Heimskringla - 15.06.1932, Blaðsíða 6

6 BLAÐ81ÐA
HEiMSKRIMGLA
WINNIPEG 13. JÚNÍ 1932
Á HÁSKA TÍMUM
Saga frá uppreisninni & Indlandi.
Eftir
GEORGE A. HENTY
“Svona skulum við láta þær liggja upp
við þokavegginn,’’ sagði hann svo og hag-
ræddi örvunum. “Eruð þið tilbúnir, majór?’’
Majórinn sagði svo vera, og tók þá dokt-
orinn vindilinn, sem hann var að reykja, og
þrýsti vindiiseldinum að íkveikju-pappírnum.
Varð þá augnabliks hlé, en alt í einu hentist
eldörin úr hyikinu og fló loftið með geysiferð
og miklum hvin, sprakk svo og umhverfðist í
fjóra eða fimm glóhvíta ljóshnetti, er hnigu
til jarðar og vörpuðu skæru Ijósi yfir allan
blettinn, sem allra augu höfðu starað á.
‘“Þarna eru þeir! Margir tugir saman, til
hægri handar við hús Hunters!” sagði majór-
inn.
Um leið og hann sagði þetta, riðu skotin
af rifflunum bæði á þekjunni og á pöllunum
í garðinum. Að vörmu spori flaug önnur eid-
ör upp, og áður en ljósið af henni var dautt,
hafði hver einn af varðmönnunum skotið af
fjórum rifflum. Óp og köll mátti nú heyra í
hópi Sepoya, er sýndi að eitthvað af skotun-
um hafði orðið að tilætluðum notum. Jafn-
framt iaust á skothríð úr öllum áttum rétt
fyrir utan virkisvegginn, en majórinn kaliaði
þá hátt til sinna manna að skifta sér ekkert
af þeim náungum, en beina skeytum sínum
öllum að fallbyssugarðinum, sem þeir vissu
nú hvar væri, þó ekki gætu þeir séð hann í
myrkrinu.
“Láttu þá bíða á meðan eg hleyp ofan í
lyfjabúðina, og sæki brennistein til þess að
rjóða á byssusigtin. “Það er þýðingarlaust að
skjóta án þess í dimmunni.’’
Innan stundar var doktorinn búinn að
þessu — að rjóða brennisteini á öll sigtin,
og var þá hafin skothríðin á ný í dimmunni.
Og svo sendi doktorinn Wilson ofan til þess að
rjóða á sigtin hjá þeim á pöliunum niðri í
garðinum.
Þegar Bathur'st var á leiðinni upp aftur
eftir að hafa skilað boðunum til Doolans,
mætti Mrs. Hunter honum í ganginum. Hún
lagði hönd á öxl honum og sagði vingjarnlega:
“Far þú nú að mínum ráðum, Bathurst,
og vertu kyr hérna niðri í húsinu. Þeir eru í
þann veginn að hefja skothríðina uppi og
það er gersamlega þýðingarlaust fyrir þig að
vera þar, bara til þess að stofna þér í þarf-
lausan háska. Þú sýndir okkur í gær, hve
mikið gagn þú getur gert á annan hátt, og eg
er viss um að þér gefast fleiri tækifæri áður
en lýkur. Og eg get fuilvissað þig um, að það
tekur engin okkar til þess, þó þú standir ekki
í skothríð, háður óviðráðanlegum veikleika
eins og þú ert. Ef um áhlaup á virki okkar
væri að gera, væri öðru máii að gegna. Eg
veit vel að þú mundir ekki draga þig í hlé þá,
hversu mikill sem sársaukinn væri.’’
“Eg þakka þér fyrir orðin og ráðin, Mrs.
Hunter,” svaraði Bathurst. “En upp hiýt eg
að fara. Eg veit að það er gagnslaust, en eg
sit mig ekki úr færi að grípa sama tækifæri
og þeir að verða kúlum óvinanna að bráð. Mað
ur forðast ekki hníf sáralæknisins vegna sárs-
aukans, sem ekki verður umflúinn. Eg segi
ekki að skothvellirnir meiði ekki taugakerfi
mitt, en eg er altaf að vona að eg venjist
þeim sársauka, og að hann smá-hverfi, en
hvort heldur sem er, hlýt eg að stofna mér í
sama háska og aðrir.’’
Um leið og hann endaði orð sín, hófst
skothríðin, og kiptist þá Bathurst við og rak
upp ofurlítið hljóð, eins og hnífi hefði verið
stungið í hann. En hann hikaði ekki fyrir
það, en þaut framhjá Mrs. Hunter og upp stig-
ann og eftir þekjunni og út að brún og fleygði
sér svo niður hjá tveim mönnum, sem í því
hleyptu af byssunum.
“Ert það þú, Bathurst?” sagði majérinn,
sem var annar þessara tveggja. “Vertu var-
kár, maður og lyftu ekki höfðinu svona upp
fyrir pokavegginn. Ligðu bara hreyfingarlaus
hérna. Hindúum kemur ekki í hug að gera á
okkur árás í nótt, og þess vegna er þarflaust
að eyða skotfærum nema sem minst. Þú.skalt
því ekki bera við að skjóta.’’
En Bathurst heyrði ekkert af þessu og
teygði sig því alt af upp yfir pokagarðinn þar
til majórinn togaði í hann og knúði hann til
að gera eins og þeir. Það hefði verið óhætt
fyrir hann að halda höndunum fyrir eyrun,
til þess að draga úr hveliunum, en Bathurst
bar það ekki við. Hann sat hjá þeim og nísti
tönnum, er skotin riðu af, en allar hans taug-
ar titruðu af vanstyrk og sársauka, þangað
til majórinn kallaði upp og sagði þeim að
hætta.
“Eg trúi ekki öðru, en þeir séu hættir að
vinna,’’ sagði hann. “Eg vil að þið, doktor,
Hunter, Bathurst og Farquharson, farið og
leggið ykkur fyrir í fjórar klukkustundir, en
koma þá og taka við af okkur. En áður en þið
leggið ykkur fyrir skuluð þið segja Doolan
að Senda helming sinna manna inn til að
sofa. Auðvitað fleygið þið ykkur út af al-
klæddir, ef á þyrfti að halda að kalla á ykkur
út fyr en ætlast er til.”
“Eg vil senda upp eina eldör áður en eg
fer, majór, til þess að vita fyrir víst að þeir
séu hættir. Við getum sofið til skiftis á morg-
un, því um hádagimr bera þeir ekki við að
hlaða þenna garð. Búið þið ykkur því undir
að hleypa af, piltar, ef þeir eru þarna enn,
en eyðið þið ekki einu skoti til ónýtis.’’
Örin sveif úr hylkinu, og sást þá, að ekki
einn einasti maður var eftir á starfssviðinu.
“Eg átti von á því, majór, að þeim yrði
flökurt af eldhríðinni frá okkur svona nærri,’’
sagði þá doktorinn. “Að allir eru í burtu sýnir,
að við höfum farið illa með þá.”
“Það er ágætt, doktor,’’ sagði majórinn.
“Við sendum skot og skot á stangli í sama
hreiðrið, bara til þess að sannfæra þá um,
að þeir séu ekki gleymdir. En aðal-verkið
verður nú að hafa opin eyrun, ef þeir skyldu
reyna að koma með stiga og klifra yfir girðis-
vegginn í myrkrinu.’’
“Eg held að það sé engin hætta á því í
nótt,” sagði doktorinn. “Ef þeir hefðu haft
það í huga, þá hefðu þeir ekki hreyft við að
byggja þenna fallbyssugarð. En þeir reyna
það að sjálfsögðu einhverntíma síðar. í nótt
held eg ekkert meira þurfi að óttast, nema
þessa strjálu skothríð frá þeim, sem húka
hérna í runnunum kringum garðinn, og eg
trúi ekki öðru en að þeir letjist við að skjóta
og eyða skotfærum bókstaflega til einskis
gagns. Það var hepni, að við náðum hingað
nærri öllum skotfærunum.’’
“Já,’ ’svaraði majórinn, “þeir höfðu ekki
eftir frá okkur, nema eitthvað tíu skothylki
handa hverjum manni. Sá forði hlýtur að
vera um það uppgenginn nú, og þá verða þeir
sjálfir að búa til hylkin og máta kúlurnar,
nema þeir nái í forða frá öðrum uppreisn-
armönnum.”
“Jæja, majór, þú sendir þá eftir ohkur
að fjórum stundum liðnum.”
“Vertu óhræddur, doktor — eg gleymi því
ekki.” ’
Það bjarmaði fjrrir degi, þegar þeir dokt-
orinn komn aftur upp á þekjuna, og var þá
tekið fyrir alla skothríð. Alt var kyrt og hljótt.
“Tak þú, Rintoul, við stjórn hér á þekj-
unni í bráð,” sagði majórinn, “en hafðu Far-
quharson hjá þér. Þeir doktorinn og Bathurst
eru þá lausir í svip, og geta litið eftir öðrum
störfum. — Eg hefi verið að hugsa um það,
doktor,” sagði hann svo, “að það væri vitur-
legt að skipa Bathurst yfirumsjónarmann yfir
allri búslóðinni. Við höfum mikinn forða af
vistum og 'öðru, en eg þykist sjá, að vinnu-
fólkið meðhöndlar engan hlut með sparsemi,
nema einhver sé, sem stöðugt hafi gát á
öllu, sem gert er. Eg álít nauðsynlegt, Bath-
urst, að þú skamtir vinnufólkinu alt, sem með
þarf, samkvæmt her-reglum, og það væri gott
að mæla þannig alt handa okkur líka. Hesta-
sveinarnir þurfa líka strangt eftirlit — að þeir
hirði hestana og vatni þeim að þörfum. Brunn
okkar þarf líka að athuga gaumgæfilega, til
þess að sjá, ef vatnið tekur nokkurri litbreyt-
ingu. Alt er að varast. Mig grunar, að þú kom-
ist að því, að störf þín verða mikil og marg-
brotin."
“Eg þakka þér, majór,” sagði Bathurst
Eg skil tilganginn og viðurkenni góðsemi
yðar, og tek þessu góða boði, fyrst um sinn
að minsta kosti. Eg skal með ánægju líta eftir
öUu, sem bezt eg get, en eg hefi verið að
hugsa um nokkuð, sem eg vildi mega tala um
við þig núna undireins, ef þú vildir veita mér
áheyrn örfáar mínútur áður en þú ferð að
sofa.”
“Hvað er það, Bathurst?” spurði majór-
inn.
“Eg held að við séum allir á eitt sáttir í
því, majór,” hélt Bathurst áfram, “að þó okk-
ur máske takist að verja þenna garð og þetta
hús um tíma, þá reki þó að því um síðii*, að
við verðum annaðtveggja að gefast upp, eða
Hindúar yfirbuga okkur í áhlaupi.”
Majórinn kinkaði kolli.
“Að því rekur vafalaust, Bathurst. Ef þeir
að lyktum vilja semja um grið, gengur alt vel,
ef ekki, verður um tvo kosti að velja, reyna
að komast burtu á laun, eða berjast þangað til
hver einn fellur.”
“Það var um launflótta, sem eg hefi ver-
ið að hugsa,” sagði Bathurst. “Því lengur sem
líður, því nærgöngulli verða þeir, vitandi að afl
okkar smádofnar. — Við hefðum ef til vill
getað laumast gegnum vörð þeirra í nótt er
leið, en það verður ómögulegt, þegar sá vörð-
ur þéttist, og því ómögulegra, eftir að þeir
hafa brotið vegginn og sækja að húsinu á all-
ar hliðar úr garðinum sjálfum. Ef til vill gætu
örfáir sloppið, sem vel kunna málið, en flest aí'
okkar fólki kæmist hvergi.”
“Alveg rétt, Bathurst.” ’
Rapi
“Það er því tillaga mín,
majór, að við byrjum nú und-
ireins að grafa jarðgöng úr
kjallaranum, og höfum þau
eins löng og kraftar okkar
leyfa. Mitt álit er að ekki
skríði til skarar fyrir alvöru
í eina tíu til fjórtán daga
enn, og ef við í millitíðinni
vinnum dag og nótt við að
grafa göngin, ættum við að
vera komin um hundrað og
fimtíu til þrjú hundruð fet,
eða meira út fyrir girðis-
vegginn. Það er þéttur skóg-
artoppur í girðingunni hans
Farquharsons, og um þrjú
hundruð fet frá girðisvegg okkar. Þangað
skyldu göngin stefna, svo að við kæmum upp
úr göngunum inn á milli trjánna. Ef alt fer
á versta veg getum við auðvitað grafið upp
um völlinn hvar sem er, og smogið síðan öil
eftir ganginum og þaðan út, í náttmyrkri.
Við gætum líka fest púðurborinn kveik í púð-
urhúsinu, og lagt hann svo eftir göngunum
alt að uppgöngunni, og kveikt svo og látið
alt springa í loft upp litlu eftir að við værum
komin burtu. Það er hér nóg púður til að
sundra allri byggingunni til grunna, og gætu
þá Sepoyar ætlað, að við hefðum öll látið
þar lífið.”
“Eg held að þetta sé ágæt hugmynd,
Bathurst,” sagði þá majórinn. “Hvað segir
þú, doktor?”
ÖLLUM MEÐLIMUM FJÖLSKYLDUNNAR
ÞYKIR ROBIN HOOD HAFRA-
GRAUTUR GÖÐUR
Robin“Hood
Ortts
var kyrt. Þeir majórinn gátu til að Sepoyar
væru að byggja fallbyssugarð nokkru fjær, en
inni í skóginum, þar sem ekki sæist til þeirra
og enginn vissi af þeim fyr en fyrsta skotið
hlypi af byssunni.
“Svo þú ert orðinn námumaður, Mr. Wil-
son,” sagði Isabel við hann, þegar hann kom
inn til að fá sér hressingu, eftir að hafa
unnið fjóra tíma, haft fataskifti og laugað
sig.
“Já, eg held eg hafi lézt um sex eða sjö
pund, Miss Hannay, á fjórum tímum. Haldi
eg þannig áfram í mánuð, verður ekkert eftir
af mér.”
“Og hvað er nú holan orðin djúp, eða
löng?”
“Fyrirtak! svaraði doktorinn. “Jarðveg-
urinn er laus og sendinn, og ættum við því að
gera göngin á tiltölulega stuttum tíma. Hvaö
margir mundu komast að verkinu í senn,
Bathurst?’ spurði hann svo.
“Tveir í senn, hefði eg hugsað,” svaraði
Bathurst, “til þess að grafa og koma stoðum
fyrir og rafti í mænirinn, og tvo eða fleiri
Hindúa til að færa moldina í burtu. Ef þrír
væru flokkarnir, hefði hver flokkur fjögra
tíma vinnu og átta tíma hvíld á hverjum tólf
klukkustundum. Með þessu móti þyrfti aldrei
að verða vinnuhlé sólarhringinn út.”
“Viltu taka við stjórn á þessu verki, Bat-
hurst?”
“Með ánægju, majór.”
“Gott. Þú skalt taka þá félaga með þér,
Wilson og Richards, og unglingspiltana þrjá,
Sanderson, Austin og Herbert. Þið sex skulið
undanþegnir öllum öðrum störfum, nema ef
áhlaup vofir yfir. Eg skal hafa þá Austin og
Sanderson saman. En hvern hinna þriggja
kýst þú með þér?’
“Eg kýs Wilson,” svaraði Bathurst.
“Gott. Þá verða þeir Richards og Herbert
saman. Að morgunverði loknum skulum við
velja tólf duglegustu Hindúana til að vera
með ykkur, og bera að ykkur efni og í burtu
moldina. Eg skal koma þeim í skilning um
að þeir verði að vinna, en á meðan vinnan
endist skuli hver þeirra fá hálfan rúpí á dag
umfram umsamið kaup. En þú, Bathurst, ætl-
ar þá að hafa umsjón verksins alla á hendi,
auk þess að vinna þinn fulla skerf?^’
“Sjálfsagt, majór. Eg tek að mér að vinna
alt, sem að því lýtur.”
Við morgunverðarborðið sagði majórinn
frá þessari fyrirætlun, og tóku piltarnir fimm,
er nefndir höfðu verið, vel í að gera þetta, og
vinnumennirnir voru allir fúsir á að gefa sig
í vinnuna, þegar ríflegt aukagjald var í boði.
Að máltíðinni lokinni fór majórinn ofan í
kjallara með þeim Bathurst og Wilson, og
sagði fyrir hvar byrja skyldi göngin, og tóku
' þeir Bathurst undreins til að sprengja stein-
Ívegginn umhverfis kjallarann.
■ “Þetta þykir mér vænt um,” sagði Wil-
son. “Það er æði mikið viturlegra en að híma
uppi á þekju aðgerðalaus, þangað til þeim
þóknast að ráðast á okkur. Hvað víð ætlarðu
að hafa göngin?”’
“Mátulega víð fyrir einn mann að ganga
eftir í senn,” svaraði Bathurst. “Þess þrengri
sem við höfum þau, því minni er vandinn að
halda uppi rjáfrinu.”
“En þá getur heldur ekki nema einn
maður unnið í senn,’ ’sagði Wilson.
“Það er nóg,” svaraði Bathurst. “Við hvíl-
um þá hvor annan eftir fimm mínútur. Þú
reynir að það verður bæði heitt þar inni og
þungt verk að losa moldina.”
“Hamingjunni sé lof, að hér er leir og
mold á bak við!” sagði Wilson, er járnkarl
hans braut gat á steinvegginn og óð langt inn
, í gljúpan jarðveginn.
“Já, eg óttaðist nú aldrei að hér væri
klettur eða grjót á bak við,” svaraði Bathurst.
“Þeir hefðu ekki bisað við að fóðra kjallar-
ann með steini, ef steinn hefði verið á bak-
við. Jarðvegurinn er djúpur mjög í öllu þessu
héraði. Hindúar verða að fóðra brunna sína
með steini þrjátíu til fjörutíu fet niður.”
Dagurinn leið svo, að ekkert gerðist. Alt
“Æ, kallaðu það ekki holu, Miss Hannay!
Kallaðu það jarðgöng. Það lætur svo mikið
betur í eyrum. Við erum búnir með fimtán
fet, og er það miklu meira en eg hefði getað
ímyndað mér, en Bathurst er hamhleypa við
vinnu. Maður mætti ætla, að hann gerði aldrei
annað en að höggva og pjakka. Hindúrnir
máttu svei mér halda áfram, ef moldarhaug-
urinn átti ekki að safnast fyrir. Richards og
Herbert eru nú teknir við, og eg veðjaði fimm
rúpís við Richards, að þeir gerðu engin fimtán
fet á sama tíma og við Bathurst.”
“Það er nú tilgangslítið held eg, að veðja,
eins og núna er ástatt, Mr. Wilson,” sagði
Isabel raunalega.
“Það er nú sennilega rétt, Miss Hannay.
En svo verður maður að gera eitthvað til að
viðhalda áhuga fyrir verkinu. En sjáðu! Hend-
urnar á mér eru ekkert annað en blöðrur!
Þar kemur líklega glerhart sigg eftir tvo til
þrjá daga, svo eg finni ekki sársaukann.”
“Eg vildi að við gætum fengið eitthvað
að gera,” agði Isabel. “Tíminn er svo lengi
að líða nú, þegar ekki eru til meiri pokar að
gera við, og við búin að gera öll sárabönd,
sem þörf er á í bráð. Við höfum nú ekkert
nema reyna að tefja af fyrir börnunum, sem
er auðgert meðan óhætt er að vera úti í þess-
um litla garði, sem er þkklætisvert að er til.”
‘“Það er nú lítilfjörlegur garður,” sagði
þá Wilson, “eða svo finst mér, þegar eg hugsa
um garðinn minn heima. Það var nú garður
að gagni kringum prestssetrið hjá karli föður
minum. Þar var hka glatt á hjalla hjá okkur
æði oft. Hvað skyldi pabbi og mamma ann-
ars segja, ef þau vissu um ástæðumar hérna?
Veiztu það, Miss Hannay, að mér finst stund-
um að tillaga Fosters hefði verið bezt, og að
okkur hefði verið betra að þeysa út öllum í
senn og rjúfa vörðinn.”
“Það er ómögulegt, Mr. Wilson, með
okkur kvenfólkið að baki ykkur. Þið hefðuð
ekki getað sýnt mikla mótspyrnu þannig sett-
ir, er eg hrædd um.”
“Eg veit ekki, Miss Hannay, hvaða garp-
ur eg er í höggorustu,” og Wilson varð nú
alvarlegur. “En mér finst að værir þú að baki
mér, myndi eg ryðja æði miklu frá mér!’”
“Eg er sannfærð um að þú myndir gera
eins mikið og mest yrði heimtað af nokkr-
um manni,” svaraði Isabel blíðlega, “en hitt
er eigi að síður satt, að þér yrði erfið sóknin
með manneskju að baki þér á hestinum. Eg
vil mörgum sinnum heldur að reyna að flýja
gangandi, því þá treysti eg á sjálfa mig, en
sæti eg á hestbaki með öðrum manni, að eg
gerði þeim manni ómögulegt að komast und-
an. Það væri hræðilegt. Eg kann ekki að
dæma um, hvort vitleysa var að setjast að
eins og við gerðum, eða leggja á flótta í upp-
hafi, en frændi áleit heppilegra að vera kyr,
og svo gerði Mr. Hunter og hinir allir. Af því
ræð eg að það hafi verið hyggilegast. En hvað
sem því líður, þá er eg sannfærð um, að ó-
viturlegt hefði verið fyrir alla, að fara ríðandi
í einum hóp, og tví- og þrímenna á hverjum
hesti.”
Einn dagur enn leið svo, að ekkert sérlegt
gerðist, en er nóttin var komin, heyrðu þeir
axarhljóð, sem á verði voru, og heyrðu skógar
tré falla til jarðar. Það var majórinn, sem þá
var varðstjóri uppi á þekju, og sagði hann
undireins, að nú væru þeir búnir að fullgera
fallbyssugarðinn inni í skóginum, og væru
nú að fella trén, sem fyrir væru, þegar kæmí
til að skjóta.