Heimskringla - 19.11.1930, Síða 7

WINNIPEG, 19. NÓVEMBER, 1930
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA
ÆSKAN OG LfFIÐ.
Ardegissólin, svo indæl og hrein,
um ætnnar morgun er töfrandi skein,
nú hulin er skýjum er skyggja á
braut, .
nieð skúrum og éljum um geiminn er
þaut.
. ' /
Horfinn er tárdropi hlýjunum af,
hreinasta perlan, sem æskan mér
gaf;
horfin sem blómin, er blunda við lá,
bliknuð af frosti og hulin af snjá.
Lífið er hvikult sem leifturin skær,
logandi augnablik himnunum nær,
sem ólgandi, brunandi brimalda há,
er brotnar við strendur og hverfur
svo frá.
Lífið er stundlegt sem laufblöðin smá,
er lifna um vordægur björkunum á,
en fölna að hausti um frostkalda nótt,
°g feykjast svo burtu með stormun-
um skjótt.
l*ví hvar sem um veraldarvegi þú
ferð,
Þú visnandi laufblöðin mannlegu sérð,
sem fá ekki afborið frostkalda nótt : hi<5 gamla vald yfir honum og svip-
°S feykjast því burtu með sormun- ur hans bliðkaðist.
ur. Farið nú!”
Skipuninni var óðara hlýtt. U1
rich kom nú auga á föður sinn og
gekk til hans.
“í>ú ert þá þama, pabbi? Þú ætt-
ir heldur —” honum varð allt í einu
orðfall og stóð sem steini lostinn
Hann náfölnaði upp og starði á hús-
ið, einsog hann hefði séð vofu. Eu-
genie var komin út í dyrnar og stóð
nú andspænis honum.
Ungu konunni hafði komið ráð í
hug, og hikaði ekki við að fram-
kvæma það. Hún hugsaði ekki útí
það hver áhætta það var. Hún vildi
komast til mannsins sins hvað sem
það kostaði. Hún varð að bæla nið-
ur ótta þann, er henni stóð af þess-
um manni síðan hún komst að því
hvernig stóð á því valdi, sem hún
hafði yfir honum, en nú varð hún
að nota sét þetta vald.
“Það er eg, Hartmann,” sagði hún
og reyndi að vera sem rólegust. “Fað-
ir yðar varaði mig við að fara lengra
einsömul, en samt verð eg að halda
áfram.”
Þegar Ulrich heyrði rödd Eugenieu,
áttaði hann sig fyrst á því að þetta
væri hún sjálf, en engin ofsjón. Mál-
rómur hennar og augnaráð fékk aftur
um skjótt.
bið þig nú, alvaldur faðir, um frið,
um frostkaldar nætur að veita mér
lið,
að vernda það allt, sem að æskan mér
bjó,
svo augun að síðustu lokist í ró.
A. E. Paulson.
HtiSSASTJóRN AFNBMUR
ATVINNULEYSISSTYKKINN
"Hvaða erindi eigið þér hingað,
tigna frú?” spurði hann órólegur, en
var nú mildari í máli. “Hér er ekki
gott að vera fyrir kvennfólk og sízt
fyrir yður, því það er róstusamt hjá.
okkur í dag. Þér megið ekki dvelja
hér!”
“Eg ætla að fara til mannsins
míns!” sagði Eugenie, einarðlega-
“Til — mannsins yðar?” hafði Ul-
rich upp eftir henni og hnykkti við.
Hann hafði aldrei heyrt hana taka
svo til orða, hún hafði ætíð kallað
mann sinn herra Berkow. Og hann
fékk grun um hvað valda mundi
þessari breytingu. Honum hafði fyrst
f þessum mánuði hefir atvinnumála
ráðuneytið í Rússlandi tilkynnt, að
þkð hætti algerlega að greiða at-
vinnulausum mönnum styrk. Það sé orðið svo hverft við að síá hana’ að
alve& nóg að gera í landinu. Hefir hann hafði ekki Sjört sér &rein fyrir
ráðuneytið því skipað svo fyrir að hverni& stæði á komu hennar' Nu
alIir atvinnulausir menn - og þó sér fór hann að sviPast um eftir va^ni
Staklega þeir, sem hafa átt heimtingu hennar samflygdarmönnum.
á atvinnuleysistyrk - skuli sendir “Ek er einsömul” sagði Ei
Þangað sem skortur er á vinnukrafti.
^á enginn skorast undan því, nema
ba^n sé veikur, að fara hvert á laiul
Sem stjórninni þóknast. \
Mbl.
elzti maður heimsins
FERST AF SLYSI
Eg ipr einsömul” sagði Eugenie,
sem tók eftir augnaráði hans, “og
þessvegna get eg ekki haldið áfram.
Eg óttast ekki hættuna, heldur móðg-
anir þær er kunna að mæta mér.
Þér hafði eitt sinn áður bóðið mér
fylgd yðar og vernd, Hartmann, þeg-
ar eg ekki þurfti þess með, nú krefst
eg hvorttveggja. .Fylgið mér heim!
Þér getið það!”
Námumeistarinn, sem hafði óttast
að Uirich mundi ráðast á konu hús-
bóndans, er hann hataði svo mjög,
^nð kom upp í fyrra að elzti mað
Ur heimsins mundi vera Tyrki nokk ________| ______________B.- ____
Ur> Metusalem Zaro Agha, 156 ára Var alveg forviða á því hve róleg og
Samall. Þegar Bandaríkjamenn | einörð Eugenie var við þennan mann,
réttu þetta, höfðu þeir mikinn hug á
á kð ná i manninn og það tókst. —
ann var fluttur vestur um haf og
sýndur fyrir peninga.
Karlinn var hinn ernasti og fór
allra sinna ferða. En fyrir skemmstn
Var hann á gangi á Broadway, varð
Þá Undir bíl og beið bana af.
Zaro Agha barðist í tyrkneska stríð
mu árið 1821
nnur um æfina, en missti þær allar.
ann sagði að sér hefði þótt vænst
Þriðju konuna; sjöunda konan
um
hefði
verið fallegust en hútí hefði tal-
að alltof mikið.
Mbl.
sem hún vissi að var foringi upreisn-
arinnar. En er hún bað um fylgd hans
og vernd gekk alveg fram af honum
og hann horfði á hana óttasleginn.
En Ulrich varð líka mjög æstur
yfir þessari beiðni. öll mildi var horf-
in og þrjóska og harka komin í stað-
inn.
“Eg ætti/ að fylgja yður heim?”
Hann eignaðist 11 spurði hann höstulega. “Og það heimt-
ið þér af mér, tigna frú?”
“Já, einmitt af yður!” sagði Eugen-
ie, án þess að hafa augun af honum.
Hún vissi að vald hennar var fólgið
í augnaráðinu, en nú virtist það vera
á þrotum. Ulrich var trylltur af
reiði.
1 “Nei, aldrei! Heldur ræðst eg á
höllina og læt mölva hana i smátt,
heldur en eg fylgi yður þangað. Hann
sem þar á húsum að ráða, mundi fá
hugrekki til að veita okkur öfluga
mótstöðu ef þér væruð hjá honum.
Skyldi hann ekki hrósa sigri, ef hann
sæi að þér hefðuð komið alein frá
höfuðborginni, og brotist áfram gegn-
um uppreisnina til hans, svo hann
yrði ekki einn? En til þess verðið
___________________________þér að útvega yður annan. fylgdar-
maður, og nú skerast þeir úr leik og I mann, og þó þér kynnuð að finna
rJupa 4 fótum harðstjóranna. Þeir hann,” hér renndi Ulrich óhýru auga
líðsla f*á Það bor&að! Hafið Þið sett 111 \föður síns' “þá skal eg !já nm.að
Hjónabandið.
Eftir þýzkan höfund.
þó það séu félagar okkar, já,
bö það
jafnvel séu bræður okkar, þá
SU u beir f áafe kenna á því, ef þeir
þe. jast undan merkjum. Við höfum
ið hver öðrum að standa sem einn
sv°rð við námurnar?
'Já., en.
“Hkkert
hann komist ekki langt með yður.”
1 guðanna bænum, stilltu þig, Ul-
rich og mundu að þetta er kona,”
vék ''" sklpaðl Ulnch og septi námumeistarinn lafhræddur og
‘ snuðugt að námumanninum, ;_ . h„,rrn Hann Aleit að
sem hnm ZZ6: í gekk á milli þeirra. Hann áleit að
Uln- “Þn« fst að hrefya mótmæl- ; VOnzkan í Ulrich væri eingöngu
að srik kJar 6kkl annað eftlr en sprottin af hatri hans á Berkow og
Þegar við UPP °kkar ,á “®®al’ fólki hans, og bjóst til að vemda
Ver«ur að 1 T J* Eugenieu fyrir Ulrich, en Eugenie
að brjóta þá á bak aftur, ef f - . « frá sér
þeir revnn , , , ytti honum með hægð tra ser.
gönein La ma “Þér viljið þá ekki fylgja mér,
hvo* Það verður að kenna þeim t 1,,
hvað skylda þeirra ■ ' - - Hartmann?”
.. -----fcnitt er, þó þeir þurfi
vil1 um sár að binda á eftir.”
“En það
eru tvö hundruð manns,” 1
'Nei. og tiu sinnum nei!”
'Nú, jæja, eg fer þá einsömul!
Hún lagði á stað í áttina til trjá-
hann væri ennþá ver staddur en henni
hafði verið sagt.
“Eg vil komast til mánnsins míns!”
sagði hún einbeitt. “Við skulum sjá,
hvort menn dirfast að varna mér
leiðina með valdi. Látið þér félaga
yðar ráðast á konu og gefið sjálfir
skipun til þess, ef þér viljið vinna það
hreystiverk. Eg fer!”
Hún flýtti sér framhjá honum og
gekk út á stíginn. Hartmann stóð
kyr og horfði á eftir henni og gaf
engan gaum að bænum föður síns.
Hann vissi betu ren hinn hve lirfsku-
fullt uppátæki hennar var og til hvers
hún ætlaði að neyða hann með þvi,
en í þetta sinn ætlaði hann ekki að
láta undan. Fyr skyldi hún farast
fyrir augunum á manni sínum, held-
ur enn hann vildi flytja hana í faðm
óvinarins. Nú heyrði hann að hópur
námumanna kom með ópi og há-
vaða miklum á móti henni, á næsta
augna'uli mundu þeir þekkja hana,
og hann var nýbúinn að æsa þá upp
móti Berkow og öllu hans fólki. Eu-
geniehélt áfram, beint á móti hætt-
unni, án þess að skýla andliti sínu.
— Ulrich stappaði niður fætinum og
sleit sing af föður sínum, að vörmu
spori var hann búinn að ná henni.
“Látið slæðuna fyrir andlitið” sagði
hann og tók fast um hönd hennar.
Eugenie hlýddi. Hún stundi við,
nú var henni óhætt. Hún vissi að
hann mundi ekki sleppa hönd hennar
aftur, þó allir námumennirnir réð-
ust á móti henni. Hún hafði gengið
örugg á móti hættunni, sannfærð um
að hættan ein mundi útvega henni
vernd þá, er henni var neitað um.
Hún hafði unnið sigur, en það voru
líka ýtrustu forvöð. *
Þau nálguðust hópinn og námu-
mennirnir ætluðu að fylkja sér um
foringja sinn, en hann skipaði þeim
að víkja sér úr vegi og fara yfir að
námunum. Þeir hlýddu strax og UI-
rich hélt áfram með Eugenieu, sem
nú sá, að hún mundi ómögulega hafa
komist áfram ef Ulrich hefði ekki
fylgt henni.
A grundinni var fullt af fólki,
námumennirnir gengu í smáhópum,
eða stóðu kyrrir margir saman, al-
staðar sáust reiðileg andlit, alstað-
ar heyrðist óp og hávaði- Stigurinn
lá utan til á grundinni, þar var há-
vaðinn minni, en allir, sem þau mættu
veittu Ulrich eftirtekt. Þeir horfðu
líka með undrun á konuna sem með
honum var. Euf^enie hafði sveipað
að sér ferðakápunni og hafði þykka
slæðu fyrir andlitinu, svo >enginn
þekkti hana og þó einhverjum hefði
sýnzt vaxtarlagið svipað konu hús-
bóndans, þá hefði enginn trúað því,
Ulrich Hartmann fylgdi henni og hann
mundi ekki hafa veitt neinu af Ber-
kows fólki vernd, en það var samt
kvennmaður sem gekk við hliðina á
honum, sem annars ekki kærði sig
um kvennfólk, ekki , einusinni um
Mörthu Ewys, sem öllum ungu mönn-
unum leizt vel á, Ulrich, sem áleit
kvenfólkið vera óþarfa handbendi,
hann fylgdi þessari ókunnu konu, og
sýndist á svip ihans sem hann mundi
leggja hvem þánn að velli, er dirfðist
að nálgast hana. Hver gat þetta ver-
ið og hvernig stóð á þessu?
Þau voru eitthvað tíu mínútur á
leiðinn, það var ekki hættulaust
ferðalag, en Ulrich sýndi, að ennþá
hafði hann völdin. Hann skipaði öll-
um úij vegi og hraðaði ferðinni sem
mest. Loks voru þau komin að
trjágarðinum. Ulrich hratt upp
hliðinu og gekk inn fyrir.
“Nú er nóg komið!” sagði hann og
sleppti hönd hennar. “Yður er ó-
hætt í garðinum og að fimm mínút-
um liðnum eruð þér komin heim.”
Eugenie vp.r hálftitrandi af ótta
hún kenndi sárt til i hendinni undan
heljartaki hans; Jiún tók hægt slæð-
una frá andlitinu.
“Flýtið yður, tignafrú,” sagði hann
í hæðnisrómi. “Eg hefi dyggilega
hjálpað yður til að sjá manninn yðar-
Ætlið þér að láta hann bíða?”
Eugenie leit á hann. — Það var
auðséð%á svip hans hve miklar kval-
ir hann hafði þolað heAnar vegna.
Hún retti honum hendina þegjandi.
En Ulrich hratt hendinni frá sér.
“Þér hafið heimtað mikið af mér,
tigna frú, svo mikið, að yður ætlaði
ekki að takast það. Nú hafið þér
fengið vilja yðar framgengt, en
reynið ekki aftur að neyða mig eins-
og i dag, sízt þegar hann er við-
staddur, þvi þá hlífi eg hvorugu ykk-
ar, — það veit Guð!”
Franz
sagði L uuuuiuu iuaiiiin, Hún laga, a stað 1 aiuna Ul Iija-
Verða ÞaTfiaw arleSf- -“A m°rgUn Sarðsins' en Ulrich stökk í veg fyrir
búsbói
hundruð og þegar j kana 0g varnaði henni.
þú hvertalar tU Þeirra' Þá V6ÍZt "Snúið við, tigna frú! Þér komist
nógu ofl. 7 lf Það hefir' Við höfum ! ekki framhjá félögum minum- Þeim
,Q„ h. miZt að raun um það” 1 er sama þó konur eigi i hlut. Þér
Saeði Ul ' Það VærU fjögur hundruð>” eruð kona Berkows, og það er þeim
ingur ,nch’ æfur’ “Þó Það v®ri helm- núg. Undir eins og þeir þekkja yður,
Sem k .mUmannanna' Þá skuium við munu þeir allir snúast á móti yður.
6trauð'UgR Þá fil hlýðni- Höldum pér getið ekki komist heim nú og'
fara áfram- Karl, þú verður að þer skuluð ekki fara. Þér verðið
kovr skifHrennSlaSt efUr hV°rt Ber’ hér ”
láttu mi lr.Sér nokkuð af þeim, og j Það var bæði hótun og skipun i
hinir eÍD-AVlta hvernig ástatt er- f>ið síðustu orðunum, en Eugenie var ekki
118 sé til n8ð fara °g Sjá um að nóg vön að láta skiPa sér’ og 81 ÞvS U1'
al]a burta verja námugöngin. Rekið rich með stjórnlausum ákafa reyndi
flokki e* uem Ckkl CrU UF okkar að aptra henni frá því að komast
S em fljótlega á eftir ykk- til Arthurs, varð hún hrædd um, að
XXV
Þjónarnir Franz og Anton stóðu
á hjallanum fyrir traman húsið og
horfðu áhggjufullir yfir að námun-
um; en þeir urðu heldur en ekki
óttaslegnir þegar þeir sáu allt í einu
tignarfrúna standa hjá þeim, þeir
héldu að hún væri í höfuðborginni,
og höfðu ekki heyrt neinn vagn koma
og sáu engan fylgdarmann með henni
Húsmóðir þeirra hafði þkki getað
komið framhjá námunum og heldur
ekki gegnum trjágarðinn, því á grund-
inni var allt í uppnámi og samt var
hún þarna komin. Þeir voru svo utan
við sig að þeir gátu varla svarað
spurningum hennar; samt fékk hún
og gekk hún hratt upp riðið
sem fór á eftir henni, fékk enn meiri
ástæðu til að undrast aðfarir tignar-
frúinnar, því hún gaf honum varla
ráðrúm til að hjálpa sér úr yfirhöfn-
inni í forstofunni, og skipaði honum
að vera kyrrum, þegar hann ætlaði
að þjóta tii og segja manni hennar
frá að hún væri komin, hún sagðist
sjálf ætla strax að fara og finna
hann. Þjónninn stóð með kápuna í
hendinn og starði á eftir henni, Hvað
hafði komið fyrir?
Eugenie gekk hratt i gegnum sal-
inn og tvö næstu herbergi, þá nam
hún staðar allt í einu, því hún heyrði
mannamál á skrifstofu Arthurs. Hún
hafði fastlega vonazt eftir að hitta
hann einsamlan og koma að hWm
að óvörum, en nú var einhver kom-
inn hjá honum. Hún vildi ekki að
aðrir væru viðstaddii' samfundi þeirra
og vissi ekki, hvort hún ætti að snúa
við eða bíða- Loks gekk hún hljóð-
lega að dyratjaldinu og faldi sig þar.
“Það er ómögulegt, herra Berkow!”
heyrði hún yfirverkfræðinginn segja.
“Ef þér haldið áfram að sýna þeim
vægð, þá ráðast þeir með ofbeldi á
hina, sem vilja hlýða réttum lögum.
Þeir hafa að þessu sinni látið undan,
af því þeir voru færri; en við megum
búast við sömu róstum á morgun og
það verri og blóðugri en í dag. Hart-
mann hefir sýnt að hann hlífir ekki
félögum sínum, þegar þeir sýna hon-
um mótþróa.”
Dyrnar voru opnar svo Eugenie
gat séð inn í herbergið. Arthur stóð
beint á móti henni við gluggann og
birtan féll á andlit hans, sem var enn-
,þá þunglyndislegra, en er hún sá það
síðast. Ahyggjurnar höfðu rist djúp-
ar rúnir á enni hans. Hann var
skarpleitari en áður og svipurinn ein-
arður, allt draummók var horfið;
limaburður og málrómur bar vott
um þrek og viljafestu — það var auð-
séð að ungi húsbóndinn hafði lært
það á fáum vikum, sem aðrir þurfa
ár til að læra.
“Eg mundi verða síðastur til að
ráða til að leita aðstoðar annara”
sagði yfirverkfræðingurinn ennfrem-
um, “en eg álít að vér allir, að dæmi
húsbónda okkar, höfum gjört allt sem
i okkar valdi steftdur til að halda á
reglu. Enginn getur ásakað okkur,
þó við nú loks beiðumst þeirrar að-
stoðar, er hinir námueigendurnir þeg-
ar hafa fengið fyrir löngu, og þörf ■
nuðust þeir hennar þó ekki eins mikið
og við.”
Arthur hristi höfuðið. “Við getum
ekki borið okkur saman við hinar
námurnar. Þar hefir öllum vandræð-
um verið lokið með því að taka nokk-
ra menn fasta, og fimtntíu manns
hafa getað bælt niður uppreisnina
með því að skjóta fáeinum skotum í
loft upp. Hér er Hartmann foring-
inn, og við vitum allir, hvaða þýð-
ingu það hefir. Hann lætur ekki
undan byssustingja áhlaupi og með
honum standa og falla allir hans
flokksmenn. Hjá okkur liggur leið-
in til friðar aðeins yfir lik.”
“En ef friðurinn er ekki fáanlegur
með örðu móti —” sagði yfirverk-
fræðingurinn.
“Ef hann er fáanlegur! En það
er hann ekki, og blóðsúthellingarnar
verða til einkis. Eg gæti reyndar
bælt uppreisnina niður um stundar-
sakir, en hún mundi hefjast aftur að
nokkrum mánuðum liðnum. X hin-
um námunum hafa verkmennirnir lát-
ið sér segjast, en þess er ekki hægt
að vænta hér, eg fæ ekki unnið bug
á þeirri tortryggni sem hér hefir bú-
ið um sig til margra ára, mér var
tekið með hatri og óvild, þegar eg
^ kom hingað, og ef eg læt skríða til
skarar, þá er allt búið. Hartmann
getur neytt félaga sína til að berjast,
því þeir trúa á hann einsog nýjan
Messias. En ef eg læt hleypa af
skoti eða býst til varnar, þá segja
þeir að eg sé harðstjóri, sem láti
myrða þá og gleðjist af óförum þeirra.
Námumeistarinn hafði rétt að mæla
þegar hann sagði við mig: “Guð
hjálpi okkur, þegar uppreisnin byrjar
hér!”
Það var hvorki kvörtun né hug-
leysi í málrómnum, heldur þung
gremja. Ungi húsbóndinn hefði víst
ekki talað svona við neinn annan en
yfirverkfræðinginn, sem hafði örugg-
ur staðið með honum á þessum erfiðu
timum.
“Sumir verkmennimir hafa samt
viljað taka til vinnu aftur,” sagði
hann.
Arthur leit snögglega upp. “Það
er einmitt það sem neyðir mig til að
segja hinum strið á hendur! Það er
ómögulegt að ná sættum við Hart-
mann — eg hefi sjálfur enn einusinni
forgefins reynt til þess.”
“Hvað hafið þér reynt, herra Ber-
'kow?” spurði yfirverkfræðingurinn,
svó skelkaður á svip að Arthur leit
forviða á hann.
“Að sættast við Hartmann. Eg
lét ekki kalla hann til mín, því það
hefði getað verið, talið sprottið af
ótta, en við hittumst af hendingu,
og eg bauð honum hendina til sátta.”
“Það hefðuð þér ekki átt að gjöra!”
sagði hann ákafur. “Þér hafið rétt
þessu manni hendina ? Gúð minn
N ai ín s PJ iöl Id e-8* |

Dr. M. B. Halldorson
401 Iloy<l BldK.
Skrifstofusími: 23674
Stundar sérstaklega lungrifasjúk
dóma.
Er at5 finna á skrifstofu kl 10—12
f. h. og 2—6 e. h.
Helmili: 46 Alloway Ave
Talnlmi: 33158
DR A. BLONDAL
602 Medical Arts Bldg.
Talsimi: 22 296
Stundar sérstaklega kvensjúkdóma
og barnasjúkdóma. — Ati hitta:
kl. 10—12 * h. og 3—5 e h.
Heimlll: 806 Victor St. #Simi 28 130
DR. B. H. OLSON
216-220 Medlcal Arts Hlde.
Cor. Oraham and Kennedy St.
Plrone: 21 834
Viótalstími: 11—12 og 1_6.30
Heimili: 921 Sherburn St.
WINNIPEG, MAN.
Dr. J. Stefansson
216 MEDICAL AHTS BLDG.
Horni Kennedy og Graham
Stundar elnKtingu nnu'nn- eyron
nef- o|g kverkn-NjAkdómn
Er ati hitta frá kl. 11—12 f. h.
/ og kl. 3-*—5 e h.
Talnfmi: 21S34
Heimili: 638 McMillan Ave. 42691
Talsfml: 28 889
DR. J. G. SNIDAL
TANNLÆKNIR
614 Somernet Block
Portage Avenue
WINNIPEG
DR. K. J. AUSTMANN
Wynyard —:— Sask.
HEALTH RESTORED
Lækningar án lyfja
DR. 8. G. SIMPSON, N.D., D.O., D.C.
Chronic Diseases
Phone: 87 208
Suite 642-44 Somerset Blk.
WINNIPEG —MAN.
A. S. BARDAL
selur likklstur og: annast um útfar-
ir. Allur útbúnaóur sá bezti
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvarfla og legsteina.
843 SHERBROOKE ST.
Phone: 86 007 WINNIPEG
G. S. THORVALDSON
B.A., L.L.B.
Lögfrœðingur
702 Confederation Life Bldg.
Talsími 24 587
WALTER J. LINDAL
BJÖRN STEFÁNSSON
Islenzkir lögfrœSingar
709 MINING EXCH/INGE Bldg
Sími: 24 963 356 Main St.
Hafa einnig skrifstofur a8 Lundar,
Piney, Gimli, og Riverton, Man.
Telephone: 21613
J. Christopherson.
Islenskur Lögjrœffingur
845 SOMERSET BLK.
Winnipeg, :: Manitoba.
Mrs. B. H. Olson
TEACHER OF SINGINC
5 St. James Place Tel. 35076
Biömvin Guðmundson
A. R. C. M.
Teacher of Musíc, Gomposhion,
Theory, Counterpoint, Orche*
tration, Piano, etc.
555 Arlington SL
SIMI 71621
MARGARET DALMAN
TBACHRR OP PIANO
854 BANNING ST.
PHONE: 26 420
Ragnar IL Ragnar
Píanókennari
hefir opnað nýja kenslustofu ið
STE. 4 NORMAN APTS.
(814 Sargent Ave.*
TALStMI 38 295
að vita að herra Berkow væri heima gúgur _ já, þér vitið ennþá ekki
neitt.”
“Hvað eigið þér við?” spurði Arth-
ur hvatlega. “Þér getið verið viss
um að eg hefi ekki misboðið virð-
ing minni ”
“Fyrirgefið mér, herra Berkow!”
sagði yfirverkfræðingurinn. “Eg
ætlaði ekki að setja út á gjörðir hús-
bóndans míns, orð mín áttu við son-
inn, sem reyndar er ókunnugt um
þann orðróm, sem leikur á um dauð-
daga föður hans. Við höfum allir
heitið að nefna það ekki við yður,
en eg sé nú, að það var rangt, og að
þér eigið að vita það. Þér ætluðuð
að rétta Hartmann hendina, en eg
tek það upp aftur, að það ættuð þér
eigi að gjöra.”
Arthur starði á hann, náfölur, og
varir hans titruðu.
“Þér talið um Hartmann og um
dauðdaga föður míns. A hann þar
hlut að máli?”
“Við erum allir hræddir um það.
Félagar hans hafa hann einnig grun-
aðan.”
“Slysið í námunni?” sagði Arthur
í ákafri geðshræringu. “Morð á
varnarlausum manni! Eg get varla
trúað þvi um Hartmann.”
“Hann hataði hinn látna,” sagði
yfirverkfræðingurinn alvarlega, “og
hann hefir aldrei dregið dulur á það
hatur. Herra Berkow getur hafa
reitt hann til reiði. Hvort reipin hafa
slitnað af hendingu og hann hefir
bjargað sjálfum sér en hrint hinum
niður í hyldýpið, eða hvort það hefir
verið morð af ásettu ráði, er reynd-
ar öllum hulið, en saklaus er hann
ekki, það þori eg að ábyrgjast.”
“Við rannsóknirnar komust menn
að þeirri niðurstöðu að það væri slys”.
sagði Arthur, með titrandi röddu.
(FramSiald)
TIL SÖLU
A 6DÍHU VER9I
“EUHJIACE” —bætíi vttíar o«
kola “furnace*’ lítitJ brúkaTJ, er
111 sólu hjá undirrltuóum.
Gott tækifæri fyrir fólk út &
landl er bæta vllja hitun&r-
áhöld & heimilinu.
GOODMAN & CO.
T80 Tor«»nto St. Sfml 28847
Jacob F. Bjarnason
—TRAN SFER—
OnKfrase and Furnltnre Movia|
762 VICTOR ST.
SIMI 24.500
Annast allskonar flutninga fram
og aftur um bæinn.
100 herbergl raeb eba án ba8s
SEYMOUR HOTEL
verB sanngjarnt
Slml 28 411 ‘
C. G. HUTCHISON, etsandl
Market and Klng St.,
Winnipeg —:— Man.
MESSUR OG FUNDIR
í kirkju Sambandssafnaffar
Messur: — á hverjum sunnudegi
kl. 7. t.h.
Safnaffarnefndini Fundir 2. og 4.
fimtudagskveld í hverjum
mánuBi.
Hjálparnefndin: Fundir fyr*ta
mánudagskveld i hverjum
mánuði.
Kvenfélagiff: Fundir annan þrifiju
dag hvers mánaðar, kl. 8 að
kveldinu.
S'öngflokkuri~n: Æfingar á hrerju
fimtudagskveldi.
Sunnudagaskólinn:— A hverjum .
sunnudegi, kl. 11 f. h.