Heimskringla - 14.08.1935, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 14. ÁGÚST, 1935
li.
',,l||||||||||||||||
BELLAMY
MORÐMÁLIÐ
“Ekki spurði eg þig hvað í bréfinu stóð.
Er það eina bréfið sem milli ykkar fór árin
sem hún dvaldi í New York?”
“Fyrir utan jólaspjöld fékk eg engin til-
skrif frá henni í tvö ár. Síðan skrifaði hún
öðru hvoru, með vissu millibili.”
“Mr. Thorne, varst þú staddur á Orchard
setrinu þann 19. júní, einhvern tíma þess
dags?”
“Já.”
Skyndilegur kliður fór um réttarsalinn.
“Hana,” sagði kliðurinn. “Nú kemur að
því!”
“Á hvaða tíma dags?”
“Ekki get eg tiltekið það nákvæmlega,
en eg held mig hafi borið þar að skömmu
eftir hálf tíu að kveldinu.”
Kliðurinn brotnaði og klofnaði í smáar
bárur. “Klukkan tíu—tíu.”
“Hljóð!” heimtaði hamar dómarans.
“Hljóð!” tónaði Ben Potts.
Gerðu svo vel að tjá okkur, hvaða erindi
þú áttir til Orchard þá klukkustund.”
“Eg dvaldi þar töluvert skemur en
klukkustund. Mr. Conroy símaði mér
skömmu fyrir kveldverð og bað mig að skilja
eftir lykla við garðbýlið. Eg varð fúslega við
þeirri bón, því fremur að eg hafði ætlað mér
þangað að ná í gamlar viðskiftabækur, sem
voru geymdar í heimahúsinu. Mér þykir lík-
legt að eg hafi farið á stað frá Lakedale
kringum klukkan hálf níu; við borðum kveld-
skattinn um hálf átta; eg kveikti í vindli á
eftir og kláraði hann áður en eg fór. Eg
ók sæmilega hratt, um 35 mílur á klukku-
stund, og fór beint að höfuðdyrum.”
“I>ú komst ekki við í húsi garðyrkju-
manns, þó það væri í leiðinni?”
“í>að er í leiðinni ef farið er inn um
höfuðdyr hjá Hliðskoti, en eg fór hina
leiðina og kom að setrinu frá River Road.
Á eg að halda áfram?”
“Vitanlega.”
“t>að var að byrja að skyggja þegar eg
kom þangað, þar var ljósalaust svo eg stóð
ekki við nema náði því sem eg var að sækja
og bar það út í bíl. Eg afréð að fara gang-
andi til garðbýlisins, veðrið var svo fallegt
og spölurinn stuttur, svo sem tíu mínútna
gangur eða svo.”
“Þá var orðið dimt, sagðirðu?”
“t>að var orðið skuggsýnt og alveg dimt
þegar eg kbm að garðhýsinu.”
“Var tunglsljós?”
“Ekki man eg til þess; eg man eftir að
eg sá stjömurnar á leiðinni heim, en tunglið
alls ekki.”
“I>ú mættir engum á leiðinni til garð-
býlis?”
“Alls engum.”
“Sást ekkert frábrugðið venju?”
“Nei.”
“Og hejo-ðir ekkert?”
“Jú,” sagði Douglas Thorne, rétt álíka
stillilega og hann áður sagði nei.
Sækjandi færði sig skrefi nær. “Hvað
heyrðirðu?”
“Eg heyrði kvenmann hljóða.”
“Ekkert annað?”
“Jú, rétt í sama bili heyrði eg karlmann
hlægja.”
“Karlmann hlægja?” t>að var auðheyrt
að nú trúði ekki sækjandi. “Hvernig var sá
hlátur?”
“Eg veit varla hvemig eg á að lýsa hon-
um. Hann var líkur og gerist í sterkleg-
um karlmanns róm. Mér fanst ekki neitt
undarlegt við hann.”
“Þér fanst ekkert undarlegt að heyra
kvenmann hljóða og karlmann hlægja á eyði-
stað svo seint að kveldi?”
“Eg segi eins og er, það fanst mér ekki,”
sagði Mr. Thorne, stillilega, sem fyr. “Mér
datt fyrst í hug að garðvörður og þau hjón
væru kom*n heim aftur úr sumarferðinni,
áður en von var á þeim, eða ef ekki það,
þá að eitthvað af unga fólkinu úr nágrenninu
hefði dregið sig þangað til samvem gamans.
Eg má segja, að annað eins kemur fyrir.”
“Þú heyrðir ekkert af tali þeirra?”
“Nei; eg var um 300 fet frá garöhúsinu,
þegar eg heyrði skrækinn.”
“Þér fanst ekki hljóðið því líkt sem
kona myndi hrópa í dauðans angist?”
“Nei,” sagði Douglas Thorne. “Vitan-
lega ef svo hefði verið, þá hefði eg gert
eitthvað til að gá að, hvað til kæmi. Mér
brá dálítið við fyrst þegar eg heyrði það,
en þegar hláturinn kom rétt í sömu svipan,
þá þótti mér sem ekkert væri að. Hvort
hljóð kemur af hræðslu, tilkenningu, undr-
un eða af meir eða minna alvarlegum mót-
þróa, efast eg um að nokkur geti skorið
úr með vissu, á þrjú hundruð feta færi.
Það er víst, að eg ggt það ekki.”
Sækjandi hristi höfuðið líkt og af
gremju; hann sýndist varla hlusta á þessa
greinilegu útlistan. “Þú ert alveg viss um
þennan hlátur; þú heyrðir hann glögt?”
“Ó, mjög glögt.”
“Sástu heim að garðhúsinu þaðan sem
þú stóðst þá?”
“Nei, bugða var á götunni óg háir
runnar á milli, svo að það sést ekki fyr
en að því kemur.”
“Þú veizt þá ekki hvort þar var ljós
þegar þú heyrðir ópið?”
“Nei, eg get ekki borið um annað en
að þar sást hvergi ljós þegar eg kom að
því, lítilli stund síðar.”
“Hvað gerðir þú þegar þú komst að
garðhúsinu?”
“Eg sá að þar var dimt, þegar eg
hljóp upp tröPpumar, en ef svo skyldi vera
að garðyrkjumaður væri kominn aftur, þá
hringdi eg ósjálfrátt og tók í lokuna því
eg vildi . segja honum af komu Mr. Con-
roys morguninn eftir. Dyrnar voru læst-
ar.”
“Þú hafðir með þér lykilinn, var ekki
svo?”
“Já, en eg hafði hreint ekkert erindi
inn, ef garðyrkjumaðurinn var að heiman.”
“Þú heyrðir ekkert hljóð innan frá?”
“Alls ekkert.”
“Og ekkert úti fyrir?”
“Ó, alls ekki heldur.”
“Mr. Thorne, gat sá sem inni var heyrt
til þín koma?”
“Eg býst við að svo hafi getað verið.
Úti var kyrt. Brautin sem eg gekk eftir
var mölborin; frá henni malarlaus bugbraut
kringum garðhýsið. Hve skýrt fótatak
heyrist á henni veit eg ekki, en vitanlega
gat hver og einn heyrt mig hlaupa uPp
tröppurnar. Ég man ekki betur heldur en
að eg væri að blístra.”
“Var hægt að fela sig í kjörrunum
kring um húsið?”
“Ó, mjög hægt, þau eru mjög há allt
í kring.”
“En þú varst ekki var við neinn?”
“Engan.”
“Hvað gerðir þú svo, þegar þér þótti
sem húsið væri tómt?”
“Eg skaut lyklunum undir dyramott-
una eins og um var talað «og hvarf aftur
sömu leið. Þegar eg steig uPp í bílinn
minn leit eg á úrið á úlnliðnum á mér
við bílljósið; þá vantaði klukkuna réttar tíu
mínútur í tíu.”
“Hvað kom til þú leizt á klukkuna?”
, “Mér hvarflaði í hug að koma við hjá
syptur minni, úr því eg var kominn svo
nærri, en þegar eg sá hvað framorðið var,
hætti eg við og fór beint heim til Lake-
dale.”
“Mr. Thorne, þér hlaut að vera full-
komlega ljóst, þegar morðið varð uppvíst
morguninn eftir, að þú kunnir sögu að
segja, sem var mjög merkileg fyrir það
opinbera. Af hverju gafstu þig ekki strax
fram?”
Douglas Thorne leit í augu sækjanda
hvorki frekjulega né óframlega, heldur ein-
arðlega. “Satt að segja kom það til af því,
að mig langaði ekki til að vera viðriðinn
morðmál, jafnvel ekki sem vitni. Eg var
enn að íhuga skyldu mína í því efni, þegar
systir mín og Mr. Bellamy voru handtekin,
tveim dögum síðar, og blöðin sögðu að hií
opinbera hefði örugga sönnun fyrir því, að
morðið hefði verið framið milli kvart í níu
og kortér til tíu að kveldi þess nítjánda.
Þar af virtist það litla sem eg kunni frá
að segja verða þýðingarlaust og þess vegna
gaf eg mig ekki fram af sjálfsdáðum.”
“Og eg býst við að nú kannist þú við,
að þú hefir teflt í mikla tvísýnu með því
framferði?”
“Já, neinei, Mr. Farr; eg kann að
vera miður skarPskygn, en eg segi þér satt,
að það er fjarri því, að mér skiljist það.”
“Lof mér að sýna þér. Eftir því sem
þú segir sjálfur, hlýturðu að hafa heyrt
þetta hljóð á tímabilinu 9.30—9.35, ef gert
er ráð fyrir að þér hafi dvalist 3—4 mín-
útur á svölum garðhússins og tíu mínútur
þaðan að bílnum. Samkvæmt þínum fram-
burði komst þú á vettvang þrem mínútum
eftir að þú heyrðir hljóðið, og segir þar
allt hljótt og ljóslaust, þegar þú komst að.
Réttvísin heldur því fram, að í því hljóð-
lausa myrkri hafi staðið systir þín, sem
þér þykir svo vænt um, svo nærri að þú
hefðir getað þreifað á henni. Merkileg til-
viljun, er ekki svo?”
“Það má heita merkileg tilviljun, að
þú skulir halda slíku fram,” svaraði Mr.
Thorne, og nú brann eldur af augum hans.
“Eg veit ekki til að nein víti fylgi tilviljun.”
“Jæja, þessi tilviljun, eða aðrar henni
líkar, hafa bakað mörgum fangelsi fyrir
meðsekt,” svaraði sækjandi hörkulega. “Hve-
nær komstu aftur til Lakeside það kveld?”
“Hálf ellefu.”
“Sá þig nokkur koma?”
“Konan mín var úti stödd þegar mig
bar að.’”
“Nokkur annar?”
“Nei.”
“Þetta er nóg, Mr. Thorne. Taki verj-
andi við.”
“Mr. Lambert skundaði að vitnastúku,
hnarreistur og áfergjulegur. ”Mr. Thorne,
eg vil aðeins bera upp fyrir þér tvær spurn-
ingar. Minn heiðraði mótpartur sPurði þig
hvort þú hafir 'séð nokkuð óvenjulegt í
nánd við garðhúsið. Eg vil spyrja þig hvort
þú sæir nokkursstaðar í nánd við það—nokk-
urn farkost á hjólum?”
“Eg sá engan bíl þar nærri.”
“Alls ekki Chevrolet í minna lagi, til
dæmis álíka og Mr. Bellamy’s?”
“Alls ekki.”
“Þökk fjrrir, Mr. Thome. Meira þarf
ekki.”
Nú kom upp hvíslingakliður meðal áheyr-
enda. “Nú er eytt sökinni. Nú var snúið á
sókn sakar. Ó, drengur, náðirðu þessu:
Hann hefir skorðað tímann og rutt Sue og
Steve úr sökinni, með einu bragði. Líttu á
saksóknara, nú er hann góðlegur, eða hitt
þó heldur!”—
“HljóðT’ gall í Ben Potts.
Saksóknari gekk að vitnastúku, augun
sem oddar af stáli. “Þú segist segja fyrir
víst, að þú sást engan vagn?”
“Eg geri svo.”
“En þú getur ekki sagt fyrir víst, að þar
hafi engin vagn verið?”
“Auðvitað, ef nokkur vagn hefði þar ver-
ið, þá hefði eg séð hann.”
“Ó, nei, alls ekki auðvitað, trúðu mér!
Ef vagn hefði staðið bak við húsið, hefðirðu
þá séð hann?”
“Ljósin hefði eg séð.”
“En ef ljósin hefðu verið slökt?”
“Þá,” sagði Douglas Thorne seinlega,
“hefði eg líklega ekki séð hann.”
“Þú gekkst ekki aftur fyrir húsið?”
“Nei.”
“Þá er fullvíst, að þú hefðir ekki séð það,
þó þar hefði vaga staðið, er ekki svo?”
“Eg er búinn að segja þér, að þá hefði
eg líklega ekki séð það.”
“Ef vagn hefði staðið hreyfingarlaus og
ljóslaus á brautinni milli garðshliðs og garðs-
húss, þá hefðirðu ekki séð hann heldur, Mr.
Thorne?”
“Má vera ekki.”
“Og þér dettur ekki í hug, að tólf óvil-
hallir skerpumenn trúi öðru eins og því, að
tveir morðingjar skildu við vagn sinn á al-
mannafæri með logandi ljósum, svo að hver
sem færi hjá sæi til þeirra, meðan þeir væru
að verki?”
“Eg mótmæli þessari spurningu,” másaði
Mr. Lambert. “Eg mótmæli! Hún er ótil-
hlýðileg, herra dómari—!”
“Spurningunni er hnekt frá!”
“Gott og vel, Mr. Thorne, þetta nægir.”
Meðan Mr. Lambert hlýddi á þessar sPurn-
ingar skifti um svip hans, gleði og sigurhrós
svipurinn hvarf af honum, líkt og þveginn
væri af með fullri fötu af óveinjulega fcöldu
vatni, en nú brá hann rösklega við. “Eitt'
augnablik, Mr. Thorne. Hið sanna er, að þú
sást ekki neinn vagn þar, er ekki svo?”
“Það er vissulega hið sanna.”
“Þökk fyrir. Þetta nægir.”
“Og það sanna er,” spurði sækjandi með
hörkulegu glotti, “að vagn gat vel verið þar
þó þú sæir hann ekki?”
“Já, það er og svo satt.”
“Þetta nægir,” kallið Miss Flora Biggs
til vitnisburðar.
“Miss Flora Biggs!”
Flora Biggs gat hafa verið lagleg fjrrir
tíu árum, en nú var fitan, sem allt ummynd-
ar, farin að sýna sig á mjóaleggjunum (í
billegu silki) alt til hökunnar (yfir óegta
perlubandi).
Allt á Miss Biggs var eftirherma: eftir-
líking af skinnsál um hálsmál á plusskóti, en
plusskótið var eftirlíking aj enn öðru loð-
skinni; eftirlíking af rós úr upplitaðri mag-
enta, reyndi að fela sig í skinnkraga dulunni;
perlur á stærð við stóra beinhnaPpa gægðust
hér og þar út úr hárinu, sem var með gulls
lit; hún hafði pottlok af selsem flosi og þar
í silfurlitaða ör og með fölskum demöntum; sí~
iðandi fingur huldust glófum úr selsem suede,
sem í rauninni var fremur léleg bómull og
fitluðu við ráptuðru úr höggormaskinni, en
það skinn var líka selsem og í rauninni úr
líkt því lituðum dúk, ódýrum—voluð og billeg
og hrakleg tilraun til að herma eftir því sem
vel búnar konur búast. Eigi að síður, and-
litið var smáfrítt eins og á fallegri stúlku, en
ósköruglegt með öllu, augun stór og himin-
blá og störðu volúð og vílin út af rauðum
hvörmum, svipurinn sakleysislegur, og öll
Persónan því lík, sem hún bæði vorkunar og
vináttu hóta. Út úr þeim grátnu augum starði
smámeyjan, kölluð ofan til að skemta gest-
um, feimin, í hvítum klæðum, stertuðum. Sú
litla Florrie Biggs hafði verið að vatna mús-
um.
“Hvar áttu heima, Miss Biggs?”
“í 21 Maple St., Rosemont.”
“Svólítið hærra, ef þú vilt vera svo væn;
við viljum öll hejra til þín. Varstu kunnug
Madeleine Bellamy?”
Nú flóðu tárin út af hvörmunum, og
gerðu djúp för eftir vöngunum, því að þeir
voru lagðir þykku mauki. “Já sir, eg var.”
“Nákunnug?”
“Já, sir, það má eg segja. Alla tíð síðan
eg var tíu ára. Við gengum saman í barna-
skóla og í framhaldsskóla; hún var nokkuð
yngri, en við vorum beztu vinstúlkur.”
Tárin héldu áfram að renna og Miss
Biggs þurkaði þau af með óliðlegum glófuð-
um fingrum.
“Þér þótti mjög vænt um hana?”
“Já, sir, mér þótti fjarska vænt um
hana.”
“Voruð þið mikið saman árin 1916 og
17?”
“Já sir, það voru bara þrjú hús á milli
okkar; eg fann hana daglega.”
“Varstu líka kunnug Patrick Ives?”
“Já sir, eg'var vel kunnug honum.”
“Var mikið umtal um að hann drægi sig
eftir vinstúlku þinni Madeleine, árið 1916?”
“Allir vissu að þau voru óskuP skotin
hvert í öðru,” svaraði Miss Biggs í einlægni.
“Var álitið að þau væru trúlofuð?”
“Nei sir, ekki veit eg hvort þau voru
það; en allir héldu að það myndi verða úr.”
“Þetta var altalað milli kunningja
þeirra?”
“Já, víst altalað.”
“Mintist þú nokkurn tíma á þetta við
þau?”
“Aldrei við Pat, það gerði eg ekki, en
Mimi færði það oft í tal.”
“Manstu hvað hún sagði í fyrsta sinn
þegar það bar á góma?”
“Já, eg held að fyrsta skiftið hafi verið
þegar okkur lenti saman út úr því.” Og enn
komu tárin fram í augun á Florrie, þegar hún
mintist þess löngu liðna tíma. “Við fórum á
picnic og Pat og Florrie urðu viðskila við
okkur og á endanum fórum við heim án
þeirra; og það var orðið skelfilega framorðið
þegar þau komu heim og eg sagði Mimi að
hún ætti að passa sig, hvernig hún hagaði
sér með pilti eins og Pat Ives, og hún varð
fjarskalega vond og sagðist vita hvað hún
væri að gera og hún gæti Passað sig sjálf
og þyrfti mig ekki til, og eg bara öfundaði
sig og eg skyldi passa sjálfa mig og það sem
mér kæmi við. ó, hún varð hræðilega stæk
í munninum.”
Miss Biggs fékk ekka og allt í einu hvarf
henni réttarsalurinn . . . Hún sá heitt sum-
arkveld í þorpinu og tvær gelgjustelpur að
hávaða sennu. Enn var Mimi Dawson örugg
og ósvifin af æsku og fríðleik að segja Florrie
Biggs a ðhalda sínu snubbótta nefi frá að
snuðra í því sem öðrum kæmi við. Öll hin
s-ára kvöl þeirrar löngu liðnu kveldstundar
brauzt upP í ekka hennar.
“Mintist hún á hann seinna?”
“Ó, já, sir, vissulega gerði hún það. Hún
talaði helzt ekki um annað, það er að segja
eftir að við sættumst.”
“Gat hún um við þig, að þau ætluðu að
giftast.”
“Ekki með berum orðum, það gerði hún
ekki, en lmn talaði heil mikið um það, svo-
leiðis til að mynda hvort það væri ráðlegt og
hvort þeim gæti liðið vel í Rosemcnt .eða
hvort New York væri hentugri—þú veizt,
bara velti því fyrir sér.”
Mr. Farr lét alúðlega með allri alvörunni.
“Einmitt. Ekki neitt ákveðnara en það?”
“Jú, eg man að hún sagðist einu sinni
til í það strax ef hún vissi fyrir víst, að það
yrði maður úr Pat.”
“Og skildist þér af þessum og öðrum um-
ræðum hennar, a ðhún væri treg, en Mr.
Ives sækti á, til hjúskapar?”
“Ó, já, sir,” svaráði Miss Biggs og lagði
við einarðlega: “Eg held hún hafi ætlað mér
að skilja það svo.”
Þytur af þýðu góðlátu smiltri fór um
réttarsalinn; hún leit upp bláum augum.
skildi ekki hvað til kom.
“Einmitt það. Nú þegar Mr. Ives fór til
Frakklands, Miss Biggs, hvernig áleit kunn-
ingjahóPurinn að ástatt væri milli þeirra?”
“Við héldum öll að það yrði par úr
þeim,” svaraði Miss Biggs, bætti svo við í lág-
um róm: “Sum af okkur héldu, að þau væru
kannske gift.”
“Og af hverju kom það, að þú hélzt það?”