Heimskringla - 18.10.1933, Side 5

WINNIPEG, 18, OKTÓBER 1933
i C
grasa, margra hugsana, er bent ’ drepsóttir geysuðu land úr
skal á hversu vér fáum komist
inn í anda sjálfrar hátíðarinnar.
Sem kunugt er, á hátíðin
upptök sín í landnámssögu
þessarar álfu og er haldin tii
minningar um sprettu jarðar,
íengna björg og brauð að laun-
um fyirr erfiði, yfir langan
vinnudag alt frá vormorgni
til haustnótta. Yfir aldir þær
sem liðnar eru, frá fyrstu upp-
landi, öld af öld og ekkert var
gert ,en hinar geysilegustu refs-
það ráð að hann sendi sína
heimamenn á næstu bæi að
safna saman öllu gamalmenni
ingar biðu þeirra er feilspor og því er út var rekið og flytja
stigu í hinni ægilegu baráttu
við hungur og dauða. Mannslíf-
ið var ekki mikils metið, drott-
inn var að kalla þessa vesalinga
heim og um það var ekkert að
segja.
Öld vor er meiri mannúðar
öld en hinar eldri. Aldrei hafa
töku hennar, hefir innihald fengist fyrir því rækari sann-
hennar vaxið, eins og allra há- anir en einmitt þessi síð-
tíða. Hún er nú orðin, öðru ari ár, og þetta síðasta ár.
fremur, minningar hátíð, at- Hvenær í sögunni hefir ríkið
burða er fram hafa komið við tekið í forsjá sína alla alþjóð
einstaklingana á árinu og orðið manna? En þetta hefir gerst
þeim til gæfu. í öðru lagi er nú á þessum tímum. Oss kann
hún einskonar reikningsskil fyr- að finnast fátt um þau af-
ir árið er gerir upp hvað hver skifti, og framlögin vera smá
og einn hefir uppskorið fyrir og lítilfjörleg. Þau nema þó
það sem hann hefir sáð. hér í þessu iandi einu 122
Eg geri ráð fyrir að mörgum miljónum dollara. Næst er mér
fari að þessu sinni, eins og að halda, ef hugsunarháttur og
í^orst. Erlingssyni í Eden að hugarfar alþjóðar hefði verið
þeim virðist uppskera sín smá, viðleitni þessari svo samtaka
“af eplunum of mikið smátt,” sem skýldi, að árangurinn hefði
°g fer það að vonum. En svo orðið stórum meiri en hann er
er eigi þar uppskeru að vænta og er hann þó svo mikill, að
®em engu er sáð, og er það all hann merkir þessi ár úr öllum
víða nú. j erfiðleika tímabilum sögunnar
Uni undanfarinn mannsaldur sem þau er menn, í fyrsta skifti
hefir mannkynið verið að smá höfðu stjórn á, og í heudi sinni
fjarlægast þá skoðun að jörðin miðlunar vegi til björgunar.
verði að ala alla. Hefir þetta Dæmi mannlyndis og dreng-
fylgt iðnaðar fyrirtækjunum er skapar eru mörg í fornri tíð, en
skapað hafa vöxt borga og bæja. það eru dæmi einstaklinga,
En iðnaðarlífinu fylgir hvorki manna er risið hafa upp yfir
sáning né uppskera. Það á samtíð sína og látið hafa til sín
ekkert undir sól og regni. Það taka vandræði sveitunga sinna
lýtur öðrum lögum, og eins og og almennings, dæmi “hinna
sýnt sig hefir, þessi síðari ár, mestu meðal þeirra er gerst
verður arður eða uppskera ekki hafa þjónar hinna”, dæmi af-
reiknuð þar eftir hinum eðlilegu
hlutföllum sprettu og árgæzku.
Eru nú mjög skiftar skoðanir
um það við hvað verði miðað,
og margar kenningar um hversu
tryggja megi uppskeru, án sán-
Ingar er flestar virðast þó frem-
ur vera spár en spakra geta,
sem að líkum lætur.
Fárra atburða er að minnast,
burðamanna og þjóðhöfðingja,
en ekki stjórna eður ríkja.
Engin fegurri eða meiri dæmi
hefi eg fundið eða heyrt getið
um, en tvenn er gerðust hjá
J)jóð vorri á hinni glæsilegu
söguöld hennar, og er annað af
sveitarhöfðingjum tveimur á
Norðurlandi, en hitt af hinum
djúpvitra konungi Norðmanna
frá þessu liðna ári er skráðir Haraldi Sigurðarsyni Hardráða.
verða á bók framtíðarinnar, og
þó hafa ýmsir viðburðir gerst er
inarkverðir mega þykja, er
gengið hafa í berhögg við það
sem oss hefir áður verið kent.
Til dæmis hefir það sýnt sig, á
þessu liðna ári, að mannlífið, þó
Þau eru að rausn og mannlyndi
líkust því sem þau heyrðu til
þessari nýju öld. Yfir hið langa
tímabil sem á milli þeirra ligg-
ur og vorra tíma má að mestu
leyti hlaupa. Frásagan er stutt
og vil eg leyfa mér að skýra frá
orðið sé að mun margbrotnara innihaldi hennar, enda er hún
en það áður var, á fleiri útvegi,
þvert ofan i í það sem oss hefir
verið kent, en það hefir nokkru
sinni áður átt, sér til viðhalds
°g bjargar. Sú var skoðunin,
sökum þess hvað lífið væri orð-
ið margbrotið, yrðu árekstrarn-
ir háskalegri, þegar óhöpp
steðjuðu að og út í ógöng-
ur væri komið, og þé marg-
falt erfiðara að greiða úr þeim.
Uetta hefir reynst á annan veg.
Má svo virðast sem það sé tölu-
verð réttlæting þessarar aldar
menningar, hvað sem sagt er.
Hún er á réttri slóð, þó deilt sé
um áttir. Brautin er ekki brot-
in til enda, og mörgum steini
úr vegi að velta og því ekki
uema eðlilegt að fyrir komi
ferðatafir. Á liðnum öldum
befði viðhorfið verið annað, en
það er nú, ef fyrir hefðu komiö
jafn almenn viðskiftarof og at-
vinnuslit og orðið hafa á þess-
um síðustu árum. Maður getur
naumast hugsað sér hversu þá
befði alt farið, en áreiðanlega
hæfilegt guðspjall þessarar há-
tíðar.
Um 990 gerðist á Islandi svo
mikið hallæri að fjöldi manna
dó af sulti. Þá er þess getið,
að höfðingi einn í Skagafirði,
Svaði á Svaðastöðum kallaði
saman fátæka menn og bauð
þeim að gera mikla gröf og
djúpa; en um kveldið er þeir
höfðu lokið verki, byrgði hann
þá alla í litlu húsi og kvaðst
hinn næsta morgun láta drepa
þá og grafa í gröfinni. Snemma
um morguninn fór Þorvarður
Spakböðarsson frá ^.si í Hegra-
nesi, (sá er fyrstur lét reisa
kirkju í Norðlendingafjórðungi,
16 árum fyrir kristnitöku) þar
fram hjá og heyrði óp hinna fá-
tæku manna, tók slagbranda
frá dyrum, frelsaði þá og lét
fæða á búi sínu meðan hallærið
stóð yfir.
“Á þeim sama tíma var það
dæmt á samkomu af héraðs-
mönnum, að fyrir sakir sultar
og svo mikils hallæris, var leyft
margfalt ver en farið hefir þessi ag gefa upp gamalmenni og
ár. Ekki þurftu nema erfiðleik- j Veita enga björg, svo 'þeim er
ar að koma upp í einhverju einu iama yoru eður að nokkuru van-
landi og fólk féll unnvörpum J heilir, og eigi skyldi herbergja
til sín og lét þá næra með allri
líku.” Lét hann síðan stefna
bændum til fundar, kvaðst hafa
iðrast hinnar fyrri ákvörðunar,
“og fundið það ráð er vér skul-
um allir hafa og halda, það er
að sýna manndóm og miskunn
við mennina, svo að hver hjálpi
sínum frændum sem framast
hefir föng á, skulum vér bar
til leggja allan vom kost og
kvikendi og drepa til hjálpar
vorum frændum, fararskjóta
vorá heldur en láta þá farast af
sulti, svo að engi skal eftir
hafa á bæ sínum meir en tvö
hross, svo eigi síður sá mikli
óvandi að menn fæða fjölda
hunda svo að margir menn
mætti lifa við þann mat er
þeim er gefinn. Nú skal drepa
hundana, svo at fáir eða engir
skulu eftir lifa og hafa þá fæðu
til lífsnæringar mönnum, sém'ianga tíð, hefir spurningin
, T, ! :i C L A
meðvitundarlíf þjóðarinnar og
gefið orðinu þessa merkingu.
Orð þetta er, “Góðgerðir,” og
er látið merkja fæðu, !mat eða
drykk, af hvaða tegund sem er,
er veittur er gesti eða gangandi.
Hvílík tilkynning um bjargleysi
og nauðþurft er eigi falin bak
við þessa einkennilegu merk-
ingu orðsins.
í elzta riti voru Hávamálum
er vikið að þessari þörf góð-
gerðanna við gest og gang-
andi, þ'iirrar tíðar:
Matar ok váða
er manni þörf
þeims hefir of fjall farið.
Vissulega. Og þessa hefir
verið þörf um svo langan tíma.
og svo átakanlega á vissum
tímum,—eina og yfirskyggjandi
þörfin allra þarfa. Að bæta úr
þessari þörf er “góðgjörð” eftir
því sem það hefir komið til að
tákna á voru máli. Um æfa
5. SÍÐA.
skildi góðfýsi móður sinnar og
fyndi það ráð, sem vér megum
allir hafa og halda, það er sýndi
manndóm og hjálpsemi.
Rögnv. Pétursson.
FRÉTTIR
áður er vant að gefa hundun-
um.”
Játuðu menn þessu, en þeim
kvaðst Arnórr grimmu gjalda
með hinum mestu afarkostum
er eigi vildu fallast á uppá-
stungu þessa.---------
Um 1056 var óaldarvetur mik-
ill á íslandi, það var um daga
Haraldar konungs Sigurðssonar
Þá var svo snæmikið að menn
gengu flestir til Alþingis. Þá
sendi Haraldur konungur Sig-
urðsson til íslands, “fjögur skip
hlaðin mjölvi og kvað á, að
ekki skippund skyldi vera dýrra
en fyrir hundrað vaðmála; hann
leyfði og utanför öllum fátæk-
um mönnum, þeim er fengi sér
vistir um haf. Þaðan af nærð-
ist mjög landið til árferðar og
batnaðar.” — —
Sagan er ekki lengri.
Að undanteknum þessum
dæmum, munu fá finnast er
skýri frá hallærisráðstöfunum
heilum héruðum til hjálpar, eða
milli landa afskiftum svipuðum
þessum, fyrr en kemur niður fil
vorra daga. ------
Öld vor, hin nýja öld, er
mannúðar öld og þessi síðustu
ár eru kóróna þessarar aldar.
Gerum það að hátíðar hugsun
vorri, í þetta sinn, ekki þó meö
það á tilfinningu, að öúnur kór-
óna verði henni ekki veitt, feg-
urri en þessi því að takiíiarkinu
sé náð og lengra vérði ekki
komist. Lengra verður komist.
En einskonar ánægju hlýtur það
að valda fullvissan um það að í
rétta átt hefir vérið haldið, að
högg þau er greidd hafa verið
framsóknar baráttunni hafa
og ekkert var aðgert. Þjóðirnar
litu hvorki til hægri né vinstri,
þá. Þá var mestur höfðingi út
um sveitina Arnórr, Kerlinga-
stöðvuðu samgöngur við þá, sem nef; er bjó á Miklabæ í Ós-
í nauðum var stödd einangruðu iandshlíð. Er Arnórr kom heim
hana og biðu þess að röðin af samkomu þessari gekk fyrir
kæmi að sér. Mannlifið til hann móðir hans, Þuríður dótt-
forna var grimt ómannúðlegt,' ir Refs frá'Barði (systir Þor-
alt upp til hins nýja tíma, 'upp vaidar Refssonar er mesta
til hinnar 19. aldar frapi til þess mótsprynu veitti kristniboði þar
tíma að Þjóðveldin fara að f héraði) og ásakaði hann
koma til sögunnar, þessi álfa,— i harðla mjög, er hann skyldi
Norður Ameríka — fer að ger- samþykkur hafa orðið svo
ast áhrifamikill aðili í lífsbarátt- grimmum dómi. Arnórr skyldi
unni. Vér þurfum ekki annaö góðfýsi móður sinnar og tók vel
en að líta til sögunnar, lí(a íjhennar ásakan. Gerðist hann
úómabækur þjóðanna, til að j þá mjög áhyggjufullur hvað að-
verða þess áskynja. Hallæri og hafast skyldi. Tók hann þá
ekki öll verið slegin út í loftið,
verið eintóm vindhögg heldur
hafa hæft selshausa hluttöku-
leysisins svo að þeir hafa horfið
niður um gólfið.
Ef “eplin vor hafa verið of
mörg smá,” er við það að una
að þau eru af skilnings trénu,
hafa ef til vill verið gripiií helzt
til snemma, áður en þau fengu
tíma til að þroskast. Að þroska-
tímanum kemur, og svo á eftir
að bætast við þau, og þegar sá
tími kemur, má óhætt lofa því,
að fundinn verði í fjörunni,
hinn voldugi vígabarði hindur-
vitnanna Kerúbinn sæli, er hefir
verið látinn iverja þjóðuúum
hliðið að sæluríki mannanna á
þessari jörð.
Eg vil ekki lengja þetta mál
um of. Þó langar mig til að
minna á orð eiýt á vorri tungu
er öðlast hefir alveg sérstaka
merkingu, — en merkingu, sem
betur fer, er fyrnist nú óðum
og vonandi á eftir að hverfa.
merkingu þessari er falin löng
oe a?gileg rauna saga, ev vér
vonum að sé nú öll sögð.
Snemma á öld vottar fyrir
byrjun þessarar sögu í hinu
fyrsta sem ritað er og að henni
er vikið í flestu eða öllu er
skráð hefir verið síðan fram á
seinustu ár. Það er löng Saga,
og er þó minstur hluti hennar
skráður, minstur hluti þess
sagður er brent hefir sig inn í
hljóðað: “Hvað var þér gert
gott?” er spurt hefir verið um
viðtökur á bæjum, fjær eða
nær.
Hvernig á því stendur að beini
eða greiði hefir hlotið þessa
merkingu, skýrir sagan. Þegar,
eins og á árunum 1784-5, 9,238
manns dóu, fleiri en fæddust,
verður skiljanlegt hvernig það
varð að góðgerð, góðgerðanna,
að gefa manni nauðþurft matar.
Þegar, eins og á þessnm sömu
árum helmingur nautpenings,
fjórir fimtu sauðfénaðarins og
brír fjórðu ailra hrossa þjóðar-
innar féllu verður skiljanlegt
hvernig á því stendur að matur
eða greiði öðlaðist þetta sér-
staka nafn “góðgerð.” Af litlu
hefir þá verið að taka og óvíst
hvort gefandinn átti ráð á
næstu máltíð fyrir sig og sína.
Þessi ár voru ekki einstæð þó
)au væru hvað verst. Árin 950
og 1056, er eg gat um áðan hafa
einnig verið hörmungar ár.
En svo er það víðar en hjá
)jóð vorri sem þessar gjafir eru
‘góðgerðir” þó eigi öðlist þær
)að nafn. Allir muna eftir
dæmisögunni í N. T. um dóm
inn á efsta degi. “Hungraður
var eg og þér gáfuð mér að
eta,” er bjargráða verk og um-
bunar vert og æðstu launa. Mun
svo víðar hafa verið, að sú hafi
)örfin verið sárust og mest.
Jafnvel á fyrstu landnáms árun-
um, hér í álfu, munu það stund-
um hafa verið fullkomnar “góð-
gerðir” að gefa mönnum mál-
ung matar.
Að þessi forna merking orðs-
ins er í rénum, eða jafnvel að
gleymast er þessari öld hrós, og
stafar af því að fæðuskortur-
inn er eigi því líkur sem hann
áður var og hin forna reynsla
þjóðarinnar er að líða úr minni
Óskandi er að sá skortur fari
síþverrandi. Það yrði sannur
fagnaður og þakkargjörðardag
ur þegar hans gætti eigi fram-
ar. Þá trú hefi eg á lífinu og
framtíðinni að sú stund komi,
hversu sem nú horfir við, og þó
þess verði enn nokkuð að bíða.
Eg hefi þá trú, að þjóð vor
þurfi aldrei að lifa upp aftur þá
tíð sem hún er búin að lifa. Eg
hefi þá trú að þjóðbrot vort hér
í landi bjargist og nái sælli
framtíð, þegar það er búið að
átta sig og hefir fengið ráð-
rúm til að taka kringumstæð-
urnar réttum tökum.
Óáranin hefir fallið yfir oss
eins og skriða, sem og alla aðra
bæði hér og annarstaðar í heim-
inum. Vér áttum hennar eigi
von, né þess er á daginn hefir
komið. En vér gröfum oss upp,
undan skríðunni. Til þetesa
| höfum vér ávalt hrist af oss
moldina, þó á oss hafi hún fall-
ið, og þurkað framan úr oss,
þó hikað höfum nú um stund og
mun svo enn Yara. En meðan
á því stendur, vildi eg óska, að
vér eignuðumst annað Þorvarð
Spakböðvarssop er lo^iði slag-
brandana frá úthýsi Svaða, og
annan Arnórr Kerlingarnef er
Frh. frá 1 bls.
Þjóðverjum jafnréttis við sig
eða aðrar þjóðir Norðurálfunnar
en telja alt slíkt fjörráð við
friðarhugsun veraldarinnar. —
Hver afleiðingin af þessu kann
að verða er eigi fyrirsjáanleg,
en friðarvinir bera kviðboga
fyrir því að hún kunni að verða
all alvarleg. Eru nú friðar-
horfur í Norðurálfunni tvísýnni
en verið hafa, um síðastliðin
áratpg.
* * *
Chicago sýningin mikla
“Century og Progress” hefir
borgað sig vel, eftir því sem
skýrt er frá í síðustu blöðum í
Band.aríkjunum. Sýningunni er
lokið við þessi næstu mánaðar-
mót, en fjárhagsskýrslan nær
upp til byrjun mánaðarins. Þetta
er fyrsta heimssýning er hald-
in hefir verið er ekki hefir verið
styrkt af opinberu fé. Veraldar
sýningin 1893 er haldin var til
minningar um Columbusar fund
Ameríku, kostaði um $27,000,-
000 og var í $11,000,000 tekju-
halla er lokið var, og varð ríkið
að borga þánn halla. Inntektir
námu alls $15,711,574.22, fyrir
sölu og veitinfealeyfi komu inn
nærri $4,000,000 og í inngangs-
eyri um 11 miljónir. San Fran-
ciseo sýningin er var önnur hin
mesta er haldin hefir verið hér
í áflu varð í enn meiri halla.
Þessi yfirstandandi sýning, seldi
skuldabréf upp á $10,000,000,
til þess að standa straum af
undirbúnings kostnaði, er á-
byrgst voru af Chicagoborg og
Illinois píkinu. Sparnaður var
viðhafður á öllu er að útgjöld-
um laut og varð því upphaflegi
kostnaðurinn stórum minni en
búist var við. Er forseta sýn-
ingarnefndarinnar, Major Lenox
R. Lohr, þakkað þetta. Er
byrjað var á undirbúningi gaf
hann út yfirlýsingu til allra fé-
laga og pólitískra flokka, að
engin pólitízk sambönd yrði tek-
in til greina, við veitingu bygg-
ingar samninga eða annara
verka er að sýningunni lytu,
haldið jrrði í við öll útgjöld en
kaupgjald og efni greitt í pen-
ingum. Við mánaðarlokin síð-
ustu var búið að greiða sem
næst helming kostnaðarins, og
er búist við, að saman hafist
fyrir afganginum um það sýn
ingunni er lokið, með því sem
inn verður tekið þenna mánuð,
og eignum er seldar verða að
sýningunni lokinni.
FRÁ ISLANDI
Úthlutun á styrkjum úr
Snorrasjóði 1930
Úthlutun hefir nú farið fram í
þriðja sinn. Styrk hafa lilotið
stúdentarnir Ásgeir Hjartarson
frá Arnarholti og Geir Jónas-
son frá Akureyri ,til sögunáms
við háskólann í Oslo, Ármann
Halldórsson stúdent frá ísafirði
1 til sálfræði- og heimspeki-nám
við sama háskóla, og stúdent
ungfrú Hólmfríður Jónsdóttir
frá Hofteigi í Hörgárdal, til
sögu- og uppeldisfræðináms
einnig við sama háskóla. Þessir
stúdentar hafa hlotið 900 kr,
hver í námsstyrk. — Ennfrem
ur Ásgeir Ásgeirsson frá Rvík.
til framhaldsnáms við Land
búnaðarháskólann að Ási í Nor
egi, kr. 700,00 Haukur Jörund.-
son frá Skálholti ,til búfræði-
náms 'f Noregi, kr. 500,000, og
Bergur Lárusson frá Kirkju-
bæjarklaustri, til raffræðinám0
í Nidarósi kr. 500,00.
* * *
Línuveiðarinn
Örn kom til Hafnarfjarðar 17
sept., af síldveiðum. Hafði afl-
að 15 þús. tunnur. Þar af salt-
að og selt í íshús 5900 tunnur.
Aflinn alls seldur fyrir 46 þús.
krónur og er talið að það muni
vera það hæsta verð, sem nokk-
ur línuveiðari hefir fengið fyrir
síld sína í sumar. Skipið er
gert út af skipshöfninni, skip-
stjóri Björn Hannsson.
* * *
Hollendingarnir kveðja
Van Giesen formaður holl-
enzka flugrannsóknar leiðang-
ursins, er dvalið hefir á íslandi
rúmt ár, hélt fyrirlestur í út-
varpið um flugferðir. Talaði
hann ágæta íslenzku. Taldi
hann efalaust að flugferðir yfir
Atlantshaf myndu verða um ís-
land á sumrin, því að þá væri
nokkurn veginn trygt að hægt
væri að fljúga á hverjum degi.
Aftur væri það trúlegt, að veður
hamlaði flugferðum marga daga
að vetrinum, en til þess að
hægt sé að flytja póst og far^
þega í samkepni við hin stóru
Atlantshafsskip, sem fara yfir
hafið á 4 sólarhringum, mega
flugvélarnar ekki vera lengur en
2 sólarhringa, mega ekki verða
fyrir neinum töfhm. Þeir Hol-
lendingarnir hafa nú flogið hér
í heilt ár á hverjum degi sem
fært hefir verið, og munu því
vita þetta betur en nokkrir aðr-
ir. Van iGesen taldi landflug-
vélar heppilegri til flugs hér
norður á leið, vegna þess, að
)ær gætu lent i\hvaða veðri
sem væri ,en sjóflugvélar ekki.
Því taldi hann nauðsynlegt, að
hér yrði gerður góður flugvöll-
ur.
Er hann hafði lokið fyrirlestri
sínum, kvaddi hann íslenzku
)jóðina. Sömuleiðis kvöddu
börn þeirra Hollendinganna á
góðri íslenzku. Er það víst, að
fáir útlendingar hafa unnið sér
jafnmiklar vinsældir, og munu
allir óska þeim bezta gengis.
* * *
Síldveiðarnar
16. sept. — Eins og afla-
skýrslur sýna, hefir síldarafli
verið mikill í ár. En reyndin
varð sú ,að aflinn notaðist að
)essu sinni ver en skyldi. —
Lengi vel framan af vertíðinni
var lítið kapp lagt á að salta
síld, enda var hafsíldin fremur
smá í ár, og því minna tekið af
henni til söltunar, meðan hægt
var að búast við betri saltsíld
siðar.
Um miðjan ágúst var það sjá-
anlegt, að eftirspurninni eftir
saltsíld á sænska og danska
markaðnum myndi naumast
verða fullnægt, enda varð síld-
veiði endaslepp í ár, eins og í
fyrra.
Samanborið við aflamagnið,
mun atvinna manna við síld-
veiðarnar yfirleitt hafa orðið
fremur rýr, sakir þess, hve
mikill hluti síldaraflans fór í
bræðslurnar. Feikna fjöldi fólks
var á síldarverstöðvunum við
síldarsöltunina ,og aðra vinnu í
landi, svo margir munu þar
hafa fengið tiltölulega litla at-
vinnu í hlut. ^
Grófsaltaða síldin, 72 þús. tn.,
mun nú vera seld að mestu, og
mikill hluti af síld þeirri, 147
þús. tn., sem verkuð var fyrir
Þýzkalands, Danzig-markað o.
fl. í endalok vertíðar hækkaði
verðið á saltsíldinni um rúm-
lega 10 krónur tunnan, og verð-
ið nú um eða yfir 27 krónur
tunnan, að sagt er.
* * *
Frá Þingeyri
er skrifað að uppskera úr
görðum muni verða þar með
allra besta móti. 1 sumar hafa
eigi aðeins verið ræktaðar róf-
ur og kartöflur, heldur einnig
blómkál, hvítkál, gulrætur o. fl.
og hefir það þroskast vel.
* * *
Strætisvagnafélag
er nýstofnað í Rvík. og það
byrjaði fastar ferðir til Hafn-
arfjarðar 17. sept. Verða þær á
virkum dögum á hálftíma fresti
frá því kl. 7 á morgnana og
þangað til kl. 12 á kvöldin, en
á sunnudögum hefjast ferðirnar
kl. 9 að morgni. Fargjöld eru
50 aurar fyrir fullorðna og 25
aurar fyrir börn.