Heimskringla - 19.11.1930, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 19 NÓVEMBER, 1930
/
(Stofnuð 1886)
Kemur út á hverjum miðvikudegi.
Eigendur:
THE VIKING PRESS. LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg
Talsími: 86537
Verð blaðsins er $3.00 árgangurinn borglst
fyrirfram. A!lar borganir sendist
THE VIKING PRESS LTD.
Utanáskrift til blaðsirt:
Manager THE VIKING PP.ESS LTD.,
853 Sargent Ave., Winnipeg.
Utanáskrift til rilstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA
853 Sargent A je., Winnipeg.
‘‘Helmskringla’’ is published by
and printed by
The Viking Press Ltd.
853-855 S'vrgent Avenue, Winnipeg, Man.
Telephone: 89 994
WINNIPEG, 19 NÖVEMBER, lð30
Iþróttasýning “Fáikans”
Samkoman, sem íslenzka íþróttafélagið
Pálkinn héit í Goodtemplarahúsinu í Win-
nipeg síðastliðinn fimtudag, var hin skemti
iegasta, og glímusýningin og aðrar íþrótt"
ir, er íslendingar höfðu þar um hönd,
lofa góðu um íþróttastarfið, einkum þeg-
ar á það er litið, að þetta er fyrsta sam-
koman á haustinu og æfingar eftir sum-
arhvíldina svo að segja nýbyrjaðar.
f>að er einnig ánægjulegt til þess að
vita, ab áhugi unga fólksins er að vakna
fyrir iðkunum íþrótta og fimleika. Skýrði
forseti íþróttafélagsins oss frá, að aldrei
hefði betur litið út eða bjartara verið yfir
íþróttafélaginu síðan það var stofnað, en
einmitt nú, og til komndi vetrar liti hann
vonbetri en nokkru sinni fyr.
Hitt þótti oss skorta lítið á að vera full-
komin fyrirmunun, hvað þessi samkoma
Fálkans var illa sótt af íslendingum. Það
mun að vísu sagt verða því til afsökunar,
að þarna hafi eiginlega ekki verið von
neinnar sérstakrar íþrótta- eða fimleika-
listar. Það getur satt verið, og í byrjun
starfsins er í raun og veru ekki ihægt að
búast við neinu yfirnáttúrlegu af íslenzku
fimleikamönnunum. En fjölbreytni í
fimleikum var þó svo mikil á þessari sam-
komiu, að hún var vel þess verð að sækja
hana, þar sem útlend íþróttafélög«tóku
einnig þátt í henni. En jafnvel þó svo
hefði ekki verið, hefði eigi síður mátt
ætla, að þeir, sem íslendingasögumar
tiafa lesið, og hafa látið ættfræðinga sanna
sér að þeir væru knýttir óslítandi skyld-
leikaböndum þeim Gunnari á Hlíðarenda,
er “vá svo skjótt með sverði, að þrjú þóttu
á lofti að sá” eða “hljóp hæð sína með
öllum herklæðum ok eigi skemra aftur en
fram fyrir sik ’, eða þá Kjartani Ólafssyni,
er Ólafur konungur Tryggvason, er mest-
ur jíótti íþróttamaður á Norðurlöndum,
gaf skikkjuna af herðum sér eftir sund-
þrautina við sig forðum, fyndu svo 1H1
metnaðarins af skyldleikabandinu, að þeir
teldu ekki eftir séT sporin niður að Good-
templarahúsinu, til að horfa á niðjana.
sem hér eru að sýna að þeir meti atgervi
forfeðranna í verki. EJn engu slíku var til
að dreifa, þótt hins skuli að vísu um leið
getið að aðsóknin skánaði að noklmi, eft-
ir að dansinn, með tízkunnar nýjustu og
hálfvitalegustu handleggja og fótaflétting-
um, hófst.
Það voru ekki sízt íþróttir og fimleika-
list forfeðra vorraí sem orðstír og heiðri
þjóðarinnar hélt á lofti. Og þó að ýmsum
kuifni að finnast langt til seilst, með því
að vera að benda á það í sambandi við í-
þróttafélagið “Fálkann”, er því ekki að
neita, að þýðing þess er ekki sízt í þessu
fólgin. Skautafélagið “Fálkarnir” fetaði
eftirminnilega í fótspor forfeðra vorra í
þessu efni fyrir aðeins nokkrum árum.
Er nokkuð ólíklegra að íþróttafélagið
“Fálkinn”, er úr sama efniviði er runnið,
geti með tíð og tíma komist þangað, sem
þessar eldri og yngri fyrrimyndir eitt sinn
stóðu og orðið þjóð sinni til frama eins
og þær.
Með íþróttaiðkununum íslenzku er hér
um þjóðlegt fremdarspor að ræða. Þess
vegna hefir Þjóðræknisfélag íslendinga
svo að segja frá byrjun þess stutt með
ráði og dáð íslenzka íþróttaiðkun hér
vestra. Og ræktin, sem við slíkt hefir
verið lögð hér af einstökum mönnum,
bæði fyr og síðar, og nú seinustu árin af
forgöngumnnum íþróttafélagsins “Fálk-
inn”, er ómetanlegur styrkur og ómissandi
þáttur í íslenzku þjóðræknisstarfi, sem
hver einasti íslendingur ætti að kunna að
meta.
Eins og á var minnst, sýndu tvö útlend
eða pólsk fþróttafélög list sína á þessari
samkomu Fálkans. Pólverjar halda uppi
mörgum íþrótta og fimleikafélögum hér
af miklum áhuga og dugnaði, enda er á-
rangurinn af því sá, að þeir eru sem stend
ur fremstu og fjölhæfustu íþróttamenn
fylkisins. Annað félagið var stúlkna fim-
leikafélag, og ætti sýning þess á þessari
samkomu, að vera íslenzkum stúlkum hér
hvöt til þess að hefjast handa, og láta það
ekki lengur lenda í útideyfð fyrir sér, að
stofna fimleikafélag. Annars sýndu Pól-
verjarnir nú sem fyr, að vér eigum mikið
enn ólært í íþróttum og einkum fjölbreytni
listarinnar.
Er það viðráðanlegt?
Forsætisráðherrar þriggja kornfylkj-
anna, John Bracken frá Manitoba, J. E.
Brownlee frá Alberta og J. T. M. Ander-
son frá Saskatchewan, lögðu af stað síð-
astliðinn laugardag til Ottawa til þess að
finna sambandsstjórnina að máli um að
setja ákveðið verð á hveiti og ábyrgjast
bóndanum eða Hveitisamlaginu það verð,
hvernig sem allt fer.
Hversu ákjósanlegt, sem þetta væri,
mun það þó flestum dulið, hvaða vegur
sé til þess. Forsætisráðherrarnir hafa
ekki látið neitt uppi um það, hversu nær-
göngulir þeim sem fréttaritarar blaðanna
hafa verið.
En hvort sem þeir sjá nokkra leið út
úr ógöngum lágverðsins á hveiti eða ekki,
eru flestir, er til þessa máls hafa lagt,
efablandnir um það að það sé nokkur
veruleg lækning við meininu, að ákveða
verð hveitisins né nokkurrar annarar vöru-
Reynslan virðist hafa orðið sú, þegar það
hefir verið reynt, að það hafi haft skað-
samleg áhrif á markað vörunnar í stað
þess að bæta hann.
Eins og kunnugt er, ábyrgðust vestur-
fylkin þrjú verðlag hveitisamlagsins á
uppskerunni 1929, því að iþað var ákvæðis
verð hveitisins, sem að baki stóð þeirri
tryggingu, er fylkin veittu Samlaginu. Þó
máske sé nú of mikið úr því gert, að það
hafi reynst illa, eru fylkin nú ófáanleg til
þess að halda því áfram, þrátt fyrir það,
að bankarnir hafi ekki gengið eftir öðru
hjá þeim ennþá en tryggingarloforðinu, og
getuleysi fylkjanna geti ekki nú fremur
en áður verið um að kenna.
I annan stað er forsætisráðherra R. B.
Bennetts ekki von heim fyr en í byrjun
desembermánaðar. Er hætt við, að ráð-
gjafarnir, sem heima eru, veigri sér við að
ráðast í framkvæmdir í svo mikilvægu
máli sem þessu, að stjórnarformanninum
fjarverandi.
En jafnvel þó sambandsstjórnin ,setti
nú ákvæðisverð á hveiti í Fort William,
og salan væri um leið lögð stjórninni í
hendur, og hún væri sér'út um hana víðs-
vegar um heim, eru þá nokkur líkindi til
að það verð þætti aðgengilegt af Sam-
laginu, er á hveitið væri þannig sett með
tlliti til þess, að stjómin tapaði ekki á
því? Og er þá ekki beinna til verks geng-
ið og heillavænlegra, að reyna heldur að
útvega markað erlendis fyrir hveitið, eins
og Bennett hefir verið að reyna að gera
á sem aðgengilegustu verði fyrir Samlag-
ið? Það mun mörgum efamál hvort nokk
ur önnur aðférð muni reynast heppilegri
yfirleitt eða affarasælli, hvort sem er
stjóminni eða seljanda hveitisins. Það
er hætt við að annarhvor aðilinn þættist
illa haldinn, ef teflt væri á það að ákveða
verð á vöru, sem ómögulegt er með nokk
urri vissu að segja um hvað verða kunni
á næsta augnablikinu, eins og kornspekú-
lantarnir geta bezt borið um, sem hafa
verið að reyna að gizka á það. Ef um vöru
væri að ræða, sem ekki væri að öllu leyti
ofurseld dutlungum heimsmarkaðarins,
væri þetta allt annað mál.
Tímarit
Prstíifélagsritið. Tímarit fyrir
kristindóms- og kirkjumál. Ritstj.
S. P. Sivertsen. Tólfta ár. 1930.
Prestafélagsritið er að þessu sinn^ tals-
vert fyrirferðarmeira en að venju og fullt
af fróðlegum og vekjandi ritgerðum, eins
og oft fyr. Ritstjóri þess er prófessor S.
P. Sívertsen, sem nú hefir nýlega verið
kjörinn vígslubiskup eftir Valdimar Briem.
Má af því marka vinsældir hans, enda hef-
ir hann jafnan verið mjög ástsæll af læri-
sveinum sínum, sökum hógværðar sinn-
ar og prúðmennsku, og flestir hinna yngri
presta eru nemendur h^ns. — Ritið hefir
og að jafnaði verið mótað af gætilegri, en
þó ákveðinni kristindómsstefnu, sem haft
h^fir góð áhrif á íslenzkt kirkjulíf, þar sem
það hefir leitt hjá sér öfgarnar á báða
vegu, en lagt kapp á að flytja fræðandi
og vel samdar ritgerðir, sem eigi aðeins
mega verða prestum einum til uppfræðslu
og andlegrar hressingar, heldur og alþýðu
manna, sem kristindómi og trúmálum
unna.
Það yrði of langt mál, að fara að rekja
eða ræða meginmá! þessa efnismikla rits,
þótt freistandi væri. Er þar dreptö á margt
nýstárlegt en þó tímabært í trúarefnum,
og má í því sambandi sérstaklega benda
á efnisríka og athyglisverða grein eftir
Kristinn Stefánsson cand. theol.: “Kirkjan
og þjóðfélagsvandamálin”, og hefir lítið
verið ritað um það efni áður á íslenzku,
og aðra grein eftir séra Sigurð Einars-
son um trúarbragðafræðslu í skólum. Er
sú grein ágætlega rituð, þótt með úokkru
nýjabragði sé, og áreiðanlega stefnt f
rétta átt. Báðar þessar greinar eru skrif-
aðar með lifandi skilningi á því, að krist-
indómur er ekki fyrst og fremst bókstaf-
ur, heldur líf, og þess vegna á viðfangs-
efni trúarbragðanna fyrst og fremst að
vera lífið sjálft. — Þá er einnig í ritinu
tekinn ítarlega til athugunar hagur ís-
lenzku þóðkirkjunnar, í snjallri og rök-
samlegri grein eftir Ásmund Guðmunds-
son dócent, þar sem hann leggst eindreg-
ið á móti fækkun prestakalla úr því sem
nú er komið, en styður það með mörgum
fögrum orðum, að hlynnt verði að hag
prestanna, svo að þeir geti enn orðið þjóð-
arinnar sómi og frömuðir menningar, eins
og þeir óneitanlega voru á umliðnum öld-
um. Séra Fr. Haljgrímsson ritar um
þjóðina og kirkjuna og ber sáttarorð á
milli nýguðfræðinga og gamalguðfræð-
inga, og nær þó ekki umburðarlyndi hans
til séra Gunnars, er hann telur eins og
Bjarmi hneykslanlegan njóla í víngarð-
inum. Sýndi þar biskup íslands mesta
hógværðina á prestastefnunni í sumar er
leið, er hann neitaði vandlæturum öllum
að sækja óhlýðna presta sína til sakar,
og kvað svo að orði, að sízt af öllu vildi
hann setja anda Torquemada til öndvegis
í íslenzkri kristni, enda leit hann á afbrot
þeirra séra Gunnars og Jakobs, sem barna-
brek. Er það íslenzkum prestum gott
að eiga svo mildan herra yfir sér. — Enn
eru ,í Prestafélagsritinu rakin frumvörp
mörg frá kirkjumálanefnd, sem undan-
tekningalaust miða kristninni í landinu
til viðreisnar og heilla. Er þess væntandi
að þau gangi sem fyrst í gildi, og má það
furðulegt heita, að eigi skuli fyr hafa ver-
ið hreyft ýmsum þeim umbótum, sem þar
er stefnt að, t.d. um prestkosningar. Sá
ódrengilegi og leiðinlegi leikur, að bítast
um prestsembættin, ætti sem fyrst að
verða úr sögunni', en sú eðlilega skipun
að komast á, að söfnuðir kölluðu presta,
eins og hér tíðkast, og legðu þá drög til
að útvega sér þá sálusorgara, er þeir bæru
mest traust til, ef þeir gætu og ætti það
allt að ganga friðsamlega af. Gleðilegt
er og að sjá þarna frumvarp um utanfarar
styrki presta og bókasöfn prestakalla. —
Ætti það allt að stuðla a,ð því, að efla og
viðhalda menntun prestanna betur en
stundum hefir orðið, og til þess að sem
bezt gagn yrði að menntun prestanna,
væri vel til fallið, að reynt væri að hliðra
svo til, að hægt væri að nota krafta þeirra
við alþýðuskóla þá, sem nú eru að rísa
upp víða í sveitunum heima. Gæfi það
prestinum margfalt tækifæri að geta haft
menntandi og göfgandi áhrif á hina ungu
kynslóð um leið og hún vex upp.
Til þess að sýna, að í riti þessu er um
auðugan garð að gresja af ágætu lesmáli,
skal hér talið upp efniságrip af því, sem
enn hefir eigi verið minnst á:
Frá Alþingishátíðinni (mynd). Sálm-
ur úr hátíðarljóðr.m Dajíðs. Sáhnur úr
hátíðarljóðum Jóhannesar úr Kötlum.
Hátíðaljóð 1930, lag eftir Sigvalda Kalda-
lóns. Bjartsýni á sigur hins góða, erindi
eftir S. P. Sívertsen. Trú framtíðarinn-
ar, eftir Sir Francis Younghusband. Ein-
ing kirkjunnar, eftir séra Helga Konráðs-
son. VTgslubijikup Valdimar Briem og séra
Ólafur Briem, eftir dr. theol. Jón Helga-
son biskup. Aðfangadagskvöld, lag eftir
Björgvin Guðmundsson tónskáld. Séra
Eiríkur Briem, eftir séra Þorstein Briem.
Kristur, sálmur eftir Jón Magnússon
skáld. Altaristöflur, eftir Ásmund Gísla-
son prófast; Bænarstef, eftir séra Gunn-
ar Árnason; Kirkjulegt starf á meðal sjó-
manna, eftir Jóhannes Sigurðsson; Ólafs-
hátíðin í Noregi, eftir dócent Ásmund
Guðmundsson. Að hverju beindist æfi-
starf Jesú, eftir S. P. Sívertsen. Evan-
gelísk helgisiðabók; Sálmalag eftir Björg
vin Guðmundsson; Tvö bréf frá dögum
Jesú, séra Árni Sigurðsson þýddi. Nor-
rænn stúdentafundur um kristniboðsmál,
eftir cand. theol. Þorgrím V. Sigurðsson;
Kirkjueiningin í Skotlandi, eftir séra H
Konráðsson; Prestafélagið, eftir S. P. Sí-
vertsen. íslenzkar bækur. Útlendar bæk-
ur, sendar til umsagnar. Yfirlit yfir merk ■
guðfræðirit. Ymislegt. Reikn-
ingar prestafélagsins.
Vér viljum óhikað mæla með!
riti þessu, eigi aðeins við presta j
hérlenda, heldur og alþýðu;
manna, sem kristindómsmálum
er unnandi.
* * •
A r s r i t Nemendasambands |
Laugaskóla. Ritstj- Arnór
Sigurjónsson.
Heimskringlu hefir nýlega
borist 5. árgangur rits þessa,
sem er hvorttveggja í senn,
skýrsla um Alþýðuskólann á
Daugum, og safn ritgerða og
kvæða eftir nemendur og kenn-
ara. lir ritið all fyrirferðarmik-
ið, rúmar 180 bis., og snyrti-
lega frá því gengið. Þótt ekki
1 fullan aldarfjórðung hafa
Si'^r'aíalTa'r ritgeÁ™; j P">»> ^rí» bl,
ákafíega veigamiklar, né j V1ðurkenndu meðul við bak-
verk, gigt og blöðru sjúkdóm-
um, og hinna mörgu kvilla, er
stafa frá veikluðum nýrum. —
Þær eru til sölu í öllum lyfja-
búðum á 50c askjan e,a 6 öskjur
fyrir $2.50. Panta má þær beint
frá Dodds Medicine Company,
Ltd., Toronto, Ont., og senda
andvirðið þangað. •
seu
hafi mikið bókmenntalegt gildi,
seln heldur er ekki við að bú-
ast, þar sem sumar þeirra eru
tímastílar, gripnir sem sýnis-
horn af hugsunarhætti unga
fólksins á Laugum, þá er þó yfir
leitt gáfulega frá þeim gengið,
og sumstaðar svo að af ber. —
Sýna ritsmíðir nemendanna á
Lauguni yfirleitt óvenjumikinn
andlegan skilning og þroska,
og bera því mjög glæsilegan
vitnisburð þessu menntabóli, er!meira verð en nokkurn tíma hafði
þarna er að rísa upp undir hand- ^ekst áður Nu var lika °klfar sauð-
araðri Arnórs Sigurjónssonar j un? feppt 1 stórt safn sem hinn en-ski
skólastjóra. Þingeyingar hafa j st r auPmaður. Siimmon, var þegar
löngum verið taldir menn gáf- j umn að kauPa °S var svo öðrum
aðir, og eru nú ýmsir af hinum monnum fengin hjörð í hendur
, , . , , . ■■ i til að reka hana ínn á Oddeyri, bar
nafnkunnan ekln monnum ... . , . ’ p
,, ,, , ..,i sem hún var tekin á skxp. Hinsvegar
hnigmr til moldar, en degi tek-! . . . 6
... ”, „ „ . ® mattum við nu riða lausir eins ogr
íðað halla fynr oðrum. En ei ti, , . 6
ii * • , nerramenn til Oddeyrar og taka þar
nokkuð má raða af folkinu a ið peningunum fyrir sauðina> r
Laugaskola, sem þo er auðvitað gulli og reiðu silfri Þe við vo
að nokkrum hluta ur oðrum búnir að selja sauði okkar var
syslum landsms, þa virðist þo j á daginn liðið urðum við a;
svo sem hin yngn kynsloð mum ; sjáanlega að gista einhverstaðar á
fyllilega stiga i spor feðra smna, j ]eiðinni Kristjáni var nú a]ls ekki
svo sem lika vel sæmir og vera j sama hvar við bærumst fyrir og ^
hitta á hreinlátt heimili og hafa góð-
ann greiða, en borga þá heldur vel
ber.
En sá skuggi hvílir þó yfir út-
gáfu ritsins að þessu sinni, að j fyrir°hann og skddi nú hann öllu
það a ©ftir einn af skalasvem- ; r&ða sem fyr. Fréttir hafði hann
um að mæla, og þann, sem að haft af vel efnuðum -manni sem bj6
dómi skólastjórans var í hópi j talsverðan krók frá þjóðveginum en
þeirra, sem langbezt voru gefn- þangað vildi hann fara og þá
ir og vænstir til míkilla afreka,
en þaÖ var Völundur, sonur Guð-
mundar skálds á Sandi. Ey- rit-
ið að miklu leyti helgað minn - j
ingu hans. Þar er birt aðal I
námsritgerð hans LTm líkingar j rar atrennur kom út ung stúlka.
íslenzkum b.ókmenntum”, sem: Ekkert gátum við séð í myrkrinu
hann lauk við vorið 1927, (hvernig hún var ásýndun, en mál-
mikil ritgerð 55 bls. auk j rómurinn hennar var hreinn og kær-
annarar smáritgerðar og nokk-1 íeiksríkur. Kristján var ástúðin
voru
það lög, sem allir urðu að hlíða. Loks-
ins komum við á þenna fyrirheitna
stað í dynjandi rigningu og kolsvarta
myrkri, er komið var fram á nótt.
Kristján barði á dyr og eftir nokk-
urra kvæða. Aðal námsritgerð
in um líkingarnar í íslenzkum
bókmenntum, má heita þrek;-
virki, þegar tekið er tillit til þess
hversu ungur maðurinn var,
aðeins 20 ára, og hversu lítinn
undirbúning, tveggja ára nám 4
alþýðuskóla og ónógur bóka-
kostur gat gefið til þess að
sjálf í málrómum og bað hana að
skila til húsbóndans að hér væru
komnir þrír langferðamenn, sem bæðu
að lofa sér að vera nóttina. Aum-
ingja stúlkan fer inn og kemur aftur
eftir nokkra stund með hulda sorg
í rómnum og segir, að húsbóndinn
segi að það sé ekki hægt að lofa
okkur að vera. Seg þú nú húsbónd-
leysa SVO mikið Og vandasamt. | anum, að við séum efnaðir bændur
verk af höndum. Er því ritgerð i austan af Hólsfjöllum og höfum verið
in frekar drög til meira verks að selja marga og feita sauði á mark-
en tæmandi í sjálfri sér, enda j aði í dag, við séum því ekki komnir
mun höfundinum hafa verið það J hér til að biðja að gefa okkur neitt
manna ljósast. En þrátt fyrir
það, gefur hún svo glæsij'ega
mynd af Völundi sjálfum, gáf-
um hans sterkum og dúpum,
fræðimanns upplagi og brenn-
andi ást á íslenzkri tungu að eng
um getur dulist að þaðan hefði
verið mikillar elju og vitsmuna
vion um þau efni, ef honum
hefði enzt aldur til. Kvæði
hans bern einnig vott um ótví-
ræða skáldgáfu. Er þjóðarharm-
ur um svo efnileg ungmenni, er
þau deyja um aldur fram á jafn
sviplegan hátt.
Alls stunduðu nám á skólan
um Skl. vetur 75 reglulegir nem-
endur og 17 öðruhvoru. Má
furðu gegna hversu mikið kom-
ist hefir verið yfir að lesa, þar
sem skólinn hefir eigi staðið
nema 7 mánuði. Alþýðuskólar
þeir, sem nú eru óðum að risa
upp í sveitunum á íslandi, virð-
ast vera vinsæJar stofnanir, og
líklegar til þess að hafa holl og
göð menningaráhrif á sveitalíf-
ið, ef dæma má út frá þeirri
reynslu, sem þegar er fengin af
alþýðuskóla Þingeyinga.
B. K
og það með að við látum engan mann
úthýsa okkur í húðar rigningu.
Komdu svo með ljós og sýndu okkur
hvar við eigum að lúra í nótt. Eg
vorkenni þér stúlka mín að fara með
þetta allt á milli, en það er ekki ann-
að hægt úr því við erum svona brögð-
um beittir. * 1
Við sprettum af hestum okkar og
sleptum þeim á túnið. Eftir æði
stund kom stúlkan aftur með ljós
og vísaði okkur inn í litla stofu öðru-
megin við bæjardymar. Kristján
gerði að gamni sínu við stúlkuna,
“Það lá nú að, að ekki mundir þú
vera samþykk þessu óvita úrræði,
að ætla að úthýsa okkur, og það svona
falleg stúlka Hann heitir nú Frið-
rik þessi piltur. Hann er ekki nema
17 ára gamall, þykir þér hann ekki
fallegur? Hann sJldi líka 50 full-
orðna sauði í dag, en þér fellur þetta
máske illa, en ætlarðu nokkuð að
gefa okkur að borða? Aumingja
stúlkan var kafrjóð og reyndi ekkert
að segja. Hún skaraði í ljósið á
borðinu og hvarf með það sama. Eg
bað Kristján blessaðan að stríða ekki
stúlkunni, ef hún kæmi aftur, hún
| ætti það ekki skilið. Við vorum orð-
nir hræddir um að við sæjum hana
| ekki framar en þá kom hún með
stóran bakka hlaðinn af matardisk-
| um. “Honum Friðriki lýst vel á þig
| hann bað mig blessaðan að stríða
I þér ekki svo eg ætla nú að hætta
----— j því.’’ Við fengum undur vel fram
Fyrstu nóttina urðum við að liggja reiddan og góðan mat. Stofurúmið
úti yfir sauðunum, litlu vestar en a j var lítið og aðeins mátulegt fyrir
miðjum Mývatnsöræfum. Við höfð- < einn, og sagði stúlkan að tveir af
um búist við því, að verða að liggja I okkur ættu að sofa inni í baðstofu,
Endurminningar
Eftir Ft/ Guðmiindsson.
út) og höfðum því með okkur nógan
og góðan mat, og þar að auki hafði
Kristján glas með ofurlitlu af koni-
aki í vasa sínum, sem hann réði okk-
ur að smakka á efjir máltíðinni. Við
og við Kristján urðum til þess að
sofa inni. Rúmið, sem við áttum að
sofa i var rétt innan við baðstofu
dyrnar, það var hreint og allskostar
þokkalegt. Við urðum þess varir,
vorum því mjög vel haldnir og varð j að eitthvað fleira af fólki var á flakki
ekkert meint af því að liggja úti. 1 en stúlkan okRar, bg rétt þegar við
Ferðin gekk vel alla leið á markaðs-
staðinn og sauðina seldum við fyrir
21 krónu, helminginn af þeim, og 22
vorum háttaðir kom inn gömul og
hetjuleg kona. Hún var með tals-
verða trékollu í annari hendinni og
krónur, hinn helminginn, en það var hvoldi henni fyrir framan rúmið, sem
I