Heimskringla - 29.06.1938, Qupperneq 4

4. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 29. JúNí 1938
yimmiuiiiiuiiiumiiimnuiiiiniimiinnmniiHnnmiRnnninnnnnBnnHnnBinnmnHiniiinnmuiniHHiing
jftctmsUriniik |
(StofnuO 1M)
Kemur út A hverjum mUSvikudegi.
Eigendur:
THE VTKING PRESS LTD.
ÍS3 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg
Talsímis 86 537
Verö biaðslns er $3.00 árgangurinn borgist :
fyriríram. Allar borganir sendlst:
THE VIKING PRESS LTD. 1
31i viðskifta bréf blaöinu aðlútandl sendist:
tlmager THE VIKINO PRESS LTD.
853 Sargent Ave„ Winnipeg
Ritstjóri 8TEFAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINQLA
853 Sargent Ave„ Winnlpeg
------------------------------------ §§
‘‘Heimskrlngla” ls published
and printed by
THE VIKINQ PRESS LTD.
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg Man.
Telephone: 86 537
^iuiiiiumuiimiiiimiMiiiiiimiuiiminiiiiiiiimiiiiiiiMJiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiuiiiiiimiiimuiiuuimiiiiiiimimi^
WINNIPEG, 29. JÚNÍ 1938
TIUNDA FYLKIÐ?
Nærri helmingur alls Canada, er í
Yukon og Norðvestur héruðunum (Mac-
Kenzie, Franklin og Keewatin). En af 11
miljónum manna sem Canada byggja, eiga
aðeins 14,000 heima í þessum héruðum. Á
sambandsþinginu var fyrir skömmu rætt
um héruð þessi og lögðu ýmsir til að sam-
eina þau og mynda úr þeim tíunda fylkið í
Canada.
Á héruð þessi hefir lengst af verið litið
sem ófrjótt og óbyggilegt land. Síðari
tímar hafa þó leitt í ljós, að þar er mikið
af málmum í jörðu á vissum stöðum. ]:
Yukon reis upp bygð fyrir 40 árum, er
gullið fanst í Klondyke. Gerðu margir sér
þá í hug að bygð þessi yrði ein hin blóm-
legasta í öllu Canada. En sú von brást.
Gullið þvarr og s. 1. ár nam gullframleiðsl-
an aðeins einni miljón dollara. Og íbúum
stærstu borgarinnar, Dawson City, fækkaði
og eru nú innan við eitt þusund.
Yukon héraðinu er nú stjórnað af Can-
adastjórn. Yfirstjórn hefir þar á hendi
maður sem George Jeckell heitir; hann
hefir þrjá meðstjórnendur. í Norðvestur-
héraðinu eru engir bæir, en fáein þorp.
Því héraði er einnig stjórnað frá Ottawa.
Umsjónarmaður stjórnarinnar þar er
Charles Camsell; hefir hann sex með-
stjórnendur, sem tilnefndir eru af land-
stjóra, Tweedsmuir lávarði sjálfum.
Eftir stríðið eða upp úr árinu 1918, var
farið að gefa þessu mikla landi, sem nær
frá Labrador að austan og alla leið vestur
að Kyrrahafi og frá sextugustu gráðu n.
b. og norður í-fshaf, nokkurn gaum. Jarð-
fræðingar voru gerðir út þangað og kom-
ust að raun um að land þarna var málm-
auðugt. Yfir héruðin var flogið fram og
aftur og upprdættir gerðir af þeim. Og
möguleikar á vatnsorku-framleiðslu voru
athugaðir. Fyrir fáum árum fanst þar
radíum blendingur. Þá lyftist brúnin á
peningamönnunum og þeir fóru að leggja
leiðir sínar norður.
fbúarnir í Yukon eru þeirrar skoðunar,
að héruðin mundu taka meiri framförum,
ef þau hefðu fylkisstjórn í stað þess að
vera stjórnað frá Ottawa. Fylkisstjórn
segja þeir, sem í þessum héruðum á
heima, mun gera sér meira far um að not-
færa sér náttúruauðinn, en stjórn, sem þar
kemur hvergi nærri og landið þekkir ekki
nema af afspurn.
Á s. 1. hausti fór landsjóri Canada,
Tweedsmuir lávarður, um mikið af þessum
héruðum. Er mælt að hann hafi flogið
um 10,000 mílur og heimsótt hvert þorp,
eflaust til að kynnast landinu og hag þjóð-
arinnar í sjón og raun.
Að flatarmáli yrði fylki þetta stærra en
nokkurt land í Evrópu, að Rússlandi einu
undanskildu. Menn hér hafa hugsað sér
þennan landshluta Canada, sem nokkurs
konar Síberíu. Og ef til vill eru landskost-
ir hér ekki ósvipaðir og þar. En nú
sprettur hver stórbærinn upp af öðrum í
Síberíu. Getur ekki einnig farið svo um
þetta mikla norðurland Canada?
Það var 16. júní 1903, að Ford mótorfé-
lagið var stofnað. Hafði það þá 10 menn
alls í þjónustu sinni. Á 35 afmælisdegi fé-
lagsins (s. 1. 16. júní) fór Henry Ford með
syni sínum Edsel um alt verkstæðið og
sagði við hann, er hann hafði athugað alt
nákvæmlega: “Þetta kann nú að bera ein-
hvern vott um tækifæri ungra manna fyrir
35 árum, en það er svo margt og mikið
ógert enn, sem að framförum lítur, að eg
hika ekki við að segja, að þau séu meiri nú
á tímum fyrir unga menn, en fyrir 35 ár-
um. Eg á ekki við sömu tegund af tæki-
færum, heldur nýjum.”
KIRKJUÞING SAMEINAÐA
KIRKJUFÉLAGSINS
Kirkjuþing hins Sameinaða Kirkjufé-
lags íslendinga í Vesturheimi hefst á
morgun (fimtudag). Er það í þetta sinn
haldið að Lundar, Man., og stendur yfir
fram á mánudagsmorgun.
Dagskrá þingsins lofar góðu um að
þangað verði gagn og gaman að koma.
Fjórir prestar flytja þar erindi: séra
Guðm. Árnason, séra Philip Pétursson,
séra Jakob Jónsson og dr. Rögnvaldur
Pétursson. Auk þess flytja þar þrjár
konur erindi: Mrs. E. J. Melan, Miss Rósa
Vídal og Miss Elín Anderson.
Það mun engan iðrast eftir það, sem
kost á á því, að hlýða á þessi erindi.
Sjálfir félagsstarfsfundirnir á þingum
þessa kirkjufélags eru að jafnaði vekjandi.
Fer það að líkum, þar sem Kirkjufélagið
stefnir að því, að vinna að víðsýni og
frjálslyndi í trúmálum langt fram yfir
það sem þekkist í íslenzku kirkjulífi austan
hafs eða vestan.
Vér efumst um að nokkurt þarfara spor
hafi í félagslífi íslendinga hér vestra verið
stigið, en gert var með myndun þessa
frjálstrúarfélags, sem hér um ræðir.
Ástæðan liggur í þessu, að viðhorf
manna á hlutunum mótast oft æði mikið
af trúarskoðunum þeirra. Stríði þær að
einhverju leyti á móti heilbrigðri skyn-
semi eða vísindum, eins og gamlar skoð-
anir bæði í trú og öðru svo oft gera, verður
úr því upp aftur og aftur nýtt Tennessee-
mál, ef ekki annað verra. Reynslan er
þar ólygnust til frásagnar.
Það mætti ætla að menn væru ekkf á
þessum miklu byltinga og breytinga tím-
um, sem mannkynið lifir nú á, svo raun-
verulega íhaldssamir í trúmálum sem þeir
eru. Það er líklegast ekkert of í lagt, að
halda fram, að nýjar uppfyndingar ger-
breyti nærri viðhorfi og stefnum í þjóðlíf-
inu á hverjum^O til 25 árum eða skemmri
tíma en það. En samt virðist sem margir
haldi, að þessi rás viðburðanna geti ekki
náð til “barnatrúarinnar”, að viðhorf
manna í trúmálum megi hvorki né eigi að
breytast, eins og skoðanir mannsins í öllu
öðru gera. Maður sem nú léti sér ekki til
hugar koma að stíga upp í bíl sem gerður
er árið 1925, vegna þess hve hann er langt
á eftir tímanum, gerir sér að góðu trúar-
skoðanir þó tvö þósund ára gamlar séu og
getur ekki skilist, að einnig í þeim efnum
hafi eitthvað verið hugsað á síðast liðnum
tuttugu öldum.
En tilgangurinn með línum þessum var
ekki sá, að fara að kappræða um trúmál.
Hann var aðeins sá að minnast kirkju-
þingsins, sem er að koma saman og:
—“heilsa með fögnuði vagninum þeim,
sem eitthvað í áttina líður.”
ST. LAWRENCE SKIPALEIÐIN
St. Lawrence-fljótið er eitt mesta vatns-
fall í Canada. Þó það sé kallað á eða fljót,
er það naumast réttnefni, því það er á
sumum stöðum eins breitt og stöðuvatn.
Það skerst yfir tvö þúsund mílur inn í
landið og sameinast stórvötnunum á landa-
mærum Canada og Bandaríkjanna og gerir
með því bæina Port Arthur og Duluth, inn
í miðju landi, að hafnbæjum. Inn þetta
mikla fljót sigldu fyrstu Evrópumenn sem
Canada bygðu. Og oft hefir þess verið
getið til að inn í þetta fljót hafi Leifur
hepni komið, og reist búðir sínar á Norður-
strönd þess eða á eyjum í fljótinu eða í
samnefndum flóa. Að vísu hafa ekki fund-
ist nein verksummerki þessa, en þau hafa
heldur ekki annarstaðar eða sunnar fund-
ist. Leið íslendinganna frá Grænlandi til
Vínlands, er því enn á huldu, að öðru leyti
en því, er Eiríkssaga segir frá. Þar til að
einhverjar leifar finnast, er því ekki fyrir
að taka, hvort þá hefir borið að landi lítið
eitt norðar eða sunnar. Rúnasteinarnir í
Yarmouth í Nova Scotia, leifsbúðirnar við
Charles River í Massachusetts og Kensing-
ton rúnasteinninn í Minnesota, hafæ ekki
reynst nein sönnunargögn í þessu máli.
Og hví þá ekki að reyna að leita norðar að
sönnunum Eiríkssögu?
En að þessu sleptu og þó siglingaleiðin
um St. Lawrence-fljótið eða flóann eigi
sér ekki svo langa sögu, er það eitt víst,
að síðari árin hefir mikið verið um það
hugsað, að gera fljótið fært stærri skipum
eða hafskipum alla leið til vatnanna miklu.
Skip sem ekki rista dýpra en 12 fet, geta
alla leiðina til Port Arthur eða Duluth
komist. En það nægir nú ekki. Þessvegna
hafa stjónir Canada og Bandaríkjanna um
nokkur undanfarin ár verið að íhuga, að
ráðast í þetta mannvirki, að dýpka fljótið
þar sem þess þarf með.
En þó stjórnirnar hafi oft sýnt mikinn á-
huga fyrir þessu, hafa framkvæmdir ávalt
af einhverjum ástæðum farist fyrir. —
Hvort að svo verður nú um tillögur Roose-
velts um að hefjast handa á verkinu og
sem Sir Herbert Marler, sendiherra Can-
ada í Bandaríkjunum, sendi Ottawastjórn-
inni fyrir þrem vikum, er eftir að vita. En
satt bezt sagt, er útlitið það, að Canada
ætli nú að skerast úr leik.
Það sem Roosevelt forseti fer fram á,
er að nefnd sé skipuð af báðum löndunum
til þess að hafa eftirlit með verkinu og að
á því sé sem fyrst byrjað. Auk þess að
dýpka fljótið, er gert ráð fyrir að koma
upp raforkustöðvum til notkunar við iðnað
í New York-ríki og að einhverju leyti
einnig norðan megin árinnar. En nú hafa
Quebec og Ontariofylki bæði næga orku.
Ontario hefir keypt svo mikla orku af
Quebec, að það fýsir að selja nokkuð af
henni til Bandaríkjanna. En eins og kunn-
ugt er, var King á móti því. Að vísu þarf
King ekki að taka þetta neitt til greina.
En það getur þó kostað hann það, að fá
þessi fylki á móti sér og þá er úti um
stjórn hans. Hann mun því sjá sér heilla-
vænna, að kaupa sér frið með því, að
stöðva þetta mannvirki og halda að sér
höndum. Honum virðist það einnig eigin-
legast."
Að hinu leytinu eru járnbrautirnar, sem
nokkru tapa við það að fljótið verði gert
skipgengt. Er hætt við að Kingstjórnin
horfi einnig í það, enda þótt bændur vest-
urlandsins séu harðast leiknir með drætt-
inum á að gera ána skipgenga. En King
mun ekki taka sér tap þeirra eins nærri og
j árnbrautarf élaganna.
Þó Roosevelt forseti eigi nú upptökin að
þessu verki, er langt frá, að hann sé sá
fyrsti er hreyfir því. Árið 1911, var nefnd
kosin til þess af hálfu beggja landanna að
rannsaka kostnað fyrirtækisins. En verk-
inu virtist með því gleymt og það var ekki
fyr en á stríðsárunum, að menn fóru að í-
huga það yfirleitt og meta það nokkurs
vert. Það duldist þá ekki, að skjótara var
og ódýrara að koma vörum til stríðsþjóð-
anna vestan úr landi í Bandaríkjunum og
Canada þessa sjóleið. Og árið 1919 spurði
þingið í Bandaríkjunum nefndina hvað
henni hefði orðið ágengt. Lagði þá nefnd-
in fram álit sitt og mælti með að á verkinu
yrði byrjað.
En Harding forseti sinti því ekkert. Árið
1924 vildi Coolidge hrinda því af stað og
^kipaði nefnd í að athuga málið frá öllum
hliðum. Og tveimur árum síðar gaf nefnd-
in skýrslu yfir starf sitt og hvatti til þess
að á fyrirtækinu væri byrjað, ef Canada
væri ekki á móti því.
Ein fimm ár gengu nú í það fyrir stjórn-
unum í Ottawa og í Washington, að koma
sér saman um starfið. Loks var lokið við
samningsuppkast um það 1932. Þeir sem
mest unnu að samningsgerðinni, voru
Bennettstjórnin og W. D. Herridge sendi-
herra af hálfu Canada, en Hoover forseti
og ríkisritari Henry L. Stinson fyrir hönd
Bandaríkjanna.
En viku áður en samningurinn var und-
irskrifaður, lét Roosevelt, sem þá var ríkis-
stjóri (Governor) í New York til sín heyra
um samninginn. Taldi hann þau vand-
kvæði á honum, að New York fylki þyrfti
að greiða of mikið af kostnaðinum. En
Hoover var hinn bjartsýnasti og kvaðst
skyldi tala um samninginn, þegar hann
væri samþyktur áf þinginu, við hann og
aðra ríkisstjóra.
Samkvæmt bandarískum lögum, þurfti
samningurinn að vera samþyktur í öld-
ungadeildinni með þrem fjórðu allra at-
kvæða. En áður en til þess kom, var
Roosevelt orðinn forseti. Þingið feldi
samninginn, sem Roosevelt mælti þá mjög
með og lagði alt annan skilning í en meðan
hann var ríkisstjóri. En fjöldi flokksmanna
forsetans greiddi atkvæði á móti honum.
Öldungar frá Suður-ríkjunum voru mest
á móti samningnum. Þeir sáu að flutn-
ingur frá Norðvesturlandinu eftir Missis-
sippi og fleiri ám til hafna suður við
Mexikó-flóa mundi mínka um tvo þriðju.
Ennfremur voru flutningafélög og járn-
brautir í Austur-fylkjunum mjög andvíg
þessu. Nokkur flutningafélög á Vötnun-
um, litu og fyrirtækið hornauga. En með
því voru aftur 22 ríki í Vesturlandinu,
bæði bændur og iðnaðarmenn og höfðu
meira að segja árið 1919 myndað sjóð, er
nam einni miljón dollara til þess að koma
fyrirtækinu af stað.
Allur kostnaður við verkið, var metinn
440 miljón dollara. Greiðir New York-
ríki um 27 miljónir af því, Canada um 100
miljónir, en hefir auk þess verið
reiknað til hagnaðar önnur 100
miljón fyrir unnið verk við
dýpkun fljótsins til þessa. Can-
ada greiðir með öðrum orðum
einn fjórða kostnaðarins, en
Bandaríkin þrjá fjórðu. Kostnað
við orkuverin greiða Bandaríkin
auk þess, og bjóða svo Canada
lán fyrir hennar kostnaði. Verk-
inu á að vera lokið 1949.
En tölur þessar geta enn
breyzt, því hér er aðeins um upp-
kast annars aðila að ræða. En
þær eru svipaðar í heild sinni
því sem þær hafa áður verið.
Til þess að gefa hugmynd um
orkuverin sem þarna eiga að rísa
upp, skal þess getið, að hagfræð-
ingi stjórnarinnar reiknast, að
New York-ríki eitt græði um 160
miljón dollara á ári á orkunni
frá þeim, og geti samt lækkað
verð hennar um helming til not-
enda.
Um 30 hafnbæir er sagt að
rísa muni upp meðfram skipaleið
inni B.ríkja megin og jafnmarg-
ir í Canada. Skipaleiðin til At-
lantzhafs verður um 2,000 mílur.
Winnipeg verður þá aðeins með
alt sitt hveiti 400 mílur
frá hafnbæ í stað 1200 mílna nú.
Leiðin til Liverpool styttist um
400 mílur. Með fyrirtækinu fá
tvö fylki í Canada og átta ríki í
Bandaríkjunum næga og ódýrari
raforku en áður. Og strand-
lengjan beggja megin árinnar,
verður miklu verðmætari en
fyr.
Skipaleiðin eftir sjálfum vötn-
unum, er um 1200 mílur. Um þau
ferðast nú skip frá 30 fólksflutn-
ingafélögum og eins mörgum
vöruflutningafélögum. Skipin
eru alls 867, er til samans eru
3^2 miljón smálestir að stærð. Á
þeim 8 mánuðum, frá apríl til
desember, sem vötnin eru auð,
flytja þau 60 miljón smálestir af
málmi, 44 miljón smálestir af
kolum, 12 miljón smálestir af
steinlími og 7% miljón smálesta
af korni milli hafna við Vötnin.
Dýpt Vatnanna er frá 200 til
1000 fet. En flatarmál þeirra
fimm til samans (Superior, Hur-
on, Michigan, Erie og Ontario),
er um 95,000 fermílur, eða um
það eins stórt og Bretlandseyjar
(Bretland, Skotland og frland).
Það sem veldur því að Que-
bec-fylki er á móti því að haf-
skipaleið sé gerð til Port Arthur,
er meðal annars það, að Mont-
real hættir þá að verða enda-
stöðin fyrir skip frá Evrópu.
Herskipalægi rísa eflaust upp
meðfram St. Lawrence fljótinu,
eins og alt annað.
Skipa-umferðin þarna verður
feikimikil. Vörur hljóta að verða
sendar þá leið fram og til baka
frá öllum Mið- og Vesturríkjum
Bandaríkjanna og Vestur-Can-
ada. í burðargjaldi vöru hlýtur
að sparast á því stórfé fyrir
þessa landshluta.
Hepnist Roosevelt forseta að
koma Bandaríkjaþinginu og Ot-
tawa-stjórninni í skilning um
það, “að beinasta línan milli
tveggja fjarlægra staða sé
styzt,” eins og hann sjálfur seg-
ir, þá hlýtur það að eiga skamt í
land, að hafist verði nú handa
og þessu mikla mannvirki verði
hrint í framkvæmd.
Flóðlokur er sagt að gera
verði á einum eða tveim stöðum.
ÍSLENDINGADAGURINN
ÁHNAUSUM
fslendingadagshátíð verður
haldin í skemtigarðinum á Iða-
velli, eins og að undanförnu —
laugardaginn 30. júlí í sumar.
Búist er við að skemtiskrá dags-
ins, og allur útbúnaður verði
vandaður betur en nokkru sinni
áður.
Fjallkonan og Miss Canada
verða þar upp á svölunum til
þess að prýða útsýnið, og veg-
sama starf okkar Vestur-íslend-
inga. Karlkórinn frá Winnipeg
er væntanlegur á hátíðinar og
er hann alla reiðu orðin frægur
fyrir framúrskarandi meðferð á
öllum sínum hlutverkum, en þó
allra helst á hinum gömlu og
ágætu íslenzku songvum sem
eldra fólkið kannast svo vel við.
Flokkur þessi hefir tekið stórum
framförum undir hinni dásam-
legu stjórn núverandi söngstjóra
Ragnar H. Ragnars.
Ræðuskörungar og skáld verða
þar eins og að undanförnu og
hefir nefndin verið sérstaklega
heppin í vali í þetta sinn.
En það sem óefað verður
mesta aðráttarafl dagsins, er
hin væntanlega hingaðkoma hr.
Jónasar Jónssonar frá Hriflu,
fyrrum dómsmálaráðherra ísr
lands. Vonumst við að hann
verði á Iðavelli þannan dag
og gefst þá Ný-íslending-
um tækifæri á að hlusta á og
kynnast þeim fjölhæfa og mikla
leiðtogla íslenzku þjóðaþinna(r,
sem hefir nú í langa undanfarna
tíð ráðið mestu í stjórnmálum
fslands. íslendingar ættu þess
vegna að fjölmenna á hátíðina
og nota þetta sjaldgæfa tæki-
færi.
Mölbornir akvegir liggja að
skemtigarðinum úr þremur átt-
um, frá Gimli, frá Riverton og
vestan frá Árborg, svo hættu-
laust er að sækja daginn þó að
kæmi skvetta.
Skemtiskrá og aðrar ráðstaf-
anir dagsins verða auglýstar í
báðum íslenzku blöðunum síðar.
G. O. Einarsson,
ritari nefndarinnar
VILBORG ÁRNADÓTTIR
THORSTEIN SSON
8. júlí 1854 — 21. júní 1938
Fyrra þriðjudag 21. júní and-
aðist að heimili sínu 505 Bever-
ley St., merkiskonan Vilborg
Árnadóttir Thorsteinsson. Hún
var fædd í Suðurkoti í Brunna-
staðahverfi á Vatnsleysuströnd
8. júlí 1854. Foreldrar hennar
voru hjónin Árni Þorgeirsson og
Anna Jónsdóttir, er um eitt skeið
bjuggu í Suðurkoti. Hún ólst
upp hjá foreldrum sínum á
Vatnsleysuströndinni til fulltíða
aldurs, að hún giftist fyrra
manni sínum, Jóni Sigurðssyni
er hún misti eftir nokkurra ára
sambúð. Þau eignuðust 3 börn,
önnu, gift kona og býr í Selkirk,
Sigurð Lárus og Jón. Eru þeir
báðir dánir fyrir mörgum árum,
en þrjú börn Sigurðar eru á lífi,
Vilborg gift kona í Reykjavík og
Jón og ólafur er báðir búa í
Hafnarfirði.
Nokkru eftir lát manns síns
giftist Vilborg heitin annað sinn,
Guðna Þorsteinssyni, er ættaður
er af Rangarvöllum barnakenn-
ara, fróðleiks og gáfu manni og
núverandi póstafgreiðslumanni á
Gimli. Fór hjónavígslan fram á
Gimli sumarið 1885, skömmu
eftir að þau komu hingað til
lands. Voru þau gefin saman af
séra Jóni heitn. Bjarnasyni. —
Settust þau að á Gimli og stund-
aði Vilborg heitin um mörg ár
ljósmóðurstörf í Nýja-íslandi.
Með Guðna, seinni manni sín-
um, eignaðist Vilborg heitm 6
börn er svo hétu, en eru nú öll
dáinn: Jónina María, Lára, Fan-
ney, Franklin, óskar Franklin,
og Karl Júlíus. Tvö þeirra náðu
fullorðins aldri, Óskar Franklin,
bankaritari, hinn mesti efnis-
maður, (innritaðist 1. marz 1916
í 209 hersveitina í Saskatchew-
an, var færður, er á orustuvöll
kom á Frakklandi, í 10 hersveit
og andaðist þar af eiturgasi að
lokinni orustu 13. marz 1918),
og Fanney er bjó með móður
sinni hér í bæ og var hennar
ellistoð meðan heilsunnar naut
við.
Árið 1903 skildu leiðir með
þeim Vilborgu og Guðna. Flutt-
ist hún þá með Önnu dóttur sinni
upp til Selkirk og bjó þar um
þriggja ára tíma, en þaðan flutti
hún til Winnipeg að 505 Bever-
ley St., þar sem hún hefir búið
síðan. Um það leyti er Fanney
dóttir hennar veiktist og andað-
ist flutti til hennar, dóttur dóttir