Heimskringla - 04.03.1931, Blaðsíða 4

4 BLAÐSJÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 4. MARZ 1931.
\.................
H^tmskringla
StofnuO 188S)
Kemur úí á hverjum miOvikudegi.
Eigendur:
THE VIKING PRESS. LTD.
933 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg
Talsimi: 86537 ____
VerS blaðsins er $3.00 árgangurinn borgist
fyriríram. Ailar borganir sendist
THE VIKING PRESS LTD.
Ráðsmaður. TH. PETURSSON
Vtanáskrift til blaðsim:
Manager THE VIKING PRESS LTD.,
853 Saraent Ave.. Winnivea
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift til rilstjórans:
EDITOR HEIY.SKRINGLA
853 Sargent A je., Winnipeg.
•'Heimskringla ’ is published by
tnd printed by
The Viking Press Ltd.
853-855 S'rraent Avenue. Winnipeg, Man.
Telephone: 89 994
WINNIPEG 4. MARZ 1931.
FRÁ ÞJÓÐRÆKNISÞINGINU
Hið nýafstaðna ársþing Þjóðræknisfé-
lagsins má merkilegt heita í margvísleg-
um skilningi.
Það var fyrst of fremst svo vel sótt,
að sjaldan eða aldrei hefir betur verið. Á
hverju kvöldi var húsfyllir eins og reynd-
ar oft við fundarstörfin á daginn. Síð-
asta kvöldið var talsvert á fimta hundrað
manns viðstatt.
En auk hinnar góðu fundarsóknar, bar
margt fleira vott um aukinn áhuga og
alvöru fyrir málefnum Þjóðræknisfélags-
ins. Málin sem þar voru flutt, voru rædd
af svo miklum samúðarskilningi og á
svo friðsamlegan hátt, að eijisdæmi má
heita hjá börnum klakalandsins. Þótt
menn greindi á um ýms þeirra mála var
þeim ávalt til iykta ráðið án andlegs
vopnaburðar og skattyrða.
Þjóðræknismáli Vestur-íslendinga virð-
ist með öðrum orðum loks þar komið,
að það eigi ómæld ítök í huga og til-
finningum íslendinga yfirleitt. Og oss er
það ekkert undrunarefni þó segja mætti
það einnig um þá, er í vorum augum
hafa blátt áfram fjandsamlega virst koma
fram gegn starfi því, er í þarfir þjóð-
ræknismálsins hefir hér verið unnið. Þó
erfitt sé að hugsa sér skoðana krít í öðr-
um málum góða og gilda ástæðu fyrir
vopna burðinum gegn þessu eina hugðar-
máli allra íslendinga, höfum vér heyrt
að sjálfir andstæðingarnir |iera honum við
sér til réttlæingar. Og oss er fjarri að
véfengja það því vér skoðuum það talsvert;
mikla bót í máli, ef svo er, og ef á
andróðurinn gegn þjóðræknisstarfinu má
líta sem hréinan og beinan yfirdreps-
skap, fremur en tilfinnanlegan skort á
þjóðrækni, enda þótt játa verði, að skin-
helgin hafi sjaldnast með dygðadæmum
verið talin.
Frá störfum þingsins verður ítarlega
skýrt í fundargerðinni, sem innan
skamms verður birt í þessu blaði. Verð-
oir því hér ekki minst nema á fátt eitt
af því sem fram fór.
Inn á við eru það barnakenslumálið
og utbreiðslumalið, sem mestur gaumur
hefir verið gefinn til þessa. Er árangur-
inn af barnakenslunni að verða mjög
góður, og var á það bent, að í Winnipeg
t. d. hefði Þjóðræknisdeildin “Frón” kent
alt að því 800 börnum á undanförnum
árum að lesa íslenzku er að öðrum kosti
væru ekki enn farin að nema hana. Og
þó enn megi búast við, að mörg íslenzk
born kunni ekki íslenzku, hefir deildin
góða von um, að geta fjölgað svo kenn-
urum innan skamms, að til allra íslenzk-
ra barna verði hér náð. Reynslan er búin
að sanna að' börnin geti orðið vel læs
án þess, að sýnast 'leggja mikið að sér
við það og starfið er ekki nærri eins ó-
framkvæmanlegt og um eitt skeið var
haldið. í fleiri bæjum, sem íslendingar
búa í, virðist reynslan vera svipuð. Á-
kveðið var á þinginu að leggja meiri rækt
við þetta starf en nokkru sinni fyr.
Út á við er samvinnumálið við ísland,
eitt mikilsverðasta máls Þjóðræknisfélags
ins Birtum vér hér tillögu þingnefndar-
innar í því máli á þessu þingi í heild
sinni með því, að ekki verður frá efni
hennar sagt greinilega í styttra máli:
Tillaga Þingnefndar í Samvinnumáli
við ísland.
Það mun alment viðurkent, að milli
íslands og Ameíku séu sterk þjóðemis-
tengsli þar sem búsettir eru hér í álfu um
30 - 40,000 manns af íslenzkum ættum.
Höfuð markmið Þjóðræknisfélagsins er
að halda við þessu sambandi og efla það
eftir fremsta megni En með því að það
verður aðeins gert með tvennu móti eins
og hagar til nú, sem sé, að framhald
verði innflutninga hingað frá íslandi, sem
hvorki er þó hugsanlegt eða æskilegt af
íslandshálfu eða með því, að komist'
geti á öflugt viðskiftasamband milli ríkj-
anna, er hvorttveggja mundi styðja: nán-
ari viðkynningu og samvinnu, er hafa
myndi í för með sér menningar og hags-
munalegan'ávinning fyrir báða hlutaðeig
endur, þá leyfir nefndin sér að leggja til:
I. Að Þjóðræknisfélagið hlutist til um
það að sem léttast verði gert fyrir þá
sem þess kunna að óska, að fara kynnis-
ferðir milli landanna, koma því til leiðar
við skipafélög hér í álfu, að farin verði að
minsta kosti ein bein ferð á ári hverju
milli Vesturheims og Reykjavíkur.
II. Að Þjóðræknisfélagið leggi fulla
álúð við að kynna hér í landi, íslenzkan
iðnað og, varning, í því augnamiði að
skapa markað fyrir hann og auglýsa þjóð-
ina út á við í hinum enskumælandi heimi.
III. Að Þjóðræknisfélagið samþykki
einum rómi, þá tillögu Heimfararnefndar-
innar, að Canada stjórn stofni námssjóð
(Scholarship) er hún sæmi íslenzku þjóð-
ina með til minningar um þáttöku Sam-
bandsins kanadiska í 1000 ára afmælis-
hátíð Alþingis.
IV. Að Þjöðræknisfélagið lýsj yfir .
ánægju sinni og þakklæti til Bandaríkja
stjórnar fyrir þáttöku hennar í Alþingis-
hátíðinni og viðurkenningu hennar á
sambandi íslenzku þjóðarinnar við sogu
Bandaríkjanna með Vinlandsfundi Leifs
Eirikssonar árið 1000.
V. Að Þjóðræknisfélagið leitist við að
koma á gagnskifta sambandi milli íslands
og Canada og í því augnamiði skori á
Sambands stjórn Canada að skipa nú
þegar á þessu ári viðskifta ráðunaut
er búsettur sé í Reykjavík.
Á Þjóðræknisþingi 27. febr. 1931.
Rögnv. Pétursson
S. Einarsson
A. Bjarnason
Ólína Pálsson
Walter Jóhannsson
Að kvöldi hvers þingdags var ein ræða
flutt, ásamt söng, upplestri og öðru til
skemtunar. Fyrsta kvöldið hélt séra
Jóhann Bjarnason skemtilega ræðu um
Þjóðræknis-hugsjónina og jafnframt því
sem hann benti til gamans á öfgahliðar
hennar hjá ýmsum þjóðum, hvatti hann
Vestur-íslendinga til að glæða hana svo,
að aldrei spyrðist, að það sem íslenzkt
væri, gleymdist þeim hér. Hann beindi
■ þeirri spurningu að mönnum, hvað unn-
ið væri við það að gleyma hér íslenzku?
Vér lærðum hér ensk i, hvort sem vér
kynnum eða kynnum ekki íslenzku. Með
því að gleyma íslenzkunni, værum vér
sviftir þekkingunni á bókmentum, sem
segði frá menningu einnar merkilegustu
þjóðar heimsins að fornu, norrænu þjóð-
inni. Ef um það væri að ræða, að öðl-
ast eitthvað í staðinn fyrir þetta, væri
eitthvert viðlit að mæla því bót að grafa
hér íslenzkuna. En svo væri ekki. í stað
hennar kæmi ekkert. Við stæðum aðeins
uppi fáfróðari eftir en áður!
Annað þingkvöldið hélt séra Guðm.
Árnason ræðu þá, sem birt er í þessu
blaði um, þörfina á málhreinsun, og meiri
vandvirkni í frágangi á því, er birt er hér
vestra bæði í bundnu og óbundnu máli..
Er það nin þarfasta hugvekja, því engum
getur það orðið til meins, að reyna að
vanda verk sitt, hvort sem það lýtur að
því að rita greinar, yrkja vísu eða kvæði
eða eitthvað annað. Auðvitað er því ekki
að leyna, að kröfurnar eru æði harðar
í ýmsum efnum, þegar litið er á ástæður
allar, og þar á meðal þær, að margir, er
hér rita, hafa numið það án nokkurrar
tilsagnar. Ennfremur er til nokkuð mik-
ils mælst, að ætlast til að vikublöð, sem
aðeins eru einu sinni lesin og kanske ekki
það, séu að efni og frágangi ekki lakari
en tímarit, sem vegna þess hve sjaldan
þau koma út, hafa betri ástæður til að
draga efnið saman, og sem sérfróðir
menn að einhverju leyti, skrifa oft sína
ögnina hver um. En alt að því svona
langt virðast oss kröfur höfundarins
ganga Með þeim mikla kostnaði, sem
útgáfu íslenzku blaðanna er samfara.
vegna þess hve oft þau koma út, eða eru
stór, þó verð þeirra sé allra bóka eða tíma
rita lægst, getur varla til þess komið, að
þau bindi sér þann kostnað á herðar, sem
samfara er því að vanda til þeirra sem
tímaríta.Vikublöð eru aðeins dægurflugur
og eru í eðli sínu fremur spegill af líf-
inu en kennarar. Á þeim grundvelli virð-
ist oss þau eiga að dæmast. En hvað rit-
stjórum þeirra viðkemur. ætlum vér að
sá, er að Heimskringlu hefir starfað síð-
....
astliðin sex ár, hafi nokkurn veginn hólm-
göngufær mátt heita á ritvellinum. Eig-
um vér þar við Sigfús Halldórs frá Höfn-
um. En að frádregnum örfáum öfgakend-
um atriðum þessu lík, var ræðan ágæt,
og hefir höf. hennar unnið þarft verk
með að flytja hana og leyfa góðfúslega
að birta hana, sem Heimskringla, eigi
síður en þeir, sem á hána hlýddu, er hon
um þakklát fyrir.
Þriðja og síðasta kvöldið flutti Jón J.
Bíldfell ræðu um ísland í sambandi við
heimförina, og sýndi myndir af íslandi.
Var að því hin bezta skemtun. Myndirn-
ar voru talsvert víða af landinu, svo að
Borgfirðingurinn og Eyfirðingurinn hafa
hlotið heim að fara jafn ánægðir það
kvöld, sem sjaldan kom fyrir hér á fyrri
árum.
Hagsskýrslur félagsins sýna, að fjár-
hagurinn stendur ágætlega, þrátt fyrir
það að félagagjald er ekkert nema þessi
eini dalur, sem greiddur er fyrir Tíma-
ritið. Á gjaldkerinn Árni Eggertsson
því drýgsta þáttinn í þeirri velgengni fé-
lagsins. Fjárhagsskýrsla Heimfarar-
nefndarinnar, er dr. Rögnv. Pétursson,
féhirðir hennar, lagði fram, sýndi og
nokkurn tekjuafgang, eftir að allur kostn
aður var greiddur, sem ráðstafað hefir
verið sem gjöf til Háskóla íslands, til
rannsóknar áhrifum íslenzkra fornbók-
menta á stefnur og strauma í nútíðarlífi
Evrópuþjóðanna.
Er víst um það, að nefnd þeirri hefir
farist starf sitt stór sómasamlega úr
hendi gagnvart íslandi, sem á allan ann-
an hátt.
í stjórnarnefnd Þjóðræknisfélagsins
voru þessir kosnir fyrir komandi ár:
Jón J. Bíldfell, forseti; séra Ragnar E.
Kvaran varaforseti; dr. Rögnv. Pétursson
ritari; Páll S. Pálsson vara-ritari; Árni
Eggertsson, gjaldkeri; W. J. Jóhannsson
varagjaldkeri; ólafur S. Thorgeirsson,
fjármálaritari; B. Dalmann, varafjármála-
ritari; Guðjón . Friðriksson skjalavörður.
Yfirskoðunarmaður reikninga var kos-
inn Carl Thorláksson. En hinn yfirskoð-
unarmaðurinn er B. Finnsson, er í fyrra
var kosinn til tveggja ára.
VESTUR-ÍSLENZKUR SKÁLDSKAPUR
OG FLEIRA.
Erindi flutt á Frónsmóti 26. febr. 1931
af Guðm. Árnasyni.
Herra forseti,
og háttvirtu áheyrendur!
Með ykkar leyfi ætla eg í kvöld að fylgja
dæmi prests nokkurs, sem sagt var um að færi
um alt, þegar hann væri að prédika fagnaðar-
erindið. Þessi orð lutu ekki að þvi, að prest-
urinn ferðaðist víða, heldur hinu, að hann héldi
sér aldrei við neitt ákveðið efni í ræðum sín-
um. Eg segi ykkur það fyrirfram, að ef þið
getið fundið nokkurt samhengi í þessu erindi,
þegar því er lokið, þá er það af eintómri til-
viljun en ekki nokkru yfirlögðu ráði mínu.
Það verður naumast sagt að það eigi illa
við á samkomu eins og þessari, að minnast of-
urlítið á skáldskap. Ekki svo að skilja, að eg
ætli að gera skáldskap að umræðuefni. Mig
langar aðeins til að minnast svolitið á vestur-
íslenzkan skáldskap Það er oft sagt að við is-
lendingar séum Ijóðelsk þjóð. Það er varla of
mikið sagt að annan hvern islending langi ti!
að yrkja. Og þó að það sé ekki alveg annar
hver maður, sem fæst við það, mest líklega
vegna tímaleysis frá öðrum nauðsynlegri störf-
um, þá samt er miklu meira ort af islending-
um í hlutfalli við fólksfjölda en af nokkurri
annari þjóð.
En manni getur stundum legið við að halda,
að þessi Ijóðelska þirtist mikið fremur í löngun
til að yrkja Ijóð en að lesa þau. Eg held að
Ijóðalestur sé ekki neitt tiltakanlega almenn-
ur meðal okkar. Menn grípa eflaust við og við
ofan í kvæði, sem birtast í blöðunum, og flest-
ir munu hafa lesið eitthvað meira eða minna
eftir stórskáldin; en að menn lesi Ijóð til þess
að hafa verulega ánægju af þeim, a?f menn
lesi aftur og aftur kvæði, sem ort hafa verið
af mikilli snild, til þess að kynnast þeim og
njóta þeirra til fulls, held eg sé næsta fágætt.
Eg veit til þess t. d., að það eru til íslenzk
lestrarfélög, sem kaupa mjög fáar eða jafn-
vel engar ljóðabækur. Það liggur við, að sum
þeirra hafi komið á hjá sér einskonar inn-
flutningsbanni á öllu, sem er i bundnu máli.
Ástæðan til þess er auðvitað sú, að ljóðin eru
ekki lesin, þar sem aftur á móti sögur, af
hvaða tæi sem þær eru, ganga mjög vel út.
Líka hefi eg heyrt menn kvarta um það, að
of mikið af kvæðum sé prentað i blöðunum.
Samt er til ein tegund af Ijóðum, sem margir
lesa, og það er fyndnar gaman- og háðvísur.
Þegar visur birtast á prenti eftir Kristján
Káinn eða Lúðvik Kristjánsson, lesa menn
þær o glæra. Eg þori að segja, að af öllum
V'estur-Islendingum, sem fást við að yrkja, séu
þeir langmest lesnir.
Þetta stafar, að eg held; fyrst og
fremst af þvi, að það er erfiðara að
lesa ljóð heldur en óbundið mál.
Það þarf meiri mentun og næmari
smekk á fegurð máls til þess að hafa
ánægju af lestri ljóða, heldur en
t. d. sögulestri. Tökum til dæmis
eitthvert af lengri kvæðum Ste-
phans G. Stephanssonar eða Einars
Benediktssonar, og berum það saman
við stutta skáldsögu. Ljóðið verður
erfiðara viðfangs en sagan. Sá sem
les sér til skemtunar eingöngu, kýs
heldur söguna, nema hann sé orðinn
vanur ljóðalestri og kunni vel að
sjá og meta listina í vel ortu
kvæði, þá vitanlega verður honum
ekkert óbundið mál, hversu fagurt
eða kjarnmikið sem það er, jafngildi
ljóðsins.
I öðru lagi er mjög mikið af ljóð-
rænum skáldskap altof efnis- og
innihaldslaust til Þess, að það veki
nokkra forvitni hjá lesandanum.
Það má segja að slikt sé lélegur
skáldskapur, en það getur verið hár-
rétt rímað og þarf ekki að vera
laust við skáldskaparlegt gildi fyrir
því. En það hrífur ekki. Lesandinn
leggur það frá sér geyspandi og seg
ir: Hvað varðar mig um þetta?
Sagan aftur á móti, og það þótt
hún sé langt frá því að vera nokk-
urt snildarverk, hefir efni. Einhver
persónan, sem hún segir frá, vekur
andúð eða samúð og hún vekur for-
vitni að sjá, hvernig ráðist fram úr
einhverjum atburðum, sem hún seg-
ir frá.
Væri öllu því, er birtist á íslenzku
blöðunum á hverju ári í bundnu máli
haldið saman, þá væri það alsltór
syrpa. En hvern mundi langa til
að lesa það ? Mikið af því er eins
og það væri ort af tólf eða fjórtán
ára gömlum börnum. Það er engin
frumleg hugsun til í þvi, ekkert efni,
sem nokkrum manni finst sig nokk-
uru varða, er tekið er til meðferðar.
Og þótt það eigi að heita skamm-
laust rimað, er það svo laust við
alla snild í máli, að engum dettur
í hug að líta yfir það nema einu
sinni, og gott ef nokkur endist til
að lesa nema rétt byrjunina.
Flestöll tækifæriskvæði, sem hér
eru ort, eru afarléleg. Brúðkaups-
kvæði, eftirmæli og fleira þess kon-
ar, er alt fult af hversdagslegustu
margþvældum hugleiðingum. Þetta
ér sett saman af vana, eða af þvi að
það er haldið, að hlutaðeigendum
þyki vænt um það. Alt, sem farið er
með í einhverju samkvæmi, er sjálf-
sagt að prenta, þótt engan varði
neitt um það nema fáeinar mann-
eskjur, sem hafa verið þar við-
staddar.
Ennþá verra en þetta er þó sá
samsetningur, sem á að hafa ein-
hverja mikla speki að geyma. Hann
er venjulegast svo að enginn mað-
ur skilur hann. Að lesa hann, er
rétt eins og að ferðast í bíl eftir
mjög vondum vegi. Maður kemst
ek^ert áfram, alstaðar eru hnúskar
og gjótur, og loksins situr alt fast,
svo að maður gefst upp og skilur
alt eftir.
Að vísu má dást að þeirri elju,
sem hlýtur að þurfa til þess að
setja saman tveggja eða þriggja
dálka langt kæði, sem enginn skil-
ur. En maður getur ekki annað
en óskað þess, að höfundarnir vildu
minnast orða postulans, þar sem
hann segir: "eg vil heldur tala fimm
orð með skilningi mínum ........ en
tíu þúsund orð með tungu —”
Náttúrlega eru til undantekning-
ar frá þessu. En meiri hlutinn af þvi
sem ort er, er samt innihaldslaust
bull eða orðaþvarg, sem enginn
reynir að lesa.
Nokkrir Vestur-Islendingar hafa
þýtt dálítið af íslenzkum ljóðum á
ensku. Sumar þýðingarnar eru dá-
góðar, einstaka jafnvel ágæt, en
margar eru mjög mishepnaðar. En
öllu er þessu hælt. Það er rétt eins
og þeir, sem um það skrifa, haldi að
enskt fólk taki þessu fegins hendi,
en náttúrlega lesa sárfáir það. *-—
Samt væru slíkar þýðingar góðra
gjalda verðar, ef þær væru vel gerð-
ar og enginn legði hönd að þeim
nema þeir, sem eru sjálfir skáld.
Það er ekki nóg að vera vel fær i
ensku á íslenzku, miklu minna en
á nokkurt mál nema hann sé skáld.
Aftur er furðu lítið þýtt hér úr
í fullan aldarfjórðung hafa
Dodds ^iýrna pillur verið hio
viðurkenndu meðul við bak-
verk, gigt og blöðru sjúkdóm-
um, og hinna mörgu kvilla, er
stafa frá veikluðum nýrum. —
Þær eru til sölu í öllum lyfja-
búðum á 50c askjan e,a 6 öskjur
fyrir $2.50. Panta má þær beint
frá Dodds Medicine Company,
Ltd., Toronto, Ont., og senda
andvirðið þangað.
ensku á íslenzfcu, miklu minna én
við mætti búast. Mörg íslenzk góð-
skáld hafa þýtt mikið af ljóðum
eftir stórskáld annara þjóða, sem
hefir verið mikill gróði fyrir islenzk-
ar bókmentir. Ef íslenzk skáld og
hagyrðingar hér vildu þýða dálítið
meira eftir ensk og amerisk og enda
canadisk nútímaskáld, þá ynnu þau
þarft verk og væri ólikt meiri feng
ur í slíkum þýðingum heldur en
mörgum frumsömdu kvæðunum, er
blöðin flytja eða koma út í ljóða-
bókum.
Heima á Islandi í sumar heyrði eg
fólk þráfaldlega undrast yfir þvf,
hversu góða islenzku margir Vest-
ur-Islendingar töluðu. Þetta var ekki
eintómur gullhamrasláttur. Sann-
leikurinn er sá, að við töluðum ís-
lenzkuna betur heima en við gerum
daglega hér. Það sem við gátum gert
þar, getum við líka gert hér, ef við
vildum. Við gætum útrýmt lang-
mestum hlutanum af ensku orðun-
um, sem við notum venjulega. Þessí
orð eru ekki nema nokkrir tugir,
en það er komið svo upp í vana
fyrir flestum að nota þau, að menn
gera það alveg ósjálfrátt og án þesa
að hugsa nokkuð um það. Tökum
til dæmis orð eins og Coat-ið, Car-
ið, rubb-urnar, stamp-urinn o. s. frv.
Þessi orð eru ekkert þægilegri en
íslenzku orðin, sem þýða sama. Það
er aðeins af því að við höfum van-
ist á að nota þau, að við bregðum
þeim stöðugt fýrir okkur. óislenzku-
leg orðaskipun og rangar beyging-
ar eru náttúrlega algengar hjá þeim
sem ekfci kunna málið vel, en hjá
allflestum eru þó þessi ensku orð,
sem stöðugt eru notuð, aðal lýtin á
málinu. Fleiri en eg hafa eflaust
tekið eftir þvi, að heima á Islandi
er nú talað hreinna mál, heldur en
var fyrir þrjátiu árum. Dönsku-
slettur, sem áður voru tíðar, eru
mjög sjaldan heyrðar nú. Eg geri
ráð fyrir, að þessi málhreinsun þar
stafi að einhverju leyti af vaxandi
sjálfstæðismeðvitund þjóðarinnar. —
Menning fólks og sjálfstæðismeðvit-
und endurspeglast í málinu. Hverri
mengaðast. Jafnvel enskan, sem er
mál hennar sé sem hreinast og ó-
mengaðast. Jafnvel enskan, sem er
þó þannig, að hún tekur við orðum
úr öðrum málum og samlagar þau
sér og lánar orð úr fdmmálunum
latínu og grisku, í stað þess að
mynda nýyrði, er hreint mál í munni
þeirra, sem tala hana vel, hún er
ekki málblendingur á sama hátt og
mállýzkur, sem hafa orðið til vegna
samsteypu tveggja eða fleiri mála,.
eins og t.d. Pennsylvaníu-þýzkan,
sem er töluð af afkomendum þýz^ra
landnámsmanna í Pennsylvaníu, eða
farmanna mállýzkur, sem myndast
í hafnarborgunum. Vaxandi þjóð-
rækni hér meðal okkar Vestur-Is-
lendinga, ætti að hafa i för með
sér málhreinsun. Það væri ekki úr
vegi fyrir Þjóðræknisfélagið að gera
eitthvað i þá átt. Eg veit, að ein-
hverjir muni segja að slíkt sé ekki
til neins, við ráðum ekkert við
þetta. En nú má þó öllum vera það
ljóst, að skoðunum manna af öllu
tagi má breyta og er stöðugt breytt
með áhrifum fárra manna bæði I
ræðu og riti. Og hér er einu sinnr