Heimskringla - 13.05.1936, Page 6

6. SÍÐA
mEIMSKRINCLA
WINNIPEG, 13. MAÍ, 1936
n J ■ M '1 • ^
í \ 'esturviking | Þýtt úr ensku
Pilturinn mændi á hann, fölur og stór-
eygður. “Eg trúi þér ekki,” sagði hann.
“Það er þér óhætt, samt. Eg er læknir
og þekki dauðann, þegar eg aé hann.”
Þá þögnuðu allir meðan pilturinn sann-
færðist. Loksins sagði hann, óskírmæltur af
hrygð og reiði:
“Ef eg hefði vitað þetta, þá héngir þú nú
frá ráar enda á Encarcion.”
“Veit eg það,” sagði Blood. “Eg er að
hugleiða það — þann ábata sem maður hefir
af annara vanþekking.”
“En hengdur skaltu verða,” sagði sveinn-
inn og réði sér ekki.
Blood ypti öxlum og sneri burt, en ekki
gleymdi hann þeim orðum né Hagthorpe né fé-
lagar þeirra, sem heyrðu þau, eins og sýndi
aig á ráðstefnu þeirra þann sama dag. Þá réðu
þeir um það, að hverfa frá að sigla til Cura-
cao, þeir væru komnir svo langt afleiðis að
vatn og vistir nægðu þeim varla, enda torsótt
af því að Pitt var ekki verkfær. Niðurstaðan
varð sú, að sigla austur um Hispaniola og
meðfram Norðurströnd hennar, til Tortuga,
sem þá var orðlagt víkingabæli, þar höfðu út-
lagar athvarf og þurftu ekki að óttast.
Þá var að skera úr, hvort þeir skyldu
flytja þá spönsku fanga með sér þangað, eða
skjóta þeim fyrir borð í báti og láta ráðast
hvort þeir næðu landi, sem þá var varla tíu
mflur burtu. Því fylgdi Blood sjálfur. “Annað
tjáir ekki. 1 Tortuga mundu þeir verða flegnir
lifandi.”
“ það er minna en þau svín hafa unnið
til,” urraði sá eineygði Wolverstone.
“Og minstu þess, Pétur,” sagði Hagthorpe,
“hverju sveinninn hótaði þér í morgun. Ef
hann sleppur lifandi og siegir föðurbróður
sínum söguna af því sem hér hefir gerst, þá
er meir en hætt við að það heit verði efnt.”
Pétri er vel lýst méð því, að hann tók ekiki
þá ástæðu til greina. Smátt, ef til vill, en í
þeirri sögu, sem sýnir hann við svo mörg
hryðjuverk riðinn, þá get eg ekki — úr því
saga mín er að vissu leyti varnar mynd í máli
hans — leitt hjá mér að tilgreina atrvik sem
bætir svo mikið málsstað hans, og sýnir að
það kæruleysi sem honum er borið, stafaði
firá vitsmunum hans og hefndarhug fyrir til-
gerðir en ekki frá vondu innræti.
“Eg kæri mig ekki um hverju hann hót-
ar.”
“Það ættir þú samt að gera,” sagði Wolv-
erstone.” Hyggilegasta ráðið er að hengja
hann og þá alla saman.” !)
“Það er ekki mannlegt að vera ráðugur
og hygginn,” sagði Blood. “Það er miklu mann
legra að villast frá hófi, og þó fágætt kunni
að vera, að vera tíknsamur úr hófi. Við skul-
um vera með þeim fágætu. Mig langar ekki
til að drepa menn. Svei því, nema gild ástæða
sé til. í fyrra málið skal skjóta báti, láta þar
í vatnskút og skonrokspoka og Spánverjana
og senda þá norður og niður.”
Hann sagði ekki eitt orð meir um þetta,
það fór fram sem hann lagði til, eftir því
valdi sem þeir höfðu falið honum og hann hélt
á svo fastlega. Don Esteban og hans félagar
voru látnir fara ofan í bát og festar bátsins
leystar í birtingu næsta morgun.
Tveim dögum síðar sigldi Cinco Lagas inn
í þann hömrum girta vog Cayona, sem nátt-
úran virtist hafa varið og virkjað fyrir þá,
sem kunnu að meta hana og nota.
XIII. Kapítuli
Þessi saga gerist á þeirri öld, sem flestar
þjóðir geirðu samtök, hver innan sinna vé-
banda, til að græða á viðskiftum við aðrar
og einkum við þau lönd sem þær voru að
kynnast til og frá um heiminn. Eitt slíkt
höfðu Frakkar stofnað til að verzla í Vestindl-
um, þess factor eða fulltrúi í Tortuga hét
Ogeron og var af öllum þarlendis virtur sem
fulltrúi hinnar frönsku stjórnar, eða hans
frönsku hátignar, eins og þá var vant að taka
til orða, hygginn maður og einbeittur og lag-
inn vel. Af ræningjum sem leituðu hælis í
þeirri höfn, þar sem hann hafði sína bæki-
stöð, tók hann tíund ránsfengjar og drjúgt
gjald að auki fyrir að koma peningum þeirra
til Frakklands, til að geyma þá þar eða senda
hvert sem þeir vildu. En þeir sem rændir
voru, kveinkuðu sér við að sækja ræningjana,
af því staðurinn var svo sterkur og af því þeir
trúðu því, að factorinn hefði þann franska
kóng að bakhjarli. Af þessu má skilja, að
þangað hópuðust ránsmenn og víkingar, af
ýmsum þjóðum, trúarbrögðum og tungumál-
um, sem óþarfi er að lýsa, þó mörg skilríki séu
til um lífemi þeirra og framferði. Um æfi
Péturs á þessu tímabili eru mörg gögn til enn,
yfrið nákvæm, sem sýna að hann var að-
gerðahægur fyrst í stað, leitaði ekki eftir að
komast burt til Frakklands eða Hollands, held-
ur lét misseri líða svo, að ekki varð af fram-
kvæmdum. Hann var útlagi að vísu, stroku-
þræll að lögum og allir hans félagar og áttu
ekki afturkvæmt til síns heimalands. Þó mun
það ekki aftrað hafa Pétri, heldur er svo að
skilja, að hann var haldinn af hugarangri
þeirra, sem þrá það sem þeir sjá engin ráð til
að ná. Arabella Bishop var það sem hann
þráði. Af henni hlaut hann að missa, ef hann
fór útlagi í annari heimsálfu. Þá var hinn
kosturinn, að reyna sjóinn, sem er allra vinur,
og einkum iþeirra, sem mannfélagið amast við.
Þangað Ihafði hann leitað, þegar útþráin knúði
hann, heiman og æfintýra löngunin, lært þau
brögð sem þá tíðkuðust í sjóhernaði og því er
ekki að undra, að hann freistaðist þangað. Sú
freistni stafaði ekki eingöngu frá þeim fríhuga
fjörmönnum, sem hann hitti í vínstofum hins
vand staðar Tortuga, heldur líka frá Ogeron.
Ef svaðalegir, tálfullir hrottar eggja mann til
verka, þá kann hann að sjá að þau eru ekki
fýsileg, en ef kænn og kurtieis maður, mið-
aldra, hæruskotinn, ýtir undir hann, og ef
hinn sami álízt vera fulltrúi hins franska
kóngs, þá má vera að manni virðist víking
virðuleg atvinna, með yfirvaldanna samþykki
og atibeina framin, og opinber starfsemi að
vissu leyti.
Enn er þess að geta, að félagar Bloods,
sem flúðu með honum frá Barbados, þóttust
ekkert athvarf eiga og iekki hafa í annað hús
að venda, en ganga í fóstibræðralag við vík-
inga, en svo nefndu þeir sjálfir samtök sín.
Þeir gengu eftir Pétri, að koma í félagsskapinn
og sóttu fast, að hann héldi þeirri foringja
stöðu, sem þeir höfðu veitt honum frá upp-
hafi, og hétu honum fullum trúnaði og öruggu
fylgi til hvers sem hann vildi stjórna þeim.
Og svo lét hann undan á endanum og
gaf sig forlögunum á vald. Sjálfur hafði hann
þar um rómverskra máltæki (fata viam in-
veniunt), sem oft hittist í norrænna manna
ritum: Ekki má sköpum renna eða að auðna
skuli ráða.
Það sem ihélt í hann svona lengi, held eg
hafi verið hugsunin um Aralbella Bishop. Að
þau ættu aldrei að ná sarnan, lá ekki þungt
á honum, til að byrja með, og að vísu aldreL
Hann gerði sér í hug ógeð hennar og fyrir-
litning, þegar hún frétti að hann væri lagstur
í víking, og sú fyrirlitning, þó Ihvergi væri þá
til annarsstaðar en í ímyndun hans, angraði
hann rétt eins og raunveruleg væri. Og jafn-
vel þegar hann yfirvann þá tilhugsun, þá
hugsaði hann æfinlega til hennar. Og þar
koma, að hann hét því fastlega með sjálfum sér
að hugsunin um hana skyldi aldrei yfirgefa
sig, heldur skyldi hún hjálpa honum til að
vera eins dhengilegur og vera mætti í þeirri
hroðalegu atvinnu, sem fyrir honum lá. Svo-
leiðis kom það til, að þó að hann gerði sér
engar tálvonir um að eignast hana sjálfur, né
jafnvel um að sjá hana nokkumtíma aftur, þá
hélzt endurminningin um hana æfinlega í Sál
hans, Ibeizk og sæt, og verkaði stöðugt að
hreinsun hennar. iSú ást sem fær hvorki svar
né fullnægju verður manni oftlega leiðbeinandi
sjónarmið.
En þegar hann hafði ráðið hvað gera
skyldi, lét hann taka ósleitilega til verka. —
Ogeron, allra landstjóra greiðugastur, lánaði
honúm það sem þurfti til að gera út Cinco
Lagas til herferðar, en það skip skírði Pétur
um og nefndi AraJbella, með hálfu-m huga samt,
fanst það ibera fullljósan vott um hvað honum
bjó í brjósti, en félagar hans, sem könnuðust
vel við nafnið hugðu það stafa frá háði for-
ingja síns, sem altaf var grunt á. Þar næst
valdi hann um sex tugi manna úr víkingum
sem fyrir voru, irneð góðri igreind og aðgætni,
sem honum var trúandi til, því að hann kunni
vel menn að þekkja, gerði við þá þann samn-.
ing sem venjulegur var með þeim fóstbræðr-
um, að hver skyldi fá vissan hlut af fengn-um,
en þó með þeim aflbrigðum, að á Arabella
skyldi einn ráða og hinir hlýða skilyrðislaust
honum og þeim sem kosnir yrðu til að ráða
með honum. Á öðrum víkingaskipum var sið-
ur, að allir réðu en enginn hlýddi nema því
sem honum sýndist og hann var neyddur til,
en á Arabella var enginn ráðinn nema með því
móti að hann ihlýddi skipunum foringjans.
Nú þegar stormatíðin var yfirstaðin, lagði
hann upp í leiðangur í ársbyrjun og kom aftur
um vorið eftir mörg fésöm æfintýr, sem segja
mætti um langa sögu. Þeir börðust vlð
spánskt skip og unnu það, síðan sátu þeir fyrir
þeim skipum sem flytja skyldu perlur til Spán-
ar, báru hærra hlut og eignuðust afar dýrmætt
herfang og loks lögðu þeir að landi og æði-
langan veg til leinnar gullnámu Spánskra og
rændu því gulli sem þeir náðu, en sú ferð þótti
dirfskufull og nálega ótrúleg. Það sumar,
meðan Arabella var búin til nýrrar ferðar, því
að hún hafði ekki sloppið áverkalaust, flaug
fréttin um þessa ferð um vesturhöfin og svo
fór að lokum, að sendiherra Spánverja við
ensku hirðina flutti þar kröftug og beizk mót-
mæli en fékk þau svör, að þessi skipherra
Blood ihefði ekkert umlboð hins brezka kóngs
til ihernaðar, heldur væri hann útlægur upp-
hlaupsseggur og strokuþræll og hvað sem
katólsku hátigninni þóknaðist við hann að
gera, léti hans hátign Jakob II sér vel líka.
Flotaforingi Spánverja í vesturhöfum fékk
hié sanna að vita af bróðursyni sínum, Este-
ban, og þar skorti ekki hef-ndarhug og stórar
hótanir, sem voru ekki lagðar í lágina, heldur
fluttar til Tortuga til eyrna Péturs. En þær
lét hann ekki á sig fá nema til að herða
ihugann gegn því sem þá var nefndur yfir-
gangur Spánverja og einokun á fríðindum
hins nýja heims. H-ann kaus að hefna sín á
Spánverjum fyrir þau rangindi sem hann þótt-
ist hafa þolað af mannfélaginu, og var það
siður í þann táð, að mikla sem mest grimd
Spánverjánna, slægð og ágirnd.
Nú var það -einn dag, er þeir sátu í staupa-
búð saman, iBlood, Hagstorpe og Ogle, við
romm og tóbaks bruna, að maður gekk að
þeim, kraftalegur, hár og hvatlegur, sá hafði
liðaða lokka, síða og hrafnsvarta og gullhringi
í eyrna sneplum, hann var í treyju úr dökk-
bláu silkiflosi, gullsaumaðri, með hárauðu
belti, fetbreiðu og sverð við hlið, hann hafði
amamef og svört*augu, fríður maður og þó
svakalegur. Hann studdi hendi á meðalkafla
sverðs síns, á henni var gullbaugur með gló-
andi gimsteini, afarstórum, og þó var) höndin
meðallagi hrein. Þessi mikli bokki lávarp-
aði Pétur á frönsku og spurði hvort hann væri
sá, sem þeir köluðu Don Pedro Le iSange
(herra Pétur blóð).
I’ Sikipherrann tók út úr sér pípuna og seg-
ir: “Eg heiti Peter Blood. Spánverjar nefna
mig Don Pedro Sangre og þeir frönsku mega
kalla mig Le Sange, ef þeir vilja.
“Gott,” sagði skarthéðinn á ensku, tók stól
og settist óboðinn við iborð þeirra. “Eg heiti
Levasseur. Þið hafið líklega heyrt mín getið.”
Hann var alþektur, nýkominn til hafnar á
víkinga skipi sínu með tuttugu fállbyssum og
skipshöfn sem hafði flúið undan ofríki Spán-
verja í ýmsum stöðum og hataði þá beizklega.
Ferð þeirra hin síðasta hafði orðið alt annað
en fésöm, en meira þurfti til en það, til að
draga úr sjálfsáliti þess gífurlega ofláta. Hann
var í miklu áliti cmeðal Víbinga fyrir harðfengi
til hvers gem þreyta skyldir, ránferðir, drykkjur
eða áhættuspO. Hann var þar að auki mesta
kvennagull. Af einhverju sem sá vígalegi of-
látungur hafði við sig, varð öllum konum und-
arlegt dátt. Ekki undraði það skipherrann
Blood, að sá hávaðamaður grdbbaði af kvenna-
lánd sínu, heldur hitt, að orð lék á, að Ihann
tæki varla ofmikið af. Það var jafnvel talað,
að dóttir landstjórans, Mademoiselle Oigeron
hiefði heillast af hans trylta aðdráttar afli og
að Lavasseur hefði gerst svo djarfur, að biðja
hennar en verið vísað á dyr af föður meyjar-
innar. Þá varð biðillinn reiður og hét því að
stúlkan skyldi verða konan sín, hvað sem allir
feður segðu, í ölluim kristnum löndum, og að
monsieur Ogeron skyldi iðrast sárlega þeirrar
svívirðingar sem hann hefði gert honum.
Þetta var maðurinn sem settist óboðinn
hjá Blood og hans félögum og bauð honum
fygld sína með öllum þeim afla sem han-n átti
yfir að ráða, ef hann vildi fara ránsferð tiii
hins auðuga staðar Maracaybo á meginland-
inu. Til þess þyrfti ekki minna en sex hundr-
uð manna, og með því að svo margir urðu
ekki fluttir á þeim tveim skipum, sem þeir
áttu fyrír að ráða, þá var það tillaga hans, að
þeir héldu í víking að afla sér skipa með þessu
augnamiði.
Skipherranum Blood þótti þessi tillaga
djarfleg og tí'k þeim áræðismanni, það hlaut
hann að játa, þó að honum félli maðurinn alt
annað en vel í geð og þekti hannj af afspurn
að ofsa og lóhemjulegum hryðjuverkum, því
var hann ófús til sambands við hann, en þeg-
ar frá leið lét hann að fortölum Hagthorpes
og Wolverstones, og innan viku voru samn-
ingar gerðir og samþyktir eftir venju víkinga,
af foríngjunum og nokkrum öðrum, sem skips-
hafnir ikusu til. Það var f samningum þeirra,
að ef skipin yrðu viðskila, þá skyldi sú skips-
höfn, sem aflaði herfangs hafa þrjá hluta en
hin tvo, en allan afla skyldi til hlutskiftis leggja
og hver og einn fá þann Ihlu-t sem honum
bæri úr skiftum. En ef nokkur drægi sér af
óskiftu, þá skyldi þann hengja, hversu Mtils
vdrði sem þýfið væri.
Þegar þetta var ráðið, bjuggu þeir skip
sín sem hraðast og fastréðu burtfarardaginn.
Áður len að því kom, vildi Levasseur kveðja
stúlkuna rækilega, sem hann þá leitaði ásta
við, -og klifraði í því skyni upp eftir veggjum
kastalans, sem landstjórinn bjó í. En þar
voru menn á verði og skutu á hann, svo að
hann varð frá að hverfa og hét því, að hann
skyldi beita öðrum sterkari ráðum, þegar hann
kæmi næst.
Daginn eftir lét Blood róa með sig að
skipi hans, sem hann hafði skírt La Foudre
(þruma), eftir sínum ofláta hætti. Hann
kallaði Blood aðmírálinn sinn í háði, tók
honum ágæta vel og setti hann við veizlu í
lyftingunni. Erindi Bloods var að fastráða
hvar þeir skyldu hittast, ef þeir iyrðu viðskila,
og varð isú niðurstaðan, að þeir skyldu leita
aftur til Tortuga, jafnskjótt og því mætti við
koma og hefja þaðan samflot á ný. Þann
dag allan drukku þeir til kvelds en er þeir
skildu, reyndi Levasseur að ljúka því elsku-
fulla erindi, sem fyr var sagt, en Blood lét
flytja sig aftur til Arabella, þar sem hún blik-
aði rauðum húfi og gyltum skotportum við
! kveldroðanum. Honum var dálítið skapþungt,
eg gat þess að hann kynni vel menn að þekkja
og viðkynning hans við þennan nýja félaga
gaf honum grun, sem hann gat ekki losað
sig við. Þegar hann steig á skip sitt, varð
Wolverstone fyrir honum og til hans talaði
hann svo:
“Það varst þú, hrappur, sem talaðir mig
uppí að ganga í samtökin og það kemur mér á
óvart, ef nokkuð gott leiðir af þeim.”
Sá eineygði risi hvesti augað og skaut
fram digurri höku: “Við snúum þann hund
úr hálsliðunum ef hann sýnir sig í svikum.”
“Það skulum við gera — ef við erum til
staðar þegar þar að kemur.” Þar með lét hann
því máli lokið. “Við siglum á stað með út-
falli á morgun,” bætti hann við og gekk
til svefns í lyftingu.
/
XIV. Kapítuli
Herðibrögð.
Svo sem stundu fyrir dagmál daginn eftir,
nokkru áður en komið var að flóði, lagði
imaður bátikríli að víkingaskipinu La Foudre,
festi skal sína við stiga og stiklaði upp á þiljur,
bann var kynblendingur, í brókum úr ósútuðu
skinni, órökuðu, með rauða voð í stað treyju,
og hafði meðferðis bréfmiða til skipherrans
Levasseur, en sá miði var mikið kvolaður og
útataður af viðkomu við bréfberann og var á
þessa leið:
“Minn heitti elskaði, — eg ier í hollenzka
skipinu Jongvrou, sem nú er að fara. Minn
grimmi faðir sendiir mig til Norðurálfu ásamt
bróður mínum, til að stía okkur sundur um
aldur og æfi. Eg bið þig og grátbæni að
hjálpa mér. Bjargaðu mér, mín heitt elskaða
hetja! Þín til dauðans hrygga Madeleine,
sem elskar þig.”
iSú heitt elskaða hetja varð öll í uppnámi
af svona stríðu og elskufullu ákalli. Hann lét
brýr síga og hvesti augun á höfnina en er
hann sá ekki hið hollenzka skip, sem hann
vissi, að verið hafði í brottbúningi til Am-
sterdam, þá grenjaði hann upp yfir sig. Indi-
áninn benti til hafs og þar sá á siglutoppa hins
hollenzka skips úti fyrir tanga,. freyðandi af
brimi, sem girti höfnina utanverða. “Þarna
hún fer,” sagði kynblendingur.
Sá franski mændi á skipið litla stund,
hvítur í framan og misti stjórn á skapi sínu.
“Og hvað hefir þú verið að dunda allan þenn-
an tiíma? Svaraðu mér!”
Kynblendingnum brá við þau reiðilæti svo
að hann kom ekki upp svarinu, ef hann hafði
nokkuð. Levasseur tók fyrir kverkar hans,
kyrkti hann og fleygði honum af hendi, höf-
uðið á honum skall í borðstokkinn ogj svo lá
hann hreyfingarlaus en blóð rann af vitum
hans. Levasseur strauk lófana, líkt og
hann vildi dusta ryk af þeim og kallaði til
tveggja háseta:
“Fleygið þessu taði í sjóinn,” síðan kvaddi
hann skipshöfn til verka, að toga akkeri og
segl og hal-da burt sem snarast eftir þeim
hollenzka.
Þá igekk til hans sá sem var honum næst-
ur að völdum, er hét Cahusac, maður þrek-
legur, bjúgleggjaður og ibreiðleitur og alveg
tilfinningarlaus, og segir:
“Hægan, skipstjóri. Hvað stendur til?”
að glitti í tennurnar. Blood hafði fundið með
um gífuryrðum:
“Hollenzkt sbip,” sagði Cahusac og hristi
höfuðið. “Það má ekki.”
“Hver rækallinn bannar okkur?”
. “Fyrst og fremst er skipshöfnin ekkert
áfram um það og í annan stað er Blood skip-
Ihema.”
“Mér er rétt sama um Blood . . .”
“Það tjáir ekki, hann hefir fleiri menn
og stærri byssur og ef eg þekki hann rétt, þá
er honum að mæta, ef við sláumst upp á
hollenzka.”
“Á?” sagði Levasseur og brá grönum svo
það sýndi sig nú. Hann vissi að Blood léti
honum afl til ímyndunar og undanbragða og
það sýndi sig nú. Hann vissiað Blood léti
aldrei viðgangast að hollenzkum væri mein-
gert í sinni viðurvist, en þetta mætti vel gera
að honum fjarverandi og ef það væri fram far-
ið, gæti hann ekki að gert og yrði að láta svo
búið standa. Því lét hann vinda upp segl og
akkeri og sigldi af stað og er Blood sá það,
lét hann gera hið sama og sigldi á eftir
honum, þó hann furðaði sig á, hvað til kæmi
að hinn lagði upp áður en kom að umtöluðum
tíma.