Heimskringla - 27.04.1927, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRIN OLi
I
WINNlf’EG 27. APRIL 1927
Almennings Álit.
laun, er vilhallir listdómarar dæma manni; held-
ur með einlægri, falslausri ráðvendni, og sterk-
um göfugum viljakrafti. Með þeim einu skil-
yrðum næði hann því takmarki, er móðir hans
hafði lifað og dáið fyrir, að hann kæmist að..
“Hún hefir stundum fengið söðulhest til
láns hjá nágranna okkar, er býr upp með veg-
inum, er ekki svo, ungrú Willard?" spurði Aaron
King.
“Jú, eg ætla að bregða mér yfir þangað und-
ireins.”
“Láttu fólkið þar ekki vita annað, en að allt
sé með felldu,” sagði Conrad Lagrange fljótlega.
“Við förum yfir að húsinu þínu og bíöum þar.”
Fimtán mínútum síðar kom Myra Willard.
“Sibyl fékk lánaðan hestinn og fékk leyfi
til að halda honum þangaá til á morgun. Hún
gat ekki um hvert hún ætlaði. Hún fór af stað
þaðan um kl. 4.”
“Þá nær hún til bústaðar Brians um klukk-
an níu,” sagði ritliöfundurinn.
“Og eg ætti að geta náð þangað á sama
tíma,” bætti Aaron King við ákafur. Klukkan er
hálfsex núna — hún hefir farið klukkutíma á
undan mér, en eg fer aðeins þeim mun harðara
yfir.”
“Þú gætir náð henni fljótar, ef þú færir í
bifreið,” sagði Myra Wilalrd.
“Eg veit það,” svaraði listmálarinn, “en ef
eg fer á hestbaki, þá getum við orðið samferða
til baka.”
Hann hljóp af stað gegnum lundinn yfir að
rinu húsinu.
,Við hverja míluna styttist fjarlægðin milli
hans og stúlkunnar, sem hann unni, og honum
Þegar Aaron King hafði lokið við söguna,
sagði hinn stillilega:
“Komdu inn i húsið. þú ert aðfram kominn
af þreytu. Eg heyrði til bifreiðar dr. Gordons,
er fór upp gjána upp til Mortons, fyrir hálftíma
síðan. Barnið þeirra er veikt. Ef Sibyl er ein-
hversstaðar á brautinni, þá hlýtur hann að hafa
farið fram hjá henni. Eg skal leggja á Max, og
“Hún gæti hafa gert það, eftir öllum á-
stæðum. Við Aaron ætlum að ríða þangað upp
eftir, til að vita vissu okkar um það.”
fannst eins og nytt, skært lios rynm upp fynr' , , ... „ ___..
, . , . . , , ■*, . ivið skulum bregða okkur upp eftir, og fmna ut
ser, við hugsunma um hina mdælu viðkynnmgu' „ „ , * * .. v,/;,.
. ’ ... . , hvað hann veit. En fyrst verðurðu að fa þer
við hana, ljos, sem asamt heilbrigðu og viturlegu , „ , „ „
, T &, , i bita að borða.”
raðleggingunum, er Conrad Lagrange hafði gef-1
ið honum, yrði honum sannur og trúr leiðarvís-
ir á listabraut hans í framtíðinni. Það var kom- (
ið tunglsljós, þegar málarinn kom til’þess stað-'
ar, þar sem vegurinn lá yfir vatnsfallið — stað- ]
arins þar sem þeir Conrad Lagrange höfðu sofið
yfir nótt við rætur fjallanna. Hann sneri höfð-
inu við án þess að hægja á1 sér, og leit til baka
Ungi maðurinn mótmælti, en Oakley sagði
ákveðið:
“Þú getur borðað, meðan eg söðla hestinn.
Komdu inn. — Eg vildi óska, að Mary væri
heima,” bætti hann við, þegar hann setti brauð
og kalt kjöt á borðið. “Hún dvelur hjá systur
sinni í Californíu um tíma. Eg skal kalla á þig,
yfir dalinn fyrir neðan, sem rökkrið var óðum að
þegar eg er tilbúinn.” Hann talaði síðustu orð-
32. KAPÍTULI.
Hið leyndardómsfulla hvarf.
Um það leyti að Aaron King hafði útvegið
sér reiðhest og var tilbúinn að fara af stað, var
klukkan orðin 6. Þótt Aaron Lagrangie hefði
getið rétt til, að unga stúlkan hefði farið að
heiman með þeim ásetningi aA fara beint til
Brians Oakley, gat málarinn varla búist við að
geta náð þangað fyr en nokkrum tíma á eftir
henni, nema með því móti að hún hefði stað-
næmst eitthvað á leiðinni, sem hann taldi ekki
líklegt. Þegar hann sá, hvað orðið var framorð-
ið, var han neinu sinni kominn á flugstig með
að fara eftir ráðum Myru Willard, sem sé ,þeim,
að fara í bifreið, en svo taldi hann sér trú um
að hann myndi finna Sibyl á skóggæzlumanns-
stöðinni, og hugsaði um að þau gætu orðið sam-
ferða til baka, og hann ákvað að ferðast á hest-
baki, eins og honum hafði fyrst dottið í hug.
sveipa húmblæju sinni. Á næsta augnabliki tók
hann að horfa upp til fjallanna framundan, er
hin lækkandi kvöldsól laugaði í glitrandi geisla-
flóði. Hann gat komið auga á Galena-tindinn,
er gnæfði við himinn, þar sem hann hafði setið
hjá Sibyl Andrés, daginn sem hún reyndi að láta
hann koma auga á listina, er hann kom með til
Fairlands.
Hann var að hugsa um, og undrast yfir með
an hann hraðaði ferð sinni sem mest hann mátti,
hvers vegna hann þefði ekki gert sér fulla grein
fyrir, að hann elskaði þessa stúlku, áður en
hann yfirgaf fjöllin. Honum virtist nú, að hann
hefði unnað henni frá því fyrsta kvöldið, sem
hann heyrði hana spila á fiðluna; þegar hann
hafði horft á hana gegnum Cedar-þykknið, og
hún hafði spilað fjallalögin yndislegu, og dansað
á grasflötinni fyrir framan húsið í rjóðrinu. —
Hann spurði sjálfan sig, hvers vegna hann hefði
verið svo óákveðinn í þeim sökum, þá daga, er
hún kom til hans í rjóðrið, þar sem hann var að
mála, og tímann þar á. eftir, meðan þau voru svo
mikið saman. Hvers vegna hafði hann ekki vit-
að það til fulls, þegar hann málaði af henni mynd
ina í rósagarðinum? Því hafði hann ekki vakn -
að til fullrar meðvitundar um ást sína til henn-
ar, þangað til kvöldið er hann sá hana og heyrði
hana spila fyrir gestina — veizlukvöldið eftir-
mininlega á Fairlands Heights — kvöldið, er
dauða hr. Taine bar að höndum?
in úr dyrunum, um leið og hann fór út.
Það var komið myrkur áður en hann náði að
gjáarhliðunum. Hann var neyddur til að hægjja
ferðina, þegar hann kom inn í gjána, þar sem hið
þverrandi dagsljós náði ekki að skína, og ekki
önnur birta en dauft stjörnuljós. En sú trú og
von, að hann myndi finna ungu stúlkuna á heim
ili skóggæzlumannsins, hafði aukist og styrkst
við það, að koma á þær stöðvar, er voru svo ná-
En þegar hann að lokum var kominn af stað út ®skuheimili hennar. Að hún hefði leitað til
á þjóðveginn, fór hann eigi hægara yfir fyrir,xiim sinna' virtist svo sjálfsagt og eðlilegt. Eftir
það, þótt hann byggist ekki við að geta náð Si- aðems örfárra mílna ferð, myndi hann sjá hana
Hann ætlaði undireins að segja henni, hvers
Listmálarinn reyndi að borða, en með litl-
um árangri. Hann var tilbúinn og kominn á
hestbak aftur, þegar skóggæzlumaðurinn kom
ríðandi frá hesthúsinu.
Þegar þeir komu að þeim stað, er brautin
lá heim að bústað Mortons, af aðalveginum,
sagði Brian Oakley:
“Það er alls ekki óhugsandi, að hún hafi far-
ið upp til Carleton. En eg held að okkur sé
bezt að fara fyrst upp til Mortons, og sjá lækn
irinn. Við megum ekki missa af honum. Mætt-
irðu nokkrum á leiðinni upp eftir? Eg meina,
eftir að þú áttir eftir að fara svo sem 2—3 míl-
ur að gjármunnanum?”
“Nei,” svaraði hinn — “því?”
“Ríðandi maður fór fram hjá stöðinni um
kl. 7, á niðurleið. Hvar fór læknirinn fram hjá
þér?”
“Hann fór aldrei fram hjá mér.”
“Hvað! Fór hann aldrei fram hjá þér?”
spurði skóggæzlumaðurinn hvatlega.
“Enginn fór fram hjá mér, eftir að eg fór
frá Fairlands.”
“Jæja, ef læknirinn fór úr borginni á undan
þér, þá hlýtur eitthvað að hafa bilað í bifreið-
inni hjá honum, annars hlyti hann að hafa farið
fyr fram hjá stöðinni.”
Klukkan var orðin tíu, þegar mennirnir
komu til bústaðar Mortons.
“Við skulum ekki glera neitt uppþot,” sagði
Brian Oakley, þegar þeir námu staðar við girð-
inguna. “Þú skalt bíða hérna, og eg ætla að
bregða mér heim í húsið, eins og ekkert sé um
að vera.”
Aaron King fundust það margir klukkutím-
ar, sem hann þurfti að bíða. En í raun og veru
voru það aðeins örfáar mínútur, þangað til vin
ur hans kom aftur.
Hann gekk hröðum skrefum, hljóp í söðul-
inn og lét þaíin jarpa fara á hörðu brokki.
“Þið komið við hér, þeeiar þið komið til
baka,” kallaði bóndinn á eftir þeim, um leið og
þeir fóru.
“Já, það gerum við,” svaraði skóggæzlu-
maðurinn.
Eftir eina klukkustund komu þeir aftur. Þeir
höfðu fundið gamla býlið milli stóru sycamore-
trjánna í eyði. Það var nú ljós í glugganum hjá
Carleton. Niður við girðinguna sást flötkandi
luktarljós. Þegar Oakley og! félagi hans komu
nær, sást ljósið færast óðum upp hæðina. Henry
Carleton mætti þeim við svalirnar, synir hans
og vinnumaður. Þeir héldu allir fjórir í taumana
á söðluðum hestum, meðan þeir hlustuðu á frá-
sögn Brians Oakley.
“Ug bjóst við að mjög litlar líkur væru til,
að hún hefði farið upp í gamla eyðibýlið, og
hugsaði mér að vera tilbúinn að ríða af stað,
þegar þið kæmuð aftur,” sagði fjallabóndinn.
“Hvert er nú áform þitt, Brian?”
byl á leiðinni. Því þótt hann á allan hátt reyndi
að telja sér trú um, að stúlkan, sem hann unni,
vegna hann hefði komið, Hann ætlaði að opin-
væri algerlega óhult, var hugiur hans í allt of, *ieia henni ást sína, og treysti því fastlega að hún
miklu uppnámi til þess að honum fyndist hann ] 1 endurgoldin. Og hann fann eins og hug-
geta farið hægt yfir. Þegar hann kom út í út-
jaðar borgarinnar, og hestur hanp var farinn að
liðkast, og orðinn vel undirbúinn undir hlaup,
keyrði málarinn hann sporum, og hélt áfram eins
greitt og hann hélt ^ð hesturinn myndi þola alla
þá leið, er var fyrir höndum. Aaron King reið nú
í mesta flýti þá leið, er þeir Conrad Lagtrange,
Czar og Croesus höfðu farið nokkrum mánuð-
um áður í hægðum sínum. Hann fór svo hvat-
lega, að fólkiö, er heima átti í gulleplalundunum,
fróun við þessar hugsanir, óg leyfði hinum
þreytta reiðskjóta sínum að hægja á sér. Hann
brosti jafnvel með sjálfum sér, þegar hann hugs-
aði um, hve hissa hún yrði, þegar hún sæi hann
í húsi Brians Oakley.
Það var litlu eftir klukkan níu, að málarlnn
sá Ijósið í húsgluggum skóggæzlumannsins á
milli trjánna. Hann reið upp að húsinu, og gaf
hið venjulega kveðjumerki. Dyrnar opnuðust
og birtuna lagði út um leið og Brian Oakley kom
“Barnið er betra,” sagði hann. Læknirinn
kom þangað um klukkan tvö, og hélt þá heim-
leiðis litlu á eftir. Þessi bifreið hlýtur að hafa
haldið áfram upp gjána. Morton hafði ekkert
séð til þessa manns á hestbaki, sem fór niður-
eftir. Við skulum fara yfir til Carletons.”
Með þessum orðum gaf hann sig og menn
sína undir fararstjórn Oakleys. Skóggæzlumað
urinn sneri sér að eldri syninum.
“Jack, þú hefir fljótasta hestinn af okkur
öllum. Eg ætla að biðja þig að fara niður á
aflstöðina, og vita hvort nokkur hefir séð Sibyl
nokkursstaðar á veginum. “Við vitum ekki al-
veg fyrir víst, hvort hún hefir komið upp í fjöll-
in. Eg held það fastlega, en við veröum að vita
það fyrir víst.”
Jack Carleton var kominn á bak, þegar
Oakley hafði lokið máli sínu. Skóggæzlumað-
urinn sneri sér að honum aftur.
“Leitaðu þér allra þeirra upplýsinga, sem
þú getur um bifreiðina og manninn á hestbaki.
Við verðum á stöðinni þegar þú kemur aftur.”
og var að setjast piður að kvöldverði, hlustaði j1 ^ósmal- Han ntók kveðjunni.
“Mér finnst eins og! eg ætti að þekkja rödd-
ina.”
Listmálarinn
röddinni.
ettir hinu hraða hófataki með undrun. Hann
mætti tveimur eða þremur ferðamönnum,, er
horfðu á eftir honum hissa, og þeir, er hann fór
fram hjá, sneru sér við til þess að horfa á eftir
honum, meðan þeir gátu séð til hans.
Hugur Aarons King var nálega á eins hröðu
ferðalagi og hestur hans. Staðir þeir meðfram
brautinni, er hann 03 hinn frægi rithöfundur
höfðu staðnæmst á, og dáðst að hinu yndislega
landslagi, minntu hann greinilega og glöggt ál,
hvað fram við hann hafði komið — þessar vikur,
er hann dvaldi uppi í fjöllunum. Hann lét huga
sinn reika til baka, til þess dags, er hann leit
hæðirnar og fjöllin augum í fyrsta sinn.
Og aftur til baka að þeim degi, er hann var
staddur á *hinu fátæklega útlítandi æskuheimili
sínu, þegar hann var kallaður heim að dánar-
beði móður sinnar frá náminu í útlöndum.
Þar sem hann knúði hestinn áfram, með
samblandi af ákafa og kvíðablandinni hræðslu
um stúlkuna, er hann unni hugástum, fór hann
nákvæmlega í huganum yfir þær stundir, þegar
móðir hans í andarslitrunum sagði honum, með
hvíldum, söguna af hrösun föður hans; Ogi hvern
ig hann þá í fyrsta sinn fékk að vita um fórn-
færslu hennar fyrir hann sjálfan, fórnfærglu
hennar, til þess að framtíð hans mætti verða
glæsileg og rósum stráð. Og þegar hann hafði
tekið við arfinum. hafði hann unnið þess helgan
eið, að sýna það í lífsstarfi sínu, að hann hefði
metið að verðleikum fórnfærslu móður sinnar,
Hann fór yfir öll þessi atriði'í huga sínum..
Honum var það ljóst, að með því eina móti,
að vera hinni sönnu og göfugu list trúr, giæti
hann lialdið loforðin og eiðana við móður sína.
Ekki með því að ávinna sér stundarfrægð og álit
og hrósyrði fjöldans; ekki með því að vinna verð-
hló, með dálitlum óstyrk í
“Það er áreiðanlega eg, Brian, það sem eftir
er af mér.”
“Hamingjan góða, Aaron King!” lirópaði
iskóggæzlumaðurinn og flýtti sér niður tröpp-
urnar, og til mannsins, er var enn á hestbaki í
skuggan;im. “Hvað gengiur að? Nokkuð, sem
við kemur Sibyl eða Myru Willard? Hvað veld-
ur ferð þinni upp hingað, á þessum tíma næt-
ur?”
Aaron King hlustaði á spurningarnar og
fékk hjartslátt, en svo viss var hann um, að
hann myndi finna ungu stúlkuna á stöðinni, að
hann sagði eins og óafvitandi, um leið og hann
fór af baki, og tók í hönd vinar síns:
“Eg fór á eftir Sibyl. Hvað er langt síðan
hún kom hingað?”
“Sibyl hefir ekki komið hingað,” sagði Bri
an Oakley fljótlega.
Listmálarinn greip í handlegg skóggæzlu-
mannsins.
“Meinarðu, Brian. að hún hafi ekki komið
hingað í dag?”
“Hún hefir ekki komið hingað,” svaraði
Brian einbeittlega.
“Guð minn góður!” hrópaði hinn upp yfir
sig, hræddur og undrandi, yfir hinum ákveðnu
svörum skóggæzlumannsins. Hann reikaði T
áttina til hestsins síns.
Brian Oakley gekk til hans og lagði hendina
á öxl hans.
“Reyndu að vera rólegur, vinur, og útskýra
þetta allt dálítið frekar,” sagði hann rólega. —
“Segðu mér, hvað hefir komið fyrir; hvers vegna
bjóstu við að finna Sibyl hér?”
Bráðlega sveigði skóggæzlumaðurinn hest-
inn sinn út af brautinni, og fylgdi götuslóða gegn
um kjarrið. Listmálarinn gat tæplega séð hina
slitróttu götu í myrkrinu, en lét hestinn ráða og
reyndi að fylgja manninum, er á undan reið, eft-
ir sem bezt hann gat. Eftir þrjá fjórðu úr
klukkustund komu þeir á aðalveginn aftur ná-
lægt Carletons girðingunni, hálfri annari mílu
neða ren gamla eyðibýlið milli sycamoretrjánna
og gamli aldingarðurinn var.
Klukkan var nú orðin 11, og það var ekk-
ert ljós að sjá á bóndabýlinu. Brian Oakley fór
ekki af baki, en kallaði:
“Gott kvöld, Henry!”
Það var ekkert svar. Hann færði sig nær
glugganum á herberginu, þar sem hann vissi að
bóndinn svaf, og barði hægt á gluggakarminn.
“Henry, viltu finna mig ^em snöggvast?
Eg þarf að tala við þig. Það er Oakley.”
Eftir litla stund var glugginn opnaður, og
Carleton spurði:
“Hvað er þér á höndum, Brian? Er nokk-
uð að?”
“Er Sibyl hér hjá ykkur í nótt?”
“Sibyl! Eg hefi ekki séð hana, síðan þær
fóru heim frá sumarbústaðnum. Hvað gengur
að?” x >
Skóggæzlumaðurinn útskýrði í fáum orðum,
hvað gerst hafði. Bóndinn tók aðeins fram í
með því að heilsa málaranum, þegar Oakley
minntist á hver förunautur hans væri.
Þegar Brian Oakley hafði lokið máli sínu,
sagði bóndinn:
“Eg heyrði að bifreiðin fór upp eftir, og
svo heyrði eg að hún kom aftur til baka, fyrir
svo sem klukkutíma síðan. Þið hafið ekki mætt
henni vegna þess að þið fóruð til Mortons. Ef þið
hefðuð komið beint hingað, hefðuð þið hlotið að
mæta henni.”
“Sástu ríðandi mann fara niður eftir,
skömmu áður en fulldimmt var orðið?” spurði
Oakley.
“Já, en eg var of langt frá honum til þess
að þekkja hann. Þú heldur þó ekki, að Sibyl
hafi farið upp til hins gamla bústaðar síns? Get-
ur þér dottið það í hug, Brian?”
Það heyrðist hátt hófatak og skeifnaglam-
ur, þegar drengurinn reið af stað út í nætur-
myrkrið. Hópurinn reið hægar niður veginn á-
leiðis til skóggiæzlumannstöðvarinnar. Þegar
þeir komu að húsinu, sagði Brian Oakley:
“Takið öllu með ró, drengir. Eg ætla að
skrifa dálítinn miða.”
Hann fór inn í húsið en þeir sátu á svölun,-
um á meðan, Qg sáu hann við skrifborðið í gegn
um gluggann.
Skóggiæzlumaðurinn hafði lokið við bréfið,
og var kominn út í dyrnar með lokað, stórt um-
slag í hendinni, þegar sendimaðurinn frá afl-
stöðinni kom aftur. Hann nam staðar rétt hjá'
svölunum en fór ekki af baki.
“Þú hefir ekki verið lengi,” sagði Brian
Oakley stillilega.
“Einn af starfsmönnum félagsins sá Sibyl,”
sagði ungi maðurinn. “Hann var að koma upp
eftir með æki af vörum, og hún fór fram hjá
honum um mílu fyrir neðan aflstöðina, rétt fyrir
myrkur í kvöld. Þegar hann var að opna hliðið,
fór bifreiðin fram hjá. Það var of dimt til þess
að hanp gæti séð hvað margt fólk var í henni.
Þeir heyrðu bifreiðina fara niður gjána aftur
seinna. Enginn hafði tekið eftir hinum ríðandi
manni. Þrír men nfrá félaginu ætla að koma
hingað upp eftir í dögun í fyrramálið.”
“Vel gert, drengur minn,” sagði Brian Oak-
ley. — Og nokkra stund á eftir rauf ekkert þá
dauðaþögn, er féll yfir þenna litla hóp; ekkert
nema hringliö í beizlum hestanna. Þeir sneru
sér allir að leigtoganum og biðu eftir boðuni
hans. Skóggæzlumaðurinn stóð kyr, með langa
embættisskjalið í hendinni. Þegar hann hóf
máls aftur, var eitthvað það í rödd hans, er gerði
það að verkum, að menirnir voru ekki í neinum
vafa um, að eins og sakir stóðu, leit þetta mjög
alvarlega út.
“Milt!” sagði hann hvatlega, og yngri son-
ur Carletons gekk fram.
“Já, herra.”
“Þú skalt ríða til Fairlands. Klukkan er
hálftvö núna. Þú ættir að vera kominn þangað
milli klukkan átta og níu í fyrramálið. Fáðu
lögreglustjóranum þetta bréf og færðu mér svar
frá honum aftur. Komdu við hjá ungfrú Willard
og segðu henni það sem þú veizt um þetta. Þú
færð þér eitthvað að borða þar, meðan þú talar
við hana. Ef eg verð ekki heima hjá þér, þegar
þú kemur aftur, þá gefðu hestinum þínum fóður
og bíddu.’
“Já, herra minn,” svaraði drengurinn og á
næsta augnabliki var hann horfinn út í myrkrið.
“Henry, þú ferð til Mortons,” sagði Brian
Oakley aftur. “Segðu honum að koma til bú-
staðar þíns með menn sína í 'fymimálið. Farðu
svo heim og hafðu morgunverð tilbúinn handa
leitarmönnunum, þegar þeir koma aftur. Við
verðum að gera heimili þitt að. miðstöð. Það
veröur erfitt fyrir konu þína og dætur, en frú
Morton kemur sennilegast yfir um til hjáílpar
þeim; eg vildi sannarlega óska, að Mary væri
komin heim.”
“Gerðu þér engar áhyggjur kvenfólksins
vegna, Brian,” svaraði hinn um leið og liann
steig á bak hesti sínum. “Þær telja ekki eftir
sér af^gera skyldu sína.”
“Já, þú getur verið viss um að eg veit það
og met, Henry,” svaraði Oakley um leið og Car-
leton reið af stað.
Framh.