Heimskringla - 27.02.1946, Blaðsíða 4

4. SIÐA
HEIMSKRINGLA
i
WINNIPEG, 27. FEBRÚAR 1946
Hcímskrínpk
(StofnuB 1SS9)
Kemur út á hverjum miðvikudegi.
Eigendur: THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg — Talsími 24 185
Verð biaðsins er $3.00 árgangurinn, borgist íyrirfram.
Allar borganir sendist: THE VIKING PRESS LTD.
öll viðskiftabréf blaðinu aðlútandi sendist:
The Viking Press Limited, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFÁN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Advertising Manager: P. S. PÁLSSON
“Heimskringla" is published by and printed by
THE VIKING PRESS LIMITED
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man. — Telephone 24185
WINNIPEG, 27. FEBRÚAR 1946
Fer vel af stað
Þjóðræknisþingið hefir staðið yfir aðeins einn dag er þetta er
skrifað og hefir farið vel af stað. Það hefir verið vel sótt og áhugi
fyrir málum þess virðist mikill. Eiga langt að komnir gestir mik-
inn þátt í því nú sem fyr. Á fundi eftir hádegi á mánudag, flutti
hr. Ingólfur læknir Gíslason fulltrúi stjórnar Islands kveðjur að
heiman, sem birtar eru á öðrum stað í þessu blaði. Var kveðjunum
óaflátanlega fagnað; einnig ræðu læknisins, er hann flutti um
leið, er var hin snjallasta. Kona læknisins, Oddný Vigfúsdóttir, er
og í förinni.
Á eftir kveðjunum flutti læknirinn þá frétt, er snerti ritstjóra
íslenzku blaðanna og konsúl vorn mikið, en þægilega þó. Hún
var sú, að þeir væru ásamt konum þeirra boðnir í skemtiferð heim
til Islands á komandi sumri. Voru hlutaðeigendum afhent bréf
frá Þjóðræknisfélagi Islands að þessu lútandi. Þarf ekki frá því
að skýra, hvaða hrifning og fögnuð þetta vakti hjá þeim er í 40
ár hefir fjarri Islandi dvalið, (eins og sá er þetta ritar) að eiga þess
nú von, að sjá ættjörðina. Þökkuðu hlutaðeigendur lækninum
fréttina með nokkrum orðum hver, og alúðar þökkum til Þjóð-
ræknisfélagsins á Islandi og stjórnarinnar, er í ráðum er með, í
þessu rausnar og góðvildar boði.
Annar gestur á þinginu, er Niels G. Johnson, dómsmálaráð-
herra í Norður Dakota-ríki, sem tvær ræður flutti hér strax fyrsta
daginn, er báðar voru vel rómaðar. Hann kom hingað til að flytja
ræðu á samkomu Icelandic Canadian Club, og hélt hana s. 1. mánu-
dagskvöld. Var erindið að efni til um þörfina á alheimsstjórn, og
hvatti ræðumaður smáþjóðirnar til, að leggja sinn skerf fram til
myndunar slíkrar stjórnar. Taldi hann lögbundna alheimsstjórn
eins nauðsynlega og hverja landstjóm yfir fylkjum og henni svip-
aða. Flutti dómsmálaráðherrann mál sitt hið skörulegasta, var
góður rómur að því gerður.
Annars var þessi samkoma Icelandic Canadian Club hin
myndarlegasta og fjölsótt. Frú H. F. Danielsson hafði fundarstjórn
með höndum, hélt góða forsetaræðu og lýsti áhugaefnum þessa
yngra félags íslendinga vel. Kom fram í skýrslu hennar til þjóð-
ræknisþingsins, að félag þetta hefst meira að, en flestar eða allar
aðrar deildir eða sambandsfélög Þjóðræknisfélagsins.
Þessar fáorðu fréttir af fyrsta degi þingsins verða að nægja
þessa vikuna. Áhugi manna virðist mikill og almennur fyrir
starfinu. Og það er fyrir mestu.
RÆÐ A
Flutt við setningu 27. ársþings
Þjóðræknisfélagsins
Eftir dr. Richard Beck
Háttvirtu gestir og fulltrúar!
Heiðraði þingheimur!
Vér, sem nú erum uppi, lifum
á dögum miklivægra tímamóta í
sögu þjóðanna. Árið, sem liðið
er síðan vér komum hér saman
á seinasta þjóðræknisþing, var
bæði hið atburðaríkasta og að
sama skapi örlagaríkt fyrir fram-
tíð allra þjóða, stórra og smárra,
mannkynsins alls. Það var mik-
ið fegins og fagnaðarár í þeim
skilningi, að þá var bundinn endi
á hina geigvænlegu heimsstyrj-
öld, sem legið hafði eins og mara
á mannkyninu í nálega sex ár.
Hinar sameinuðu þjóðir og mál-
staður þeirra, frelsis og mann-
réttindastefnan, höfðu sigrast á
hersveitum harðstjóranna og
kúgaranna; oki hemáms og á-
nauðar hafði verið létt af fjölda
þjóða.
Mikill var því fögnuður manna
um gjörvallan heiminn yfir
styrjaldarlokunum, ekki síst hér
í Canada og Bandaríkjunum, er
átt höfðu svo mikinn og marg-
háttaðan þátt í þeim sigri, sem
nú hafði unninn verið. Vér Is-
lendingar, sem einstaklingar og
þegnar umræddra landa, fögnuð-
um þeim úrslitum stríðsins af
heitu hjarta og einlæglega þakk-
látum huga, því vafalaust hafa
stríðsárin, með öllu, sem þeim
fylgdi, látið oss skiljast betur en
áður sannindin í orðum Steph-
áns G. Stephánssonar:
Og lífsins kvöð og kjarni er það
að líða.
og kenna til í stormum sinna
tíða.
Þessvegna er eigi verið að seil-
ast út fyrir svið áhugaefna vorra,
þó vikið sé að miklum og örlaga-
þungum atburðum nýliðins árs á
þessum vettvangi, enda er þegn-
skuld vorri við þau lönd, sem vér
búum í, og greiðslu hennar á
sem drengilegastan og ávaxta-
ríkastan hátt, skipað öndvegi í
stefnuskrá félags vors.
Vil eg því í félagsins nafni láta
í ljósi samfögnuð vorn með öll-
um þeím félagssystkinum vor-
um, sem heimt hafa heila heim
af vígvöllunum sína nánustu,
en votta hinum, sem eiga á bak
að sjá ástvinum sínum af völd-
um styrjaldarinnar, djúpa og
innilega samhygð vora. 1 auð-
mjúkri þökk minnumst vér sér-
staklega þeirra allra úr hópi fé-
lagsfólks vors, sem færðu fórn-
ina mestu, lögðu lífið í sölurnar,
málstað þjóða vorra og samherja
þeirra til sigurs.
Hrópandi rödd þeirra hljómar
sem brennandi eggjan til þjóða
og einstaklinga um að leysa hin
mörgu vandamál viðreisnarinn-
ar eftir styrjöldina með þeim
hætti, að friðurinn verði sem
bezt trygður. Hið mikla hlut-
verk framundan er að vinna frið-
inn, en það verður því aðeins
gert, að almenningsálitið víðsveg
ar um lönd hallist sem eindregn-
ast og ótrauðlegast á þá sveif.
Hver og einn, hvar sem hann er í
sveit settur, getur lagt sinn skerf
til þeirrar sigurvinningar friðar-
ins með jákvæðri og ákveðinni
afstöðu sinni til þeirra mála. —
Hversu kröpp, sem kjör vor
kunna annars að vera, getum vér
öll kosið oss það hlutskifti, “að
unna því göfuga og stóra.”
Vikið var að því, sem aldrei
verður of oft sagt né heldur of
kröftuglega, að þegnskuldinni
við kjörlönd vor, vöggustöð
barna vorra, löndin, sem vinna
vor er vígð, eins og skáldið -sagði
fagurlega, þeirri skuld, er skipað
í æðsta sessinn í stefnuskrá
Þjóðræknisfélagsins. Hitt er eigi
minna ■ grundvallaratriði, að
stofendur félagsins og þeir hin-
ir mörgu, sem fylgt hafa þeim í
spor og gera en, telja varðveizlu
tungu vorrar og annara menn-
ingarverðmæta, með öðrum orð-
um, heilbrigða þjóðernisvitund
og þjóðarmetnað, nauðsynlegar
undirstöður þess, að vér verðum
“sem beztir borgarar í hérlendu
þjóðlífi”. En því aðeins blessast
sú þjóðernis- og þjóðræktar-við-
leitni vor til langframa, að sam-
bandið við þjóðstofn vorn haldi
áfram að vera sem traustast og
fjö^þætrtast, samúðin og sam-
vinnan milli Islendinga beggja
megin hafsins sem djúpstæðust
og öflugust, enda er sú hlið máls-
ins og hefir verið meginatriði í
allri starfsemi félagsins.
Umhugsunin um ættlandið,
móður og minningaland vor
allra, sem þar erum borin og átt-
um þar vor þroskaár, verður því
ofarlega í hugum vorum, er vér
komum saman á hin árlegu þjóð-
ræknisþing vor. Svo fer oss einn-
ig að þessu sinni, enda gerðust
margir þeir atburðir á hinu ný-
liðna ári, sem draga hugann
þangað.
Það var söguríkt og örlagaríkt
ár fyrir Island eigi síður en önn-
ur lönd heimsins. Fögnuðurinn
yfir styrj aldarlokunum og sigri
sameinuðu þjóðanna var þar í
landi mikill og einlægur, eigi
síður en annarstaðar, og af góð-
um og gildum ástæðum, því að
íslenzka þjóðin hafði á vígvelli
hafsins fært miklar fórnir, sér í
lagi þegar tekið er til greina hve
fámenn hún er, og átt sinn þátt i
sigurvinningu hins góða málstað-
ar. Á þetta lagði forseti íslands,
herra Sveinn Björnsson, rétti-
lega áherzlu í hinni athyglis-
verðu ræðu sinni við hina sögu-
legu athöfn 1. ágúst síðastliðinn,
er hann var settur inn í embætti
sem fyrsti þjóðkjörni forseti Is-
lands.
Islenzka þjóðin hélt að sjálf-
sögðu hátíðlegt á síðastliðnu
sumri fyrsta afmæli hins endur-
reista lýðveldis síns víðsvegar
um landið, og var þess atburðar
einnig minst með hátíðahöldum
á ýmsum stöðum hérna megin
hafsins. Dró það afmæli að nýju
athygli vora að merkilegri sögu
ættþjóðar vorrar, sigursælli
sjálfstæðisbaráttu hennar, og
þeim dýrmætu menningarverð-
mætum, sem vér höfum þaðan
að erfðum hlotið, og búa yfir því
frjómagni til dáða og þeim and-
lega þroskamætti, er oss ber að
notfæra oss sem bezt og varð-
veita sem allra lengst.
Annar atburður hins liðna árs
getur eigi síður verið oss til á-
minningar um auðlegð og lífs-
gildi hinnar íslenzku menning-
ar-arfleifðar vorrar, en það var
aldar-ártíð Jónasar Hallgríms-
sonar, sem minst var fagurlega
og virðulega á Islandi og einnig
í ræðum og ljóðum hér vestan
hafs. Jónas Hallgrímsson var
hvorttveggja í senn mesti ljóð-
snillingur hinnar íslenzku þjóð-
ar og einn af allra áhrifamestu
vökumönnum og menningar-
frömuðum hennar. Hann kendi
þjóðinni að meta margbreytta
og sérstæða fegurð lands síns,
hreinasði og fegraði tungu henn-
ar, og glæddi henni í brjósti trú
á sjálfa sig, framtíð sína og hlut-
verk. Hann var, eins og alkunn-
! ugt er, einn þeirra eldheitu hug-
sjóna- og framsóknarmanna, er
stofnuðu tímaritið Fjölni og bera
jsíðan í sögu þjóðarinnar heiðurs-
nafnið “Fjölnismenn”. Voru þar
að verki vakandi og langsýnir
þjóðræknis- og þjóðræktarmenn,
sem enn geta verið oss öllum,
j sem þeim málum unna og vilja
vinna, hin fegursta fyrirmynd.
Þeir skildu það flestum betur,
hversu djúpt sálarlegar rætur ^
manna liggja í mold ættlands'
þeirra og menningarlegum jarð-
vegi þess, og þeim var það jafn
ljóst, hve einstæð um margt og :
lærdómsrík saga hinnar íslenzku j
þjóðar er, sé hún rétt lesin og
skilin.
En það eru einnig aðeins djúp-
skyggnir og langsýnir menn af
vorum eigin stofni, sem séð hafa
og skilið varanlegt gildi vorrar
1 sögulegu og menningarlegu arf- ^
leifðar. Altaf öðruhvoru sjáum
j vér merkileg dæmi þess, hversu j
miklar mætur gáfaðir og lærðir ^
útlendingar fá á Islandi, íslenzk-1
ri tungu og bókmenntum; er það
eitt sér óræk sönnun þess, hvern
fjársjóð vér eigum þar sem þær
eru, og ætti fyrirmynd þeirra er-
lendu ágætismanna, sem hér er
um að ræða, að vera oss hin
sterkasta áminning um lífrænt
gildi þeirrar arfleifðar vorrar
og lögeggjan til dáða varðandi
viðhald hennar og ávöxtun.
Varð mér þetta á ný ríkt í huga
er eg fyrir nokkrum dögum síðan
var að endurlesa í ritsafni dr.
Sigurðar Nordals, Áföngum,
hina prýðilegu minningargrein
hans um André Courmont, hinn
skarpgáfaða frakkneska málfræð
ing, er tók slíku ástfóstri við ís-
land, að það varð, að dómi
greinarhöfundar, “annað föður-
land,ástríða hans, örlög hans”.
Eigi var minni ást hans á íslenzk-
ri tungu, en hana kallar hann
“yndislegasta garðinn”, sem
hann hafi fundið, enda geymir
hún minjar skarpskygni hans og
skilnings á henni, því að honum
hugkvæmdist fyrst að nota orð-
ið “litróf” fyrir útlenda orðið
“spectrum”. I grein sinni um
þennan mikilhæfa ásthuga ís-
lands, tungu vorrar og bók-
mennta, farast dr. Nordal þannig
orð, og mættu þau verða oss
nokkurt umhugsunarefni og
sjálfsprófunar:
“íslendingum hættir við að
líta smátt á sjálfa sig. Jafnvel
versti þjóðarrembingurinn er
ekki annað en grímubúin van-
trú á þjóðina. Heilbrigð sjálfs-
virðing kann sér betra hóf, skyn-
samlegt sjálfsálit telur fram það,
sem þjóðin á , en ekki það, sem
hún átti að eiga, eða gæti átt.
Vér vitum hvorki nógu ljóst,
hvað vér eigum frá fornu og
nýgu fari né hvers virði það er í
hlutfalli við auðlegð annara
þjóða. Þess vegna erum vér of
fljótir að elta skugga erlendra
hugsana, siða og menningar, —
grípa þar í tómt, um leið og vér
glöprum úr hendinni eigu sjálfra
vor.”
Nú er því eigi að leyna, að þau
orð hafa oftar en eirlu sinni ver-
ið látin falla við mig, að vér þjóð-
ræknismenn og konur lítum of
! mikið um öxl í félagsstarfi voru.
j Eitt er víst, að vér fáum eigi, svo
f farsællega gefist, lifað í fortíð •
inni, né heldur til lengdar lifað
eingöngu á afrekum þeirra, sem
á undan oss gengu og ruddu
brautina, á hvaða sviði sem er.
Eigi að síður er hitt jafnsatt,
sem Davíð Stefánsson frá Fagra-
skógi segir í þessum ljóðlínum:
Minning þeirra, er afrek unnu,
yljar þeim, sem verkin skilja.
En því aðeins erum vér verð-
ugir arfþegar slíkra manna og
kvenna, að vér höldum hátt á
lofti merki þeirra hugsjóna,
sem þeir helguðu starf sitt og
berum það fram til nýrra og
stærri sigra; getum, með öðrum
orðum sagt, að því er snertir
þjóðræknisstarfsemi vora, þau
menningarverðmæti, sem vér
höfum að erfðum fengið, lífrænt
afl í samtíðinni, orkulind nýrra
dáða, minnug eftirfarandi orða
Einars Benediktssonar:
Vér eigum sjálfir á eftir að
dæmast,
af oss skulu forfeður heiðrast og
sæmast, —
sem studdu á lífsins leið vorn fót,
sem ljóðin við vöggurnar sungu.
Það fagra, sem var, skal ei lastað
og lýtt,
en leypt upp í framför, hafið og
prýtt.
Að fortíð skal hyggja, ef frum- ^
left skal byggja,
án fræðslu þess liðna sést ei hvað
er nýtt.
Þá ætla eg, að viturlega sé að
verki verið í félagsmálum vor-
um, ef þeim leiðarmerkjum er
fylgt í starfinu; aldrei misst sjón-
ar á sígildum menningarverð-
mætum vorum frá liðinni tíð og
fyrirdæmi þeirra, sem brautina
ruddu, né heldur þeim kröfum,
sem samtíðin gerir til vor, og
skyldum vorum við framtíðina,
afkomendur vora.
Á liðnu starfsári höfum vér,
sem að undanförnu, átt á bak að
sjá mörgum ágætum félagssyst-
kinum, sem stutt höfðu drengi-
lega starfsemi vora og sýnt með
því í verki ræktarsemi sína við
arfinn íslenzka. í þeim hópi
voru þau hjónin Jóhann Magnús
Bjarnason, sagnaskáldið vinsæla
og heiðursfélagi vor, og Guðrún
kona hans. Er það alkunnugt.
hve djúpstæð var ást Jóhanns
Magnúsar á íslandi, tiginni
tungu vorri og menningararfin-
um íslenzka í heild sinni, og
hvern hlýhug hann bar til félags
vors; hann lagði einnig ólítinn
skerf til timarits þess með sögum
sínum og ritgerðum.
Auk þeirra hjóna, hafa þessir
félagsmenn og konur látist á ár-
inu, eftir því, sem fjármálarit-
ari, Guðmann Levy, tjáir mér:
Mrs. Oddfríður Johnson, Winni-
peg; Magnús Peterson bóksali,
Norwood, Man.; Sigurður Sig-
urðsson, Vancouver, B. C.; Jón
J. Húnfjörð, Brown, Man.; Mrs.
Svafa Líndal, Winnipeg, Man.,
Mrs. Guðrún Sölvason, Winni-
peg; fræðimaðurinn Magnús Sig-
urðsson frá Storð, Gimli, Man.;
Mrs. Katrín Eglisson, Wynyard,
Sask.; Mrs. Guðrún E. Björns-
son, Wynyard, Sask.; Björn M.
Paulson, lögfræðingur, Árborg,
Man.; Mrs. Guðrún Jóhannsson,
Winnipeg, og Mrs. Þóra Gísla-
son, Reykjavík, Man.
Minnumst vér þeirra allra með
söknuði og einlægu þakklæti fyr-
ir samstarfið, og vottum ætt-
mennum þeirra og vinum heil-
huga samúð vora. Sýnum svo
minningu þessara föllnu sam-
herja vorra tilhlýðilega virðingu
með því að rísa á fætur.
Stjórnarnefndin hefir á árinu
leitast við að leysa sem trúlegast
og heppilegast af hendi þau mál,
sem síðasta þjóðræknisþing fól
henni til athugunar og fram-
kvæmda, samhliða öðrum mál-
um, sem henni hafa borist til
meðferðar.
Útbreiðslumál
I þeim málum má fyrst geta
þess, að forseti hefir af hálfu
stjórnarnefndar staðið í bréfa-
sambandi við próf. Tryggva J.
Oleson, sem nú er kennari í sagn-
fræði við fylkisháskólann í Bri -
tish Columbia, viðvíkjandi stofn-
un þjóðræknisdeildar í Vancouv-
er. Bréf frá honum rétt nýkomið
flytur þá góðu frétt, að íslenzku
félögin “Isafold” og “Ingólfur”
þar í borg hafi sameinast og sam-
þykt að gerast sambandsdeild í
Þjóðræknisfélaginu. Er oss þetta
að vonum mikið ánægjuefni og
bjóðum hina nýju deild hjartan-
lega velkomna í félagið. Jafn-
framt því, sem vér óskum henni
langra og blessunarríkra starfs-
daga, vil eg í félagsins nafni
þakka próf. Oleson ötula for-
göngu í þessu máli og öllum þeim
vinum félags vors og styrktar-
mönnum, sem studdu hann að
starfi, en meðal þeirra var fyrv.
forseti félags vors og umboðs-
maður þess á vesturströndinni,
séra Albert E. Kristjánsson.
Nefnist hið nýja félag
“Ströndin” og er stjórnarnefnd
þess skipuð eftirfarandi mönn-
um: Forseti, próf. Tryggvi J.
Oleson; vara-forseti, óðinn Thor-
steinsson Thornton; skrifari,
Stefán Kristjánsson; vara-skrif-
ari, Einar Haralds; féhirðir, Ósk-
ar Hávarðarson (Howardson);
vara-féhirðir, Sam Samson, og
skjalavörður, Stefán Árnason.
Undirbúningi að deildarstofn-
un að Lundar var einnig haldið
áfram, og vann ritari, séra Hall-
dór E. Johnson, sérstaklega að
því,- með aðstoð ýmsra annara
góðra manna norður þar. Hafði
útbreiðsluferð þangað með deild-
arstofnun í huga verið ákveðin
síðastliðið haust, og kom forseti
norður til Winnipeg sérstaklega
til þess að taka þátt í þeirri ferð,
ásamt með skjalaverði, Ólafi
Pétursson ,og Bergþór Emil
Johnson, fyrv. ritara félagsins,
er góðfúslega höfðu lánað bíl til
ferðarinnar og lofast til að taka
þátt í henni; einnig var í ráði,
að vara-forseti, séra Waldimar J.
Eylands, yrði með í förinni. —-
Vegna rigninga og ófærra vega,
varð þó að hverfa frá þeirri ferð
að því sinni. Voru það oss öll-
um, sem þar áttum hlut að máli,
mikil vonbrigði, að þannig skyldi
fara. Bíður það hlutverk því
næstu stjórnarnefndar að byggja
á þeim grundvelli, sem þegar
hefir lagður verið að deildar-
stofnun á Lundar, og er eg ekki í
neinum vafa um, að það geti
tekist, því að margt er ágætra Is-
lendinga á þeim slóðum, sem
bera í brjósti ræktarhug til ætt-
lands sfns og eru menningar-
erfðir vorar hugstæðar.
En í þjóðræknisstarfsemi vorri
sannast eftirminnilega hið forn-
kveðna, að það er hvorki minni
vandi né ómikilvægara að gæta
fengins fjár en afla þess. Því er
það grundvallaratriði í útbreið-
slustarfinu að halda sem nán-
ustu og fjölþættustu sambandi
við hinar eldri deildir félagsins,
jafnhliða stofnun nýrra deilda.
Að viðhaldi þess sambands hefir
einnig verið unnið með ýmsum
hætti á árinu af hálfu stjórnar-
nefndarinnar.
Vara-forseti heimsótti deild-
ina í Árborg og flutti erindi á
Laugardagsskóla s a m k o m u
hennar. Hann hefir einnig flutt
kveðjur félagsins við ýms tæki-
færi, svo sem á Islendingadegin-
um að Gimli. Ritari heimsótti
deildarfólk í Saskatchewan, er
hann dvaldi á þeim slóðum um
tíma í haust. Geta má þess í því
sambandi, að fjármálaritari ei'
forseti deildarinnar “Frón”, og
vara-fjármálaritari, séra Egill H
Fáfnis, var forseti deildarinnar 1
Argyle þangað til hann flutti úr
b’ygðinni síðastliðið haust.
Forseti hefir á árinu heimsótt
deildarfólk í Mikley og Norður-
Dakota og flutt erindi á sam-
komum í þeim bygðalögum!
einnig flutti hann ræður á ÍS'
lendingadegi sambandsdeildar-
innat “Vísir” í Chigcaga, og ;1
opinberri samkomu deildarinn'
ar “Frón”, er síðar mun getið:
ennfremur á 70 ára afmælishátíð
íslenzku byggðanna í Minnesota
' og á árssamkomu Islending3'
félagsins í Fargo, og flutti
'sjálfsöfðu á báðum þeim stöðum
kveðjur frá félaginu; það hefir
hann einnig gert víðar á sarn'
j komum, meðal annars á 60 ára
j minningarhátíð Hins evang-
lúterska kirkjufélags, er haU111
i var í Winnipeg. Auk þess send’
hann mörgum íslendingadögu11'
! um, sér í lagi þeim, er deildir
I félagsins stóðu að, og öðruJ11
samkomum íslenzkum, bréflegaf
j kveðjur félagsins. Forseti heflf
einnig haldið áfram landky0*1
ingarstarfi sínu í þágu íslan
J og íslendinga með ræðum 0
J erindum á ensku máli um ^
lenzk efni, og með greinum
ritdómum um sömu efni í aI^,
rískum og canadiskum tima
um. Meðal annars hefir haa
nýlokið við yfirlit yfir íslenZ ^
bókmenntir að fornu og