Heimskringla - 20.07.1927, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA.
HBIMSKRIN QLA
WINNIPEG 20. JÚLÍ 1927.
Slóðin frá ’98.
(Skáldsaga úr Norðurbyggðum.)
Séra Magnús J. Skaptason þýddi.
1. KAPÍTULI.
minni. íHann var svo blátt áfram, svo fær í Eg ætla ekki að tala um skilnaðinn. Flg út frá sér. Það var því líkast, sem ailir vildu
allan sjó. En hann skildi mig og keltneska hug- gugnaði raunar, og varð lítið úr mér, en menn, umfram allt losna við þá. Og allir voru svo
myndaflugið mitt, og feimna afturhaldið hjá mér, verða að muna það, að eg hafði aldrei farið neitt (lukkulegir, hlæjandi og brosandi. Um kvöldið
sem er hið eina vopn eða verja viðkvæmra heiman að. Og svo var eg drengur einn, en þau Var “Market” strætið allt eitt ljóshaf, og þar
sálna. Hann Garry þekkti mig svo vel, og hafði' tvö, móðir nún og bróðir,, voru hin einu skyld-. tróðust menn áfram í stórum hópum, hraust-
svo gott vit á að hlífa mér, og hæla mér. Hann menni, sem eg átti í veröldinni. Móðir mín gaf) íegir og herðabreiðir karlmenn og fríðar, vel
var einhvern veginn svo töfrandi og aðlaðandi,' það upp að hrinda þessu frá sér; hún fór aðjbúnar stúlkur komu í þyrpingum út úr sölubúð-
að hann liressti mig upp og kom í mig stælingu,1 gráta með mér. En Garry gat hert sig upp. Fm j unum og veitingastofunum, öllum glitrandi af
rétt eins og morgungolan á fjallatindunum. —! eg gat það ekki. Það var einhver voðadrungi
Hann þekkti mig ennþá betur en hún móðir mín,; yfir okkur. Og mér fannst sem eg væri sekur,
' að eg væri að yfirgefa þau; og að það væri allt
Alla þá tíð, síðan eg fyrst man eftir mér,
hefi eg dyggilega fylgt fárta æfintýranna. Hann
hefir litað alla æfi mína, látið mig dreyma fagra
drauma, og leika hina og þessa þætti. Á meðan
eg var drengur, reikaði eg um hólana á heiðun-
um; og e- hefi hlustað á gleðihrópin fótbolta-
leikmannanna á grænu grundunum, þo að eg
aldrei slægist í leik með þeim. Eg hafði meiri
skemtun af því, að horfa á þá. Og eg get í hug-
anum séð sjálfan mig á þeim dögum. Lítrnn
feiminn dreng, kyrtli klæddan, berhöfðaðan
vindgolunni, með kafrjóðar kinnar og sálina
töfraða eins og fögrum draumi.
Eg litði þarna í töfralandinu, landi griffin-
anna og kelpianna, landi prinsessanna og hinna
skínandi stálklæddu riddara. Úr hverjum svört
um polli eða tjörn þóttist eg sjá gægjast upp
hreistraða höggorma oz óvætti af öllum teg-
undum. Og svo voru innan um þetta allt saman
grænir blettir, þar sem álftirnar dönsuðu. En
yfir hverjum smáfossi og hringiðu ríktu hinar
fögru álfameyjar og álfaprinsar. Ðg fyllti allan
græna skóginn með hinum villtu skepnum, sem
eg einlægt hafði hugann á: vatnadisunum og
skógarzyðjunum. Og eg hefði ekkert orðið for-
viða, þó að eg hefði séð þar sjálfan skógarguð-
inn Pan.
En það var vanalega á nóttum, að eg sa
mest af þessu í draumi. Eg reyndi allt sem eg
'gat að berjast við þenna harðstjóra — svefninn.
Eg svaf þá í litla rúminu mínu og var einlægt
að hugsa um þetta, sem eg hafði mest yndi af.
Nótt eftir nótt var eg í hörðum bardaga, og stýrði
þá herskörunum, O'g úthlutaði beztu köppun-
um, hverjum sitt konungsríki. Þessir kappar
voru verulegir vinir mínir, og oft tók eg þá úr
mannkynssögunni. En eg sjálfur var hellrabúi,
með steinöxi að vopni. Og eg var líka stund-
um rómverskur hermaður, stundum útilegumað
ur, Hálendingur og uppreistarmaður. Og ein-
lægt barðist eg með þeim, sem undir höfðu orð
ið, eða með uppreistarmönnunum. Eg sat að
bórðum með Robin Hood, uppreistarmann(in
um alþekkta, og snæddum við þá gelti, veidda
á konungslsndi. Stundum var eg með Dick
Turpin, þar sem gálgarnir voru flestir reistir á
heiðinni. Eg var einnig með ræningjaforingjan-
um Morgan, og fórum við í víkingu suður um
lönd, þar sem mest reyndi á hreystina og mest
ir voru fjársjóðirnir. Eg var eihhvern veginn
gæddur þessu hugmyndaafli og hugmyndaflugi,
og mér fannst eg ætti þetta allt, sem mér kom
í huga. Það var þetta barnalega hugarfar, sem
bar mig þarna um álfurnar, rétt eins og væng
irnir bera fuglinn fljúgandi, land úr landi.
En svo var það allt í einu, að þetta breytt-
ist allt saman. Það fór allt að verða verulegra.
Æfintýrin vildu einlægt laða mig og lokka; en
þegar árin liðu, fóru æfintýrin að minnka. Mig
hafði allt til þessa dreymt um riddara, kross-
fara o>g útilegumenn. En nú fór mig að dreyma
um kúahirða, gullleitendur, og menn, sem hirða
allt, sem af sjónum rekur, þegar skip stranda.
Þar vildi eg gjarna vera í hóp með öllum þess-
um. Og eg las allt sem eg gat höndum yfir
komist, um vesturríkin og strendurnar og sjó-
inn. Allt þetta benti mér að koma. Þarna ein
hversstaðar ætlaði eg að leita æfintýranna. Eg
hugsaði mér, að eg skyldi fara á æfintýri í þess-
um ókunnu löndum, og mæta öllum hættum og
yfirstíga þær. Og gleðin af þessari hugsun sauð
í æðum mínum, og eg gat varla beðið þangað til
eg legði af stað.
En eitt er þó undarlegt, en það er það, að
öll þessi ár gat eg engum trúað fyrir þessu. —
Hann Garry bróðir minn og bezti vinur, hefði
hlegið sig máttlausan, ef hann hefði vitað hvað
eg hugsaði. Enginn maður hefði trúað þVí„ að
við værum bræður. Við vorum svo ólíkir að
skapferli, og útliti öllu. Hann var fegursti
drengurinn, sem eg hefi nokkumtíma séð. —
Hann var blátt áfram, bjartur á hörund og
aðlaðandiinni, og hinir dregirnir í sókninni
aðlaðandi. En eg var dökkur á brún og brú,
súr á svip, og í engu aðlaðandi. Hann var fljót-
astur að hlaupa og bezti sundmaðurinn í sókn-
inni, og hinir drengirnir í sókninni sáu ekki
sólina fyrir honum, svo þótti þeim vænt um hann.
Eg hafði ekkert gaman af leikjum hinna drengj-
anna. Eg vildi ráfa einhversstaðar einn um
hólana, og hafði þá æfinlega sögubók einhverja
í vasanum. Hann var hygginn, kunni öll störf,
og var nokkuð metnaðargjarn; hann vildi skara
fram úr í öllu, sem hann lærði. En eg þar á
móti var einlægt dreymandi og skaraði ekki
fram úr í neinu, nema því einu, er snerti ímynd-
unarafl mitt.
En þó elskuðum við hvor annan meira en
flestir bræður. Ó, hvað eg dáðist að honum!
betur en nokkur maður annar; og fyrir þetta
elskaði eg hánn. Yður þykir það máske of-
sagt að segja það, en eg gat aldrei fundið nokk
urn galla á honum. Hann var svo viðkvæm-
ur, skemtilegur, svo hrífandi, hann hafði svo
mikið af elsku og kærleika, að hanh var sem
uíigur guð eða guðdómur. Hann var svo hraust
legur, þýður og aðlaðandi, þessi bróðir minn.
Þarna uxum við svo upp, bræðurnir, í sveit-
unum á vestur-hálendinu, os vorum hreinir og
óskemdir og elskulegir. Eg hafði aldrei farið
lengra í burtu frá heimilinu, en til markaðs-bæj
arins, þar sem við seldum kindurnar okkar. —
Hún móðir mín hafði alla stjórn á landinu og
heimilinu, þangað til Garry bróðir minn var
orðinn nógu gamall; þá tók hann við og stýrði
ollu með orku og viti, svo allir, sem til þekktu
urðu hrifnir af. Eg held samt að móður minni
hafi þótt nóg um í fyrstu, hún var alveg for-
viða á því, hvað bróðir minn var skarpur og
gerhujull og framkvæmdarsamur. Sjálf var hún
heldur draumkennd og hugsanarík, og jók það ínn er-
á yndisleik hennar í mínum augum, og álitin var
hún yndisfögur, rétt eins og mynd af fríðri
konu. Þá man eg eftir litnum á andliti hennar
og augum, þau voru heiðblá. Ekki var hún
hraust til heilsu og mikla huggun hafði hún af
guðsorði. Varir hennar voru fíngerðar og til-
finnfnganæmar, og sérstaklega yndislegar, og
vil eg þó enn geta þess, að. aldrei sá eg henni
renna í skap. Hún var æfinlega elskuleg, þýð
og brosandi.
Heimili okkar var hið ástúðlegasta. -Garry
var hávaxinn, ljóshærður og brosleitur. Eg
var aftur á nióti dökkhærður, draumkenndur og
þegjandi. En á milli okkar var móðirin, og hún
tengdi okkur þrjú saman, með órjúfanlegu bandi
kærleikans. Þetta gerði hún vissulega, hin þýða
og viðkvæma móðir okkar.
mín sök, að þau þyrftu að líða þetta. Eg fékk
þá nokkra hugmynd um móðurástina, um sörg-
ina, sem hertók huga hennar, um ástina hennar
til barnsins síns, sem hún vildi halda hjá sér,
en gat ekki haldið; um hin miskunnarlausu
skilnaðarár.
“Ó, vertu ekki að gráta, elsku mamma,”
sagði eg. “Eg ætla að koma aftur að þremur
árum liðnum.”
“Jæja, mundu það þá, barnið mitt, og
gleymdu þvi ekki.”
Hún leit á mig sorgfullum augum, og það
var sem hjartað ætlaði að slitna úr brjósti mér;
Ijósunum. En einhvern veginn fannst mér þó,
að eg sjálfur væri utan við þetta allt saman.
Það var allt of mikið fyri mig, þetta; það kom
einhvern veginn yfir mig leiðinda-kvíði, svo að
eg reyndi að komast út úr hópnum, eða réttara
sagt, hópunum öllum, og eg gekk út í garðinn
og settist niður á Portsmouth ferhvrningnum,
eins langt frá þéttu hópnuum, sem eg gat, og
gerði ekki annað en að horfa og hugsa. Fannst
mér þá að eg væri svo langt frá þessu öllu, sem
einmana áhorfandi uppi á háum fjallatindi, er
væri að horfa yfir byggðina fyrir neðan sig. —
Eg var enn þar, og hinar skæru stjörnur him-
insins hlóðu yfir mig ljósi sínu.
Mig fór að dreyma þarna, því að hugmynd
in um suðurhöfin var mér stöðugt í huga. Eg
mér fannst að eg myndi aldrei sjá hana framar. j horfði út á höfnina, þar sem ótal bátar voru að
Garry studdi hana. Hún virtist vera svo óstyrk. j skipa vörum á land upp, eða eg fór út á bryggj-
2. KAPlTULI.
Þannig liðu nú dagar æsku okkar, í rólegri
alvöru og sólskini. Eg hélt mínum sömu ein-
kennum, liðléttur og latur, en sídreymandi. Eg
var vanur að labba með byssu út á mýrarnar,
og færi með öngli á’ hafði eg með mér, og rendi
því í smátjarnirnar, ef eg kynni að veiða sil-
ung, eða þá að eg sat heima og las allt hvað eg
gat í bókabúðinni. Mest las eg af ferðasögum,
en þó hvað mest sögur af flækingum og Iands-
hornamönnum. Eg var orðinn hrifinn af sögu-
skáldinu Stephenson. Nafn hans hreif mig með
rómantískum blæ, og eg þóttist sjá hann, þar
sem hann sat einmana í útlegðinni. Og svo ein-
setti eg mér, að eg skyldi einnig fara þangað og
leita hans þar; og upp frá þeirri stundu var eg
allur gerbreyttur. Eg varð hrifinn af því að
hugsa um þetta. Eg hugsaði mér, að eg skyldi
þó einu sinni koma á landamærin, verða fyrsti
maður að brjóta leiðina, verða gullnemi, eða hver
veit hvað. Hinar mannlausu ónumdu sléttur köll
uðu til mín. Niðurinn í toppi hinna tröllvöxnu
furutrjáa kallaði líka til mín. En mestu áhrif
höfðu þó eyjarnar á mig, eyjarnar þýðu og fögru,
þar sem áhyggjan er útlæg og framandi; þar
sem allt er sólskin, söngur og hið glóandi, blóm
lega og eilífa sumar.
Um þetta leyti hefir móðir mín haft allmikl
ar áhyggjur út af framtíð minni. Garry var nú
ungi lávarðurinn, en eg var ekki annað en iðju-
leysingji, og byrði ein á landeigninni. En svo
sagð eg henni loksins, að eg vildi fara af landi
burt, og þá var gátan ráðin. Við mundum þá
eftir frænda okkar einum, sem hafði sauðkinda-
bú í Saskatchewandalnum, og hafði honum farn
ast vel. Og svo var það afráðið, að eg skyldi
fara til hans og læra allt um sauðfjárrækt. En
þegar eg væri búinn að læra nóg, þá skyldi eg
kaupa mér bújörð sjálfur og fara að búa. En
þeir sem þekkja mig eins og eg er, máttu vita
það, að þó áð eg tæki vel undir uppástungu
þessa, þá var eg ákveðinn í því, að þegar e
kæmi í þetta nýja land, þá skyldi eg taka stjórn
ina sjálfur og gera það, sem mér sýndist bezt.
Eg skal aldrei gleyma ferðinni til Glasgow,
það var einlægt súld og þoka. Það sást aldreí
greinilega út um rúðurnar á vögnunþm. En eg
var einhvern veginn hrifinn af öllu þessu. Og
þegar við komum til hinnar stóru reykfullu
borgar, þá varð eg svo forviða og hálf-óttafull-
ur. Eg hafði aldrei hugsað mér svona stóra
mannhópa, eða húsin öll, eða þenna flýtir, sem
var á öllum. Við þrjú, móðir mín, Garry óg eg
gengum þarna um borgina dag eftir dag, í þrjá
daga. En fólkið starði á okkur oft af forvitni,
en stundum af aðdaun, því við vorum öll rjóð í
kinnur úr hálöndunum, en augun skær og fög-
ur sem himinloftið í júnímánuði. Og svo er
Garry ljósleitur og hinn fríðasti maður. En
Hann var fölur en rólegur, og eg sá það ljós-
lega, að þetta hafði haft mikil áhrif á hann.
“Athol,” sagði hann, “ef þú nokkurntíma
þarfnast mín, þá sendu eftir mér. Eg skal koma
hvað langt sem er, og hvað vondur sem vegur-
Eg sé þau í huga mér standa þarna í renn-
andi rigningu; Garry, fríðan og karlmannlegan
mann, og móður mína, smávaxna konu, álúta.
Eg sé hana þar ennþá, með rósrauða svipinn,
en augun voru sem fjólur, fljótandi í tárum, en
hinar viðkvæmu varir hennar titruðu af geðs-
hræringu.
nn — vertu sæll!”
á
“Vertu sæll, drengur
Eg varð að neyða mig til að snúa mér frá
þeim og klöngraðist einhveríi veginn um borð.
Þegar eg leit við aftur, voru þau horfin. En
þarna fannst mér eg líða skaða, Svo mikinn, að
eg myndi aldrei fá hann bættan#
l “Verið þið sæl! Verið þið sæl!”
3. KAPÍTULI.
Það var dag einn snemma um haustið, að
eg stóð linédjúpt í lynginu á Glengyleheiðinni,
og leit yfir hinn grábláa sjó. Og það var eitt-
hvað mánuði seinna, að eg stóð heimilislaus og
vinalaus á ströndinni við Cliff House í San F'ran-
cisco, og horfði yfir allt annað stórhaf, en eg
hafði horft á frá Englands ströndum. Eg hafði
verið sendur til frænda míns, sem var mikill
sauðfjárbóndi í Saskatchewan. Eg hafði stigið! Þar-
una, þar sem skipin lágu við og heltu úr sér
vörum upp á hana. Eg var áhyggjulaus, því að
eg hafði eiginlega ekkert að gera og var að
slæpast þarna. En seinna sá eg að þetta hafði
ekki allt verið árangurslaust. Eg fór að kynn-
ast þessum mönnum, sem unnu þarna; mönn-
um sem voru partur hinna óæðri eða neðri
heima. Það lá nærri því að þeir freistuðu' mín;
en það. var þó oftast með hvölum eða seium, en
aldrei með perlum eða copra. Eg fór að láta und
an nauðsyninni, og varð oft að sætta mig við
að þiggja máltíðirnar fríar, í óhreinum vínsölu-
búðum, innan um lélegasta ruslaralýðinn í borg
inni. Stundum fór eg þá að að ásaka sjálfan mig
fyrir vanbrúkun daganna, og runnu þá oft upp
í huga mínum myndir frá Glengyle, og mynd-
imar af móður minni og Garry bróður mínum,
og ásökuðu þær mig fyrir slóðaskap þenna og
lítilmennsku.
Eg var undarlega forvitinn, og það varð
mér til falls á endanum. Mér var sýnd nætur-
hliö borgarinnar. Eg fór að fara um alla borg-
ina, hvar sem var, og þóttist vera hið mesta
sakleysisbarn; eg fór jafnivel um kínverska rusl
arabæinn, og varð undrunarfullur, er eg sá, að
innan um Kínverjana bjuggu hvítar stúlkur, og'
furðaði mig þó hvað mest á því, að þær földu
sig jafnan, þegar þær sáu mig. Eg fór aleinn
inn í ópíumsölubúðir og spilahús. Þar sá eg
spillinguna alveg skýlulausa. Og er eg hugsaði
ut í það, fór hrollur um mig, hvað forfeður mín-
ir myndu hafa hugsað ef þeir hefðu séð mig
Hann var hin æðsta hugsjón, sem eg þekki, og þegar að því kom að eg legði af stað og skildi
mjög oft var hann hetjan í æfintýrum mínum. við þau, þá var sem dimmur skuggi hvelfdisf
En hann Garry hefði hlegið að hetjudýrkun yfir okkur.
fæti á þetta land, og lítinn áhuga á þessari hinni
nýju köllun minni. Hugur minn var fullur af
bóklestri og krafðist að skoða lífið sjálft, lífið
í stærri og’ fyllri stíl. Eg var soltinn í æfintýri;
eg vildi brjótast eitthvað áfram, mæta hættun-
um, að finna til högganna og óhappanna, að
ráfa um heimilislaus og vinalaus; að svelta og
sofa á jörðunni undir beru lofti. Þetta voru
barnahugmyndir, en þær fylgdu mér fullvöxn-
um. Það var eins og það rynni Indíánablóð í
æðum mínum. Eg vildi umfram allt reyna mig;
og eg vildi sigra, sigra mótlætið, sigra erfið-
leikana, mótstöðuöflin, hver svo sem þau vóeru.
Loks varð svo endirinn á öllu þessu, að eg
stóð þarna einn á ströndinni, hjá selasteinun-
um; en endurminningarnar áttu stöðugan bar
daga í höfði iníu; og varð eg af öllu þessu hálf-
ruglaður. Svo kom löng ferð á járnbrautinni,
með ótal nýjum myndum. Bændabýlum, ný-
byggðum; þéttum skógum, skínandi vötnum,
svo stórum, að þau myndu drekkja öllu föður-
landi nnnu; og svo komu slétturnar aftur, og
svo fjöllin, með sagartönnum sínum, sem báru
við háan himinn; og svo kom eyðimörkin, með
þegjandi ógnum sínum. Þetta gekk einlægt á
víxl og tók við hvað af öðru, þangað til loksins
að birti fyrir augum, er við litum hina sól-
skrýddu paradís vesturstrandarinnar, Californíu.
Eg hafði lifað þarna fulla töfraviku, sem
mig aldrei hefði getað dreymt um, og loksins
var eg hingað kominn, að hásæti hins vestlæga
keisaradæmis. En hvað þetta allt saman var
tignarlegt og fagurt? En þá fólkið? Það var
sem tign Irinna vestrænu landa væri mýkt af
þessari samblöndun frá austurlöndum, og hinum
tignarlega blæ frá sólarlandinu Spáni. — Svo
kom San FYancisco! Á strætum þessarar fögru
borgar, blandaðist hvert tungumálið saman við
annað, og kynflokkarnir streymdu þar eftir stræt
unum í stórum, löngum hópum, þangað til allt
fór í eina bendu, sem ómögulegt var úr að greiða.
Þarna tók San Francisco öll þessi börn úr öll-
um álfum heims, í fang sér og lagði þau að
brjós’ti sínu, og þar drukku þau úr huga henn-
ar og hjarta, hið nýja líf, fjörið og andann og
duginn og dáðina, nógu yfirgnæfanlega mikið til
framkvæmda. Þá óx þeim dáð og dugur og á-
ræði. Enginn vildi þar eftirbátur verða; allir
vildu dáð drýgja og allir voru sannfærðir um, að
nú hefðu þeir fundið tækifærin, sem þeir hefðu
óskað sér alla sína daga; nú væri aðeins 'um
tvennt að gera, að duga eða drepast.
Eg varð alveg forviða á öllum þessum gangi,
og þá ekki sízt á öllum skemtununum. Það leit
svo út sem allir hefðu nóg af skildingunum. —
Þeir fengu þá svo léttilega, og þeir köstuðu þeim
En þessar göngur mínar þarna um bæínn
tóku skyndilega enda. Það var þoRa, og irm
miðnætti, að eg gekk eftir Pacific strætinu þar,
sem hver vínsölubúðin stóð hjá annari, — allt
diykkjuskapur. Eg vissi þá ekki fyrri til en eg
fékk högg mikið aftan á liöfuðið, og skall eg
ofan í saurrennuna. En þegar eg loksins vissi
af mer, þá var eg veikur mjög og máttlaus í
hliðarstræti einu, og varð eg þess þá vísari, að
eg haföi verið rændur. Vasabókin var horfin,
og í henni hafði eg haft nær því alla mína pen-
inga. En til allrar hamingju hafði eg skilið
urið mitt eftir í öryggisskáp hótelsins, og ef að
eg seldi það, þá var eg þó ekki alveg peninga-
laus. En nú var öllum hinum góðu dramum mín
um lokið. Eg varð nú að mæta heiminum eins
og hann var; án gullstafsins, sem eg hafði stutt
mig við.
Nú varð eg stöðugur gestur á tíu centa
greiðasöluhúsi, og eg varð alveg forviða á því,
hvað góða máltíð eg gat fengið fyrir tíu cent’
Þá hafði eg Iíka góða matarlyst; eg gat etið'hvað
sem var. Eg hafði þá aðeins þrjátiu dollara;
þeir stóðu milli mín og sultarins; og það varð
mér ljóst, að eg varð að taka til óspiltra ráða,
og svo fór eg að leita fyrir mér, hvar vinnu væri
að fá.
Þegar eg var í þessari leit einn daginn, þá
tók eg eftir þvi, er eg kom á vinnustofuna, að
þar var allt á ferð og flugi. Þangað hafði kom-
ið vinnuveitandi (contractor) og vildi fá fimm
tugi manna í vinnu undireins. Hann krafðist
engrar reynslu, og hann kvaðst mundl borga
hverjum manni tvo dollara á dag. Þegar menu
heyrðu þetta, þá þyrptust allir í hnapp til hans;
og eg var með þeim, og hann tók við okkur öll-
um. Eg vissi ekki annað um starf þetta en
það, að við héldum suður eitthvað. Og nú þótt-
ist eg vera heppinn — reglulegt uppáhald ham-
mgjunnar.
4. KAPÍTULI.
Eg fór nú frá San Francisco, og var þá allt
fullt af þoku og vindur mikill með h'enni. En
þegar eg vaknaði í lestinni, þá var orðin breyt-
mg á öllu. Það var heiðríkt og glaða sólskin. Og
það var eins og appelsínulundarnir kæmu hlaup
andi á móti okkur með útbreiddann faðminn.
En snjóhvít húsin rétt eins og brostu við okkur,
og breiddu móti okkur grænan faðminn hinna
laufguðu eika. Þetta land virtist mér brosa á
móti mér, baðandi sig í skini hinnar skæru sól-
ar, þar sem eg sat þama, hálf-einmana og þegj
andi, fullur undrunar og aðdáunar.