Heimskringla - 21.10.1931, Blaðsíða 7

WINNIPEG 21. OKTÓBER 1931
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐStÐA
KENNARARNIR OG SKÓLINN
ef aðstandendur aðeins gæfu
því gaum hvað barninu mið-
Aths. ritstj. Enda þótt grein
þessi sé talsvert staðbundin og
I>ersónuleg og vér viljum ekki
sökum ókunnugleika leggja
neinn dórh á þann sérstaka
kennara, sem hér er um að
ræða, þá sáum vér samt ekki
ástæðu til að neita þessari hug-
leiðingu um rúm, sökum margra
greindarlegra athugasemda sem
í henni felast. Mál þau, sem
hún fjallar um eru yfirleitt þess
eðlis, að þau þurfa mikillar og
alvarlegrar athugunar við frá
foreldrum og öllum hlutaðeig-
endum og þess vegna teljum vér
rétt, að gefa almenningi kost á
að ræða þau opinberlega.)
Þegar eg las greinina í “Wyn-
yard Advance", “Parents and
the School’', fanst mér mesta
þörf fyrir aðstandendur barna,
sem í þennan skóla ganga, að
halda þeirri ritgerð áfram undir
fyrir9Ögninni Kennararnir og
Skólinn, og vona eg að það
verði gert af einhverjum þeim,
sem kunnari eru þeim málum
en eg er. Eg hefi aðeins verið
4 ár í þessu landi, og störf mín
hafa verið annars efnis en að
kynna mér skólamál og skóla-
fyrirkomulag: Eg er sem sé
ein af þeim konum, sem hefi
þann verkahring að hirða og
hugsa um börn, sem eru á ýms-
xi m skólaaldri, frá öðrum bekki
upp í 9. 4 talsins. Skriðu tvö
af þeim með naumindum gegn-
um vor próf (annars bekkjar og
9.) þó með þeim skilyrðum að
9 bekkjar nemandi varð að
ganga undir próf stjórnardeild-
ar, eftir að hafa fallið í gegn
við heimaprófið. Annað þeirra
barna, sem eftir sátu er minn
eigin drengur 11 ára að aldri.
Mér er ekki vitanlegt annað en
að hann sé eins hraustur og
heilsugóður og eg frekast fæ
óskað og yfir höfuð eru öll
þau börn, sem er hér um rætt,
eins frísk og feit eins og hægt
er að vonast eftir; hafa matar
lyst i besta lagi, og fá allann
þann mat og svefn sem þau
sýnast við þurfa. Svo að með
því sem eg hefi hér skýrt, er
allur aðbúnaður og hirðing á
]>essum 4 börnum í fullgóðu
lagi. Þori eg að tala svo fyrir
hönd flestra mæðra og annára
aðstandenda barna sem í skóla
ganga að sultur, vanhirðing og
annar óþrifnaður hamlar þeim
ekki frá námi. Minsta kosti
hér um slóðir ekki enn sem
komið er. Er eg þess fullviss
að hirðing og annað atlæti þess
ara barna, sem eg hefi hér um-
sjón og eftirlit með, er ekkert
í sambandi við þá lélegu út-
komu sem orðið hefir á þessu
vorprófi þeirra. En náttúr-
lega er einhverjum um að
kenna. Og það næsta sem
fyrir liggur að hugsa sér er, að
mínum dómi það, að kennar-
inn beri ábygðina í flestum til-
fellum, á námi barnsins, heið-
urinn eða skömmina.
Eg ætla hér ekki að skrifa
langt mál, minnast aðeins með
fáum orðum á mína persónu-
legu reynslu í þessum efnum.
Eg segi persónulegu reynslu,
ekki af því eg sé þess ekki
nokkurn veginn fullviss, að aðr
ir hafi sömu reyslu á einn eða
annan veg af námi barna sinna,
ar áfram hvert skólaár. Ein-
kunnar skýrteini barnanna frá
sömum kennurunum gefa okk-
ur enga sönnun hversu skóla-
námi barnsins miðar áfram.
Það er minsta kosti augljóst
dæmi fyrir þeim, sem leiga
því láni að fagna, að börnin
þeirra sitja eftir, komist ekki
í gegn á þeim tíma, sem þeim
er gefið tækifæri. Eg fyrir
mitt leyti sé eftir öllum þeim
tíma, sem fer fyrir ekki neitt,
og kanske ver en ekki neitt.
Eg kalla ver en ekki neitt ef
börnin hanga í skólabekkjun-
um mánuð eftir mánuð, ár eft-
ir ár, aðgerðalaus eða aðgerða-
lítil, og það sem þau gera af
skólaverkum verði þau, ef til
vill, að gera upp á eigin reikn-
ing, eftirlitslítið, og fá jafnve’.
útúrsnúning og ónot ef þau
spyrja, eða dirfast að leita upp
lýsinga hjá kennaranum á því
sem þau ekki skilja; þá vil eg
heldur láta barnið mitt sitja
heima. — En slíkt er ekki
leyfilegt, varðar sektum, þó
maður sé viss um að geta kent
þeim meira í heimahúsum,
heldur en þau nema í skólan-
um. Það má þó vera rétt-
mætt, en þá um leið er það
réttmæt krafa okkar sem börn
eigum í skólunum, að þeir,
sem um skólamálin annast, líti
eftir að þeir kennarar, sem
þau sitja, séu verki sínu vaxn-
ir. Það virðist vera svo fjöl-
mennur flokkur manna og
kvenna, sem tekið hafa hið
svonefnda kennara próf, að
þar virðist úr nógu að velja,
því það liggur í augum uppi,
að þar sem annarsstaðar sé
misjafn sauður í mörgu fé.
Það skiftir, að mínum dómi
minstu máli, hve mikilli ment-
un kennarinn hefir náð, það
er að segja, fyrir yngri nem-
endurna, hitt skiftir mestu,
hvað éðli hans og uppJag er
hneigt til .starffems. Fyrstu
skilyrði kennara yngri barn-
anna finst mér, væru að vera
þau að þeir væru barngóðir,
hefðu gaman af börnum, þolin
móðir við þau, og svo skyn-
semi gæddir, að finna hvað
barninu best hæfir og breyta
svo þar eftir í kenslutímum.
Það munu margir segja að
hægra sé um að tala en í að
rata, og má það satt vera. En
þá er það líka víst að engin
ætti að taka að sér þau störf,
sem hann hefir hvorki getu né
skilning til að leysa af hendi.
Hingað til hefir svo verið álitið
að uppeldis og fræðslumál barn
anna okkar, væru okkar mestu
vandamál, og fela svo þessi
störf hverjum og einum sem
hafa vill, án nokkurra rann-
feókna á því hvert þessi eða
hinn er starfinu vexinn. Það
er gefinn hlutur að allir þeir
sem gengið hafa undir hið svo
nefnda kennarapróf, gera það
með því augnamiði að sækja
um skólakenslu, þar sem það
hefir verið all vel launuð at-
vinna; þó eins og eg áður
mintist á, þyrfti slíkt ekki að
koma til greina í neðri bekkj-
um barnaskólanna, en þó er
það einmitt þar, sem til greina
kemur að kénnarinn skilji sitt
hlutverk, að kennarinn um-
gangist þessa smælingja með
þeim skilningi að þau sem
þangað séu komin til þess að
meðtaka fyrstu undirstöðu sína
fyrir Iífið. Þeir ættu að sýna
börnunum hlýtt viðmót, tala
við þau stundum um hitt og
annað, benda þeim hvað þau
megi ekki gera, livað sé ljótt
o. s. frv., verja til þess nokkr-
um stundum í staðinn fyrir þá
hegningaraðferð að láta börn-
in sitja í skammarkrók tímun-
um saman. Orðbragð barn-
anna er hér oft miður en
skildi. Ef foreldrar og kennarar
fylgdu fast eftir að lagfæra
það, væri stórt spor stígið til
umbóta. Kurteis framkoma og
fagurt orðfæri tilheyrir rnent-
un, þó eg verði að viðurkenna
að það fer ekki æfinlega sam-
an. Annað er það sem mig
hryllir við í fari æskulýðsins,
og það er að sannleikur eða
sannsögli, er nokkuð það sem
fjöldi barnanna 'hefir engan
skilning á. Þau segja bara það
sem þeim dfettur í hug, eins
og þeim bezt líkar, án nokkur-
ar yfirvegunar á því hvert þau
fari með rétt eða rangt. Þetta
er. annað atriði sem foreldrar
og kennarar ættu að vinna
að útrýmingu á í sameingu.
Reyna að gera börnunum skilj-
anlegan þennan voða löst.
Lýgi er glæpur. Ef heimur-
inn legði meiri áherslu á sann
leika í orðum og trúmensku í
verkum og störfum sínum,
mundi líf og líðan hér á jörðu
vera öðruvísi en okkar mann-
anna er nú.
Flestir foreldrar vildu skifta
því að eg heíd að eitthvað af
skyldunámsgreinabókunum væri
kastað út úr skólanum, en kenn
arar kæmu í stað þeirra, sem
vissu, vildu og skildu hlutverk
sitt, og eg bæti því við að þá
eiginle&leika hefir ekki hvert
liöfuð, sem útskrifast úr kenn-
araskólunum. Varla heldur við
því að búast, með öðrum eins
fjölda manna og kvenna, sem
þaðan útskrifast sem kennara-
efni á ári hverju, meginið af
þeim óþroskaður æskulýður,
sem hugsar á daginn um dansa
og skemtanir, en dreymir um
það á næturnar. Þessu fólki er
svo falið, eða svo kemur það mér
fyrir sjónir, að leggja undir-
stöðuna að uppeldis og menta-
braut barnanna okkar, á veg-
ferðina út í lífið og heiminn.
Þetta eru svo þýðingarmikil mál
uiypeldis og skólamálin, eg vil
segja þýðingarmestu mál heims
ins. Eru nokkur mál sem okk
ur er mikilsverðara, að séu
réttilega og samviskusamlega
af hendi leyst? Er nokkuð sem
móður og;faðir unna meir, lifa,
líða oð strita meir fyrir en börn-
in sín?
Mér dettur ekki í hug að
halda, að ekki sé nægur forði
af fullkomnum og góðum kenn-
urum, kennurum sem ganga að
starfinu með ánægju, skilningi
og trúmensku. Það hlýtur að
vera auðvelt að velja og hafna,
og þó kennari komist í stöðu.
sem svo reynist með öllu ó-
hæfur, að þeir séu ekki sjálf-
sagðir að sitja að henni um
aldur og æfi. Eg sagði velja
og hafna; velja þá sem hugsa
meira um starfið og minna um
launin. Sem hugsa svolítið um
ástæður fátækra foreldra í sam
bandi við þau útgjöld, og þau
óþarfa útgjöld, sem foreldrar
verða fyrir með eftirlitsleysi og
kæruleysi sumra kennara, í ýms
um atriðum t. d. á meðferð
barnanna á bókum og .öðrum á-
höldum sem til námsins er ætl-
að. Tökum til dæmis öll þau
kynstur af skrifbókum, sem
sum börn í sumum bekkjunum
fara með til ónýtis. Fyrst skrifa
nokkur orð hér og hvar, strika
svo og teikna ýmsar skellur og
útflúr, og alauður fjöldi síða í
bókinni þegar þau koma heim
eftir annari nýrri, þetta er ill-
mögulegt að skoða öðruvísi en
sem eftirlitsleysi frá kennarans
hálfu, að líða börnunum að fara
þannig með bækur sínar, fyrir
nú utan að það bendir til, að
þau séu ekki mikið að námi
meðan þau dunda og leika sér
við alt slíkt krumsprang. Mér
kemur það svo fyrir að börnin
hugsi, að betra sé illt að gera
en ekkert. Þá er annað sem eg
hefi séð dagsdaglega, börnin
koma heim úr skólanum með
handarbök og alla handleggina
útkrotaða með blekmyndum eða
oftar ómyndum. Mér finst þetta
svo sóðalegt að eg á bágt með
að skilja kennarann sem getur
fengið af sér að líða slíkt. Börn-
in ættu að geta gert eitthvað
þarfara í kenslustundunum. Eg
býst við að hvorugt þetta atriði
sé mikilsvarðandi til margra.
En undir hvaða kenslulið fellur
þetta? Það er • hirðuleysi,
eyðslusemi og óþrifnaðar, með
það sem börnin hafa, hvort það
er heldur gagnvart þeim sjálf-
um, eða því sem þau hafa með
höndum, og skólunum mun
vera ætlað að kenna frekar hið
gagnstæða.
Eins og eg sagði áður, það
er minna komið undir mentun
að vera kennari smábarna, en
líklega að það sé vandasamara
verk en nokkuð annað, sé það
rétt skoðað. Nú orðið hefir
kennarinn og skólinn meiri á-
hrif á uppeldi barnsins heldur
en foreldrar og heimilin. Barn-
ið er að mótast og skapast, og
það sem það viðtekur á upp-
eldisárunum fylgir því mikið til
I gegnum alt lífið, eins og mál-
tækið segir, þó máske sé ekki
með öllu rétt, að maðurinn sé
ekkert nema vani. Því er það
þetta sem okkur öllum ber að
gera, sem hlut eigum að máli,
hlynna að þessum nýútsprung-
nu plöntum, vökva þær og næra
með því besta sem við höfum,
að þær ekki þorni og visni upp
af allskonar skorti og ónýtri
fæðu. Við foreldrar og kenn-
arar höfum þetta verk að vinna
af hendi, stuðlum því að með
góðri samvinnu og í samein-
ingu, að mynda nýjan heim með
þessu nýja fólki okkar, heim
með meiri samúð og réttlæti en
sá heimur hefir sem við lifum
nú í.
Frh.
SLÓTTUGUR FERÐAMAÐUR
Á lítilli járnbrautarstöð kom
miðaldra maður inn í 2. flokks
vagn. Hann horfði vandlega í
kringum sig. í vagninum voru
aðeins tveir farþegar fyrir og
sátu sinn hvoru megin við borð
út við glugga. Hinn nýkomni
horfði um stund á þá, og all-
grunsamlega . Svo lét hann
ferðatösku sína upp í netið,
tók síðan langa festi upp úr
vasa sínum og var hengilás
við hana. Með festinni læsti
hann svo töskunni fastri við
járngrindina sem netið var
strengt á. Síðan settist liann
á bekkinn og sofnaði þegar.
Hinir gáfu honum nánar gæt
ur og hvor öðrum hornauga.
Leið svo nokkur stund. Lestin
var komin á hraða ferð. Alt,
í einu reis annar farþeganna
á fætur, laumaðist að hinum
sofandi manni og náði snarlega
í vasaveski hans, sem var í
innri brjóstvasanum á jakkan-
um. Var auðsðé að þetta var
ekki í fyrsta sinn, að pilturinn
lék þennan leik. Hann var
fljótur að ná fjórum hundrað
króna seðlum úr veskinu, og
stakk því svo aftur í sama vas-
ann með jafnmikilli handlægni
og hann hafði náð því. Svo
settist hann aftur í sæti sitt,
gegnt kunningja sínum.
Alt var hljótt nema hvað að-
eins heyrðist skröltið í jám-
brautarhjólunum, er þau runnu
yfir teinana. Lestin þaut áfram
á fleygiferð. Skyndilega vakn-
aði farþegi sá, sem stolið hafði
verið af. Hann vaknaði með
andfælum og var fyrsta verk
hans að líta á vasaúr sitt. Sá
Nafnspjöld áí j
1 " ■'■■■. '■. , ; ■ r-a»
Dr. M. B. Halldorson
401 Uojé Bldg.
Bkrlfatof uBlml: 23674
8tund&r aératakUft lungnaajúk
dóma.
■r &8 flnna á akrtfatofu kl 10—12
f. h. off 2—6 «. h.
Hitmlll: 46 Alloway Ave
Talafanl t SSISH
DR A. BLONDAL
(01 M.dical Arta Bldg.
Talslml: 22 2»S
■taadar <4r.takl.ga kvensjúkdóma
og barnasjúkddma. — Aí hltta:
kl. 1*—l* * k. og 8—6 e. h.
■elmlli: III Vloter 8t. Slml 28 180
Dr. J. Stefansson
81« NKDICAIi ARTS BLDG.
Homi Konnody og Gr&h&m
Btaa&á&r difflaffB ■ u c*« ■- eyrna
aa•#- «ff kverka-ijdkdðma
Er &B hitt& frá kl. 11—12 f h
og kl S—6 e h
Taiaioatt SINS4
Holmlll: 688 McMlll&n Ave 42691
MOORE’S TAXI LTD.
Cor. Donald and Graham.
I SO Centa Tazl
Frá. elnum statl tll annars hvar
sem er I bænum; 5 manns fyrir
sama og einn. Álllr farþegar á-
byrgstlr, alllr bllar hltahir.
Slml 23 80« (8 llnur)
Klstur, töskur o ghúsgagna-
flutntngur.
hann þá að hann hafði sofið
í hálfa klukkustund. Honum
varð litið á samferðamenn sína.
Þeir sátu enn við borðið, og
töluðu saman í hálfum hljóð-
um. Svo stakk hann hendinni
niður í buxnavasa sinn og dró
þar upp stóran böggul af pen-
ingaseðlum og taldi þá ná-
kvæmlega. Þegar því var lok-
ið sneri hann sér að samferða-
mönnum sínum og sagði í hálf-
gerðum afsökunarrómi:
— Eg býst við því að þið
ferðist mikið og hafið oft mikla
peninga á ykkur. Eg ætla að
gefa ykkur heilræði: Hafið
aldrei peninga í vasabókinni
ykkar; hafið þá heldur í buxna-
vasanum. Þar er þeim óhætt-
ara. 1 vasabókinni skuluð þið
aðeins láta falska seðla —
það geri eg ætíð.
í sama bili staðnæmdist lest-
in á járnbrautarstöð. Samferða
mennirnir stukku báðir á fæt-
ur. Maðurinn, sem þeir höfðu
rænt, hjálpaði þeim til þess
að ná í töskur sínar og mælti:
— Ætlið þið að fara af lest-
inni hérna. Eg hélt að þið
munduð verða mér samferða
— það er svo leiðinlegt að ferð-
ast aleinn!
Piltarnir ruku út.
SVONA GENGUR ÞAÐ
Það er hvort tveggja, að al-
menningur í Egyptalandi hefir
lítið vit á stjórnmálum, enda
velta þar kosningar og flokka-
skipun á mönunm en ekki mál-
efnum. Þar er altaf einhver
Jónas, sem rifist er um. Annað
aðalatriðið, sem um er spurt
er verðið á bómullinni, en hún
er aðalframleiðsluvaran. Hinu
botna kjósendur lítið í, að stjórn
in ræður ekki bómullarverðinu,
heldur heimsmarkaðurinn.
En hver svo sem foringinn
er, sem ofan á veröur í landinu,
þá hlýða Egyptar honum og
gera hvað, sem hann segir þeim,
hvort sem þeim er það ljúft eða
leitt. Þeir ætlast til að stjórnin
ráði öllu eftir sínu höfði.
Fimm hafa flokkarnir verið
síðustu árin og skifst á um
völdin. En svo má heita, að
stefnan sé hin sama hjá öllum,
og aðeins rifist um hver af for-
ingjunum sitji í völdum. Þó ekki
beri annað á milli, þá er hinn
mesti fjandskapur milli flokk-
anna og hann svo magnaður
að hver stjórn rekur alla starfs-
menn ríkisins burtu óðar en
hún tekur við völdum, og set-
ur “sína menn’’ í staðinn.
G. S. THORVALDSON
B.A., L.L.B.
LögfrœSingur
702 Confederation Life Bldg.
Talstmi 24 587
W. J. LINDAL
BJÖRN STEFANSSON
tSLENZKIR LÖGFRÆÐINOAB
á öðru gólfi
825 Maln Street
Tals. 24 963
Hafa einnig skrifstofur aS
Lnudar og Gimli og eru þar
að hitta, fyrsta miðvikudag I
hverjum mánuði.
Telephone: 21613
J. Christopherson.
Islenzkur Lógfrœðingur
845 SOMERSBT BLK.
Winnipeg, :: Manitoba.
■-----------1-----------------
A. S. BARDAL
selur likklstur og annast um útfar-
ir. Allur útbúnaöur sá beatl.
Knnfremur selur hann allakonar
minnUvarÖa sg legstelna.
843 SHEEBROOKE ST.
Pbuaei 86 B(>7 WINNIPM
HEALTH RESTORED
Lækningar án lyfja
DR. 8. G. SIMPSON, N.D., D.O., D.O.
Chronic Diseases
Phone: 87 208
Suite 642-44 Somerset Blk.
WINNIPEG —MAN.
MARGARET DALMAN
TRACHKR OF PIANO
«54 BANNING 8T.
PHONE: 26 420
Dr. A. V. Johnson
fslenzkur Tannlæknir.
212 Curry Bldg., Winnipeg
Gegnt pósthúsinu.
Simi: 28 742 Heimllis: 88 828
Jacob F. Bjarnason
—TRANSFER—
*«*»»«» aa« Pir.lt.re Movtaa
762 V ICTOR ST.
SIMI 24.59*
Annast allskonar flutninga fram
og aftur um bæinn.
1
J. T. THORSON, K. C.
felenaknr ISafrmöinKnr
Skrifstofa; 411 PARIS BLDG.
Síml: 24 471
DR. K. J. AUSTMANN
Wynyard —:— Sask.
Talatn.li 88 88»
DR. J. G. SNIDAL
)
TAfn*L..«:K!«IH
€14 9«aaerset Block
P«rt«ff« Arommo WINNIPEG
BRYNJ THORLAKSSON
Söngstjóri
Stillir Pianos og Orgel
Simi 38 845. 594 Alverstone St.