð sem orðinn er” ? Höfðu þeir
nokkur skilyrði til þess að sjá það, sem undur—
samlegast var við þenna atburð ? Við verðum
vist að kannast við, að svo hafi ekki verið. Þeir
sáu þá sjón, sem allir vildu gjarna séð hafa.
Þeir sáu þá sjón, sem málarar og skáld hafa
kepst við að gera okkur sem augljósasta, með
því að festa hana á léreft í fögrum málverkum,
eða setja í kvæði og sögur í fögru formi. Trú—
artilfinningin hefir aldrei birzt í hreinni og
undursamlegrj mynd, heldur en hún skín í, út
úr gömlum miðaldamálverkum af Madonnu og
barninu. Trúarhneigðir listamenn hafa reynt að
túlka sinn skilning á því, hver þessi atburður
var. Þeir hafa sökt sér ofan í að skilja þá
dularfullu gleði, sem bjó í .brjósti móðurinnar
yfir að sjá hið unga líf, og vita að henni hafði
verið trúað fyrir að varðveita það. I andlit og
svip barnsins hafa þeir viljað koma einhverjum
forboða þess, sem í Ijós átti að leiðast í lífi
þess, jafnframt sem það ihéldi hinum tæra svip
barnsins, sem lifið var ekki tekið að rista neinar
rúnir á. Frá einu frægasta málverkinu er þann
ig gengið, að móðirin, sem heldur á harni sínu,
varpar skugga á vegginn og skugginn verður
eins og kross í laginu. Þannig hafa menn á ýmsa
lund reynt að koma sínum skilningi að um það,
hvað þessi athburður hefði í raun og veru verið,
sem fjárhirðarnir fóru að horfa á. Að sjálf-
sögðu hefir eftirtíminn staðið betur að vígi,
heldur en fjármennirnir sjálfir. Þeir sáu, en
hafa þó ekki séð. Þeir hafa séð lítið barn og
raunamædda konu og kvíðandi föður; þeir gátu
ekki séð þann atburð með þeim augum, sem 19
aldir síðar hafa lært að líta á hann.
Vér skulum vérja þessari morgunstund til
þess að lita yfir það, sem fjárhirðarnir sáu ekki, j
en vér .höfum skilyrði til þess að sjá, vegna þess !
að aldirnar á undan oss hafa starað á þenna at- ]
burð og reynt að gera sér grein fyrir honum. |
Bókin, sem skrifuð er af mestu mannviti og !
dýpstum skilningi, af öllum bókum ritningar—
innar, guðspjallið, sem kent er við Jóhannes,
segir ekki frá því, með hvaða ytri atvikum Jesús
fæddist' í heiminn. En kjarna málsins er lýst !
með þessu: Orðið varð hold og bjó með oss”. 1
I fyrstu finnst oss þetta kynleg orð og mein—
ingarlítil. En orðið” var ákveðið hpgtak með I
sumum Gyðingum. ‘‘Orðið’’ var mátturinn guð j
legi, sem kemur fram í allri náttúru, það var |
sjálft sköpunarmagn guðs. Aldrei hefir verið j.
tekið dýpra i árinni, af þeim mönnum, sem i
reynt hafa að gera sér verulega grein fyrir, hvað
þeir hafa verið að segja, heldur en hérna er
gert. Fjárhirðarnir hafa ekki getað séð þetta.
Og guðspjallið er skrifað meira en 100 árum
eftir atburði fæðingarinnar. En hefir eftir_____
tíminn getað séð þetta?. Hefir nútíminn nokk
uð það til málanna að leggja, sem staðfesti það
að “orðið” hafi orðið hold? Að Jesús sé op-
inberun um guð, sem við höfum ekki aðra eins |
séð i holdi, i mannlegum líkama, í mannlífinu?
Það undarlega er, að jafnmikið og djúpið er,
Þeir taka eftir regluseminni í lifinu. Arstíðir
skiftast á, sumar kemur eftir vetur, allt yngist
með jöfnu millibili. Arnar renna ekki stundum
! upp í móti og stundum niður, heldur ávalt á
j einn veg. Allt lýtur skipulagi og festu, sem ekki
j verður rofin. Guð er sjálfum sér samkvæmur,
hann lætur ekki að sér hæða, því brjóti einhver
lög hans, þá kemur það óhjákvæmilega þeim
í koll, sem brotlegur hefir gerst. — En þeim op—
inberast meira. Fram á mannlífsmiðið koma
fram menn, sem nefnast sjáendur og spámenn.
Þeir boða það, að guð sé ekki einungis mátt—
ugur guð og sífelt sjálfum sér samkvæmur, held
ur og einnig heilagur guð. Hvað merkir það?
Það er sá guð, sem eigi þolir synd. Og synd er
sérhver athöfn og verk, þar sem kept er að þvi
að fullnægja eigingjörnum hvötum, án nokk—
urrar hliðsjónar af þvi, hvort það er öðrum
mönnum til óheilla eða ekki. Spámennirnir
sögðu að guð væri heilagur guð, hann væri rétt—
| látur gu'ð, því hann tæki fyrir syndSna, ef
! merfnirnir gerðu það ekki sjálfir. Spámenn
\ Gyðingaþjóðarinnar, sem einmitt voru svo und-
ursamlega skarpskyggnir á þessi efni, bentu þjóð
inni á, að ef hún temdi sér eigingirni, misk—
unnarleysi, óhóf á kostnað munaðarleysingja,
þá myndi guð uppræta hana. Þetta væri eðli
syndarinnar, að hún uppræt«i sjálfa sig að
lokum, og þann, sem hana fremdi. Þetta sann—
aðist á þessari þjóð. ísraelsríkið leið undir lok
og hvarf með öllu nokkrum öldum eftir Krists
fæðingu. Júdeurikið lifði, vegna þess að þar
varð komið á siðbót. Otal ríki hafa uppleyzts
og molast upp fyrir þessa rotnun, sem við köll—
um einu nafni synd. Sagan er einn stórkost-
legur sjónleikur, þar sem þetta hefir verið i
yós leitt, að spámennirnir hafa opinberað það
rétt, að guð væri heilagur guð og réttlátur
guð.
/
En eitt var eftir; það stórkostlegasta var eft—
ir i þessari leit mannanna eftir að skilja sjálfa
sig og guð. “Orðið varð hold”. Orðið — hinn
•guðlegi máttur allrar sköpunar, hafði opinber—
ast á ýmsa vísu. En það hafði enn aldrei birzt
í holdi — i mannlegu lífi — á þann hátt, að
það innsta og dýrmætasta, sem í því felst, hafi
orðið mönnunum ljóst. Fyrstu mönnum kristn-
innar, hefir fundist sem þetta lykist upp fyrir
]>eim, sem ný opinberun, eftir að Jesús hafði
lifað á jörðunni. Það varpaðist eins og ný ljós—
birta yfir huganum, fyrir áhrifin frá honum. Guð
var ekki fyrst og fremst sterkur og voldugur.
Hann var það, en ekki fýrst og fremst. Hann
var ekki fyrst og fremst guð reglunnar, skipu—
lagsins, lögmálanna. Hann var heilagur guð;
allt sem óhreint var, eigingjarnt og'ljótt, hlaut
að flýja undan honum og farast, ef það lét ekki
af háttpm sínum. Heilagleikinn og réttlætið,
var eðli hans, en. ekki dýpsta og innsta einkenni
hans. Eftir að Kristur kom fram, vita þeir, að
guð er kœrlcikur um fram allt. Þeir finna, að
með Kristi hefir orðið gerst hold, því að í
þessu mannslífi hefir sjálft eðli þess brotist út,
hindrunarlaust og tært, sem þeir hafa sjálfir
aldrei áður séð. Við að sjá hann og heyra, og
fylgjast með lífsferli hans og baráttu, slær birtu
yfir allt mannlifið; þeir sjá, að hann er fulltrúi
fyrir þessa óumræðilegu ástríðu tilverunnar, til
þess að umlykja allt i föðurfaðmi, samræma alll,
upphefja óvildina, láta allt finna skyldleikann
við allt annað, eins og Kristur reynir að sveigja
mannkynið saman í eitt bræðraband, þar sem
allir finna, að þeir eru hold af annara holdi og
blóð af annara blóði, þar sem gæfunnar er leit—
að og hún fundin i elskunni til alls, er lífsanda
dregur. i
Fjárhirðarnir komu til að sjá ‘‘þann atburð,
sem orðinn er, og drottinn hefir kunngert oss”.
Þeir komu og sáu móðurástina og föðurástina;
þeir sáu hið unga, ótrausta líf, sem þeir vissu
að hlaut að bera mikil tíðindi með sér í hinni
brothættu skel; en þeir sáu ekki, að mesta opin-
berunin um guð var að birtast heiminum. íMestu
vitmennirnir voru að átta sig á því í heila öld.
Jóhannesarguðspjallið er vottur þess, hve djúpt
þeir köfuðu í sínar eigin sálir. Allt fram á
| þenna dag, er það að verða ljósara,
að þeir sáu rétt. Og aidrei hafa ver-
ið uppi eins margir menn og i dag,
sem sjá það, að ef lífsstefna jóla-
boðskaparins verður ekki ofan' á, þá
erum við dauðadæmdir. Ef sáttfýs—
in kemur ekki í stað ófriðsemi, ef
samvinnan kemur ekki í stað sam—
keppni; ef ójöfnuður stéttanna læg-
ist ekki, þá færumst við nær
gjárbarminum og fullt eins lík—
legt, að vér föllum í hana
— gjá nýs veraldarófriðar, nýrra
borgarastyrjalda og afnáms vest—
rænnar menningar. Það er nú einu
sinni svo, að það tré, sem ekki ber
ávöxt, verður upp höggvið og því í
eld kastað. Frá því að orðið var
hold, frá því að heimurinn tók fyrst
að átta sig á því, að guð er kærleik—
ur, þá hefir letrið yfir mannlífssög—
unni orðið skýrara og skýrara, það
sem segir, að allt, sem ekki er kær—
leikur, allt, senr sé andstæða kær—
leikans, hljóti að deyja.
Fjárhirðarnir sáu barnið í Betle—
hem, en þeir hafa ekki vitað, að þeir
sáu orðið, sem var orðið hold, heims
ins mestu opinberun um guðdóminn.
En það er fleira, sem þeir hafa ekki
getað séð, en við höfum lært að sjá.
Barnið í jötunni, hefir ekki ejngöngu
reynst fyllsta opinberun um guðdóm-
inn, heldur ekki siður fyllsta opin—
berun um manninn, sem birst hefir.
Og á engri opinberun er oss meiri
þörf. Af allri heimsins villutrú, er
sú skaðlegust, sem birtist sem van—
trú á manninn. Allir spámenn og
frömuðir nýrra, æðri hugsjóna, reka
sig á þenna kalda, háa, sleipa vegg:
maðurinn getur ekki þetta, maður—
inn er eigingjarn, illur, tilfinninga—
sljór! Hið mannlega eðli er samt
við siig; engar verulegar umbætur
eru hugsanlegar, vegna þess að þær
ávalt stranda á ófullkomleika manns
ins. En jafnmikill og sá ófullkom—
leiki ér, þá strandar allt fyrst og
fremst á trúleysinu á möguleika
mannsins til endurhóta, já, til full—
komnunar. I einu bezta ritinu, sem
skrifað hefir verið síðasta mannsald—
urinn, Man and Supérman, eftir
Bernard Shaw, er deila milli Djöf—
ulsins og mannsins, sem þráir full—
komnunina. Vopn Djöfulsins í deil—
unni er vantrúin á manninn. Mað—
urinn læitir aldrei verulegri orku,
nema þegar hann er að eyðileggja,
og fremja illt, segir hann. Hann
smíðar ógurleg herskip, sem ekkert
stenzt fyrir; hann smíðar fallbyssur,
sem skjóta í tuga mílna fjarlægð;
hann getur orðið hræðilega máttug-
ur í ófriði, en hann hefir ekki enn
þá lært að yrkja jörðina; hann hefir
-notað fram til þessarar stundar ó—
merkileg verkfæri til » akuryrkju;
hann lætur mann farast á einum stað
vegna matarskort.% þó nóg sé af
honum á næstu grösum. Allar frið—
samar iþróttir og störf eru sem barna
leikur, í samanburði við íþrótt hans
til eyðileggingar og skelfingar. —
Maðurinn getur aldrei bjargað sér,
segir Djöfullinn, því að hann er í
eðli sinu ræfill og eigingjarn. Hon—
um er svarað með því einu, sem
hægt er að svara með, og það er, að
maðurinn yfirvinnur þá fyrst sinn
eigin veikleika, þegar tekist hefir að
koma inn í höfuð hans hugsjón, sem
kemur honum ekki við, heldur al—
heiminum. Ef hægt er að láta hann
koma auga á eina volduga, almenna
hugsjón; hugsión, sem hann hefir
ekkert gagn af sjálfur, þó hún kom
ist í framkvæmd, þá getur hann lagt
allt í sölurnar. Menn berjast fyrir
frelsi ókominna kynslóða, fyrir sjálf
stæði landsins síns um ókomnar aldir,
fyrir bræðrafélaginu eftir 100 ár.
En djöfullinn hefir rétt fyrir sér í
því, að maðurinn er veikur, hann er
huglaus, hann er svikull við allt
fagurt og gott í sínum eigin, per—
sónulegu málum, en ef það tekst að
láta hann skilja, að gtið hafi ætlað
honum eitthvert sérstakt verk; með
öðrum orðum, að hann eignast ein—
hverja hugsjón, þá verður hann ger—
samlega kærulaus um persónulegar
afleiðingar. Þess vegna eiga öll mál
sína píslarvötta, og þess vegna hefir
enginn píslarvottur séð eftir því að
verða það.
Þetta eðli hefir hirst á alveg sér—
stakan hátt í barninu, sem fjárhirð—
arnir fóru að horfa á forðum. —
Jesús þurfti ekki að horfa á fjarlæga,
glæsilega hugsjón, sem væri eins og
fjallatindur upp úr þokunni í fjarska,
DODD’S nýmapillur eru beztat
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikipdi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan.
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
i The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
til þess að varpa frá sér allri hlið—
sjón af persónulegum hagnaði eða
frama. Hann sá hana alstaðar.
Hann sá hana í liljum vallarins; hann
sá hana í tollheimtumönnum og ber—
syndugum, hvar sem hann sá mann,
þá sá hann allt verkefni lífs síns
fyrir framan sig. Köllum hans hróp'
aði til hans úr öllum myndum lifsins.
Einn af vinum mínuni, sagði við:
mig setningu, sem hefir hljómað í
eyrum minum síðustu dagana. Við
vorum að tala um Krist. ‘‘Hann vissi
eins og fuglinn, sem flýgur yfir heit—
ar heimsálfur, hvert hann átti að
fara”. Setningin er afargóð. Fugl—
arnir flugu í þúsundir ára undan
kulda og í hlýju, og úr hita i svala.
Þúsundir ára hafa þeir vilst eitt—
hvað, en þó haldið stefnu. Hlýjan
kallaði á þá, frostið rak þá áfram.
En einn dag koma fram fuglar, sem
vissu; fuglar, sem ekki gátu farið
annað en rétta leið. Eðlishvötin er
orðin. eign þeirra, en hún er sprott—
inj upp úr viðleitni óteljandi kyn—
slóða. Eitthvað líkt er um mennina
og Krist. Mennirnir hafa leitað t
áttina til hins góða, blátt áfram rekn
ir áfram, af því að hið illa var á
köflum óbærilegt. Hið illa reynd—
ist anda is og kulda. yiðleitnin til
hins .góða hefir birst i mörgum mynd'
um, hún hefir blossað upp eins og
eldur hér og þar, þegar spámenn
mannlífsins gátu tendrað eld fjar—
lægra hugsjóna i brjóstum mann—
anna. Hún hefir birst sem sjálfsaf—
neitun, sem píslarvætti á einhverju
takmörkuðu sviði. En svo er eins
og þessi tilhneiging og þrá óteljandi'
kynslóða, hafi alt í einu brotist út
sem eðlishvöt, sent óafmáanlegur eig
inleiki í Kristi. Hann hugsar ekkf
um, hvers vegna á eg að gera þetta?
Hann gerir það; það er eðli hans að
gera rétt. Það er eðli hans að taka
ekki tillit til neins, ekki heimilis—
banda, ekki þjóðernis, ekki fremdar
eða frama, til einskis annars en ást—
ar sinnar á mönnunum. Það er þess
vegna, sem hann er opinberun utn
eðli mannsins. Hann er opinberun
um það eðli, sem ekki er enn fætt;
hann er opinberun eðlishvatar, sem
enn er í móðurlífi kynslóðanna.
Hann er ofurmennið, sem mannkyn—
ið ætlar sér, í huldum djúpum sálar
sinnar, að fæða. Hánn er eins og'
geisli dagsins, sem ekki er enn til.
morgundagsins. Hann er bjarmintr
utan, úr þeim heimkynnum eilífðar—
innar, sem enn eru ókönnuð. Fjár—
hirðarnir sáu hann nýfætt, byrjandi
mannslíf, en þeir sáu ekki, að Ma<f—
urinn var að fæðast; maðurinn, sem
kunni svo skil góðs og ills, að hon-
um gat ekki skjátlast. Kristur er
opinberun og forhoði þess manns.
Eitt langar mig til að minnast enn
á, sem fjárhirðarnir komu að sjá og
sáu, en sáu þó ekki. Þeim haJðr
verið boðað: “Yður er frelsari fædd"
ur’ . Þeir fóru að sjá frelsara, en
hvað sáu þeir ? Hafi þeir veitt boð—
skapnum athygli og trúað honum, þá
hafa þeir talið Messías Gyðinga-
þjóðarinnar vera að fæðast. En
hversu óendanlega hafa þeir þá ekki
farið villir vegar! Messías, konung—
urinn, sem átti að frelsa þá undan
yfirráðum Rómverja, og leggja heim
inn undir yfirráð Gyðinga. Ef hægt
er að tala nokkursstaðar um fyrirlitn
ingu í huga Krists, þá var það fyrir
þeim mönnum og því hugarfari, sem