Heimskringla - 08.06.1938, Side 4

4. SfÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 8. JÚNf 1938
unrKmHMnuiiiimmiinmiigiBnnBnniiiiinmmnilillwilllllHBlllllimiiaBlllinBnfllllllllllimHlllllllffll!mS
Ircimskrtnjila j
(StofnuB 18S6)
Kemur út A hverjum miOvikudegi.
Elgendur:
THE VIKING PRESS LTD.
153 og 355 Sargent Avenue, Winnipeg
Talsimia 36 537
VerO blaðslns er $3.00 &rgangurlnn borglat
ryrtrfram. Allar borganlr sendist:
THE VIKING PRESS LTD.
3U vlSskifta bréf blaðlnu aðlútandl sendlst:
Msmager THE VIKINQ PRESS LTD.
353 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Vtanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINQLA
353 Sargent Ave., Winnipeg
"Helmskrlngla” ls pubUshed
and prlnted by
THE VIKINQ PRESS LTD.
353-355 Sargent Avenue, Winnipeg Man.
Telephone: 86 537
ttBOtlIlillliUllllUUIUUllUlitlUllilJIUillllUIIUIllUllllliJllJtJIUillUtlllUIIUIUlUUiilUllUllUUllUJUUlU
WINNIPEG, 8. JÚNÍ 1938
HILLINGALÖND
Hillingalönd er hið fagra nafn á nýút-
kominni bók, eftir Guðrúnu H. Finnsdótt-
ur. Innihaldið er 14 smásögur, mismun-
andi langar, en svo jafngóðar, að ætla
mætti að hér væri um úrvalssögur einar
að ræða, en sem þó er ekki, því höfundur-
inn á talsvert í fórum sínum af sögum eins
góðum og í bókinni eru. En svona vand-
aðar eru sögurnar að máli og efnis-með-
ferð. Á þeim má segja að sé handbragð
þroskaðs rithöfundar sem ofan í kaupið
hefir óvanalega næman skilning á sálar-
lífi manna.
Það sem oss virðist sögur þessar hafa ti
brunns að bera fram yfir það, sem um
smásögur yfirleitt verður sagt, er hve
efnisríkar þær eru og vel hugsaðar. í smá-
sögum er sjaldnast að finna heilsteypta
mynd af nokkurri persónu. Helzta gildi
þeirra virðist oftar en hitt fólgið í því, að
sagt sé frá einhverju skoplegu, einhverju
svo afkáralegu og öfgakendu, að það komi
mönnum til að hlægja. En menn hlægja
ekki tvisvar að sömu skrítlunni eða skrípa-
myndinni. Eg þekki ræðumann, sem segir
sömu áheyrendunum upp aftur og aftur
sömu skrítluna, og áheyrendunum er ekki
neitt verra gert en það. Eins fer mörgum
smásagnahöfundum. Þeir ætla að með hin-
um og öðrum ærslum sérstaklega í mál-
fari, megi bæta upp það, sem brestur á í
hugsun. Sögur þær sem hér um ræðir,
eru lausar við þetta. í þeim er myndum
brugðið upp, sem fela í sér varanlegan
auð, myndum, sem ótal viðhorf skapa í
hug lesandans; sígildum myndum. Þær
eru sannar og öfgalausar, og veita nýtt út-
sýni yfir efnið, sem um er að ræða. Þær
koma mönnum til að hugsa. í því er í
raun og veru hin mikla list frásagnar fólg-
in. Guðrún Finnsdóttir sér í hversdags-
athöfnum umhugsunar- og hugðarefni
mannssálarinnar. Gerhygli hennar er þar
svo rík, að henni skeikar ekki oft í að sýna
það, sem innst býr í hugsanalífi persónunn-
ar og mest áhrif hefir á viðhorf hennar og
athafnir. Af þessu leiðir að myndin af
sögupersónum hennar verður oft svo full-
ger, að manni finst sem þarna sé öll æfi-
saga hennar skráð, í hvað stuttri sögu
sem er. Og eins markvissar og sálarlýs-
ingar hennar eru, svo eru náttúru lýsing-
ar hennar gullfagrar og sannar.
*
Til þess að gefa ofurlítið sýnishorn af
þessu hvorttveggja, skulu hér teknar upp
tvær málsgreinar, af handahófi, úr einni
styztu sögu bókarinnar: “Undir útfall”-.
Sagan er tæp þrjú blöð. Eins og oftar í
sögum sínum, hefir höfundur þar þá að-
ferð, að segja frá tveimur atvikum úr lífi
sögupersónanna frá ólíkum tímum, öðru
frá æsku eða fyrri árum æfinnar, hinu
frá því er æfidegi fer að halla. Þetta er
oft uppistaðan í sögunum, sem svo er ofið
í eftir þörfum. Hér kemur fyrra dæmið:
“Það var reglulegt Manitoba-jólaveður,
heiður, alstirndur himinn, glaða tunglskin
og hvítalogn. Kvöldið var svo kyrt og
hljótt, að það var eins og nóttin héldi niðri
í sér andanum. Það var grimdarfrost og
silfurhvítt hjarnið huldi alt, og lá í öldum
og kömbum eins og stirnað úthaf. Sléttan
á að ýmsu leyti sammerkt við hafið —
hún, eins og það, fyllir sálu majins seiðandi
löngun, að leggja af stað og kanna ómælis-
víddina. Á sumrum fylgir henni þung-
lyndisþrá, en á vetrum geigur og ótti; því
að sléttan, undir vetrarsnjó, er enn ægi-
legri en hafið, af því að hún er kyrlátari
og eyðilegri. Manni finst, að dauðinn
standi á gægjum við hverja fannbungu. En
í þetta skifti var fannbreiðan aðeins töfra-
land, er þau flugu yfir. Mjúkur snjórinn
þyrlaðist undan hesthófunum og marraði
undir sleðameiðunum. Loftið, þunt og
kalt, brendi og sveið andlit þeirra, og við
hvern andardrátt greip frostið loðnum
loppunum fyrir vitin á þeim. Og þarna
úti í hreinni, heiðri og stjörnubjartri
jólanóttinni tjáði hann henni ást sína og
hug allan, og fékk þau svör, er hjarta
hans þráði. Og áfram flugu þau yfir
mjúka fönnina — áfram eins og í draumi,
ein, alein í dýrðarheimi jólagleði og æsku-
ástar, með söng og gleði í sál sinni. Og
hjarnið framundan þeim var ekki lengur
hjam, heldur töfraland, er ljósálfar höfðu
stráð miljónum demanta, er sindruðu og
glóðu undir næturhimninum.”
Náttúrulýsingar sem þessa, er fáar að
finna í smásögum jafnvel góðra höfunda.
En síðara dæmið er þetta:
“Þau hjónin voru nú orðin ein eftir
niðri. Solveig var á stjái fram og aftur
um húsið — tók til og færði í lag hér og
þar. En Óf^igi varð reikað inn í stofuna,
þar sem eldur brann ennþá á arni. Hann
settist í hægindastól hjá arninum, rétti
fram fæturna og lét ylinn streyma um
sig. Hann var dauðþreyttur og eftir sig,
eftir glaðværð kvöldsins og þunga dags-
ins. Hann starði í eldinn og sá stóra tré-
búta verða að glóandi eldi og síðast kuln-
aðri öskuhrúgu. Og honum flaug í hug,
að þama væru trén að skila aftur sól-
skini heillar æfi, er þau hefðu fengið að
láni sér til lífsuppeldis. — Mundi hon-
um endast aldur til að gera hið sama ?—”
Hér yfirgnæfir ekki orðaflaumurinn
hugsunina. í sögum Guðrúnar Finnsdótt-
ur, sem öðru, er hún skrifar, er margt af
spaklegu viti sagt. Og í frásögn hennar er
aldrei þetta tóma hljóð sem svo oft brenn-.
ur við í smásögum ýmsra höfunda, að það
fylgir hverri meðal-langri málsgrein; er
því oft helmingur sögunnar. Þó sjaldan sé
um þessa hortitti talað í sögum, eða ekki
öðru vísi en sem “þreytandi orðalenging-
ar”, eru þeir þar eins raunverulegir og í
bundnu máli. Til þess að forðast þetta,
væri mörgum smásagnahöfundi holt, að
lesa sögur Guðrúnar og taka sér til fyrir-
myndar.
Þrátt fyrir árin mörgu fjarri ættland-
inu, skrifar Guðrún Finnsdóttir svo blæ-
fagurt og hreint mál, sem bezt gerist. Það
dregur ekki úr ánægjunni við lestur bók-
arinnar, hve viðfeldið málið er og vandað,
og laust við málróf og tildur. Á stíl henn-
ar er og skáldlegur blær. öll meðferð
hennar í framsetningu er talandi vottur
spakvits.
Efnið í sögurnar sækir höfundurinn
mest eða alt í þjóðlífið íslenzka hér vestra.
Fyrsta sagan í bókinni heitir “Utangarðs”
og er um íslendingadaginn í Winnipeg,
með auðvitað sérstökum söguhétum, en
• sérstaklega þó stúlku, er nýkomin er að
heiman og glögt auga hefir fyrir umskift-
ingshættinum, sem orðinn er á íslendingn-
um þó ættarmótið sé enn glögt, jafnvel þó
hann tali ensku. Ætlum vér, að betri lýs-
ing á íslendingadegi, hafi hér ekki áður
verið skráð.
En um hverja sögu út af fyrir sig yrði
hér oflangt að skrifa. Um þær gildir allar
það sem að framan hefir verið skráð. En
heiti þeirra eru þessi: “Skriflabúðin”, saga
af kirkju sem gerð var að skriflabúð og
uppboðsstofu; “Á vegamótum”; “Enginn
lifir sjálfum sér”; “Bæjarprýðin”; “Jóla-
gjöfin”; “Landskuld”; “Að leikslokum”;
“Stríðsskuldir”; “Jólaeldar”; “Rödd hróp-
andans”; “Bálför”; og “f ljósaskiftunum”.
Allar sögurnar eru vel skrifaðar og bæði
gagn og gaman að lesa þær. f sumum
þeirra er máli lítilmagnans talað; í öðrum
fær hræsnin sín makleg málagjöld; og
heimskunni og tildrinu er heldur ekki
gleymt. Alstaðar einkennir frásögnina
gagnrýni höfundar á málefnum, hismið er
aðgreint frá kjarnanum. Það sem heil-
brigð skynsemi segir satt vera, er sagt
með ótvíræðum orðum. Verða áhrifin á
lesandann fyrir þetta alt meiri, og ef til
vill æði mikið meiri, en algengt er um smá-
sögur.
Vér sögðum að söguefnið væri oftast
sótt í þjóðlíf vort hér vestra. Fyrir það
eitt ættu sögurnar að vera fslendingum
hér kærkomnar og því fremur, sem úr því
efni hefir ekki mikið enn verið unnið af
söguskáldum. Á sama hátt er það mikils-
vert innlegg til íslenzkra bókmenta, að
veita inn í þær ferskum straumum nýs ís-
lenzks þjóðlífs, á sama hátt og skáldið St.
G. St. gerði með ljóðum sínum.
Nokkrar skáldsögur eftir Guðrúnu
Finnsdóttur höfðu áður birst í blöðum og
hafa hlotið góða dóma hjá lesendum. Með
þók þessari helgar hún sér sæti á bekk
með fremstu sagnahöfundum íslenzku
þjóðarinnar.
CANADA BANKI
Fyrir sambandsþinginu í Ottawa liggur
frumvarp um það, að stjórnin kaupi alla
hluti í Canada banka og bankinn verði
með því gerður að þjóðeign.
Fyrir stjórninni er sagt að vaki með
þessu, að ná óskiftum yfirráðum bankans.
Þegar bankinn var stofnaður, var herini
í sjálfu sér veitt yfirstjómin með því, að
hún skipaði sjálf forseta bankans. En eftir
kosningarnar 1935, tók Kingstjórnin lán
til þess að kaupa fullan helming af hlutum
bankans. Forsetinn, sem af Bennettstjórn-
inni var yfir bankann settur, var ekki eftir
skapi Kings, því hann áleit ekki pólitík
koma neitt bankarekstri við. Eftir að
búið var að kaupa helming hlutanna, tók
King neitunarveldið af bankastjóra og fékk
stjórnarráði Canada (Governor-in-Council)
það í hendur. Ef maður t. d. æskir láns,
sem bankastjórinn álítur að ekki geti sýnt
nægilega tryggingu, getur stjómarráðið,
sem er sama sem flokksstjórnin, sem í það
og það skifti er við völd, sagt bankastjóra,
að lána féð og um það sé ekkert meira
að segja.
Á ný tekur nú stjórnin lán til þess að
taka í sínar hendur alla hluti bankans.
Með því er Canada-banki orðinn algerlega
þjóðeign, eins og C.N.R. kerfið. Á honum
hvílir skuld eins og því, sem greiða verður
vexti af. En bankinn er eigi að síður á
pappírnum þjóðeignabanki, eins og C.N.R.
er.
Það væri bara óskandi að bankinn yrði
dropasælli fyrir þjóð þessa lands, en C.N.R.
kerfið hefir verið.
En er við nokkurri bót að búast af þess-
ari breytingu á bankanum? Árið 1935
talaði King forsætisráðherra um að taka í
sínar hendur stjórn fjármálanna. Héldu
margir í kosníngunum það ár, að þama
væri annar Aberhart á uppsiglingu. Þeir
töluðu svo líkt um peningavald. Báðir
gerðu ráð fyrir að taka sér það vald í
hendur til þess að geta ráðið kjörum á
lánum til almennings og lækkað vexti. En
þessa sömu götu riðu þeir ekki lengi sam-
an. Eftir sambandskosningarnar það ár,
voru þeir orðnir eins og einir og reynir.
Um vaxtalækkunina er lítil von af þess-
ari breytingu á bankanum. Bankinn á
þar við keppinauta að etja, sem eru of-
jarlar hans. Hagur almennings verður
eitthvað svipaður og af lækkun fargjalds-
ins á járnbrautum, sem gera átti með því
að gera brautina að þjóðeign. Þjóðbrauta-
kerfið hefir ekki getað kept þar við C.P.R.,
og hefir á þeim stutta tíma síðan stjómin
tók það yfir bætt yfir einni biljón dala við
þjóðskuld landsins. Rekstur bankans
verður nú, ef til vill, farsælli, en verður
hann það að nokkru öðru leyti, en að gefa
stjórninni lausari taum til að eyða fé í
þágu flokks síns? Reynslan er sú, að
flokksstjórnir hafa verið ómögulegastar
allra skepna í mannsmynd til að hafa
nokkur viðskifti með höndum. f hvaða
landi, fylki, bæ eða sveit, sem um er að
ræða, hafa þær ávalt sokkið dýpra og
dýpra ofan í skuldafenið, og loks svo djúpt
nú, að þær mega heita um allan heim
druknaðar í skuldum, skuldum sem hæpið
er, að komandi kynslóðir geti staðið skil
á, að ekki sé nefnd sú kynslóð, sem nú er
uppi.
Þjóðeign er ekki það að fá flokks-
stjómum öll völd í hendur til þess að láta
þær leika sér einráðar með. Það er ekki
um þjóðeign að ræða, fyr en við höfum
fullkomið lýðræði í stað skrípamyndarinn-
ar sem við höfum nú af því, með fulltrúa-
valdinu, í stað atkvæðavalds í fjármálum
og öllum þjóðlegum athafnamálum. Það
er með fulltrúavaldinu, sem peningavald-
inu hefir vaxið svo fiskur um hrygg, að
það er nú orðið óhemjandi.
Að kalla Canada-banka því nú þjóðeigna-
banka, er rangnefni. Hann er pólitísk
drykkjarlind flokksstjórnarinnar, sem í
þetta eða hitt skiftið er við völd í Ottawa,
ekkert annað.
Á markaðinum var mikið verðfall einn
daginn. Hversvegna? Af því að í nýút-
kominni skýrslu frá stjórninni var spáð,
að uppskera yrði góð. En fréttir af góðri
uppskeru, eru eins og þú veizt illar fréttir!
* * *
Menn leita ekki sannleikans. Sannleik-
urinn eltir þá, en þeir hlaupa undan hon-
um og vilja ekki líta við honum.
* * *
Það er sagt að kurteisi kosti ekki pen-
inga. En kostar hún ekki stundum sann-
leikann?
DEILA ÚT AF LAXVEIÐI
I ALASKA
í júní-hefti ritsins “Current
History”, er birt eftirtektaverð
grein um hvemig laxveiðinni er
komið í Alaska vegna yfirgangs
Japana. Telur blaðið miklar lík-
ur til, að veiðin — einn helzti
atvinnuvegur Alaska-búa —
verði innan skamms tíma eyði-
K5gð, ef Bandaríkjastjórn komi
ekki tafarlaust í veg fyrir það.
í málinu liggur þannig, að
Japanir hafa stundað laxveiði
við strendur Alaska undanfarin
ár í svo stórum stíl, að veiðin
er þar stórum að þverra. Veið-
ina reka þeir þrjár mílur undan
landi og því utan landhelginnar,
en þeir hafa tveggja mílna löng
net og eftir því djúpriðin, er
þeir breiða þvert og endilangt
um álana inn að Bristol-flóa, og
sem tekur að miklu leyti fyrir
að laxinn gangi upp að landinu.
Fiskimönnum í Alaska, er ekki
leyft að nota nema 900 feta löng
net, svo hlutur þeirra verður
ekki stór hjá veiði Japana. En
laxinn er frá ströndinni kominn
og leitar þangað aftur til að
hrygna, hvert sem hann þess á
milli fer eða flækist um höf.
Um 30,000 manns í Alaska
stunda laxveiði; nemur veiðin
árlega um 50 miljón dölum. Það
er því ekkert lítið í húfi, ef at-
vinna þessi legst niður.
Samkvæmt beiðni Alaska-búa,
hefir stjórn Bandaríkjanna farið
tvisvar fram á það við stjórn-
ina í Japan, að hún léti þetta
ekki viðgangast. í fyrra skiftið
(í nóvember 1937) kvað stjórn
Japana þetta vera hafrannsóknir
aðallega. — En þegar bent
var á, að þetta ætti sér á-
valt stað stað um það leyti, sem
laxinn gengi upp að landi, kvaðst
Japans-stjórn ætla að koma um
hæl í veg fyrir þetta. Það var
í marz á þessu ári. En skip
þeirra halda enn áfram upp-
teknum hætti.
Fyrir einni eða tveim vikum
tilkyntu svo Alaska-búar, að þeir
rækju með valdi Japani burtu
sjálfir og eins þó blóðsúthelling-
ar kostaði, ef þeir létu $ér ekkert
segjast. Hin góðu loforð japön-
sku stjórnarinnar meintu sjáan-
lega ekkert. Hefir þetta nú
orðið til þess, að frá Seattle voru
send vopn og hernaðarvörur til
Alaska fyrir tveim vikum. —
Sögðu yfirvöld Washington
stjórnarinnar í Seattle, að við
blekkingar einar í þessu máli
sætti Bandaríkjastjórnin sig
ekki lengur. Við það situr enn
sem komið er.
Útflutningur vöru frá Alaska
til Bandaríkjanna, nemur $1,-
700,000,000, síðan árið 1867, að
Bandaríkin keyptu landið af
Rússum. Af þessari vöru var
nærri helmingur lax; er hann að
verði talinn að hafa numið
' $750,000,000. Laxveiðin við
Alaska var svo mikil, að hún var
talin helmingur af allri laxveiði
í heimi, hvort sem hún er það nú
eða ekki. Önnur aðal-útflutn-
ingsvara var gull, en það er sagt j
að hafi numið $650,000,000. —i
Rússar stofnuðu þarna fyrstir |
hvítra manna bygð 1780 og áttu
því landið. Bandaríkin greiddu
þeim $7,200,000 fyrir það. —
Stærð landsins er 586,400 fer-
mílur og íbúatalan um 60,000.
Af þeim eru 16,000 Eskimóar og
10,000 Indíánar. Hitt eru hvítir
menn. Meðan Rússar áttu land-
ið, var það kallað “Rússneska
Ameríka.” Hlíðarnar upp frá
Kyrrahafinu eru sagðar all-frjó-
samar; er þar gras og skógur.
Vetur er þar sagður mildur. En
þegar lengra norður og austur i
dregur, er bæði kalt og ófrjótt
land, sem nyrst í Canada.
Minsti fiskur sem lifir í sjón-
um er svonefndur dersolfiskur.
Það er sjaldgæft að i.ann verði
me:ra en 2—3 sentimetrar á
íengd. Fisktegund þessi á heima
í sjónum við hitabeltislöndin.
ALLIR MEÐGANGA
Það vekur undrun flestra,
hversu auðveldlega gengur í
Rússlandi að fá sakfelda menn
til að játa á sig alla hugsanlega
glæpi, sem yfirvöldunum hug-
kvæmist að saka þá um. Eftir
ummælum News Review og fleiri
blaða að dæma, er þetta ekkert
undrunarefni. Heldur ritið fram,
að mennirnir séu pyntaðir til
þess ,að meðganga glæpinn. Og
aðferðin er ofur einföld. Hinn
ákærði er lokaður inni í pynting-
ar klefa með ærnum hita, undir
sterkum kastljósum. Ofan í
hann er helt saltvatni við þorst-
anum á hálftíma fresti. Þessi
aðferð var notuð við Krestinsky,
fyrrum sendiherra Rússa í Ber-
lín, fyrir skömmu síðan. Hafði
hann áður fyrir rétti neitað öll-
um sökum er á hann voru born-
ar, en var gefið til kynna meðan
á framangreindum pyntingum
stóð, að þær væru aðeins inn-
gangur að öðrum meiri. Er engin
hætta á að aðrir sakamenn hafi
ekki einnig á þessu kent.
ENDURHEIMT SKJALA
OG FORNGRIPA
FRÁ DÖNUM
Það mun öllum vera hin mestu
gleðitíðindi, að nú er komin fram
tillaga á Alþingi, þar sem skorað
er á ríkisstjórnina að ganga eftir
því, að Danir skili hingað hand-
ritum þeim og forngripum, sem
í skjóli hins fyrra sambands milli
landanna eru í þeirra vörslur
komnir. Og ekki er það síður
gleðilegt, að allir stjórnmála-
flokkar landsins skuli standa að
tillögunni, því það sýnir, að þó
margt beri á milli í ærið harð-
vítugum stjórnmáladeilum vor-
um, þá eru þó til þau mál, þar
sem öllum sýnist á einn veg. Það
er enginn efi á því, að tillögu-
mannaflokkurinn er trú mynd af
afstöðu allra landsmanna til
þessa máls, enda mun naumast
þurfa að efa, að tillagan verði
samþykt, og ekki heldur hitt, að
ríkisstjórnin muni ganga rösk-
lega að því að framfylgja henni.
Það er bersýnilegt, að Danir
fylgjast mjög gaumgæfilega með
því, sem í þessu máli gerist hér
á landi, því tillaga þessi var
naumast fyr komin á borð þing-
manna hér heima í Reykjavík, en
danskt blað “Politiken” næsta
dag tók málið til yfirvegunar, að
því er einkaskeyti tii Ríkisút-
varpsins hermir. Segir “Politik-
en”, að íslendingar geti engar
lagalegar kröfur gert til handrit-
anna, en á forngripina minnist
blaðið ekki. Þess er nú þó að
vænta, að Danir verði ekki einir
til frásagna um það hverjar
lagalegar kröfur við eigum á
hendur þeim, og ef ekki vill bet-
ur til verða það alténd við sjálf-
ir. Hins vegar viðurkennir blað-
ið hina siðferðilegu kröfu vora
til Árnasafns en telur að hún
myndi ekki vera jafnþung á
metaskálunum, ef safnið hefði
orðið námsmiðstöð, eins og til
var ætlast, þegar hinni nýju
skipun var komið á Árna Magn-
ússonar safnið fyrir nokkrum
árum, en að það hafi ekki orðið
stafi af fjárskorti. Það er auð-
vitað gleðilegt, að Danir skuli nú
sjá það, sem allir aðrir hafa séð
lengi, að vér eigum siðferilegan
rétt til hinna íslenzku handrita í
Árnasafni auk hins lagalega rétt-
ar vors, og einnig að þeir sjá nú
það, að um 200 ára ræktarleysi
danska ríkisins við Árnasafn
hefir alls ekki skapað Dönum
neinn siðferðilegan rétt til safns-
ins. Hitt er aftur á móti furðu-
legt, ef þeir halda, að þeir geti
nú svift oss þessum siðferðilega
rétti, sem þeir sjálfir viðurkenna
að við eigum, með því að rjúka
upp til handa og fóta og veita fé
til safnsins, þegar við ætlum að
fara að ganga eftir þessum rétti
okkar, því ekki verða þessi um-
mæli skilin á annan veg en þann,
að þau séu áskorun til danskra
yfirvalda um að opna nú pyngj-