Heimskringla - 04.01.1933, Síða 3

WINNIPEG 4. JAN. 1933.
HEIMSKRINGLA
3. SÍÐA.
Phollf 22 93!C l’honr 23 23'.
HOTEL CORONA
26 Roobi Wlth Bath
Hot and Cold Water in Every
Room. — $1.60 per day and up
Monthly and Weekly Rates
on Request
Cor. Main & Notre Dame East
WINNIPEG, CANADA
ein fjögur ár. Hann var því far-
inn að kunna þar vel við sig,
enda var það auðséð og heyrt
á honum, að hann var fyllilega
ánægður með sjálfan sig.
Hann var næstum því alt af
syngjandi,- því Tiny litli var
góður söngfugl. Og ef talað var
til hans, þá réði hann sér varla
fyrir kæti. Hann hoppaði af
einni slá á aðra og tísti eins og
hann væri að svara því, sem
talað var til hans. Og svo söng
hann. Þegar hann heyrði hljóð-
færaslátt, þá söng hann svo
hátt og mikið, sem hans fínu
raddbönd þoldu. Og þegar hann
sá margt fólk í kringum sig,
þá fór hann allur á loft, hopp-
aði um búrið sitt, haliaði undir
flatt á víxl og fór svo að
syngja og söng svo hátt og
skært, að hann næstum truflaði
samtalið. Og á morgnana byrj-
aði hann að syngja fyrir allar
aldir, svo að fólkið í húsinu
hafði varla næði til að sofa
fyrir honum.
Já, hann var áreiðanlega góð-
ur söngfugl, hann Tiny litli, og
var heldur ekkert spar á list
sinni. Enda var hann í miklu
uppáhaldi hjá öllum í húsinu.
En svo var það eitt sinn, að
hjónin þurftu að fara í ferða-
lag og voru nokkuð lengi í
burtu. En á meðan komu þau
Timy litla fyrir hjá einni grann-
konu sinni, sem þau vissu að
mundi sjá vel um hann á með-
an þau væru í burtu.
Þegar þau komu aftur beim,
var Tiny litli sóttur og settur
á sinn gamla stað. En hann var
þar ekki lengi, því litlu síðar
var keypt handa honum þetta
skrautlega búr, er stóð á gólf-
inu og hann látinn í það, en
gamla búrið tekið og sett nið-
ur í kjallara.
Svo liðu margir dagar. Tiny
litli hoppaði um búrið sitt fall-
ega, tístandi, glaður og hress
að sjá. En hann vildi ekki
syngja eins og áður — og var
haldið að það stafaði af því, að
hann væri ekki búinn að sætta
sig við umskiftin. En þegar
margar vikur liðu svo að hann
lét ekkert til sín heyra, þá hélt
fólkið að eitthvað amaði að
honum annað en bústaðaskift-
in. Það var talað við hann,
breytt um fæðutegundir handa
honum og dekrað við hann á
alla mögulega vegu — en ekk-
ert dugði. Hann fékst ekki til
að syngja, en kúrði sig oftast
nær niður á einhverri slánmi og
hreyfði sig ekki úr þeim stell-
ingum nema rétt á meðan hann
var að næra sig, því hann var
altaf lystugur á það, sem til
* hans var látið, og héldu því
sumir að hann gæti ekki sungið
fyrir því, hvað hann væri orð-
inn feit'ur.
Þanmig gekk þetta til í full
tvö ár. Tiny litli söng aldrei
en tísti endrum og eins, og þá
helzt þegar hann var orðinn
svangur. Voru nú allir orðnir
úrkula vonar um að hann
mundi syngja framar, og var
verið að geta þess til, að hann
hefði hlotið að missa röddina
,af því að hann hefði orðið
hræddur; en það vissi þó eng-
inn til að neitt slíkt hefði hent
hann. Sagðist svo húsfreyja
hafa farið að hafa orð á því,
að bezt væri að eyðileggja hann
því engin ánægja væri að því
að hafa hann í húsinu og dekra
við hann, fyrst hann væri alveg
hættur að syngja. ,
En svo var það einn dag, er
hún tók búrið hans til þess að
hreinsa það, að hún misti það
niður, svo flest glerin í því brotn
uðu. Þegar svo var komið, var
ekki annað ráð fyrir hendi en
að gera út af við Tiny litla eða
að setja hann í gamla búrið
sitt. En einhvern veginn fanst
henni að hún mundi sjá eftir
honum þrátt fyrir alt, og sótti
því gamla búrið hans ofan í
kjallara og lét hann í það og
hengdi það á sinn gamla stað.
Og hvað haldið þið að þá
hafi skeð?
Það er dálítið ósennilegt. Það
var ekki fyr búið að hengja
búrið upp, — en Tiny litli
hoppaði upp í gömlu róluna
sína og byrjaði að syngja. Og
eftir nokkra daga var hann aft-
ur búinn að ná sínum fyrri léttu
og fögru tónum.
“Og ef mig hefði nokkurn-
tíma grunað það,” sagði hús-
freyja, “að Tiny litli saknaði
isvona gamla búrsins síns, þá
| hefði hann ekki setið í þessu
gylta fangelsi í full tvö ár."
Svona er nú sagan af Tiny
litla, kanarífuglinum, sem gat
ekki sungið í full tvö ár fyrir
söknuði að missa sinn gamla
bústað.
D. Björnsson.
PAX SHAVIANA HIBERNICA.
Lýðveldisher fra.
Eftir Eric Burton Dancy
Það er gömul kona í Dublin
— það gildir einu hvað hún heit
ir — sem fullyrti það að hún
væri alveg að missa heilsuna.
Og ástæðan til þess var sú, ‘að
síðan de Valera tók við völdum
hefir ekki komið fyrir eitt ein-
asta morð, og enginn hefir ver-
ið tekinn af lífi, og þess vegna
er alt í hræðilegri óvissu.” En
undarlegt er það, að eftir því,
sem fleiri herir eru myndaðir í
frlandi, því heilsulausari verður
hún.
Á hinum tíu árum, sem Co^-
garve stjórnaði í írlandi, voru
sjötíu og sjö menn myrtir, eða
teknir af lífi vegna stjórnmála-
skoðana sinna. Og þetta gerð-
ist í landi þar sem borgaramorð
voru svo að segja algerlega ó-
þekt áður.
Bernhard Shaw, sem er frá
Bublin, sagði einu sinni, eftir að
fríríkið var stofnað, að ekki
mundi verða friður í írlandi, fyr
en hver maður ætti riffil. Það er
nokkuð til í þessu, bæði af líf-
speki og kalhæðni. Það er frið-
ur í írlandi núna, og í höfuð-
borginni er alt með friði og
spekt, því að Garda Siotchana
— borgaralögreglan, heldur þar
uppi reglu mjög auðveldlega og
með hinni látlausu kurteisi, sem
einkennir Dublínarbúa.
Með hverjum deginum, sem
líður gengur sólin fyr til viðar
bak við Liffey og þá ber við loft
hina mörgu turna og lítil hús,
sem eru 200—300 ára gömul,
“The Dome of the Four Courts”,
þar sem bræður börðust fyrir
tíu árum, og lengra á burtu
Gumess-bruggunarhúsiö, sem
“viðskiftastyrjöldin” hefir lam-
að.
Enginn veit hvað gerast kann
þegar næturnar lengjast. En
allir borgarbúar búast við því,
að eitthvað muni gerast. Kvöld-
rökkrið virðist boða það. Hér
eru að verki lifandi öfl og yfir-
náttúrleg öfl, sem eiga í stríði,
eða stríð er yfirvofandi. í ír-
landi verða menn að trúa á
djöfulinn, berjast við hann og
ná sér niðri á honum. Yeats
segir einhvers staðar frá gamalli
konu í Mayo, sem fékk heim-
sókn af honum í mynd og lík-
ingu mótmælendablaðsins “Irish
Times”. Hann tekur líka á sig
önnur gerfi — stundum er hann
haukur, eða gömul kerling, frí-
ríkið C. í. D., breska heimsveld-
ið, eða de Valera.
Utan við borgina, á hinum
grænu Wicklow-hæðum, og á
sléttunum og hæðunum lengra
í burtu, heldur írski lýðveldis-
herinn æfingar sínar. Hann er
um fjórum sinnum mannfleiri
heldur en fríríkisherinn, sem á-
kveðið var með samningi í West
minster, að ekki mætti vera
nema 5,000 manns. — Þegar sá
samningur var gerður voru flest
ir hermennirnir í gamla írska
lýðveldishemum, sem barðist
gegn Bretum undir forystu
Michael Collins. Nokkrir gengu
í fríríkisherinn, en aðrir í
“Garda Siotcliana”, sem Kevin
O’Higgins 'stofnaði í staðinn fyr-
ir The Royal Irish Conslabulary,
sem var lögreglulið þar í landi
meðan Bretar stjórnuðu, og enn
aðrir hættu herþjónustu.
Minni hlutinn slepti ekki
vopnum sínum. Þeir voru óá-
nægðir með hið nýja fyrirkomu-
lag, kölluðu það svik við þjóð-
ina, og börðust gegn því. Það
em nú rúm tíu ár síðan Collins
var skotinn. Það var þessi
minni hluti, sem beið ósigur
fyrir her fríríkisins í borgara-
styjöldinni 1922—1925, en er nú
kjarninn í “Oglaigh nah Eire-
ann”, eða lýðveldishemum.
Meðan Cosgrave stjórnaði
með harðri hendi (og það varð
honum að lokum að falli) hafði
lýðveldisherinn æfingar sfnar í
laumi. Hann var svo að kalla
vopnlaus, og sætti sífeldum á-
rásum af C. I. D. Vopn sín varð
hann að fela og mesta leynd
var á því hvar þau voru niður
komin. Nokkrir voru teknir af
lífi fyrir uppreisn gegn ríkinu.
Aðrir vom hneptir í fangelsi.
Kúgunarráðstafanir voru gerðar
hver á eftir annari, og um eitt
skeið var írska stjómin að
hugsa um það að leigja af Eng-
lendingum eyna St. Helena og
flytja þangað alla lýðveldismenn
þar á meðal de Valera.
Þegar de Valera náði völdum
í febrúar, breyttist hagur lýð-
veldismanna. Fyrsta verk hans
var það að opna fangelsin og
sleppa öllum lýðveldismönnum,
sem þar voru. Þeir gengu í
herinn og hann jókst mjög. Og
nú er ekki lengur farið í neina
launkofa með æfingarnar. Þær
eru haldnar opinberlega. — Fyr-
irætlan þeirra er ekki að stofna
nýtt írskt lýðveldi, heldur “end-
urreisa” lýðveldið, sem stofnað
var í páskavikunni 1916. Það
er þess vegna að þeir hafa her-
æfingar, eigi aðeins í hinum 26
greifadæmum írska fríríkisins,
heldur einnig í hinum 6 greifa-
dæmum að norðan, sem enn em
hluti úr breska konungsríkinu.
líérna um daginn var eg
staddur í einhverjum fegursta
dalnum í Wicklow. Sá dalur er
nafnkunnur fyrir það, að St.
Kevim lifði það einsetulífi. Eg
ók í hægðum mínurn eftir hin-
um fagra dal, og alt í einu brun-
aði flutningabíjl fram úr mér, á
geisiferð, eins og vant er á
írskum vegum. Það vom um
tuttugu menn í bílnum og þeir
sungu hástöfum þjóðsönginn,
sem er hinn sami fyrir lýðveldið
og fríríkið:
—Hermenn erum vér,
og líf vort er helgað írlandi! . .
Annar flutningabíll ók fram
hjá mér og síðan hinn þriðji og
hinn fjórði. Það var fjögra
manna bíll og auðséð að hann
hafði átt betri daga. í honum
þekti eg einn af foringjum lýð-
veldishersins. Þeir ætluðu á-
reiðanlega til Glendalough. Sá
staður er nafnkunnur fyrir or-
ustur, sem þar voru háðar, og
nú síðast fyrir heimsókn Mr. J.
H. Thomas ráðherra Breta.
Hann og Hailsham lávarður
dukku þar te hjá írsku stjórn-
inni (það var hin “mikla gest-
risna”, sem hann þakkaði írum
síðar). Þeir sátu þar í veitinga-
húsi og þá var nýfarinn þaðan
“maðurinn, sem stendur á bak
við alt”, Maurice Twomey, yfir-
foringi lýðveldishersins.'
Twomey og aðstoðarforingi
hans mega nú fara allra sinna
ferða í Dublin. En eg hefi
tekið eftir því að það eru altaf
nokkrir menn á eftir þeim. Mað-
ur úr C.I.D. stöðvaði einu sinni
Michael Collins í Crafton St.
“Já, það er alveg satt, að eg er
Collins", svaraði hann, “og nú
er miðað á yður sex rifflum”!
Womey er stór og kraftalegur
maður frá Cork. Hann lætur
sér ekki bregða við neitt %g ekki
fær hann hjartslátt þótt hætta
sé á freðum. Og hann verður
aldrei æstur. Það verður aldrei
heyrt á mæli hans að hann sé í
geðshræringu.
Þá er Madame MacBride öðru
vísi. Meðan hiin var ung söfn-
uðust um hana skáld, málarar
og stjórnmálamenn. Þá hafði
hún “Salon í París. Nú er hún
orðin gömul og beygð af elli,
en skapið er nóg. Oft gengur
hún um göturnar með spjald,
sem á er letrað: “Kaupið ekki
enskar vörur” — eða þá hin
fræga áskorun Dean Swift’s:
“Brennið alt sem enskt er, nema
kol!”
Fyrir skömmu var foringi úr
lýðveldishernum tekinn fastur
og ákærður fyrir það að vera
með skotvopn í óleyfi. Þegar
hann kom fyrir réttinn, mælti
hann: “Eg skoða þetta ekki lög-
legan dómstól, þar sem hann er
ekki skipaður af írska lýðveld-
inu.” Og hann skoraðist undan
því að verja sig. Dómstóllinn
dæmdi hann sýknan af kær-
unni, en dómarinn sagði: “Þér
hafið gert yður sekan um að ó-
virða dómstólinn og eg dæmi
yður því í þriggja mánaða fang-
elsi.” Maðurinn hét Dempsey
og hann var settur í fangelsið í
Kalmainham. — En Twomey
sagði í College Green: “Að taka
skotvopn af íra, er sarna sem að
svifta hann einföldustu mann-
réttindum”, og krafðist þess að
Dempsey yrði látinn laus. —
Nokkrum dögum seinna var það
gert.
Frank Ryan gefur úr vikurit-
ið “An Phoblacht” (Lýðveldi.)
Hann er mælskur vel, bæði á
írsku og “erlendum málum”.
Hann er gervilegur maður og
býður af sér góðan þokka. Menn
þurfaekki að vera á sama máli
og hann.
Meðal lýðveldismanna má
nefna George Gilmore. Hann
liggur nú í sjúkrahúsi, særður af
skoti, er hann fekk í viðureign
við C. T. D. mann. Þegar ka-
þólska þingið var háð í Dublin,
var enski fáninn dreginn á stöng
á Shelbourne-hóteli, eini breski
fáninn, sem sást í borginni.
Þetta líkaði Gilmore ekki. Hann
gaf hótelinu hálfrar stundar
frest til að draga fánann niður.
Og fáninn var dreginn niður. —
Gilmore hlær sjaldan og hann er
stirðmáll og óframfærinn. En í
honum brennur heiptareldur.
Það er ekki gott að vera á öðru
máli en hann.
Þessir menn eru báðir um þrí-
tugt.
Eg hefi horft á fylkingu 4,000
Ivðveldismanna. Flestir voru
þeir kornungir og fæstir hafa
kunnað að fara með skotvopn.
Þeir voru óvopnaðir og í hvers
dags fötum. Þeir eru svipaðir
foringjum sínum. Nokkrir eru
mótmælaendatrúar, flestir ka-
þólskir — en þó á móti kirkj-
unni — og sumir trúleysingjar.
Sumir eru harðlegir á svip, aðr-
ir djarfmannlegir. Engir eru
þorparalegir. En alvaran hvílir
yfir öllum.
Konur eru líka í hernum. Þær
nefnast “Cumman nam Ban” og
ganga í grænum einkennisbún-
ingum.
Það er þetta fólk sem styður
de Valera. Einu sinni fylgdi
það Collins. Það drap Kevin O’-
Higgins og hafði þó fylgt hon-
um. — “Hermenn erum vér —”
Bróðir O’Higgins myndaði
‘hvíta hersveit’ til þess að
styrkja stjómina. En de Valera
hefir sagt að herinn sé ekki
nauðsynlegur. því “er ekki frið-
ur í landinu síðan vér tókum
við stjóm.” Nú er O’Higgins að
safna varaliði, og því eru nú
fimm herir í írlandi ef talið er
með breska liðið í Ulster.
Vopn eru Outt til írlands. —
Menn liafa aðeins grun um það
hvaðan þau koma. Þrúðtundur
er líka flutt inn. C. I. D. til-
kynti Valera þetta og spurði
hvað ætti að gera. “Farið var-
lega í það”, sagði hann.
Þetta minnir á sögu um tvo
i drengi, sem sendir voru að heím
an til að kaupa brauð. Á heim-
leiðinni varð þeim á að borða af
brauðunum, en sáu fljótt að
þeir mundu fá ávítur fyrir það,
er heim kæmi. Annar stakk
upp á þvf, að þeir skyldi segja
að þeir hefði gefið litlum dreng
að bragða á því. Hinn sagði að
það mætti ekki, því að það væri
ósatt. “En við skulum skifta á
brauðum”, sagði hann, “og þá
getum við með góðri samvizku
sagt það heima að við höfum
gefið litlum dreng að bragða á
brauðinu.” Þessi drengur er nú
fimtugur. Hann heitir de Val-
era og er forseti írlands. Sagan
hefir birst í “The United Irish-
men”, blaði Cosgraves, og de
Valera hefir ekki borið á móti
því að hún sé sönn, enda borg-
ar það sig ekki að bera á móti
slíkum sögum. — Lesb. Mbl.
ENDIJRMINNTN G AR
Eftir Fr. Guðmundsson.
Frh.
Einstöku menn hafa verið svo
hreinskilnir að segja mér það,
að þeim leiddist, hve mikið eg
hefði um séra Arnljót að segja,
og þeim fyndist meira að segja
eg vera með hann í stöðugri
mótsögn við sjálfan mig. Eg
hefði lengi staðið í stríði við
hann, og þó héldi eg svo mikið
upp á hann. Þessum mönnum
til svars vil eg segja það, að nú
hefi eg áð mestu eða ötlu leyti
sagt um séra Arnljót það, sem
eg ætla mér. Má þó vera að
eg minnist eitthvað á útför
þeirra hjóna, áður en eg fer
um borð á leið til Ameríku. Eg
get hins vegar ekki annað en
furðað mig á því, þegar eg er
að segja mínar endurminning-
ar, og hefi á mínu bezta skeiði
verið séra Arnljóti samtíða í
14 ár, og árlega unnið meira
og minna með honum að félags
málum, hvernig nokkur maður
getur þá furðað sig á því, að eg
hafi margt af slíkum manni að
segja, og að minningar mínar
hljóti að vera mikið og lengi
bundnar við hann. Hitt er van-
mætti mínum að kenna í frá-
sögninni, ef eg er í mótsögn
við sjálfan mig, þó eg hafi stað-
ið, einkum framan af, í tals-
verðu stríði við prestinn, ef eg
má ekki samt láta hann njóta
sannmælis og óháða yfirvegun
mína, sýna hann í réttu ljósi.
* * *
Eg var á ferð í minni sveit
fyrri part' dags, og kom að bæ
þeim, sem Eldjárnsstaðir heitir.
Þar bjuggu bræður tveir, sem
hétu Jóhannes og Aðalmundur,
hinir mestu hirðu- og myndar-
menn, Þeir bjuggu talsvert góð-
um búum og voru því stoðir
sveitarfélagsins. Þeir voru góð-
ir kunningjar mínir og hafði
eg æfinlega gaman af að heim-
sækja þá, var þó ekki með öllu
vandalaust. — Konur þeirra
bVæðra voru syátur, mestu
rausnar- og myndarkonur. Og
öll voru þau samataka í því, að
ota að mönnum fullkomnasta
og bezta greiða. En af því bú-
in voru tvö og sjálfsagt var að
eta og drekka á báðum búun-
um, þá var það ekki öllum hent
að standa hálfsaddur uppfrá
bezta mat hjá öðrum, til þess
að hafa magarúm lijá hinum,
því ekki var til neins að gera
sér iæti. Það varð sjáanlega að
minka það sem fram var bor-
ið, og það var ekkert uppörv-
andi að sjá konurnar efast um
að þeim hefði lukkast að leggja
rétt á borðið. Hvorugur bænd-
anna var heima. Þeir höfðu far-
ið snemma um morguninn aust-
ur yfir fjall ofan að Fagranesi.
Þeir gátu að vísu farið að koma
en líka gat það dregist í fleiri
klukkustundir. En erindi mitt
var alt við þá, og það borgaði
sig ekki fyrir mig að fara heim
og taka annan dag til þessa er-
indis. Eg varð að bíða og átti
líka kost á þvf að vel færi um
mig á meðan. Strax var eg
kominn inn í baðstofu hjá konu
Aðalmundar, því að hana hafði
eg í þetta skifti hitt fyrst úti á
Þér sem notið
TIMBUR
KAUPIÐ AF
THE
Empire Sash & Door
CO., LTD.
Birgðir: Henry Ave. East
Phone: 26 356
Skrifstofa:
5. gólfi, Bank of Hamilton
VERÐ - GÆÐI - ÁNÆGJA
JÖFNUÐUR
Það ættu að vera altaf jól,
og eitthvað til að seðja;
það ætti að skína altaf sól,
sem alla mundi gleðja;
það ætti líka sérhver sál
að sjá og heyra — skilja;
það ætti að tendra andans mál
af eigin frjálsum vilja.
Það ætti blítt með bróður-þel
hvers byrði þunga kanna.
Þá isvifu færri $orgar-él
um særða hugar-ranna.
Þá skamta’ ei þyrfti skulda-
styrk,
því skýr þá mundu sporin;
og engin framar yrðu myrk,
en altaf sólblíð vorin.
Það ættu að kvaka kærleiksorð
á hverri sannri tungu:
það ætti slíkt að bera á borð,
sem bætti kjörin þungu;
það ætti að taka hlýtt í hönd
og hugga sinnið þrungið.
Þá myndu klaka bresta bönd,
og blítt um jólin sungið.
Yndó.
hlaðinu. Bræðrabörnin léku sér
saman hér og þar, þau elztu
úti, en þau yngstu inni á bað-
stofugólfinu, og miðlungarnir á
þönum þar á milli. Konurnar
voru með annan fótinn við bú-
verk og matreiðslu úti í eld-
húsinu, en að hálfu leyti inni í
baðstofu að tala eitthvað við
mig. En þá kom eg auga á það,
að Ingibjörg móðir þeirra
bræðra, á áttræðis aldri, lá í
rúmi fram við skilriimið, og
vissi eg strax að hún mundi
vera veik. Hún var ekki vön að
liggja í rúminu fram á hádegi,
eg þekti hana svo vel. Hún
hafði gaman af í góðri tíð að
ferðast ögn í kring meðal ná-
grannanna, og sitja hjá þeim
fáeina daga sér til upplyfting-
ar. Hún var alstaðar velkomin
og æfinlega sívinnandi að
plaggagerð. Spann í þau, tvinn-
aði og prjónaði í fyrirsettum
rembings dagsverkum. Hafði
ekki verið fríð kóna, og ekki
harðskerpuleg eða hæfileika-
mikil, en hetjuleg, þolinmóð og
þrautseig. Það var líkast því að
hún hefði alið manninn í stöð-
ugum mótvindi, og altaf orðið
að undrast, þegar aðrir eignast
tækifærin til þess að brosa. Eg
gekk að rúminu til hennar,
heilsaði henni, og spurði, hvort
hún væri mikið lasin. Brjóstin
gengu upp og ofan, augun fylt-
ust af tárum. Hún stundi við
og mér sýndist að hún mundi
ekki geta svarað. Eg hélt því
að það væri réttast að segja
eitthvað meira, sem ekki þyrfti
svars við, en mundi í bili ekk-
ert viðeigandi, nema þetta
gamla: “Fyr er nú dapur en
dauður”, og “Þetta kast getur
nú liðið frá. Þá linaðist herp-
ingurinn á hálsvöðvunum, tára-
kirtlarnir lokuðust og mæðinni
létti, og hún segir nokkurn veg-
j inn skýrt
“Eg er ekki mikið vesæl; eg
i hefi vont kvef og mér er þungt
| um. En það gleður mig ekki,
að eg geti ennþá átt langt eftir
i að snúast hér.”
Eg náði mér í stól og settist
| við rúmið hennar. Mér sýnd-
ist hún vilja segja eitthvað
meira, og eg sá að henni hægð-
ist um. Samt þagði hún.
“Hlakkaröu til að fara héð-
an, Igibjörg?” spurði eg þá.
“Og þú spyrð þá svona?" —
Það er sem veðrið standi úr öll-
um áttum, og undrunarsvipur
kom á andlitið.
m. á 7. bls.