Heimskringla - 21.10.1931, Blaðsíða 6

ft. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINCLA
WINNIPEG 21. OKTÓBER 1931
Veróníka.
Talbot hallaði sér fram á steinvegginn
og horfði niður í dalinn, er brúarbogarnir
náðu yfir. En hann sá ekki laufguð trén niðri
í dalnum. Búsmalinn sem var þar á beit virt-
Ist smávaxinn, svo var fjarlægðin mikil.
Þó að Talbot starði niður á alt það, er
auganu mætti þar niðri í dalnum, sá hann
þó ekkert af því. Hann sá aðeins gamla,
hvíthærða öldunginn, sem vísaði honum á
dyr og það sem honum var enn ókærari sjón
— að Ralph Farrington yrði stjórnandinn á
Lynne Court. En nei, nei. Ralph varð að
sjálfsögðu hengdur.
Hann vaknaði af þessum hugsunum við
að sjá Gibbon standa hjá sér.
“Eg sagði yður að bíða á stöðinni' ,
mælti Talbot lágt. “Farið þangað aftur!”
Gibbon gekk nær. “Mig iangar til að tala
við yður, Talbot”, mælti hann. “Eg þurfti að
segja yður, að eg ætla ekki að fara með yð-
ur til borgarinnar”.
Talbot horfði á hann með fyrirlitningu.,
“Farið aftur til stöðvarinnar. Svo komið þér
með mér. Eg þarf á yður að halda þótt
undarlegt sé. Heyrðuð þér hvað eg sagði?”
Gibbon kinkaði kolli, hallaði sér upp að
veggnum og einblindi á Talbot. Talbot hélt
að hann væri drukkinn.
“Ójá, eg heyrði það”, mælti Gibbon kulda
lega. “En eg fer ekki fet. Eg fer aftur til
Court, til Lynboroughs lávarðar. Eg ætla að
gera hreint fyrir mínum dyrum’’.
“Þér hafið fengið yður aftur neðan í því’,'
mælti Taibot. “Þér hafið rétt fyrir yður að
þér séuð ekki hæfur til að vera í fylgd með
mér. Snáfið úr minni augsýn! Eg skal jafna
mm yður á einn eða annan hátt! ’
Gibbon lét sem hann heyrði ekkert a-f
þessu en mælti rólega: “Jú, eg ætla að segja
þeim alt, viðvíkjandi þessu”.
“Alt viðvíkjandi hverju?” mælti Talbot,
undrandi yfir dirfsku hans.
“Morðinu’’, mælti Gibbon eins rólega og
kuldalega og fyr.
“Hvað vitið þér um það?’’ mælti Talbot
með nokkurs konar óþolinmóðlegri fyrirlitn-
ingu. “Hvað hafið þér sett í hausinn á yð-
ur, fyllisvínið ? ’’
“Eg veit alt því viðvíkjandi”, mælti Gib-
bon og leit nú á húsbónda sinn í fyrsta skifti.
“Eg var viðstaddur allan tímann”.
Talbot greip með báðum höndum um vegg
brúnina. Hin bláa himinhvelfing virtist hon-
um vera blóði drifin.
“Þér — voruð —?” Meira gat hann ekki
sagt því að honum vafðist tunga um tönn.
Gibbon kinkaði kolli. “Já“, mælti hann.
Það vottaði fyrir daufu glotti á vörum hon-
um. “Eg elti yður þá nótt. Eg hélt að þér
væruð á ferli til einhvers, Talbot. Eg veitti
yður eftirtekt það kvöld, eins og svo mörg
önnur. Eg veit hvað þér geymið í skápnum
í herbergi yðar í Charlcote Mansions. Eg
hefi heyrt til yðar fara út, er þér hugðuð að
eg væri sofandi, og veitt yður eftirför. Eg
þekki alla þá staði, er þér hafið komið á, til
að spila. — En alt þetta er nú einskis virði.
Eg hefi nú fengið feitari kött að flá. Eg vissi
að þér fóruð til einhvers út, þar sem þér
brettuð upp kraganum og dróguð húfuna
niður fyrir augu. Eg hélt, að þér ef til
vill ætluðuð að hitta einhverja stúlku. Mér
datt ekki í hug, að þér munduð heyja þann
leik, er raun varð á’’.
Hann þagnaði í svip. Talbot mælti ekki
orð af munni — og Gibbon hélt áfram:
“Eg læddist á eftir yður þar til þér fund-
uð manninn í skóginum. Eg sá og heyrði
alt sem fram fór. Eg var svo nærri yður
— lá í kjarrinu — að þér hefðuð hlotið að
heyra andardráttinn í mér, ef þér hefðuð
ekki verið svo önnum kafinn. Og það er
þetta, sem eg ætla að segja hans hágöfgi.
Ef þér hefðuð hlustað á mig þarna um dag-
inn, er eg bað yður um peningana — er ekki
var það hálfa, Talbot ekki það hálfa! — ef
þér hefðuð komið fram við mig eins og mann
en ekki eins og hund hefði eg þagað og þér
verið öruggur.
Þeir segja, að vitnaleiðslan sé þannig að
þessi ungi maður verði hengdur — eg á við
Denby lávarð. En þér voruð flón. Þér haf-
ið ætíð farið með mig eins og eg væri skarn-
ið, sem þér gangið á — og ver en það. En
nú held eg að röðin sé komin að mér, Tal-
bot!’’
Meðan Gibbon lét móðan mása hafði
Talbot unnist tími til að átta sig. Hann hló
fyrirlitlega.
“Góðurinn minn, þér talið eins og flón,
eem hefir vaknað af öllum draum. Og þér
haldið að þér skelfið mig. Hver haldið þér,
að muni trúa þessum uppspuna, spunnum
upp af slíkum manni, er vildi bera álygar á
húsbónda sinn?”
Gibbon var rólegur. “Þetta er alveg rétt’,’
mælti hann, “en eg hefi sannanir. Fötin,
sem þér báðuð mig að bursta. Eg hefi geymt
þau eins og þau voru”.
“Þarna féll eg í gildruna!’’ mælti Talbot
fyfrlriitlega. “Þér hefðuð getað notað þau
sjálfur. Það getið þér skilið’’.
Gibbon leit á hann og fyrirlitningin skein
úr augum honum. “Og geyma þau þannig!’’
mælti hann hæðnislega. “Eg hefi náð í vasa
bókina með skírteinunum”.
Augun ætluðu nú út úr höfðinu á Talbot
og hann náfölnaði.
Gibbon kinkaði kolli. “Jú, þetta hreif,
Talbot, er ekki svo? Eg náði hénni úr vasa
mannsins á meðan þér sóttuð skófluna. Mun-
ið þér ekki?”
Talbot mundi það. Var ekki eins og hvert
smáatvik er laut að morðinu, rifjaðist upp
fyrir honum?
“Eg hefi skírteinin hérna”, mælti Gibbon
og strauk hendinni yfir brjóstvasa sinn. “Þau
hjálpa unga manninum til að ná rétti sínum
ekki síður en til þess, að þér verðið hengd-
ur, Talbot’’.
Talbot stóð þarna eins og steini lostinn,
en svo mælti hann alt í einu:
“Þér hafið reist of háa spilaborg, kunn-
ingi! Vitið þér — en, auðvitað vltið þér það
ekki — að eg hefi drýgt — ef eg” — hon-
um vaifðist aftur tunga um tönn — “ef eg
væri sekur, þá eruð þér í hættu líka. Þér
þögðuð. Þér eruð eins og það er kallað með-
sekur, eftir að glæpurinn er framinn’’.
Það kom bros fram á varir Gibbons. “Já,
eg veit það”, mælti hann kuldalega, “en eg
ætla að gera kaup mín við jarlinn og lög-
regluna. Eg ætla sem meðsekur að gefa
fullnægjandi upplýsingar með því skilyrði að
vera laus allra mála. Hafið þér adrei heyrt
þess getið, Talbot? Já, það getur verið, að
eg sé hundur og tugthúslimur, en eg er ekki
svo vitlaus, sem þér haldið’’.
Um leið og hann mælti þetta, settist hann
á veggbrúnina og dinglaði fótunum fram og
aftur, en þó slepti hann ekki augunum af
húsbónda sínum. í augnaráðinu var sigur-
hrós.
Talbot horfði yfir höfuð hans utan við
sig. Hann sá ekkert nema — nema hvað?
Var það höggstokkur, háan mann altof líkan
honum sjálfum með hvíta húfu dregna yfir
andlitið? Það fór hrollur um hann og hann
strauk hendinni yfir augun.
“Gibbon”, mælti hann lágt. “Þér hatfið
reynst mér tryggur þjónn’’.
“Hundurinn —, þú fyllisvínið — tugt-
húslimurinn!” tautaði Gibbon fyrirlitlega fyrir
munni sér.
“Tryggur þjónn, og eg geri ekki ráð fyrir,
að þér viljið ekki gera mér mein’’.
Gibbon glotti. “Hið minsta mein, er eg
nú baka þér, er, að þú verðir hengdur, og
það vil eg”.
“Það held eg ekki’’, mælti Talbot. “Þér
eruð ekki það flón, að fara að segja frá þessu
og selja fram vasabókina, þar sem þér með
því að þegja eins og þér hafið gert og með
því að láta mig fá bókina, gætuð fengið
margar þúsundir punda”.
Honum til undrunar og skelfingar rak
Gibbon upp hlátur. “Of seint!’’ mælti hann
kuldalega.
“Þér voruð ekki í dómsalnum í enda
yfirheyrslunnar”, hélt Gibbon áfram. — “Mér
var sagt, hvernig þér laumuðust burt. Þér
heyrðuð því ekki, að Veroníka bar það fram,
að hún hefði séð yður þessa sömu nótt. Þér
vitið ekki að Selby — það er bráðskarpur
náungi — er búinn að fá grun á yður’’.
Meðan hann laumaði þessu út úr sér í
hægðum sínum og gladdist yfir hverju ein-
asta orði um leið og hann sendi þau heim
til sín, starfaði heili Talbots í óða önn.
Maðurinn, þessi mannskratti, er var að
kvelja hann, hafði vasabókina í fórum sín-
um. Fyndist hann — dauður — með bókina
í vasanum, myndi enginn efast um, að hann
væri morðinginn. — Hann hélt áfram að
hugsa í ákafa.
Maðurinn sat á veggbrúninni. Dytti hann
gat Talbot sagt að hann hefði játað á sig
morðið, hefði reynt að semja við Talbot, að
hann, Talbot, hefði lent í áflogum við hann.
Með lágu öskri réðist Talbot á hann. En
eins skyndilega og tilræðið var, þá var Gibb-
on því ekki óviðbúinn. Hann hafði tekið eft-
ir morðhugsleiftrinu í augum Talbots. Hann
spyrnti því. skarpt á móti og tók Talbot
hryggspennu. En aðstaðan var ójöfn. Gibbon
stóð ver að vígi, því að hann náði ekki til
jarðar með fæturna.
Talbot nejd:ti aðstöðunnar og þrýsti Gibb
on aftur á bak þar til hryggurinn á honum
var við það að bila. Með afli æðis og örvænt-
ingar tókst þó Gibbon alt f einu að beygja
Talbot niður jafnt og sig sjáJfan. Þarna átt-
ust þeir við á veggbrúninni,
veltust fram og aftur svo að
segja í lausu lofti. Svo ráku
þeir samtímis upp ógurlegt
óp og féllu út af veggbrún-
inni, í hryggspennutökunum,
niður í dalinn fyrir neðan.
XXXIII. Kapítuli.
Meðan Talbot og Gibbon
áttust við, kom Selby inn í
veitingahúsið og gerði boð
fyrir Veroníku og Saintsbury.
Þau sáu á svip hans, að
hann bjó yfir einhverju.
“Hvað er nú á ferðum,
Selby?” mælti Veroníka. “Eg
þykist sjá, að eitthvað hafi komið fyrir.
Hvers vegna kölluðuð þér Talbot sem vitni’’,
bætti hún við í skyndi.
“Vegna þess, að eg þurfti að fá fram-
burð hans margra hluta vegna. Eg verð að
biðja yður að vera hugrakka. Eg held, að
eg sé farinn að ráða fram úr gátunni. En
verið við öllu búin. — Ungfrú Veroníka, eg
held í raun og veru, að eg hafi uppgötvað
hver maðurinn er”.
Veroníka seig niður í stól, og Saintsbury
og Burchett, sem komið hafði inn í þessum
svifum, ráku upp fagnaðarhljóð.
Selby kinkaði kolli. “Já, mín skoðun er
sú, að maðurinn sem drap James Datway —
ungfrú Veroníka, eg hefi aðvarað yður. Þér
verðið rólegar? — sé’’ — hann lækkaði róm-
inn — “Talbot Denby!”
“Talbot!’’ mælti hún. “Nei, nei. Það er
óhugsandi!”
“Það er ekkert jafn mögulegt og það ó-
mögulega’’, mælti hann. “Ekkert er jafn
áreiðanlegt og að það komi upp úr dúrnum.
sem engan hefir grunað. Þetta rekum við
lögfræðingarnir okkur á daglega. Hlustið þið
nú. Grunur minn vaknaði fyrst við það, að
Talbot var á flakki þessa nótt og neitaði því
svo”.
RoblnllHood
FIiÖUR
Brauð úr Robin Hood mjöli
er bragðbezt.
»<»»»», H-

Þeir héldu svo til stöðvarinnar. Stöðvarþjónn-
inn sagði þeim, að Talbot og Gibbon hefðu
komið til stöðvarinnar og að þeir hefðu far-
ið með lestinni klukkan hálf fimm. Raunar
hafi hann ekki séð þá fara inn í vagnana,
en Gibbon hefði keypt farseðlana. Það hefðu
þeir vafalaust ekki gert ef þeir hefðu ekki
ætlað sér að nota þá.
Selby tók Grey afsíðis. “Sendu skeyti til
Scotland Yard og biddu þá að gefa Talbot
auga”, mælti hann.
Grey brá. “Þú grunar hann þó ekki —’’
hrópaði hann upp. En að lokum fékk Selby
því til vegar komið að skeytið var sent. Svo
snéri hann til Halsery, lokaði sig inni í her-
bergi sínu og fór að rekja málið fyrir sér lið
fyrir lið. Skyndilega var barið að dyrum. En
þar sem hann hugði að það væri þjónninn
með miðdegisverð handa sér, kallaði hann:
“Eg ætla ekki að borða miðdegisverð.
Þér megið fara!”
En dyrnar opnuðust og Grey gekk inn.
Hann var litverppur og virtist í æstu skapi.
Hann kom varla upp einu orði, svo móður
var hann.
“Það
hefir slys borið að höndum!”
“Hann vildi með því aðeins koma í veg
fyrir, að verða við málið riðinn”, mælti Ver-
oníka. “Auk þess er mér spurn, hvaða ástæðu
Talbot hefði getað haft til að drepa mann-
inn? Hvaða samband gat verið á milli þeirra?”
“Fyrri spurningunni get eg ekki svarað
til hlítar, þó að eg geti komið fram með við-
unandi tilgátu, en hinni get eg svarað. Lítið á
þetta!” Hann dró eldspýtnahylki úr silfri upp
úr vasa sínum. “Eins og ykkur rekur ef til
vill minni til, þá fanst þetta á líkinu. Þó gáfu
menn engan gaum að því. En það er enginn
vafi á því, að á því er skjaldarmerki Denby-
ættarinnar, en auðvitað gæti verið, að mað-
urinn hefði fundið það”.
“Já, já”, mælti hún með ákefð.
“Já, en á hinn bóginn gæti verið, að Tal-
bot hefði gefið honum það. Að minsta kosti
segir Groser, er eg sýndi það nýlega, að hann
hefði tekið eftir því hjá Datway daginn sem
morðið var framið. Hann segir og, að hann
hafi ekki séð það fyr í vörslum hans. Og
hann hlyti að hafa veitt því fyr eftirtekt ef
hann hefði haft það með höndum áður. Nú,
þar er samband það, sem verið hefir á milli
þeirra. Þetta er að vísu lítill hlekkur, en eg
held að hann reynist nægilega haldgóður til
þess, að ráða fram úr hinu”.
“Hvernig?” spurði Saintsbury.
stamaði hann.
“Slys? Sendu eftir lækni. Hvað kemur
mér þetta við? Ekkert svar enn þá frá Scot-
land Yard?”
Grey hristi höfuðið í örvæntingu. “Það
er gagnlaust að vænta þess. Það var Talbot
er varð fyrir slysinu!”
Selby spratt á fætur. “Talbot?”
“Já, hann fanst í dalnum undir dalbrúnni.
Drengur, er gætti þar búsmala, fann þá þar”.
“Þá?” mælti Selby.
“Já, þjónninn hans, Gibbon, lá við hlið
honum. Þeir láu þannig, að auðséð var, að
þ^ir hefðu verið í handalögmáli, eða gripið
hvor í annan, um leið og þeir duttu”.
Selby greip hatt sinn. “Hvar eru þeir?”
spruði hann.
“Á Lynne Court”, svaraði Grey. “Dreng-
urinn varð skelkaður og hljóp heim. Hann
mætti einhverjum mönnum og þar sem þeir
þektu Talbot fluttu þeir þá til Court”.
“Náðu í skyndivagn”, mælti Selby. “Eg
hefi einn hér við höndina”.
I
“Eru þeir dauðir?” mælti Selby um leið
og vagninn lagði af stað.
Grey hristi höfuðið. “Eg veit það ekki.
Eg gef mér ekki tíma til að spyrja að því,
en fór undir eins til þín”.
“Með aðstoð Denbys”, svaraði Selby. “Eg
ætla að spyrja hann nokkurra spurninga.
Það er hægt að sþyrja á marga vegu, en eg
þekki eina leið — sem er algeng meðal lög-
fræðinga — þar sem sá sem spurður er, er
gintur til að svara meiru en hann er spurð-
ur um. Eg ætla t. d. að spyrja Talbot hvort
hann vilji leyfa mér að reykja og bið hann
um eldspýtur. Annaðhvort hefir hann þá ekki
eldspýtur eða hann fær mér þá alveg nýtt
eldspýtnshylki. Eg ætla að dást að því, minn
ast á hvað það sé nýlegt. Þá mun hann
gefa mér þá skýringu, að hann hafi keypt
það í stað annars, er hann hafi glatað —
hann mun segja fyrir löngu. Þá” — hann ypti
nú öxlum — “jæja, eg skal ráða fram úr
því, ungfrú Veroníka. Eg er á leiðinni til
Court til að hitta Talbot. Þér minnist ekki
á neitt við Ralph — bið afsökunar — Denby
lávarð”.
Hann lét aka sér til Lynne 'Court og
spurði eftir Talbot Denby.
“Hann fór með lestinni klukkan hálf
fimm. Hann fékk skeyti um að koma sem
fyrst til borgarinnar í mikilvægum erindum”,
mælti kjallarmeistarinn.
“Skyldi hann hafa fengið slæmar frétt-
ir?” mælti Selby.
Kjallarameistarinn hristi höfuðið. “Eg
veit ekki, en eg er hræddur um að eitthvað
hafi verið að”, mælti hann alvörugefinn. “Eg
hejrði að hans hágöfgi, jarlinn, og Talbot
töluðust við, voru að rífasti inni í lestrar-
salnum”.
Selþy ók aftur til Halsery og náði í Grey.
“A'lveg rétt! Hæ, nemið staðar!” Þeir
voru komnir á móts við Roeback.
Hann hljóp inn og hitti Veroníku. Henni
hafði borist fregnin og var náföl og niður-
dregin.
“Þér komið með mér”, mælti hann. “Jarl-
inn mun þarfnast yðar”.
Án þess að svara hljóp hún upp á loft og
kom aftur og var þá tilbúin.
Þau töluðust nálega ekkert við á leiðinni.
Á Court var alt í uppnámi.
“Jarlinn?” var það fyrsta, er Veroníka
mælti.
“í herbergi sínu, ungfrú”, mælti kjallara
meistarinn. “ó, ungfrú Veroníka, eg er svo
glaður yfir því, að þér skylduð koma. Þetta
er hræðilegt”.
Veroníka gekk beint til herbergja jarlsins.
Hann sat þar í stól, náfölur og titrandi.
“Veroníka!” braust fram af vörum honum
í þakklætisróm. “Mér — mér þykir mjög
vænt um, að þú komst”.
Hún kraup við hlið honum og tók um
hendur honum. “Segðu mér”, mælti hún lágt,
“er — er — hann mjög skaddaður?”
“Talbot, áttu við? Hann er dáinn”, mælti
hann hátíðlega. “Hann var dáinn er hann
fanst. Þjónninn hans, Gibbon, er á lífi —
ennþá. Hann er í næsta herbergi. Thorne
er hérna”.
“Talbot dáinn?” mælti hún. "Það var
ótrúlegt”.
Hann hneigði höfuðið. “Já'\
“Hvernig — hvernig vildi það til?*’ mæltl
hún lágt.
/