Heimskringla - 06.05.1931, Side 6

« BtAÐSIBA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 6. ‘ MAI 1931.
I JAPONETTA
} eftir
1 ROBERT W. CHAMBERS.
* Snúið hefir á íslenzku Davíð Björnsson
“Hann er æði léttúðugur. Er hann það
•kki?"
Díana roðnaði aftur og leit til hans stór-
um augum. f
“Fellur yður ekki við hann?'’ spurði hún.
“Er hann ekki léttúðugur?’ 'spurði hann
aftur.
“Eg held að hann hafi ekki fundið sjálf-
an sig ennþá. Hann er vel viti borinn, góð-
hjartaður og göfuglyndur maður og fullkom-
lega fær um að taka að sér heiðarlegt starf
____. Og eg er sannfærð um að hann gerir
það áður en langt um líður.”
“Hann verslaði með járn. Var það ekki?
— Edgerton Tennant & Co.?"
“Já."
Mr. Rivett hugsaði sig um fáein augna-
blik.
“Eg skal nú með ánægju svara einni af
spurningum yðar, Miss Terínant,’’ sagði hann.
“Mér líkar vel við Mr. Edgerton.’’
“Þökk fyrir,” sagði Díana, án þess að
vera sér þess fyllilega meðvitandi hvað hún
sagði.
Mr. Rivett sat hljóður og þungt hugsandi
í einar fimm mínútur. Loks sneri hann sér
við, leit á Díönu og mælti:
“Eg hefi löngum til þess að þvaðra dá-
lítið við yður.”
Díana fór aftur að hlægja.
“Hvernig hafið þér fundið það út að eg
væri málskrafs-skjóða? I öllum bænum drag-
ið þér mig ekki á því, sem þér hafið að segja.
Eg hlakka til að mega rífa niður mína fjær-
verandi vini."
“Já — áreiðanlega, þannig að eiðileggja
orðróminn eins og þér hafið gert gagnvart
Mr. Edgerton, sem margt hefir verið skrafað
um,” sagði hann hranalega. “Nú, jæja. Við
skulum. þá undireins byrja að skrafa um
hneykslissögurnar. Hvaðan þekkið þér, Mr.
Inwood?’’
“Eg mætti honum í Kino í Nevada,”
sagði hún stillilega, um leið og hún hugsaði
um hvað næst mundi koma.
“Þektuð þér hann lengi?”
“Einn vetur.”
“í Kino?”
“Já, í Kino.”
“Lýst yður vel á hann?’’
“Já, framúrskarandi vel.”
A-ha! Svo þér hafið einnig í huga að
rifa hann niður á yðar vísu?"
“Já, nákvæmlega eins og eg gerði við
Mr. Edgerton. Þeir báðir og hvor fyrir sig,
eru þeir liðvirkustu menn sem eg hefi nokkru
sinni mætt. Það var undarlegt að eg skildi
ekki vita þa ðfyr en eg kom hingað, að
’þeir væru vinir.”
“Eru þeir það?”
“Þannig hefi eg skilið það.”
“Og þér vissuð ekkert um það?’’
'“Hvernig átti eg að vita það? Eg hefi
kynst Mr. Inwood aðeins einn vetur. Og
frænda minn þekki eg ekki heldur sérlega vel’.'
‘Hvað vel þekkið bér frænda yðar?”
Díana hugsaði sig um augnablik, svo
leit hún til Mr. Rivetts og sagði:
“Um það skuluð þér fá að dæma sjálfur,
Mr. Rivett. ” Svo greindi hún honum frá
fyrstu viðkynning sinni við Edgerton, alt til
- ‘þess þau komu til Adriutha, og á meðan hún
sagði frá, hvíldu hin hvössu augu, Mr. Rivetts 1
á Díönu án þess að í þeim sægist hinn minsti
undrunar eað efa glampi.
“Þannig er öll okkar viðkynning,” ságði
Díana og st^saði augnablik og horiði fast í
augu við Mr. Rivett. Svo hélt hún áfram mæli
sínu um leið og rauður roði litaði kinnar
hennar.
‘Eg hefi sagt yður alt þetta til þess að
réttlæta Mr. Edgerton í augum yðar, til þess
að hvorki þér, né fjölskylda yðar eða fólk það,
sem hér dvelur misskilji afstöðu Mr. Edeertons
gagnvart okkur systrum. Hann er ekki á-
byrgðarfullur fyrir okkur-------. Eg held að
hann hafi viljað fara með okkur hingað af
þeirri ástæðu einni að drenglyndi hans bauð
honum það, í von um að við hefðum meira
tækifæri til að komast áfram ef hann væri
með okkur til að vernda okkur ög leiðbeina
okkur ef þörf krefðist.”
“Það er svo,’ ’sagði Mr. Rivett huesandi.
“Mig langaði til þess að þér vissuð þetta,
o geg er gloð yfir því að eg hefi nú fengið
tækifæri til þess að láta það í Ijósi við yður,
og fullvissa yður um að Edgerton er að
engu leiti ábyrgðarfullur fyrir okkar gerðum,
og framkomu.”
“Það er enginn að klaga yfir gerðum yðar
eða athæfi,’ ’sagði Mr. Rivett.
“Ó, nú, ef til vill ekki. Þið eruð öll svo
vinsamleg og elskuleg í okkar garð. En —
við — gerum — ýmislegt, — er ungu stúlk-
urnar, sem honum eru tengdar ættarböndum
mundu víst ekki gera.”
“Að reykja?”
“Já, bæði það og drekka stundum vín,
og svo sérstaklega það að spila upp á peninga.
Eg geri ráð fyrir að við spilum stundum of
hátt.”
“Haldið þér að ættingjar han§ mundu
ekki gera það?”
“Eg veit það ekki,” sagði Díana og dæsti.
“Eg þekki ekki New York, og við höfum aldrei
heyrt eða lesið um að þesskonar félagsskap-
ur væri mjög algengur þar. En svo er heldur
ekki víst að haft væri hátt um það þó að
svo væri. En við Silvíetta erum utan af land-
inu, og sveita fólki hættir oft við að ganga
lengra en góðu hófi gegnir í sumum atriðum,
og það geri eg ráð fyrir að við systur höfum
gert, og eg vildi ekki að þér dæmduð Mr.
Edgerton eftir okkur.”
Mr. Rivett, sat um þegjandi og skrifaði í
moldina með stafnum sínum, og án þess að
svara Díönu einu orði upp á það sem hún var
að tala um, sagði hann.
“Og yður fellur Mr. In,wood einnig vel í
geð?”
“Já, ágætlega.”
“Hefir hann ekki verið riðinn við ein-
hverja óhæfu eðavhneyksli?”
“Ekki það eg veit til,” sagði Díana und-
randi.
“Ekki það. Hvað gerði hann á meðan
hann dvaldi í Kino?”
“Díana hló. “Eg hygg að hann hafi ver-
ið þar aðeins til að skemta sér, eins og við.
Eg býst við að þér vitið vel að það átti sér
enginn skilnaður stað á milli okkar."
“Það gleður mig að heyra það,” sagði
Mr. Rivett.
“Eða hélduð þér það?” spurði hún.
Það brá fyrir einkennilegum glampa í
augum hans.
“Nei,” sagði hann. “Það kom mér ekki í
hug. En maður getur ekki varpað frá sér
steinum hér í margmenninu, og verið viss um
að þeir hitti ekki einhvem óþægilega.”
“Álítið þér hjónaskilnað hneyksli?”
“Nei, ekki vitundarögn. Eg er vaxinn
upp úr því að hneykslast yfir lífi ungra kvenna
og karla. En meðal annars. Hver er Mrs..
Wemyss?”
“Hún er gestur yðar.”
“Eg spurði yður, Miss Tennant,’ ’sagði
hann þýðlega. “Við hjónin mættum henni !
síðastliðinn vetur í Plaza —. En eftir því,
sem eg hefi komist næst, mun hinn ungi In-
wood og Mrs. Wemyss hafa kynst í Kiria.”
“Ó, það er í Kina, sem eg hefi séð hana
áður,” sagði Díana. “Eg vissi það að eg
hafði séð hana einhversstaðar áður en eg ;
mætti henni hér, en mér var ekki mögulegt
að muna hvar það var —. En þá var hún
mikið holdgrennri — og mjög — mjög falleg!”
“Skilin við manninn sinn?”
“Er hún ekki ekkja?”
“Getur verið —. Mér stendur á sama.” |
Hann reis hvatlega á fætur og hún stóð upp
líka því hún vissi að umræðurnar voru á enda.
“Eg ætla að keyra út með konu minni,”
sagði Mr. Rivett. “Við höfum ánægju af því
að dvelja stundum tvö ein úti í hinni víðlendu
og fögru náttúru, fjærri hinu hversdagslega
og umfangsmikla skvaldri hins daglega lífs.”
“Og, henni til mestu undrunar tók hann
hnd hennar í báðar sínar æðaberp mögru
hendur og þrýsti henni vinsamlega.
“Þér eruð góð stúlka,” sagði hann. “Þér
og systir yðar — og Edgerton — hann er á-
gætur. Þið eruð öll sömul góð börn — og
öll af sama uppruna. Litla vina — það er svo
yndislegt'-----. Fellur yður vel við Christine
dóttur*mína?” j
“Já, mjög vel.”
“Og jack einnig?”
“Já, áreiðanlega.”
“Það er ágætt. Þeim þykir líka vænt um
yður, og eg lái þeim það ekki. Þið eruð góð
börn öllsömul. Verið þér nú sælar!”
X. Kapítuli.
Um leið og Díana hleypti hestinum sín-
um á sprett, féll hestur Ederertons og hann
kastaðist af honum út fyrir veginn. Þeir stóðu
þó báðir á fætur fljótleea, og Díana sem sá
slysið, sneri hesti sínum við og reið til Ed-
gertons, sem hélt í tauma hestsins og studdi
sig við hnakkinn.
“Gekk það vel, Jim?” spurði Díana stutt-
lega.
“Áeætleea, þakka þér fyrir.”
Útlit hans bar þó vott um. alt annað, því
hann var fölur sem nár og augun einkennilega
glampandi og fjörlaus. ,
“Þú ert dálítið fölur,” sagði hún. “Sló
hesturinn þig?”
“Ó, það er ekkert alvarlegt,’ ’sagði hann
brosandi. Viltu biðja Jack að vera með þér í
staðinn min? Eg þarf að tala dálítið við
Mr. Rivett.”
“Er það nú satt, að þú hafir ekki meitt
ioeðeeoðoeoeðosðeeecoðosoesoscooeoðoeoeoscoocasocooeoc
KobinlfHood
Rdpia Oats
Canadiskur morgunmatur
þig?" spurði hún aftur blíð-
lega.
“Eg var búinn að svara
þessari spurningu þinni,”
sagði Eílgerton og gekk af
stað við hlið hests síns.
“Díana horfði þegjandi á
eftir honum, hún sá hesta-
sveinin varpa yfirhöfn yfir
herðar Edgertons og sá hann
taka hestinn og leiða hann
til húss. Og hún sá Edgerton
stinga höndunum í vasana og
ganga upp til herbergja Mr.
Rivett. Með hárri og hvellri
rödd, kallaði hún svo til Jack
Rivetts, sem kom fljótlega
hlaupandi til hennar. Og eftir
litla stund voru þau riðin af stað.
Mr. Rivett, stóð og beið eftir konu sinni
tilbúinn að fara út með henni, í því að Ed-
gerton gekk til hans hvatlega, karlmannlegur
og kurteis, sem hans var venja.
“Góðan daginn!” sagði hann í því hann
nam staðar fyrir framan Mr. Rivett.
“Góðan daginn, Mr. Edgerton! Skemtir
unga fólkið sér vel?”
“Já, ágætlega vona eg.”
“Skemtið þér yður vel?”
“Já, það geri eg ávalt.”
“Það geri eg einnig,” sagði Mr. Rivett og
nikkaði höfðinu um leið og hann setti upp
fingravetlingana. “Eg hefi alla mína daga
verið ánægður. Það er slæmt fyrir mann
sjálfan ef manni Qnst flest leiðinlegt í kring-,
um sig og öðruvísi en það ætti að v<fra.”
“Edgerton brosti og hafði vinstri hönd-
ina í frakka vasanum á meðan hann horfði
dimmbláum dreymandi augum út í fjarskann.
Hann sá unga fólkið þeytast á gæðingunum
eftir veginum fram með fljótinu, og sá í hug-
anum glaðværðina og fjörið, sem ríkti á meðal
þess.
“Frænkur yðar halda vel veginum,” sagði
Mr. Rivett.
“Það vona eg að þær geri líka ávalt,”
sagði Mr. Edgerton.
‘Þér eruð eitthvað annarlegur í dag, Mr.
Edgerton,” sagði Mr. Rivett.
‘Viljið þér fara að kappræða um þau
málefni núna, Mr. Rivett?” spurði Edgerton
brosandi.
“Nei, nei. Það vil eg í öllum bænum
ekki, því konan mín kemur þá og þegar. —
En þér eruð miög fölur Mr. Edgerton,” sagði
Mr. Rivett skyndilega. “Sló hesturinn yður um
leið og hann féll?”
“Ofurlítið — — Mr. Rivett, krefjist þér
þjónustu minnar áfram?”
“Krefst eg! Nei, eg krefst engra þjón-
ustu,” sagði hann þurlega. “Konan mín, er
sú eina manneskja, sem eg ekki get án verið.
Hvað er í veginum með yður?’
Edgerton sagði hægt og ákveðið: “Eg er
að hugsa um að fara til borgarinnar til þess
að vinna.”
“Hversvegna ? ’
“Vegna þess að það er engin ástæða til
þess fyrir mig að vera hér. Eg hefi hér ekkert
að gera. Verksvið mitt ep annarstaðar. Þér
vissuð það líka þegar eg bað um vistina. En
eg vissi ekki-----. Eg þekti ekki þá yður og
fjölskyldu yðar.’
“Það er svo,’ sagði Mr. Rivett.
“Þetta er hreinasti sannleikur. Eg er
glaður yfir því að mega vita frænkur mínar
hjá yður------. En nú verð eg að fara aftur
til borgarinnar.”
“Eruð þér orðinn leiður á okkur?’
“Það vitið þér vel að eg er ekki.
“Hvað er það þá, sem er í veginum?’
“Aðeins það að e gvil fara til þess að
vinna eins og manni sæmir.”
“Getið þér ekki verið hjá okkur einn
mánuð til, framyfir október veiðarnar?”
Edgerton gekk einu skrefi nær honum.
“Eg vildi gjarna gera það, vegna þess að
þér biðjið mig um það. En eg get það'ekki
Eg verð að komast héðan svo fljótt og há-
vaðalaust, sem unt er, vegna þess að — eg
hefi brotið á mér handlegginn.”.
Mr. Rivett, kipptist við og leit fast á
Edgerton.
“Hvern handlegginn hafði þér brotið?”
“Þann vinstri —. Eg ætla að leggja
undireins af stað til borgarinnar til þess að fá
hann settan saman. Eg ætla að biðja yður um
að segja engum frá því fyr en eg er farinn.”
“Viljið þér ekki vera hér og lofa okkur að
hjúkra yður?”
“Eg vissi vel að þér munduð bjóða mér
þetta. Þið hafið verið svo vinsamleg við mig.
Biðjið þér mig að koma einhverntíma eíðar.
það skal vera mér hin mesta ánægja að heim-
sækja yður, sem vin minn, ef yður er það
ekki á móti skapi.”
“Við munum áreiðanlega biðja yður um
að koma einhverntíma. Konan mín heldur
mikið af yður, og það geri eg líka. — Eg
vil ekki hindra þann mann, sem veit hvað
hann vill. En eruð þér vissir um að þér þolið
ferðalagið?”
“Já,’ ’sagði Edgerton fast. En sjáanlega
píndist hann þó af kvölum.
“Gott,’ ’sagði Mr. Rivett. Leggjum þá
undireins af stað. Dr. Billings skal gera hand-
legginn yðar góðan aftur.”
“Ætlið þér að fara með mér?" spurði
Edgerton dálítið forviða, því honum kom
ekki til hugar að hann færi að breyta hinni
fyrirhuguðu áætlun sinni að fara út með
konunni, sem hann átti von á, á hverju augna
bliki.”
“Já, auðvitað fer eg með yður drengur
minn,” sagði Mr. Rivett. “Eg ætla að fara
og kveðja konu mína.”
Með aðstoð herbergissveins síns, komst
Edgerton í ferðafötin, og brotni handleggur-
inn, sem var orðinn stokkbólginn og illa út-
lítandi var settur í fatla. Og kvalir þær sem
Edgerton leið, verður ekki með orðum lýst, —
þó hann bæri þær vel og karlmannlega.
“Eg mun nú ekki ónáða neina hér fyrst
um sinn.” sagði Edgerton til Mrs. Rivett, sem
barðist við að láta tárin fá yfirhöndina yfir
tilfinningum sínum. Henni sárnaði það að
hann skildi ekki vilja þýðast það að vera þar
kyr svo hún gæti vitað hvernig honum liði
og hjúkrað að honum. “Viljið þér vera svo
góð að skila kveðju minni til kunningjanna
allra þegar fólkið kemur heim og segja þeim
að eg hafi það ágætt og eg vonist eftir að
fá að sjá þau öllsömul Wráðum aftur —
verið þér sælar Mrs. Rivett, — það hefir verið
mér ómetanleg ánægja að kynnast yður og
fólki yðar. Viljið þér reyna til að hugsa vel
til mín?”
“Já, það mun eg ávalt gera,’ ’sagði Mrs.
Rivett með titrandi röddu, “Jacob, góði bið
þú Holmes um að keira gætilega, svo Mr. Ed-
gerton verði ekki fyrir miklum óþægindum.
Viltu gera það?”
“Já, mamma. Það skal eg gera, og eg
vil líka reyna að sjá um að Dr. Billings geri
sitt hið besta til þess að græða beinbrotið
sem fyrst að hægt ér.”
Og stóri, rauði, opni bíllinn rann af stað
hægt og þægilega með Edgerton veikan af
kvölum, en þó, þrátt fyrir það glaðan og á-
nægðan, og Mr. Rivett hljóðan og þungt hugs-
andi. Þeir töluðu ekki’margt saman á leiðinni
til borgarinnar.
Dr. Billings setti saman brotin og batt
um handlegginn. Dr. Billings vildi láta svæfa
hann á meðan hann átti við brotið, en Ed-
gerton aftók það alveg, þrátt fyrir þrótt sinn
og viljafestu, gat hann samt ekki staðist sárs-
aukann af því að koma brotunum saman,
hann féll því í yfirlið sem snöggvast og vakn-
aði úr því aftur og hvíldi þá með höfuðið upp
við barm Mr. Rivetts.
Hálfum klukkutíma síðar, var hann á leið-
inni til New York. Hann hallaði sér aftur
á bak í hægindastól í einum vagninum og
hugsaði með hálflokuð augun. En Mr. Rivett
sat í stól andspænis honum.
“Eg ætlaði til borgarinnar hvort sem var,”
sagði hann, sem svar uppá síðustu spurningu
Edgertons.
Og þannig fylgdust þeir að, ekki einungis
alla leið til borgarinnar heldur og heim til
herbergja Mr. Edgertons. Og án þess að
hafa nokkur óþarfa orð, hjálpaði hann Ed-
gerton f rúmið, hringði til Dr. Ellis, að því
búnu kvaddi hann og fór. Og næstu þrjá
dagana var hann undir mjög ströngu eftirliti
Dr. Ellis. Þó lánaðist honum að stelast til að
skrifa þakklætis bréf til Mr. Rivetts og annað
bréf til Díönu.
Kæra Frænka Mín!
Þú hefir nú efalaust heyrt það að eg Var
sá klaufi að brjóta á mér handleginn þegar
hesturinn datt með mig. Það var ekki neitt
hættulegt eða alvarlegt. Eg fór undireins til
borgarinnar til þess að fá hann bæklaðan
saman aftur — og ef til vill með fram til þess
að leita mér að atvinnu, og vegna þess að
eg fann mig ekki fyllilega færan um að kveðja
þig áður en eg fór, þá lagði eg af stað án
þess, ila vaninn, sem venjulega. Það eru að-
eins nokkur orð, sem eg vildi segja til þín og
Silvíettu og það er að mín húsakynni eru ykk-
ur ávalt til reiðu ef þið skilduð koma til
borgarinnar. Þið þurfið ekki að borga háa
húsaleigu. Herbergi ykkar systra stendur altaf
opið fyrir ykkur. Undireins og eg næ í eitt-
hvað að starfa skal eg láta ykkur vita það.
Eg óska ykkur báðum heill og ánægju.
Ykkar einlægur frændi.
James Edgerton