Heimskringla - 07.03.1934, Síða 5

WINNIPEG, 7. MARZ 1934.
HEIMSKRINGLA
5. SÍÐA
vegabætur má þó telja þrek-
virki, þegar tekið er tillit til
hvað landið er strjálbygt og ó-
greitt yfirferðar.
Bifreiðar eru nú aðallega not-
aöar til fólks- og vöruflutninga.
en skip með ströndum fram.
Samgöngur við útlönd eru
næstum daglegar.
Talsími og ritsími liggja um
landið þvert og endilangt, svo
að á sumum stöðum má svo
heita að sími sé á hverju heim-
ili. Útvarp (radio) er líka afar
viða.
Margar fleiri framfarir mættl
telja, en eg læt hér staðar num-
ið vegna þess að eg vil ekki
þreyta ykkur um of.
En þrátt fyrir þessar miklu
JÓN TÓMASSON, PRENTARI
Frh. frá 1. bls.
vísi og kærleika guðs. Samúð
lífsins, öll innbyrðis samlíðan
þess, er kærleiki guðs — guðs
andi sem er í og með öllu lífi.
Jón var öruggur gagnvart erfið-
leikunum og óhirðinn fyrir
dauðanum.
Jón var fæddur 28. október
1892, á Steinnesi í Mjóafirði.
Foreldrar hans voru' Tómas
bóndi Tómasson ættaður af
Rangárvöllum, dáinn fyrir 12
árum síðan og kona hans Hólm-
fríður Árnadóttir frá Hofi í
Mjóafirði. Foreklrar Hólmfríð-
ar voru þau hjón, Árni Vil-
hjálmsson og Þórunn Einars-
dóttir, hjón á Hofi. Var Þór- j
breytingar og framfarir, hafa unn arnrna Jóns, systir Ólafs
báðar þessar kynslóðir, sem eg | bónda Einarssonar í Firði, föð-
hefi sagt frá, átt því láni að' ur Einars heitins Ólafssonar
fagna að alast upp á íslandi, ritstjóra. Voru þau því, móðir
þessu undralandi, sem hvergi ájJóns og Einar systkyna börn.
sinn líka í heiminum, að fjöl- Var margt líkt með þeim frænd-
breytni og náttúrufegurð. |um, þó Einar væri meiri at-
Eg get ekki stilt mig um að kvæða og ákafamaður en Jón.
drepa á helstu einkenni íslands: Gáfnafarið var líkt, liið dul-
Það, sem ferðamenn taka kenda þunglyndi svipað, — er,
helst eftir, eru hinir afar fallegu báðir byrgðu innra með sér-1
og margbreytilegu litir í ís-1 trygðin og vinafestan og glað-,
lenzku landslagi, og hvað loftið (værðin í vinahóp.
getúr verið tært, hvað fjöllin | Þrjú systkini átti Jón, Arn-
eru margbreytileg að lögun og, þór, er drukknaði niður um
litum, t. d. hefir Esjan, sem er hafís á Mjóafirði, 11 ára gam-
fjall nálægt Reykjavík, verið all, Guðninu er andaðist fyrir
kölluð “þúsund lita fjallið.” , 11 árum síðan og Vilhjálm er
Svo koma allir hverirnir, eld- býr í grend við æskustöðvarnar.
Stephans. Fanst oss það því
einkar viðeigandi, við kveðjuna
hinstu, að minna á það erindið
sem þettá tekur skýrast fram.
“Við þeim eg tek i- hliði nýrra
heima,------------
sem vit er trú og viljinn bæna-
gjörð.”
Svo hugsaði Jón sér úrskurð,
hins
hafi Vestur-íslendingar svarið
sig í ætt þeirra manna, sem
fyllilega skilja þann raunveru-
sem sérstaklega blasir við og
grípur inn í þjóðlíf það, sem
við erum búsettir í. Skólinn er
lega sannleika að maðurinn lifir nú rúmlega tvítugur að aldri og
ekki af einu saman brauði —
þeir hafa að sjálfsögðu skilið þá
skyldu hvers heiðarlegs manns,
að sjá sér og sínum fyrir dag-
á þeim tíma hafa innritast í
liann næstum tólf húndruð
stúdentar, bæði .íslenzkir og
annara þjóða, sem nú gegna
vandasömum og þýðingarmikl-
um stöðum bæði í Canada og í
legu brauði, en með það eitt
alfullkomna réttlætis, og hafa þeir aldrei verið ánægðir.
að meira verði eigi heimtað afjMenning þeirra, framfaraþrá ( Bandaríkjunum. Á þessu tíma-
neinum. Vit er trú, og sívax-, þeirra og skilningur þeirra, bili hefir skólanum auðnast að
andi góður vilji og ásetningur, krefst meira og hefir krafist ávinna sér tiltrú og virðing
falinn í þeim verkamolum sem frá upphafi vega þeirra í þessu mentamáladeildar Manitoba-
N
nTiÐ

aðeins
Sc
leiðinni að sama tjaldstaðn-
naumskömtuð æfi fær af hendi landi, og þeirri þrá og þeim fyikis og annara mentamanna, j uni; gerii minst til úr hvaða átt
leyst, er hin fullkomnasta bæn., skilnirfgi hafa íslendingar reynst sem honurn hafa kynst, og hann að mann ber að honum. Aðol
atriðið er, að samkomulagið
hafi verið gott og atbafmrnár
bróðuriegar á leiðinri. Eg sendi
svo þessar athuganir út til Is-
Af alhuga er í henni innifalin trúir fram á þennan dag. j hefir aukið virðingu og traust
æðsta bænin: “Verði þinn vilji, j Vestúr-íslendingar voru ekki íslendinga út á við að miklum
svo á jörðu sem á himnum.” jbúnir að vera lengi í þessari mun, svo' miklum, að eg segi
Vorið 1924 er þeir félagar, heimsálfu, þegar þeir mynduðu hiklaust, að engin stofnún
sidluðu af sér prentsmiðjunni með sér félagsskap, stofnuðu þeirra hefir gert það betur, og íendinga, í því traústi. að þeir
aftur, fór Jón til náms til Chi-jvikublöð og bygðu kirkjur, sem lætur það að líkum, því skólinn j talci þeim vel og hlaupi undir
cago á prentvélaskóla og dvaldi þeir hafa eflt og haldið við nú átti að vera, og.hefir verið, tákn bagga og bjargi skólanum frá
þar nokkra mánuði. Kom þá í meira en hálfa öld. Stórfé Þess, sem lífrænast hefir verið J fauj 3000 fglendinvar af
til baka aftur og tók við sinni (hafa þeir lagt í þessar stofnanir hjá þjóð vorri og haldbest, and- þeim 30—40,000, sem í Ameríku
fyrri stöðu. Vann hann eftir.og viðhald þeirra af fúsum og legs atgerfis. Hvort að skólan-jerU; vii{ju Senda skólanum $1.00
það við Prentsmiðju Hkr. nema frjálsum. vilja, sökum þess, að um hefir auðnast að ná því tak- j fiV6r> Væri spilið unnið og
um tveggja ára skeið, aö hann minningar hugsjónir þeirra marki til fulls, geta verið deild- skólanum borgið. Má eg ekki
tók við prentsmiðju-stjóra stöðu kröföust þess. ,ar meiningar, en hinu, að hon- vonast eftir að svo verði?
hjá enskum blaðaútgefanda í
Peace River í Alberta.
Öll hin síðari ár var heilsa
Fyrst framan af sneri þessi um hafi þegar áunnist mikið,
menningarstarfsemi að íslend- því neitar enginn sá, er sann-
ingum sjálfum, eða með öðrum sjarn vill vera.
Jóns fremur tæp. Var hann orðúm, það var áframhald af. Þegar maður lítur yfir þessi
veill fyrir brjósti og ágerðist sú menningarlegri starfsemi þjóð- tuttugu, eða tuttugu og eitt ár,
meinsemd eftir því sem áfram ar þeirrar, sem þeir voru ný-jsem skólinn hefir starfað, þá e^
fjöll og eldgígir, hraunbreiður
og hraunhellar, gjár og klettar,
Mentunar naut Jón í upp-
vextinum fram yfir það sem al-
sléttur, dalir, drangar og stand- ment gerist og kom það honum
berg, jöklar og vötn, ár og læk-.jafnan til hinna beztu nota. Um
ir, svo skiftir þúsundum, með j fermingar aldur fór hann að
óteljandi fossum. Að sumrinu heiman og vistaðist við prent-
eiga sumir kost á að sjá mið- smiðju Austra á Seyðisfirði hjá
nætursólina í allri sinni dýrð, Þorsteins Skaptasyni til þess
en að vetrinum blika hin stór- að læra þar prentiðn og var þar
leið. Kendi hann fyrst þeirrar
meinsemdar á Islandi þá rúm-
lega tvítugur að aldri. Fyrir
tæpu ári síðan, 1. marz s. 1. vor
veiktist hann svo hann varð að
leggjast í rúmið. Hafði hanr
litla sem enga fótavist eftir það.
Seint í apríl var hann fluttur á
St. Roche tæringarhælið í St.
Boniface og þar andaðist hann
aðfaranótt s. 1. laugardags.
komnir frá, en þegar árin liðu,
breyttist það viðhorf þannig, að
samband og samvinna við þjóðir
þær, sem þeir voru búsettir hjá,
margs að minnast; einlægra
vina og stuðningsmanna, sem
skólinn hefir ávalt- átt, óeigin-
gjarns starfs, sem kennarar og
fór sívaxandi. Eldri mennirnir aðrir velunnarar skólans hafa
hægðu á störfum sínum og lýð- hvað eftir annað lagt á sig, og
ust, sem vakti aftur þá veglegu síðast þess atriði, að íslend-
hugsun að búa þeim sameigin-
legt heimili, þar sem þeir gætu
notið endurminninga sinna og
eytt síðustu æfiárunúm í friði,
kostlegu norðurljós.
Alin upp við þessa einkenni-
legu og töfrandi náttúru hefir
nokkur ár. Fór hann þaðan til
Reykjavíkur og fullkomnaði sig
í þeirri iðn, varð félagi í prent-
hin gáfaða, íslenzka þjóð alt af arafélagi íslands og stóð honum
haft tækifæri til að hugsa og i þá föst atvinna til boða. En
skilja, enda hefir hún alt af eigi vildi hann binda sig þá ti'
haft brennandi löngun til að fleiri ára með vistráðningu, hug-
fræðast hvernig sem högum urinn stefndi út, til að sjá og
hennar hefir verið háttað, jafn- kynnast betur því sem var að
vel þó hún hafi stundúm átt að
búa við “ís og hungur, eld og
gerast út um heim. Sumarið
1918 afréð hann að fara til
ingar skyldu hafa haft þrek til
þess, að leggja út í, að vera
veitandi, eins vel og þiggjandi, á
mentamálabraut stórþjóðár í
framandi landi. Þó ávextir
starfsins hefðu ekki verið aðrir
J. J. Bíldfell,
Formaður skólanefndar
Jóns Bjarnasonar skóla.
Allar gjafir sendist til féhirðis
skólans, S. W. Melsted, 673
Bannatyne Ave., Winnipeg,
Man., sem birtir viðurkenningu
í íslenzku vikublöðunum.
ALFRED NOBEL
Framh.
Samfundir dráptólasmiðsins
og friðarvinarins
Þegar Nobel hafði búsett sig í
París — var hann þá fertugur
— vantaði hann ráðskonu og
setti svolátandi aúglýsingu í
en þeir, þá er sú staðreynd ein blöðin: Ríkur maður, roskinn
Fram til síðasta dagsins, svo! óhultir fyrir hrakningi og skorti
að segia vnr hugur hans jafn j og lýsir sú stofnun, Betel, Ijós-
vakandi og verið hafði. En um .skilningi íslendinga & af-
hugsunin snerist nú aðallega að stöðu þeirra gagnvart hinum nóg til að varpa ljóma á ferili^S hámentaður, sem á heima í
því þegar honum færi að batnaj vaxandi viðskiftum þeirra viðiog sögu Vestur-íslendinga um París, óskar eftir tungumála-
fróðri stúlku á settum aldri, til
einkaritara og til umsjónar með
heimilinu”. Einn umsækjand-
inn var 32 ára austurrísk greifa-
þá ætlaði hann að flytja heim, þjóðirnar, sem þeir eru búsettirlöll ókomin ár.
kulda, áþján, nauðir, svarta- Vesturheims. Eigi átti það að
dauða,” eins og eitt skáldið vera langdvölum. Kom hann'
okkar sagði. hingað til Winnipeg á miðju
hjá, og lofsamlegum bróðurhug| Þegar vér lítum fram, er út-
og menningarþroska gagnvart j litið og ástandið ekki svo glæsi-
skyldum þeirra sjálfra við hina I legt, því, landar góðir, það er
eldri samverkamenn þeirra oglalgerlega undir ykkur komið (dóttir, Bertha Kinsky að nafni,
þjóðbræður. Eins og sagt hefir j hvort skólinn getúr haldið á-jsem var ástfangin af ungum
verið, þá sneri öll þessi starf-
semi, og snýr enn, að mestu
fram, eða að hann verður að aðalsmanni, en bæði voru svo
hætta. Kreppan hefir krept að
fátæk að þau fengú ekki að ná
saman. Ætlaði :hún nú að
leyti, að íslendingu'm sjálfum; | honum og sett hann í fjárþröng,
en hvað er um viðhorfið, sem | er nemur $3,000.00, og ef sújreyna gleyma raunum isínum
Af þessum ástæðum er það,
að ísland á fleiri stórskáld og
önnur andleg stórmenni, en
nokkur önnur þjóð, samanborið
við fólksfjölda.
Þetta kann nú sumum að
virðast mont, en geta þeir þá
bent á nokkra þjóð, sem skarar
fram úr íslendingum? Menn
verða að muna það að öll ís-
lenzka þjóðin er ekki nema
helmingur íbúatölú Winnipeg-
borgar. En þrátt fyrir þessa
afarlágu íbúatölu hafa þó helztu
menningarþjóðir heimsins stofn-
sett sérstakar háskóladeildir
(University Faculties) í íslenzk-
um fræðum. Og víða í þessum
stóru og mentuðu löndum eru
íslenzkir háskólakennarar, og
sumir þeirra þykja jafnvel skara
fram úr. Máli mínu til sönnun-
ar þarf eg einu sinni ekki að
fara lengra en í læknaskólann
héma í Winnipeg.
Að öllu þessu athuguðu finst
mér vel þess vert fyrir alla þá,
sem eru af íslenzkum ættum, að
muna það og kappkosta að til-
einka sér það bezta, sem til er
hjá íslenzku þjóðinni, enda á
eg enga ósk betri að færa ykk-
ur, landar mínir hérna vestan-
hafs, heldu'r en þá, að þið reyn-
ist eins framsæknir og takið
eins miklum framförum hérna
í nýja landinu, eins og landarn-
ir í gamla landinu hafa tekið á
síðustu 50 árum og munu gera
á næstu hálfri öld.
Ó. J. Ófeigsson
Munið eftir aS til sölu eru á
skrifstofu Heimskringlu með af-
falls verði, námsskeið við helztu
verzlunarskóla bæjarins. Nem-
endur utan af landi ættu að
nota sér þetta tækifæri. Hafið
tal af ráðsmanni blaðsins.
sumri. Vistaðist hann fyrst
sem prentari að Lögbergi og
vann þar á annað ár. Kom
hann þá að Heimskringlu og
vann hjá útgefendum hennar
lengst af eftir það. Vorið 1921
brá hann sér í kynnisferð til ís-
lands, með fram í því augnamiði
að setjast þar að, en er heim
kom fann hann eigi til yndis og
flutti vestur aftur. Tveim árum
síðar tók hann prentsmiðju Hkr.
á leigu í félagi með Stefáni
Einarssyni ritstj. Hkr. og Ingólfi
Guðmundssyni prentara. Gáfu
þeir út Hkr. þá eitt ár.
Á þessum tíma voru gefin út
IV. og V. bindi af ljóðasafni
Stephans G. Stephansson. —
Prentaði Jón þau og byrjuðu þá
bréfaskifti milli hans og skálds-
ins og vinátta er hélzt meðan
báðir lifðu. Ekkert verk lield'
eg að Jón hafi unnið er hann
liafði jafnmikla ánægju af og
prentun þessara ljóða. Gat hann
þess oft við mig. Aðstoöaði hann
við prófarka lestur á kvæðunum
og nam þar oft staðar í lestrin-
úm er að efni kom, sem honum
var sérstaklega hugstætt. Áttu
skoðanir þeirra samleið á öllum
sviðum. Rúmu ári áður en
ljóðmælin voru gefin út ritaði
Jón all-langa grein um Stephan,
er birtist í “Hkr.” þar sem hann
tók svari hans gegn hinum
ömurlegu, fávísu og ódrengi-
legu árásum er þá voru látnar
rigna yfir Stephan. Var grein-
in prýðilega samin. Árið 1926
dvaldi Stephan hér fyrrahluta
sumars í bænum. Kyntust
þeir þá all vel, og féllu þau
kynni eigi niður eftir það.
Vér höfum þegar vikið að
lífsskoðunum Jóns, en betur
verður þeim eigi lýst en með
ýmsum erindum í ljóðum
hvílir við þær hugsanir, sann-
færist hugur minn betur en
áður um það; að slík æfi er samt
eigi til einskis. Engu síður er
fram líða stundir en nú, sér
æfi þeirra stað, er svo hafa
lifað. Lífið dreymir ekki um
það, hvaða verk muni að haldi
koma; en ríki sannleikans, eins
og jarðrfkið sjálft, auðgast við
hvert það strá sem blað réttir
upp úr moldinni. Vér kveðjum
þig svo góði vinur með orðum
vinar þíns:
“Ein hjá mér sú vona viðreisn
vakir á skari framtímans
síðar verður þrekið þeirra
þjónn í ríki sannleikans.”
MENNINGARSTOFNANIR
VESTUR-fSLENDINGA
“Með vorinu, komist eg á fætur
svo snemma, fer eg heim,” var
með því síðasta er hann sagð
við mig. — ()g nú er hann kom-
inn heim. —
Er eg renni huganum yfir hið
stutta æfiskeið hans, verkin,
sem eðlilega urðu í molum, þrá
hans, löngun og ásetning, grípur^ , . .
mig djúpur söknuður og eftirsjá hin vaxandi viðskifti og sam- 'upphæð ekki fæst, þá verður með því að setjast að erlendis.
að því að hann er farinn. —’ neyti við þjóðirnar, sem við þessi menningarstofnun Vestur- Elstohuginn hét Arthur von
Góður vinur er horfinn, góður 'vorum komnir til kröfðust? — ísierdinga að falla og með Suttner. Bréf hennar hefir
hengur, atgerfi og eiginleikum Hvernig átti það að vera? Átt- henni þá líka öll von þeirra og hlotið að falla Nobel í geð, því
óalgengúm er þar varpað niður við, eða eigum við, að láta, viðleitni til beinnar þátttöku í að hann skrifaði henni aftur og
í gröfina. En er söknuðurinn reka þar á reiðann og gera okk-! mentamálum þessarar álfu, og eftir nokkur bréfa skifti fekk
ur að góðu að falla inn í fylk- einnig frá því sjónarmiði, til hún stöðuna og iðraði hvorugt
ingarnar, þar*sem atvikin báru, menningarlegra áhrifa á vort þess síðar. Þau urðu brátt
okkur að þeim? Eða áttum við eigið fólk. Ekki þarf eg að fara handgengin og ræddust við um
að reisa merkið líka á því sviði mörgum orðum um það, hversu áhúgamál þau, er þau hvort um
og leita fram í samræmi við alvarleg að sporin eru, sem við sig höfðu átt áður. Einkum
lífsskoðun og eðlisinnræti nor- Vestur-íslendingar stöndum nú voru friðarmálin ofarlega í huga
rænna manna hvar sem þeir í, né heldúr um það, hversu þeirra beggja. Nobel var þeirr-
fara? ! grátlegt mótlæti það væri, ef ar skoðunar, að áhrifamest
Þetta voru spúrningar, sem skolinn yrði að hætta, því eg mundi að framleiða svo geig-
láu þungt á hugum leíðtoga vona að í*að k°mi okki íyrir, og vænleg drápstæki, að stjrrjaldir
Vestur—íslendinga um og eftir ^ von mina byggi cg á veg- yrðu ohugsandi, en hun helt
aldamótin síðustu. Þeir séra °S drengskap íslendinga, því frarn að andróður og upp-
Jón Bjarnason og séra Friðrik som mér vitanlega hefir aldiei lysing yrði besta vörnin gegn
Bergman, sem með réttu má i>rugðist» þegar um velferðarmál ófriði.
nefna aðal leiðtoga þeirra á því Þeiirn hefir veiið að ræða. j Ráðskona lians var ekki lengi
tímabili, hugsuðu þetlja mál í sambandi við fjárhag skól- í vistinni. Hann hafði skroppið
mjög rækilega og niðurstaðan ans, er skylt að benda á, að til Svíþjóðar til að heimsækja
varð sú, hjá þeim báðúm, og allrar varkárni, í sambandi við móður sína og þegar hann kom
fjölda mörgum öðum mætum kostnað, hefir verið gætt. Kaup til París aftur lá fyrir honum
samtíðarmönnum þeirra, að við j kennara fært niður nálega um bréf frá Berthu Kinsky, þess
þyrftum ekki, og ættum ekki, helming, og öllum öðrum út- efnis, að hún væri farin til
að vera undirlægjur annara, Sjöldum haldið niður sem unt Austu'rríkis og ætlaði að giftast
heldur í sameiningu og lún er- Me® Þessum $3,000.00, sem fátæka unnustanum sínum. En
drægni að sigla þann sjó sjálfir, iler um ræðir þarf að borga vinátta þeirra dofnaði ekki þrátt
og það var upp úr þessum hugs-! rekstnrkostnað við skólann fyrir það. Skrifuðust þau jafn-
unum og viðhorfi, að íslenzki $1800.00 og $1200.00 í skatt af an á um áhugamál sín. Nobel
Þegar saga Vestur-íslendinga
verður rituð, hvort heldur það
verður gert af þeim sjálfum, eða
fræðimönnum annara þjóða, þá
er það einn brennipunktur, sem
aðal áherzlan verður lögð á—
ein mynd, sem öðrum verður
sýnd, — ein spurning, sem
spurt verður að, — einn dómur,
sem úpp verður kveðinn, og
hann verður um hin menning-
arlegu áhrif þeirra í þessari
álfu, og á þjóðirnar, sem þeir
dvöldu hjá, á meðan að hin
sérkennilegu þjóðaréinkenni
þeirra voru nógu skýr til þess
að greina þá frá öðrum. Með
þá fullvissu fyrir augum, er
nauðsynlegt að við séum sí-
vakandi í öllum okkar menn-
ingarmálum og á varðbergi fyr-
ir velferð þeirra og sóma.
Það verður ekki annað sagt,
skólinn, Jóns Bjarnasonar skóli, skólaeigninni, sem er um var mjög hrifinn af sögunni
var stofnaður, til þess að vera $20,000 virði, svo liún verði ekki “Niður með vopnin” þegar hún
lifandi tákn framsóknar- og seld- jkom út, og er það eflaust að
menningarþroska íslendinga í Þegar eg svo sendi þessa á-lþakka þeirri bók og kynnuin
Ameríku. skorun um fé skólanum til hans af höfundinum, að liann
Allar þessar stofnanir hafa handa, frá mér, í nafni skóla- efndi til friðarverðlaúnanna
átt góðúm viðtökum að mæta nefndarinnar, þá er liún ekki með liinni frægu erfðaskrá
hjá íslendingum yfirleitt. Þeir aðeins stílúð til þeirra manna og| sinni. Auk persónulegra at-
hafa skilið þörf þeirra og ann- kvenna, sem árlega hafa styrkt hafna hennar í þágu friðarmál-
ast hag þeirra, og skilið einnig skólann, og sérstakra velunnara
það, að stofnanir þessar eru hans, heldur til allra íslendinga,
hornsteinar menningarlegs því skólamálið er í insta eðli
þroska þeirra, sem þjóðarbrots sínu mái allra íslendinga, þótt
í þessari álfu, og að án þeirra ýras innbyrðis afstaða hafi
voru þeir, sem sérstök heild, úr dnúft kröftum okkár í því rnáii
sögunni. sem óðrum að undanförnu. Við
En það er ein af þessum ætturn nú, og ávalt, að minnast
stofnunum, sem eg geri að aðal þess, að hvort heldur er um að
umtalsefni mínu nú, Jóns ræða trúmál eða önnur menn-
'en að fram að þessum tíma þá Bjarnasonar skóli; sú stofnunin, ingarmál vor, að vér erum allir
anna hefir Bertha von Suttner
unnið þarft verk með því, að
kryfja til n^ergjar lyndisein-
kunnir Nobels. Hún var ein
þeirra fáu, sem þektu hann til
hlítar, og mynd sú er hún hefir
gefið af honum, sýnir eigi að-
eins hinn snjalla hugvitsmann,
heldur frábæran öðling og
mentamann, sem hafði betri
Frh. á 8. bls.