Heimskringla - 23.12.1931, Blaðsíða 7

WINNIPEG 23. DEC. 1931
HEIMSKRINGLA
7. SÍÐA
VIÐ LAT
ERLENDS ERLENDSSONAR
í Árborg 1931.
Blæðir sól í blámann hlés
Blóm í skjóli gróa
Undir jól við Akranes
Út um hól og móa.
Yfir fjöllin fríð og há
Fellur mjöllin veika
Titra um völlinn visin strá
Veðra sköllin leika.
Vakir ljóð í vorsins sál
Er vetur glóðir kyndir
örfast gróður yngist mál
Andans góðu myndir.
Ef þú vakir vinur minn
Veiztu að stakan lifir
Fuglar kvaka sönginn sinn
Sorg og klaka yfir.
Innst til dala, yzt við strönd
Eyðing kalið véldur.
Hugans salir lýsa um lönd
T>á lífs er falinn eldur.
S. E. Björnsson
GUÐ EÐA STORMURINN
“Jæja, skárri er það nú storm
nrinn, og það á sjálfa jólanótt-
ina.’’ tautaði Micky John fyrir
munni sér um leið og hann
stakk köldum og rauðþrútnum
iöndunum í buxna vasana.
“Það er verst að eg held eg
•sé að villast, eg sé ekki út úr
agunum. Mér finst endilega
■eg sé búin að fara framhjá
þessum litla húskofa tvisvar ef
ekki þrisvar áður. Eg er búin
að ganga svo óttalega lengi,
það getur ekki verið svona
voðalega langt tii kirkju skoll-
ans. En eg átti nú annars ekki
að tala ljótt — fyrst eg er á
leiðinni að sjá jóla tréð. En
það er nú svona, eg er svo
vanur að gera það úti á stræt-
unum, þegar eg eg að betla.
“Eg hef nú aldrei séð jóla-
tré, en strákarnir hafa sagt
mér að þau væru ljómandi fall-
<eg. En þá voru líka foreldrar
þeirra með þeim og þeir hafa
sjálfsagt fengið gjafir af þeim.
“Skyldi eg annars nokkurn
tíma hafa átt mömmu eða —
<og pabba einsog hinir krakk-
arnir? Það getur ekki verið,
því eg hef aldrei séð neitt svo-
leiðis. Ekkert nema frænda
minn sem er eineygður og ljót-
ur, og aldri gefur mér neitt að
borða á kveldin ef eg get ekki
betlað nógu mikið á dagin. Já,
og stundum ber hann mig í
þakkabót, og svo er nú svo
óttalega kalt í þakherberginu
okkar, Jæja, það er best að
halda áfram og finna blessaða
kirkjuna og sjá þetta dásam-
lega jólatré. Það hefir verið
of kalt til þess að betla á göt-
unum í allan dag hvert sem
er.”
“Nú ef það er satt sem sagt
er að kirkjan sé guðshús, þá
hlýtur fólkið að vera nógu góð-
hjartað til þess að gefa mér
fáeina skildinga svo eg geti
farið strax og eg er búinn að
sjá jólatréð, heim til kall-skratt-
ans hans frænda rníns, já, já,
það er nú svona eins og það
er.”
Micky John, fann það fljótt
að það var ait annað en gaman
að komast áfram í svona veðri.
Stormurinn hvein og gnauðaði
eins og bálreiður gamall kall-
fauskur. Hlálkan var svo mikil
á götunum að Micky J. slengd-
ist niður hvað eftir annað, og
skaflarnir svo djúpir að honum
lá við köfnun í þeim. Og hann
sá ekkert nema þennan flat-
þekju húskofa. Nú hvþ,r í
skrambanum var þá þessi
kirkja? “Jæja, máske guð vilji
ekki að eg finni hana, því eg er
nú ekki æfinlega góður dreng-
ur. Eg auðvitað blóta alveg
eins og hann frændi gerir.
Stundum og já — líklega
skrökva líka mér til málbóta.”'
Það var eins og Micky John
væri varnað að komast nokk-
uð áfram. Bylurinn kastaði
honum flötum aftur og aftur.
Loks datt honum í hug að
skríða á fjórum fótum heim að
þessum litla hús kofa, til að
standa upp við viegginn og
hvfla sig stundarkorn, liann var
svo þreyttur.
í gegnum hríðarbylin sá hann
glitta í ljóstýru innan við frost -
na rúðuna á framglugganum.
Skyldi þá vera einhver mann-
eskju rola þarna inni hugsaði
hann um leið og hann tók
höndurnar úr vösunum og
reyndi að þreifa fyrir sér. En
sér til undrunar fann hann að
höndur hans voru ískaldar og
einhvern vegin svo undarlega
stífar/ en það var alt hríðinn^
að kenna.
Micky John, hafði ímyndað
sér rétt. Það var einhver í kof-
anum. s
Það var kona, há og grönn,
með mikið bjart hrokkið hár,
frekar ófríð í andliti með kald-
an og hörkulegan svip. En
augun voru brún og blíðleg en
gátu þó tekið snöggum breyt-
ingum. Hún var á að gizka —
fjörutíu ára að aldri, og var
einsetu kona.
1 tuttugu ár hafði hún unnið
fyrir sér með því að taka inn
sauma af öllu tægi og var búin
að draga saman dálitla upp-
hæð af peningum sem nágrann-
ar hennar höfðu uppgötvað að
væru niðurkomnir á næsta
banka. Hún átti líka litla kof-
ann númer tíu á horninu, sem
oftast var svo nefnt. En hún
kærði sig lítt þótt strákaríiir
kölluðu hana Möngu piparmey
á horninu númer tíu, því hún
hafði smátt sanian við nábúa
sína að sælda.
Þegar hún var um tvítugt,
hafði heimurinn og kringum-
stæðurnar breytt henni úr ungri
og skemilegri stúlku, í kalda og
kærleikssnauða konu.
Kærastinn hennar hafði brugð
hún undrandi.
“Nei, eg hefi aldrei át
foreldra,” svaraði hann. “ En
átt þú nokkum lítinn dreng?’’
spurði hann svo.
“Nei. Eða því spyrðu að þvi,
barn?" Og hún horfði fast ó
drenginn með djarflegu, greind
arlegu augum. “Eg hefi aldrei
átt lítinn dreng.”
“Viltu þá ekki vera mamma
mín?” spurði hann og leit á
1 <* \ N al fn s PJ iöi Id •* j

ist vonum liennar snögglega j hana einarðlega. “Eg get bor-
og gifst annari ríkari og fall- jg inn viðinn fyrir þig. Svo
egri. Síðan hafði hún lifað út
af fyrir sig og skift sér af
engum og umgengist fáa. —
get eg höggvið spýtur, ef þig
vantar. En mér líkar ekki að
betla. Má eg ekki vera héraa
Auðvitað fanst henni stundum hjá þér? Eg skal reyna að vera
A Thorough School!
The “Success” is Canada’s Largesi.
Private Commercial College, and the
finest and best equipped business train-
ing institution in Western Canada. It
conducts Day and Evening Classes
throughout the year, employs a large
sta/ff af expert teachers, and provides
sufficient individual instruction to per-
mit every student to progress according
to his capacity for study.
...w^xty-one years, since the founding of the “Suc-
cess” Business College of Winnipeg in 1909, approxi-
mately 2,500 Icelandic students have enrolled in this
College. The decided preferehce for “Succesis” train-
ing is significant, because the Icelanders have a keen
sense of educational values, and each year the number
of our Icelandic students show an increase.
Day and Evening Classes
OPEN ALL THE YEAR
The SUCCESS BUSINESS COLLEGE, Ltd.
PORTAGE AVENUE AT EDMONTON STREET.
PHONE 25 843
lífið stundum vera dálítið ein-
manalegt, en hún var þó oftast
látin í friði., og um tungur
nábúanna skeytti hún lítið.
Nú var hún að hugsa um,
hvað það væri gott og friðsamt
að vera inni í hlýjunni, þó húr.
væri ein. Þetta var annars ljóti
bylurinn. Litli húskofinn hrist
ist allur eins og hann væri fest-
ur upp á þráð.
Þetta gengur næst mann-
drápsbyl” liugsa&i hún.
Alt í einu heyrðist henni
itthvað þungt kastast. upp að
framhurðinni. Hvað gat það
verið?
Máske það sé hundkvikindi,"
sagði hún við sjálfa sig.
"Eg get lofað því að vera inni í
nótt. Vesalings dýrið! Það get-
uf legið á pokatusku í eldhús-
inu. Eg get ekki einu sinni
úthýst hundi í svona veðri. Á
jólanóttina ættu allar skepnur
að hafa rétt til lífsins. — Já,
einu sinni átti eg skemtileg jóL
En nú — jæja, það er alt liðið
og kemur ekki aftur.”
Hún opnaði hurðina gætilega
en þá þyrlaðist snjórinn inn
um alt húsið og flestir smá-
hlutir fuku úr stað.
Einhver snjóbarin þústa
hröklaðist yfir þröskuldinn og
féll á gólfið. Manga sá enga
tilgerð á því. Það var þó ekki
hundqr; nei, nei. Hvað annars
var það? Barn! Ofurlítill
drenghnokki. Hún flýtti sér að
loka hurðinni. Svo sópaði hún
snjóinn eins og hún gat af
honum með berum höndunum.
“Guð min ngóður!” hrópaði
hún. “hann er líklega dáinn!”
Hún tók hann upp varlega og
lagði hann á legubekkinn ná-
lægt ofninum. Því næst hlust-
aði hún eftir hjartslættinum.
“Nei, guði sé lof! Hann er lif-
andi!’ ’kaliaði hún upp yfir sig.
Svo tók hún á lífæðinni, og þá
sá hún aö litlu hendurnar voru
snjóhvítar og beinstífar. Hún
brá við fljótt og kom aftur með
fult stórt þvottafat með saman
þjöppuðum snjó og stakk hönd-
um drengsins á kaf í það. Svo
nuddaði hún andlit hans, sem
einnig var snert af frostinu.
Hún gat smá plokkað af hon-
um frosna skóræflana og fata-
tuskurnar og vafið hann svo í
hlýju teppi. Hendurnar voru
farnar að roðna, svo hún þurk-
aði þær með drifhvítum, bró-
deruðum vasaklútnum sínum
Henni varð starsýnt á andlitið,
lítið, fölleitt og þreytulegt. —
Þetta var fallegur drengur, en
svo óttalega skítugur og ræfla-
legur til fara. LokS^ opnaði
hann augun og horfði á hana
undrandi.
“Er eg kominn í himnaríki?
umlaði í honum. “Mér líður svo
vel. Eg hefi víst sofnað, eg
var svo kaldur og þreyttur. En
hvað heitir þú?” Og hann horfði
rannsakandi augum á þessa ó-
kunnu konu.
“Eg er kölluð einsetu-Manga.
Mér þykir mjög vænt um að
þú ert vaknaður, litli stúfur
Þú verður að vera hér þar til
veðrið batnar.”
“Nei, nei, hann Jim frændi
ber mig, ef eg kem ekki heim
bráðum.”
góður drengur. Eg skal reyna
að hætta að blóta. En mig
langar til að sjá jólatré, ef þú
vilt fara með mér í kirkjuna.
Heldurðu að þú getir það ekki?
“Hvaða dómadags vltlieysu
ertu að fara með, barn? Veiztu
ekki að eg er hér altaf ein, eins
og þú sérð að eg er núna. Þú
að vera hérna og — og — eg
að vera manmia þín! Hvílík
fjarstæða! Eg þeld nú ekki!
Eg mundi lítið kunna að því
að vera mamma.”
“En þú gætir lært það Eg
skal kenna þér að láta þér
þykja vænt um mig”.
“Þú ert brjálaður, drengui;!”
Og hún fór að ganga hratt um
gólf. En Mieky John horfði stöð
ugt á hana með sínum bláu,
skýru og biðjandi barnsaugum.
Og hún gat ekki litið af hon-
um. Það var eitthvað í þessum
fallegu barnsaugum, sem gagn
tók hjarta hennar. Hún nötraði
á beinunum. Henni fanst hún
ætla að hníga niður. Hvað
gekk annars að henni? Auð-
vitað hafði hún aldrei skilið
hvað það þýddi að vera móð-
ir. Mundi hún annars virkilega
geta lært það svona seint á
æfinni?
Einu sinni hafði hún elskað
— já, og kanske of vel. — Þessi
bláu barnsaugu sýndust liorfa
inn í insta dýpi sálar hennar.
Og það sem hún þóttist lesa í
þeim, var þetta: “Guð hefir
sent þér þessa jólagjöf, kastaðu
henni ekki frá þér!”
Þetta var undarlegt. Hvort
sem það var hennar eigin í-
myndun eða ekki, þá stóðst hún
ekki mátið lengur. Hún reikaði
titrandi að hlið drengsins, og
kastaði sér á knén grátandi og
huldi andlitið í höndum sér.
Hægt og varlega hreyfði
Micky John aðra hendina, sem
nú var búin að fá sinn eðlilega
lit og hlýju. Hann lagði hana
bjarta hrokkna hárið og
strauk það blíðlega um leið og
hann sagði feimnislega:
“Elsku mamma! Þú ætlar
ekki að senda mig heim til
Jim frænda aftur?”
Alt í einu, þegar hún heyrði
ávarp drengsins: Elsku mamma
var sem flóðgarður sálar
hennar hryndi snögglega. Og
hún greip hann í faðni sér og
hrópaði hástöfum:
“Nei, nei! Aldrei! Þú ertpóla-
gjöfin mín. Eg sleppi þér ekki
— því annaðhvort guð eða
stormurinn hefir sent mér þig.
Og þú ert litli jólasonurinn
minn. Eg þakka fyrir gjöfina.”
Micky John hjúfraði sig inni-
lega að brjósti hennar. En hún
tautaði í hálfum hljóðum:
“Skyldi guð virkilega telja
tár mannanna barna?”
Yndó.
Dr. M. B. Halldorson
4«i ■•7« midg.
8krlf.tofu.lml: 38(7«
Itundar aératakloga lunfn&sjúk-
dóma.
■r flnna & akrlfatofu kl 10—12
f. h. of 2—0 o. h.
Hoimill: 46 Alloway Avo.
Talnfmlt SX158
DR A. BLONDAL
«03 Madlcal Art. Bld«.
Talsíml: 32 20S
■ tnndar sdrstaklsga kvensjúkddma
o« barnasjúkddma. — A8 hltta:
kl. 10—12 « *. 0gr 8—5 e h.
Helmllt: 80« Vlctor St. Siml 28 180
Dr. J. Stefansson
•1« MKDHAl, ARTS BI.Rti.
Horni Kennedy og Graham
Itn.l.r rl.rl.su .u««.- eyrna
nef- o* kvcrka-Hj AkdOma
*r afl hitta frk kl! 11—12 f. h
o* kl. 8—6 e h
Taleiml: 21834
Helmiil: «88 McMlUan Ave 42691
MOORE’S TAXI LTD.
Cor. Donald and Graham.
50 Centa Ttzl
Frá. elnum stalS til annars hvar
sera er í bænum: 5 manns fyrir
sama og einn. Allir farþer&r á-
byr^stlr, allir bílar hítablr.
Slmi 23 Ki>« (8 Ifnur)
ghúsgaKiia-
Ktstur, töskur
! flutningur.
DR. L. A. SIGURDSON
21G-220 Medlcal Arts Bldg.
Phone 21 834 Office timar 2-4
Heimili: 104 Home St,
Phone 72 409
Hugir og hjörtu
halda á útsjónaljósunum
björtus
Áhrifabylgjurnar inn á löndin,
aldanna framþróun sterka
höndin,
faðir vor ályktar, aðhefst og
ræður,
ætlast til meðvirkni systur og
bræður.
Hefjumst nú handa,
húsföðurráðinu samkvæmir
standa.
Alt mun á svipstundu lagast,
léttast,
ljósin á skilninginn stækka,
þéttast.
Heimiliskennarinn hugarfars-
sólin
heiminum fæddur og því eru
jólin.
Þýskotin þagni,
þjóðirnar samhuga í bróðerai
fagni.
Framsækinn skilningur fær að
kanna,
föðurnum skyldur er andi
manna.
Híbýlalyklarnir, hugsun og vilji,
hurðirnar opna svo mennirnir
skilji
frelsið og friðinn
feðranna bústaði, útvalda
siðinn.
Fr. Guðmundsson.
ENDURKOMA LJÓSSINS
Hagsældauppsiirettan himinsól-
in,
Himneska aflgjafinn Kristur,
Jólin,
annast um framþroskans upp
eldis hagnað.
Er þessum gjafmildu lífsþjón-
um fagnað?
“SÖK BÍTUR SEKANN’
G. S. THORVALDSON
B.A., L.L.B.
LögfrceSingttr
702 Confederation Life Bldg
Talsími 24 587
W. J. LINDAL
BJÖRN STEFÁNSSON
ISLENZKIR LÖGFUÆÐINOAB
á oðru gólfi
325 Miiin Street
Tals. 24 963
Hafa einnig skrifstofur a8
Lnudar og Gimli og eru þar
að hitta, fyrsta miðvikudag 1
hverjum mánuði.
Telephone: 21 613
J. Christopherson,
Islenskur Lögfrtt&ingur
845 SOMERSET BLK.
Winnipeg, :: Manitoba.
A. S. BARDAL
selur lfkkistur og annast um útfar-
Ir. Allur útbúnaöur sá bestl
Ennfremur selur hann allskenar
minnisvaröa og legsteina.
84S SHERBROOKE ST.
Phouet 86 607 WINBIIPH6I
HEALTH RESTORED
Lækningar én lyfja
DR. 8. G. SIHPSON. N.D., D.O., D.O.
Chronic Diseasea
Phone: 87 208
Suite 642-44 Somerset Blk.
WINNIPEG —MAN.
MARGARET DALMAN
TRACHRR OF PIANO
NM BANMNG ST.
PHONE: 26 420
Dr. A. V. Johnson
íslenzkur Tannlæknir.
212 Curry Bldg., Winnipeg
Gegnt pósthúsinu.
Simi: 23 742 HelmiU*: 33 328
Jacob F. Bjarnason
—TRANSFER—
Basaaae u« Faraltarv I
762 VTCTOIt ST.
SIMI 24.5*«
Aanast allskonar flutninga fram
og aftur um bæinn.
J. T. THORSON, K. C.
falen.kur liiafræmaaur
Skrlfstofa: «11 PARIS BLDG.
Siml: 2« «71
f “Heimskringlu" viðvíkjandi
athugasemda grein krossnáung-
ans sem birtist þann 25 nóv.
s. 1. er það að segja, ef hún væri
virðandi svars, þá bæri að senda
höf. hennar þakklætis viður-
kenningu fyrir samþykkishlut-
tekningu hans um að Búa grein
hafi verið á gildum rökum
bygð, þó greinarhöf. hafi brugð-
ið fyrir sig miður heiðarlegri að
ferð, með yfirklóri og blekking-
um til stuðnings sínum fram-
burði; hann sýnir þar með, að
hann gerir ekki mikinn greinar-
muni á góðu siðferði og á sið-
semi. Með þvílíkri skoðun að
dulklæða ósóma, verður hann
að teljast eiga sæti meðal ó-
hlutvandra manna á leiksviði
lífsins.
4—Lundar 30. nóveniber 1931.
Búi
DR. K. J. AUSTMANN
Wynyard —:— Sask.
Talafmli tS HH9
DR. J. G. SNIDAL
TANNLÆKNIR
614 Someraet Block
taffe At«i«c WINNIPBQ
BRYNJ THORLAKSSON
Söng*tjóri
Stlllir Planos og Orffel
Sfnii 38 345. 594 Alveratone St.