Heimskringla - 11.05.1932, Blaðsíða 6

«. StÐA
HEIMSKRiNGLA
WINNIPEG 11. MAÍ 1932.
Á HASKA TÍMUM
Saga frá uppreitninni á Indlandi.
Eftir
George A. Henty
Doktorinn og hiair aðrir Norðurálfu-
mennirnir höfðu sig sem fyrst upp á þak til
að sjá hvað gerðist, og til að senda skothríð
móti uppreisnarmönnum, ef þyrfti. í því skyni
röðuðu þeir sex byssum handa hverjum þeirra
á heptugan stað og biðu svo. Þær Isabel og
konur þeirra Doolans og Rintoul, gátu með
engu móti eirt niðri, og komu því upp á þekju
h'ka. Þær og doktorinn stóðu sér og horfðu
óþreyjufullar á heræfingavöllinn.
Þeir majórinn riðu leið sína úr á heræf-
ingaflötinn að venju, námu þar staðar og biðu
svo í hnökkunum eftir því að liðsmennirnir
kæmu út úr tjöldunum.
“Þar eru þeir kvaddir tii æfinga,’’ mælti
doktirinn, er hann heyrði lúðurþyt, “og þarna
eru nú mennirnir að þyrpast út úr tjöldunum.
Þarna sé eg Foster, rétt stíginn á bak hesti
sínum. Ódeigur karl, sá Foster.”
Það var venja Sepoya að smátínast fram
á flötinn, en nú var eins og enginn vildi fara
af stað fyrstur. Riddararnir voru allir komnir
á hestbak og höfðu raðað sér í fylkingu. Alt
í einu reið af eitt byssuskot. Var það auðsæi-
lega táknið, því um ieið þustu allir af stað
með ópi og eggjunum og skutu af byssum sín
um. Stefndi allur skarinn á þá majórinn, en
þeir biðu ekki boðanna, heldur hleyptu á
harða spretta heim að dómhúsinu.
“Vertu óhrædd, góða mín,” sagði dokt-
orinn við Isabel. “Mér dettur ekki í hug að
nokkur sé særður. Sepoyar eru lélegar skytt-
ur, þegar bezt gegnir. Þegar þeir þá skjóta
hlaupandi og í hálfdimmu, eins og núna,
hæfðu þeir ekki heyhlöðu á tíu föðmum,
nema þá óvart. En sjáum til, riddarar Fosters
standa fast fyrir enn. Hann er ef til vill að tala
um fyrir þeim. En hvað er nú? Þrír af þeim
ráða til móts við hann. Hana, þar miðar einn
þeirra á hann og hleypir af! Ónýtt skot! Kom
hvergi nærri! — Þetta er myndarlegra!” —
Þetta síðasta varð doktornum að orði, er
hann sá manninn byltast úr hnaknum, eftir
að Foster hleypti af. Hinir tveir hleyptu þá
að honum, en hann hjó annan þeirra og skaut
hinn. Allir þrír voru fallnir í valinn, en Foster
veifaði sverðinu og var augsýnilega að kalla
til riddaranna, en þeir svöruðu því með ópi
svo miklu, að heyrðist heim að dómhúsinu,
og reið nú allur hópurinn að honum.
“Flýðu, maður! Flýðu!” hrópaði doktor-
inn, rétt eins og Foster myndi heyra til hans,
þótt rödd hans í raun réttri bærist naumast
fjórða hluta þeirrar leiðar. En svo var nú
Foster ekki á því að flýja. Hann hleypti á
sprett móti fylkingunni og hvarf inn í þyrp-
inguna. Sást þá ekki um stund nema tilburð-
ir, sem lýstu höggorustu, og skothvelli marga
var að heyra. En alt í einu sást Foster hinu-
megin við fylkinguna, sem hann hafði rofið
og rifið sig í gegnum. Orguðu nú Hindúar
mikið og þreyttu við að snúa hestum sínum,
til nýrrar atlögu gegn þessum eina manni. En
áður en það tækist, hafði Foster sjálfur snúið
við og hleypt aftur inn í fylkinguna. Var nú
svo bjart orðið, að gerla sást, er hann ruddi
sér braut í gegnum manngarðinn. Sverðinu
hélt hann í hægri hendi og gekk það ótt og
títt á þeim sem fyrir urðu, en í vinstri hendi
hélt hann á pístólu og spúði hún í sífellu eldi
og blýi. Á þessari reið hnigu tveir eða þrir
af Hindúum, að því er séð varð frá dómhús-
inu. — í þetta skifti sneri Foster ekki við
aftur, en hleypti í spretta heim að dómhús-
inu, með allan hópinn á eftir sér, og að auki
sífelda kúlnahríð frá fótgönguliðinu.
“Nú kemur til okkar kasta!” hrópaði
doktorinn. “Sýnum nú piltum þessum, að þeir
séu í skotfæri! En ekki megið þið skjóta of
nærri Foster. Skjóti hver ykkar fjórum sinn-
um, og hlaupið svo niður og ljáið lið til þess
að koma honum inn fyrir hliðið, en verja hin-
um inngöngu. Eg held hann hafi sig undan
þeim. Hann varð fyrri af stað en þeir og hefir
ágætis hest.’’
Svo miðaði doktorinn byssunni og hleypti
af, og hinir gerðu það sama. Þrír riddarar
steyptust af hestunum. — Fjórum sinnum
skutu þeir þannig, og hlupu svo niður stigana
og út í garð. Aðra byssuna fengu þeir maj-
órnum og liðsforingjunum, sem þá voru rétt
stígnir af hestum sínum, og sneru nú allir
að hliðinu og biðu viðbúnir. Að tveim mínút-
um liðnum var hliðinu slegið opnu og Foster
þeyttist inn á harðaspretti, og um leið riðu skot
af fimtán byssum í garðinum, og féllu þá
nokkrir af Hindúum. — í sömu svipan var
hliðinu lokað og majórinn og þeir allir hlupu
inn í húsið og upp á þekju, þar sem doktor-
inn hafði ekki verið aðgerðalaus.
“Drengilega af sér vikið!’ ’sagði hann
við. “Þetta kalla eg góða byrjun!”
Liðsaflinn var nú orðinn svo mikill á þekj
unni, að þegar allir í senn sendu kúlnahríð-
ina í hóp riddaranna, sáu þeir sér vænst að
hörfa frá, og hleyptu tafarlaust burtu yfir til
herbúðanna.
Foster komst ekki af ósærður. í reiðinni
gegnum fylkinguna fékk hann sár mikið á
annan vangann, og á undanreiðinni heim í
vígið hafði kúla farið í gegnum vöðva á öðr-
um handlegg hans.
“Þetta hefirðu fyrir að vera í ryskingum
við þorparana,” sagði doktorinn, þegar hann
bjó um sár hans. “Hér öslast þó einn á móti
heilum herflokki, rétt eins og þú værir gam-
all jórsalafari, en hugsar ekki út í það, að
við þurfum að tjalda öllu því sem til er til
varnar þessu ótrausta vigi og megum engan
mann missa.”
“Já,, eg held nú helzt, doktor, að einhver
annar en eg þarfnist þjónustU þinnar, og það
enda meira en eg,” svaraði Foster.
“Er einhver annar særður?’’ spurði dokt-
orinn.
“Nei, ekki held eg að hann sé særður,"
sagði Foster, “ep þegar eg gekk inn í húsið
eftir að búið var að loka hliðinu, sá eg hvar
Bathurst hallaðist upp að húsveggnum ná-
hvítur í andliti og titraði eins og strá fyrir
stormi. Mér var að detta í hug að væn inn-
taka af “hollenzku hugrekki” kæmi honum
vel!”
“Þú ert ekki réttlátur í dómi um Bathurst
kafteinn Foster," sagði doktorinn alvarlega.
“Hann er maður, sem eg met meira en marga
aðra. Að sumu leyti er hann hugstærri en
nokkur maður, sém eg þekki, en taugakeríi
hans er þannig gert, að hann bókstaflega
þolir ekki skothvelli, og engan megnan há-
vaða. Það er ógæfa, en undireins nokkuð
það, sem hann getur ekki við ráðið.”
“Frámunaleg ógæfa, skyldi eg segja,”
svaraði Foster og hló háðslega, “einkum þeg-
ar mikið liggur á, eins og hér núna, af því aö
skothvellir og hávaði vilja æfinlega vera sam-
fara orustum. Væri eg þannig gerður, þá held
eg að eg sendi kúlu í gegnum höfuðið á
mér."
“Já, það er nú ekki ólíklegt að Bathurst
gerði það sama, ef hann ekki hefði meira vit
í höfðinu en sumir,’ ’svaraði doktorinn.
“Nú értu nærgöngull, doktor, en svo lái
eg þér það ekki,’ ’sagði Foster.
“Eg verð að fara, því nú er nóg að gera,"
sagði doktorinn. “Eg býst við að þessir ná-
ungar afráði að gera áhlaup á vígi okkar
undireins og þeir hafa talað saman.”
Og þegar doktorinn kom út, sá hann, að
nú voru menn teknir til starfa. Majórinn hafði
skipað fjórum mönnum að ’standa á verði
uppi á þakinu, en hinir allir voru að fylla pok-
ana með mold og hlaða þeim innan við hlið-
in. Konunum hafði ekki verið sett neitt fyrir,
en þær fóru út í garð h'ka með þráð og nál-
ar og saumuðu fyrir pokaopin jafnóðum og
þeir voru fyltir.
í þessu litla vígi voru saman komnir 76
manns, er þannig skiftust: Sex liðsforingjar,
einn doktor, sjö borgarar, tíu fullorðnar kon-
ur og átta börn á ýmsum aldri, eða þrjátíu og
tveir Norðurálfumenn alls. Hindúar voru þar
fjörutíu og fjórir, þar af sex vinnukonur, en
þrjátíu og átta vinnumenn. Þegar allur þessi
hópur keptist við að fylla pokana, gekk það
verk fljótt, enda var búið að gera svo traust-
an vegg innan við hliðin, eftir tveggja tíma
vinnu, að fráleitt var að Sepoyar mundu geta
hrundið þeim upp af eigin ramleik.
“Ja, þá er nú næst að fylla 48 poka og
gera með þeim skotgarð uppi á þakinu,’’ sagði
majórinn, þegar fullgerðir voru pokahlautam-
ir niðri. “Við þurfum nauðsynlega skotgarö
á hverju horni uppi á veggbrúnunum, og hver
garður þarf að hafa tveggja poka hæð.”
Það var rétt verið að enda við þetta
verk, þegar varðmennirnir uppi sögðu þær |
fréttir, að Sepoyar væru búnir að kveikja í j
íbúðahúsum Norðurálfumanna. Sepoyar urðu
reiðir, þegar þeir sáu að Norðurálfumenn ali-
ir komust undan, en miklu reiðari þó, þegar
þeir sáu, að þeir höfðu haft með sér mestall-
ar eignir sínar, og til að hefna sín þeim mun
betur, slóu þeir eldi í öll húsin, eftir að hafa
tekið þaðan alla muni, sem til einhvers voru
nýtir. Á milli þess, er þeir æstu eldana, skemtu
þeir sér með því að senda skot eftir skot á
dómhúsið.
Þess hefir áður verið getið, að húsvegg-
irnir risu tveimur fetum hærra en þekjan sjálf
og mynduðu þannig vænan skotgarð, en alt
miðbik þekjunnar reis jafnhátt veggjunum,
og á hornin á því háþaki átti að hlaða pok-
unum, tólf á hvert hom, og mynda þannig
nýjan skotgarð fjögur fet á hæð, er þá reis
fjórum fetum hærra en ytri skotgarðurinn.
Þegar búið var að byggja þessa pokaveggi,
voru tveir menn settir undir hvorn skotgarð,
og voru til þess valdar beztu skytturnar.
“Jæja, piltar, þá kemur nú til okkar
kasta,” mælti doktorinn með kæti, þegar
hann settist innan við einn skotgarðinn á há-
þekjunni, “og ekki skal eg trúa því að við
eyðum eins miklu af blýi til ónýtis eins og
þessir náungar þaraa við eldana.”
«.
Þeir • biðu svo ekki boð-
ann^, en tóku til að mæla
Sepoyum í sama mæli og
þeir höfðu verið að gera. En
sá var munurinn, að virkis-
búar fóru ósköp hægt að því
og skutu tiltölulega sjaldan,
en svo banvæn Voru skot
þeirra, að eftir litla stund
þorðu Sepoyar ekki að sýna
sig á bersvæði, en hættu að
ónáða virkisbúa og földu sig
á bak við húsin, sem voru
að brenna.
Isabel mætti Bathurst einu
sinni, þegar hann var að
bera poka upp á þekju.
“Eg hefi setið um að ná tali af þér, Mr.
Bathurst síðan í gærkvöldi,’’ sagði hún þá,
“en aldrei fengið tækifæri til þess. Viltu gera
svo vel að ganga inn í geymsluherbergið,
þegar þú kemur ofan aftur. Eg skal ekki tefja
þig meira en augnablik.” /
Þegar hann kom aftur ofan, gekk hann
að dyrunum á geymsluherberginu, þar sem
Isabel beið hans, en hann nam staðar á
þröskuldinum.
“Eg fer ekki lengra, Miss Hannay,” sagði
hann stillilega. “Eg held eg viti hvað þú ert
að hugsa um að segja. Eg sá það á svip þín-
um í gærkvöldi, þegar eg sagði majórnum frá
viðureign minni við dýrið. Þú ert að hugsa
um að afturkalla þau orð þín, að þú fyrirlítir
huglausan mann. En gerðu það ekki. Þú hafð-
ir algerlega rétt fyrir þér. Þú getur ekki fyrir-
litið hugsleysi mitt meira en eg geri sjálfur.
Þegar þú stóðst óhrædd upp á þekju og hprfð-
ir á áhlaup uppreisnarmanna, stóð eg hérna
uppi við vegginn úti fyrir og var nærri með-
vitundarlaus af óstyrknum, sem á mér var.
Hvað heldur þú um tilfinningar mínar, þar
sem eg einn get ekkert aðhafst, ekki lagt
hönd að verki með hinum, þar sem þó hver
hönd er dýrmæt til að verja líf kvenna og
barna. Líttu á andlit mitt! Eg veit að það er
hvítt eins og pappírsblað enn, og sjá hendur
mínar, þær titra enn! Það er þýðingarlaust
fyrir þig að tala nokkuð. Þú getur máske
aumkvast yfir mig, en þú hlýtur að fyrirh'ta
mig eigi að síður. Þú mátt trúa því, að eg er
ekki hræddur við dauðann, en álít hann sem
lausnara, sem leysir mig frá hörmunginni og
fyrirlitningunni, sem eg verð að þola."
Um leið og hann slepti orðinu, snerist
hann á hæli og gekk burtu. Rakst hann þá á
doktorinn, sem þegar talaði til hans.
“Komdu hérna inn, Bathurst minn góður,”
sagði doktorinn og dró hann með sér inn í
herbergið, sem ætlað var fyrir lyfjabúð og
lækningaáhöld. “Eg sá á þér að þú þarít
hressandi lyf. Eg ætla að gefa þér engifer-
blöndu.”
“Eg þarf þess ekki, doktor, og eg þygg
ekkert slíkt,” svaraði Bathurst. “Eg tek ekki
neitt áfengi til að framleiða kjark, sem ann-
ars er ekki til. Það er ásetningur, sem eg vik
ekki frá."
“Þig skortir hvorki kjark né hug,” sagði
doktorian með þykkju. “Eg er oft búinn að
segja þér það, að taugaveiklun þín á ekkert
skylt við hug eða kjark.”
“Kallaðu það hvaða nafni, sem þér sýn-
ist, doktor, það kemur alt fyrir eitt,” svaraði
Bathurst. “En kínín skal eg þiggja, ef þú vilt
gefa mér það, því eg er máttvana enn, en ekki
dropa af áfengi.”
Doktorinn gerði það, en var hálfönugur
út af þráa Bathursts, og skildu þeir svo.
Að klukkustund liðinni hófst grimmileg
skothríð úr þrem áttum. Sepoyar höfðu allir
flúið af bersvæðinu, þar sem húsin höfðu
staðið, en sóttu nú að virkisbúum úr fylgsn-
um sínum úr grendinni úr öðrum áttum.
“Allir karlmenn upp á þekju!” hrópaði
majórinn. “Fjórir að hverjum skotgarði á há-
þekjunni, en þrír að hverjum garði á fram-
þekjunni. Heldurðu að þú sért fær til að halda
á byssu, Foster? Er ekki betra fyrir þig að
halda kyrru fyrir í dag? Ekki mun tækifæri
bresta síðar.”
“Það gengur ekkert að mér, majór,”
svaraði Foster. “Mér er engin vorkunn að
hleypa af byssu, þó eg hafi aðra hendina í
fatla, því byssan getur hvílt á pokunum, í
glufunum á milli þeirra, sem við horfum um.
— En hamingjan góða!’ hrópaði hann alt í
einu .“Lítið þið bara á hann Bathurst! Hanu
er nábleikur og skjálfandi!’’
Skothríðin var nú hvíldarlaus frá Sepoy-
um, og voru nú virkisbúar teknir til líka. —
Skothvellirnir voru miklir og ægilegur hvin-
urinn, er kúlurnar sungu um loftið í kringum
þá á þekjunni, en hærra reis þó kliðurinn af
ópi og orgi Hindúa, í leynum sínum hringinn
í kring. Bathurst var náfölur, en béit á jaxl
og stóð hreyfingarlaus. Majórinn hljóp til
hans.
“Bathurst minn góður,” sagði hann. “Það
er mikið til að gera niðri líka. Vertu þar held-
ur en hér.”
“Nei, hér á eg að vera, og hér skal eg.
vera!’’ svaraði Bathurst, en þó var sem hann
RobinlHood
FLOUR
ÞETTA MJÖL KOSTAR MINNA, VEGNA
ÞESS AÐ FLEIRI BRAUÐ FÁST
ÚR POKANUM
segði þetta við sjálfan sig, fremur en majór-
inn.
Majórinn hafði ekki tíma til að segja
meira, því í þessu hófst ægileg skothríð rétt.
úti fyrir skíðagarðinum, og frá rústum hús-
anna framundan. — Áhlaupið sjálft var nú
virkilega að byrja. Sepoyar höfðu læðst á-
fram þangað til þeir voru komnir alt að víg-
inu, en voru þó enn í leyni. Það eina, sem
virkisbúar gátu, var að miða á blettina, þar
sem reykjargusurnar frá byssum Sepoya risa
upp.
■ “Ertu vitstola, Bathurst? Legstu niður,
maður! Legstu niður! Fleygðu ekki lífi þínn
þannig í þessa hunda!”
Það var doktorinn, sem þannig hrópaði
og leit þá majórinn við, og sá hvar Bathurst
stóð uppréttur á hægri þekjunni út við skot-
garðinn, einmitt þar sem skothríðin var hvað
mest. Þar stóð Bathurst með byssu í hendi og;
viriist stíga fram á fót. En ekki bar hann
við að skjóta.
“Ligðu niður, maður, undireins!” hrópaði
þá majórinn, en Bathurst gaf því engan gaum
og var majórinn í þann veginn að hlaupa tii
hans, þegar doktorinn og Foster sinn úr hvorri
átt, hentust til hans í gegnum kúlnahríðina,
þrifu sinn í hvorn handlegg og drógu Bathurst
með sér upp á háþekjuna og í hlé við einn
skotgarðinn. ■
“Drengilega gert, herrar mínir!” sagði
majórinn. “Það er mildi að þið komust klakk-
láust af.”
Bathurst hafði brotist um fast í fyrstu,
en var máttþrota orðinn, er á háþekjuna kom
og lá nú hreyfingarlaus með aftur augun.
“Ætli hann sé særður?” spurði majór-
inn. “Það sýnist ómögulegt að hann hafi slopp-
ið. Hvaða brjálæði kom yfir hann að gera
sjálfan sig svona að skotmarki?’’
“Eg held hann sé ósár,” svaraði doktor-
inn, “en eg held hann sé meðvitundarlaus. Við
skulum bera hann ofan í herbergi mitt. —-
Hérna er hönd mín, Foster! Eg veit að þið
Bathurst eruð ekki vinir, en núna stofnaðir
þú þér í lífsháska til að bjarga honum.”
“Eg hugsaði ekkert út í hver það var,"'
svaraði Foster kæruleysislega. “En eg bara.
sá mann breyta eins og vitfirring, og hljóp
því til að draga hann í hlé við garðinn. En
víst er það, að eg hefi meira álit á honum nú,
þó eg varla trúi því að hann hafi verið með
öllum mjalla.”
“Hann vildi láta þá drepa sig, en það þreic
og þau átök, sem til þess þurfti, að ganga
þannig á móti dauðanum, það er meira en
við getum gert okkur grein fyrir, Foster,’’
sagði doktorinn með hægð. “Mér er vel kunn-
ugt um veikleika hans. í andlegum skilningi
held eg að ekki sé þrekmeiri maður til en
hann, en taugakerfi hans er ekki sterkara en
í lítilsigldri konu. Þar er nú sífelt stríð milli
sálar- og líkamskrafta.’’
“Þar kafar l)ú nú dýpra en svo, að eg
geti fylgt þér, doktor,” svaraði Foster. “Eg
kannast við hugrekki og hugleysi, eða bleyði-
skap, en þenna dularfulla blending, sem þn
talar um, er mér ofvaxið að skilja,” og hann
sneri burt og gekk að skotgarðinum.
Þeir majórinn og doktorinn tóku nú Bat-
hurst og báru hann ofan, en mættu Mrs.
Hunter niðri fyrir í stiganum, er strax varð
hrædd og spurði hvort hann væri hættulega
sæður.
“Hann er ekkert særður, Mrs. Hunter,’”
svaraði doktorinn. “Hann stóð uppréttur út
við skotgarðinn, þar sem skothríðin var sem.
svæsnust, svo að við máttum hlaupa til og
draga hann burtu. Afleiðingin af þeirri ofraua
fyrir taugaveiklaðan mann, er eðlilega sú, að
það hefir liðið yfir hann, en hann raknar bráð
um við. Þú mátt koma inn, Mrs. Hunter, ea
ekki fleiri af konunum.” En Mrs. Hunter
hafði nýlega verið skipuð yfirhjúkrunarkona.
Majórinn fór strax upp á þekju aftur, en
doktorinn fór að lífga Bathurst, sem gekk
furðu seint. Loksins opnaði hann augun og
gerði tilraun til að rísa á fætur, þegar hann
sá doktorinn og Mrs. Hunter uppi yfir sér.
En doktorinn lagði blátt bann við því.
“Þú verður að liggja kyr,” sagði hann.
“Þú hefir breytt óvenju heimskulega og glæp-
samlega! Þú varst augsýnilega að reyna að<
stytta þér aldur!”