Heimskringla - 25.05.1927, Qupperneq 4

4. BLAÐSIÐA.
HBIMSKRIN GLA
WINNIPBG 25. MAI 1927
H^ímskrjngla
(StofnnV 1886)
Kemnr flt fl kve»*Jnm mlllvlkodetfi.
EIG —
VIKING Píw
LTD.
883 og 885 SJ>
1 H)
- NT
ml:
'R.,
7
iVINNIPKG.
VerD blaCslns er I3.C0 árgangrurlnn borg-
fyrirfram. Ailar borganir sendlst
THE VIKING PIÍE6S LTD.
lst
SIGPÚS HALLDÓRS Irá Höfnum
Ritstjórl.
THK
UtanAskrllt «11 bla»slna:
VIKING PHBSS, Ltd, Boi 8108
TtnnAskrift tll rltstjörans:
BDITOH HEIMSKIUNGLA, Box 8105
WINNIPEG, JIAN.
"Heimskrlngla is publlshea by
Tbe Vlklne Press I,td.
and prlnted by ___
CITT PRINTING * PCBLISHWG CO.
888-855 Sareent Are, Wlnnlpee, Man.
Telepbone: .86 53 T
WINNIPEG, MANITOBA, 25. MAÍ 1927.
Brackenstjórnin.
Þegar Brackenstjórnin tók við völdum
í Manitoba, 8. ágúst 1922, var stjórnar-
farið að mörgn-leyti í hinu versta ólagi,
og sérstaklega voru fjármálin á algerðn
ringulreið.
Eftir fylkiskosningarnar 1920, áttu lib-
eralar 21 sæti í þinginu, af 55;; óháðir
bændur 15; verkamenn 10; conservatív-
ar 6, og óháðir 3. Liberalastjórnin dr þá
var mynduð, var því algerð minnihluta-
stjórn, er átti líf sitt undir náð flokkanna.
Þingmenn hins óháða bændaflokks höfðu
lítt fengist við stjórnmál, og verkamanna
flokkurinn átti ekki sjáanlega þann vöxt
fyrir höndum, að hann gæti í nánustu
framtíð tekið að sér að fara með völdin.
Conservatívi flokkurinn hafði mörgum
árum áður beðið stórhnekki í augum
kjósenda, og ekkert benti til að honum
væri nálæg batavon.
Liberalstjórnin sat nú að völdum í tvö
ár. Fjárhagsástand fylkisins, sem var
mjög.alvarlegt, fór síversnandi, unz sam-
bandsflokkur bænda í Manitoba sá, að
svo búið mátti ekki lengur standa, og af-
réði að blanda sér í stjórnmálin, sem sjálf
stæður flokkur, með sérstakri stefnuskrá.
Sú hreyfing leiddi af sér kosningarnar
1922, er hófu flokkinn til valda, undir
Stjórnarformennsku Mr. John Bracken.
Flokkurinn hefir nú skilað af sér nýlega,
eftir að hafa setið að völdum fullt kjör-
tímabil, og á nú, samkvæmt vilja sínum.
jafnt og eðlilegri skyldu, að standa kjós-
endum full skil á gerðum sínum, fyrir
kosningarnar, *sem fara í hönd. Vitan-
lega vonast stjórnin eftir þeirri trausts-
yfirlýsingu fylkisbúa, sem felst í endur-
kosningu. Kjósendur verða þá að leggja
fyrir sig þá spurningu, hvort þessi stjórn
hafi staðið svo í stöðu sinni, að “hún verð
skuldi endurkosningu, eða hvort annar
stjórnmálaflokkur, er komið gæti til
mála, að komist til valda, myndi betur
gera að sínu leyti, á næsta kjörtímabili.
En þá verður líka vel að því að gá, að
taka nægilegt tillit til þess, að hverju kom
ið var; hverjir mögulekar voru fyrir á-
kjósanlegum framkvæmdum, og hvernig
við er skilið.
Og sé það samvizkusamlega gert, þá
er óhætt að fullyrða, að Brackenstjóm-
inni hefir tekist vonum framar; að hún
hafi ekki ástæðu til að biygðast sín fyrir
fimm ára stjórnarferil, heldur þvert á
móti, og að hún megi því eiga fulla von
þess, að kjósendur viðurkenni þetta með
því, að fela henni ráðsmennsku fylkisins
önnur fimm ár.
* « «
'Mörgum hefir fundist að stjórnin hafi
verið aðgerðaminni um ýmsar fram-
kvæmdir, en æskilegt hefði verið, og rit-
stjóri þessa blaðs er einn í þeirra tölu,
er gjarna hefði viljað sjá stórstígari fram
farir, eins og fleiri bænda- og alþýðuvin-
ir, er þó hafa hlotið að viðurkenna örð-
ugleikana, er hún frá fyrstu hefir átt við
að stríða. Margir hafa áfellst stjórnina
fyrir það, að hún hafi ekki fylgt stefnu-
skrá sinni sem skyldi. En engan sæmi-
lega óvilhallan mann höfum vér rekist á,
raeðal þeirra, er hafa kynnt sér allar að •
stöður, sem dottið hefir í hug að halda
því fram í fullri alvöru, að Manitobafylki
myndi hafa verið betur komið í dag, hefði
annarhvor gamli fiokkurinn farið með
völdin, síðustu árin fimm. Skulu að-
finnsluatriðin nú nokkuð nánar athuguð.
Fyrst er þá á það að líta, að yfirieitt
sýnir áratuga reynsla þingbundinna
stjórna í öllum löndum, að afköstin eru
auðveldari á pappírnum, en í framkvæmd
unum; að hver frjálslynd stjórn neyðist
jafnan til þess að slá töluvert af fyrir-
ætlunum sínum, í bráð að minnsta kosti,
ef ekki lengd, og það þótt fljótt á litið
virðist vera vel lagt í hendurnar á henni.
Má vel þar til sanns vegar færa, að sú
stjórn væri heldur ekki sérstaklega fram-
sækin, né auðug að hugsjónum, sem þeg
ar á fyrstu stjórnarárum sínum kæmist
jafnvel í námunda við það, að koma öll-
um hugsjónum sínum til framkvæmda.
Verður það og skiljanlegra, er um þing-
bundna stjórn er að ræða, er jafnan hlýt-
ur að taka mikið tillit til andstöðuflokk-
anna, þegar þess eru ótal og óræk dæmi,
nýrri sem eldri, að jafnvel alræðisstjórn-
um tekst þetta ekki heldur að fullu.
c|
Þessar aðstæður nota mótstöðumenn
þingbundinna stjórna jafnan til þess að
bregða þeim um stefnubrigði. Nú er það
oft og tíðum vitanlegt, að pólitískir flokk
ar ganga algerlega ál bug við kosninga-
loforð sín, er þeir koma til valda, þótt
þeim væri í lófa lagið, að efna þau, ef
hugur fylgdi máli í raun og veru. En þeir
sem með óvilhöllum huga fylgjast með í
landsmálum, geta þó oftast sæmilega
glögglega greint á milli vilja- og getu-
leysis í þessum efnum.
Og þegar litið er á aðgerðir Bracken-
stjórnarinnar á undanförnum árum, þá
hlýtur hver sanngjarn maður að játa, að
sjaldan hefir stjórn átt erfiðari aðstöðu
til þess, að hafa áberandi framkvæmdir
með höndum, eða til þess að koma því í
verk, er hún helzt vildi.
Það var fyrir sig, að forystumenn fram-
sóknarhreyfingarinnar hér í fylkinu voru
margir lítt vanir póiitísku stímabraki, og j
þurftu þess vegna eðlilega tíma til að
átta sig á stjórnarstörfum, er þeir voru
komnir til valda, og þá einnig, að taka
sér til styrktar í ráðsmennskunni suma |
þá, er ef til vill voru vanari stjómbragða-
hnútum gömlu flokkanna, heldur en hvað
þeir voru öruggir til harðskeyttustu fram- j
sóknar.
Hitt var verra, að þeir urðu að setjast|
undir stýri í því f járhagsforæði er fyrir-
rennarar þeirra létu þeim eftir, að öll á- |
stundun þeirra hlaut fyrst og fremst að
beinast að því að rista fram úr því og kom '
ast á þurt, Þetta hefir JBracken tekist,1
svo greinilega, að ekki verður móti mælt.!
Sést það Ijósast á því, að hinum geipilega
og sívaxandi árlega fjárhagsósigri fyrir- j
rennara sinna, hefir honum tekist að
snúa í fulllkominn sigur fjái-hagslega.
Þegar Bracken-ráðuneytið tók við, yar
fjárhagur fylkisins í því ástandi, að skuld
irnar jukust um $5Q00 með hverjum ein-
asta degi sem leið. Nú, síðasta árið,, sem
stjórnin sat við stýrið, nam ágóðinn af
búskap hennar $600,388, — eða því nær
$1650 á dag. Þessi ágæti árangur er að
þakka jafnt fyrirhyggju og sparsemi á
fylkisfé; sparsemi og nýtni, sem er óhætt
að segja, að fyrirrennarar Brackens
höfðu ekki í orðabókum sínum um langt
skeið undanfarið. *
Eiginlega þyrfti því enginn að undrast
yfir því, þótt stjórn, er svo var búið í
haginn fyrir, að henni var nauðsynlegt
að einbeita sér að sparsemi, yrði ekki sér
lega afkastamikil til beinna framkvæmda.
Og þó hefir Brackenstjórnin meira en
haldið í horfið í þeim efnum. Er hér
ekki rúm til þess að telja það, en mun
verða gert allrækilega í næstu blöðum'
fram undir kosningarnar.
Þótt vel megi játa, að engin yfirmenni
séu í Bracken-ráðuneytinu, þá sýna þó
vegsummerkin, að það hefir að minnsta
kosti haft jafnduglegri mönnum á að
skipa, en fyrirrennarar þeirra voru. Vér
teljum engan efa á því, að Mr. Bracken
þoli, að þvf er stjórnmennsku snertir, sér-
lega vel samanburð við hvorn sem er, Mr.
Norris eða Mr. Robson, sem að vísu má
telja a.lveg óreyndan stjórnvitring. En
auk þess er nú kominn í ráðuneytið mað-
ur, er svo almenna viðurkeningu hefir
hiotið fyrir gáfur, víðsýni og hreinskilni,
að liberalar eiga einskis síns flokksmanns
von á þing hér í fylkinu, þó leitað sé með
logandi ljósi, að hann njóti nokkuð svip-
aðs álits meðal bænda og Mr. Höey. Og
það mun sjást eftir kosningamar, að Mr.
Hoey verður ekki eini afkastamaðurinn í
hinu nýja ráðuneyti Mr. Brackens.
Dr. Sig. Júl. Jóh. færir orð Mr. Farm-
ers, fyrv. borgarstjóra til staðfestingar
álasi sínu á hendur Bracken. Vér mynd
um skilja það vei, ef dr. liti á málið frá
sama sjónarmiði og Mr. Farmer. Vér
myndum skilja það, að dr. Sig. Júl. Jóh.
væri í nöp við Braoken af því að hann
hefir ekki óskað samruna við verka-
mannaflokkinn, það þeim mun fremur,
sem doktorinn er vitánlega radíkalari en
Mr. Farmer. En þar af^Jeiðir líka, að
mönnum myndi ekki finast óeðlilegt, að
doktorinn hefði jafnlítið álit á liberölum
og Mr. Farmer, eða jafnvel heldur minna.
Og synd væri þó að segja, að F. dáist
nokkuð að þeim. Einmitt í sömu grein-
inni og dr. S. J. J. vitnar í, vísar Mi-. Far-
mer þeim frá sér með þessum orðum:
“Hvað liberala snertir, þá er ekki til nokk
urs að ímynda sér, að þeim aukist fylgi
til muna sem stendur, enda þótt flokkn-
um virðist hafa aukist. dálítið álit með
hinum nýja foringja.” —
Grein Mr. Farmers er auðvitað fyrst og
fremst skrifuð til þess að reyna að konia
í veg fyrir það, að frjálslyndir kjósendur
í Winnipegborg, sem löngu eru orðnir
dauðleiðir á liberölum, svo að lítil hætta
er á, að þeir greiði atkvæði sín í þann
flokk, snúist frekar til stjórnarsinna en
verkamanna. Afstaða hans er skiljan-
leg. Aftur er oss með engu móti skiljan-
leg afstaða dr. S. J. J. til liberala. Að
hann skuli hafa nokkra hugmynd um það.
að þeir muni verða hjáHparhella bænda,
fremur en t. d. conservatívarnir, er oss
satt að segja fyllsta ráðgáta.
* * ¥
j í heild sinni, ekki síður en kjós-
endur þeirra, megi vel við una,
nái þeir kosningu. Gáfur séra
Alberts, afbragðs mælska hans,
sanngirni og og réttsýni, myndi
vera hverju kjördæmi, er sendir
hann á þing, til stórrar sæmdar
enda þótt það þing væri fjöl-
setnara en fylkisþing Manitoba.
Mr. Ingaldson er ungur maður,
en hefir mikið fengist við opin-
ber mál, og áunnið sér traust
og velvild fjölmargra héraðs-
manna sinna fyrir óvenjulegan
ötulleik, starfsþol og starfs-
vilja. — Það er skrumlaus sann
leikur, að íslenzkir bændur, og
aðrir kjósendur í þessum kjör-
dæmum, eigi nú ekki kost á að
sjá í einu betur borgið hag sín-
um og sæmd, en að senda báða
þessa framsóknarmenn ál fylk-
isþingið.
Samsöngur.
Kórfélags Islendinga í Winnipeg.
DODD’S nýmapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan;
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltds.
Toronto, Ontario.
Og þá kemur að hinni aðalorsökinni
til þess, að Brackenstjórnin á nú skilið
að komast að. Og hún vegur satt að
segja mest í vorum augum.
Fyrir þetta eitt ætti stjórn Brackens \
það skilið, að kjósendur héldu henni við
völdin næsta kjörtímabil. Það er ekkij
nema sanngjarnt, þegar henni nú loks
hefir tekist að undirbúa jarðveginn, svo
að almennilegrar uppskeru megi vænta,
að henni sé gefið bæði tími og tækifæri
til að sýna, hverju hún í raun og veru i
fær áorkað. Og það því fremur, sem eng-
in líkindi eru fyrir því, að hinir flokkarn- j
ir séu minnstu ögn færari til búskapar
nú, en þeir voru 1922. Af þessum ástæð-
um myndum vér telja oss skylt að styrkja
hana eftir mætti við kosningarnar, senfi
fara í hönd. En auk þess er önnur á-
stæða, engu síður mikillvæg, fyrir hvern
sæmilega frjálslyndan mann til þess að
snúast á sveif með henni.
En áður en þar er komiö, langar oss til
þess að gera fáeinar athugasemdir við
grein vinar vors, dr. Sig. Jú.l Jóhann-
essonar, sem prentuð er á öðrum stað
hér í blaðinu, að því litla leyti sem henni
er ekki fullsvarað, með þeim meginatrið-
um er talin eru hér að framan. Og vér
getum þá sem skjótast lýst því yfir, að
vér erum hjartanlega sammála grein séra
Guðmundar Árnasonar, er dr. J. deilir á
Hún er sú, að með undirbúningi þess-
ara kosninga, hefir Mr. Bracken ,sý!n:t
það glöggt, að hann viil hrista af fram-
sóknarmönnum í Manitoba þær viðjar,
sem liberalar, undir sériega sniðugri leið-
sögn Free Press, hafa.verið að smálæða
að þeim, undanfarin ár, og sem bar fagr-
an (liberal) ávöxt í fyrra, er Forke og
flokksmenn hans á þingi, ailir frá Mani-
toba nema Bird gamli, blessaður karlinn,
létu ginnast inn í liberalflokkinn. Heims-
kringla hefir margfaldiega látið í Ijós áiit
sitt um þetta, og það er nákvæmlega hið
sama í ár sem í fyrra: að framsóknar-
hreyfingunni hér, stendur langtum meiri
hætta af liberölum en conservatívum.
Hinir síðarnefndu koma til dyranna eins
og þeir eru klæddir, en liberalar hafa á
sér yfirskyn frjálslyndisins í mannfélags-
málum, en afneita gersamlega þess krafti.
Bændur hér í Manitoba verða fyrst og
fremst að læra að standa saman til þess
að bæta sinn hag, eins og Albertabænd-
umir. Þeim ríður fyllilega eins mikið
á því og nokkurri annari stétt í canad-
isku mannfélagi sem stendur. Frá þeirra
sjónarmiði getur ekki verið um samruna
milli þeirra og liberala að tala fyrri en
hinir síðarnefndu ganga inn á stefnuskrá
þeirra. Bændum er hér í lófa lagið að
heimta rétt sinn, og fá hann án þess að
ofbjóða nokkurri annari stétt þjóðbræðra
sinna. En vegurinn til þeirra hagsmuna-
bóta liggur ekki samsíða vegi Mr. Forke
og félaga hans, í gegnum hið lib-
erala sálarhlið. Hann liggur samsíða
vegi Albirtinga, þeim vegi, sem Mr. Brac-
ken nú ótvírætt stefnir til, að því er dæma
má af höfnun hans á sameiginlegum
kosningum við liberala; á skipun Mr.
Hoey í ráðuneytið; á komu Mr. Hoadley,
landbúnaðarráðherra Albirtinga á kosn-
ingaundirbúningsfund framsóknarflokks-
ins hér, og ýmsum fleiri sólarmerkjum.
¥ * v
Af hálfu framsóknarflokksins eru tveir
íslendingar í boði: Séra Albert E. Krist-
jánsson í, St. Georgekjördæmi, og Mr.
I. Ingaldson, í Gimli-kjördæmi. Það eru
engar ýkjur þótt fullyrt sé, að íslendingar
ÞriSjudagurinn 10. mai var merkis
aagur í sögu Vestur—Islendinga, ög
þá munu draumar margra söngelskra
nianna hér hafa ræzt, eða að minnsta
kosti fengiö byr undir báða vængi.
Arum saman hefir það vaka'S fyrir
mönnum, aö nauðsynlegt væri að
stofna 'hér íslenzkt söngfélag. Mað—
ur hefir spurt mann, hvers vegna
slíkt félag væri ekki stofnað. Það
var á flestra vitorði, að Islendingar unl
í Winnipeg höfðu á að skipa alveg
óvenjnlega mörgum músíkmenntuð—
um mönnum og konum. Og flesta
mun undirniðri hafa órað fyrir,
ihvaða ólýsanlega þýðingu fágað ög
hámenntað söngfélag mundi hafa
bæði til menningar og þjóðernis—
verndunar. En ekkert hefir orðið úr
framkvæmdum. Þar til loks nú í
vettir, að íslenzku blöðin fluttu þær
gleðifregnir, að stórt, blandað kór
væri byrjað á æfingum, undir stjórn
Mr. H. Thorolfson.
Og um átta—leytið á þriðjudags—
kv. 10. niaí streymdu menn í stór—
hópum, prúðbúnir og léttstígir fyrir
bornið á Sargent og Victor, og inn
í lútersku kirkjuna til að hlusta á
fyrsta samsöng hins íslenzka kórfé-
lags í Winnipeg.
Fyrst enginn hefir orðið fyrri til,
langar mig til að biðja Heimskringlu
fyrir stuttorða ádrepu um samsöng—
inn. Og bezt er að segja það strax
og umsvifalaust: Hann tókst, að mín
um dómi, miklum mun betur en hægt
var af nokkurri sanngirni að búast
við. Það er undrunarvert, hvernig
söngstjóranum, Mr. H. Thorolfson,
hefir tekist að slöngva saman 75
manna kór og þjálfa svo á 2—3 mán
uðum, að /ándardráttur, præcision,
skilningur og einbeitni séu Htt að-
finnanleg. Enda virðist Mr. Thor-
olfson 'hafa marga ágæta söngstjóra— mu '
hæfileika til að bera. Hann stjórn—
ar rösklega og er auðsjáanlega klár
á þvi hvað hann vill.
Það mun vera býsna almennt með
óvana söngstjóra, og enda þótt van—
ir séu, að þeim verður ’ á að auka
hraða laganna. En því fór svo fjarri
að þess yrði vart hjá Mr. Thorolf—
son, að, honum auk heldur hætti við
að draga úr hraða í stöku stað (sér-
staklega lengja þagnir).
Raddirnar eru yfirleitt sæmilega
góðar. Altarnir beztir, Bassar einn—
ig góðir, þótt þeir séu ekki lausir
við að vera klofnir í tvennt. Tenór—
arnir eru einna lakastir énnþá. Eru
þvingaðir og hættir sumum helzti
mikið til að “hanga neðan í”.
Tvennt mætti nefna, sem virðist
kórinu í heild sinni áfátt í ennþá, og
á það bæði við blandaða kórið og
samkynja kórið:
1. Tónninn er ófrjór (sterile) og
hefir litla möguleika til vaxtar eða
dvínunar (cresc — decresc) og ,því
síður til blæbrigða (nuances), og
2. Kórinu hættir býsna viða við að
setja inn loðtóna, sérstaklega vildi
það brenna við í byrjun lags eða hend
ingar, að raddirnar runnu upp eft—
ir heilli runu af loðtónum. Slíkt
getur stundum átt við og prýtt í ein—
söng, en í kóri er það alveg ótækt, og
verður bezt upprætt með duglegum
raddæfingum, þar sem raddirnar eru
bókstaflega látnar höggva tónana.
Slíkar æfingar margborga sig, því
auk þess að loðtónarnir hverfa, vex
röddunum léttleiki og sjálfstæði.
I sambandi við þetta verð eg að
minnast á annað, sem óbeinlínis snert
ir það sem áður er sagt. Eins og
menn vita, er það siður sér meðal
flestra söngflokka, að hver meðlim—
ur heldur á nótum yfir hlutverk sitt,
meðan sungið er. Mun þetta stafa
af því, að börn læra hér í skóluni
að lesa músik af blaðinu. En þetta
tel eg alveg fráleitan sið, og ber
margt til. I fyrsta lagi dregur það
úr valdi söngstjórans, og gerir hon—
erfiðara að ná tökum á kórinu;
í öðru lagi lærir fólkið ver, og hættir
frekar við að fipast, því ekki þarf
nema að flett sé rangt, eða litið á
skaldía línu, og i þriðja lagi er það
enginn ánægjuauki fyrir áheyrendur,
þegar skrjáfar í 75 pappírsblöðum,
tvisvar og þrisvar í hverju lagi. Eg
vona að á næsta samsöng sjáist ekld
eitt einasta nótnablað.
Hvað viðvíkur hinum einstöku
verkefnum, þá virtust þau allvel val—
in. Þó sýndist svo sem nokkuð margt
væri af pianissimo lögum, sem þó
eru einna háskalegust fyrir kórið, og
heppilegra mundi hafa verið, ef karla
kórið hefði haft svo sem eitt snjallt
og röskt lag á söngskránni. “The
Snow” Elgars, sem ef tíl vill heppn—
aðist bezt, er dásamlega fagurt lag.
Sömuleiðis “Goin’ Home” Dvoraks,
undurfallegf, með blíðum, raulandi
“volkston” blæ. I “O, Hush Thee
My Baby”, virtist piano-undirspilið
vera gersamlega óþarft, og spillti
frekar fyrir; ekki sízt af því að svo
óheppilega vildi til, að lagið féll svo-
lítið á parti. Fyrriihlutinn hf “Þú
bláfjallageimur” i raddsetningu Björg
vins Guðmundssonar, þótti mér ekki
sem heppilegast saminn, og einn stað
ur þar held eg að tæpast geti staðist
(endir annarar hendingar, en varia-
tionin, með tenorana með lagið, var
sniðug og vel af hendi leyst af kór—
I “Frjálst er i fjallasal” hefir
Björgvin ætlað að nota áömu aðferð—
ina, en alveg brugðist bogalistin. I
'hinni upprunalegu útsetningu Kuh-
laus, er hressandi tær háloftsblær,
sem breytist i raddsetningu Björgvins
i leiðinlegan og gleiðan choral hreim,
og variationin er gerð bara til að
gera hana.
Firrur eru það víst úr mér, að mér
fellur ekki að heyra “O, guð vors
lands” seni lið á samsöngsskrá, sízt
á þeim stað í skránni, þar sem það
var. Mig langaði til að standa upp,
en hætti við það, þegar eg enga sá
hreyfa sig.
* * *
Ymsir af kunnustu einsöngvurum
Winnipeg-Islendinga aðstoðuðu milli
þess sem kórið söng. Mr. Paul Bardal
sem hefir vel tamin og cultivated
barytone, söng tvö lög og varð að
endurtaka það seinna, “Þótt þú lang-
förull legðir” eftir Steingrím Hall.
Eg get hugsað að þessar vísur Ste-
phans G., sem sjálfar eru eins og
svellandi cellotónn, verði tónskáldum
svipað keppikefli eins og t.d. Mariu—
bænin og sum Heinekvæðin. Þetta
er fjórða lagið, sem eg heyri við þær
— og Hka það langbezta. Þó fannst
mér eg verða var við að slæðst hefðu
nokkrir amerískir duet—terzhljómar í
eina hendingu seinni partsins, sem
skáru í eyru í svo snjöllu lagi. End—
urtekning aðalmotivsins síðast i lag—
inu, hefði mátt vera sungin með
þyngri áherzlum (pesante). Lag og
Ijóð gefa tilefni til þess.
Mr. Arni Stefánsson hefir snotr-
i allháan tenor, allvel þjálfaðan,