Heimskringla - 04.03.1931, Blaðsíða 6

« BLAÐSÍÖA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 4. MAHZ 1931.
iisoosocosQOSOQCðoooseðoooosoosoðsoðeeosooseeooooeðoeee
RobinlHood
Rdpití Odts
Betra því það er
“PÖNNU ÞURKAД
iroeeeeoeoeeoceooeesosooooocoecoooeeeeeeeeocoseoeeeeos
JAPONETTA
eftir |
ROBERT W. CHAMBERS. !
Snúið hefir á íslenzku Davíð Björnsson |
t austur enda hússins stóð Silvíetta við
gluggann í herbergi sínu, nieðan þjónustu-
tnærin, sem þeim var fengin, hjálpaði henni tli
að hafa fata skifti. Diana var búin að klæða
sig úr og hafði sveypað yfir sig náttklæðum og
sett á sig morgun skó. Þannig á sig komin
lá hún á bakinu uppi í rúminu og horfði út
um gluggan á regnið sem skall á rúðunum
Út um gluggan mátti einnig sjá hið viðfeðma
velræktaða og fagur græna engi og út frá því
láu smágríttar skógi klæddar hæðir hér og
þar, og bak við þær var nú sólin nýlega sest.
Fyrir handan þessar hæðir sást Deerfield,
fljótið bruna fram straum hart, vassmikið og
frey.andi, með klappir öðrumegin en grösugt
engi hinsvegar, skrýtt fögrum jurtum og
Pílviðar-trjám. Þó dymt væri og drungalegt
út að líta í því veðri sem geysti yfir þennan
dag, þá hlaut að vera yndislega fagurt á þess-
um stöðvum þegar heiður var himinn og sólin
laugaði alt með geislum sínum.
Silvíetta var rétt komin í silki borgunkjól-
inn sinn og sest á rúmstokkinn hjá systir sinni,
þegar stúlka kom inn til þeirra með te Hún
lagði bakkann á borðið og gekk svo óðara út
aftur.
“Nú, Diana systir, þá erum við nú komnar
hingað.” sagði Silvíetta um leið og hún helti
tei í bollana. “Hvernig líður þér?’’
“Ekki vel’’ sagði Diana stuttlega.
“Eg veit ekki hvernig stendur á því, en
xnér líður ekkert sérlega vel heldur------.
Eg vildi óska að við værum aftur komnar til
New York og hefðum nægilega peninga til
þess að láta okkur líða sæmilega’’ sagði Sil-
víetta.
Diana lá kyr og sagði ekki orð, en annar
fóturinn hennar lá fram af rúmstokknum og
hann gekk stöðugt til og frá eins og klukku-
strengur. Svo alt í einu sparkaði. hún, sem
i bræði af sér öðrum skónum svo hann kast-
aðist langt fram á gólf. Hún reis upp í rúm-
inu og tók á móti bollanum, sem systir hennar
rétti henni. Svo drukku þær teið og nörtuðu
í brauðið með, þegjandi og þungt hugsandi.
“Þegar alt kemur til alls, þá ættum við
ekki að láta okkur líða illa yfir þessum um-
skiftum, því við höfum sjálfar valið okkur
þetta hlutskifti,” sagði Silvíetta.
“Við hefðum átt að segja honum alt eins
ög var um okkur sjálfar. Það eina sem kvelur
mig mest núna er að við gerðum það ekki.
Þó að eg viti og viðureknni með sjálfri mér
að honum kemur það ekkert við á hvern hátt
við öflum okkur peninga,” sagði Diana.
“Og hvað er það þá eiginlega sem við
hefðum átt að segja honum?" sagði Silvíeta.
“Keno, lærir ekki neina léttúð eða kviklyndi
af New York. Það er talsverður hópur af
fallegum stúlkum meðal allra stétta sem
mundu svelta í hel ef þær ekki spiluðu betur
en alment gerist.”
“Eg vildi óska að við hefðum sagt Jim
frá þessu ári okkar í Kína. En til hvers er
það annars? Sennilega er hann með sama
markinu brendur og við og hefir efalaust verið
mrg ár í samkonar félagsskapi,” sagði Dianha.
“Erum við á nokkurn hátt skildugar að
standa Jim Edgerton reikningsskap á öllum
gerðum okkar?" spurði Silvíetta óþolinmóð.
“Hann óskaði eftir að vera með okkur,”
sagði Diana. “Það angrar mig ekki svo mikið
þó að hann sé eitthvað óánægður með sjálf-
um sér. Heldur það, að hann átti að fá að
vita meira um okkur strax-------En hvernig
áttum við að geta sagt honum frá því öllu rétt
og satt?’’
“Hann spurði einskis”, sagði Silvíetta.
“Nei, en á einn eða annan veð hefðum
við átt að tala hreint út um það við hann,
því ef til vill hefði hann þá ekki viðurkent
okkur í ætt við sig. Það er þetta sem kvelur
mig,” sagði Diana.
“En hvernig áttum við að geta sagt hon-
um alt um okkar fyrra líf fyrsta daginn, sem
við litum hann?’’
“Það voru tveir dagar aðrir og er annar
þeirra nú bráðum á enda. Eg veit ekki vel:
Eg hefði ef til vill getað sagt sem svo, að það
hefði verið æskilegt að hann vissi hvað væri
á dagskrá okkar.”
“En hversvegna gerðir þú það þá ekki?”
“Af ragmensku,” sagði Diana ráðvendn-
islega um leið og hún kastaði sér aftur upp
i rúmið.
“Lætur þú þér svo ant um álit Jim Ed-
gerton?” spurði Silvíetta.
“Það lítur helst út fyrir þáð. --- Eg
hafði einhvernveginn ekki kjark í mér til að
segja honum það, vegna þess að eg var hrædd
um að honum mislíkaði það. Eg finn
það fyrst núna að við höfum verið óheiðar-
legar gagnvart honum.”
“Þetta er hart orð kæra systir,” sagði
Silvíetta.
“Eg veit ekki hvaða orð væri heppilegra.
Ung stúlka er annaðhvort heiðarleg, eða þá
alveg það gagnstæða. Og það var langt frá
því að eg væri einlæg og heiðarleg gagnvart
Jim Edgerton.”
“Það mundi ef til vill alls ekki hafa
angrað hann, því hann er borgarbúi, og ekki
bóndason.”
“Það eru meiri líkur til þess að það
hefði angrað hann, því menn eins og hann,
sem víða koma við meðal ókunnugra, eru
mjög næmir fyrir öllu þvi sem varðar þeirra
ætt og skildmenni. Þeim e^ alveg sama um
hversu léttuðgir og fljúandi aðrir eru, og þeir
eru það jafnvel oft sjálfir, en það horfir
öðruvísi við þeim ef það á einhvern hátt snert-
ir ættingja þeirra. Og eg er hrædd um að
hann tilhyri þeim flokki manna.’’
“Er það ekki að þenja ættartengslin of
mikið út, að tala um Jim Edgerton þannig
lagað. Heldur þú ekki að við séum að fara
illa með það orð, Diana?”
“Han talaði það fyrst,” sagði Diana við-
kvæm. Það eru hans eigin mistök. En hann
er mjög góður drengur, það er eg viss um.
Heldúr þú það ekki líka?’’
|
“Jú, það geri eg — — Var það ekki
skammarlegt?”
“Hvað þá?”
“Að hann skildi þannig missa alla sína
peninga ------Að hann skuli vera fátækur—
og að við skulum líka Vera fátækar.’’
....“Jú,” svaraði Diana dapurlega.
“Og eg er sannfærð um að hann getur
aldrei haft sig upp aftur. Hann á skáld og
listgáfu í ríkum mæli og ekkert annað. Víst
er það synd! Hann er ekki þeirrar tegundar
að það geti orðið nokkuð úr honum. Og er það
ekki skömm?”
“Jú.”
“Vegna þess að hann er orðin bráðskot-
inn í þér, Diana. Hann er eins og stór dreng-
ur. — Hvað gera menn á hans aldri, til þess
að vernda heilsu sína og fegurð eftir margs-
konar óreglu og nautnir, sem þeir hafa áður
lifað í? Eftir öllu útliti hans að dæma, frjálsu
óþvinguðu og hreinu framkomu, þá er hann
að mínu áliti hreinn og saklaus drengur.”
Diana reis snögglega upp í rúminu, kross-
lagði fæturnar og greip höndum sínum um
ökla sér.
“Eg hefði gaman af að vita hvort nokkur
gæti kallað okkur saklausar, eftir alt það,
sem við höfum séð og lært. Og eftir okkar
síðasta ár í Kína. Þar lærðum við æði margt.
Ert þú svo sannfærð um framför okkar á hinu
betra sviði? Hvernig höfum við starfað, lifað
og þroskast síðan í byrjun hins síðastliðna
árs? Við höfum að vísu lært að þekkja ýmsar
hliðar á lífinu. En hefir það gert okkur gott?
Við höfum verið kaldar og kærulausar heims-
manneskjur. Samúð, kærleik og góðvild, höf-
um við alveg lagt til síðu, sem þó var fjærri
okkar rétta eðli. Nei, við höfum áreiðanlega
ekki ávalt gert rétt, eða farið rétt að, hvorkl
gagnvart öðrum né sjálfum okkur.”
“Hefir þú virkilega samvizku-bit, Diana?”
spurði Silvíetta stúrin.
“Nei, jú, — aðeins með tilliti til Jim Ed-
gertons. Eg vildi að hann hefði kynst lífs-
skoðun okkar og hefði þekkt okkur rétt áður
en hann viðurkendi okkur, sem ættingja sína.
Við höfum breitt rangt gagnvart honum og
það er sem angrar mig,” sagði Diana.
“O, við erum aðeins dálítið hyggnari og
kænni en Edgerton, þekkingarbetri, skírlífari
og umburðarlyndari gagnvart heiminum, sem
ekki bindur sig sérlega fast við almennar
siðfræðiskenningar. Við höfum lært að gera
greinarmun á hræsni og falskri siðprýði og
ærlegs sannfæring og fullvissu. Hugsaðu þér
til dæmis í Kína. Áður en við fórum þangað,
vorum við beygðar og gramar yfir því hvað
fólki gat umborið þar. Að sjá þar bæði konur
og menn af ýmsum stéttum, samankomið á
einn stað til að skemta sér, þar sem enginn
gat eða vildi spila öðruvísi en upp á peninga.
Okkur blöskraði það þá og fanst það voðaleg
synd. En þegar alt kemur til alls, þá er Kína
aðeins lítil hluti af New York, sem iðkar alt
þetta og fleira í mikið stærri stíl. Eg er nærri
því viss um að Edgerton mundi kunna vel við
sig í Keno.”
“Nú, jæja, mér er sama,” sagði Diana
“Einn eða annar mun einhverntíma verða til
þess að segja Edgerton að frænkur hans
stígi fram yfir lfnuna,” sagði Diana um leið
og hún velti sér til í rúminu og reis upp. “Við
erum líka ekki alveg lausar við það, sem
mönnum geðjast að og þeir kalla fallegt, þess-
vegna ættum við að fara varlega Silvíetta.
Það er einn óvinur, sem við gleymum oft og
tökum ekki með í reiknipginn — okkar eigin
fegurö!”
Hún gekk út að glugganum og horfði
út á regnið, og um varir hennar og andlit lék
dálítil rauna bylgja. Eftir litla stund tók hún
svo aftur til máls án þess að
snúa sér frá glugganum.
“Það h'tur helst út fyrir
að okkur ætli að lukkast að
halda vel dagskrá okkar, því,
* að taka þátt í öllu, sem lífið
hefir að bjóða.”
“Að undanskildri ást.”
“Já, að henni — undan-
skildri.”
“Ástinni megum við ekki
leifa inngöngu í hjarta okk-
ar,” sagði Silvíetta fjörlega.
“En það er þá ekki alveg ó-
mögulegt að einhver ástar til-
hneiging grípi okkur. Hver
veit? Við eigum ef til vill
eftir að vera i svo yndislegum félagsskap þa^
sem sú unáðslega tilfinning getur gripið okk-
ur, því mörg heiðarleg hjörtu slá undir ríkra
manna vestum.”
“Eg er hrædd um að hjartað mitt, hallist
aldrei að ríkra manna barmi,” sagði Silvíetta.
“Þú ert þá víst ekki að hugsa um Jim
Edgerton, Diana?”
Diana stóð enn við gluggan með hend-
urnar fyrir aftan bakið, og horfði út á regnið.
Skyndilega snéri hún sér við og leit niður á
fætur sér.
“Jú, eg hugsa um hann. Eg hugsa altaf
um hann.”
“Það er ekki rétt af þér,” sagði Silvíetta
blíðlega.
“Eg hugsa ávalt um hann — mér fellur
hann svo vel í geð. Mér hefir aldrei geðjast eins
vel að nokkrum manni fyr — og þó hefi eg
aðeins þekkt hann í þrjá daga. — O, systir!
láttu mig eina um þetta í nokkra daga, svo
skal eg reyna til að hrinda honum úr þanka
músum.”
“Þú varst nú líka einu sinni mjög hrifin
af hinum unga Inwood í Keno,” sagði Silví-
etta.
“Já, eg veit að eg get vel liðið suma menn.
Þeir skemta mér og þ'eir verða hrifnir af mér
og eg verð auðvitað hrifin af þeim — í bili,
og eg daðra við þá, eins og fólk segir — og
gleð mig með þeim. Þannig hefir það gengið
til og mun ganga til, þar til eg hefi tekið ein-
hverja fasta ákvörðun, — ef til vill þá ákvörð-
un, sem eiðileggur alt mitt líf.” •
“Þú daðrar dável ennþá, stundum,” sagði
Silvíetta hlæjandi.
“Ekki nærri nóg,” sagði Diana uppstökk.
“Hvað er það, sem eg má sjá fram á, má eg
spyrja? Flakkandi líf, sem skemtilagsmær og
líf fult af slaðri og spilafýsn! — Eða ef eg næ
takmarkr mínu. Líf án ástar, berandi ríkis-
manns nafn, perlur og aðra fánýta skraut
muni á meöanalt annað er sleigið til jarðar,—
öll gleði, æskan, þrá hjarta míns, börn------”
“Það er þá víst ekki meining þín að þú
þráir að eignast börn?” hrópaði Silvíetta
skelfd. “Þessar litlu skörnugu skepnur! Eg
hélt að þú hataðir þau!”
“Það geri eg líka í orði kveðnu,” sagði
hin unga stúlka seinlega.
“Þú þekkir ekkert til þeirra.”
“Ó, Silvíetta, þetta er svo óttalegt •—
það er svo hræðilega óréttlátt! — Ungar
stúlkur á sínu blómstrandi lífs-skeiði, eru
fluttar inn í hið hræðilega fæðingar hús, fölar
og bleikar, sem fallið strá, með myrta sál sína.
Ef tilfinning þeirra er ekki drepin sjálf þá
er þó gert út af við margt hið besta í þeim.
Lff þeirra er búið að vera — æska þeirra, þrá
| þeirra og frelsi þeirra, af fanti þeim, sem
svíkur og táldregur — já, eg hata börn!”
Diana stansaði augnablik með höndurnar nið-
ur með síðunum og höfuð sitt niður á bri igu
og hinir brúnu, fpgru hárlokkar hennar frllu
niur með kinnunum. Svo leit hún upp: “En
eg vil þrátt fyrir alt, samt eignast eitt ein-
hverntíma. Eg vil hafa hvern dropa út úr
lífinu, dreggjarnar og — alt, áður e'n eg dey.
Það er mín stefnuskrá.”
“Þetta er ný skýring, er það ekki?" sagði
Silvíetta og hló.
“Mínar ákvarðanir koma eins og elding.”
“En svona löguð ákvörðun er ekki lang-
vinn.”
Diana, sem aftur var sokkin niður í hugs-
anir sínar, brosti blítt. Svo leit hún aftur
upp sínum fögru bláu augum ,og sagði:
“Hefir þú nokkurntíma veitt því athygli,
hvernig Máriatla fóðrar unga sína? Það voru
hjón, sem byggðu sér hreiður hér uppi á þak-
inu. Mér fanst það mjög skemtilegt að veita
því'athygli hve ánægjuleg þau voru og sam-
hent að sjá fyrir ungum sínum.”
“Það efa eg ekki" sagði Silvíetta. “Er
það ástæðan, til þess að móður hvöt þín hefir
vaknað til lífsins? Nú, en sleþpum þessu.
Hvor okkar á að baða sig fyrst? Dragðu
glugga blæjurnar niður og kveiktu ljósið og
. vertu svo væn, að hringja á stúlkuna, því við
þurfum að biðja hana um að koma með kjól-
ana okkar.”
Diana gerði eins og systir hennar bað5
svo settist hún hvatlega við skrifborðið til þess
að skrifa bréf.
“Færið Mr. Edgerton þetta bréf,” sagði
hún við stúlkuna, sem kom með kjóla þeirra.
Edgerton, sem var að klæða sig í hinni
mestu ró og næði, tók við bréfinu og las það
þar sem han nstóð, undir rafmagns ljóskrón-
unni.
Kæri Jim!
Regnið og kringumstæðurnar gera mér
þungt í skapi. það gerir þú einnig stundum.
Framtíðinn kemur mér eitthvað svo undarlega
fyrir hugskotssjónir. Eg er hrædd við hana—
eg, sem var fyrir fáum dögum síðan svo frjáls
og ókviðinn fyrir henni. Mér finst eg standa
á þröskuldi alra mögulegra athafna og bíði
aðeins eftir að kallað sé á mið, en hefi þó
enga löngun til leikja. Er þegar orðin þreytt
á þeim, áður en inngangs lagið byrjar.
Ef .það skyldi verða dansað í kvöld, þá
dansaðu við mig. Eg er hvort sem er líklega sú
eina stúlka í öllu húsinu, sem get haldið út
að dansa við þig . . . En ef við skildum spila
Bridge, þá skalt þú ekki sitja vjð sama
borð og við. Eg hefi mínar ástæður fyrir
því, sem koma mér einni við. Taktu tillit
til dutlunga minna.
Japonetta.
Eftir að hafa lesið bréfið, lauk hann við
að klæða sig. Svo settist hann niður og
skrifaði henni bréf, sem hann bað herbergis-
svein sinn að koma til skila.
Kæra Japonetta,
Eg er jafn ómögulegur að spila á spil,
sem að dansa. Eg skal ekki með neinnri ó-
gætni eða óþagmælsku trufla þig, ef þú spilar
Bridge. — Með því líka að í jafnstóru húsi
og þessu, eru miklar líkur til þess að spilað
verði upp á peninga — og það hátt. Eg mun
reyna að skemta mér á einhvern annan veg.
Svo ef þú hefir ekkert á móti því að spila
UPP á peninga — sem eg vitanlega býst við
að þú hefir — þá veistu það að þú ert ekki
skildug til þess. Skildur okkar hér eru ekki
í því fólgnar að tapa peningum til borðfólks
Mr. Rivetts.
Á eg að bíða og fylgjast með þér niður?
J. E.
Diana las bréfið og rétti það síðan .þegj-
andi til systur sinnar
Þarna getur þú séð að það kemur á
daginn, sem eg sagði Hann óskar eftir að
við spilum ekki upp á peninga.”
“Hann segir alls ekki neitt um hver ósk
hans er í því efni. Það væri líka blátt áfram
óforskammað af honum að reyna til að fyrir-
bjóða okkur að spila um peninga.”
Meining hans í bréfinu er nægilega skýr
þó þér finnist það vera óforskammað.”
Mér finst hann ekki segja neitt ákveðið
um það. Hann segist búast við þvf að við spil-
um ekki um peninga og segird að við þurfum
þess ekki ef við ekki viljum það. Það er alt,
sem stendur íbréfinu. Og í raun og veru hefir
það ekkert að segja, eða hvað finst þér?”
Diana hristi höfuðið og settist niður til
að skrifa Edgerton kröftugt bréf, sem hún
sendi til baka með herbergissveini hans, sem
beið. eftir svari, fyrir utan dyrnar.
Kæri Jim:
Þú skalt ekki bíða eftir okkur, við erum
ekki nærri því tilbúnar ennþá. Við erum
fullkomlega færar um að spila upp á peninga,
svo þú þarft ekkert að óttast í því efni, eða
hafa áhyggjur af okkur þess vegna. Þú slæmi
drengur. — Og gleymdu því ekki að dansa
við mig ef það skildi verða dansað í kvöld.
Japonetta.