Alþýðublaðið - 18.05.1960, Blaðsíða 15

á stiganum meðan íiann
Idifraði upp liann.“ Jessie
starði á koddann. „Hvers
vegna sá ég það ekki strax?“
„Hvers vegna sástu ekki
hvag Jessie?“ Það var eins og
hann hefði beðið eftir þessu.
„Þetta er ekki sama kodda
verið.“
„Er það ekki, hvað?“
„Sama koddaverið og hand
arfarið var á. Queen lögreglu-
foringi, þetta er annað kodda
ver!“
Gamli maðurinn leit á
hana. Svo kallaði hann á vin
sinn.
„Ungfrú Sherwood segir
að þetta sé ekki sama kodda-
verið og handarfarið var á.“
„Er það ekki?“ Pearl lög-
regluforingi ieit á bindis-
lausa manninn. „Það er at-
hyglisvert, Merrick.11
Bindislausi maðurinn sagði
við Jessie: „Getið þér sannað
það?“
„Það er útsaumurinn,
herra Merrick? Hitt kodda-
verið var líka úr mjög fögru
og góðu líni, en það var saum
að með frönsku munstri, en
þetta er venezíenskt.“
„Eruð þér vissar um það,
ungfrú Sherwood?“ sagði
Merrick skÍDandi.
„Funkomleea."
„Skint um,“ saeði Richard
Queen.“ Ef við trúum sögu
ungfrú Sherwood há tók ein-
hver óhreina koddaverið og
•setti hreint í staðmn. Þarna
fengum við eitthvað til að
fara eftir Abe.
Stóri iögregiuforinginn urr
aði og leit umhverfis sig. —
Hann b=>nti á skúffu á veogn
um. „Er bet.ta fvrir óhreinah
þvott. ungfrú Sherwood?“
..Já.“
Hann gekk að vegmium og
onnaði og revndi að kíkia
niðim ..Hvert lisrsmr betta?“
„Niður í þvottaherbergið.“
„Hver hvmr hér?“
„Frú Smith, frú Sadie
Smi+h.“
„Sadie Sn->ith.“ Abe Pearl
hnvkkði brúnirnar. „Hver er
hún? Það er engin með því
nafni hér.“
„Hún er frá Norivalk og
kemur tvisvar í viku til að
þvo og striiika hvott. Barna-
bleviurnar hvoði ég sjálf.“
Jessie lokaði augunum. Á
föstud.öpum frú Smith. Hún
kæmi pinnig á morgun og bá
hvn þvo smáþvottinn
af Michael. ....
..Tinnv. Fnrohe-.” Lög-
reglumennirnir komu. ..Leit-
ið að útsaumuðu koddaveri
með óhreinu ! handarfari á.
Leitið alls staðar — í þvotta-
herberginu, eldstfeðinu. r.usla
fötunni. En bvriið á líkleg-
asta staðnum fvrst. „Ef þið
finnið bað ekki, leitið þá enn
betur.“
J°ssie vissi að hún varð að
sitia þarna og revna að vera
róleg.
Við og víð fann hún hönd
Richards Queen hvíla á öxl
EllerýS
Queen
sér. Einu sinni lagði hann
hönd sína á enni hennar. Hún
var svöl og köld. Jessie leit á
hann: „Vertu svo vænn að
halda hendinni svona. Mér
•léttir við það.“ Eri hann tók
hendina á brott eftic, ör-
skamma stund, feiminn á
svip.
Jessie heyrði hve mikið
gekk á inn í svefnherberginu
meðan þeir voru að reyna að
spyrja Sarah Humffrey spjör
unum úr. Veslings konan
æpti í sífellu að allt væri
henni að kenna, að hún héfði
myrt barnið sitt, blessað'íbarn
hana þá fara að sofa.“ Lækn-
irinn hvarf
Seinna kpmu þeir til Jes-
sie. Húsið hafði allt verið
rannsakað og koddaverið
hafði hvergi fundist.
Já, ljósið í barnaherberginu
hafði verið mjög dauft. Nei,
henni hafði ekki skjátlast.
Það hafði verið nægilega
bjart til að hún gæti séð far-
ið.
„Nei, hún hafði ekki gler-
augu. Jú, hún hafði ágæta
sjón.
„Nei, það gat ekki hafa ver-
ið sjónhverfing, skuggar, sem
líktust handarfari. Það hafði
verið handarfar. Hægri hand-
arfar.
„Hvernig vitið þér að það
var eftir hægri hendi?“
„Vegna þess, að þumal-
fingurinn var vinstra megin.“
Einhver hló, karlmannleg-
ur hlátur, mitt á milli hlát-
ursroku og urrs. Jessie var
kosti ekki lengi, lengi. Svo
hugsaði hún: Hve heimsk
geturðu orðið, Jessie? Hann
veit að ég er að segja satt
og hann er aðeins að leggja
áherzluna á það.
Hún hætti að vera glöð og
sat kyrr og þegjandaleg.
„Hvað um stigann, Dick?“
„Það sannar morðkenning-
una.“
„Það er ekki rétt. Herra
Humffrey setti stigann þarna
sjálfur. Herra Humffrey —
vilduð þér segja Queen lög-
regluforingja hvemig á því
stendur að stiginn er þama?“
Þreytuleg rödd milljóna-
mæringsins svaraði: „Eg
heyrði einhverja skelli úr
barnaherberginu klukkan tíu.
Það var hafgola og einn af
gluggunum hafði opnast og
skelltist við. Eg var hrædd-
ur um að drengurinn myndi
vakna. Eg gat ekki lokað hon
um innan frá, því hann hafði
QUEEN LÖGREGLUFORINGI
ið sitt, að hún ætti skilið að
deyja, hún væri skrímsli, —
glæpakvendi, leyfið mér að
deyja, ó veslings, saklausa
barnið mitt. Maður hennar
reyndi til skiptis að róa hana
og biðja hana og Wít'ks
læknir var ákafur og æstur.
Loks komu mennirnir út.
„Hún er ekki hraust,“ sagði
milljónamæringurinn í sí-
fellu með hárri titrandi rödd.
sem var einkennilega ólík
röddinni sem Jessie þekkti.
„Þér verðið að skilja það,
herrar mínir, .... konan mín
hefur aldrei verið sterk til-
finningalega séð .... ídltof
viðkvæm .... þetta hræði-
lega áfall. .... “
Herra Wicks hvæsti;:-iý,Frú
Humffrey er í mjög hættu-
legu sálarástandi. Satt að
segja er hún svo hættulega
nálægt því að fá taugaáfall
að ég geri ráð fyrir að ekki
sé hægt að treysta dómgreind
hennar. Eg tala sem læknir
hennar, herrar mínir, þér
verðið sjálfir að bera á-
byrgðina á því að fara ekki
að ráðum mínum.“ j,
„Eg get ekki leyft það,
herra Pearl,“ sagði Alton
Humffrey og veifaði- löngum
handleggjunum. „Heyrið þér
það? Eg get það hvorki né vil
það.“
Abe Pearl leit á Merrick og
Merrick yppti öxlum.
„Eg geri ráð fyrir að ég
viti hvenær ég hef tapað,“
urraði lög’regluforinginn. —
„Allt í lagi læknir, látið
alveg sama.
„Annað hvort sá hún of-
sjónir eða það er búið að
brenna koddaverið eða skera
það í tætlur og setja það í
klósettið.“
„Hvað hafa þeir hér á eyj-
unni, sérstakt skolpræsi?“
„Nei, skolpið tæmist út í
sundið eins og í Taugus.“
„Þá vitum við það aldr-
ei.“
„Það lítur út fyrir það.“
Þetta voru aðeins raddir.
En það var ein þeirra, sem
bar dýrmætan keim kunnug
leikans. Það var einkennilegt
að henni fannst hún vera ör-
ugg í hvert skipti sem hann
sagði eitthvað jafnvel þó það
væri aðeins einsatkvæðisorð.
„Það er aðalatriðið Abe,“
sagði Richard Queen blíð-
lega! „Ef þér er sama þó ég
sé að skipta mér af því.“ ..
„'Vertu ekki að þessu, —
Dick.“
„Það er mismunur morðs
og slyss. Eg myndi halda mig
við koddaverið í þínum spor-
um.“
„Við vitum ekki einu sinni
hvort það er til!“
„Ungfrú Sherwood sá
það.“ ....
„En Dick hefái getað
„Það held ég ekki, Abe.“
Raddirnar fjarlægðust og
urðu að hvísli. Jessie leið bet-
ur. Hann trúir mér, hugsaði
bún. Hann er að verja mig.
Það er fallega gert af honum.
Enginn hefur nokkru sinni
varið mig. Eða að minnsta
farið af hjörunum öðrum
megin og Stallings og Cull-
um voru ekki heima. Eg gat
ekki gert neitt annað en far-
ið út, náð í stigann og lag-
fært gluggann sjálfur. Þá
vaknaði drengurinn og fór að
gráta og konan mín varð mjög
taugaæst og þegar ég fór að
hátta, hafði ég steingleymt
því, að stiginn var þarna. Eg
get ekki séð að hann skipti
neinu máli.“
„Þetta er rétt hjá herra
Humffrey. Stiginn hefur ekk-
ert að segja.“
„Það afsannar samt ekki að
þetta hafi verið morð Abe. Ef
þetta er morð, kom morðing-
inn upp stigann sem stóð við
gluggann. Og þar sem ungfrú
Sherwood er svona viss um
koddaverið. .... “
„Hvað viltu eiginlega að
ég geri, Nick?“
„Haltu áfram að leita
þangað til að þú finnur ver-
ið.“
„Herra Humffrey sáuð þér
óhreint koddaver hérna inni?‘
„Nei:“
„En þér, herra Wicks?“
Læknirinn sagði stuttur í
spuna: „Ég hefði gefið skýrslu
um það, ef svo hefði verið“
„Og það eina, sem frú
Humffrey sagði af viti1, var_>
að hún hefði ekki séð þajð
heldur. Og hún var í sarna
herbergi og Dick“. rr
„Hún stóð í gættinni“,
sagði kunnuglega röddin,
„og fótagaflinn huldi það. —-
Hvað um þjónana, Abe?“
Stóri maðurinn fussaði,
„Garðyrkjumaðurinn og bíl-
stjórinn komu ekki heiin
fyrr en eftir eitt. Konurnar
vita ekkert.“
„Jiessie Sherwood ein gegni
öllum.“
Og þetta var hennar eigin
rödd. En hvað þetta vaT*'
heimskulegt. Jessie heyrði að
hún hló, hátt og skrækt, —.
þetta líktist alls ekki hennar
hlátri.
Svo varð þögn.
Það næsta sem hún vissi
var að hún lá á einhverju
mjúku og Wicks læknir var
að reyna að fá hana til að
gleypa eitthvað biturt og
rammt í skeið.
Svo hvarf henni allt.
Queen lögragluforingi geikk
letilega meðfram vatnsbaldc-
x anum, þegar Ptearl lögreglu-
foringi kom eftir ströndinni.
„Eg hef alls staðar verið
að leita að þér,“ kallaði for-
inginn. „Hvern skrattann
ertu að gera?“
Gamli maðurinn leit upp.
„Ekkert sérstakt Abe. E'g er
aðeins að aðgæta, hvort bétur
hafi ekki lagt hér upp að í
gær.“
Abe Pearl starði, „Hvers
vegna það?“
„Af því að það hefði verið
sva. heimskulegt af honuna
að hætta tvisvar á að reyna
að komast fram hjá varðskýl
inu í bíl“. !
„Áttu v^ð' Frost?“: spurði
lögregluforinginn í einkenni-
legum róm.
„Hvern annan? En ég fann
ekkert. Það er því sem næst
fullflætt. Eg hefði átt að at-
huga þetta strax.“ Hann leit
á vin sinn. „Eruð þið búnir
að rannsaka húsið?“
„Já.“
Þeir gengu upp að húsinu,
stóri maðurinn og litli mað-
urinn og eitthvað ósýnilegt
milli þeirra. Þegar þeir gengu
yfir ólastanlegan grasflötinn,
sagði Pearl við nokkra
manna sinna, sem voru að
leita þar. j
„Haldið þið áfram að leita
þangað til ég segi ykkur að
hætta,“ skipáði hann. „Segið
strálcunum inni það sama.“
Þeir stigu inn í svartari og
hvítan lögreglubílinn og
stóri maðurinn sietti í gang.
„Hefurðu talað við varð-
manninn, Peterson?'6 sþurði
gamli maðurinn.
„Hann sá ekkert,“ urraði
Abe Pearl. „Hann er að vísu
heimskur, en það er ekki
Alþýðubl^ðið— 18. maí 1960 Jg