Heimskringla - 14.08.1929, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRING LA
WINNIPEG, 14. ÁGÚST, 1929
Hcintskringla
(Stofnuð 1886)
Kemur út á hverjum miðvikudegi.
Eigendur:
THE VIKING PRESS, LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg
Talsimi: 86537
Verð blaðsins er $3.00 árgangurinn borgist
fyrirfram. Allar borganir sendist
THE VIKING PRESS LTD.
SIGFOS HALLDÓRS frá Höfnum
Ritstjóri.
Vtanáskrift til blaðsins:
Manager THE VIKING PRESS LTD.,
853 Sargent Ave., Winnipeg.
Utanáskrift til ritstfórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA
853 Sargent Ave., Winnipeg.
"Heimskringla” is published by
The Viking Press Ltd.
and printed by
THE MANITOBA MINER PRESS
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man.
Telephone: 86 537
WINNIPEG, 14. ÁGÚST 1929
OPIÐ 1 BRÉF
Á föstudagsmorguninn barst oss svo-
hljóðandi bréf frá forsætisráðherra Sas-
katchewanfylkis, Hion. J. G. Gardiner:
Regina, August 6th, 1929.
The Editor, Heimskringla,
Winnipeg, Man.
Dear Sir:
I am informed that there have been
discussions in the Icelandic newspapers
published in Winnipeg with reference to
the motives for the making of a grant by
the Govemment and Legislature of the
Province of Saskatchewan to the Icelandic
Excursion Committee which is organizing
an excursion to Iceland on the occasion of
the Millennial Celebration of the Icelandic
Parliament in June, 1930. I am further
informed that statements have been made
to the effect that the purpose of making
the grant was to use this occasion for ad-
vertising Saskatchewan with the object
of inducing citizens of Iceland to emigrate
to this Province. I would therefore like
to make a brief statement as to the cir-
cumstances under which the above grant
was made and would ask you to publish
same in your paper.
The attention of the Legislative As-
sembly of Saskatchewan was first drawn
to the Icelandic Millennial Celebration, by
an address by the member for Wynyard,
during the debate on the Speech from the
Throne at the 1928 Session. The Legis-
lature was informed that the Icelanders
in Canada and the United States were or-
ganizing an excursion to Iceland on this
occasion. In his speech the Member told
of the prosperous conditions in Iceland
and pointed out that this excursion would
have no influence on renewing the move-
ment of Iceianders to Canada. Immigra-
tion from Iceland was a thing of the past.
When the making of the grant to the
committee for organization expenses was
considered in the Legislature it received
the unanimous support of the House. The
supporting speeches by prominent mem-
bers of all the Parties made it very clear
that the only motive was to honor and
show sympathetic recognition of this un-
ique historical occasion by assisting in
making this excursion of the Icelandic
citizens of the Provinoe a success. This
was entirely in accord with the attitude of
the Government.
I hope that this statement will have
the effect of removing any misconception
that may have arisen in connection with
this grant.
Yours truly,
James G. Gardiner.
(Þýðing)
Regina, 6. ágúst, 1929.
Ritstjóri Heimskringlu,
Winnipeg, Man.
Kæri herra:
Mér hefir verið skýrt frá því að deil-
tur hafi gengið í íslenzku blöðunum sem
gefin eru út í Winnipeg með tilliti til til-
gangsins með því er stjórn og þing í Sas-
katchewan veitti fé til Heimfararnefndar-
innar íslenzku, er gengst fyrir leiðangri
til íslands í tilefni af þúsund ára hátíð Al-
þingis á íslandi í júní, 1930. Mér hefir
ennfremur verið skýrt frá því, að staðhæf-
ingar hafi verið gerðar í þá átt, að fyrir-
ætlunin með fjárveitingunni hafi verið sú
að nota þetta tækifæri til þess að auglýsa
Saskatchewan með það fyrir augum að
hvetja íslenzka borgara til þess að fiytja
úr landi til þessa fylkis. Eg vildi því
gjarna gefa stutta yfirlýsingu, um það,
undir hverjum kringumstæðum þetta fé
var veitt og vildi biðja yður að birta þessa
skýringu í blaði yðar.
Athygli löggjafarþings Saskatchewan
var fyrst dregin að þúsund ára hátíðinni
íslenzku, í ræðu, er hélt þingmaður Wyny-
ardkjördæmis, við umræðumar um há-
sætisræðuna á þinginu 1928. Þinginu
var skýrt frá því að íslendingar í Kanada
og Bandaríkjunum væru að búa sig undir
leiðangur til Islands í tilefni af þeim við-
burði. I ræðu sinni skýrði þingmaður-
inn frá almennum hagsældum á íslandi og
benti á það að þessi leiðangur myndi eng-
in áhrif hafa til þess að aftur hæfust
flutningar íslendinga til Kanada. Inn-
flutningar frá íslandi ættu sér ekki leng-
ur stað.
Þegar fjárveitingin til nefndarinnar
til skipulagskostnaðar var til umræðu í
þinginu fékk hún einróma stuðning þings
ins. Meðmælaræður ýmissa helztu þing
manna allra flokka báru það ótvírætt með
sér, að tilgangurinn var einasta sá, að
heiðra og sýna samúðarvott þessum ein-
stæða sögulega viðburði, með því að
stuðla að því að þessi leiðangur íslendinga
frá þessu fylki mætti sem bezt takast.
Þetta var algerlega í samræmi við skiln-
ing stjómarinnar.
Eg vona að þessi yfirlýsing verði til
þess að afmá allan misskilning, er kann
að hafa risið í sambandi við þessa veit-
ingu.
Yðar einlægur,
James G. Gardiner.
* * *
Þetta bréf Mr. Gardiners þarf engrar
skýringar við. Verður nú ekki lengur
deilt um það í hverjum skilningi féð til
Heimfaramefndarinnar var veitt og þeg-
ið, svo augljós sem tiigangurinn hlýtur öll
um að verða af þessari yfirlýsingu for-
sætisráðherrans. Er sannarlega engin
hneisa að taka í þær hendur, er svo eru
framréttar, bæði stjómvalda og þing-
manna.
Tryggvi Björnsson.
Fyrir fáum árum dvaldi ungur Da-
kota-íslendingur, Tryggvi Bjömson, hér
Winnipeg um nokkurt skeið, og lagð i
stund á pianoleik og hljómfræði hjá hr.
Jónasi Pálssyni.
Þeir, sem kynntust þessum unga
manni, og skyn báru á, komust fljótt að
því að hann var óvenjulegri hljómlistar-
gáfu gæddur, og börmuðu það mest, að
hann hefði, sökum féleysis, eigi fyr fengið
færi á því, að leggja fulla rækt við hana.
Héðan fór hann suður til New York, fé-
vana að kalla mátti, en brauzt þar áfram
með dæmafáum dugnaði, svo ókunnur
sem hann var þar öllu og öllum. Hann
hafði ofan af fyrir sér með með hverju
sem bauðst (seldi t. d. Singer saumavélar
um tíma) til þess að koma sér í nám hjá
einhverjum bezta pianokennara, sem völ
er á í New York, frú Lhevinne, sem gift er
hinum heimsfræga pianosnillingi Josef
Lhevinne. Tryggvi byrjaði sjálfur að
kenna um sama leyti, og varð í fyrstu að
elta nemendur sína út um allan bæ á
heimili þeirra. En nú er svo komið fyrir
dugnað hans og atorku, að hann hefir
pína eigin kennslustofu í New York. Nú
þarf hann ekki lengur að leita nemend-
anna; nú koma þeir til hans.—
Hann hefir líka ágæt meðmæli sem
kennari, frá frú Lhevinne og helzta að-
stoðarkennara hennar, og er auðséð af
þeim, að þeim finnst til um persónuleik
hans og skaphöfn alla, auk hljómgáfunn-
ar, enda er það í samræmi við álit þeirra
er bezt kynntust honum hér.
Tryggvi Björnsson er nú á hijóm-
leikaferð um íslendingabyggðir, sunnan
oð norðan landamæra. Ættu landar hans
ekki að sitja heima er hann ber að garði.
Þeim mun finnast ferðin fullborguð við
að hlusta á hann, og þá ekki síður ef þeir
næðu að kynnast honum.
Minni Y.-Islendinga.
Rœða flutt á Þjóðminningardegi að Hnausum,
Man., 5. ágúst, 1929, af séra Guðm. Arnasyni
Herra forseti og kæru Vestur-Islendingar:
Þa0 mun vera orðin nokkurnvegin föst
venja hjá okkur á þessum samkomum, sem við
nefnum íslendingadaga, að mæla fyrir þrem minn-
um — minni Islands, minni Canada, og minni
sjálfra okkar. Eg fæ ekki séð að þessi tilhögiun
hafi nokkuð annað til síns ágætis en það,
aS ræðurnar eru svona hér um bil mátulega marg-
ar og sömuleiðis kvæðin. Að vísu ef sjálfsagt að
minnast bæði Íslands og Canada á hverjum Is-
lendingadegi hér, en ég er helzt á þeirri skoðun að
jetta minni okkar mætti missa sig, að minnsta
kosti við og við; það væri ef til vill ekki svo frá-
leitt að setja í stað þess minni landnemanna, eða
minni bændanna í byggðinni, þar sem hátíðin er
haldin, eða eitthvað því um líkt. Það er miklu
meira hægt að segja einni stétt manna til hróss
heldur en okkur öllum svona yfirleitt. En þar
sem þetta er nú algerlega á valdi hinna háttvirtu
forstöðunefndar, mun það hafa lítinn árangur að
mögla. Og sjálfsagt er réttast að gera ekki
þetta að deilumáli í blöðunum, enda þótt blöð
okkar séu nú orðin einskonar hæstiréttur, þar sem
hver og einn getur stefnt öllum þeim, sem hann
er ekki sammála, fyrir dóm, kveðið upp yfir
þeim dóminn sjálfur — óhagganlegan stóradóm,
sem þeir verða að bera til grafar í þögulli auð-
mýkt.
Í skáldsögunni alkunnu eftir Oliver Gold-
smith, “The Vicar of Wakefield,” segir prestur-
inn um heimboðin hjá nágranna sínum, Flam-
borough bónda, að þar hafi verið vel og rausnar-
lega veitt; en þegar 'hann fór að segja sögur, var
annað uppi á teninignum— “þær voru mjög langar,
og mjög leiðinlegar, og allar um hann sjálfan, og
við vorum búin að hlaagja að iþeim tíu sinnum
áður, en við gerðum það samt fyrir hann að
hlægja að þeim enn einu sinni.”
Eg ætla ekki að segja langa sögu hér í dag,
ég ætla aðeins að segja brot úr sögu—sögu okk-
ar. Verði sögubrotið leiðinlegt, megið þið
ekki áfellast mig, þvi ég ætla að seigja þessa
sögu eins og hún gengur. Og þannig ber að
segja allar sögur, þótt nú tíðkist það mjög að
segja sögur allt öðruvísi en þær ganga.
Gerum ráð fyrir að einhver alókunnugur
maður — einhver Mars-búinn til dæmis, ef þeir
eru nokkrir til,— kæmi og færa að virða okkur
Vestur-Islendinga fyrir sér. Tvennt er það sem
hann myndi reka augun í fyrst af öllu: hvað við
erum fáir í samanburði við flesta aðra þjóðflokka,
sem þetta Iand byggja, og hvað við erum dreifð-
ir. Þrjátíu þúsund manna í fimm stórfylkjum
hér í Canada og einum tiu eða fleiri rikjum i
Bandaríkjunum. Honum myndi efalaust þykja
það furðulegt, hvernig þessar fáu þúsundir hafa
getað dreift úr sér um heila heimsálfu á ekki
lengri tima en við höfum dvalið hér.
Auðvitað verður nú þessi dreifing ekki út-
skýrð á þann hátt, að hún sé sprottin af eintómri
nauðsyn til þess að bjarga sér. Margur Islend-
ingurinn, sem langt hefir farið 'hér til þess að
leita sér bústaðar, gæti víst sagf með Karla,
þræli Ingólfi landnámsmanns: “Til ills fórum við
um góð héruð, er vér skulum byggja útnes
þetta.” Það, sem mestu hefir valdið um dreif-
inguna, liggur ekki í ytri aðstæðum, heldur í
skaplyndi okkar; það, sem hefir knúð okkur út
á öll útnes, og út í allar eyjar, og hvert á land
Iþangað sem fiskur er dreginn úr sjó eða vatni,
er útþráin, sem knúði forfeður okkar i víkingu og
sem ávalt hefir knúð Islendinga til þess að fara
utan. Okkur er eðliegt að lifa á dreifing’u, það
á vel við okkur, enda mun varla vera til svo fá-
menn íslenzk byggð, að ekki séu við og við ein-
hverjir að taka sig upp í henni til þess að flytj-
ast eitthvað annað.
Ef einhver tæki sér fyrir hendur að rannsaka
hagsmunalega ávinninginn af flutningum okkar
og búskiftum hér í landi, myndi hann komast að
raun um það, að yfirleitt sé hann Iítill eða enginn.
Þeim þjóðflokkum vegnar efalaust jafnbezt hér,
sem taka sér það fyrir hendur að kapprækta jörð-
ina af alefli á sama stað heilan mannsaldur og
lengur. En til þeirra starfa erum við Islendingar
ekki vel fallnir; aðrir þjóðflokkar, sem við ef
til vill höldum að standi okkur að baki í menn-
ingu, gieta gert það miklu betur en við; og þeir
geta gert það betur en við vegna þess að þeir
eru öðru visi skapi farnir og eiga aðra sögu að
baki sér.
Sjálfsagt er erfitt að segja með nokkurri
vissu, hvort þessi útþrá, sem dreifingunni veld-
ur, sé okkur fremur til góðs eða ills — álit okkar
á því hlýtur að fara eftir því hvað skoðum æski-
legast og eftirsóknarverðast. Er það framtak og
sá þroski, sem margháttuð lífsreynsla veitir, eða
er það rólegt, æfintýralaust ogt óbrotið Iíf ? Að
vísu er það ekki eins satt nú og það var áður,
að heimskt sé heima-alið barn, en samt mun það
saitt, að framtakssamast og vitrast fólk sé ekki
þar að finna þar sem menn eru þaulsætnastir á
föðurleifðum sinum og rólegastir með tilbreyt-
ingarlítið líf.
En einn augsýnilegan ókost hefir dreifing-
in í för með sér — hún stendur samvinnu fyrir
þrifum. Það er mjög erfitt að safna dreifðum
mönnum saman undir eitt merki; þeir verða sjald-
an samúðarfullir og félagslyndir menn. Þegar
nú þess er gætt, hversu feikilega mikils virði
samvinnan er fyrir allan menninigarlegan þroska,
þá er auðsætt að of mikil dreifing er skaðleg fyrir
þau menningarmál, sem eru okkur sameiginleg, og
það því fremur sem dreifing styður að of mikilli
og óskynsamlegri sérhyggju.
Það er eftirtelctarvert tneð sumar þjóðir, að
það má safna þeim saman í einn flokk, ef einhver
nógu áhrifamikill leiðtogi kemur fram á réttum
tíma. Mussolini getur gert alla ítölsku þjóðina að
einum stjórnmálaflokki oig Kemal Pasha getur
látið alla Tyrki farið að leggja kapp á það að
læra nýja siði, allir sem einn maður. Það er
alveg víst að hvorki Mussolini eða Kemal gæti
safnað okkur Vestur-Islendingum saman í einn
flokk eða látið okkur alla stefna að einu marki,
því til þess þyrfti skapferli okkar að
breytast til stórra muna.
iSérhyggjan er auðvitað undiitrót
að sumu því bezta sem til er í fari
okkar; en hún er líka undirrót að
mörgu því versta. Það er hennar
vegna að það er ekki unnt að halda
okkur öllum við þær stefnur sem
eru orðnar úreltar og óskynsamlegar,
af hvaða tæi sem þær eru. Við
viljum hugsa fyrir okkur sjálfir, og
við erum í raun ogi veru frjálslynt
fólk. Við höfum mjög lítið af þeirri
íhaldssemi, sem einkennir svo mik-
inn fjölda með ýmsum öðrum þjóð-
um, íhaldssemi, sem leyfir mönnum
ekki að hugsa, af ótta við þá hættu
að hugsunin raski venjum og við-
teknum skoðanahætti. Ihaldssemi
okkar er nokkuð af öðru tæi; hún er
fastheldni við vissa skoðanahætti,
vegna þess að í því að sleppa þeim
felst viðurkenningin um það að mað-
ur hafi haft rangt fyrir sér. Ihalds-
semi okkar er jafnan nokkuð þver-
úðarkennd; okkur finnst einhvern-
veginn að við séum að láta okkar
hlut og verða undir í viðskiftum ef
við slökum til með skoðanir, sem við
höfum tileinkað okkur eða tekið að
erfðum.
Mikið orð er gert á sundurlyndi
okkar, og sannast að segja er það
mikið, og stundum blátt áfram hlægi-
legit. Það er naumast unnt fyrir
nokkurn mann meðal okkar, að halda
fram í ræðu eða riti, nokkrum al-
mennum og viðurkendum sannind-
um, án þess að einhverjir rísi upp
til að andmæla. Og andmælin duga
svo sem ekki ein, heldur er því
venjulega bætt við þau, að sá sem
andmælt er sé aumkunarverður aum-
ingi, eða flón, eða fantur, eða allt
þetta í senn. Þjóðsagan um kerling
arnar tvær, sem rifust um það, hvort
eitthvað væri klipt eða skorið, þang-
að til þær gátu ekkert annað sagt
en þetta: “Nei, klipt er það, nei, skor-
ið er það,” getur vel táknað flestar
okkar deilur; þær enda venjulega
með algerlega andstæðum staðhæfing
um, sem ekki er reynt að rökstyðja,
því sá þykist að lokum bera sigur úr
býtum, sem lenigst getur haldið út
með að segja, “klipt” eða “skorið.”
Séu deiluefnin ekki eitthvað, sem
er svo auðsær sannleikur að engum
nema mjög deilugjörnum mönnum
gæti komið til huigar að fara að ríf-
ast um það, þá eru þau allflesit ein-
hver hégómi, sem engu máli skiftir.
Það er eitt af því allra kátlegasta við
heilmikið af rifrildinu í blöðum okk-
ar, að það er um eintóma smámuni.
Og yfir þessum smámunum gerum við
hátíðlegustu yfirlýsingar um réttlætis-
meðvitund, sannleiksást, 'þjóðarsóma
og fleiri höfuðdyggðir, og látum í ljós
dýpstu fyrirlitningu fyrir heimsku,
rangsleitni og illmensku þeirra, sem
standa á öndverðum meið við oss út
af því sem er einskis vert. Stundum
þegar ég les sumar skammargrein-
irnar, finnst mér ótrúlegt að höf-
undar þeirra hafi getað varist þvi að
brosa að sjálfum sér meðan þeir voru
að rita þær. En ég býst við að
þeir geri það ekki. Alvaran hjá
þeim, þegar þeir eru að blása sig
upp út af ósómanum og svízsirðittg-
unni, sem Iþeir halda að þeir séu að
berjast við, er víst eins mikil og hjá
sendiherrum, sem eru að afhenda
stórveldum úrslitakröfur, er geta
valdið heimsófriði eða einhverjum ó-
sköpum.
Allt þetta ofurkapp okkar í deilum
og blaðaskömmum stafar af of mik-
illi sérhyggju, af því, að mönnum
finnst að það dugi ekki að gefast
upp, þegar út í það versta sé komið.
Það er rótt eins og þegar menn voru
að berja á móti landsynningi á ára-
bátum á Islandi; þá mátti enginn
draga af sér, menn réru lífróður.
Munurinn er sá, að þá var lífsnauð-
syn að ná landi, en í þessum lifróðri
skammanna er engu að bjarig'a nema
vitlausum metnaði.
Eg held að því verði ekki neitað að
þessi deilugirni sé ill og hláleg og
standi okkur ekki lítið fyrir andlegum
þrifum. Hún dreifir okkur allt of
mikið, svo að við getum ekki tekið
höndum saman um neitt, sem gæti ver-
ið þjóðflokki okkar til sæmdar og
gagns. Vitanlega getur ekki komið
til mála, að við séum sammála um
alla hluti, enda væri það ekki æski-
legt; en það sem til mála gæti komið !
er það, að við hættum þessum þjösna
skap, að rífast um það, sem í raun
oig veru verður ekki rifist um, vegna
þess að það geta ekki verið skynsam-
lega skiftar skoðanir um það, eða
vegna þess að það er helber hégómi,
sem er ekki þess verður, að um hann
sé deilt.
Við höfum mikið af viti pg tals-
verða þekkingu til þess að láta okkar
andlega iðju beinast að þeim viðfangs-
efnum, sem gagn er í að ræða um.
Og um þau ættum við að geta rætt
illindalaust með þeirri hógværð og
þeim drengskap, sem er samboðin
mönnum með góðu viti. Það er sorg
leg vitleysa að eyða dýrmætri and-
legri orku í endalaust arg og dægur-
þras, sem gerir ekkert annað en að
auka hatur og ríg og koma mönnum
í illt skap, sem fyllir þá af andlegri
þrælmennsku, er hefir ekkert annað
markmið en að ná sér niðri á ein-
hverjum.
Við höfum mikinn þrótt, en þrótt-
ur okkar er illa taminn. Hann
stefnir stöðugt út í öfgar og leitar sér
að verkefnum, sem eru honum ekki
samboðin; við höfum ekki ennþá lært
að beita honum við þjau verWefni,
sem eru sameiginlegi og mikilsverð
fyrir menningu okkar. Okkar sam-
eiginlega menning hér í landi er and-
leg menning. I engri annari menn-
ing getum við búist við að standa
öðrum mönnum framar. En ég er viss
um að engum hugsandi manni kemur
til 'hugar, að við þurfurn að vera
eftirbátar annara hér í andlegri
menningu. Andleg menning allra
þjóða er fólgin í þekkingu, í list-
hæfni og i þeim hugsjónaauði og
sálargöfgi, sem gerir menn að leit-
endum þess lífs, sem Bertrand Rus-
sell kallar gott líf. Af öllu þessu
höfum við nóg, en við kunnum ekki að
fara með það. Við höfum sáð
fræjum okkar meðal þyrna og þistla,
og uppskeran hefir að vonum orðið
rýr.
Lang mikilsverðasta verkefnið, sem
nú liggur fyrir höndum, er það að
við lærum að temja þrótt okkar.
Við verðum að temja hann, til þess
að við getum orðið nýtir menn í þv*
að grundvalla og byggja upp sameig-
inlega andlega menningu. Þessi
menning er sameiginleg þfigar hún
dregur næringu frá þjóðernismeðvit-
und okkar. Við vinnum að hienni
aðeins með því að vernda endurminn-
inguna um það af hvaða bergi við
erum brotnir og með þvi að bera ein-
læga virðingu fyrir þeim sérstöku
verðmætum sem í ætterni okkar fel-
ast.
Hér á þessari vatnsströnd námu
íslendingar land fyrir meira en hálfri
öld. Þrátt fyrir tjlla dfleifinguna
verður hún ávalt helgur staður í hug-
um Vestur-Islendinga, sú Mjekka,
sem við eigum við og við að fara
pílagrímsför til, af tryggð við endur-
minninguna um þá og okkur til sálu-
bótar. Það er margbúið að segja söig’u
þeirra, það er búið að segja sögu
flestra íslenzkra landnámsmanna í
Vesturheimi, þótt sú saga sé enn í
molum og í rauninni ekki nema 'hálf—
sögð. Okkur er öllum meira eða
minna kunnugt um þrautir landnem-
anna og líka um sigur þeirra, sem
sumum kann að virðast smár. Við
lifum ekki lengur á landnámsöld. En
á eftir 'hverri landnámsöld á að koma
öld friðsamrar starfsemi er afrekar
það sem landnámsöldin hefir ekkí
skilyrði til að afreka. A landnáms-
öldinni varð hver landnemi að berj-
ast fyrir tilverunni sem 'bezt hann
gat. Nú ætti að vera runnin upp
öld samvinnunnar og hinnar friðsömu
menningarstarfsemi meðal afkomenda
þeirra og annara, sem genigið hafa í
landnema sporin. Starfssvið okkar
liggur opið fyrir framan okkur.
Viljum við starfsöld og menningar-
öld á því eina sviði, sem við getum
starfað saman á, eða viljum við
Sturlungaöld ? Viljum við láta
sundurlyndi og ójöfnuð tvístra' kröft
um okkar, eða viljum við starfa að
menningarmálum okkar eins og sæmir
vitrum og drenglyndum mönnum ?
Er ekki kominn tími til þess að við
byrjum að temja þróbt okkar svo að
hann eyðist ekki allur í endalausri
og tilgangslausri dreifingú?
Eitt skáldið okkar Vestur-Islend-
inga hefir ort þetta gullfallega er-
indi út af endurminningunni um land-
nemana:
Eg fann yl í öllum taugum