Heimskringla - 05.02.1947, Blaðsíða 2

2. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 5. FEBRÚAR 1947
GÓÐUR ÞEGN
Eftir Séra Friðrik A. Friðriksson
Oft er á þegnskap minnzt á
vorri tíð, og er það að voraum.
Ríkjandi merking þess hugtaks
er eflaust Ijós þorra manna. Góð-
ur þegn er sá, er rækir skyldur
sínar og ieggur sig fram í þágu
þeirrar heildar, sem hann er
hluti af. Hann er virkur og veit-
andi.
Þannig á bann að vera, það
skilja rnienn. En hvers vegna? Á
hvaða sanngimisgrundvelli
verður sú krfa gerð, að þegn sé
virkur og veitandi? Þeim, að
hann er jafnframt og fyrst og
fremst óvirkur þiggjandi.
Eg læt mér detta í hug — þótt
ófróður sé í ættfræði orða — að
frummerkingin í orðinu þegn sé
þiggjandi; að það sé sömu rótar
og sögnin að þiggja, og þá sömu
merkingar og þegi, sbr. laun-
þegi, verkþegi. Þegn er þá sá,
er nýtur góðs af umhverfi sínu
félagi sínu, þjóð sinni.
Hvort sem frummerking orðs-
ins er þannig rétt skilin eða ekki
þá er víst uim það, að hvert
mannsbarn jarðar er í óendan
lega ríkum mæli þiggjandi —
allt frá því, er vér sjúgum brjóst
mæðra vorra, og þar til, er
vinir vorir veita oss nábjargirn
ar. Þetta ásannast því mieir, Sem
samskipti manna verða meiri og
verkaskiptingin víðtækari. Eng-
inn af oss getur neytt máltíðar,
klæðst spjör, byggt húskófa,
brugðið ljá í gras, rennt öngli í
sjó, án þess, að þar komi til vit
og strit miljónanna, þeirra, sem
lifðu fyrr, og þeirra, sem lifa nú.
Og hver væri þekking vor, hver
hlutdeild vor í listum og hug-
sjónum, án tilverknaðar hinnar
miklu heildar?
Margir munu kannast við sam-
tal miili lítils drengs og vinnu-
stúlku um það, hve marga menn
þyrfti til að búa til eina pönnu-
köku. Að forminu til er það mjög
barnalegt samtal. Samt er það
þrungið af eftirtektarverðum
sannindum. Fyrst og fremst
minnir það á þá hollu tíma, þeg-
ar himilisfólkið allt táldi sig
samábyrgt um fræðslu og upp-
eldi hinna ungu. Þessi vinnu-
stúlka hafði hugsað út í það, og
gerði sér ómak um að koma Pétri
litla í skilning um það, að pönnu-
kökuna var ekki hægt að búa til
ánþess að fjöldi manna víða um
lönd, í alls konar iðngreinum —
bændur, malarar, námumenn,
smiðir, sjómenn, kaupmenn,
hugvitsmenn —leggðu þar hönd
að verki.
Til eru posulleg orð, sem vert
væri að hver maður þekkti og
skildi: “Þér eruð verði keypítir”.
Postullinn á að vísu sérstaklega
við það lausnargjald, er Meist-
ari kristinna manna greiddi
mönnunum til grelsis og ham-
ingju. En jafnframt mega þessi
fáu og djúpSkyggnu orð minna
á þau sannindi, að allir sigrar
vi2ku og kærleika, svo og öll
nytsemdarstörf fórtíðarinnar,
voru í eðli sínu lausnargjöld í
þágu samtíðar og framtíðar. Trú-
mennska og þegnluind kynslóð-
anna frá örófi vetra — hjá vögg-
unni, á ákrinum, á sjótrjánum,
í leitínni að þekkingu og sann-
leika — er undirstaðan, sem líf
og lífslán hvers manns á jörð-
unni byggist á. “Þér eruð verði fyrir mann, sem á hinum erlenda
verða tilgangi þannig, að kostn-
aðurinn og fyrirhöfnin leggðist
hliíffði
manns vandræði. Þegar vér les-
um Eglu, ættum vér að taka vel
efftir Arinlbirni hersi. Hann var
iglæsimenni, tiginborinn og
hraustur, manna sættir, óspar á
sjálfan sig — í sannleika góður
þegn.
Fátt þykir fegra í heimi tóna
keyptir”. vettvangi þoldi ekkert hnjóðs-
1 ljósi þessara sanninda verð- yrði um heimaþjóðina, var það' á annarra herðar. Hver
ur sú krafa sanngjörn, að hinn hreint áfail, að kynnast hugsun-1 sjálfum sér, og ætlaði öðrum að
óvirki þiggjandi sé jaffnframt arhættinum. Eg veiit, að þegar | gera það, sem gera þunfti. Út-
virkur veiitandi, þ. e. góður þegn. hann hvarf afftur vestur um koman var-ð eftir þvi.
Þegniðja hans er fyrirffram vel haustið, bjó hugur hans yffir Hamingja mannfélagsins þyk-
borguð. Og hver er sá, er aiilt viill sánsaukakenndum kvíða. Gat ír á vorri tíð víða nokkuð “vatns-
þiggja, en engu launa, og haldi það verið, ,að þjóðmenning Is- blandin”, vægast sagt. Engan og hugsjóna en “Söngur Solveig-
mannsheiðri sínum jafnframt? lands væri svona komin? Hve þarf að furða á því. Provence- ar,, - leikritá
1 Norður-Ameríku hefir um hmgi má sú þjóð standast, er hugarfarið er svo útbreitt. Menn Gautur»
langt skeið þróast mjög kotrosk- fyrinlítur og svíkur sínar eigin Láta sér sjást yffir tvennt. Fyrst iauBnaró’ður kærleikans
in einstaklingshyggja. Kjami stofnanir? ! það, að það er minnkun og mann-
hennar er hugmyndin um “the j ^n sé svo, að opinberar stofn- skemmd hverjum þeim, sem get-
selifmade man”, þ. e. manninn, anir hafj brotið af sér virðingu ur verið veitandi, að vera aðeins
sem gerði allt sjálíur, var éinn manna) hverju mundi þá helzt þiggjandi. í öðru lagi það, að
sinnar gæfu smiður, er öllum ó- um að kenna? Engu öðru fremur máttur samfélagsins til að þjóna
háður, finnst hann mega vera en þ^ ag áhuga skortir, þegn- ^einstaklingnum felst í þVi, að
ríki í ríkinu-, þarf hvorki að gefa ,lund og fórfýsi, á þeim vettvangi, ^einstaklingurinn þjóni samfólag-
Guði né mönnum dýrðina. Vest- þar sem mannræktin fer yfirleitt,inu — að Þe§n sé Þjónn. Þar sem
rænir hugsuðir hafa í seinni tíð fram þ e [ hinum smærri af-1 einstaklingurinn laumast frá
ráðist á þennan hugsunarhátt, gt5gum heima fyrir, — á heim- drengilegri skyldu, lætur sinn
og sýna fram á hve meingaður dlunu,m) f félagslífi og menning- hlut eftir liggja og ætlar öðrum
hann er af grunnfærni og van- arviðiieitni hverrar byggðar. Þar að hirða hann, Þar kiknar sam-
þakklæti. li)ggj,a háræðar þjóðlíkamans, íélaSið að lokum undan hYrðum
Það hlýtur að vera af skiln- sem miðla hinni menningarlegu sinuTn °§ aHsherjar ógæfan dyn-
ingsieysi á þá þakkarskuild, sem nærlngu. Þegar því fólki hverr- ur yfir-
hver maður er í við samfélagið, ar byggðar fjölgar, sem aiit er | Hlédrægni manna og aðgerða-
þegar menn gerast svo fráhvérff- óviðkomandi, nema eigin hags-( leysi þarf ekki alltaff að vera af
ir heildinni, að þeir vilja ekkert munir og eigin næði, þá er illum toga spunnið, heldur ban
fyrir hana vinna út yíir það, Skammt þess að bíða, að þjóðin af yfirlætisleysi og auðmýkt.
sem þeirra eigin stundlega þörf farl ag þjást af andlegum og sið- jhjartans. Kunningi minn vestan
og landslög neyða þá til. Það ferðiiegum efnaskorti. Margir hafs, sem eg karpaði oft við,
skyldi vera, að þetta andfólags- gera tungu sinni það ómak, að |félagshæfur vel, en óvirkur fé-
lega viðhorf hafi ekki heldur far- reyna að sannfæra sjáifa sig og lag&lega, lét einu sinni svo um
* mælt, að þeir menn mættu hafa
sjálfsálitið, sem allltaf
væru a þönum við félagsmál.
Satt er það, að af öilu góðu má
ið í vöxt í þessu landi á seinni aðra um það) að félagsiíff almenn- j
árum. Hvað um það— innan- lngs se yfirfeitt svo fálmandi, meira
lands og utan heffi eg þráfaldlega árekstrasamt og umkomulaust,
heyrt fólk rökræða sem svo, — j að það se ekki liðveizlu vert. I (
og það með nokkrum yfirburða- 'mörgum tilfellum væri það alls jofmikið gera, og í félagsffórnum
þótta: “Eg skipti mér ekki af ,ekjki ’svo umkomulaust, ef það /ber að gæta skynsamlegs meðal-
öðrum, og vil fá að vera óáreitt- nyti alíls þesS þegnskapar, sem | hófs. Og auðmýktin — hún er í
ur.” (“Vei, samákotalistum og um gæti verið að ræða. Hvað sannleika göfug dyggð og ailtof
sölumerkjum”). sem um það er> þá er staðreynd-
Allmjög lætur þegnlundar- in bliátt áfram sú, að á þessari
leysið á sér bera gagnvart opin- brotgjörnu menningarviðleitni
berum stofnunum, svo sem fljóta allir, — þeir, sem haffast
hreppsfélagi, ríki og kirkju. Hér að, og hinir, sem halda að sér
skal ekki fjölyrt um kirkjuna, höndum. Eins og mosinn er for-
því að í því efni hafa vel fiestir senda og fyrirrennari hinna
Íslendingar, bæði flón og full- mifclu skóga, svo er þegnlund
vitar, svo gjörsamlega tapað átt- ffjöldans í hinu smáa skilyrði
um, að þeir eru eins og sakleys- þess, að hver þjóð eigi mikiihæfa
inginn í Paradís, sem enga hug- þegnskaparmenn í opinberum
mynd hefir um blygðun. Nær- störfum og öðrum stórum hlut-
tækara er að minnast á viðhorf- verkum.
ið til hreppsins _ útsvarssár-j það er SVQ margt f hverri
indin með trlsvarandi umtáli. byggð sem gera verður> ef vel
Eða þa viðhorfið til ríkisins. |- *
1 a að íara, — svo margt, sem eng-
Fyrir áratug síðan var hér á in lög ná til, og er því álveg kom-
ferð Vestur-íslendingur, einn ið undir þegnlund manna og fé-
hinn ágætasti, sem verið hefir, lagshyggju. I raun réttri er þar'
maður, sem unni þjóð sinni heil- enginn undanþeginn. Þess gerast,
um huga, vakti í hvívetna yfir þó ófá dæmi, að menn uni því , ar sinnar °S segir: arðu heim
sæmd hennar, og varðí að miklu Vel, að láta sinn hlut eftir liggja. tlH ^1_nnari,^°!,rU ,k°n^’ 'attU
leyti ævi sinni og Ijómandi gáf- . . j þer liða vdl . En Úrfa fer hvergi,
um til að hjálpa þjóðbræðrum . Frægt 3 k k01J 01110 Slnn’ °S situr áfram á ha'Hartröppun-
, fyrir í Provence í Suður-Frakk-
sinum að halda hopmn og varð- n ,. . ,,
ilandi. Þar var abóti nokkur,
iíiaito o nfmn ” ort n aiimon" TV/Tiovn •'
kominn á efri ár, víðkunnur fyr-
ljúflyndi og
, , -------------- Á sinni löngu
J , ° , starfsævi haffði hann gert flest-
un. nf* U.iilr v» 11j «
Ibsens, “Pétur
Söngur Soiveigar er
yffir
manni, sem hafði komizt í tröílla-
hendur. Tröilin þau vissu sínu
viiti. Þau höfðu sínar ákveðnu
skoðanir á lítfinu. Vizíku sína og
metnað boða þau með þessum
orðum:
I
“En meðal vor, þar sem myrk
eru öll dægur,
er miáltækið: Þursi, ver
sjálfum þér nægur”.
Ný tegund
STRÁBERJA
BARON SOLEMACHER. Þessi óvið-
jafnanlega tegund, framleiðir stærri
ber úr hvaða sæði sem er. Blómgast
átta vikur frá sáningu. Ræktun auð-
veld. Greinar (runners) beinar og
liggja ekki við jörðu, framleiða þvi
stór og mikil ber. Hafa ilm viltra
berja. Asjáleg pottjurt og fín í
garði. Sáið nú. Pantið beint eftir
þessari auglýsingu. (Pakkinn 25c)
j (3 pakkar '50c) póstfrítt.
I FRI—Vor stóra útsœðisbók fyrir 1947
Ennþó fullkomnari 24
DOMINION SEED HOUSE
Georgetown, Ontario
sjaldgæf. En hún getur líka orð
ið afar þægileg dyggð, þ. e. þeg-
ar hún sparar manni ómök og
leggur til sannfæringu um það,
að rétt sé að leggja eigin byrði
á annars bak.
í Gamla testamentinu er eitt
afburðaffagurt dæmi þegnsikap-
ar, sem lítt hefir verið á lofti
iháldið. Það er í frásögunni af
Davíð konungi, Batsebu hinni
fögru og manni hennar, Úría.
Eftirtektin beinist jafnan öll að
tfegurð Batsebu og fólskubrögð
um Davíðs. Það er þó í sjálfu sér,
ekkert merkismál, því að ekki
skortir sögur um fagrar konur
og vífna menn. Þáttur Úría er
aftur á móti fágætur. Davíð káil-
ar hann úr sltríðinu heirn til hall-
veita arfinn “að heiman”. Mán-
uðina sem hann dvaldi ií Reýkja- ir mannúð ^
vik, bar margt fyrir augu og kœrlfiiksverk
unar. Hdkandi, næstum uvi i , . ,,
, ,,, um í nagrenm klausursms eitt-
halffum hljoðum—ems og þeg- hvað ^ ByggðarbÚar fóru
ar maður truir vini smum fynr ekki dult með það bvfflbt ba
avirðingum sinna nanustu —
sagði hann mér frá því, að
skamrnt ffrá verustað hans hefðu
allmargir menn unnið að opin-
berri byggingu. Undraðist hann
og heiður það væri fyrir þá að
hafa siíkan ágætismann í byggð-
inni. Eitt haustið, þegar komið
var að vissum vegamótum í ævi
_ , , , . hans, samþyktu allir með fögn-
mjog aðgerðaleys. þe.rra. að byggðarbúar hefðu
Smámsaman varð hann þeim
málkunnugur. Þetta reyndust
tök um að heiðra hann. Vínupp-
skeran stóð þroskuð á ökrunum.
viðkynnilegir menn, engir aum- - * * * , , . „
. . ’ 6 , Það varð að samkomulagi, að
rngjar, engin flon. En æruleysið
og ótrúmennskan d hugsunar-
hætti þeirra gagnvart hinu opin-
bera gekk álveg fram af honum.
hver einn skyldi leggja fram
vissan mæli af sínu allra-taezta
ávaxtavíni og fylla þannig vín
. , , * , ;ámu hins góða ábóta. Stundin
1 sjíM" ver var það "°gu me.ð- kom ábótaœ a,
and. fyr.r þjoðama.kmnd hans ; byggðin heinKækir hann
að sja íslenzka menn vinna með,;
mannskeminandi sviksemi. En
Við Máltíðir
eykur hið bragðljúfa, ferska
og ilmandi Melrose kaffi á
fullkomnun ánægjunnar. —
Látið Melrose kaffi vera
YÐAR kaffi.
Melrose
Ccttee'XV
1 ljósum loftheldum pökkum,
Silex eða maiað eins og við á.
H. L. Mackinnon Co.. Lto., Winnipec
ínn gengur að ámunni tiil að
bragða á hinu ljúlffenga víni, og
þá væntanlega til að þakka fólk-
inu fyrir gjatfir þess og góðvild.
Kom þá í ljós, svo leitt sem það
var, að áman var barmaffuíll —
af vatni. Ábótinn varð auðvitað
mjög hissa. En getfendumir
þurftu ekki að sækja skýrirtg-
una langt. Hver um sig hafði
hugsað sem svo: “í svo miklu
magni atf ailra-bezta ávaxtavíni,
sem hinir koma með, gætir þess
ekki, þótt eg láti bara vatn”.
Ekki svo að skilja, að þessum
Provencebúum væri það ekki
mjög kært, að hinn mæti maður
væri heiðraður og áman hans
fyllt með kostavíni. En þeir voru
allir ráðnir í að ná þeim loifs-
um. Þegar Davíð gengur til hans
öðru sinni og spyr hann hvers
vegna hann fari ekki heim, svar-
ar Úría á þessa leið: “Þjóð mín
á í ótfriði. Úti á vígvöllunum eru
taræður mínir að berjast. Og þar
er örkin, helgidómur þjóðarinn-
ar, í hættu. Hvers vegna skyldi
eg þá fara heim og njóta hvíld-
ar?”
Hinn óvirka þegn mætti kalla
illan þegn. En ekki er líklegt að
sá skilningur hafi vákað fyrir
Agli á Borg, er hann yrkir Son-
artornek og telur sér það helzt.
til huggunar, að í syni hans hafi
ekki verið “ills þegns eíni vax-
ið”. Egill var ágjarn einstaikl-
ingshyggjumaður og engan veg-
inn til fyrirmyndar um hugul-
semi við náungann. Þó má sýna
ffram á að víkingur þessi bar
skyn á gildi félagshyggju og
þegnskapar. Um það bér vott 20.
vísan í Arinlbjamaikviðu (vísan
hér færð til nútímamáls):
Það hann vinnur,
er þrjóta mun
tflesta menn,
þótt fé eigi;
því að eigi er skammt
milli skata húsa
né auðákeft
almanna spjót.
Hér er Arinbirni svo lýst, að
honum satfnist sá auður, er aðra
menn skorti, þótt níkir séu að fé;
að hann láti sig ekki muna um
spölinn yffir í grannans garð (í
erindum vinsemdar og liðsemd-
ar); að hann vilji skeffta “al-
I líkingaskáldskap táknar tröll
eða álfur ævinlega það, sem ó-
mennskt er eða hálfmennskt
aðeins — hið óþíða, einrænings-
'lega, kaldrifjaða, sérgóða. I
þeirri fylkingu á heima sú Þökk,
er grætur þurrum tárum, þegar
manniegt félag er í hættu statt
og reynir, fielmtrað og fálmandi,
að bjarga ljósi sínu og hamingju
(“Baildri”).
Tvennt er það með þessari
þjóð, sem á nálægum tírna hækk-
ar krafurnar um almenna þegn-
ilund og félagshug. Annað er veit-
ing mjög víðtæks kosningarrétt-
ar. Hitt er fullaðarskrefið til
sjálfstæðis og lýðveldis. TIl þess
að siík höfuðréttindi reynist
ekki óverðskulduð og beint
hættuleg, verða menn að skilja,
að þeir eru verði keyptir, dýru
verði, og að almannaveiferð er
undir því kornin, að hver kynsl-
óð sýni vákandi og vaxandi fé-
lagshyggju, góðgirni og fórnfýsi,
— í smámunum hversdagslíffs-
ins, 'í stórmunum foryztunnar.
—Jólablað íslendings.
REYKHOLTSSKÓLI
15 ÁRA
Eftir Guðna Þórðarson
Fáar stofnanir hafa orðið ós-
lenziku þjóðinni til jatfn mikils
gagns ag héraðsSkólarnir. Þang-
að hafa nú þúsundir óslenzks
æskufólks sótt menntun og þrótt
og fengið dýrmætt vegnanesti,
sem enzt hefir álla líffsleiðina.
Ósilendingar munu líka mörgum
öðrum þjóðum fremur eiga auð-
velt með að skilja það, að mennt
er máttur.
Það er fyrst er héraðsskólarn-
ir komu til sögunnar, að ís-
lenzkri alþýðuæsku er gefinn
kosltur á að njóta aimennrar
menntunar, annarar en þeirrar,
er, oft og tíðum, léleg barna-
fræðsla gat í té látið. Það hefir
líka komið í ljós, að þessara
menntasfofnana var fuiil þörf.
Aðsöknin að héraðsskólunum
hefir yffirleitt verið miklu meiri,
en þeir hatfa getað fullnægt.
Ennþá er langt í land, að íslenzk
alþýða, einkum þó til sveita, búi
við fullnægjandi menntunar-
skilyrði. Það þarf að fjölga hér-
aðsskólunum og fella þá inn í
skólakerfi landsins, þannig að
þeim, sem stunda nám motiat að
tíma síntwn, ef þeir hyggja til
fraimhaldsmenntunar. Tilraun
til þessa var gerð með nýju
fræðslullögunum, en reynslan
hetfir þegar sýnt, að það ákipu-
lag, er þar er gert ráð fyrir hent-
ar ekki. Kratfa Menzkrar sveita-
æsku, er og verður: Menntalskóli
í sveit. En þrátt fyrir það, að enn
þurfi að bæta mennitunarskil-
yrðin, er ekki ástæða til að gera
litið/úr því gagni, er héraðsskól-
arnir hafa þegar unnið, og að
framan er aðvikið.
Um þessar mundir á héraðs-
skólinn í Reykholti í Borgar-
firði 15 ára afmæli. Eða öllu
heldur hefir skólinn nú starfað
í 15 ár í Reykholti. Sem sitofnun
er skólinn þó miklu eldri, því að
manna spjót”, þ. e. leysa hvers Hvítárbakkaskólinn, sem á sín-
um tíma var rekinn af Sigurði
Þóróifssyni, var fluttur að Reyk-
holti.
Hvítárbakkaskólinn haffði
lengi starfað við erfið skilyrði
og voru byggingar þær, er skól-
inn hafði til affnota að Hvítár-
bakfca orðnar mjög úr sér gengn-
ar og vart nothætfar lengur. Var
ákveðið um 1930 að byggja yfir
skólann og kennaraíbúð. Kom
fyrst til orða að endurreisa skól-
ann á sama stað, en frá því var
horfið af hagkvæmum ástæðum
þar sem betra þótti að byggja
við heitar uppsprettur.
Er farið var að skyggnast um
eftir nýjum skólastað komu
ýmsir staðir í Borgarfirði til
greina. Mun einkum hafa verið
rætt um þrjá staði í Reykholffs-
dál: Kleppjámsreyki, Deildar-
tungu og Reykholt. Niðurstaðan
var sú, að sfcólanum var valinn
staður í Reybholti og mun þá
sögufrægð staðarins hafa valdið
mestu um. Þá hjálpaði það einn-
ig til að ríkið átti jörðina. Var
það líka viðeigandi að sýna
minnirtgu Snorra Sturusonar
þennan sóma, þar sem menn-
ingarafrek hans hafa ef til vill
borið víðar •hróður Mendinga
sem menningarþjóðar, en nökk-
uð annað eins manns verk. Hér-
aðsskóli Borgfirðinga hefir síð-
an þótt vel settur í Reykholti,
og hinar myndarlegu bygging-
ar, sem þar hafa risið upp, eru
óræk sönnun þess, að Mending-
ar tuttugustu aldarinnar meta
hin menningarlegu verðmæffi
mikils, ekki síður en Snorri
Sturluson gerði á sínum tíma. í
Reykhölti, þar sem Snorri
Sturluson skráði ódauðleg rit-
verk fyrir sjö hundruð árum.
stunda nú á vetri hverjum um
hundrað íslenzkir æskumenn og
bonur nám gagnlegra fræða.
Menningararfur Snorra Sturlu-
sonar verður aldrei metinn til
fulls. Það væri því ekki úr vegi,
að einmitt í Reykholti yrði starf-
ræktur fyrsti menntaskóli í
sveit á Mandi.
Fyrir um það bil viku síðan
var héraðsskólinn 1 Reykholffi
settur í sextánda sinn.
Vorið 1930 hófst vinna við
byggingu sikólans. Það ár var
Skólahúsið steypt upp, en næsta
anum, svo það haust gat hann
sumar, 1931, var gengáð frá skól-
hatfið starfsemi sína á venjuteg-
um tiíma. Þó var leiktfimilshús
skólans þá ekki tilbúið jafn-
snemma. En það á sér raunar
sérstaka byggingansögu. Upp-
hafiega var ekki ætlazt til að
skólinn eignaðist leikfimishús
strax. Það varð því fyrir öffula
fforgönigu nokkurra áhugamanna
í héraðinu, að það var byggt um
hauistið, sem skólinn tók til
starfa í Reyfcholti. Menn þessir
gengusff fyrir því að affla fjlár
til fraimbvæmdarinnar, með
skemmtisamkomum í Reykholti
að sumrinu. Var Vigfús ‘Guð-
mundsson gestgjafi einn atf aðal
hvataimönnum þess. Lónaði
hann einnig fé til byggingarinn-
ar og gekk í ábyrgð ásamt fleiri
mönnum fyrir frekara láni.
Skemmtisamkomunum var svo
háldið áfram á sumri hverju um
langt skeið til ágóða fyrir leik-
fimishúsið, en að undanförnu
hafa þær fallið niður, vegna