Heimskringla - 02.11.1932, Blaðsíða 5

WŒNNIPEG, 2. NÓV. 1932.
HEIMSKRINGLA
5 BLAÐSÍÐA
heimurinn samsettur úr rúmi,
tíma, efnislegum líkömum,
orku sem verkaði á þá, og efn-
islegum ljósvaka, sem fylti alt
rúm og gegnum hann barst ork
an.
Vísindi tuttugustu aldarinn-
ar hafa blásið burtu þessum
kenningum. Þeim var blásið
burtu af því þær gerðu heims-
mynd vísindanna ótrygga og
ruglingslega. Að vísu hefir tíma
og rúmi ekki verið blásið alger-
lega í burtu, en þau hafa hvort
um sig mist öll einstaklings ein-
kenni sín og verið blandað sam-
an í nýja einingu, sem sé ólík
hinum báðum, sem sé rúmtíma
(space-time continuum), Ef vís
indin hefðu haldið áfram með
hinar gömlu aðferðir sínar,
hefðu þau næst getað reynt að
draga upp hlutræna mynd af
þessari einingu. En þau fóru
alt aðra leið. Þau fóru nú eftir
aldamótin, aðallega fyrir áhrif
frá Poincaré, Einstein og Heis-
enberg, að sjá það, að eina við-
eigandi rannsóknarefni þeirra
voru áhrif þau, er efnisheimur-
inn hafði á huga okkar. í þess-
um efnum komst því samræmi
á milli vísindanna og heimspeki
— ekki af því að vísindin hefðu
neina sérstaka tilhneigingu til
þess að hallast að hugspeki,
heldur af því að hugsunin um
það, að til væru hlutir, er ekki
væri unt að skynja, lenti í ó-
mögulegum ógöngum. Sir Jam-
es Jeans nefnir dæmi. t blindri
trú sinni á vélgengni alheimsins
gerðu vísndi 19. aldarinnar ráð
fyrir því, að rafmagnsbylgjur
(t. d. við útvarp) gætu ekki
breiðst út, svo skiljanlegt yrði,
nema gert væri ráð fyrir Ijós-
vaka, sem þær hreyfðust í. —
Nú hafa vísindin ekki getað
sýnt nein áhrif þessa Ijósvaka
á skynjun okkar og hafa blátt
áfram afnumið ljósvakanna,
slept honum úr hugmyndakerfi
sínu, og með því getað- fengið
fullnægjandi skýringar á fyrir-
brigðinu, sem um er að ræða.
Nú líta vísindin á fyrirbrigði
efnisheimsns á stærðfræðileg-
an hátt, sumpart til þess að
geta skýrt þau sem bezt og sum
part vegna þess, að annar hlut-
laus skoðunarháttur er ekki til.
Skáldið getur séð skáldskap í
alheiminum, listamaðurinn list,
siðfræðingurinn tilgang, en
þetta eru persónuleg sjónar-
mið, og ekki aðaleinkenni á
heiminum fremur en litur og
ilmur eru aðaleinkenni á ein-
stökum hlutum hans. í hinu
Btærðfræðilega sjónarmiði á eðli
alheimsins kemur, að áliti Sir
James, ekki til mála nein ó-
vissa vegna mats á góðu og
illu, fögru og Ijótu. En aðal-
atriðið er samt ekki það, að vís-
indin hafi stungið af stokki öllu
nema hinu hreina stærðfræði-
lega sjónarmiði, aðalatriðið var
hitt, að vísindin voru neydd til
þess af beinhörðum staðreynd-
um náttúrunnar sjálfrar. Þau
hafa líka orðið að losa sig við
hverja eðlisfræðiskenninguna af
annari, unz ekkert varð eftir
nema röð af atburðum í fer-
vídd rúmtímans. (Lögrétta).
f LANDRÉTTUM.
Daginn fyrir landréttir.
Frá því um hádegi höfðu bíl-
ar streymt austur yfir fjall, og
för flestra var heitið til réttar-
innar. Fletsir vildu fara svo
tímanlega, að þeir náðu austur
áður en dimt yrði.
Við lögðum ekki af stað frá
Reykjavík fyr en'kl. 6 um kvöld
ið og fórum okkur að engu
óðslega. Farið var að dimma,
þegar við komum að Ölfusár-
brú, en þar staðnæmdumst við
til þess að fá okkur mat, því
að við tíjuggumst ekki við því
að fá mat aftur fyr en til
Reykjavíkur kæmi. Vel og
rausnarlega var fram borið,
maturinn var ágætur og gerð-
um við honum góð skil. En alt
tekur sinn tíma, líka það að eta,
og var nú komið niðamyrkur
er við komumst af stað aftur.
Og svo tafði það okkur, að
einn þurfti endilega að koma
við á Eyrarbakka, og að við
lögðum þá lykkju á leið okkar.
En síðan var ekið hiklaust aust-
ur yfir Þjórsá og Holtin og
stefnt upp á Land. Þar var
ekki margförult, og er hinn
lagða veg þraut, var ekki eftir
öðru að fara en hjólförum bíla.
Og þau lágu í margar áttir, og
þess vegna viltumst við dálít-
ið, en komumst þó von bráðar
á rétta leið aftur. Og ekki viss-
um við fyrri til en við vorum
komnir inn í heila borg af alls
konar bílum. Þeir stóðu þar
mannlausir og ljóslausir hlið
við hlið í þéttum röðum, og
minti þetta á bílatorgið hjá Al-
mannagjá á Alþingishátíðinni.
Þá var komið fram á nótt.
Við stigum út úr bílnum. En
hvar voru nú réttirnar?
Örfá skref — og við komum
fram á hæðarbrún, og undir
fótum okkar blöstu við uppljóm
uð tjöld, smá og stór og var
þaðan að heyra glaum og gleði,
hljóðfæraslátt og söng.
Þarna var Rangæingabúð og
skamt þaðan veitingatjöld. —
Lengra burtu bæði til hægri og
vinstri, stóðu undir hlíðinni
tjaldþorp. Það voru tjöld þeirra
gangnamanna. í sumum loguðu
ljós er ljómuðu upp tjöldin, svo
að þau voru til að sjá eins og
stór ljósker, sem báru daufa
birtu á næstu tjöld, sem ekkert
ljós logaði í. Þar hafa gangna-
menn annaðhvort verið gengnir
til hvíldar, eftir alt gangnaerf-
iðið, eða þá að þeir hafa ekki
getað staðist freistinguna, þó
þreyttir væri, að taka þátt í
hinu fjöruga lífi í samkomu-
tjöldunum.
Veðrið hafði verið hvast og
kalt um daginn, rakin norðan-
átt, en nú var kyrt. Himininn
var heiður og dimmblár og yfir
brekkubrúninni “skein hinn
skarði máni’’ yfir tjöldin og
slétta völluna þar um kring.
_ * * *
1 Rangæingabúð var stíginn
dans alla nóttina. Þar var þá
svo þröngt inni, að menn gátu
sig varla hreyft. Þar var ein ið-
andi kös um alt tjaldið. Hvaða
dans var stíginn? Það veit eg
ekki, og það vita líklega ekki
einu sinni þeir sem dönsuðu.
En fólikð skemti sér vel. Hvað
það gat skemt sér vel. Og þeg-
ar því þótti svækjan inni vera
um of, týndist það út úr tjald-
inu, tvent og tvent, hann með
hendina um mitti hennar og hún
með handleginn um háls hans,
brosandi, hvíslandi:
“Spinn þú, ástin mín ein,
lífs míns örlagagull.”
* * *
í veitingatjöldunum var líka
mannþröng mikil. Þar var sung
ið og spjallað. Sumir vpru líka
dálítið við skál.
“Það er hart ef maður hefir
ekki “landa” hér á Landinu.
Viltu smakka, lagsmaður? Nei,
ekki hér inni, komdu út fyrir.”
Hve margir voru með “land-
ann”, veit eg ekki, né heldur
hitt hvort hann var seldur þar.
En margir munu hafa kynst
við hánn. Fóru þó vel með
það, og engar róstur varð mað-
ur var við eða drykkjulæti. —
Tveir lögregluþjónar úr Reykja-
vík voru þarna í einkennisbún-
ingum. Þeim virtist alveg of-
aukið. Ef þeir hefðu verið
klæddir eins og hver annar,
hefðu þeir getað blandað sér í
hópinn og tékið þátt í skemt-
un fólksins, en það var eins og
þögul andúð mengaði loftið hvar
sem þeir fóru. Ekki vegna mann
anna sjálfra, heldu rvegna ein-
kennisbúninganna.
Aldraður maður sagði við
mig:
“Það er hrein og bein for-
smán, að sá siður skuli upp-
tekinn, að senda lögreglu frá
Reykjavík til höfuðs mönnum
í réttunum. Það er til þess að
drepa niður hinn þjóðlega blæ,
NIGHT MAGIC
By Richard Beck
(Translated from the Icelandic by Gudmund J. Gislason.)
Like gold shield hangs the moon among the branches,
Within the forest reigns the hush of night,
In underbrush, like torches, flies are gleaming
And standing guard are oaks of giant height.
Through canopy of leaves the stars are peeping
With smiling eyes down from their azure fold.
The dew upon the grass is all aglitter
Like virgin pearls set in a ring of gold.
Beneath a drape of darkness earth reposes,
Night’s peace has stilled the clamor of the day;
The sylvan nymphs on leaves are lightly treading
About the birches’ feet in merry play.
I hear the sounds of myriad gentle voices
Which noisy day submerged beneath its din,
And flowers fast asleep in earth’s embraces
Are wonder-worlds that I may look within.
sem var á réttalífinu áður. Þar
gerðu karlarnir upp reikninga
sína. Alt, sem þeir höfðu safn-
að í sarpinn af fjandskap út af
beit, uppáslægjum, hestastuldi,
að sigað hafði verið á skepnur
þeirra, og út af óteljandi mörgu
öðru, brauzt það út. Fyrst voru
það skammir, svo gjarna bar-
smíðar og áflog. En það endaði
með því að þeir sátu sáttir og
saman á einhverri þúfu, drukku
vinarskál af sömu brennivíns-
flöskunni, kystust og föðmuð-
ust, klökkir af gæðum og gleði
út af því að þessu var nú lokið
og þeir voru sáttir við alt og
alla — að gremjan og f jandskap
urinn hafði fengið framrás og
þorrið gersamlega. — Og aldrei
hefi eg heyrt þess getið að nein
málaferli hafi risið út af því,
sem gerðist í réttunum, og hefi
eg þó spurt marga gamla sýslu-
menn um það. Hvers vegna
mega menn nú ekki lengur
jafna sakir sínar á þenna ein-
falda hátt? Eru stefnufarir og
málaferli máske betri? En það
er óhjákvæmileg afleiðing þess,
að einkennisbúin lögregla úr
fjarlægu héraði er nú farin að
sletta sér fram í þjóðlífið í
sveitunum.”
* * *
Það líður að morgni, Með
dagskímu fara fangamenn á
fætur til þess að sækja fjár-
safnið og reka það inn í rétt-
irnar. Og þá sést, að flestir
þeir, sem voru á staðnum um
nóttina, höfðu ekki komið til
þess að sjá safnið og sundur-
dráttinn í réttunum. Svefn-
þrungið fólk byrjaði að staulast
upp brekkuna, upp á brúnina,
þar sem bílafjöldinn beið, og
bílarnir fóru að tínast af stað.
—Lesb. Mbl. Á.
FRÁ INGERMANNALANDI.
Meðferð Rússa á Finnum þar.
Eftir Herman Gummerus.
(Ingermanland (á finsku In-
kerinmaa, á rússnesku Ijerskaja
zemlja), er hérað fyrir botni
Finska flóans, og hefir nú ver-
ið innlimað i héraðið Petrograd.
Héraðið vaT sænskt þangað til
árið 1721. Um 20 árum áður
hafði þá Pétur mikli lagt það
undir sig og 1703 byrjaði hann
að byggja St. Pétursborg (nú
Leningrad) syðst á því hjá ánni
Neva.)
Það hefir verið hljótt um In-
germanland eftir hermdarverk-
in, sem þar voru framin vorið
og sumarið 1931. Er þá hermd-
arverkunum lokið og lífið orðið
þolanlegt fyrir þá, sem ekki
hafa verið fluttir í þrælavinnu
á Kolaskaga, til skóganna í
Norður-Rússlandi, eða nám-
anna í Síberíu? Langt frá því.
Það er sífelt verið að taka menn
með valdi og flytja þá tíurtu.
Flóttamenn sem komist hafa
burtu úr þessu ógæfusama landi
segja að ofsóknirnar haldi á-
fram gegn öllum þeim, sem
Sovietstjórninni þóknist að hafa
horn í síðu á. En Ingermanlend
'ingar eru ekki þeir einu, sem
grimd soviet bitnar á. Margar
miljónir bænda í Stórarússlandi,
Hvítarússlandi, Ukraine, Kák-
asus og Tartaralöndum, hafa
sætt sömu meðferð. Er það þá
ekki smásmuglegt að vera að
tala um það, að 150,000 Finnar í
Ingermanlandi séu kúgaðir og
ofsóttir?
Vér Finnar getum ekki mið-
að við höfðatöluna. Satt er það
að Finnar í Ingermanlandi eru
fáir, en þetta eru landar vorir
og þeir eiga heima rétt utan
við landamæri vor. Þeir eru lút-
erstrúar eins og vér, og altaf
síðan Svíar réðu yfir landinu,
hafa þeir geymt trú Vesturlanda
á frjálsræðið, frelsi einstaklings-
ins og eignarrétt.
Sorglegar eru frá sagnirnar
um herleiðingu þeirra. Aðfara-
nótt 9. maí kom stór flokkur
G. P. U. hermanna til Myllyoja,
skiftu sér þar og fóru til þorp-
anna Raapyva og Keltto, rifu í-
búana upp úr fasta svefni, hand
tóku marga menn, konur og
börn, unga og gamla, lokuðu
þá inni í dimmum kjallara um
nóttina, og fluttu þá næsta dag
í burtu á fjórum járnbrautar-
vögnum. Ættingjar þeirra og
vinir voru harmi lostnir. Ef ein-
hver ætlaði að kveðja ástvin
sinn, ráku hermennirnir hann
í burtu með höggum og bar-
smíð. Meðal þeirra, sem fluttir
voru burtu, var 65 ára gömul
kona, og móðir með 5 börn sín,
það elzta 12 ára það yngsta 5
vikna gamalt. Faðir þeirra hef-
ir áður verið herleiddur. —
Ofsóknirnar gegn hinum svo-
uefndu Kúlökum, eru alstaðar
eins. Fyrst er lagður á þá svo
þungur skattur, að þeir geta
ekki borgað hann. Þá eru þeir
skyldaðir til þrælavinnu, t. d.
að höggva 250 teningsmetra af
trjávið, og ef þeir geta ekki
annað því, eru eignir þeirra
seldar, óg þeir eru fluttir í burtu
ásamt fjölskyldum sínum til
þess að vera þrælar einhvers-
staðar. Fólkinu heima fyrir
fækkar stöðugt. í Rumpaliþorpi
þar sem áður bjuggu 40 fjöl-
skyldur, eru nú aðeins fimm
menn eftir.
Illa æfi eiga líka þeir, sem
eftir eru. Þeir eru svo fáir að
þeir geta ekki ræktað jörðina.
Akrarnir verða að beitilandi. —
“Þrátt fyrir það að vorið fer nú
í hönd, treystist einginn í mínu
þorpi til að vinna neinn,” sagði
einn flóttamaður. “Skortur var
á útsæði, en af því litla, sem
til var.urðu bændur að látá
sameignarbúin fá mikinn hluta,
því a ðþau áttu ekkert útsæði.
Hver smábóndi varð t. d. að
afhenda tvo poka af kartöflum,
og stærri tíændur fjóra poka”.
Það er leyft að flytja landbún-
aðarafurðir til Leningrad, en
þær eru skattlagðar á allan
hátt. T. d. verður hver maður
að greiða 2.50 rúblur til þess
að fá leyfi til að fara með hest
og vagn um götur borgarinnar.
Sá, sem ekki hefir í höndum
kvittun fyrir þessu gjaldi, sætir
stórsektum. —
Allar lífsnauðsynjar eru
geypiverði. Einn poki af kart-
öflum kostaði 1B rúblur í vet-
ur, og í maflok 50—60 rúblur.
Verðið fyrir 1 kg. af kjöti hækk-
aði úr 4—5 rúblum upp í 24
rúblur, fyrír 1.4 kg. brauð úr 50
kópekum í 2.50—3.50 rúblur, og
fyrir 1 lítra af mjólk úr 1.60 í
3.50 rúblur. “Meðal mikils þorra
íbúanna er hungursneyð,” segir
annar flóttamaður. “Hjá oss í
Keltto, eru verkamenn komnir
lengst inn í Rússland, og vinna
að vegagerð og fleiru fyrir
stjórnina. Þeir eru sveltir svo,
að þeir stela útsæðiskartöflum
upp fir görðunum. Það er mælt
að þetta sé bændur frá Ukraine
sem ekki hafi viljað sameignar-
búin. Þeir lífa eins og villidýr
í holum og gjótum utan við
bæinn. — Þeir sem þarna eru
búsettir líða líka hungursneyð,
því ekki hefir verið hægt að sá
í nema litla skika í vor og út-
sæðið var lélegt. Þeir sem halda
jörðum sínum gátu ekki sáð
nema í lítinn hluta af því
landi, sem þeir ræktuðu í fyrra.
Ofan á þetta bætast' margfaldir
skattar: búnaðarskattur, tekju-
skattur, kvikmyndaskattur,
menningarskattur, “traktor”-
skattur, skylda til að kaupa
skuldabréf Sovietstjórnarinnar,
og “frjálst” samkomulag um
það að selja ríkinu alla fram-
leiðslu sína fyrir sama sem
ekkert. Þetta “frjálsa” sam-
komulag er þannig til komið,
að G. P. U. hótar bændum öllu
illu, ef þeir láta ekki fram-
leiðslu sína af hendi. En kjörin
eru þau að enginn einasti bóndi
getur uppfylt þau.
Við skulum láta þetta nægja
um hina “frjálsu” bændur, og
snúa oss að sameignarbændun-
um. “í Keltto eru þeir aðeins
tíundi hlutinn af bændum. En
í Toksove, Lempaala og Voule
eru næstum allir bændur á sam
eignarbúum. Sakrava er sam-
eignarbú. 1 því eru aðeins tveir
bændur; hitt eru menn frá Sov-
iet, kennarar og slæpingjar, er
aldrei hafa nent að vinna ær-
legt handartak. 1 vor hrundu
hestar og kýr niður úr hor á
þessu fyrirmyndarbúi, og á Ma-
toksi-sameignarbúinu féllu 18
kýr úr hor. — Þorpið okkar var
látið kaupa þrjá “traktora”, en
aðeins einn þeirra komst út á
akur, og þar var unnið með
honum hálfa klukkustund. Þá
bilaði vélin og þar stendur hann
enn. Það eru óreyndir strákar,
sem látnr eru fara með þessar
vélar. Engin varastykki eru til.
Sameignarbúin halda sér uppi
á því, að fá lán hjá stjórninni,
og taka með valdi gripi og fóð-
ur frá hinum “frjálsu” bænd-
um. Þegar sameignarbú tekur
kú af bónda, borgar það fyrir
hana 120 rúblur, en ef bóndinn
þarf 'að fá sér kú í staðinn,
kostar hún 2000 rúblur. Þegar
kýr bera, er því haldið leyndu,
svo að yfirvöldin skyldi menn
ekki til þess að ala upp kálf-
ana. Sameignarbúin nota tíörn
til vinnu, þótt það sé bannað,
en yfirleitt hugsa menn þar um
.það að gera sem minst og eyða
meðan af nokkru er að taka.
Þannig er þá búskapurinn í
hinum frjósömu og áður auð-
ugu héruðum skamt frá stór-
borginni Leningrad. En máske
alt sé betra hjá iðnaðarverka-
mönnum?
í klæðaverksmiðju í þessu
héraði eru 5000 starfsmenn, að-
allega konur og tíörn. Fram-
leiðsla þeirra kemur ekki á inn-
anlands markað, heldur er öll
flutt út úr landinu. Fyrirskipað
er hvað hver og einn á að af-
kasta miklu. Hver verkakona
á að vefa 5000 metra dúk á
mánuði. Ef vefstóllinn tíilar, eða
að hún annar þessu ekki, þá
er dregið af kaupi hennar, sem
er 50 rúblur á mánuði. Auk þess
er dregið af kaupinu “frjálst”
framlag og félagsgjöld. — Hjá
konu þeirri er frá þessu segir,
og vann sjálf í verksmiðjunni,
nam þessi frádráttur seinasta
mánuðinn 25 rúblum. Fimm frí
dagar eiga að vera í mánuði
hverjum en eru í rauninni ekki
nema einn. Hina fjóra dagana
eru menn neyddir til “sjálf-
boðavinnu”. Sá, sem vanrækir
þessa “sjálfboðavinnu” einn dág
er sektaður um 25 rúblur. —
Lífskjör verkafólksins eru að
öðru leyti'hin hörmulegustu. —
Matskamtur hefir verið minkað-
ur. Nú fær vinnandi fjölskyldu-
faðir ekki nema 200 grömm af
brauði á dag. Áður var kjöti út-
hlutað einu sinni á viku, en nú
aðeins einu sinni á mánuði og
iá 1 kg. á mann. í mötuneyt-
um verkamanna sést ekki kjöt.
Þeir fá ekki annað en fisk,
kartöflur og graut. Þegar dreg-
ið var af matskamtinum, var
iofað kauphækkun, svo að menn
gætu keypt á torginu, en stjórn-
in hefir ekki efnt það. Þvert á
móti hefir hún lækkað launin
úr 300 rúblum niður í 250 rúbl-
ur, og þegar öll skyldugjöld
voru dregin frá, voru ekki eftir
nema 150 rúblur. Það er þvf
ekki að furða þótt verkamenn-
irnir séu ekki sérlega ánægðir
með stjórnarfarið.
Trúarofsóknir eru í Inger-
manlandi eins og annarstaðar.
Keltto-kirkju er aðeins mess-
að einstöku sinnum. Kirkjan í
Raapyva var í vor gerð að dans
skála. Kensla í barnaskólum
fer fram á rússnesku og ekkert
tillit er tekið til finsku tung-
unnar.
Alt, sem hér er sagt, er tekið
ið eftir eiðfestum framburði
flóttamanna.
Vér, sem erum hér í frjálsu
landi og heyrum hinar hræði-
legu lýsingar á ástandinu hinu-
megin við Systrabekk, getum
ekki gert neitt annað fyrir þá,
sem ofsóttir eru, en brýna það
stöðúgt fyrir alheimi: Þetta er
himinhrópandi ranglæti, það er
á móti öllum guðs og manna
lögum, það er bersýnilegt brot
á þeim loforðum, sem Finnum
í Ingermanlandi voru gefin eftir
að friður var saminn í Dorpat.
(Þýtt úr Finsk Tidskrift, júlí
—ágúst hefti 1932.)
—Lesb. Mbl.
Prestur einn á Suðurland!
hafði þann sið, að spyrja ver-
menn í kirkjunni. Þótti mörg-
um þeirra það leiðinlegt, og
vildu hjá því komast. Einu sinni
voru Norðlingar margir á ferð
saman til suðurróðra, og áttu
tal um þetta, en sáu ekkert til
undanfæris. Segir þá einn, hvað
áeir vilji gefa sér til þess, að
hann losi þá við spurningar
prests. Þeir hétu honum tals-
verðu, en hann ákvað að sitja
)ar í kirkjunni, að prestur fyrst
beindist að honum, og þetta var
hjá hinum auðfengið. Nú kem-
ur þar að, að prestur spyr börn
að vanda sínum, og þá því er
lokið, gengur hann fram að
sætum þeim, sem vermenn sátu
í. Er hinn þar næstur og fremst
ur í sæti. Prestur spyr hann
að einhverju, en hann þegir, og
svo gengur um nokkrar spurn-
ingar. Loksins spyr prestur
hvort hann kunni ekki fræðin.
“Jú, jú, eitthvað kannast eg við
þau,” segir hinn. “Lestu þá
eitthvað í þeim,” segir prestur.
Hinn fer að lesa og segir;
“Þetta eru tíu lagaboðorð guðs,
fyrst boðorð.” Nú þegir hann,
en prestur ætlar að minna hann
á og segir: “Eg er drottinn þinn
guð.” “Er það svo,” spyr hinn.
“Já, svö er það,” segir prestur,
“eg er drottinn þinn guð.” “Og
ekki nema það,” segir hinn, “að
þú sért drottinn minn, þú ert
ekki óþvílíkur, skrattinn trúi á
þig í minn stað.” Með slíkum og
fleiri fáyrðum kom hann því til
leiðar, að prestur spurði ekki
meira í það sinn og aldrei ver-
menn oftar.
* * *
Hjón voru á heimferð frá
kirkju sinni, og spurði konan
mann sinn að, hvað það værl,
sem presturinn hefði átt viö í
dag, þegar hann hefði nefnt
Belsebúb. “Það eru heldri menn
og hreppstjórar, er svo heita,”
segir hann. “Þú ert þá einn
Belsebúbbinn, heillin mín!” seg-
ir hún. Blanda