Heimskringla - 05.04.1939, Side 6

Heimskringla - 05.04.1939, Side 6
6. SíÐA HEIMSKRINGLA WINNIPEG, 5. APRÍL 1939 RISADALURINN Þrem stundum síðar vissi Ogilvy öll atriðin út í hörgul. Hvernig ástatt var í Sequoia. Hann marg festi þessi atriði í sínu góða minni. “Eg er,” sagði hann, “tilbúinn í bardagann og samkvæmt því og með því að þessir hundrað dalir, sem þú sendir mér, eru sama sem búnir, þá sting eg upp á því, að þú kallir á þennan rangláta ráðsmann þinn, sem neitaði mér ölm- usum, ,sem eg beiddist'út á þinn reikning, og segir honum að greiða mér nauðsynlegt fé. Því að eigi eg að koma til Sequoia eins og auð- kýfingur, verð eg að klæðast samkvæmt því, snurfunsa mig allan upp og fá mér skrifara. Væri járnbraut mundi eg biðja um heilan vagn fyrir mig.” Þegar þessu var lokið, tók Mr. Ogilvy að segja Bryce sögu sína. Og þegar hann hafði gert grein fyrir öllum skólabræðrum þeirra, kvaddi hann og fór leiðar sinnar, en sagðist ætla að litast um og kaupa góð, en notuð áhöld og gufuvagn, auk þess kynna sér hvernig ástatt væri með verkafólk, senda fáein símskeyti aust- ur og finna verðið á spori og með ákafa ímynd- unarafls síns, sá hann langa lest renna eftir því hlaðna trjástofnum. En járnbrautina höfðu þeir 'skýrt Norður Californíu og Oregon járn- brautina. “N. C. & O”, tautaði Mr. Ogilvy. “Þetta lætur vel og snoturlega í eyrum, mér fellur þetta. Eg vona að þessum gamla bófa, honum Pennington, finnist þetta líka. Honum mun líklega finnast að N. C. & O. séu upphafsstaf- irnir að Norður Californíu ófögnuðinum.” Þegar Bryce kom aftur til Sequoia var öll- um undirbúningi lokið hvað lagningu járn- brautarinnar snerti. Samningar hans við Greg- ory voru undirritaðir og innsiglaðir, pening- arnir fyrir járnbrautina voru í bankanum og Buck Ogilvy eyddi þeim eins og drukkinn sjó- maður. Eftir þetta gat Bryce ekki neitt nema horft á og beðið fyrir sér. Með næsta skipi komu svo mælingamenn, ásamt öllum útbúningi til Sequoia. Þeir fengu sér hesta og vagn, létu farangur sinn upp í vagninn og héldu svo af stað inn í skógana. Rétt á eftir þeim, kom Mr. Buck Ogilvy. Tók hann til íbúðar fínustu herbergin á Sequoia gistihúsinu, sem þegar voru fengin, með því að síma og panta þau. f dagstofu þessarar íbúð- ar, Jét hann setja skrifborð, skjalaskáp og ung- an og röskan karlmann sem skrifara. Hann hafði ekki verið klukkstund í Se- quoia, þegar ritstjóri Sequoia Varðarins sendi upp til hans nafnspjaldið sitt. Auglýsingin um löggildingu N. C. & 0. járnbrautarfélagsin3, hafði verið símrituð Verðinum af fréttafélag- inu, vegna þess, að þfetta var frétt, sem fólk þar um slóðir varðaði um. Enda var þegar mikil umræða meðal manna í Sequpia um það, hverjir þessir vitleysingar væru, sem legðu fé sitt í svona óvíst fyrirtæki. Mr. Ogilvy var heim- sókninni viðbúinn, í raun og veru beið hann hennar með óþreyju, og þar sem auglýsinga- skrum var hans aðal hæfileiki, þá fékk ritstjór- inn fréttir, sem hann í einfeldni sinni taldi þess virði, að birta með feitri fyrirsögn, sem tæki yfir sjö dálka í blaðinu. Buck vissi alt um rauðviðarframleiðslu, verð og markaðsmögu- leika. Hann sagði að féð til þessa fyrirtækis væri frá útlöndum, að hann tryði á fram- kvæmd þess og að allar sínar eignir væru tengdar við það. Með eldheitri mælsku lýsti hann biljónum punda af rauðviði, ,sem yrðu flutt út úr þessu dásamlega landi, sem væri svo frjósamt og óþekt umheiminum, og spáði svona eins og í trúnaði dásamlegri happaöld, sem væri að renna upp yfir þetta ríki, er væri of stór- kostleg til að nokkurn gæti dreymt um hana til fullnustu. Þegar Pennington ofursti las þessa bunu, brosti hann. “Þetta er slungið bragð Trinidad Rauðviðarfélagsins að ljúga upp þessari járn- brautarsögu, til að losna við hvíta fílinn sinn,” hugsaði hann. “Þeir voru gintir af svona sögu til að kaupa skógana, og eg býst við að flón fæðist hverja mínútu samkvæmt þeirra skoð- pn og að sama bragðið geti unnið á ný. Það getur verið að þeir hafi nú þegar einhvern í sigtinu.” Þegar Bryce Cardigan las þetta hló hann. Þetta viðtal var svo líkt Buck Ogilvy! Næsta dag var bifreiðin hans flutt upp frá bátnum, og ásamt skrifara sínum hvarf Mr. Ogilvy inn í skógana eftir veginum, sem hvítu hælarnir mælinga mannanna mörkuðu af og sást hann ekki í þrjár vikur. Hvað Bryce Cardigan snerti þá sökti hann sér ofan í vinnu sína og í hvert sinni og nýja járnbrautin var nefnd gætti hann þess vandlega að gera lítið í þeirri fyrirætlun. Dag nokkurn vildi það til er Bryce var að hugsa um Shirley Sumner, að hann rakst á hana á aðalstrætinu í Sequoia. Og henni til mestu ánægju og undrunar stansaði hann og tók ofan fyrir henni, brosti, opnaði munninn til að segja eitthvað, sá sig samt um hönd og bjóst til að halda leiðar sinnar. Er Shirley fór framhjá honum, horfði hún beint framan í hann alt annað en óvingjarnlega eða kuldalega. Bryce fann gleðina streyma um sig frá hvirfli til ilja og því næst þvalan kuldahroll leggja um sig því að Shirley yrti á hann og sagði: “Góðan daginn, Mr. Cardigan.” Hann stansáði, sneri sér við og' gekk til hennar. “Góðan daginn Shirley,” svaraði hann. “Hvernig hefir þér liðið?” “Eg gæti verið dauð án þess að þú vissir um það,” svaraði hún snögglega. “En eins og nú horfir, þá líður mér ágætlega vel, þakka þér fyrir. En meðaf annara orða, ert þú ennþá í illu skapi?” Hann kinkaði kolli því til samþykkis. “Alt af jafn illa við hann frænda minn?” Hann kinkaði kolli. “Eg held að þú sért mesti ólundararsegg- ur og langrækinn,” sagði hún gremjulega. “Eg er alveg orðin uppgefin á þér.” “Það þykir mér leiðinlegt lað heyra,” svaraði hann. En nú sem stendur verð eg að leggja þetta á þig. En eftir eitt ár, þegar öðru vísi stendur á fyrir mér þá skal eg reyna að vera alminlegur.” “Eg verð hér ekki að ári liðnu,” sagði hún. Hann hneigði sig. “Þá mun eg fara þang- að sem þú ert og koma með þig til baka.” Að svo mæltu lyfti- hann hattinum háðslega og hélt leiðar sinnar. XXIII. Kapítuli. Þó að Buck Ogilvy væri farinn frá Sequoia og dveldi í burtu fáeinar vikur, þá gleymdu þeir honum þar samt ekki. Skrifarinn hans reyndist að vera ágætis auglýsingamaður, sem með bréfaskriftum, símskeytum og tímatölum lét ritstjóra Varðarins fá allar fréttir af framkvæmdum N. C. & O. félagsins og auk þess sumt, sem ekki hafði orðið að framkvæmd- um ennþá. Afleiðingin varð góð auglýsing fyrir félagið, og sívaxandi áhugi almennings í Sequoia fyrir hinni fyrirhuguðu járnbraut, sem átti að gera svo mikið fyrir fólkið þar. Seth Pennington var einn þeirra, sem var trúlaus í fyrstu og gerði gys að félaginu, en var nú, loksins orðinn fyrir áhrifuin allra þess- ara auglýsinga og umtals, og tók nú að hugsa alvarlega um hvaða afleiðingar þessi járnbraut- arlagning hefði. Ofurstinn var eins tortrygg- inn og höggormur í ágúst mánuði. Þegar hann | fór að hugsa um þetta fyrir alvöru, þá tók hann I að spyrja sjálfan sig á hvaða hátt þqssi járn- braut hefði áhrif á Laguna Grande timburfé- lagið. Ef þessi ótrúlega hugmynd yrði að veruleika og samtengdi þetta svæði við um- heiminn ? Fimm mínútna alvarleg umhugsun dugði til að gera ofurstann lafhræddan. Þrátt fyrir það, þótt hann skammaðist sín fyrir að verða þannig hræddur við það, sem hann áleit að væri skrum eitt, og engin ástæða væri til að óttast. Honum fór alveg eins og tryltum dreng, sem gengur heim í myrkrinu fram hjá kirkjugarði. Mikilvægi þessara málefna rann upp fyrir honum kveld eitt, er hann sat að miðdegisverði, rétt á milli súpunnar og fisksins. Áhrifin voru svo sterk að hann gleymdi nærveru frænku sinnar. “Fjandinn hafi þá,” tautaði hann upp- hátt. “Eg verð að grenslast eftir þessu.” “Grenslast eftir hverju, frændi?” spurði Shirley sakleysislega. “Þessari nýju járnbraut, sem þessi Ogilvy segist ætla að byggja héðan frá Sequoia og hundrað og fimtíu mílur norður að aðalbraut- inni í Oregon.” “En væri það ekki alveg fyrirtak fyrir Humboldt ihéraðið?” spurði hún. “Jú, vafalaust fyrir Humbolds héraðið, en ekki fyrir Laguna Grande félagið, sem snertir þig miklu meira en tilfinningar þínar. Það væri Ijóti skellurinn. Mikill hluti þess fjárs, sem faðir þinn lét þér eftir er í hlutabréfum þessa félags okkar, og eins og þú veist, legg eg alla krafta mína fram til að það blómgist, og berst móti hveru sem gæti skaðað það.” . “En þetta minnir mig á það frændi, að þú ræðir aldrei við mig neitt, sem snertir eigur mínar eða fjármál,” mælti hún. Hann horfði á hana með þessu geislandi stærilætis brosi, sem hann gat sett upp. Það er engin ástæða til þess, að þú þreytir fallega höf- uðið þitt með þessháttar hyggjum, meðan eg lifi og sit við stýrið. En þar sem þú hefir óskað eftir að heyra um þetta járnbrautarmál, þá skal eg útskýra það fyrir þér. Mig langar ekkert til að sjá þetta spor lagt héðan og til Oregon, en mig langar mjög til að sjá braut lagða suður til San Francisco. “Hversvegna ?” “Vegna hagsmunanna góða mín.” Hann hikaði svolítið og hélt svo áfram: “Fyrir fáum mánuðum síðan mundi eg ekki hafa sagt þér frá þessu, Shriley, því að fyrir fáum mánuðum síðan virtist mér þú hneigjast til vináttu við hinn unga Cardigan. Þegar sá náungi vill vera þægilegur, þá er hann fremur aðlaðandi drengur — jafnvel elskulegur. Þið eruð bæði ung; milli ungs fólks, sem eiga margt sameig- inlegt og í slíkum stað ;sem þessum, getur vin- átta snúist upp í heita ást, og mín reynsla er sú, að heit ást leiðir fólk ekki ósjaldan að alt- arinu.” Shirley roðnaði og frændi hennar hló góðlátlega. “Til allrar hamingju,” bætti hann við, “var Bryce Cardigan svo óheppinn að sýna sig þér — eins og hann í raun og veru er, og þú hafðir vit til þess að vísa honum veg allrar veraldar. Þar af leiðandi sé eg enga ástæðú til að útskýra það ekki fyrir þér nú, sem eg áleit viturlegt að leyna þig áður, auðvitað með því skilyrði að þér leiðist það ekki.” “Blessaður frændi, haltu áfram. Mér þykir svo gaman af að heyra um þetta,” svaraði Shirley. “Stuttu eftir að eg stofnaði Laguna Grande félagið, sem eg hefi samkvæmt beztu vitund varið sumu af erfðafé þínu í, þá var eg neydd- ur til að leita fyrir mér eftir tryggum skulda- stöðum fyrir sumt af afgangi arfs þíns. Nú er það áreiðanlegt, að góður skógur sem key-pt- ur er ódýrt, hlýtur á endanum að verða seldur dýrt, að minsta kosti hefir það verið reynsla mín hin síðustu tuttugu og fimm árin — og gamli John Caardigan átti tuttugu og fimm þusund ekrur af besta skógarlandi ríkisins, og hafði rann gefið fimtíu cent að jafnaði fyrir hver þúsund fet í honum. En þarna hafði gamli maðurinn gleypt of stóran bita. Hann þurfti á meira rekstursfé að halda og til þess breytti hann þessu fyrirtæki sínu í hlutafélag og gaf út skuldabréf út á miljón dali. Þessi skuldabréf voru gefin út til tuttugu ára og vextirnir voru sex af hundraði, tryggingin var góð, og eg keypti fyrir þig þrjú hundruð þús- und dala virði af þeim. Eg keypti þau á átta- tíu og þau voru minsta kosti tvö hundruð dala virði, að minsta kosti undir minni stjórn.” “Hvernig fórstu að því að kaupa þau svona ódýrt?” spurði hún. “Cardigan gamli lenti í örðugleikum og ó- áran um mörg ár, sem stafaði af slæmri dóm- greind hans og illri stjórn. Samkvæmt lögun- um þá eiga skuldabréfa eigendur slíks félags, rétt á að sjá skýrslurnar yfir fjárhag félagsins. Smátt og smátt datt eg ofan á skuldabréfa eigendur, sem voru í fjárþröng og seldu því skuldabréf sín á Cardigans félagið fyrir gjaf- virði. Flest þeirra skuldabréfa, sem eg keypti fyrir þitt fé, fékk eg hjá fólki hér í bygðinni, er mist hafði traust sitt á John Cardigan, og framtíð rauðviðariðnaðarins hér um slóðir. Þú skilur þetta, eða hvað?” “Eg skil ekki hvað þetta kemur við járn- brautinni.” “Gott og vel eg skal nú skýra frá þvi,” hann benti upp með vísifingrinum. “í fyrsta lagi: Árum saman hefir skógurinn minn hér á bak við Sequoia verið einskis virði vegna þess, að þessi bannsetti Risadalur var í dyrunum að honum. Cardigan hefir altaf neitað mér að fara í gegn um þenna skógartopp sinn, til þess að neyða mig til að selja sér skóginn minn fyrir hálfvirði eða minna.” “Já”, svaraði Shirley, “Eg er viss um að það hefir verið tilgangur hans. Var það ódrengi- legt af honum, frændi?” “Nei, hreint ekki. Það er ekkert nema verzlunar aðferð. Eg hefði gert það sama við Cardigan ef eg hefði verið í hans sporum og hann í hínum. Við höfum teflt sarrtan og eg skal ját& að hann vann taflið, heiðarlega og hrekkjalaust.” “En því er þér þá svona illa við hann?” “ó, mér er ekkert illa við karlbjálfann. — Hann er mér bara þyrnir í augum. Eg býst við, að eins og eðlilegt er, að mér svíði ósigur- inn og langi til að gjalda þessum gamla ref aftur í sömu mynt. Samkvæmt gildandi lögum og venjum er þetta algerlega leyfilegt, eða er ekki svo?” “Já”, svaraði hún hreinSkilnislega, “það hugsa eg frændi minn. Auðvitað, ef hann setti þér stólinn fyrir dyrnar og gerði skóginn þinn einskisvirði, því skyldir þú þá ekki gera skóginn hans einskisvirði ef þú hefir færi á því.” Ofurstinn sló hnefanum svo hjartanlega ofan í borðið, að silfurborðbúnaðurinn næstum því dansaði á því. “Þetta kalla eg vel mælt og karlmannlega,” sagði hann. ,“Eg hefi tækifærið og ætla nú að færa Cardigans feðgunum heim sanninn um það, að skamma stund verður hönd höggi fegin. Þegar samningar okkar við Cardigan renna út næsta ár, að flytja stofnana hans, ætla eg ekki að endurnýja þá — að minsta kosti ekki fyr en eg hefi neytt hann til að ganga að þeim kóstum, sem eg set og vissulega aldrei með þeim skaðvænlegu skilmálum, sem nú eru.” “En ef þú fengir leyfi til að flytja gegn um Risadalinn, mundir þú endurnýja samning- ana?” “Eg mundi hafa gert það, áður en yngri Cardigan gerði þetta uppþot í verbúðunum mínum, og áður en gamli Cardigan seldi Risa- dalinn einhverjum öðrum þjóf, og áður en eg fékk fulla vitneskju um, að hvorugur þeirra feðganna veit nægilega mikið um viðarfram- leiðslu og stjórn hennar, og um viðarsölu, til þess að ábyrgjast skuldabréfa eigendunum nægilegan hag á skuldabréfum þeirra. Shirley, eg keypti þessi skuldabréf fyrir þig vegna þess, að eg hélt að Cardigan gamli vissi nægilega mikið um starf sitt til að gera skuldabréfin arðvænleg. f stað þess rambar félagið hans á barmi glötunar og gjaldþrots. Skuldabréfin, sem eg keypti fyrir þig, eru nú minna virði en þegar eg keypti þau, og næsta ár munu þeir ekki geta goldið rentuna af þeim. Þessvegna ætla eg að bíða rólegur og neita að hafa frekari viðskifti við þá Cardigans feðg- ana. Þegar flutninga samningarnir milli okkar falla úr gildi, mun eg ekki endurnýja þá fyrir nokkurn mun. Þá geta þeir ekki náð í stofna og þá fara þeir óhjákvæmilega á höfuðið og eignir þeirra í hendur dómstólanna. Þar sem þú ert nú helsti skuldabréfa eigandinn, þá mun eg fyrir þína hönd og nokkurra annara, sem minna eiga stjórna þrotabúinu, er hlutaðeigendur hitt- ast og ræða um hvað gera skuli. Þá mun eg fá mig settan skiftaráðandi iþrotabúsins og mun eg þá rannsaka öll þess fjármál til hlítar, og ganga sjálfur úr skugga um það, hvort auðið sé að bjarga því við, svo að þú skaðist ekki á skuldabréfum þínum. Eg verð, góða mín, að taka þessa leið þín vegna og annara skuldabréfa eigandi. Finni eg það út, að eigi er hægt að bjarga félaginu, eða að Cardigan þurfi mörg ár til að gjalda skuld- irnar, mun eg leggja það til, að eignir þess ii verði seldar á nauðungar uppboði hæðst bjóð- anda, og skuldabréfaeigendum sé svo goldið sitt fé. Auðvitað,” flýtti hann sér að bæta við, “verði eitthvað afgangs skuldunum þá fær Cardigan það.” “En er það líklegt að salan borgi allar skuldirnr?” spurði Shirley áhyggjufull. “Það er mögulegt, en ekki líklegt,” svaraði hann þurlega. “Eg hefi í hyggju, ef svo fer, að bjóða í eignirnar og leggja þær svo við eignir Laguna rande félagsins og borga hluta af kaupunum með ábyrgðarbréfum Cardigans félagsins, en afganginn í peningum.” “En hvað gera Cardigan feðgarnir þá, Seth frændi?” “ó, löngu áður en þetta verður nauðsyn- legt, hefir gamli maðurinn horfið í faðm Abrahams, og þegar félagið þeirra hættir að vera til getur ungi maðurinn farið að vinna fyrir sér.” “Mundir þú gefa honum vinnu, frændi?” “Nei, eg held nú síður. Heldurðu að eg sé vitlaus, Shirley ? Mundu eftir því góða mín, að fjármál eru ekki nein tilfinningamál, væru þau það, væru engin fjármál til.” “Mér finst eg skilja þetta, Seth frséndi, nema hvað N. C. & 0. járnbrautarfélagið snert- ir, og fyrirtæki þín í sambandi við þau.” “f öðru lagi,” sagði hann og studdi nú fingrinum á löngutöng. “Cardigan félagið á tvö skógarsvæði mjög fjarlæg hvort öðru. Ann- að er suður af Sequoia í San Hedrin héraðinu og er sá skógur næstum einskis virði vegna þess, að þar eru engar járnbrautir, hinn skóg- urinn er hér fyrir norðan og góður vegna þess, að þar má flytja frá sér.” Hann þagnaði snöggvast og horfði á hana brosandi. “Og við eigum járnbrautina þangað. Þar sem nú að járnbraut eins og N. C.& 0. væri hin mesta blessun fyrir landið hér yfir höfuð, þá getum við verið án hennar, vegna þess, að hún gerir okkur ekkert sérstakt gagn, því að við eigum járnbraut úr skógunum niður að höfn og getum því flutt viðinn okkar til markaðar.” “Eg held eg skilji nú að þegar samningur- inn um flútninginn rennur út, verður Cardig- ans skógurinn norður frá einskis virði fyrir þá, en okkar skógur heldur áfram að vera í verði vegna þess að við getum flutt hann á markaðinn.” “Alveg rétt. Og til þess að vera algerlega hreinskilinn við þig, Shirley, þá vil eg ekki að þessi nýja járnbraut breyti neinu í þessa átt. Eg vil að það verði okkur einum einhvers virði, eins og nú er. Ennfremur á Trinidad fé- lagið mikla skóga og góða norður af okkar eignum svo ef þessi bölvuð nýja járnbraut verður ekki lögð, getum við fengið skóga þessa fyrir gjafvirði einhvern góðan veðurdag.” “Mér finst þetta alt saman rökrétt ráða- gerð út frá fjármála sjónarmiðinu.” Hann hneigði sig því til samþykkis. “í þriðja lagi,” bætti hann við og færði nú fingur- 'inn á baugfingur, lángar mig til að sjá járn- brautina er tengir oss við umheiminn, koma sunnan að, vegna þess, að hún snertir skóga Cardigans í San Hedrin, og mun auka verð þeirra afskaplega, ennfremur óska eg að þær framfarir verið eftir að þeir skógar eru gengn- ir inn til félagsins okkar.” “Og svo—-—” “Verð eg að rannsaka þetta N. C. & 0. fé- lag, góða mín, og hnekkja því ef mögulegt er — og það ætti að vera hægt.” /

x

Heimskringla

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.