Heimskringla - 20.01.1943, Page 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 20. JAN. 1943
Smiðurinn var því ekkert hræddur um
höfuðsmanninn þessa stundina. Koma her-
togans frá Cumberland og hersins gerði sitt
til að leiða athygli hermannanna og liðþjálf-
ans frá stigamanninum. Ef til vill yrði þessir
hermenn- settir í fylkingar en nýir látnir
verða eftir í Brassington, og mundu þeir ekki
hafa neina ástæðu til að ofsækja útlagann á
heiðinni, en mundu leita af öllum mætti eftir
uppreistarmönnunum.
En þessar íhuganir mintu hinn góða smið
á jarlinn frá Stratton og stolnu bréfin. Þótt
hann hefði ekki sem stóð neinar áhyggjur-út
af vini sínum, var honum samt full ljós sú
hætta er ógndi hinum unga húsbónda hans.
Hvorki hann né Lady Patience gátu skil-
ið hvað orðið var af bréfunum. Eftir hið
raunalega æfnitýri sitt í Brassington, hafði
Sir Humphrey Challoner látið svo lítið að
þiggja heimboð West baróns. Snemma um
daginn hafði Stich séð hann ganga til þorps-
ins í djúpum samræðum við hinn þjónustu-
sama Mittachip. Þótt hann væri þessa stund-
ina eigi eins áhyggjufullur og áður, fann
hann sanjt að bæði Stratton lávarður og Beau
Brocade voru í mikilli hættu staddir. Auk
þess þráði hann mjög að sjá vin sinn og vita
hvernig honum liði, því að í huga sér bar
hann óljósan ótta fyrir því að ungi maðurinn
hefði örmagnast af þreytu og kvölum þarna
úti á heiðinni og gæti því ekki náð smiðj-
unni.
Þar sem hann sá að allir þorpsbúar voru
að hugsa um Jock Miggs, og hermennirnir að
hugsa um komu hertogans, þá ákvað hann
að leggja af stað til smiðjunnar í þeirri von
að finna höfuðsmanninn þar.
Hann var kominn yfir flötina og gekk
eftir mjóu götunni sem lá til smiðjunnar,
þegar hann kom auga á bónda, klæddan siðri
úlpu með barðastóran hatt á höfði, sem kom
gangandi á móti honum.
Maðurinn hallaðist þunglega fram á
kvistalurkinn, sem hann hafði fyrir göngu-
staf, eins og hvert spor væri honum þraut.
Óskiljanleg áhrif voru því valdandi, að
smiðurinn stansaði og beið, þangað til bónd-
ínn kom Mtið eitt nær. Þessi hluti þorpsins
var auður af mönnum og alt var hljótt, en
hláturinn og skvaldrið í mannfjöldanum um-
hverfis gistihúsið barst yfir flötina eins og
dauft bergmál. 1 sömu andrá rak smiðurinn
upp undrunaróp, sem hann þaggaði fljótt
niður, er hann þekti andlit Bathursts undir
barðbreiða hattinum.
“Þei! Þei! Þei!“ hvislaði ungi maðurinn
ákafur. “Hvar er hin náðuga ungfrú . . . get
eg fengið að tala við hana?”
“Já, já,” svaraði John er hann leit á-
hyggjufullur á hið föla andlit vinar síns, “en
þér höfuðsmaður? Þér?”
Hann hirti ekki um að enda setninguna,
því Bathurst tók fljótt fram í fyrir honum.
“Eg hefi hvílst um stund í smiðjunni.
Móðir þín var svo yndislega góð við mig . . .
og nú langar mig til að tala við hina náðugu
ungfrú.”
Hinn trygglyndi John var all óttafullur.
Hin glaða og hressilega rödd vinar hans var
hás og óeðlileg, en augu hans glóðu eins og af
sótthita, og granna höndin, sem hvíldi á
stafnum titraði.
“Þér ættuð að vera í rúminu, höfuðs-
maður,” sagði hann byrstur. “Þér eruð veik-
ur og þurfið hjúkrun . . .”
“Það er nógu mikið líf í mér ennþá, að
minsta kosti nóg til að þjóna Lady Patience
fram á síðustu stund.”
“Eg skal fara og segja hennar náð frá
því,” svaraði John og stundi við.
“Segðu henni að hér sé maður frá þorp-
inu, sem vilji tala við hana .. . en nefndu ekki
nafn mitt John ... eg hugsa að hún muni ekki
þekkja mig. Það er sjálfsagt best. Eg Mt
nógu aumingjalega út, eða hvað?” bætti hann
við hlægjandi.
“Hennar náð mundi bjóða yður að taka
hvíld, ef hún vissi . . .”
“Eg vil ekki að hún skuli vita neitt, vinur
minn,” sagði Jack og gat ekki að sér gert að
brosa að ákafa smiðsins. Hún mundi með um-
hyggjusemi sinni tefja mig í fyrirætlunum
miínum að þjóna henni, á meðan nokkur lifs-
neisti finst í mér. Flýttu þér nú John. Vertu
ekkert áhyggjufullur út af mér, gamli vinur.
Eg er bara dálítið þreyttur eftir að læðast
og skríða um heiðina . . . og sárið, sem mann
fjandinn særði mig, er stundum fremur kvala-
fult, en eg er eins og þú veist nokkuð seigur,
en öll ráð mín eru lögð, og mun eg nú koma
spölkorn á eftir þér. Biddu hina náðugu
ungfrú að koma út í göngin til mín . . . það
mundi vekja of mikla athygli, færi eg inn í
herbergi hennar . . . það er enginn, sem
þekkir mig, um þáð máttu vera óhræddur.”
John vissi af undanfarinni reynslu að
þýðingarlaust var að þrátta við höfuðs-
manninn, er hann hafði tekið einhverja á-
kvörðun, möglunarlaust, en með hálfum
huga, sneri hann við og gekk hratt til baka
til þorpsins og veitingahússins, á eftir honum
kom Bathurst í nokkurri fjarlægð.
Til þess að vekja eins lítinn grun og auð-
ið væri, þá fór hinh ungi jarl frá Stratton
niður í veitingahúsið og talaði við þjónana við
og við. Hann þóttist vera aukaþjónn, sem
hafði verið ráðinn í veitingahúsið vegna
heimsóknar hinnar náðugu ungfrúar. í
þessu afskekta þorpi var enginn, sem þekti
hann í sjón, og var hann því í fremur lítilli
hættu þangað til myrkrið féþ á, þá ætlaði
hann að halda norður í landið og leita sér þar
hæMs.
Hann stóð á bak við borðið í drykkju-
stofunni þegar John kom inn til að skila boð-
unum frá Beau Brocade. Stofan var dimm,
þröng og full af tóbaksreyk, tveir eða þrír
hermenn og eitthvað sex bændur sátu þar og
töluðu saman með miklum hávaða, er þeir
sögðu hvorir öðrum alskonar frægðarsögur
og þömbuðu ölið úr stórum skálum.
Það var auðvelt fyrir John að ná tali af
Philip án þess að á bæri' og læddist ungi
maðurinn tafarlaust út úr herberginu, til að
segja systur sinni að bóndi nokkur vildi fá að
tala við hana.
Patience flýtti sér niður mjóa stigann.
Hjarta hennar barðist ótt af eftirvæntingu,
og brátt stóð hún andspænis manni einum,
búnum síðum og óhreinum kufli en andlit
hans gat hún ekki syð fyrir hattinum sem
slútti langt niður á ennið.
Strax og hin náðuga ungfrú kom í ljós,
lyfti maðurinn hendinni upp að hattinum án
þess að taka hann ofan.
“Ætluðuð þér að fá að tala við mig?”
spurði hún áköf.
“Já, eg er með skilaboð til Lady Patience
Gascoyne,” svaraði Bathurst, sem var svo
hás og skjálfraddaður af þreytu og þjáning-
um að málrómur hans þektist ekki. Hann leit
niður og auk þess var dimt í göngunum, svo
að hún gat ekki séð andlit hans.
Patience, sem var að hugsa um háa og
granna ungmennið, sem hún hafði kvatt í her-
berginu uppi á loftinu fyrir nokkrum klukku-
tímum síðan, leit varla á þennan leppalúða,
sem stóð frammi fyrir henni og hallaðist
þreytulega fram á stafinn sinn.
“Já, já, svo þér hafið skilaboð til min.
Frá hverjum eru þau?” spurði hún óþolin-
móðslega.
“Eg veit ekki vel frá hverjum þau eru,
yðar náð . .*. það var fínn herramaður . . .
sem eg hitti í morgun úti á heiðinni . . . og
hann fékk mér þetta bréf og bað mig að færa
yðar hágöfgi það.”
Er hann faldi grönnu og fínu hendina
sína i fellingum úlpuermarinnar, rétti hann
henni bréf, sem hann hafði sjálfur skrifað.
Hún greip það með ákafa og hrópaði upp yfir
sig af gleði, og er hún sneri sér við til að
fara, lagði hún hendina á handlegg hans eins
og hún vildi hindra hann frá að fara.
“Bíðið þér augnablik þangað til eg hefi
lesið bréfið, það er kanske eitthvað í þvi,
sem eg þarf að svara.”
Og svo opnaði hún bréfið mjög hægt. En
hann stóð við hlið hennar, sá hvernig augu
hennar fyltust tárum, um leið og hún las orð-
in í bréfinu hálf hátt:
“Verið óhræddar. Eg hefi bréfin og skal
með yðar leyfi fara með þau beina leið til
London, þar sem eg á mjög voldugan vin, sem
mun sjá um að þau komist tafarlaust fyrir
konunginn og ráðið. Til þess að eg geti
komið þessari áætlun minni í framkvæmd, er
það mjög nauðsynlegt fyrir mig að enginn
sjái mig hér i Brassington, þar sem Sir
Humphrey hefir sem stendur mist af slóð
minni. Eg get komist til Wirksworth þegar
dimt er orðið og á leiðis til London í aftur
eldingu. Fjandmaður yðar mun hafa vak-
andi auga á yður, og því grátbæni eg yður að
vera kyr í Brassington til að villa honum sýn
meðan eg kemst til London með bréfin.
Eg hugsa að hans hágöfgi sé hólpnastur
í hreysínu hennar Mrs. Coggins í Aldwark.
Eg hefi borið gæfu til þess að geta rétt henni
hjálparhönd við og við, og mun hún því áreið-
anlega hjálpa hinum göfuga lávarði fyrir
mínar sakir, og strax og auðið er, fer John
Stich þangað til hans. Eg bið yður að herða
upp hugann. Eftir fáeina daga verður bróðir
yðar frjáls maður á ný, og losar yður þá fyrir
fult og alt við óvin yðar. Yður er óhætt að
trúa mér, að þessi ráðagerð mín er bæði fljót-
leg og örugg, og grátbæni eg yður að leyfa
mér að koma henni í framkvæmd og gera
yður þennan greiða.”
Hún braut saman bréfið og stakk því i
barm sinn.
1 gegnum dyragættina smaug bjartur
sólgeisli og varpaði Ijósi sínu á hina fögru
konu og sveipaði hana eins og í dýrðarljóma.
Þau voru ein í göngunum, en Lady Patience
var of niðursokkin að hugsa um hið dýrmæta
bréf til að taka eftir honum, og því gat hann
ennþá einu sinni notið hins yndislega draums
síns, um hvítu rósina hreinu, enda var það
fögur sjón. Hinn tígulegi vöxtur hennar og
hið ljósgullna hár var skýrt afmarkað við hið
dökka baktjald skugganna í göngunum, þar
sem hún stóð og las bréfið og gáði einskis
annars.
Hann þráði það fremur öllu öðru að taka
hana í faðm sinn og þrýsta kossi á hinn hvíta
háls hennar. Hjarta hans brann af fögnuði
yfir því að geta þjónað henni, auk þess sem í
brjósti hans brann óljóst hugboð og von um
að mega deyja fyrir hana.
“Sáuð þér manninn, sem fékk yður þetta
bréf?” spurði hún með sinni hljómþýðu rödd,
sem titraði dálítíð af geðshræringu. “Sáuð
þér hann . . . var hann heill á húfi ... hvernig
leit hann út?”
Augu henanr voru nú full af tárum og
Bathurst átti fult í fangi með að ráða við
geðshræringu sína og svara eðlilega.
“Hamingjan sanna! Náðuga ungfrúí”
svaraði hann, “mér virtist hann líta út eins
og allir aðrir.”
“Var henn ekki veikur.”
“Nei, a'lls ekki. Ekki svo að eg gæti
séð.”
“Farðu þá til hans aftur, vinur minn,”
sagði hún með skyndilegum ákafa, “og segðu
honum að hann verði að koma til mín undir
eins . . . mig . . . mig . . . langar svo mikið til
að tala við hann.”
Bathurst varð að neyta allrar orku til
að leynast fyrir henni. Hið ástúðlega, biðj-
andi augnaráð "hennar, hin blíða meðaumkv-
unarsama rödd hennar, lét blóðið sjóða í æð-
um hans. En hann hafði ákveðið að leynast
fyrir henni í þetta sinni. Augnatillit eða
upphrópun gat komið upp um hann, og nú
hafði hann aðeins eitt tækifæri til að þjóna
henni, og það var að koma bréfunum til Lon-
don, og nota tímann meðan hinn sameiginlegi
óvinur þeirra væri eigi á hælum hans.
Honum hepnaðist því að svara henni
eðlilega.
“Nei, nei, herramaðurinn, sem fékk mér
þetta bréf sagði við mig:
“Þú skalt fara með skilaboð fyrir mig, en
eg get ekki séð hina náðugu ungfrú sjálfur.”
Hún stundi við af vonbrigðum.
“Jæja þá, maður minn,” sagði hún, “þú
verður því að reyna að muna að skila til
hans . . . skila til hans . . . að mig langi svo
mikið til að þakka honum . . . segja honum.
Nei, nei! . . .” sagði hún um leið og hún tók
visnaða, hvíta rós undan beltinu, “segið hon-
um ekki neitt, en fáðu honum þetta blóm . . .
til merkis um að eg hafi meðtekið bréfið hans
. . og ætli að fara eftir fyrirmælum hans . . .
getur þá munað þetta?”
Hann treysti sér ekki til að svara, en um
leið og hann tók við rósinni, þá vildi svo til
að fingurgómar hans snertu hendi hennar
þótt ekki væri nema sönggvast, en samt nógu
lengi til þess að sú hin sterka ást, sem hann
bar til hennar kom upp um hann.
Því á svipstundu greip hún hendi hans
og þekti hann. Hjarta hennar barðist af á-
kafri gleði yfir því að vera ennþá einu sinni í
návist hans, og finna til þess hvernig hin blið-
legu gráu augu hans horfðu á hana, í þögulli
þrá. En hún æpti ekki né sagði neitt, því að
þetta var of þýðingarmikið og heilagt augna-
blik til þess — því nú skildi hún.
' Hann hafði lotið enn lægra niður og
þrýsti brennheitum vörunum á hina köldu
fingur hennar og kysti um leið rósina, sem
hún hafði borið á brjósti sér.
Hvorugt þeirra mælti orð frá vörum, én
þau fundu að þau tilheyrðu hvort öðru og sú
meðvitund fýlti sálir þeirra með ósegjanlegri
sælu og fögnuði, fögnuði, sem líktist tónum
guðdómslegs lofsöngs og þau voru umkringd
englafjöld, sem með hinum hvitu vængjum
sínum reistu í kringum þau varnargarð, er
lokaði allan umheiminn úti.
34. Kap.—Líf fyrir líf.
En brátt vöknuðu þau af þessum draum-
um við hratt fótatak, hávaða og óhljóð. Fá-
einir hermenn, sem voru í miklum vigamóð
höfðu ruðst inn í veitingahúsið og stóðu nú í
báðum dyrum þess, en þeir sem í drykkju-
stofunni voru þustu til að sjá hvað á gengi og
ruddust nú inn i þröngu göngin, þar sem þau
stóðu.
John Stich var þar fremstur í flokki og
flýtti sér til hinnar náðugu ungfrúar, sem
hörfaði undan bændahópnum að stiganum,
en í gegnuim hóp þeirra ruddust nú hermenn-
irnir mjög ákveðnir.
Hún litaðist um vandræðaleg og ótta-
slegin. Bathurst var horfinn.
Alt þetta hafði skeð á fáeinum augna-
blikum án þess að Patience gæti skilið hvað
á gekk.
Mjói stiginn, sem hún stóð hjá, lá til
herbergis hennar, en þar beið Philip eftir
henni.
“Vikið frá þorpararnir ykkar!” æpti lið-
þjálfinn er hann ruddist gegn um þvöguna
að stiganum.
“Viljið þér, náðuga ungfrú, leyfa mér að
fylgja yður héðan?” spurði blíðleg rödd rétt
hjá henni.
Sir Hufnphrey Challoner ásamt honum
skríðandi Mittachip var þar kominn, og hafði
lagt fram þessa spurningu. Hann hafði elt
hermennina til veitingahússins, og stóð nú
milli hennar og hópsins, og hneigði sig hæ-
verkslega fyrir henni um leið og hann rétti
fram handlegginn til þess að leiða hana í
burtu.
Stuttu áður hafði hann heyrt þá furðu*
legu frétt að Jock Miggs hefði verið handtek-
inn á heiðinni, og í misgripum fyrir Beau Bro-
cade. En ekki hafði hann heyrt þess getið að
nokkuð hefði fundist í fórum smalans, sem
vert væri að geta, af því skildist baróninum,
að Beau Brocade hefði með einhverskonar
óskiljanlegum vélbrögðum stolið bréfunum,
og hefði nú vafaiaust afhent Lady Patience
þau. Lævísi hans, lýgi og svik hina síðustu
daga, höfðu því verið árangurslaus. En Sir
Humphrey var ekki þannig gerður, að hann
hætti við fyrirætlanir sínar fyr en í futla
hnefana. Ef hin náðuga ungfrú hefði í raun
og veru fengið bréfin á ný, varð að taka þau
af henni. Það var alt og sumt. Og ef hinn
bölvaði stigamaður léki í dag lausum hala
var sjálfsagt að hengja hann á morgun.
En Sir Humphrey fanst það mjög áríð-
andi að forða Philip frá því að vera handtek-
inn, því ef þessi klaufalegi liðþjálfi næði
drengnum nú, mundi öll ráðagerð Sir Humph-
reys, að kúga Lady Patience til eiginorðs við
sig vegna bréfanna, fara út um þúfur.
En Lady Patience hörfaði ósjálfróft til
baka frá honum eins og með hryllingi, þrátt
fyrir hinn blíðlega málróm hans, enda var
hún á þessari stundu ennþá hræddari við
hann, en liðþjálfann. Hún mjakaði sér nær
John Stich, sem stóð við neðsta þrepið í stig-
anum.
“Víktu úr vegi John Stich!” æpti liðþjálf-
inn með bjóðandi rómi. “Þetta er ekki smiðj-
an þín, skal eg segja þér, og fjandinn hafi
það, eg læt ekki lengur leika með mig.”
“Þetta er herbergi hinnar náðugu ung-
frúar,” svaraði smiðurinn og veik ekki um
hársbreidd. “Veitingamaður!” hrópaði hann
með hárri röddu. “Eg beiðist hjálpar yðar til
að vernda hina náðugu ungfrú fyrir þessum
föntum.”
“Þú svívirðir einkennisbúning hans há-
tignar,” svaraði liðþjálfinn, “og vinnur sjálf-
um þér lítið inn með því. En ef veitingamað-
urinn slettir sér fram í þetta, þá gerir hann
það upp á sina ábyrgð.”
“En hvaða rétt hafið þér til að ónáða
mig, liðþjálfi?” spurði Patience og reyndi að
gera sig eins þóttafulla og hirðuleysislega og
henni var auðið. “Vitið þér hver eg er?”
“Já, það veit eg vel, náðuga ungfrú,”
svaraði liðþjálfinn, “og það er bara vegna
þess að þér eruð hérna, að eg er hingað kom-
inn. Eg heyrði það fyrir hálfum tima síðan,
að Lady Patience væri í þessu veitingaihúsi
og nú er mér sagt að nýr þjónn sé kominn
hingað. Hann kom um hánótt, og það er í
sjálfu sér einkennlegt að þjónar komi í vinnu
um þann tima sólarhringsins.”
“Eg veit ekkert um þjónana í veitinga-
húsinu, og eg skipa yður að fara héðan út
með menn yðar og ónáða mig ekki framar.”
“Afsakið náðuga ungfrú, en fyrirskipanir
mínar eru ákveðnar. Eg er hingað sendur af
hans konunglegu tign, hertoganum af Cum-
berland til þess að snuðra upp alla uppreist-
arseggi, sem leynast í þessum hluta landsins.
Eg hefi fengið sérstakt boð um að líta eftir
Philip James Gascoyne, jarli frá Stratton,
sem eftir því sem eg hefi frétt er bróðir yðar
náðar, og þar sem eg hefi rétt til rannsóknar,
þá ætla eg mér að líta eftir hverjir hafast
við í þessum herbergjum, auk yðar, náðuga
ungfrú.”
“Þetta er ærumeiðandi, liðþjálfi!”
“Það getur vel verið,” svaraði lifþjálfinn
þurlega, en með yðar leyfi, þá eru fyrirskip-
anir ekkert nema fyrirskipanir hjá okkur
htrmönnunum. 1 fyrra dag var leikið á mig
í smiðjunni og í gær á heiðinni. Eg held að
við höfum verið að elta galdramann. Það
getur verið að til sé stigamaður, sem heitir
Beau Brocade, og það getur verið að hann sé
ekki til, en í fyrrakvöld var ungur og fallegur
maður í smiðjunni sem sló ryki í augu mér
og manna minna, og þori eg að fullyrða að
það var enginn annar en Philip jarl frá
Stratton.”
“Þetta er lýgi, og þér látið eins og brjál-
aður maður, liðþjálfi.”