Heimskringla - 12.11.1930, Blaðsíða 7

WINNIPEG 12. NÖVEMBER, 1930.
HEIMSKRINCLA
7. BLAÐSIÐA
Hjónabandið.
(Prh. frá 3. síðn)
Leyfðu Curt að staldra ofurlitla
stund hjá mér,” sagði Eugenie í
hálfum hljóðum. “Mig langar til að
spyrja hann að dálitlu.”
Baróninn ypti öxlum. "Hann
verður þá að gjöra svo vel og minn-
ast ekki á þetta mál framar, svo þú
komist ekki í enn meiri geðshrær-
>ngu. Að tiu mínútum liðnum standa
hestamir söðlaðir niðri i garðinum,
Curt, þ4 verðurðu að vera til. Verið
þið sæl!”
Baróninn var tæplega búinn að
láta hurðina aftur á eftir sér, þegar
Curt hljóp útað glugganum til syst-
ur sinnar og faðmaði hana blíðlega
uð sér.
Ertu reið við mig, Eugenie?”
spurði hann. “Var eg svo ónærgæt-
inn?”
Eugenie horfði á hann ákaflega
eftirvæntingarfull. “Þú hefir verið
hjá Arthur — þú hefir talað við hann
oftar en einu sinni, og siðast í gær
er þú k’vaddir hann, hefir hann ekki
heðið þig að skila neinu til mín?”
Curt leit undan. “Hann bað mig
að bera þér og pabba kveðju,” sagði
hann dauflega.
Hvernig þá? Hvað sagði hann við
Þig?”
Hann kallaði til mín, þegar eg var
seztur upp i vagninn: “Berðu herra
haróninum og systur þinni kveðju
mína!”
'Og það var allt og sumt?”
“Allt!”
Eugenie reyndi að snúa sér undan.
hún vildi ekki láta bróður sinn, sjá
hve miklum vonbrigðum svipur henn-
ar lýsti, en Curt hélt henni fastri. Þau
systkinin voru lík til augnanna,
augnaráð hans var venjulega fjörlegra
en hennar, en nú, þegar hann laut
oían að henni, var það furðu alvarlegt.
hlýtur einhvemtíma að hafa
Sjört stórkostlega á hluta hans, Eu-
Senie, og það svo, að hann er ekki
Jafngóður af þvi enn. Mig langaði
SV0 f*1 að geta fært þér bréf frá hon-
Um eða almennilega kveðju, en mér
Var ómögulegt að fá hann til þess.
Hann vildi aldrei minnast neitt á þig
^.e^ar eS nefndi þig á nafn, en hann
fölnaði alltaf og sneri sér burtu, og
raut þá upp á öðru umtalsefni, alveg
emsog þú gjörir, þegar eg minnist
^ hann við þig. Hamingjan góða!
r ykkur þá svona illa hvoru við
annað?”
Eugenie sleit sig af honum með á-
afa- “Slepptu mér Curt!”
f guðanna bænum slepptu mér!
£ þoli þetta ekki lengur.”
£“að hýrnaði yfir Curt og hálfgjörð-
Ur feg'nshljómur var , röddinni, er
hann sagði:
híú nú, eg skal ekki vera að hnýs-
asf í leyndarmál ykkar! Eg verð að
ara >annars verður pabbi óþolinmóð-
r> hann er í slæmu skapi i dag. Þú
'jerður ein eftir, Eugenie. Þú átt
a að shrifa undir — skilnaðarum-
a hnina! Þú getur verið búin að þvi
egar við komum aftur. Vertu sæl!”
Hann flýtti sér burtu- Hestarnir
1 u söðlaðir niðri í garðinum og
aróninn horfði upp i gluggana ó-
olinmóður mjög. ötreiðin var ekki
a skostar skemmtileg, því fjæði elzti
sonurinn og yngri bræðumir tveir
gu að kenna á skapi föður þeirra.
aróninn gat ekki þolað það, að
um
hrói
er bæri nafnið Berkow,
sað svo hann heyrði og af því hann
hjóst
v'ð að þvi væri eins háttað með
VÖCII ciua iiau.au i
Ugeniu, þá áleit hann bæði sér
henni
ftkúri
misboðið og Curt fékk mestu
er
Curt
lét
ur fyrir ónærgætni þá og ósvinnu
hann hefði haft í frammi. En
Saf ákúrunum litinn gaum og
“Berðu herra baróninum og systur
þinni kveðju mina!” Það var alt og
sumt. Eugenie gekk að skrifborðinu
og renndi augunum yfir skjalið. Orða-
lagið var alt fellt og smellt, en samt
var þetta skjal örlagadómur karls
og konu. En Arthur hafði ekki viljað
haga því öðruvisi. Það var hann,
sem að fyrrabragði hafði boðið henni
skilnað, hann hafði líka fallizt á að
flýtt yrði fyrir honum, og þegar hún
kom til hans og bauðst til að vera
kyr, þá hafði han heimtað að hún
færi.
Eugenie roðnaði við þessa tilhugs-
un og tók pennann sér i hönd. Hún
vissi hve þungt honum mundi falla
undirskrift hennar. Hún hafði séð
augnaráð hans, er hann hafði ekki
haft gát á tilfinningum sínum, en
nú varð hann að gjalda þess að hann
hafði kæft þær tilfinningar niður á
henni sjálfri. Hún vildi heldur að þau
yrðu breytt ranglega.
Drambið fékk enn sinni yfirhönd
hjá henni. Hversu oft hefði það ekki
borið hinar betri tilfinningar hennar
ofurliða, og aldrei hafði það verið
henni né öðrum til góðs. “Arthur
berzt einsog hetja, en hann hlýtur að
láta undan!” Og þegar hann fellur,
þá fellur hann einn, einn hefir hann
staðið í öllu stríðinu, engan vin eða
trúnaðarmann átti hann. Þó umsjón-
armennirnir stæðu með honum og
ókunnugir dáðust að honum, þá átti
hann samt engan ástvin, og konan,
sem átti að vera hjá honum, hún
ætlaði nú að skrifa undir skjalið er
heimtaði algjörðan skilnað frá mann-
inum, er hún þegar hafði yfirgefið.
manninum, sem dag eftir dag barðist
gegn eyðileggingu.
Eugenie fleygði pennanum og gekk
frá skrifborðinu. Hvað hafði Arthur
eiginlega til saka unnið? Hann hafði
verið afskiftalaus og kærulaus við
en konuna, er hann hélt að hefði gengist
fyrir auðæfum hans, og þegar konan
fræddi hann á því að honum hefði
skjátlast, þá sýndi hún honum um
leið slíka fyrirlitningu, er enginn sá
maður, er hefði snefil af sómatilfinn-
ingu mundi hafa þolað. Eftir það
samtal hafði hún ekki orðið fyrir
neinni annari móðgun en þeirri, að
maður hennar sneiddi sig hjá henni,
— en hann? Eugenie vissi bezt hví-
líkur kvalræðistími þetta þriggja
mánaða hjónaband hafði verið fyrir
Arthur, þó ekki bæri á neinu ósam-
lyndi; en það er líka hægt að móðga
og kvelja menn orðalaust, og það
hafði hún gjört. Hún hafði beitt
drambi sínu og fyrirlitningu miskun-
arlaust og reynt að láta hann finna
til þess að hann væri henni ósamboð
inn að öllu leyti, hún hafði gjört heim-
ili hans að kvalstað og hjónaband
hans að bölvun, til þess að hefna sín
á honum fyrir það hve ódrengilega
faðir hans hefði breytt við hennar
fólk. Hún hafði ekki linnt fyrri en
hann neyddist til að heimta skilnað,
þegar hann gat ekki þolað sambúð-
ina lengur. Var það svo undarlegt
þó að hann bægði þeirri persónu frá
sér, er svo oft hafði kvalið hann, og
hverjum var það að kenna?
Eugenie gekk fram og aftur um
gólfið í ákafri geðshræringu, einsog
hún væri að reyna að umflýja hugs-
anir sínar. Hún vissi hvert þær
mundu leiða hana; það var aðeins
eitt, sem gat hjálpað henni, en það
var samt ómögulegt, það gat ekki
átt sér stað. Og þó hún nú varpaði
öllu sínu drambi fyrir borð og byði
fram hendina til sátta, mundi hann
þá taka boði hennar? Gat það ekki
hafa verið missýning, er hún hafði
þótzt sjá í augum hans einstöku sinn-
um? Ef hann nú liti á hana með
þessu ískalda augnaráði — ef hann
segði heni aftur að hann vildi standa
og falla einn, og skipaði henni að fara
— nei, það mátti ekki koma fyrir!
Heldur skilnað og æfilanga ógæfu,
en að verða fyrir slíkri smán
Það var orðið sólsett og farið að
rökkva, en ennþá heyrðist hávaðinn
af umferðinni neðan af strætinu.
En innan um skröltið og ysinn heyrði
Eugenie aðrar raddir. Hún vissi ekk
hvaðan þær komu, en henni fannst
hún heyra þyt í grenigreinum, foss
anið og vorstorma, henni stóð nú
lifandi fyrir hugskotssjónum stundin
sú, er hún var stödd undir grenttrján-
um á skógarhæðinni forðum, og hinar
sömu angurbliðu tilfinningar vöknuðu
á ný. Hún sá aftur þokuna ólga og
asta stríð i hjarta ungu konunnar;
en rödd skógarins hafði ekki talað
árangurslaust ,hún bar loks sigur úr
býtum. Skjalið, sem átti að skilja
hjónin um aldur og æfi, lá á gólfinu,
svift sundur í miðju. Eugenie kraup
á kné og leit upp tárvotum augum.
“Eg get það ekki! Eg get ekki
unnið okkur báðum mein! Þó ógæf-
an dynji yfir þig, þá verð eg hjá þér,
Arthur!”
“Hvar er Eugenie?” spurði barón-
inn, þegar hann einni klukkustund
síðar kom inn í borðstofuna til sona,
sinna. “Hefir tignarfrúnni ekki ver-
ið sagt að við bíðum eftir henni?”
sagði hann við þjóninn sem var að
enda við að legja á kvöldborðið.
Curt varð fyrri til svars. “Eugenie
er ekki heima, pabbi” sagði hann og
gat þjóninum bendingu um að fara.
“Ekki heima?” sagði baróninn for-
viða. “Hvert skyldi hún hafa farið
svona seint!”
Curt ypti öxlum- “Það veit eg
ekki. Undireins og eg vár kominn
af hestbaki, fór eg upp á herbergi
hennar, en hún var þar ekki. En
þetta fann eg á gólfinu.”
Hann tók skjal í tveimur pörtum
úr barmi sínum og var fremur skrít-
inn á svip þegar hann >var að reyna
að láta helmingana koma rétt sam-
an, er hann lagði þá á borðið fyrir
framan föður sinn, sem ekki skildi
neitt i þessu.
“Þetta er þá skilnaðarumsóknin,
sem Eugenie átti að skrifa undir.
Mér sýnist hún ekki hafa gjört það.”
“Nei, það er engin undirskrift 4
skjalinu,” svaraði Curt með mesta
sakleysissvip, “en það er rifið í sund-
ur. Líttu á, pabbi, það er undarlegt!”
‘Hvernig stendur á þessu?” spurði
Windeg, auðsjáanlega forviða. “Hvar
getur Eugenie verið ? Eg ætla að
spyrja þjónana; ef hún hefir ekið að
heiman, þá hljóta þeir að vita hvert
hún hefir farið.”
Hann ætlaði að þrífa i bjöllustreng-
inn, en sonur hans varð fyrri að taka
hann, ofur stillilega.
“Ertu genginn af vitinu, Curt?”
æpti baróninn, bálreiður. “Eugenie
farin til mannsins síns!”
“Eg get þess bara til, en við get-
um fljótlega komist að raun um það,
því þetta bréf með utanáskrift til
þín, fann eg á skrifborðinu hennar
Eg tók það með mér, það getur sjálf-
sagt upplýst málið fyrir okkur.”
Windeg reif bréfið upp, og var svo
mikið fyrir honum að hann tók ekki
eftir því að Curt gjörðist djarfur, að
horfa yfir öxlina á honum og lesa
bréfið um leið. Meðan á lestrinum j á hann og hélt leiðar sinnar. Vagn-
stóð, mátti sjá slíkan fögnuð og sigur- stjórinn hristi höfuðið og sneri við.
fór til herbergja sinna til að rífast
þar við sjálfan sig, leit Curt djarf-
lega upp og var hinn kátasti, hann
hafði ekki tekið sér nærri reiði föður
síns.
“A morgun verður Eugenie komin
til mannsins síns,” sagði hann við
bræður sína, sem fóru að spyrja hann,
hvernig á þessu stæði. “Pabbi getur
reynt að skilja þau með sínu föður-
lega valdi, og málsfærslumanninum!
Arthur mun ekki sleppa konunni
sinni, þegar hann veit, að hann á
hana með réttu; hingað til hefir hann
ekki vitað það. Það verður auðvitað
ekki gott að lynda við pabba næstu
viku, og enn verra verður það þegar
hann kemst að því, hvernig ástatt er
í raun og veru fyrir hjónunum, að
hér er að ræða um annað og meira
en skyldurækni, en einmitt þessvegna
birtir yfir högum Arthurs, og þegar
Eugenie er hjá honum, mun hann
vinna sigur. Hamingjunni sé lof
fyrir að nú erum við lausir við mála-
rekstur og málafærslumenn, og ef
einhver dirfist að fara niðrandi orð-
um um mág minn, þá er mér að
mæta!”
XXIV
Árla næsta dags va-r póstvagni ekið
hratt frá M. til landareignar Berk-
ows. Vagninn nam staðar við mynn-
ið á dalnum sem námurnar voru í,
það mátti sjá fyrstu húsin áleng
dar.
“Gjörið það ekki, tigna frú!”
sagði vagnstjórinn, hann talaði inn
um vagngluggann. "Snúið heldur
við með mér, einsog eg bað yður að
gjöra á seinasta áfangastaðnum.
Þar voru mér sögð tíðindin, og bónd-
inn, sem við mættum áðan, sagði hið
sama. Það er líklegt að það slái í
barðdaga í námunum í dag, verk-
mennirnir hafa þyrpzt að úr öllum
áttum í morgun og það má búast
við manndrápum. Eg get ekki ekið
heim með yður, þó eg feginn vildi,
því eg mundi missa bæði vagninn
og hestana. Uppeisnamennirnir hlífa
engu sem verður á vegi þeirra. Þér
getið ekki komizt heim í dag, bíðið
þangað til á morgun.”
Unga konan, sem var ein í vagn-
inum, opnaði hurðina og steig út úr
vagninum.
"Eg get ekki beðið,” sagði hún
alvarlega, “en eg vil hvorki stofna
yður né vagninum, yðar í hættu. Eg
get vel gengið þessa bæjarleið, sem
eftir er. Snúið þér bara við.”
Vagnstjórinn reyndi að telja henni
hughvarf, en hún gaf orðum hans
engan gaum, kastaði aðeins kveðju
hrós á svip hans, að bræður hans
sem ekki vissi hvernig á stóð, horfðu
hræddir og forviða ýmist á hann, eða
föður sinn.
Bréfið var aðeins fáar línur:
“Eg fer til iranrsins míns! Fyrir-
nem-
væri
°g
en^a iðrun í Ijós, en aftur á móti
1 hann allan hugann á ferðalaginu
reyndi að teygja úr þvi sem mest.
j^a var svo langt síðan hann hafði'
höfuðborgarinnar og honum
fé, 1 leiðin svo skemmtileg, að hann
fa íöður sinn og bræður til að
0r*a lengra en þeir ætluðu. Það var
skuggsýnt, þegar feðgarnir
komu aftur.
uS^nie hafði orðið ein eftir.
^ JUTiar voru aflæstar, hún vildi engan
ra ^ *>j^ S^F' ^ún hafði lifað marga
gtfU^tu^d i Þessu herbergi þegar
Þungbga>hennar StÓð U1’ en enga jafn ! «-
Þurftj °g Þennan dag, þegar hún > heyrði storminn hamast, en skýrast
Þann mót t>erjast vi® sjálfa sig> og t hún þó mynd mannsins, er henni
að sigratöðun>ann var ekki auðvelt hafði síðan aldrei úr minni
g, .' I hvorki i vöku né svefni, henni fannst
^iginko^' °rðinu skjalið, þar sem hann h0rfa á sig. alvarlega og ásak-
^ilnaa^f111 hetataði hinn hræðilega i an(jj Þeir, sem einhverntíma hafa
rá manni sínum, það vantaði j ]jhu sálarstríði, kannast líka við
Qic . --öll
- un<iirskriftina. Þegar hún væri
inn 4 ^ Var si{iinaðurinn líka kom-
skrif UIn *eÍð' ^iún hafði ekki viljað
horfjy un<iir meðan faðir hennar
það. 'Tu en nú varð hún að gjöra
Um nvers var það að fresta því
ema stund?
nvort það
Eugenie sneiddi hjá veginum er lá
framhjá námunum, og fór eftir götu
sem lá yfir grundirnar að hliðinu inn
að trjágarðinum, hún vonaði að sú
leið væri óhult ennþá. Ef illa færi,
þá gæti hún fengið fylgd og vernd
gefðu mér, pabbi, að eg fer svona í húsum umsjónarmannanna, er hún
Það stóð á sama
slikar endurminningar, er vakna allt
i einu með ómótstæðilegu valdi. Eu
genie fann, að hún megnaði ekki að
striða á móti þessum endurminning-
um, hún missti hvert vopnið á fætur
öðru úr hendi sér ,öll gremja hvarf
úr hjarta hennar, allt varð að víkja
það var ó ^ eða seinna nr því fyrjr endurminningunum um stundina
Þeirri stiiUInfIýanlegt En einmitt á þegar hún í fyrsta sinn fanna ð
hans hafój U 14(1111 ^urt, °S frásögn hatur hennar var horfið, en í þess stað
reyndar ald^*^ Uf>f> SÚrlð’ sem homin sú tilfinning, er hún af öllum
Og samt íj61 hafð' hætt að blæða. mætti reyndi að kefja niður, en sem
Þaft nein» afði br6ður hennar ekki nlj varð henni yfirsterkari.
ne>nn boðskap að fiytja henni.
snögglega og á iaun, en eg má engan
tíma missa og vildi ekki eiga á hættu
að mæta mótstöðu hjá þér, scm ekki
hefði orðið til r.eins. því ekkert fær
breytt ákvörðun irunni. Haltu ekki
áfraifi með ski neð.'irmálið. og láttu
afturkalla það seni þegar hetir verið
gjört í því. Eg get ekki gefið sam-
þykki mitt til þess og vil ekki yfir-
gefa Arthur. Eugenie!”
“Heyr á endemi!” hrópaði barón-
inn og fleygði bréfinu frá sér. “Hún
gengur á bak orða sinna og flýr burt
af heimili mínu og gjörir að engu
ráðstafanir mínar og framtíðarvonir
henni í hag, og fer aftur til Berkows
begar hann er að fara á höfuðið og
allt er í uppnámi heima hjá honum;
það er hrein og bein vitfirring. Hvað
hefir komið fyrir? Eg verð að kom-
ast eftir því; en fyrst verð eg að
hefta för heilnar. Eg ætla —.”
Hraðlestin til M. fer farin fyrir
hálfri klukkustund síðan, pabbi”,
sagði Curt. “Og nú kemur víst vagn-
inn aftur frá járnbrautarstöðinni.
Það er of seint.”
Þeir heyrðu að vagni var ekið inn
i garðinn, vagninum sem Eugenie
hafði farið með- Baróninn sá, að
það var um seinan að veita henni
eftirför, og reiðin bitnaði nú á syni
hans. Hann kenndi honum um allt
saman. Lofræður hans um Berkow
og hin ýkta frásögn um vandræði
hans hefði gjört Eugeniu svo órólega,
að ímynduð skyldurækni hefði knúð
hana til að fara til manns síns, þegar
hún hélt, að hann væri i nauðum
staddur, og þegar hún væri komin til
hans, mátti búast við að þau sættust
heilum sáttum. En Windeg sór og
sárt við lagði, að hann skildi samt
hafa skilnaðinn fram. Málið var í
höndum málsfærslumannsins og það
varð að koma vitinu fyrir Eugenie.
Hann ætlaði að reyna hvort hann
g*eti ekki látið til sín taka með föður-
legu valdi, “þó tvö börnin hans virt-
ust virða það vettugi,” sagði hann
og leit ógnandi augum á Curt.
Curt þagði meðan faðir hans lét
skammirnar dynja á honum, hann
vissi að það vkr hyggilegast. Hann
horfði niður fyrir sig og lét sem hann
sæi eftir yfirsjón sinni. ' En þegar
karl faðir hans gat ekki lengur hald-
N afns •ee PJ0 ld

Dr. M. B. Halldcrson
401 Boyd IIlilB.
Skrifstofusíml: 23674
Stundar sérstaklega lungnasjúk
dóma.
Kr at5 finna á skrifstofu kl 10—12
f. h. og 2—6 e. h.
Haimlli: 46 Alloway Ave.
TalNÍmi: 33158
DR A. BLONDAL
602 Medical Arts Bldg.
Talsími: 22 296
Stundar sérstaklega kvensiúkdóma
og barnasjúkdóma. — At5 hitta:
kl. 10—12 ♦ h. og 3—6 e. h.
Heimili: 806 Victor St. Sími 28 130
DR. B. H. OLSON
216-220 Medlcai Arts Bldfc.
Cor. Graham and Kennedy St.
Phone: 21834
Vit5talstími: 11—12 o g 1_6.30
Heimili: 921 Sherburn St.
WINNJEPEG, MAN.
Dr. J. SteCansson
216 MEDICAL AIITS DLDG.
Horni Kennedy og Grahara
Stundar flnKftngu fiug'nn- eyrna -
nef- ofg kverka-MÍflkdóma
Er at5 hitta frá kl. 11—12 f. h
og: kl. 3—6 e. h.
Talximi: 21K34
Heimlli: 638 McMlllan Ave. 42691
Talslml: 28 880
DR. J. G. SNIDAL
TANNLÆKNIR
614 Someraet Block
Portafge Avenue WINNIPEG
DR. K. J. AUSTMANN
Wynyard —:— Sask.
kæmi þangað. Hún hafði ekki vitað
það, þegar hún fór ein að heiman,
að hún mundi þurfa á hjálp og vemd
að halda, og ennþá vissi hún ekki
hve mikil hættan var. Það var ekki
umhugsunin um .hættuna, sem gjörði
hana órólega. Það var óttinn fyrir
úrslitum samfunda þeirra hjónanna
Nú átti að gjörast út um framtíð
hennar. Nú ^hugsaði hún ekki um
neitt annað en ^essa einu spurningu:
“Hvernig skyldi hann taka á móti
þér?”
Hún var komin að fremsta hús-
inu. Karimaður kom snögglega út
úr þvi á móti henni, en hörfaði ótta-
sleginn afturábak, er hann sá hana.
“Tigna frú! Guð komi til, hvernig
stendur á að þér nú komið hingað
og það einmitt í dag?”
“Eruð það þér, Hartmann námu
meistari!” sagði Eugenie og gekk til
hans. “Guði sé lof fyrir að eg hitti
yður. Mér er sagt að það séu ó-
spektir í námunum Eg lét vagninn
minn snúa við, því vagnstjórinn þorði
ekki að fara lengra; eg ætla að fara
heim gangandi.”
Námumeiátarinn bandaði ákaft
hendinni til mótmæla.
“Það getið þér ekki tigna frú, það
er ómögulegt nú sem stendur. Það
er máske hægt í kvöld eða á morgun
en alls ekki nú.”
“Hversvegna ekki?” spurði Eugen-
ie og fölnaði. ”Er heimili okkar >
hættu? Maðurinn minn —”
“Nei, hera Berkow er ekki í neinni
hættu í dag, hann er í höllinni og
umsjónarmenirnir með honum. 1
þetta sinn eru óspektirnar meðal okk-
ar sjálfra. Nokkur hluti námumann-
anna ætlaði að taka til vinnu í morg-
un; sonur minn” —gamli maðurinn
varð raunalegur á svipinn — “þér
fáið eflaust að frétta hvaða hlut
hann hefir átt að þessu máli — Ul-
rich er óður og uppvægur yfir þvi.
Hann og félagar hans hafa rekið
námumennina á flótta og sett vörð
við námugöngin. Hinir vilja ekki
þola það ofríki og safna nú liði, það
er fullkominn ófriður og hver hönd-
in er upp á ijióti annari. Drottinn
minn! Hvað ætli verði úr því?”
Námumeistarinn sló höndum sam-
an í örvæntingu. Eugenie heyrði nú
HEALTH RESTORED
Lækningar án lyfja
OR. S. tí. Sl.MPSON, S.D., D.O.. D.C.
Chronic Diseases
Phone: 87 208
Suite 642-44 Somerset Blk.
WINNIPEG —MAN.
A. S. BARDAL
selur likkistur og annast um útfar-
lr. Allur útbúnaóur sá bezti.
Ennfremu.r selur hann allskonar
minnisvaría og legstelna.
84,3 SHERBROOKE ST.
Phnnri 86 007 WINNIPEG
G. S. THORVALDSON
B.A., L.L.B.
L'ógfrœðingur
702 Confederation Life Bldg.
Talsími 24 587
WALTER J. LINDAL
BJÖRN STEFÁNSSON
Islenxkir lögfrœðingar
709 MJNING EXCHANGB Bldg
Sími: 24 963 356 Main Sl.
Hafa einnig skrifstofur aö Lundar,
Piney, Gimli, og Riverton, Man.
Telephone; 21613
J. Christopherson.
Islenskur Lögfrœðingur
845 SOMERSET BLK.
Winnipeg, :: Manitoba.
Mrs. B. H. Olson
TEACHER OF SINGING
5 St. James Place Tel. 35076
Bjömvin Guðmundson
A. R. C. M.
Teacher of MusSc, Composition,
Theory, Counterpoint, Orchet-
tration, Piano, etc.
555 Arlington St.
SIMI ri«21
MARGARET DALMAN
TEACHEH OF PIANO
SíH BASÍXIIVtí ST.
PHONE: 26 420
Ragnar
H. Ragnar
Píanókennari
hefir opnað nýja kenslustofu ið
STE. 4 NORMAN APTS.
(814 Sargent Ave.*
TALSIMI 38 295
Drambið og ástin háðu nú hið sið- jst við í borðstofunni fyrir reiði, og Hka hávaða í fjarska.
“Eg ætlaði líka að forðast að koma
nærri námunuq” sagði hún. "Eg
ætla að fara yfir grundina og inn í
trjágarðinn —”
“Nei, gjörið það ekki!” sagði karl-
inn — “þar er Ulrich með alau sinn
flokk. Þeir halda fund á grundinni.
Eg ætlaði aö fara þangað og reynn
enn einu sirni að koma fyrir hann
vilinu, og biðja hann að \ arna hinum
eaki aðgöngu að námunum, svo kum
ist verði hjá blóðsúthellingum; en
iiann tekur engum sör»um lengur.
F.irið um’.cam alla n:uni ekki þá
leið, hún er hættulegust!”
“Eg verð að komast heim, hvað sem
þaö kostar!” sagði Eugerie einbeitt.
‘Fylgið mé.‘, Hartmanr,, aðeins að
húsum umsjónarmannanna! Ef illa
L kst til, þá get eg beð.'ð þar þangað
tU leiðin er óhult, og þcgar þér eruð
i-.eð mér, er mér óhætt 'óð árásum.”
Gamli maðvrinn hristi höfuðið á-
byggjufulliii*. “Eg' get ekki hjálp-
að yður, tigna frú. I dag, þegar
hver höndin er upp á móti annari,
get eg varla verið óhultur um líf mitt,
og ef þeir þekkja yður þíá er yður
htið gagn að þvi þó eg sé með yður.
Nú er það aðeins einn maður, sem
getur látið hlýða sér, og það er Ul-
-'ch, en hann hatar herra Berkow,
cg yður líka, af þvi þér eruð konan
hai.s Guð ir'inn góður! Þarna kem-
ur hann. Nú er eitthvnð illt á seiði,
eg sé það í svip hans. V'kið úr vegi
fyrir honum gjörið þa S fyrir migi”
Flann ýtti Eugenie inn i dyrnar er
stóðu opnar því nú hey.'ðist fótatak
cg mannamál. Ulrich Lorenz og
rokkrir námumenn aðrir komu gang-
prdi- Ulricii var eldrauður í andliti
og svipurinn harður og reiðilegur,
hann var ákaflega æstur í máli.
(Framíhald)
TIL SÖLU
A ÖDfRU VERDI
“FURSrACE” —bœíl vlliar o|
kola “furnace” lítlS brúkab, er
tll sölu bjá undlrrltuúum.
Gott tœklfœri fyrlr fólk út á
lendl er bæta vllja bltunar-
áhöld á heimlllnu.
tíOODMAN A CO.
TK« Toronto St. Slml 28R4T
Jacob F. Bjarnason
—TRAN SFER—
Rhkvhko ind Furnttnre Movtt|
762 VICTOR ST.
SIMI 24.500
Annast allskonar flutninga fram
og aftur um bæinn.
100 herbergl meS eCa án baBe
SEYMOUR HOTEL
verT5 sanDgjarnt
Sfmt 28 411
C. G. HUTCHlSONt (Iganil
Market and Kinr St.,
Wlnnipeg —:— Man.
MESSUR OG FUNDIR
i kirkju Sambandssafnaðar
Messur: — á hverjum sunnudtgi
kl. 7. t.h.
Safnaðarnefndin'. Fundir 2. og 4.
finrtudagskveld í hverjum
mánuði.
Hjálparnefndin: Fundir fyrsta
mánudagskveld i hverjunt
mánufii.
Kvenfélagið: Fundir annan þrifiju
dag hvers mánafiar, kl. 8 afi
kveldinu.
SöngflokkuriÆfingar á hrerjy
fimtudagskveldi.
Sunnudagaskólinn:— A hverjum •
sunnudegi, kl. 11 f. h.